Tristania
Na drie jaar verscheen vorige maand eindelijk het nieuwe Tristania-album 'Ashes'. De Noorse groep staat bekend om hun bombastische metal, waarbij de lieflijke stem van Vibeke Stene afgewisseld wordt met agressieve grunts en gitaren. Het vorige album 'World of Glass' was best okee, met een hoop koorwerk, samples en tempowisselingen. Met hun vierde cd doet de groep een stapje terug; de koren en bombast zijn verdwenen en 'Ashes' is meer een 'gewoon' metal-album geworden: grunts, laaggestemde gitaren, Clannad-achtige passages, zangeres- je kent het wel. Stene doet haar best, maar op 'Ashes' wordt eens te meer duidelijk dat ze maar een matige zangeres is. Tristania doet af en toe denken aan Lacuna Coil, vroege The Gathring (en zelfs een beetje aan Opeth). Het blijft allemaal heel gemiddeld, en nergens heb ik het gevoel naar een écht goed album te luisteren. Oordeel zelf: 'Equilibrium' (RealAudio-formaat).
tristania is goed. Nergens vandaan te sponzen???