Να 'ρθούμε στα μαχαίρια με τη ζωή

Στα μαχαίρια με το υπάρχον, τους υπερασπιστές και τους ψευδείς επικριτές του «Καθένας από μας μπορεί να πάψει να κλωθογυρίζει στη σκλαβιά των όσων δεν γνωρίζει -και αρνούμενος το δόλωμα των άδειων λέξεων να έρθει στα μαχαίρια με τη ζωή». Κ. Μικελστέτερ Η ζωή δεν είναι παρά μια διαρκής αναζήτηση πραγμάτων που μπορούμε να προσκολληθούμε. Σηκωνόμαστε το πρωί για να ξαναβρεθούμε στο κρεβάτι λίγες μόνο ώρες αργότερα, θλιβεροί εργάτες που διανύουμε το καθημερινό μας δρομολόγιο ανάμεσα στην έλλειψη επιθυμίας και την κόπωση. Ο χρόνος περνά, και οι προκλήσεις του μας αφήνουν ολοένα και πιο αδιάφορους. Οι κοινωνικές μας υποχρεώσεις είναι ένα φορτίο που δεν νιώθουμε πια στην πλάτη μας, μιας και έχουμε συνηθίσει να το κουβαλάμε παντού. Υπακούμε χωρίς καν να μπούμε στον κόπο να πούμε ναι. Ξεπληρώνουμε τον θάνατο ζώντας, όπως έγραψε ο ποιητής από το δικό του χαράκωμα. Μπορούμε να ζήσουμε δίχως πάθος ή όνειρα -αυτή είναι η μεγάλη ελευθερία που μας προσφέρει αυτή η κοινωνία. Μπορούμε να εκφέρουμε ό,τι απόψεις θέλουμε, ακόμα και τις πιο παράτολμες και να εξαφανιστούμε πίσω από το μουρμουρητό τους. Μπορούμε να ψηφίσουμε τον υποψήφιο που προτιμάμε, διεκδικώντας ως αντάλλαγμα το δικαίωμα να παραπονιόμαστε. Μπορούμε να αλλάξουμε κανάλι ανά πάσα στιγμή, αν ποτέ αισθανθούμε ότι πάμε να γίνουμε δογματικοί. Μπορούμε να διασκεδάσουμε σε προκαθορισμένες ώρες και να διασχίσουμε θλιβερά πανομοιότυπα περιβάλλοντα με ολοένα αυξανόμενη ταχύτητα. Η βλακεία μας σίγουρα δεν θα φαίνεται χειρότερη από όλων των υπολοίπων. Δεν έχει σημασία αν δεν μπορούμε να κάνουμε επιλογές, μπορούμε να αφήσουμε άλλους να αποφασίζουν για εμάς. Μετά μπορούμε να πάρουμε θέση, όπως λέγεται στην ορολογία της πολιτικής και του θεάματος. Ποτέ δεν θα λείψουν οι δικαιολογίες, ιδιαίτερα σε ένα κόσμο που μπορεί να καταπιεί τα πάντα. Σε αυτό το μεγάλο πανηγύρι των ρόλων όλοι έχουμε έναν πιστό σύμμαχο, το χρήμα: Όντας κατεξοχήν δημοκρατικό, δεν κάνει ποτέ διακρίσεις. Με λίγη εξάσκηση θα μπορούσαμε να βγάλουμε μέρες ολόκληρες χωρίς ούτε μια σκέψη. Η καθημερινή ρουτίνα σκέφτεται αντί για εμάς. Από τη δουλειά μέχρι τον «ελεύθερο χρόνο», όλα εξελίσσονται μέσα στην αδιάλειπτη συνέχιση της επιβίωσης. Πάντα έχουμε κάτι για να προσκολληθούμε. Κατά βάθος το πιο καταπληκτικό χαρακτηριστικό της σημερινής κοινωνίας είναι ότι μπορεί να συνδυάσει τις «καθημερινές ανέσεις» με μια καταστροφή σε απόσταση αναπνοής. Όπως η τεχνολογική διαχείριση του υπάρχοντος, έτσι και η οικονομία τείνει προς την πλέον ανεύθυνη ασυδοσία. Περνάμε από τις διασκεδάσεις στις μαζικές σφαγές με την πειθαρχημένη απάθεια των προγραμματισμένων κινήσεων. Η αγοραπωλησία του θανάτου εκτείνεται σε όλο τον χρόνο και τον χώρο. Το ρίσκο και η γενναιότητα δεν υπάρχουν πια. Υπάρχει μόνο η ασφάλεια ή η καταστροφή, η ρουτίνα ή η συμφορά. Ή ασφαλείς ή θαμμένοι. Ζωντανοί, ποτέ. Με λίγη εξάσκηση θα μπορούσαμε να διασχίζουμε τη διαδρομή από το σπίτι στο σχολείο, από το γραφείο στο σούπερ μάρκετ και από την τράπεζα στο κλαμπ, με κλειστά μάτια. Πραγματώνουμε στην εντέλεια το ρητό ενός αρχαίου έλληνα φιλόσοφου: «ακόμη και οι κοιμισμένοι συνεργούν σε όσα γίνονται στον κόσμο». Έφτασε η ώρα να έρθουμε σε ρήξη με αυτό το εμείς που αντανακλά τη μοναδική σύγχρονη κοινότητα, αυτή της εξουσίας και του εμπορεύματος. Ένα κομμάτι αυτής της κοινωνίας επιδιώκει να συνεχίσει να βασιλεύει η τάξη, το άλλο την κατάρρευση των πάντων όσο γίνεται πιο γρήγορα. Το πρώτο βήμα είναι να διαλέξεις πλευρά. Παντού όμως υπάρχουν οι υποταγμένοι, η πραγματική βάση του συμβιβασμού ανάμεσα στις δύο πλευρές, οι αναμορφωτές του υπάρχοντος και οι ψευδείς επικριτές του. Παντού, ακόμα και μέσα στη ζωή μας, το πραγματικό πεδίο του κοινωνικού πολέμου, στις επιθυμίες και στην αποφασιστικότητα μας αλλά και στις μικρές καθημερινές υποταγές. Είναι αναγκαίο να έρθουμε στα μαχαίρια με όλα αυτά, για να έρθουμε επιτέλους στα μαχαίρια με τη ζωή. Και επειδή ακόμα και οι κοιμισμένοι συνεργούν σε όσα γίνονται στον κόσμο, ήρθε η ώρα να ακονίσουμε τα μαχαίρια... Ανωνύμων