Δε με αναγνωρίζετε γιατί έλειπα καιρό...

Δεν μ' αναγνωρίζετε γιατί έλειπα καιρό·

τα δάκρυά μου δε σας λένε κάτι.

Λοιπόν διηγηθείτε μου τι έγινε εδώ,

να βρω ξανά του νήματος την άκρη.

Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή μας που ετοιμάζουμε ταξίδι με τον εαυτό μας. Ένα ταξίδι απρόσμενο που δε σε αφήνει να το προγραμματίσεις αλλά σε προκαλεί να το ζήσεις. Δεν το υπολογίζεις, δεν το περιμένεις αλλά σίγουρα δε μπορείς να το αγνοήσεις. Ξεκινάει με ένα "ξύπνημα", αλλιώτικο από τα καθημερινά, που σε κάνει να σηκωθείς και να σε δεις διαφορετικά. Βλέπεις στον καθρέπτη μία όψη γνώριμη που έχει αρχίσει να έχει σημάδια που δεν είχες προσέξει πιο πριν. Καταλαβαίνεις ότι κάτι αλλάζει. Δεν είναι που μεγάλωσες, είναι που μέσα σου είσαι διαφορετικός. Με αφορμή το ξύπνημα αρχίζεις να ψάχνεις τον δρόμο του ταξιδιού σου. Με όχημα το Ποιος Είμαι και με συντροφιά το Που Πάω ξεκινάς τη δική σου αναζήτηση. Αυτό το ταξίδι σε θέλει μόνο. Δε χωράνε άλλοι στη βάρκα παρά μόνο εσύ και ο εαυτός σου. Είναι η ευκαιρία σου να περάσετε λίγο χρόνο μαζί, να τον ακούσεις και πάνω από όλα να τον αγαπήσεις ή και να τον απορρίψεις. Σε αυτό το ταξίδι δεν υπάρχουν κανόνες. Ούτε σύνορα. Εσύ επιλέγεις σε ποια μονοπάτια θα μπεις και σε ποια στενά θα στρέψεις τη βάρκα σου. Επίσης, ξέχασα να σου πω κάτι. Το ταξίδι αυτό δεν έχει προορισμό. Δεν έχει σημείο αποβίβασης. ¨Δεν έχει τέλος. Μη σε φοβίζει, όποτε θες κάνεις την στάση σου στην πιο κοντινή στεριά και συναντάς όσους έχεις καιρό να δεις. Αλλά σε κάθε στάση ακόμη και αν συναντάς τους ίδιους ανθρώπους το σίγουρο είναι ότι θα νιώθεις σα να τους ξαναγνωρίζεις. Η μάλλον σα να σε ξαναγνωρίζουν. Κάποιους από αυτούς θα θες να τους πάρεις μαζί σου. Από αυτούς κάποιοι θα σε πουν τρελό και θα σου γυρίσουν την πλάτη, κάποιοι θα προσπαθήσουν να μπουν στη βάρκα σου αλλά τελευταία στιγμή θα το μετανιώσουν και θα γυρίσουν πίσω και κάποιοι θα σ ακολουθήσουν, με δυσπιστία ίσως στην αρχή, αλλά μετά θα είναι έτοιμοι να πάρουν το δικό τους τιμόνι στα χέρια και τη δική τους βάρκα. Μπορεί βέβαια να μη συμβεί τίποτα από όλα αυτά. Και να νιώσεις ότι σε αυτό το ταξίδι δε σε ακολουθεί κανείς από όσους νόμιζες ότι θα έχεις πλάι σου. Μην ξεχνάς όμως τι είπαμε. Στη βάρκα χωράς εσύ και ο εαυτός σου. Μαζί ξεκινήσατε αυτό το ταξίδι. Οι υπόλοιποι θα φτιάξουν τη δική τους βάρκα αν θέλουν. Στην αρχή στο δρόμο σου δε θα βλέπεις κανέναν άλλον. Μπορεί να σκεφτείς ότι κάποιο λάθος δρόμο έχεις πάρει γιατί έχεις συνηθίσει να βλέπεις κόσμο όπου πηγαίνεις. Και όπου είναι οι πολλοί είναι και κάτι καλό έτσι δε λένε; Ήρθε ή ώρα λοιπόν να καταλάβεις ότι ΕΣΥ ορίζεις τι είναι καλό ή κακό για σένα και ότι εσύ ορίζεις τις συντεταγμένες. Θα δεις που μετά λίγο θα βρεις μπροστά σου και άλλες βαρκούλες που είχαν ξεκινήσει πριν από σένα και είχαν περάσει τις μεγάλες τρικυμίες που θα περάσεις και εσύ. Αυτοί θα ναι οι συνοδοιπόροι σου και μπορεί να συναντιέστε συχνά πυκνά. Οπότε, τελικά, δεν είναι και τόσο μοναχικό αυτό το ταξίδι. Πρόσεξε στις στεριές που θα σταματάς. Θα είναι κόσμος που δεν έχει μάθει στις δυσκολίες της θάλασσας και στα ζόρια που έχει ένα ταξίδι. Μπορεί να σε πουν αλλόκοτο και να μη σε δεχθούν εύκολα στη συντροφιά τους. Αλλά θα ξέρεις ότι είναι άνθρωποι σαν εσένα πριν ξεκινήσεις την πορεία σου. Μην τους συνεριστείς αν σε αποπάρουν. Ίσως σε ρωτήσουν τις ιστορίες σου από τη θάλασσα και κάτσουν γύρω από τη φωτιά να σε ακούσουν.  Μην ξεχνάς, έχεις και εσύ πράγματα να μάθεις από τους στεριανούς γιατί λείπεις καιρό και πολλά μπορεί να έχουν αλλάξει.

Πείτε μου εκείνες τις ιστορίες σας

που κάνουν τα καλάμια να λυγίζουν

στα όρια των χωραφιών κι -εν μέσω άπνοιας-

τα μέτωπα των αγροτών δροσίζουν.

Πείτε μου εκείνες τις ιστορίες σας.

Και μετά από τις ιστορίες που θα πεις και θα ακούσεις θα ξαναμπείς στο βαρκάκι σου. Αλλά τώρα δεν θα είσαι εσύ και ο εαυτός σου. Θα είσαι ΕΣΥ. Πιο σίγουρος από ποτέ για το ποιος είσαι και που πας. Θα ανοίξεις πανιά και με ένα γεμάτο χαμόγελο θα ξεκινήσεις πάλι. 

Αν με βρεις σε κάνα βαρκάκι ξοπίσω ή μπροστά σου σήκωσε μου ένα μαντήλι να σε δω και να πλεύσουμε παρέα μέχρι την επόμενη στεριά. Καλό ταξίδι.

Είμαστε οι επιλογές μας

 
Δεν είμαι καλά σου λέω...Αυτή η φράση παίζει πολύ τελευταία.. Όλοι τριγύρω μου δεν περνούν καλά (και εγώ μαζί τους μη νομίζετε). Μπορεί στις 21 Δεκεμβρίου να μην καταστράφηκε ο κόσμος αλλά ΣΙΓΟΥΡΑ γαμήθηκε ο Δίας. Παλιότερα πάλι περνάγαμε τις περιόδους που κάποια από την παρέα θα είχε τις μαύρες της γιατί χάλασε το μανικιούρ, γιατί δεν τηλεφώνησε ο Κώστας ή γιατί το καινούριο της παντελόνι δεν της χωράει γιατί χθες έφαγε σα  μοσχάρι. Πλέον έχουν κάπως αλλάξει τα πράγματα..Δεν τις νοιάζει αν χάλασε το μανικιούρ γιατί δεν έχουν λεφτά να κάνουν μανικιούρ, ούτε τις νοιάζει αν τηλεφώνησε ο χθεσινός τύπος στο μπαρ γιατί οι έξοδοι είναι περιορισμένες- το ίδιο και οι νέες κοινωνικές συναναστροφές- και φυσικά δεν έχουν καινούριο παντελόνι, αφού δεν έχουν δουλειά, οπότε θα φορέσουν το παλιό που τους ταιριάζει γάντι. Τα προβλήματα λοιπόν ξεπέρασαν το πρώτο επίπεδο και έφτασαν σε άλλο level. Το να μην έχεις να πληρώσεις το νοίκι και τους λογαριασμούς σου είναι αντικειμενικό πρόβλημα και σίγουρα μια κουβέντα με τις φίλες σου δεν μπορεί να σε βοηθήσει. Εκτός αν η νέα σου φίλη λέγεται Λάτση. Δεν έχεις δουλειά; Μάντεψε εσύ και άλλο ένα εκατομμύριο. Και όχι δε στα λέω για να νιώσεις καλύτερα και να σε κατακλύσει το αίσθημα του δεν-είμαι-μόνη-είναι-όλοι αλλά για να δεις ότι είναι μια γενικότερη κατάσταση που ξεπερνάει εσένα προσωπικά (ξέρεις τι εννοώ). Επίσης, δε διαβεβαιώνω ότι και αυτοί που έχουν δουλειά τρώνε τέτοιο ζόρι που καμιά φορά εύχονται να μην είχαν. Αυτό που δεν καταλαβαίνω όμως είναι γιατί ενώ δεν είσαι  καλά, δεν έχεις λεφτά, δεν έχεις όρεξη, δεν έχεις ενέργεια κλπ συνεχίζεις να αφήνεσαι και να βαλτώνεις. Κολλάς όλο και περισσότερο και φροντίζεις να γίνεις ακόμη χειρότερα για να τροφοδοτήσεις τη μιζέρια σου. Όλοι περάσαμε από αυτή τη φάση αλλά κάποια στιγμή πρέπει να κουνήσεις  το κεφάλι σου και να ξυπνήσεις. Λες έκανες λάθος επιλογές και γιαυτό έφτασε ως εδώ. Και μετά έρχεται το Αν.. (α ρε Χριστόφορε...) αν είχες κάνει εκείνο, αν είχες φύγει έξω..αν δεν είχες χωρίσει.. Ήρθε η ώρα να αποχαιρετήσεις το αν σου. Αν είχες κάνει κάτι άλλο δεν θα ήσουν εσύ. Είμαστε οι επιλογές μας και ότι κάνουμε είναι γιατί είμαστε εμείς και είμαστε έτσι και όχι αλλιώς. Δέξου το και πορεύσου μαζί του. Αν κάτι δεν πήγε καλά προσπάθησε να το διορθώσεις. Με τη μίρλα σίγουρα δε διορθώνεται τίποτα. Το πολύ πολύ να χάσεις και αυτούς που είχαν διάθεση να σε βοηθήσουν. Κάνε επιλογές πάλι χωρίς φόβο. Άσε το αν. Ζήσε το τώρα και κάνε αυτό που τώρα θα σε κάνει καλά. Και όταν έρθει το αύριο θα το αντιμετωπίσεις και αυτό. Μην αγχώνεσαι για το μέλλον και χάνεις το παρόν γιατί στο τέλος αυτό το μέλλον ίσως να μην το γευτείς ποτέ. Όταν δεν ξέρεις τι να διαλέξεις και η καρδιά μιλάει αντίθετα από το μυαλό κάνε αυτό που θα σε ηρεμήσει περισσότερο. Και αν πάλι δεν ξέρεις μείνε για λίγο ακίνητος και κλείσε τα μάτια. Νιώσε το χρόνο που περνάει και σκέψου ότι όποιο ποτάμι και να διαλέξεις στο τέλος όλα οδηγούν στη θάλασσα.

xmas melancholy.

Είναι εκείνες οι στιγμές που νιώθεις μόνος. Που όλα γύρω σου γυρνάνε με τρελό ρυθμό και εσύ νομίζεις ότι ο χρόνος σου πάγωσε και έχεις μείνει ακίνητος. Είναι οι στιγμές που όλοι διασκεδάζουν ή δείχνουν ότι διασκεδάζουν γιατί είναι Χριστούγεννα και πρέπει να είναι χαρούμενοι και ορεξάτοι και εσύ θες απλά να περάσουν όλα αυτά και να μην σε ακουμπήσει καν η χριστουγεννιάτικη χρυσόσκονη. Δεν θες να παρασυρθείς από τη μαγεία των γιορτών γιατί απλά όταν είσαι μόνος όλα είναι αδιάφορα. Είναι οι στιγμές που αναλογίζεσαι ποιους έχεις στη ζωή στου και ποιοι σ αγαπούν. Ποιοι θα έκαναν τα πάντα για σένα και ποιοι θα εξαφανίζονταν στην πρώτη ευκαιρία. Και όταν φτιάχνεις τη δική σου λίστα με τους ανθρώπους που αγαπάς και θα έδινες τα πάντα γι αυτούς, τα γράμματα δεν ταιριάζουν. Και εκεί σε πιάνει μια βαθιά μελαγχολία και ένα μεγάλο γιατί, που ουσιαστικά γνωρίζεις την απάντηση, αλλά δεν θες να την πεις δυνατά για να μην την ακούσεις. Είναι οι στιγμές που το κινητό σου χτυπάει για να σε καλέσουν σε γιορτές και πάρτυ και εσύ δεν θες να το σηκώσεις. Και συνεχίζεις να το αφήνεις να χτυπάει και η απόγνωση σου κοντεύει να σε καταπιεί. Είναι οι στιγμές που θες να βάλεις κόκκινο χρώμα και να πετάξεις το μουντό γκρίζο, αλλά αυτό πάντα νικάει και το κόκκινο θυμίζει μόνο αίμα.Είναι τότε που τελειώνει ο χρόνος και κάνεις το δικό σου flash back. Αναμετράς στιγμές και εικόνες αλλά δεν μένεις σε καμία. Είναι εκείνες οι στιγμές που σχεδιάζεις το επόμενο επεισόδιο αλλά δεν παίζεται ποτέ. Εσύ όμως είσαι ο πρωταγωνιστής και ο σκηνοθέτης και γιαυτό πρέπει να προσπαθήσεις πάλι.Αλλά έχεις χάσει το κουράγιο σου και δεν σε νοιάζει πια τι πήρε πίσω του ο παλιός χρόνος. Απλά ελπίζεις για τον νέο. Και κάπου βαθιά σου το πιστεύεις πραγματικά. Είναι εκείνες οι στιγμές που η ελπίδα μοιάζει να κρατάει αιώνια και το δάκρυ είναι το μόνο διάλειμμα.

Καλές γιορτές με πολλές σκηνές και χρώμα.

Χάθηκε beagle 9 μηνών

Εϊναι ο μικρός Ραμόν, τρίχρωμο beagle, καφέ- κοκκινωπό, λευκό και μαύρο στην περιοχή της Μεταμόρφωσης στις 13/12. Έχει δύο πληγές στο πίσω δεξί πόδι του. Πρέπει να τον βρούμε γιατί χρειάζεται ιατρική φροντίδα καθώς δέχθηκε επίθεση από άλλο σκυλί και είναι πληγωμένος.
*Διαθέτει chip

Δίνεται αμοιβή σε όποιον μας τον φέρει πίσω!

Επικοινωνία:
2102813271, 6972081246
N.Πλαστήρα 5, Μεταμόρφωση Αττικής

Περί ευκαιριών και συγκυριών

Θα σας πω τη δική μου θεωρία περί ευκαιρίας και συγκυρίας γιατί με βοήθησε να αντιμετωπίζω πολύ πιο αισιόδοξα τα πράγματα και να μην χάνω ευκαιρίες αλλά να προσπερνώ συγκυρίες.

Ας δούμε τον ορισμό της ευκαιρίας:

"η δυνατότητα που παρουσιάζεται σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή, για να γίνει κάτι που πρέπει ή θέλουμε να κάνουμε, και είναι δυνατόν να χαθεί αν δεν την εκμεταλλευτούμε" (βικιλεξικό)

Για μένα ευκαιρία είναι ένα συμβάν ή γεγονός ωφέλιμο για μένα που έχω τη δυνατότητα να το εκμεταλλευτώ μέσα σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα.
Αν για οποιοδήποτε λόγο δεν έχω τη δυνατότητα να το εκμεταλλευτώ είναι απλά μια συγκυρία.

Αν μετά από πολύ καιρό αναζήτησης μου προσφερθεί μία ιδανική θέση εργασίας με πολύ καλό μισθό την στιγμή που ένα πρόβλημα υγείας και θα με κρατήσει 3 μήνες στο κρεβάτι και δεν μπορώ να τη δεχθώ αυτό ΣΙΓΟΥΡΑ δεν είναι ευκαιρία. Γιατί δεν ήταν ευνοϊκός ο καιρός που ήρθε (ευκαιρία΄= ευ(καλός) + καιρός). ¨Αρα είναι μια απλή συγκυρία (ή για τους πιο απαισιόδοξους γκαντεμιά!)

Οπότε μην σκέφτεστε ότι ήρθαν ευκαιρίες που για x λόγους δεν μπορέσατε να αρπάξατε. Μήπως ήταν απλά συγκυρίες και η πραγματική ευκαιρία δεν έχει εμφανιστεί ακόμη;   ;-)

Πρόσεξε μη χαθείς

"Ο εαυτός μας είναι το μεγαλύτερο όπλο που έχουν οι άνθρωποι. Παρόλα αυτά θέλει μόνο ένα τσακ να μετατραπεί στον μεγαλύτερο μας αντίπαλό. Η δύναμη που κρύβουμε μέσα μας είναι ικανή για πολύ μεγάλα πράγματα που ούτε εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε να αντιληφθούμε. Κ."

Μέσα σε όλο αυτό το χαμό που συμβαίνει γύρω μας χάνουμε πράγματα, χρόνο, στιγμές, ανθρώπους, ημέρες, εποχές. Και λέω χάνουμε γιατί δεν έκαναν τον κύκλο τους και απλά μας άφησαν. Έφυγαν πριν καν τα αγγίξουμε. Ένα πράγμα μόνο μένει αληθινά δικό μας και ίσως είναι το μόνο όπλο μας μπροστά σε αυτό το κυνηγητό: ο εαυτό μας. Το είναι μας, το εγώ μας. Αν είμαι εγώ καλά θα γίνουν και τα υπόλοιπα γύρω μου καλά. Το πρόβλημα είναι ότι σήμερα δεν μπορώ να βρω έναν άνθρωπο που να μου πει: Είμαι καλά και είμαι ευτυχισμένος! Γιατί μέσα στην γενική μαυρίλα παρασυρόμαστε και εμείς. Και χάνουμε κάθε είδος αισιοδοξίας και ελπίδας. Παραιτούμαστε, αφηνόμαστε στη δίνη της καθημερινότητας και μονίμως παλεύουμε με τα έξοδα, τη δουλειά μας, το χρόνο μας, τον άνθρωπο μας και τελικά τα βάζουμε με τον εαυτό μας. Και εκεί ξεκινάει η κάτω βόλτα και αφηνόμαστε... Όσο εύκολα πέφτεις, τόσο δύσκολα σηκώνεσαι. Αλλά μετά ξέρεις ότι είσαι ικανός να μείνεις εκεί. Aκόμη και αν ξαναπέσεις θα είναι πιο ομαλή η πτώση. Προτού λοιπόν χάσεις εσένα, φρόντισε να χάσεις όσα σε στεναχωρούν και σε αγχώνουν. Ας σταματήσουμε να σκεφτόμαστε με τα δεδομένα που αντιμετωπίζουμε το σήμερα και το αύριο και ας σκεφτούμε λίγο πιο ψηλά και πιο μακρυά. Ας δούμε τον εαυτό μας από ψηλά, ανάμεσα στους εκατομμύρια ανθρώπους αυτής της χώρας και τους δισεκατομμύρια αυτού του κόσμου. Κάποιοι είναι στενοχωρημένοι γιατί έχασαν την ώρα τους, άλλοι τα κλειδιά τους, άλλοι την δουλειά τους, άλλοι τα λεφτά τους, άλλοι όμως τη ζωή τους. Όσο λοιπόν κατοικούμε σε τούτο εδώ τον ¨δύσκολο¨κόσμο ας είμαστε ευγνώμονες που θα ξημερώσει και αύριο και που θα μπορούμε να νιώσουμε τη γη, τον ήλιο και τον αέρα. Ας δούμε πόσες λύσεις υπάρχουν στα προβλήματα που εμείς φτιάξαμε, και ας μάθουμε να ζούμε ευτυχισμένοι με τα λίγα και όχι δυστυχισμένοι επειδή δεν έχουμε τα πολλά. Ας σταματήσουμε να τροφοδοτούμε αυτή την κοινωνία με άχρηστα αντικείμενα και ας δούμε την ζωή λίγο απλά και καθαρά. Ας προσέξουμε τον εαυτό μας και ας του δώσουμε πάλι την σημασία που του αρμόζει. Και μην ξεχνάς... Αν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας θα πας εκεί που κοιτάς.

Στην Κ.

"A cada dia que vivo, mais me convenço de que o desperdício da vida está no amor que não damos, nas forças que não usamos, na prudência egoísta que nada arrisca e que, esquivando-nos do sofrimento, perdemos também a felicidade".

 Carlos Drummond de Andrade

Εγώ και το εγώ μου παλεύουν με τα θέλω μου

                                                                                                                                                                     

Πόσο περίεργο ον είναι ο άνθρωπος... Είμαστε τόσο ξεχωριστά πλάσματα που είτε οι ίδιοι δεν μας γνωρίζουμε τελικά. Κάποτε μου είχε πει κάποιος "δεν εμπιστεύομαι ούτε τον εαυτό μου" και δεν ρώτησα "γιατί;" αλλά αμέσως σκέφτηκα με αφέλεια πόσο λίγες αντιστάσεις πρέπει να έχει σαν άνθρωπος. Και όμως δεν είναι έτσι. Ο εαυτός μας είναι γεμάτος εκπλήξεις (και αν δεν ήταν ίσως κανείς να μην πάλευε να γίνει αυτό που είναι τελικά..). Έρχονται στιγμές που νιώθεις ότι δεν κατευθύνεις εσύ τον εαυτό σου αλλά μία ανώτερη δύναμη που έχει βαλθεί να δοκιμάσει τις αντοχές σου. Είναι τόσο λυπηρό να μην ξέρεις τι θέλεις και τι κάνεις και να μην προσπαθείς καν να μάθεις. Και το πιο λυπηρό είναι ότι δεν ξέρεις γιατί δεν έβαλες τις βάσεις για να μάθεις. Έχασες το σκοπό σου και απλά πήγαινες στα τυφλά. Και εκεί δεν ήξερες ποιο μονοπάτι να πάρεις απλά ακολουθούσες μονοπάτια που είχες πάρει παλιότερα και τώρα δεν σου ταιριάζουν. Αλλάζει τελικά ο άνθρωπος ή απλά προσαρμόζεται; Πριν βιαστείτε να απαντήσετε σκεφτείτε ένα πολύ δυνατό γεγονός που σας έκανε να αλλάξετε και μετά συλλογιστείτε αν μείνατε ακόμη έτσι ή αν αλλάξατε μόνο παροδικά. Και ναι θα δείτε ότι αλλάζουμε. Όπως όλα γύρω μας άλλωστε. Το θέμα είναι αν αλλάζουμε εμείς για εμάς ή εμείς για τους άλλους. Και πάνω σε αυτή την αλλαγή, μας ξαναγνωρίζουμε. Γιατί υπάρχουν στιγμές που μέσα στην θολούρα μας μπορεί να χάσουμε τον εαυτό μας, το στόχο μας και το εγώ μας. Και εκεί χρειάζεται ένα restart. Μια ενδοσκόπηση του τι είμαι, τι ήμουν και τι θέλω να γίνω και τι "έφταιξε" για όλα αυτά. Ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών με τα φαντάσματα που μας βαραίνουν εσωτερικά και δεν μπορούμε να προχωρήσουμε. Και σε αυτό το ξεκαθάρισμα αν κατά λάθος (ή εσκεμμένα κατά λάθος) αφήσεις κάτι πίσω αυτό θα σε βρει αργά ή γρήγορα και θα ξαναπείς: Δεν ξέρω Που πάω, Τι κάνω και Τι θέλω..Γιατί τα θέλω όλα! Και εκεί θα αρχίσει η κατηφόρα μέχρι να φας δυο τρεις κατραπακιές και να μάθεις τι χρειάζεσαι πραγματικά στην ζωή σου. 

Χθες το βράδυ ήμουν έξω και έλεγα σε μια φίλη μου τις παραπάνω σκέψεις μου. Της έλεγα φοβάμαι μήπως δεν θέλω πραγματικά αυτό που νομίζω ότι θέλω και κάθομαι και υπεραναλύω τα πάντα.. Μου απάντησε πως αύριο μπορεί να μην ζω καν και η τελευταία μου στιγμή να μην είναι ούτε με αυτό που θέλω ούτε με αυτό που μπορεί να νομίζω ότι θέλω αλλά να είμαι μόνη μου με τις σκέψεις μου. Και εκεί άρχισα να καταλαβαίνω λίγο πιο ξεκάθαρα τι ζητάω :) Που και που έχουμε ανάγκη λίγο ταρακούνημα έστω και μικρό, έτσι δεν είναι;

Εγωισμός

«Δεν είναι αυταπάτη η αγάπη του εαυτού μας: αυτό το αίσθημα είναι ολότελα φυσικό. Ο εγωισμός, να το είδος της αγάπης που δίκαια δυσφημίστηκε, γιατί δεν είναι η αγάπη προς τον εαυτό μας, μα ένα πάθος αχαλίνωτο απ’ τον εαυτό μας, πάθος ολέθριο που παρασέρνει τον φιλάργυρο προς το χρήμα του, κι όλους τους ανθρώπους προς το αντικείμενο των επιθυμιών τους.»

Αριστοτέλης

Απορώ ποια ήταν η πρώτη στιγμή που ο εγωισμός φώλιασε μέσα μας...

Σπασμένα φτερά

Έρχονται στιγμές που συνειδητοποιείς ότι έπεσες έξω. Ότι απλά την πάτησες. 'Ήξερες, αλλά έβαλες τα σημάδια παραπέρα γιατί δεν ήθελες να τα δεις. Ενοχλούσαν την ιστορία που είχες πλάσει και τα απέφευγες.  Έρχονται αυτές οι στιγμές που σε ταρακουνάνε και εκεί που έχεις φτιάξει το κάστρο σου στην άμμο ένα κύμα το διαλύει. Το έχτιζες μήνες. Μα χρειάστηκαν μόνο πέντε λεπτά. Κάπου εκεί το ρολόι σταματάει να χτυπάει και οι δείκτες γυρνούν αντίστροφα. Σε μια τροχιά που είχες καιρό να ακούσεις γιατί νόμιζες ότι την είχες νικήσει. Και όμως, η ζωή είναι εκεί για να σου πει ότι δεν έχεις νικήσει τίποτα και κάθε μέρα για να νιώθεις ζωντανός πρέπει να παλεύεις. Ποτέ και τίποτα δεν είναι δεδομένο και ποτέ και τίποτα δεν είναι δικό σου αν δεν το θελήσει. Και αν έχασες το μονοπάτι για λίγο και βγήκες εκτός πορείας τώρα πρέπει να επανέλθεις. Είναι ο αιώνιος νόμος που διέπει αυτόν τον κόσμο και μας κατευθύνει. Δεν μπορείς να τον αψηφήσεις,ούτε να τον προσπεράσεις, Αργά ή γρήγορα θα σε βρει για να σε επαναφέρει. Ποτέ μην κλάψεις, ποτέ μην κατηγορήσεις, Τα έχεις κάνει και εσύ και ξέρεις. Απλά σκέψου και δες τι δεν έκανες σωστά. Βάλε τον εαυτό σου μπροστά και δες που ξέφυγες και που υπερέβηκες τα όρια. Τότε ίσως αντιληφθείς ότι είχες πετάξει πολύ ψηλά και τα φτερά σου λιώνανε. Η ματαιοδοξία σου δεν σε άφηνε να το δεις και εσύ απλά πέταγες με την υπέρμετρη φιλοδοξία ότι θα είσαι για πάντα έτσι. Τα φτερά όμως δεν σε κρατάνε για πολύ και όταν λιώσουν εντελώς προσγειώνεσαι απότομα και ανώμαλα. Και όμως είσαι ακόμη ζωντανός. Σήκω πάνω, χαμογέλα και ετοιμάσου να φτιάξεις καινούρια. Πιο δυνατά και πιο ανθεκτικά. Να μπορούν να σε κρατήσουν εκεί ψηλά και να νιώθεις ασφαλής.