Ένα βρεγμένο οριγκάμι – Νίκος Le Fou
Μή μου μιλάς πια για τη βροχή Τη δάκρυσαν όλη. Εκείνοι οι φτιαγμένοι απο χαρτόνι άνθρωποι που εχουν αφήσει μούσια και εχουν για τύχη σκισμένο καλσόν Φλεβαρη μήνα για να ζεσταθούν που τους κανουν χωρο τα περιστερια και κοιμούνται ενώ εμείς αυτό το λεμε σπιτι, αυτοι που έγδαραν το δέρμα τους περασαν με φυλακί χρώμα και πιστευουν ακόμα στη κοινωνική επανάσταση αυτών που τους καταδίκασαν γιατί εμείς ποτίζαμε με πρόκες… …