Αυτή η σιωπή μετά τη χίμαιρα. Αυτή η σιωπή μετά τον τυφώνα. Αυτή η σιωπή μετά τα μπάχαλα Τοσίτσα – Στουρνάρη. Αυτή η σιωπή Και όλη αυτή η κόλαση που φέρνει μαζί της. Αυτή η εκκωφαντική σιωπή. Σωπαίνω για τις ημέρες που κάναμε όνειρα. Σωπαίνω για τις νύχτες που κάναμε έρωτα. Σωπαίνω για την αγάπη που τελικά, πονάει τόσο. Σωπαίνω για αυτά τα χρόνια που μοιραζόμασταν τις ανάσες μας. Σωπαίνω…
Άμα χαθώ στα νερά της Μεσογείου μην λυπηθείς Μόνο μη ξεχάσεις πως δεν χάθηκε άδικα η ζωή μου. Εκεί απέναντι από την άλλη μεριά της θάλασσας θέλησα κι εγω μια τύχη σαν τη δική σου. Έφτασα τόσο κοντά στον προορισμό μου. Μόνο που πριν αντικρίσω τη στεριά σου η μικρή μου νίκη σαν άγκυρα καρφώθηκε στο βυθό της θάλασσας. Ίσως να ναι καλύτερα εδώ με τα κοχύλια και τα πολύχρωμα…
Ω! Κράτος με το αήττητο εμπόριο και τα δαιμονισμένα δέντρα γύρω από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ξέχασες να χαϊδέψεις τα όμορφα βυζιά της ελευθερίας – απ’ τη βιασύνη σου – τύφλωσες όλους τους αγγέλους της πόλης. Ω! Κράτος οι τρομαγμένοι στρατιώτες κούρεψαν τις αρχαίες πόλεις γουλί τα φορέματα του πολέμου κλαίνε με αναφιλητά κάτω από χοντρές μαργαρίτες και οι άτεκνες γυναίκες έκρυψαν τα εσώρουχα τους στις αποθήκες των σκλάβων. Ω! Κράτος…
Έχω μια στεναχώρια μεταφρασμένη στην πλάτη μου Έχω μια φυγή κρεμασμένη στο στήθος Έχω αποφάσεις με χέννα σ’ όλες τις φύτρες των μαλλιών Κάθε μέρα κάνω ζύμη την χαρά στα χέρια μου Την απλώνω στους δικούς και στους χώρους Κάποια στιγμή απολαμβάνω τη συνήθεια να στηρίζομαι στα δύο πόδια Κι εκεί κάτω κάτω βρίσκω τις ρόδες της κόρης μου Με κρατά απ’ το χέρι για να ρυθμίσει δύναμη στην κοιλιά…
Πριν λίγο μου χτύπησε την πόρτα η αγάπη. Για λίγο νόμιζα πως ήταν η μάνα μου μετά θυμήθηκα πως δεν είχα Ποιος να ‘ναι; Ήταν αυτή, την ξέρω πια Τρομακτική καθώς ήταν μέσα στην ομορφιά της μίλησε: Είδα στον ύπνο μου πως ήμουν η μαέστρος της μαύρης θάλασσας Στεκόμουν γυμνή μπροστά της και την πήγαινα από δω, την πήγαινα από κει Εκείνη ήταν υπάκουη Από πίσω μου στεκόταν η γιαγιά…
Σε χορό αγρίων θα πάμε Θα δαμάσουμε τη φωτιά Και με ολόκληρα τοτέμ Θα ξεθυμένουμε τα ταμπού μας Ξυλόγλυπτες αφηγήσεις στην τρύπα του αυτιού ένας ξαναζωντανεμένος σαμάνος φοράει νυχτικό και κάνει ευχές δυτικού τροπαρίου θα ανακαλύψουμε την ιθαγένεια του έρωτα με κουλουριασμένες αφρικάνικες μάσκες και κατεβασμένα από τη βαρύτητα στήθη εντονος βρυχηθμός βουντού η αποφυγή του μοιράσματος μην κλαις κι έπειτα πάλι αυστραλιανό θετικό το συναίσθημα μα κρίμα καθόλου να…
Προσευχήσου, και προσευχήσου και για εμένα που δεν πιστεύω στις προσευχές. Δες μακριά, πέρα στον ορίζοντα, ο χρόνος που πλησιάζει θα καταστρέψει ό,τι πιστεύεις και ό,τι σκέφτεσαι, όλα όσα σχεδιάζεις θα μείνουν μισά, ο κόσμος δεν ολοκληρώνεται ποτέ τίποτα δεν θα μείνει ίδιο ούτε για μια στιγμή, πέσε στην αγκαλιά μου και προσευχήσου, προσευχήσου και για εμένα που δεν πιστεύω σε τίποτα. Τα αστέρια κυλάνε στις παρυφές του ανεμοδαρμένου μου…
Όραση Αφή Γεύση κατά τόπους Η εντύπωση που δημιουργεί στη γλώσσα ότι βρίσκεται κάτω από τα πόδια μας Αρχαίες πόλεις Θαμμένα καταφύγια Κορίτσια τρέχουν στην αγκαλιά του Ιούλιου Βερν Ο πολιτισμός ένα πυκνό υλικό στην επιφάνεια περισσότερο σίδηρο καθώς και νικέλιο και πυρίτιο ωστόσο το σπάνιο ουράνιο απλώνεται σε αχανής εκτάσεις κάτω από τα πόδια μας. Και η Κασσάνδρα τα βαμμένα ασημί νύχια της γέμισαν αλάτι όπως το σπίτι της…
Τα μάτια της έχουν ζαρώσει τόσο πολύ ζητάνε να καλυφτούν από τη ζωή. “Τίποτα κανείς δεν ξέρει, τώρα πέσε και σκεπάσου στο κρεβάτι” είπαν οι Νεφέλες. Η ζωή σκεπάζει τον θάνατο Θα πεθάνει Η οριστική παύση των ζωτικών λειτουργιών χτυπάει τους συγγενείς, δυστυχισμένοι θεριστές. Δεν θα μπορέσουν να αναπνεύσουν ή να χωνέψουν Αιφνιδίως, Ακαριαίος Το τέλος Ιδού ο αφανισμός της Σταχτοπούτας και εκείνου του σπάνιου Δράκου με τις τρεις πριγκίπισσες.…
Ποιός ένιωσε τις λοξές γωνίες της έκρηξης; Κάθισα στο παραθυροσκόπιο Και μίλησα Για πρώτη φορά Για τελευταία Κανείς δεν ήξερε Πως είχα τον τρόπο να καταστρέφω τη γειτονιά μου Και μέσα στο τασάκι είδα δικαιοσύνη Να με στριμώχνει Σε μουσικά βιβλία Σε σκοτεινά δωμάτια Την πιο απλή κουβέντα Να με περιπαίζει Λες και δεν χόρτασα Και στη γωνία περιμένει Ο χειρότερός μου φόβος: Με κλείνουνε, λέει, φυλακή Κι’ εσύ χειροκροτείς…
Μή μου μιλάς πια για τη βροχή Τη δάκρυσαν όλη. Εκείνοι οι φτιαγμένοι απο χαρτόνι άνθρωποι που εχουν αφήσει μούσια και εχουν για τύχη σκισμένο καλσόν Φλεβαρη μήνα για να ζεσταθούν που τους κανουν χωρο τα περιστερια και κοιμούνται ενώ εμείς αυτό το λεμε σπιτι, αυτοι που έγδαραν το δέρμα τους περασαν με φυλακί χρώμα και πιστευουν ακόμα στη κοινωνική επανάσταση αυτών που τους καταδίκασαν γιατί εμείς ποτίζαμε με πρόκες…
Λυπάμαι για τις ένδοξες μέρες που τα παιδιά δεν θα ζήσουν, τις νέες κοπέλες που θα αγναντεύουν χωματερές και τα ερείπια μιας προηγούμενης εποχής. Τα αγόρια βουτάνε τα δάχτυλα τους σε λασπωμένα μέταλλα της microsoft, μελανιάζουν τα γόνατα στις αυλές κορεάτικων κολοσσών έξυπνων τηλεφώνων. Η ύπαιθρος ντροπαλή δείχνει τον έρωτα. Και ευτυχώς υπάρχει αυτό το βαθύ κόκκινο που σώζει τους λογισμούς μας. Το σθένος απουσιάζει. Ευρωπαϊκές γραμματοσειρές ίδια χιλιόμετρα από…
Κι αν τα λουλούδια μυρίζουν, τι έγινε; Η μυρωδιά τους δε μπορεί να αλλάξει τίποτα στη ζωή μου. Κι ας επιμένει η βροχή να με προκαλεί με την οσμή του χώματος, συνεχίζει να μπαίνει στις μπότες μου και να μου βρέχει τα πόδια. Κι αν ο λόγος μου είναι ασύμμετρος και η σκέψη κακόβουλη, δε με νοιάζει και ούτε σας αφορά. Η μέρα μου δεν είναι η πρόκληση που θα…
Μια υπερσύγχρονη μηχανή Μια επίτευξη τεχνολογική Ίσως και ηλεκτρονική Η κβαντική φυσική βοήθησε τα νέα παιδιά να δούνε καινούργιους κόσμους Να γίνουν ήρωες σε ηλεκτρονικά παιχνίδια Να ξεχάσουν κάθε ιστορικό γεγονός Να γίνουν και αυτοί επιστήμονες σε έναν αιώνα ξερό Στεγνό από κάθε πνευματικότητα Στα μάτια ενός επιστήμονα το άπειρο είναι σχεδιασμένο σε μια μικροσκοπική συσκευή Που σου δαγκώνει τα δάχτυλα Το πιο απλό μεταμορφώνεται σε κάτι σπουδαίο Ένας απλός…
Κάθε φορά που αυτοκτονεί ένας έφηβος Γίνεται άγριο πουλί, κατακτά τις βουνοκορφές, δαμάζει τα σύννεφα. Κάθε φορά που κάποιος αποφασίζει να αυτοπυρποληθεί ως ένδειξη διαμαρτυρίας χιλιάδες άλλοι πυρπολούν τις πόλεις μέρα και νύχτα. Κάθε φορά που θα απελάσουν ένα άνθρωπο χιλιάδες άλλοι θα διασχίσουν θάλασσες και ερήμους διεκδικώντας ζωή. Κάθε φορά που οι μπάτσοι σκοτώνουν ένα σύντροφο κάποιοι κρυμμένοι στο βάθος της νύχτας περιποιούνται τα καινούρια τους ΑΚ47. Κάθε φορά…
Σε κοιτώ μες το τρόμο με το βλέμμα της τρελαμένης μου αβεβαιότητας είμαστε κατεστραμμένοι απ’ τη φαντασία μας το σώμα έχει διαμελιστεί, ως το χάραμα δε θα έχουμε αντέξει. Όσο κι αν υπερασπίστηκα να σώσω τους σκοτωμένους απ’ το μαύρο τους, απελπίστηκα. Διότι ακόμη και η τυραννία θέλει γερό στομάχι για να την πάμε ως το τέλος της. Όταν ανακαλύψαμε πως η αγάπη στο τέλος απαγκιστρώνεται, με κοίταξες στα μάτια…
Τα φτερά θαυμάζουν τον Ίκαρο ο Ίκαρος θαυμάζει από ψηλά τη γη η γη θαυμάζει τον Ίκαρο και τον καλεί γρήγορα γρήγορα πίσω πρώτα μεν πάνω της ύστερα μέσα της – τόσο πολύ τον θέλει – μεγάλο πράγμα ο θαυμασμός: σκοτώνει θαύμασε να θαυμάζεσαι ο θάνατος θα ‘ρθει έτσι κι αλλιώς από ζωή από έρωτα από πίκρα κρίμα μονάχα να χαθείς προτού έστω σκεφτείς να θαυμάσεις το παραλήρημα ενός ψυχωτικού…
Tο σκοτάδι της νύχτας καθώς στάζει υγρό άσφαλτος που καίει και τρέχει σαν λάβα όπου υπάρχει καπνός υπήρξε φωτιά μα εδώ έχει σβήσει ένα μικρό χρονικό τρέλας στις φλέβες μας μέσα εδώ γεννήθηκαμε για να υμνούμε το τίποτα εγωιστές μάρτυρες χωρίς ιδανικά, ιδανικοί αυτόχειρες αριθμοί βαλμένοι ακούσια σε μια στατιστική η γενιά μιας ανέλπιδης ελπίδας άριστα εκπαιδευμένη στην αυτοκαταστροφή καταφέραμε να τετραγωνίσουμε τον κύκλο και φτιάξαμε αιχμηρές γωνίες στο μηδέν…
Η γυναίκα άφησε το όπλο στην άκρη. Ο άντρας βάλθηκε να της λύνει με στοργή τη βαριά πλεξούδα. Χείμαρρος χύθηκαν τα μαλλιά στη δυνατή πλάτη. Χαίτη κατάμαυρη όμοια με εκείνη τη νύχτα που εξαφάνιζε μέσα της τα άγρια βουνά και ξεκούραζε τα χέρια απ’ το ολοήμερο βόλι. «Το όπλο, είπε ή γυναίκα, είναι ελαφρύ όταν ρίχνει για την ελευθερία». Και τότε κάναν έρωτα όπως το κάνουν μόνο εκείνοι που ξέρουν…
Χάρισα σήμερα σε μια κοπέλα μια νεκροκεφαλή Ήταν από κείνες που γελούσαν με το πρώτο άγγιγμα Δεν ένιωσα αμήχανα Η δουλειά ήταν πάντα ένα παρακλάδι Της άρνησης Τα πράγματα που δίνεις είναι Λέξεις κεντημένες σιωπηλά Στη σιωπή Δεν πρέπει να’χεις άγχος Η ποιητική τελειότητα αρέσει στις γιορτές Στο καρναβάλι που πενθώ Ιστόρησέ μου αφηγήτρα Ένα βαθύ πηγάδι Νόημα είναι και δεν είναι Η Μήπως ΤΟ ΝΟΗΜΑ Είναι και δεν είναι;…
Γνώρισα ένα κορίτσι εχθές, την Luisa Peterson έκλαιγε εχθές το βράδυ και μου είπε: “Από εσένα είναι κρυμμένο κάθε βράδυ για εσένα που είναι δικό μου και χάνεται κάθε πρωί” Δεν καταλαβαίνω της λέω και συνεχίζει: για εσένα – για όλες τις βόλτες που δεν πήγαμε μαζί για όλα αυτά τα ευγενή δέντρα τα τυρκουάζ φυλλώματα που δεν κοιτάξαμε μαζί όλες αυτές οι βόλτες όλα αυτά τα πρωινά που ήθελα…
Αυτόχειρες. Λευκά, σταρένια, κίτρινα, μαύρα, κορμιά. Νέα, γέρικα, αδύνατα, χοντρά, γυμνά, ντυμένα, μυώδες, χαλαρά, κορμιά. Ψηλά, κοντά, όμορφα, άσχημα, καμμένα από τον ήλιο, λευκά σαν γάλα, ένα μόνο του, πολλά μαζί, θλιμμένα, χαρούμενα, κακοποιημένα, χαϊδεμένα. Κορμιά. Αυτόχειρες. Δάχτυλα. Πατούσες. Αστράγαλοι. Γόνατα. Μάτια. Μηροί. Γεννητικά όργανα. Στέρνα. Ώμοι. Αγκώνες. Σπλάχνα. Γλώσσες. Καρποί. Λαιμοί. Γνάθοι. Μέτωπα. Γεννητικά όργανα ενωμένα. Κορμιά που γίνονται ένα. Κορμιά λιωμένα στην άσφαλτο. Κορμιά με μεταμοσχευμένα όργανα. Κορμιά…
την είχαν αλείψει με προικοσύμφωνο και περίσσευε το δισάκι της καραμέλας. πήρε αυτή το λοιπόν λίγα γράμματα κι έναν απ’ τους αθλίους του Ουγκώ και κατέβηκαν να πουλήσουν τομάρια στην πόλη. είχε αποκοιμηθεί “η ζωή μου όλη” έλεγε και ξανάλεγε. εννοώντας προφανώς κι εμφανώς την αγία μητέρα που περίσσευε απ’ όλα τα σύρματα το ποδάρι της: να το. μέχρι και μέσα εκεί στο πιάτο που κατανάλωνε σπέρμα γερό για να…
Πώς ήρθαν έτσι τα πράγματα και έφτασα να σου μιλάω εγώ για αγάπη εγώ που ούτε τα φυτά μου δεν ποτίζω καθώς αυτά πεθαίνουν θυμάμαι πόσο μου αρέσαν στην αρχή ύστερα τα έκανα δικά μου και αυτά απλώς μαράθηκαν ούτε από αγάπη ούτε από την έλλειψη της απλώς γιατί και τα φυτά πεθαίνουν ο κόσμος είναι άθλιος τι θα άλλαζε με το πότισμα; ______Μαριβή Γαζέτα / Κενό Δίκτυο http://voidnetwork.gr
Την τελευταία φορά Που κάναμε έρωτα ακόμα αγάπη μου, Με πυροβόλησες οκτώ φορές στον κρόταφο. Το κρανιόδερμα έσπασε σε διάφορα σημεία σαν κινέζικη πορσελάνη που δεν άντεξε την υπερβολική θερμότητα. Η κώμη μου, σκούπισε στο δάπεδο το αίμα και δεν φάνηκε να νιώθει άσχημα μ’ αυτό. Την τελευταία εκείνη τη φορά το αίμα μου έγινε γαλάζιο -Δεν έμοιαζες να αστειεύεσαι Φίλε μου -Μου έστειλαν ραπόρτο Πρεσβεία στο διάστημα… Στο είδος…
Πόσες φορές ανταμωθήκαμε σ’ Αυτό το σκαλοπάτι; Πόσες φορές μου είπες καλημέρα στ’ αγγλικά, κι εγώ έβγαλα με τα νύχια το δεξί μου μάτι; Πόσες παράξενες γιορτές μου ζήτησες να σου προσφέρω μέχρι να σου πω ποιος είμαι; Είχε το στομάχι ένα σφίξιμο Τις μέρες των γιασεμιών στα στεφάνια Είναι η ουρά της κουρούνας που μου χάρισες , τόσο πλατιά και περήφανη που ο ουρανός τη γροικά με πόθο και…
*Σημειώσεις από έναν έρωτα που δεν έλαβε χώρα ποτέ. Αν και γινόταν κάθε βράδυ στα καυτά μου σεντόνια Τα σκληρά σου χέρια Μαλακά στο άγγιγμα και στο μπάτσισμα τρυφερά Με έκανες πρώτα να χύσω Και μετά τελείωνες μέσα στο στόμα μου Μου έστελνες ηχητικούς παλμούς οξείας μορφής να καταπιώ και τρανταζόμουν ολόκληρη Το σώμα μου ντελίριο στο κορμί σου, αν και κουφή. Άλλες φορές πάλι, περίμενες να με ακούσεις να…
Αν με πιάσεις γκόμενα, Μη μου αγοράσεις εσώρουχα. Δεν τα φοράω, με σφίγγουν. Μη μου χαρίσεις βιβλία. Βλέπω τις σκέψεις μου γραμμένες κι από άλλους, απελπίζομαι. Μη με πας να δούμε το ηλιοβασίλεμα. Θα σκέφτομαι πως το βλέπουν, δεν ξέρω πόσα εκατομμύρια κρετίνοι. Γαμημένοι κρετίνοι. Μη με πας έξω για φαγητό. Πίνω, δεν τρώω, θα σε εκθέσω. Μην μου χαρίσεις κοσμήματα. Θα τα πουλήσω και θα τρέξω να αγοράσω μια…
Οι τρελοί δεν κάνουν διακοπές το καλοκαίρι λιώνουν μονάχα ακίνητοι καταμεσής στην πίσσα της ασφάλτου που ζέχνει λιώνουν βλέποντας τους λύκους να τρέχουν κατά πάνω τους μετά μαζεύουν το σιτάρι από τα πάρκα βρίζονται με τους περαστικούς και τα βράδια αλυχτάνε -για τα κοράκια που θα έρθουν για το πτώμα τους- αλλά εμείς δεν τους ακούμε παρά μονάχα στο γέμισμα του φεγγαριού τον Αύγουστο και τότε τους μπερδεύουμε όμως με…
Κατεβασμένα παραθυρόφυλλα, κλειστά παράθυρα, κλεισμένες πόρτες, ανοιχτές τηλεοράσεις. Οι φίλοι μου είναι αμπαρωμένοι. Καταπίνουν χάπια για να τους ανέβει η ντοπαμίνη, η σεροτονίνη. Αισθάνομαι μόνη. Θέλω να τρέξουμε στην φθινοπωρινή βροχή, να είμαστε στους δρόμους, να γελάμε, να γελάμε τόσο δυνατά που να ξυπνάμε τον κόσμο. Θέλω να κοιμόμαστε λίγο πριν χαράξει, να μεθάμε, να κάνουμε έρωτα. Οι δρόμοι είναι άδειοι και από τα διαμερίσματα ακούγεται μόνο ο ήχος της…
δεν είναι λύση να τυλίγεις τα πόδια σου γύρω απ’ το ιδανικό μειδίαμα ενός αγνώστου σ’ αυτό το ιδιωτικό ιατρείο πέθανε ο πατέρας μου σ’ αυτό το ιδιωτικό ιατρείο έγινε η μάνα μου Μελπομένη σ’ αυτό το ιδιωτικό ιατρείο κατάλαβα πως στην πραγματικότητα δεν θέλουμε τα πράγματα ν’ αλλάξουν αν η περιέργεια σχετικά με ό,τι θα μπορούσε να αναστραφεί μας έχει εγκαταλείψει προ πολλού για κάποιον άγνωστό μας σ’ ένα…
Θα περπατήσουμε ένα βροχερό απόγευμα, σε ένα πλακόστρωτο βουτηγμένο στo κονιάκ και τη ζάχαρη, θα αγγίζεις τα χέρια μου και ο παγωμένος αέρας θα ακουμπάει τα μαλλιά σου και δεν θα υπάρχουν ερωτήσεις και αβεβαιότητες, μόνο απαντήσεις και χάδια και υγρά χαμόγελα. Θα σε κοιτάζω και θα σε ξέρω, και εσύ δεν θα αναρωτιέσαι για τίποτα πια. Θα κοιτάζουμε γύρω μας και θα υπάρχει παντού σιωπή και αγάπη και αληθινές…
Ωδή στην αποφορά των Αθηνών Αθήνα, το όνομά σου με γεμίζει θλίψη και σιγουριά για την επιβίωση του φαίνεσθε. Αθήνα, το οξύ χαμόγελο των κοριτσιών σου Πλημμυρίζει τ΄ απογεύματα Το όξινο αστείο της φθοράς που κουβαλά την τύχη σου Δεν κάνει πολλούς πια να γελούν Παρά μονάχα με πικρία! Αθήνα, ο ήχος των πρωινών σου Είναι χτυπημένα εισιτήρια λεωφορείων, τρόλεϊ, και σιδηροδρόμων – Αγχωμένες κραυγές – αποστράπτοντων Βουδών Που υμνούν…
Ταξίδι στο χρόνο με μυστικές εξομολογήσεις ανάμεσα σε γυναίκες και πεθαμένες γοργόνες Η μοναξιά της θάλασσας επί μήνες Νίκη Δελλή μόνη στο ελληνικό πέλαγος Λία Σαρρή μόνη της για έξι μήνες στον ωκεανό Μυρτώ Ντέλλη ειρηνικός ωκεανός Αθηνά Γεωργίου ατλαντικός ωκεανός. Xλωμά χείλια καπνίζουν πίνουν αλκοόλ, βρίζουν και φτύνουν ξημερώματα τον πόνο τους επάνω σε ένα στοιχειωμένο κατάστρωμα. Γάμπες χοντρές χορεύουν με ναύτες και πόρνες σε μακρινά λιμάνια στην Ασία…
Σε ονειρεύτηκα αντάρτη της Δαμασκού ζωσμένο με το όπλο της δικαιοσύνης στην πλάτη Μα δικαιοσύνη δεν έγινε δεν αντήχησαν τα γέλια της λευτεριάς παρά οι κραυγές του θανάτου Κι έπρεπε να τρέξεις να σωθείς Μια θάλασσα μαύρη κι αγριεμένη διέσχισες σου παν πως βγάζει σε στεριά που ‘χει ειρήνη και ψωμί σου πε η μάνα σου τρέχα και μην κοιτάξεις πίσω μα ξέχασαν να σου πουν πως η θάλασσα όσους…
Ξεσκισμένη, με τρύπια δικτυωτά καλτσόν στους πιο βρώμικους δρόμους της πόλης στο Βερολίνο, στη Γαλλία, στη Ρώμη, στην Αθήνα, στο Λονδίνο, στο Δελχί. Μεθυσμένη, μαστουρωμένη ζητιανεύοντας για λίγα ευρώ για να τη βγάλω μέχρι παρακάτω, δεν έχω ανάγκη, δεν χρειάζομαι πολλά, λίγο φαί και καθαρά εσώρουχα για να πηδιέμαι κάθε βράδυ. Πεινασμένη, ξεμαλλιασμένη με ένα τσιγάρο στο χέρι σκύβω στα παράθυρα των αυτοκινήτων και τους λέω : «20 ευρώ», επιδεικνύοντας…
Νυστέρι και ράμμα. Επί μέρες σιγά, σιγά έσκιζα την κοιλιά μου. Δεν έπρεπε κανείς να καταλάβει, όxι τώρα. Τυλιγόμουν με πανιά κάτω από τα ρούχα μου, για να μην στάζει το αίμα. Οι τελευταίες μέρες ήτανε δύσκολες, έπρεπε να βάφομαι πολύ γιατί ήμουνα πολύ χλωμή. Κάθε μέρα έκλεβα από τη δουλειά μου, νυστέρι και ράμμα. Κάθε μέρα έσκιζα τη κοιλιά μου. Κάθε καινούργιο δέρμα που έκοβα, έπρεπε να ράβω το…
Σε βρώμικα απόνερα ξεπλένω την ελπίδα βάζω φωτιά και καίω των ονείρων τη βλάστηση σκοτώνω το ζώο μέσα μου για να ταΐσω το κτήνος χορεύω στη σιωπή και στέκομαι στην καταστροφή θέλω τόσο πολύ να ζήσω που πνίγομαι στην ανάσα μου Ο Μαριβή Γαζέτα συμμετέχει στη συλλογικότητα Κενό Δίκτυο.
H Εγγενή ήταν μια κάτισχνη κοπέλα μαβιά. τα μέλη της όλα ναυτικοί ήταν. όσο περνούσε ο καιρός τα ξεχνούσε. ένα απ’ αυτά την κρέμασε στο μπαλκόνι. ιστορίες. μόνο ιστορίες. και νυν. και αεί.) θα έπρεπε να φωνάξω. θα έπρεπε να μπορώ να υποδυθώ. θα έπρεπε οργανωμένους ρόλους. σειρήνες κι αλεξίσφαιρα. να σκοτώνονται όλα. κι αυτή η γερμένη γριά υποταγή από πάνω μας. κι αυτό το ερεθιστικό σώμα της απουσίας εκείνων…
Ακόμα κι αν δεν είναι έτσι, εγώ θα προσπαθήσω θα κόψω τις λογοκρισίες ανταλλάσοντάς τες με σήματα καπνού θα βάψω τους τοίχους των κυκλαδίτικων εκκλησιών κόκκινους ώστε να μην χρειάζεται να περιμόυν το ηλιοβασίλεμα ίσως δε να σου ζητήσω και μια χάρη (Να κρατήσεις για πάντα στο χέρι την πέτρα με το πρόσωπο της Κάλι που σου χάρισα) θα θελήσω ύστερα να πριμοδοτήσω τη νιότη των γλάρων να σταυρωθώ χαρούμενος…
Συναντιέμαι συχνά με τα πτώματα των παιδιών και τις μητέρες τους που πέθαναν στο Φαρμακονήσι το χειμώνα του ‘14, στην θάλασσα… Συνήθως βρισκόμαστε μεσημεριανές ώρες σε ένα παλιό καφενείο στα Εξάρχεια, ο ήλιος χτυπάει το τζάμι της βιτρίνας και έχει σκόνη έξω από τον κόσμο που προσπαθεί να ζήσει. Καθόμαστε σιωπηλοί μες την κάπνα από τα τσιγάρα και παρατηρούμε ακίνητοι, εμβρόντητοι, την ανθρώπινη βαρβαρότητα να αυτοπαρουσιάζεται υπέρλαμπρη στα μεσημεριανά δελτία…
Να ταρακουνηθούμε!… Ακολουθώντας το πιο φωτεινό αστέρι Ανεβαίνοντας την ατέλειωτη σκάλα Που σε άλλους κόσμους οδηγεί Αγκαλιάζοντας τους ανεμοστρόβιλους των ονείρων Να ποτίσουμε τον ουρανό!… Μέχρι να γίνουμε δίνες εκστατικές Στάλες βροχής και νυχτολούλουδα Ν’ ανυψωθούμε!… Εμείς… Οι πρωινοί επισκέπτες της σιωπής Να ταρακουνηθούμε!… Μέχρι να γίνουμε γράμματα Γράμματα–δυναμίτες, γράμματα–κραυγές Ερωτευμένα με το άπειρο… Ο Ορέστης Μπατάκης συμμετέχει στη συλλογικότητα Κενό Δίκτυο.
Ο κ.Ζ άφησε ένα σημείωμα πάνω στην πόρτα παρακαλώ ξεχάστε με και μην μου ταράζετε τον ύπνο έκατσε όλη τη νύχτα ξύπνιος πίσω από την πόρτα του το πρωί άνοιξε και μπήκε μέσα στο δωμάτιο για να κοιμηθεί . Ο κ.Ζ στοχαζότανε πάνω στον έρωτα με αφορμή το καινούργιο πρόσωπο κατέληξε πως επρόκειτο για ένα ακόμη μοχθηρό πλάσμα ποιό πλάσμα που ξέρει πως θα πεθάνει τολμάει να πεί πως αγαπάει…
Εικόνες που όταν ανοίγω τα μάτια μου διαλύονται. Καμία φαντασίωση δεν διαρκεί πέρα από λίγα δευτερόλεπτα, όσα χρειάζονται για να αρχίσω να ονειρεύομαι, δίχως οδηγό. Ανικανότητα φυγής από το πραγματικό… Μετά την είσοδο σας στο κατάστημα δεν φέρουμε καμία ευθύνη, για οποιαδήποτε συναισθήματα νιώσετε. Στην περίπτωση οποιουδήποτε αισθήματος, θα θεωρηθεί απαλλοτρίωση και δεν θα μπορούμε να σας εξυπηρετήσουμε άλλο και ποτέ ξανά. Αν δεν νιώθετε τίποτα, ευχαρίστως να σας βοηθήσουμε.…
χέρια. ετοιμοπαράδοτος χρόνος. αν είχαμε άλλη ευκαιρία θα ήταν μόνο μοναξιά. να έβρεχε όλη τη μέρα. μεσαίο μαξιλάρι. μεσαίο είναι αυτό που βρίσκεται στη μέση. θα σου μάθω για το μαγείρεμα πεταλούδας. επ-έ-λεξε τα φτερά. Μον -όμορφα είναι το- Μάρτη. δεσπόζουν εδώ κι εκεί. αφιλότεχνος. πυρπόλησε ένα καράβι. πυρπολώ το ρολό υγείας. κατευνάζομαι. υπεκφεύγω. τιέγινεεδώδενκαταλαβαίνεις; κάποιοςτηνπήρετηνέκανεκομμάτια. τη σκέψη μου. Ερρίκος. Έρρικα. το ένα είναι το άλλο. το δεξί στήθος. το…
O συντηρητισμός νικά καθώς περνούν τα χρόνια Οι νέοι σέβονται την πολυετή σάρκα των γερασμένων Οι νέες υπό την αιγίδα της φρεσκάδας τους και της υπομονής τους παρατηρούν τα σάλια των συντηρητικών να χύνονται στα γεμισμένα με κρέας πιάτα του οικογενειακού δείπνου. Παιδιά και έφηβοι αναστενάζουν και διαμαρτύρονται που τους απαγορεύουν το παιχνίδι τους Άβατον τα δωμάτια της γενιάς του 1930 Άβατον οι ψαλμοί τους Γιατί, τον συντηρητισμό πολλοί τον…
Εδώ υμνούμε τη νύχτα με τα μάτια γυρισμένα ανάποδα και δόντια που τρίζουν θεάρεστες μελωδίες σκίζουμε ανθρώπινες σάρκες με νύχια βελούδινα και σιδερένια μαλλιά όνειρα δεν κάνουμε γιατί ο ύπνος μας είναι ανύπαρκτος πέφτουμε απλώς σε κώμα τις ηλιόλουστες μέρες καθότι κόμματα δεν χωρούν στο παραλήρημα ομιλούμε μια γλώσσα επίσης που δεν έχει σύμφωνα γιατί συμφωνίες δεν κλείνουμε ιπτάμενοι δορυφόροι που γκρεμοτσακίζονται από γούστο ή από πλήξη μπερδέψαμε τον μηδενισμό…
Φωτιά. Ξανά. Είμαι δεκαοχτώ, εικοσιεφτά, εκατό. Δεν ξέρω αν θα ζήσω ή γιατί. Δεν πιστεύω τίποτα. Αυτό σημαίνει είμαι ελεύθερος; Βουίζουν τ’ αυτιά μου από ξύλινα λόγια, παντού υγρασία και σύννεφα ψέματα. Κάπου κάπου εκρήξεις ανοίγουν ρωγμές στο φόβο. Ο σφυγμός πονάει στο λαιμό, παντού εκκρίσεις. Η ιστορία γαμιέται ασφυκτιώντας κι ο οργασμός της κορώνει τη σκέψη. Για κάποιους η ιστορία είναι μια μαζοχίστρια, ξεφτιλίζεται σε έδρανα, τρώει φτυσιές και…
Ένα όνειρο πάνω στο χιόνι Μια ανάσα που γίνεται ομίχλη Είναι ωραία εκεί έξω!… Με το βλέμμα τσακισμένο Τ’ αστέρια δύουν χωρίς εσένα Έρχονται από τα βάθη, μελωδίες θλιμμένες Ασημένια στάχτη Φθορά! Κάθε που νυχτώνει σβήνει η ψυχή μου Κάθε που νυχτώνει Ένα γαμώτο… Θέλω ν’ αντέξεις μέχρι το πρωί Οι φλόγες παγωμένες Μίλα μου… το ξέρω πως είσαι εκεί Ένα φιλί Στα σοκάκια της Άνω-πόλης Η αλήθεια καθηλώνει Κι…
Βροχή αστεριών γύρω μας και ο κόσμος σωπαίνει. Γυμνά κορμιά, στητά, λευκά στήθη με κατακόκκινες ρόγες, στητά πέη γεμάτα νιότη και έρωτα. Ανάσες ηδονής, ταντρικές νύχτες. Οράματα. Γυμνά κορμιά, βασανισμένα, αποστεωμένα και ριγμένα στους λάκκους. Νεκρά γεννητικά όργανα, τρομαγμένα πρόσωπα. Ανάσες πόνου και μάτια γεμάτα εφιαλτική θλίψη. Ιστορία. Εσύ κόσμε, απάνθρωπε, τύραννε. Που με ψευδαισθήσεις φτιάχνεις ιδανικές εικόνες και το μόνο που υπάρχει, σε κάθε βήμα, είναι βάλτοι, με μαύρη…