Τρώγοντας με βρώμικα χέρια
Στο ιντερνετικο περιοδικό Medical News που μου στέλνουν, είχε ένα άρθρο που θα το σύστηνα με όλη μου την καρδιά σε όλους τους γονείς και στους δασκάλους. Σας το αντιγράφω εδώ όπως είναι.
Σας φιλώ.
Π.
Όταν η μητέρα σου φώναζε, «έπλυνες τα χέρια σου;» και επέμενε να το κάνεις πριν φας, κάτι παραπάνω ήξερε.Όλοι ξέρουμε πόσο σημαντικό είναι να πλένουμε τα χέρια μας πριν φάμε. Και όντως, ίσως να το κάνουμε πριν καθίσουμε στο τραπέζι.Τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας όμως, οι περισσότεροι δεν είμαστε και τόσο επιμελείς με το απαραίτητο πλύσιμο των χεριών πριν αυτό έρθει σε επαφή με φαγητό. Αρκεί να σκεφτείτε πόσες φορές έχετε φάει κάτι στο χέρι καθώς περπατάτε στο δρόμο ή πόσες φορές έχετε γυρίσει πεινασμένοι στο σπίτι και έχετε φάει κατευθείαν με τα χέρια σας χωρίς πρώτα να κάνετε μια στάση στο μπάνιο. Και δε μιλάμε καν για τις φορές που μασουλάτε κάτι την ώρα που δουλεύετε και παράλληλα πιάνετε το ποντίκι και το πληκτρολόγιο ή τρώτε κάτι με το ίδιο χέρι με το οποίο πριν από λίγο στέλνατε μήνυμα από το κινητό σας. Αυτό που όλοι, λίγο-πολύ, κάνουμε ασυνείδητα, αλλά χωρίς να καταλαβαίνουμε πόσο επικίνδυνο είναι μπορεί να έχει πολύ τρομακτικές συνέπεις στην υγεία μας.
Μια δασκάλα από τη Βόρεια Καρολίνα των Ηνωμένων Πολιτειών, στην προσπάθεια της να διδάξει στα παιδιά πόσο σημαντική είναι η υγιεινή των χεριών, αποφάσισε να κάνει ένα απλό και αποστομωτικό πείραμα που αποδεικνύει τη δύναμη των μικροβίων και πως αυτά εξαπλώνονται πάνω σε ένα τρόφιμο όταν το ακουμπάμε με άπλυτα χέρια.
«Σε όλους τους φίλους και συναδέλφους, αυτό είναι το πιο αηδιαστικό και ταυτόχρονα κουλ πείραμα. Το έκανα καθώς δίδασκα για τα μικρόβια και πόσο εύκολα αυτά εξαπλώνονται. Παίρνεις τρεις φέτες ψωμί. Τις δείχνεις σε όλα τα παιδιά και ξεκινάς να τις βάζεις κάθε μια σε ένα ξεχωριστό διάφανο σακουλάκι για τρόφιμα», γράφει περιγράφοντας την αρχή της διαδικασίας.
«Την πρώτη την πιάνεις με ένα γάντι και τη βάζεις μέσα γράφοντας απ’ έξω την ένδειξη «Ελεγχόμενο». Στη συνέχεια πλένεις τα χέρια σου και βάζεις και τη δεύτερη φέτα μέσα σε ένα σακουλάκι με την ένδειξη «Καθαρό». Τέλος, παίρνεις την τρίτη φέτα, τη δίνεις σε κάθε παιδί στην τάξη να την πιάσει και τη βάζεις σε ένα τρίτο σακουλάκι με την ένδειξη «Βρώμικο». Παρατήρησε πως θα αλλάξει το ψωμί με την πάροδο των ημερών εξαιτίας των μικροβίων. Ο καλύτερος τρόπος να διδάξεις τη σημασία του να πλένει κανείς τα χέρια του πριν φάει!», προσθέτει αναλύοντας το πανέξυπνο κόλπο της.
Για τη θλίψη
Σήμερα λέω να ανεβάσω ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο του Κρισναμούρτι που μεταφράζω αυτόν τον καιρό, κι έχει τίτλο, «Εσωτερική Επανάσταση».
Καλό Σαββατοκύριακο.
Π.
«…Όταν μείνεις μαζί με τη θλίψη χωρίς να το βάλεις στα πόδια, χωρίς να κάνεις καμιά φυγή, χωρίς να τη διατυπώσεις με λόγια, όταν μένεις απολύτως μαζί της χωρίς καμιά εξωτερική ή εσωτερική κίνηση, τότε τι συμβαίνει; Το έχετε κάνει ποτέ; Φοβάμαι πως όχι. Έχετε μείνει ποτέ μαζί με τη θλίψη, χωρίς να της αντιστέκεστε, χωρίς να προσπαθείτε να ξεφύγετε από αυτήν, χωρίς να ταυτίζεστε μ’ αυτήν, αλλά να δείτε τι συμβαίνει. Όταν μείνεις αποκλειστικά μαζί της τι συμβαίνει; Τι συμβαίνει όταν μείνεις αποκλειστικά μαζί της χωρίς την παραμικρή κίνηση της σκέψης, χωρίς καμιά κίνηση της σκέψης που να λέει: «Δεν μου αρέσει· πρέπει να ξεφύγω· θέλω ευχαρίστηση· πρέπει να την αποφύγω.»; Όταν η σκέψη δεν κινείται καθόλου, αλλά αναγνωρίζει την όλη δομή του τι είναι θλίψη, τότε τι συμβαίνει; Από αυτή τη θλίψη έρχεται πάθος. Αν παραμείνεις με οποιοδήποτε γεγονός, ιδίως με το γεγονός της θλίψης, μην αφήνοντας τη σκέψη να περιπλανιέται μακριά της ή να την εξηγεί ή να ταυτίζεται μαζί της, τότε υπάρχει τρομερή ενέργεια. Και από αυτή την ενέργεια βγαίνει η φλόγα του πάθους. Έτσι η θλίψη φέρνει πάθος – όχι πόθο – και χρειάζεσαι πάθος για να βρεις την αλήθεια. Το κάνετε αυτό;
Υπάρχει, λοιπόν, τέλος της θλίψης ─ που δεν σημαίνει ότι γίνεσαι αδιάφορος, άσπλαχνος. Υπάρχει τέλος της θλίψης, όταν δεν υπάρχει φυγή απ’ αυτήν και τότε αυτή η ίδια η θλίψη γίνεται η φλόγα του πάθους και αυτό το πάθος έχει συμπόνια, που μπορείς να την βρεις μόνο μέσα από τη φλόγα της θλίψης. Τότε, λοιπόν, με αυτή την ένταση, με αυτό το πάθος, μπορεί κανείς να βρει ποια είναι η ποιότητα του νου που βλέπει την αλήθεια πως οποιαδήποτε λειτουργία της σκέψης – εκτός από τις περιπτώσεις που είναι πρακτικά αναγκαία – δεν φέρνει αρμονία στη ζωή. Το βρίσκεις επειδή έχεις πάθος, έχεις δύναμη, έχεις ενέργεια…»
Καλή Σχολική χρονιά
Έτσι, για να τιμήσουμε την καινούργια Σχολική χρονιά, είπα να βάλουμε κάτι που να έχει σχέση με παιδιά. Γι’ αυτό και λέω σήμερα να ανεβάσω ένα βίντεο του «ΠΑΡΑΜΥΘΑ», που το είχα ανεβάσει πριν έξι χρόνια, αλλά με νοηματική αφήγηση από ειδικό για κωφούς και βαρήκοους. Έτσι, επειδή αυτή είναι μία από τις ιστορίες που μου αρέσουν πολύ, θα την ανεβάσω και σήμερα για όλους, χωρίς νοηματική αφήγηση. Είναι η ιστορία, «Το βιβλίο με τα παλιά παραμύθια».
Σας φιλώ
Π.
Τι είναι αγάπη;
Πριν από, σχεδόν, δέκα χρόνια, είχα ανεβάσει ένα post με τίτλο, «Οι Δάσκαλοί μου όπως λέμε ‘οι φίλοι μου’.» Αν θέλετε, μπορείτε να το δείτε, κάνοντας κλικ πάνω στον τίτλο. Ένας από αυτούς του «Δασκάλους μου» ήταν και ο Καζαντζάκης που προχθές έπεσα, τυχαία, πάνω σε ένα μικρό κείμενό του που μου άρεσε πολύ, κι αποφάσισα να το ανεβάσω σήμερα εδώ.
Καλό Σαββατοκύριακο.
Π.
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ;
Δεν είναι συμπόνια μήτε καλοσύνη…
Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονάει κι αυτός που συμπονάει.
Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται.
Μα στην αγάπη είναι ένας…
Σμίγουν οι δύο και γίνοναι ένα. Δεν ξεχωρίζουν…
Το εγώ κι εσύ αφανίζονται.
Αγαπώ θα πει χάνομαι…
Νίκος Καζαντζάκης
Άντε… γιατί…
Θα μπω στον κανούργιο μήνα με μία φωτογραφία που μου άρεσε πάρα πολύ και την έκλεψα από τη σελίδα lollipop family στο facebook όπου μπορείτε να πάτε να το δείτε εδώ: https://www.facebook.com/LollipopFamily Δείτε και την φωτογραφία τώρα.
Καλό μήνα.
Π.
Τι είναι ταμπέλα, τι είναι πραγματικό;
Για σήμερα, λέω να βάλω άλλο ένα μικρό κεφάλαιο από το βιβλίο του Κρισναμούρτι, «Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΕΣΑ ΜΑΣ», που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό. Το κεφάλαιο έχει τίτλο, «Τι είναι ταμπέλα, τι είναι πραγματικό;».
Καλό βράδυ.
Π
» Ο Β. που είχε έρθει από πολύ μακριά, ήταν τρομερά απογοητευμένος, πολύ μόνος και δυστυχισμένος. Είχε δουλέψει για διάφορες κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, είχε ενταχθεί σε πολλές θρησκευτικές ομάδες, είχε μπει στο παιχνίδι της πολιτικής, και προσπάθησε να κερδίσει όσο πιο πολλά χρήματα μπορούσε. Τα είχε χαμένα και δεν ήξερε από πού να ξαναρχίσει. Δεν θα έπαιρνε μέρος στον πόλεμο και ήταν ευτυχής που είχε απαλλαγεί από σκοτωμούς. Έβρισκε τη δουλειά του βαρετή και τους ανθρώπους φιλόδοξους, σκληρούς, και να νοιάζονται μόνο για τους εαυτούς τους, τις ομάδες τους ή τις ιδεολογίες τους που τους έκαναν βίαιους, χωρίς καμιά ανεκτικότητα για τους άλλους. Αναρωτήθηκε από πού θα μπορούσε εκείνος να ξαναρχίσει και με τι θα μπορούσε να αρχίσει· ήθελε να κάνει κάτι δημιουργικό.
Κουβεντιάσαμε για κοινωνικές μεταρρυθμίσεις — τις μεταρρυθμίσεις που απλώς χρειάζονται πάντα κι άλλες μεταρρυθμίσεις. Παρόλο που οι μεταρρυθμίσεις είναι αναγκαίες και καλές, δεν πάνε ποτέ ως το τέλος, στις βαθιές αιτίες. Και οι βίαιες επαναστάσεις και κρίσεις, παρόλο που υπόσχονται μεγάλες αλλαγές, καταλήγουν σε αποτροπιαστική αιματοχυσία και τυραννικά καθεστώτα. Στις θρησκευτικές ομάδες και στη θρησκευτική σκέψη υπάρχει αυταρχισμός, τυφλή πίστη, ρομαντισμός, μισαλλοδοξία. Κουβεντιάσαμε για όλα αυτά, από διάφορες οπτικές γωνίες.
Για να είναι κανείς αληθινά και σταθερά δημιουργικός, πρέπει να αρχίσει με τον εαυτό του. Ο κόσμος είμαστε εμείς και χωρίς να κατανοήσει κανείς τον εαυτό του, με το να είναι απλώς δημιουργικός φέρνει αντιπαλότητα, ανταγωνισμό και την ιδιαίτερη σκληρότητα του πολιτισμού. Μέσα από την αυτογνωσία, ανακαλύπτονται οι διαδικασίες αυτοαπομόνωσης που γίνονται μέσα στον καθένα· αυτή η ανακάλυψη είναι απελευθερωτική και δημιουργική γιατί ό,τι ανακαλύπτεται εσωτερικά είναι αλήθεια και η αλήθεια σε απελευθερώνει. Αυτή η ανακάλυψη, όμως, εμποδίζεται όταν υπάρχει ταύτιση. Αποκτώντας επίγνωση του εαυτού οι αιτίες της ταύτισης που σε περιορίζει, εξαφανίζονται. Το να έχεις επίγνωση του εαυτού, είναι εξαιρετικά δύσκολο γιατί αυτό σημαίνει ότι έχεις επίγνωση του εαυτού χωρίς κριτική, χωρίς επιλογές, χωρίς καμία ταύτιση με κάποιο δόγμα, πίστη, φυλή και λοιπά. Αλλά καθώς οι περισσότεροι από μας ταυτίζονται, κρίνουν, κάνουν επιλογές, πρέπει να αποκτήσουμε επίγνωση της κριτικής που κάνουμε, της ταύτισης με το ένα και το άλλο, της ταμπέλας που τους κρεμάμε — έχουμε μάθει να έρχονται πρώτα τα λόγια και μετά τα γεγονότα ή η πραγματικότητα. Καθώς αποκτούμε επίγνωσή τους, αρχίζουμε να έχουμε κατανόηση της αιτίας τους και με την σταθερή επίγνωση, η αιτία διαλύεται. Με την αυτογνωσία, ανακαλύπτονται οι περιορισμοί της αυτοαπομόνωσης, και αυτή η ανακάλυψη δεν είναι μόνο αποκαλυπτική, αλλά απελευθερωτική και δημιουργική.
Για να έχεις τέτοια επίγνωση είναι δύσκολο, αλλά αν αρχίσεις να καταγράφεις όλες σου τις σκέψεις κι όλα σου τα συναισθήματα, όλες τις αντιδράσεις σου και όσα κάνεις, θα αρχίσεις να έχεις επίγνωση της ύπαρξής σου. Φυσικά, δεν έχεις χρόνο να γράφεις όλες σου τις σκέψεις κι όλα σου τα συναισθήματα κάθε μέρα, αλλά αν νοιάζεσαι αληθινά να τα γράφεις ή έστω να τα σημειώνεις πρόχειρα κάθε μέρα, τότε θα δεις ότι το υποσυνείδητό σου θα «κρατάει σημείωση» ενώ η προσοχή σου θα είναι δοσμένη σε άλλα θέματα, οπότε όταν έχεις καιρό να γράψεις πάλι, θα δεις ότι θυμάσαι τις αντιδράσεις σου και όσα έκανες. Αυτό θα φέρει τη διάκριση τού τι είναι «ταμπέλλα», τι είναι απλώς λόγια, και τι είναι αληθινό, πραγματικό· θα δεις την ταύτιση με το δόγμα, την πίστη, την δοξασία κι έτσι θα έρθει σωστή κρίση και θα δεις αυτό που είναι το πραγματικό. Αυτό θα φέρει μεγάλη εντιμότητα στη σκέψη και την ξύπνια και έντονη συγκέντρωση που είναι ουσιαστική για την ανακάλυψη του αληθινού. Αυτή η συγκέντρωση είναι εντελώς διαφορετική από την καταναγκαστική συγκέντρωση, που γίνεται θέμα συνήθειας και οδηγεί στη νωθρότητα της αυτοεπιβεβαίωσης και ικανοποίησης. Αυτή η συγκέντρωση θα βοηθήσει στο να έρθουν μέσα στη συνείδηση, όσα περιέχονται στο υποσυνείδητο -κίνητρα, παράγοντες αυταπάτης, κρυφές σκέψεις και ταυτίσεις- βάζοντας έτσι τέλος στην αυτό-απομονωτικές, τις μονιστικές έντονες επιθυμίες. ( O Μονι-σμός είναι φιλοσοφική κοσμοθεωρία που δέχεται μία μόνο αρχή των όντων ή το πνεύμα ή τη φύση. ) Αυτές οι έντονες επιθυμίες είναι εκείνες που με τα δεσμά τους και τους περιορισμούς τους, κάνουν τη σκέψη και το συναίσθημα να είναι και τα δύο ασήμαντα, περιορισμένα, εξαρτημένα και κτητικά. Αυτά τα εμπόδια, δεν αφήνουν να υπάρχει αληθινή δημιουργικότητα. Αυτά τα αυτοδημιουργημένα δεσμά είναι που εμποδίζουν τη συνειδητοποίηση του αιώνιου.
Η απελευθέρωση της σκέψης και του συναισθήματος από αυτά τα δεσμά, είναι η αρχή του διαλογισμού. Δεν είναι ζήτημα χρόνου αλλά μιας ξύπνιας, υπομονετικής και καλοσυνάτης κατανόησης των κυμάτων της έντονης επιθυμίας. Απ’ αυτό έρχεται γνώση του εαυτού και η ύψιστη σοφία. »
Το έλατο τη γλύτωσε!!!
Διακοπές στη Σκιάθο τέλος και επιστροφή στο σπίτι μας στο Καπανδρίτι, όπου τα πράγματα είναι ζόρικα. Όπως ίσως θα ξέρετε, υπήρχε μεγάλη φωτιά στην περιοχή και περάσαμε ανήσυχες ώρες στη Σκιάθο, όταν ακούσαμε ότι η φωτιά ήταν εκεί όπου βρίσκεται το σπίτι μας, στο Μετόχι-ΡΗ στην οδό Οδυσσέα Ελύτη!
Αυτό που βλέπετε είναι η μεταλική συρόμενη πόρτα της εισόδου. Έτσι άρχισε η σωτηρία του σπιτιού. Οι πυροσβέστες που βρίσκονταν στην περιοχή, ξήλωσαν την πόρτα μπήκαν μέσα και έσβησαν τη φωτιά που είχε απλωθεί στη δεξιά μεριά του κτήματος και την σταμάτησαν εκεί, γλυτώνοντας έτσι το σπίτι και όλη την μπροστινή πλευρά του κτήματος.
Αυτή είναι η δεξιά πλευρά της εισόδου έως το σπίτι. Ολόκληρη η είσοδος είναι στην επόμενη φωτογραφία.
Όσο ακούγαμε ειδήσεις, ανησυχούσα τρομερά για το έλατο που έχω φυτέψει από μικρό μπροστά στο σπίτι και σας έχω μιλήσει γι’ αυτό σε παλιότερο ποστ όπου μπορείτε να πάτε κάνοντας κλικ ΕΔΩ. Και στην επόμενη φωτογραφία, είναι το δέντρο, όπως είναι σήμερα. Τις φωτογραφίες τις έβγαλε ο γιος μου ο Κωνσταντίνος.
Καλό Σαββατοκύριακο.
Π.
Μικρό συμπλήρωμα
Όπως ίσως καταλάβατε από τη φωτογραφία, είμαι ακόμα Σκιάθο. (Αυτό είναι το Μπούρτζι στο λιμάνι.) Πήρα κάποια μηνύματα μετά το προηγούμενο ποστ http://www.paramithas.gr/eniaio-olo/ που έβαλα πριν τρεις μέρες, όπου μου ζητάνε να βάλω τι λέει μετά από αυτό το απόσπασμα, που ανέβασα, ο Κρισναμούρτι. Έτσι θα ανεβάσω σήμερα τις δύο επόμενες παραγράφους που νομίζω ότι είναι ξεκάθαρος.
Καλή εβδομάδα.
Π.
«…Εάν το ερώτημα είναι ξεκάθαρο, τότε πώς θα βρούμε μια τέτοια δράση; Με κάποια μέθοδο, με κάποιο σύστημα; Εάν προσπαθούμε να βρούμε μια μέθοδο, ένα τρόπο ζωής βάσει κάποιου συστήματος, σύμφωνα με κάποιο μοντέλο, αυτό το ίδιο το μοντέλο, αυτό το ίδιο το σύστημα είναι συγκρουσιακό. Σας παρακαλώ, ας το καταλάβουμε αυτό πολύ καθαρά. Εάν ακολουθώ κάποιο ιδιαίτερο σύστημα προκειμένου να φέρω μια δράση που θα είναι ένα όλο, πλήρης, ενιαία, πλούσια και ωραία, τότε η μέθοδος, το σύστημα, γίνονται μηχανικά. Οι δράσεις μου θα είναι μηχανικές κι επομένως εντελώς ελλιπείς. Οπότε πρέπει να παραμερίσω κάθε ιδέα να ακολουθήσω κάποια, μηχανικά επαναλαμβανόμενη δραστηριότητα.
Επίσης θα πρέπει να βρει κανείς εάν η σκέψη μπορεί να βοηθήσει για να γίνεται μια τέτοιου είδους δράση. Ζείτε μια κομματιασμένη ζωή: είσαστε διαφορετικοί στη δουλειά και στο σπίτι· έχετε προσωπικές σκέψεις και δημόσιες σκέψεις. Μπορείτε να το δείτε αυτό το μεγάλο χάσμα, αυτή την αντίθεση, αυτό το κομμάτιασμα. Και αναρωτιέται κανείς αν η σκέψη μπορεί να γεφυρώσει όλα αυτά τα διάφορα κομμάτια, αν μπορεί να φέρει μια ένωση όλων αυτών των παραγόντων. Μπορεί; Πρέπει να βρούμε τη φύση και τη δομή της σκέψης προτού πούμε αν η σκέψη μπορεί ή δεν μπορεί· αν το να σκέφτεσαι, το να συλλογίζεσαι, η διανοητική διαδικασία αιτιολόγησης, μπορούν να φέρουν μια αρμονική ζωή. Για να το βρει κανείς αυτό πρέπει να ερευνήσει, να εξετάσει προσεκτικά τη φύση και τη δομή της σκέψης….»
Ιστορικό βιβλίο για τη Σκιάθο
Φέτος στη Σκιάθο με περίμενε μια έκπληξη! Πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε ένα εξαιρετικό ββλίο γραμμένο από την φιλόλογο και ιστορική ερευνήτρια, την Κατερίνα Κουρκούμπα-Δελακουβία, και με τίτλο: «Η ΣΚΙΑΘΟΣ: Από την προϊστορία στον 21ο αιώνα». Είναι μια έκδοση που έκανε η ίδια και απλώνεται σε 330 σελίδες. Προς το παρόν κυκλοφορεί μόνο στη Σκιάθο, αλλά ελπίζω να πάει και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Διάβασα πράγματα που ούτε τα ήξερα και νομίζω ότι και οι περισσότεροι δεν τα γνωρίζουν. Όσα γράφονται στο βιβλίο είναι αποτέλεσμα απίστευτης δουλειάς, σε άψογα σημερινά ελληνικά. Επίσης, υπάρχουν ωραίες εικόνες από χάρτες, λιθογραφίες, φωτογραφίες και πίνακες από όλες τις εποχές της ιστορίας του νησιού. Και θα κλείσω το ποστ με τα περιεχόμενα του βιβλίου για να πάρετε έστω μια πολύ γενική εικόνα γι’ αυτό.
Στον Πρόλογο γίνετατ αναφορά στη Γεωγραφία του νησιού, τη μορφολογία του εδάφους της Σκιάθου, το κλίμα και την πλούσια χλωρίδα του τόπου. Και μετά ακολουθούν τα κεφάλαια:
-Από την προϊστορία ως την κλασική εποχή (3η χιλιετία – 4ος αι. π.Χ.)
-Ελληνιστική και Ρωμαϊκή εποχή
-Βυζαντινή περίοδος – Μέσοι Χρόνοι
-Τουρκοκρατία: 1538-1821
-Ελληνική Επανάσταση
-Από την ίδρυση του ελληνικού κράτους ως το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο
-Από το 1940 ως σήμερα
Στο τέλος του βιβλίου, αντί για επίλογο υπάρχει μια πλουσιότατη βιβλιογραφία, για πιο παλιές και τις σύγχρονες πηγές, μελέτες και κρίσεις για πρόσωπα και γεγονότα της ιστορίας της Σκιάθου.
Καλό Σαββατοκύριακο.
Π.
«Ένα ενιαίο όλο»
Μαζί με αυτήν την υπέροχη ανατολή στα Λαλάρια της Σκιάθου, σκέφτηκα να σας αντιγράψω εδώ το τελευταίο απόσπασμα που μετέφρασα χθες, από το βιβλίο του Κρισναμούρτι,»Εσωτερική Επανάσταση».
Καλή Εβδομάδα.
Π
«..Στις δικές μας ζωές, μπορούμε να παρατηρήσουμε πόσο κομματιασμένοι είμαστε από αντικρουόμενες επιθυμίες, από ανταγωνιστικές πολιτικές, θρησκευτικές, καλλιτεχνικές, επιστημονικές και επαγγελματικές δραστηριότητες. Υπάρχει, όμως, κάποια δράση που να μπορεί να ανταποκριθεί ολοκληρωτικά σε κάθε απαίτηση της ζωής χωρίς να είναι η ίδια αντιφατική; Δεν ξέρω αν έχετε κάνει ποτέ μια τέτοια ερώτηση.
Οι περισσότεροι από μας ζούμε μέσα στη δική μας ιδιαίτερη δραστηριότητα και προσπαθούμε να την κάνουμε όσο πιο καλά μπορούμε. Εάν είσαι πολιτικός – και ελπίζω να μην είστε – τότε η ζωή σου είναι πολύ εξαρτημένη από ψήφους και όλη την ανοησία που υπάρχει στο όνομα της πολιτικής. Εάν είσαι θρησκευόμενος θα έχεις έναν αριθμό από «πιστεύω» ή κάποια μέθοδο διαλογισμού, κι όλα αυτά θα συγκρούονται με την καθημερινή σου ζωή. Εάν είσαι καλλιτέχνης, ζεις μακριά από όλα αυτά, απορροφημένος στη δική σου ειδική φαντασία, στη δική σου αντίληψη της ομορφιάς και λοιπά. Και αν είσαι επιστήμονας, ζεις στο εργαστήριο ή στο γραφείο σου και οπουδήποτε αλλού, είσαι απλώς ένας καθημερινός άνθρωπος, χωρίς ηθικές αρχές και ανταγωνιστικός. Βλέποντας, λοιπόν, όλο αυτό, που για τους περισσότερους από μας είναι αρκετά οικείο, τι είναι εκείνο που μπορεί να κάνει κανείς για να ανταποκρίνεται τελείως σε κάθε απαίτηση της ζωής κι ωστόσο να παραμένει χωρίς συγκρούσεις μέσα του, να παραμένει ψυχολογικά ένα ενιαίο όλο»;
