Friday, 13 April 2012

Mastodon - Crack the Skye

Για άλλους επιβλητικό, για άλλους φλωριά. Για άλλους αλληγορικό, για άλλους επίπεδο αλλά για τους περισσότερους και μένα συμπεριλαμβανομένου μπροστά απτήν εποχή του. Τελικά τι έχουμε εδω και γιατί αυτό το album και όχι κάποιο απτά πιο σπιρτοζικα και γκαζωμένα που προηγήθηκαν; Ο λόγος απλός, με το Crack the Skye τουλάχιστον σε εμένα οι mastodon δημιουργούν το αίσθημα της απώλειας.


Οι συνθέσεις είναι τόσο δυνατές χωρίς να έχουν τις τρελές αλλαγές και τα κοψίματα των προηγούμενων album και το γρέζι απ'τις φωνές έχει εξαφανιστεί - το οποίο μάλλον είναι ταυτόχρονα προσόν αλλά και μεγάλο μείων – και τα πάντα έχουν κάνει χώρο για να εμφανιστούν οι καθαρές αλά 70's rock κιθάρες οι οποίες εμπλουτίζονται απτό πιο στακάτο drumming που έχουμε να ακούσουμε απτήν εποχή του τροχού. Στιχουργικά το album πραγματεύεται άλλη μια μεγάλη αλληγορία, πως ένα παράλυτο παιδί ζώντας περισσότερο στα όνειρα του και στον μαγευτικό του κόσμο καταφέρνει να βγει απτό γήινο κουκούλωμα του και να ταξιδέψει. Ένα ταξίδι στο οποίο οι mastodon αριστοτεχνικά ρίχνουν στο παιχνίδι το 5ο στοιχειό, τον αιθέρα (this album represents the element of aether, which is represented by the souls and spirits of all things, a theme closely related to the context of the album ), διάφορα μαγευτικά δαιμόνια καθώς και τον Ρασπούτιν στου οποίου το σώμα θα κατοικήσει το νεαρό παιδί μέχρι τη δολοφονία του ώστε και καταφέρνει να γυρίσει πίσω στο σώμα του (εντελώς χοντρικά σαν τα tattoo του jerboa). Στιχουργικά δομημένο πάνω στον χαμό της μικρής αδελφής του drummer Brann Dailor (Skye είναι το όνομα της αδελφής του εξου και ο αναγραμματισμός ή το λογοπαίγνιο με τον ουρανό) αυτός ο δίσκος ξυπνά τις πιο μαύρες των αισθήσεων με τα επικά του riff και τα ρεφραίν που σαδιστικά επαναλαμβάνονται όπως το Let it go, Let it go ή το Lost love, bright eyes fading faster than stars falling. Ναι, θυμίζει ερωτικό ύμνο ή ωδή σ'αυτους που ζουν στον παρελθόν τους αρνούμενοι να δουν το μέλλον. Ίσως να είναι μια μπαλαντοειδης ωδή στο ασυγκράτητα ρομαντικό ή τέλος μια κραυγή προς τον ουρανό χωρίς κανένα νόημα. Το σίγουρο είναι πως αν περνάτε μια ζόρικη φάση δε θα σας κάνει να νοιώσετε καλυτέρα. Αν πάλι θέλετε περισσότερη αλητεία, τότε ναι “ψάξτε για την λεύκη σας φάλαινα” μέσα απτις υγρές αναζητήσεις του Leviathan, η πάρτε μέρος “στην πορεία των φλεγομένων μυρμηγκιών” στην ξερή και post-apocalyptic επιφάνεια του Remission. Εγώ μάλλον θα ξαναχαθώ στα άμετρα σόλο και μάλλον θα αφήσω την φωνή του Scott Kelly να προσπαθήσει για την επούλωση. Don't stay – Run away...

download

Saturday, 7 January 2012

Entombed live στο Αν club 6/1/2012


Υπάρχουν κάποια live που για κανένα λόγο στον κόσμο δε πρέπει να χάσεις, πόσο μάλλον αν η καλύτερη metal μπάντα έχει ήδη παίξει 3 φορές στο παρελθόν και εσύ από σνομπισμό (κυρίως) της έχεις γυρίσει επιδεικτικά την πλάτη. Όποτε, αυτή τη φορά έπρεπε να αποτισω τον προσωπικό φόρο τιμής στους ήρωες των παιδικών μου χρόνων.

Ατσάλωσα λοιπόν την υπομονή μου, για οτιδήποτε υπερβολικά "metal" (attitude κυρίως), έκανα τον σταυρό μου και πορεύτηκα προς το Αν club περιμένοντας τα φιλαράκια μου. Αφού βρεξαμε τα δαντελένια λαρύγγια μας με αρκετές μπύρες της σειράς, περάσαμε στο εσωτερικό του μαγαζιού για να τσεκάρουμε τις άλλες δυο μπάντες. Πρώτοι οι Gongoma με το βαρύ sludge, με δυο κιθάρες και χωρίς μπασσο, πραγματικά δημιούργησαν μια δυστοπικη κατάσταση για τα αυτιά όλων, στα συν η διασκευή σε Electric wizard. Τη σκυτάλη πήρανε οι grind-freaks Slavebreed. Παρ'οτι τους έχω ξαναδεί άλλες τρεις φόρες ποτέ δε μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση, λίγο που δεν ακούω αυτό το στυλ, λίγο οι πολλές μπύρες πάντα περίμενα να τελειώσουν. Αυτά μέχρι χτες, γιατί τα παλικάρια πραγματικά σκοτώσανε. Δεμένοι, με φοβερά riffs, χαλβατζίδικο ύφος και όρεξη για πλάκες παίξανε το μισαωρακι τους, μας διέλυσαν τα σαγόνια και έφυγαν όπως ήρθαν, σαν κύριοι.


Καθώς λοιπόν τα λεπτά πέρναγαν και το άγχος για το αν το συγκεκριμένο line-up αξίζει να φέρει την ταμπέλα ENTOMBED (όνομα βαρύ σαν ιστορία που έλεγε και ο Στέλιος Διονυσίου) και σιχτιρίζοντας εσωτερικά που τους έχασα όταν ήρθαν με Uffe Cederlund, Jörgen Sandström και Peter Stjärnvind.

Και εγένετο φως. Οι Entombed πάτησαν σανίδι σαν άλλη μια μπάντα. Προσγειωμένοι, χωρίς σταριλικια και metal χαζομάρες, με χαμόγελα, μπλουζάκια Destruction (επική ατάκα του LG-Petrov “it was good when we came with Sodom. What? You don't like Sodom. You may prefer this one” δείχνοντας το μπλουζάκι του) και χιούμορ επιπέδου stand-up comedy ανάμεσα σε – μερικά – κομμάτια ξεκινήσανε να σφυροκοπούν ανηλεώς τα δύστυχα κορμιά μας με τόνους βρόμικου κιθαριστικα άρτιου death metal, με έμφαση στους πρώτους δίσκους τους. Αν μπορείς να πεις κάτι για αυτούς τους γερόλυκους είναι ότι πραγματικά το “έχουνε” και το αποδεικνύουν. Με τον Hellid να τραγουδάει όλους τους στίχους σαν σε προσωπική κάθαρση, τον Petrov να τρέχει πάνω κάτω κάνοντας τράκα τσιγάρα απ τον κόσμο και καπνίζοντας ανάμεσα από κάποια κραυγή με την κούραση ζωγραφισμένη στα μάτια – Oh, I'm an old man, όπως είπε. Τα Wolverine blues και Clandestine τιμήθηκαν δέοντος. Ειδικά στα Sinners bleed και Demon έγινε χαλασμός για να μας διαλύσουν με το Out of Hand με το Αν να σείεται στο “Your make-believe reality is full of shit. Jesus christ, lord of flies, in disguise. Fuck!”. Τα When in sodom και Serpaint saints ήταν τα μοναδικά κομμάτια απτό τελευταίο άλμπουμ, κανένα κομμάτι απ'τα Inferno και Same difference και ελάχιστα απ'τα Morning star και To ride, shoot straight and speak the truth. αντ' αυτού διασκευαρα σε Rocky Erikson και “Night of the Vampire”, καπάκια Crawl και Left hand path (η σειρά νομίζω δεν παίζει τόσο ρόλο). Ο κόσμος έδειξε να έχει αυτοκτονικές τάσεις στα Wolverine blues, Eyemaster και ασταμάτητο sing-along στο Chief rebel angel. Τι σκατά άλλο να θες απ'αυτην την γαμημένη ζωή? Α, ναι. Το Say it in slugs - I killed my best friend with a hammer/Now I'm in stitches/He became one of the icons around/I was left with an itch. - το οποίο και παραδόθηκε ευλαβικά.... Συνολικός χρόνος 1 ώρα και 55 λεπτά παρακάλω...Θυμίστε μου να μη τους ξαναχασω live....

Μικρά – μικρά που δε μου άρεσαν : Η αναμφισβήτητη μεταλικη χαζομάρα του “Θέλω να βγω φώτο με την μπάντα και κάνω ουρά μισό χιλιόμετρο”. Ατάκα βραδιάς : Και καπάκια ανέβασμα στο face book. Επίσης, το κουβάλημα βινυλίων απτό σπίτι και υπογραφή απ'το group...μμμμμμμμμ

Μικρά – μικρά που καραγουσταρα : Οι άνθρωποι δεν είναι καθόλου ποζεραδες, rock-stars και τα λοιπά και αυτό το αποδεικνύει ότι άραξαν να δουν και τις δυο open-act bands, γούσταραν, σχολίασαν κτλ. Όλη την ώρα της συναυλίας κάνανε βλακείες μεταξύ τους – πέταγαν βότκα ο ένας στον άλλο με τη μορφή ροχάλας – ή οι θεατρινισμοί του LG στα σαμπλαρισματα. Επικό επίσης είναι πως μετά το live έμειναν να χαιρετίσουν και να αγκαλιάσουν τον κόσμο που τους υποδέχτηκε τόσο ζεστά και η ανταλλαγή t-shirt του Hellid με τρελαμένο τύπο σε στυλ αγώνα Barcelona – Manchester united!!!

Βαθμολογία : 10/10

Thursday, 5 January 2012

Ain't no feeble bastard - No fucking scapegoat

Απέριττο...
Ain't no feeble bastard that obeys their every say 
They say do this they say do that 
No I'm no dogs body 
Ain't no feeble bastard 
No fucking scapegoat 
Ain't no feeble bastard that has no say 
I say what I think 
Not what they want me to think 

Ain't no feeble bastard 
No fucking scapegoat 


Thursday, 22 December 2011

Vader - Revelations


Μη σε νοιαζει για την έλλειψη τονων, για την έλλειψη αυτιων να σε νοιαζει.

Πολωνια 2002
Αν και οι περισσοτεροι δοξαζουν τα De Profundis και Litany, εγω εχω να πω πως αυτοι οι αντιχριστοι απ’την παγερη και συναμα ομορφη χωρα του πρωην ανατολικου μπλοκ εδω εγραψαν ιστορια. Καθε κομματι αποτελει εναν υμνο. Απο τα μηδενιστικα κελευσματα του wolftribe, τα λαρυγγια που κοβονται στην ιαχη “this is war, your weaknes make me sick(βλ.Son of fire)”, τα αρρωστα slayer-ικα riffs(κοινως τα αλογισια σικοματα του ταστου) και τα βαρια φωνητικα του peter (ποσο ωραια ειναι η αυτη η φωνη οταν βριζει αυτο τον μπασταρδο γιο του θεου). Μπορει αυτο το album να μην εχει την ταχυτητα του Litany αλλα εγω νομιζω πως ειναι αρκετα κοντα μουσικα, γιατι η μπαντα περισσοτερο απλουστευσε το παιξιμο ωστε να δωσει ωθηση στο μισος για καθε ιερό και οσιο. Ισως, το the black moses να ειναι το καλυτερο κομματι που γραψανε ποτε, με αυτο το κοφτο riff, τα σημεια που θελουν σινγ-αλονγ και το mid-tempo που διαλυει σβερκους. Αν γουσταρετε το death metal σας μεσαιωνικο, πανω στα βηματα των Grave με ολιγην απο Slayer ειστε στο σωστο μερος.


Saturday, 17 December 2011

Song of the week : Oil is thicker than blood

As i was watching Killer Elite (yep, huge jason Statham's fan guys) one line between the hard-working hitman and the ex-SAS chief impressed me. As they are arguing about their usual stuff and a war made for the oil control of south east the epic line is: "i am a patriot, i did all the killings for my country" (or something like that). And the track "oil is thicker than blood" just crashed into my head. The song of the week, enjoy.


"One hand washes the other.
They scrub until they bleed
but they will never clean.
Oil is thicker than blood.
Stained, saturated, a reddish hue.
Uncle Sam doesn’t want you.
He needs you."


Friday, 25 November 2011

Όταν η βία αρχίσει να χορεύει….

Ε1

Υπάρχουν λέξεις που ακούγονται για διάφορους λόγους κοινωνικοοικονομικοπολιτικοθρησκευτικοεπιστημονικά κομμάτια ανατριχιάζουν αντίστοιχα της ιστορικής τους τοποθέτησης. Λέξεις όπως σατανάς, λέπρα, προλεταριάτο. Σερβίτσια ραγίζουν όταν καίει η συνείδηση.
Όταν η καταστροφή αυτού του κόσμου δεν επέλθει από μεταφυσικούς διαβόλους ή από ένα μεθυσμένο υπερκομήτη ή από μια θεϊκή έκρηξη. Όταν δηλαδή ο άνθρωπος δεν θα χτυπιέται απλά σαν φύση – από κάτι α/φυσικό και ενωμένος με τους συνανθρώπους θα τρέχει να σωθεί από έναν εξωγήινο λόγο όπως θα θελαν πολλοί, τότε θα αρχίσει το διαβολικό γλέντι, όταν ταξικά οργισμένος άνθρωπος θα κυνηγάει ταξικά προσδιορισμένο άνθρωπο. Όταν οι μύθοι και οι στάχτες ξαναγίνουν φωτιά.

Ε2

Η διαμόρφωση του εγώ παίζει σημαντικό ρόλο όταν κοιμάται το εμείς. Το εγώ είναι αφετηρία του εμείς. Τα πολλά εγώ δημιουργούν το εμείς. Το καπιταλιστικό εγώ φυσικά δεν έχει καμιά σχέση με το κομμουνιστικό εγώ. Το ένα εγώ κινείται στους δρόμους της ιεραρχίας, το άλλο είναι το εγώ της άρνησης, η ανάγκη του ατόμου να ανατρέψει τις φυλακές του, τις φυλακές όλων. Χωρίς τα αρνητικά εγώ και τις νίκες τους, μικρές ή μεγάλες, η ιστορία θα ήταν απλά ένα καθαρογραμμένο ημερολόγιο – όσον αφορά την κοινωνική ζωή – του καπιταλισμού.
Δεν είναι ο Στίρνερ που φωνάζει ότι "το συνειδητό ανατρεπτικό εγώ είναι δυνατότερο από τα άλλα φοβισμένα 'πολιτικοποιημένα' εμείς" αλλά οι αρνητές του κοινωνικού σώματος που συνθλίβεται από τις υπερσύγχρονες ορατέ και αόρατες συστημικές μηχανές (ο ορισμός του συγκεκριμένου κοινωνικού σώματος είναι η ξεκάθαρη περιγραφή των μικρών τομών, η ανάλυση εικόνων και εμπειριών). Κάθε άρνηση είναι πόλεμος με τα αφεντικά, ουσιαστικός και καθόλου θεαματικός.

Γ2

Το προλεταριάτο. Τα ξεσπάσματά του. Ο πολιτισμός του. Ο Λόγος του. Η Μνήμη του. Η βία του. Η Βία του. Η βία του για τον αστικό πολιτισμό.

...από το βιβλίο "Η Γλώσσα της μύγας και η Νέα Γη" του Georgy F. Calogerovsky

Friday, 11 November 2011

Bolt Thrower - Mercenary (1998)

το συγκεκριμένο review στάλθηκε από ένα καλό και όχι μόνο φίλο, για την ανάγκη της προώθησης του σαρωτικού death metal. Mark his words. Chris:

ΧΩΡΑ:Μ.ΒΡΕΤΑΝΙΑ

Τι να πούμε για αυτες τις θρυλικές μορφές του λεγόμενου "σκληρού" ήχου? Πατέρες του death metal με punk και thrash ακούσματα και επιρροές που έδιναν και έπαιρναν στα 80's και 90's. Σαν βόμβες στ'αυτιά όλων έσκασαν τα "In Battle there's no Law" το 1988 και το "Realm of Chaos" ένα χρόνο αργότερα το 1989. Αργό death metal με βαριές κιθάρες από τα έγκατα της γης. Οι γίγαντες από τη Γηραιά Αλβιόνα συνέχισαν σαν οδοστρωτήρας μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας των 00's με συνέπεια να βγάζουν δισκάρες  και οι fans τους να μαζεύουν τις τρίχες απο τα μαλλιά τους στα σπίτια τους από το ξεβιδωτικό  headbanging αλλά και τα δόντια τους από τα πατώματα σε κάθε live τους.


Πολιτικοποιημένοι στίχοι και ένα μιλιταριστικό attitude σήμα κατατεθέν (εξώφυλλα με μάχες, tanks, σήματα του Χάους....χαμός στο ίσωμα!!), στο απώγειο της πορείας τους βγάζουν το 1998 το ΕΠΟΣ "Mercenary".. Από τη πρώτη στιγμη σε καθιλώνει και για κάποιο ανεξήγητο λόγο αναρωτιέσαι " τί φλωριές άκουγα τόσο καιρό ρε γαμώτο?" ..Με το που πατάς το play η κομματάρα Zeroed σε σοκάρει και η πρώτη σκέψη είναι οτι έχει ψωμί εδώ η υπόθεση (ιαχές πολέμου,μυρωδιά από μπαρούτι πιο έντονη από ποτέ...). Το ομώνυμο κομμάτι το Mercenary, με riffs αργά, σάπια που θα ζήλευαν ακομά και οι Grief, με υποχθώνια leads και χλιμιντρίσματα στις κιθάρες που έχουν κάνει copy paste το 90% από μπάντες death, thrash, hard core...σε κάνει να καταλάβεις τι εστί βερύκοκο. Ασταμάτητη δίκαση σε όλο το album να σου τρυπάει το τύμπανο μαζί με τρομερό μπάσο της Jo Bench (έρωτας!!!) είναι σα να περνάνε άρματα μάχης από πάνω σου και να σου κάνουν τη σπονδυλική στήλη χάντρες για κολιέ. Απίστευτη κομμτάρα που έγινε και το χιτ του δίσκου το No Guts No Glory αλλά το καλύτερο απ' όλα το Powder Burns ( Try to run-you cannot hide , Thoughts that cannot be denied , Pain that never goes away...Powder Burns). Τα φωνητικά του Karl Willetts είναι σαν να κάνει γαργάρα με ταβανόπροκες και να τρώει σφαίρες από ΑΚ 47 για κολλατσιό. Λαρύγγι που στάζει χολή και μίσος. Απαραίτητο album στην οποιαδήποτε δισκοθήκη, για να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο στο κάτω κάτω...Αν κάποιος δεν το αντέχει στα ροζ αυτάκια του...να πάει για ύπνο και να ακούει Oasis για να τη βρει. No Guts No Glory ρεεεεε.... 

download

Friday, 28 October 2011

Graveyard - Hisingen Blues

Εδώ μάγκες, τα παλικάρια απτήν χώρα του μαυρισμένου απτά μεταλλαγμένα ψάρια μεταλ δεν αστειεύονται. Εδώ, λέξεις μετριότητα και μετριοφροσύνη αποβάλλονται απτήν τάξη μας. Εδώ, λοιπόν μιλάμε για μεγαλοφυΐες, διαμάντια και καμπάνες παντελόνια. Είχα καιρό να ακούσω τέτοια δισκαρα, το ομολογώ. Όλα εδώ είναι όπως πρέπει.  Σόλα, ρυθμοί, καταπληκτικοί στίχοι, φωνάρα, σωστές επιρροές, ταλέντο. Οι Graveyard βγαλανε τον δίσκο της χρονιάς και ένα δίσκο που σε 10 χρόνια μπαμπάδες με κοιλιά θα το δίνουν στα 15 χρονα αγόρια τους που θα έχουν βαρεθεί τους Led zeppelin φλερτάροντας με τους Iron Maiden. Για όσους ψημένους ήξεραν τους Norrsken έχουν καταλάβει που πατανε (όταν οι Norrsken διαλύθηκαν, τα μελή τους δημιούργησαν 2 μπάντες. Τους Witchcraft και Graveyard). Εδώ μιλάμε για αγνή αλητεία. Για άτομα που σοδομιζουν το νεκρό κουφάρι των Black Sabbath, που κανάνε την λέξη ρετρό να ξεχειλίζει δύναμη και καυλα, που το 70s rock τους χρεωστάει χάρη. Πραγματικά.


Ας προσθέσουμε τα καλτ τατουάζ, τα hipster-ικα μουστάκια, τα μπλουζάκια Corrosion of Conformity και τo ανελέητο head banging που προκαλεί το άκουσμα του “ain’t fit to live here” ‘όταν ο "άνθρωπας" υψώνει την φωνή του, μιλάμε για ελιξίριο νεότητας που σπάει άλατα και ευφραίνει καρδιές. Κομμάτια όπως το προαναφερμένο, το Hisingen blues (ένας gay ύμνος προς τον σατανά), το Buying truth και Ungrateful are the dead θα μπορούσαν να έχουν γραφτεί το ’69 η το ’72. Δοκιμάστε ελεύθερα, σχόλια ευπρόσδεκτα.


download the album of the year

Thursday, 20 October 2011

4 songs about the economical crisis

4. Sepultura - Primitive future

If we have something to hope and wait for, is a brighter future and it will only happen if we destroy capitalism and live our lives in a more humane way.
"I FEEL ALONE ON THIS IRRATIONAL PLANET
TO CREATE OR JUST OBSERVE
I KEEP WALKING ON THIS DESERT MADE OF IDEAS
PRIMITIVE FUTURE

I STEP ON SKULLS OF GENERATIONS THAT HAVE NOT FORMED
I HEAR PAINFUL CRIES OF WARS THAT ARE TO COME
TO CREATE EVERYTHING AGAIN, FROM THE BEGINNING
TO TEACH NEW MINDS
PRIMITIVE FUTURE"


3. Naytia - Worldwide Dictatorship

This track is a terrific example of resistance. Good video edit. Fuck faschism



2. Entombed - Young and dead

Nothing has more beauty than churches, state and capitalist buildings on fire...
"We're such a success story
But living safe and sorry
The king is not returning
Another church is burning

Dead gods and man-made weather
More bigger faster better
Firearms made of plastic
Our world is so fantastic"



1. Kreator - Violent revolution

the lyrics are tremendous
"Society failed to tolerate me
And I have failed to tolerate society
Still I can't find what you adore
Inside I hear the echoes of an inner war
Nothing can take the horror from me
Your sick world the loss of all morality
My hate has grown as strong as my confusion
My only hope my only solution
is a Violent Revolution

I do not need a cause for my rage
I just despise the nature of the human race
When all I see is repulsion and hate
Violence becomes my only friend, my saving grace
When love is lost beyond your control
A pale shadow of lust can not enlight your soul
So keep your ice cold bitter illusions
I don't need your empty world my only solution
is a Violent Revolution"