Platenbeurzen
Vaste prik, minstens twee keer per jaar: de Mega Platen & CD Beurs. Een gigantische hal in de Utrechtse Jaarbeurs gevuld met vele duizenden lp’s, cd’s, (cd-)singletjes en allerhande muziekparafernalia. Een aantal jaar geleden schreef ik al een handige survival guide voor wie overweegt een platenbeurs te bezoeken en de afgelopen editie van de Mega Platen & CD Beurs inspireerde mij tot het volgende lijstje. Oftewel: Acht Dingen Die Stom Zijn Aan Platenbeurzen. Aanvullingen zijn welkom!
(En o ja, voor de slechte verstaander: de soep wordt niet zo heet gegeten, dus lees dit met een korreltje zout…)
1. Mannen (het zijn altijd mannen) die met grote, uitpuilende rugzakken over de bakken met platen en cd’s hangen en zich zo breed mogelijk hebben gemaakt. En het je onmogelijk maken om zelf een blik te werpen.
2. Mannen die door de bakken met lp’s gaan en tegelijkertijd scherp in de gaten houden wat jij door je vingers laat gaan - bang dat ze een koopje of bijzonder item mislopen.
3. Mannen die elke hoes bekijken alsof ze voor het eerst een lp of cd in handen houden en uitgebreid en bijzonder traag de cover en tracklisting bekijken - ook als het gaat om Alle 13 Goed-verzamelaars of Abba-albums. Terwijl jij alleen maar even snel door de bakken wilt gaan.
4. Standhouders die hun cd’s met het hoesje naar voren hebben neergezet en niet met het ruggetje naar boven, zodat je verplicht bent om alles door te spitten. En als ze wél met de ruggetjes naar boven staan, staat het merendeel verkeerd om, zodat je je nek moet verdraaien om de titels te kunnen lezen.
5. Mannen die het niet zo nauw nemen met persoonlijke hygiëne en een bijna tastbaar geurspoor achterlaten. Of gewoon niet zo vaak buiten komen.
6. Prijzenstickers die zich met geen mogelijkheid laten verwijderen zonder de hoes te beschadigen (bij voorkeur door een flink stuk karton mee te trekken). Ook als je ze er heel voorzichtig af probeert te peuteren na eerst de lijm te hebben verwarmd met een aansteker.
7. Logisch, voor een zeldzame Russische persing van het eerste Kraftwerk-album moet je diep in je portemonnee tasten. Maar vaak wordt nogal hoog ingezet. De eerste cd van Valensia voor 30 euro? Klaus Schulzes Timewind-lp voor 35 euro? Een heruitgave van Joy Division voor 40 euro? Gekkigheid. Of beter gezegd: wat de gek ervoor geeft. Deze gek dus niet.
8. Mannen die van die mini-platenspelertjes hebben meegenomen om alles eerst uitgebreid te gaan beluisteren, met een hoop lawaai en misbaar. Om vervolgens te besluiten dat ze het singletje toch niet gaan kopen.
Hoe uniek en bijzonder de Utrechtse werfkelders aan de Oudegracht ook zijn, één ding ontbreekt: huisnummers. Aan de zoektocht naar de Electrosaurus Southern Sound Studio – oftewel de thuishaven van het psychedelische rocktrio DeWolff – komt gelukkig snel een einde als opeens het karakteristieke bebaarde hoofd van toetsenist Robin Piso in een deuropening verschijnt. “Welkom! Kom gerust verder!”