Terwijl de bezoekers op de grond zaten en de Zweedse geluidskunstenaar Leif Elggren geruis, gezaag en geknetter fabriceerde, las Touch-labelbaas Mike Harding op het podium onverstoorbaar voor uit de klassieker 'Frankenstein; Or, The Modern Prometheus' van Mary Shelley.
Enkele momenten eerder stond voormalig fotomodel en conceptueel kunstenares Leslie Winer op het podium. Ondersteund door ongrijpbare soundscapes droeg zij enigszins murmelend geïmproviseerde teksten voor, die zich na verloop van tijd los leken te zingen van de omgeving en veranderden in geheimzinnige mantra's.
Het tekent de eigenzinnigheid van het Engelse cassettelabel The Tapeworm, dat van het nieuwe Utrechtse initiatief PAUME (oftewel Platform voor Avantgarde en Urbane Media Exploratie) carte blanche had gekregen om de slotavond van het Le Guess Who? Festival in Theater Kikker in te vullen.
In een doorlopende revue presenteerde het label optredens van Leslie Winer, Leif Elggren, Zerocrop en Ananizapta - die al dan niet ook bij elkaar op het podium sprongen. Toegankelijk was met name Zerocrop, het project van Londenaar PJ Parker. Zijn sfeervolle, donkere electro-trippop met teksten over geweld, intimiteit en eenzaamheid zorgde voor meedeinende hoofden en tikkende voeten.
Van een geheel andere orde was het gelegenheidscollectief Ananizapta, dat een grote bak met golvende noise over de ongeveer 75 bezoeker uitstortte. Kunstenaar en muzikant Edwin Pouncey pleegde vivisectie op zijn gitaar en samen met de bonkende en aanzwellende geluiden uit de laptop van Mike Harding veranderde hij Theater Kikker in de onderbuik van een demonische, buitenaardse machine - kloppend en schurend.
Het is geen meesterwerk en wordt niet onderschat of miskend. En bovendien heb ik 'In ogni senso' al in geen vijftien jaar meer opgezet. Waarom het dan toch in mijn 100X100-overzicht is te vinden? Omdat dit vijfde album van Eros Ramazzotti niet alleen zijn internationale doorbraak betekende, maar ook mijn allereerste cd was.
Ik groeide op in een tijd waarin platenzaken de overstap maakten van vinyl naar cd. Tot ongeveer 1990 waren lp’s bijna de helft goedkoper dan cd’s, daarna werd dit verschil snel goedgemaakt. 'In ogni senso' betekende mijn afscheid van analoge wereld - of in ieder geval voorlopig...
Mijn ouders kregen ooit van kennissen Kitaro's 'Ki' cadeau. Ik geloof niet dat zij zaten te wachten op dergelijke new age-muziek en ik ontfermde me dan ook nieuwsgierig over het cassettebandje. Informatie ontbrak en ik heb lang gedacht dat Kitaro een klein Japans mannetje was met een sik - wat tot mijn verrassing nog klopte ook.
'Ki' was mijn eerste kennismaking met Kitaro en ik had het slechter kunnen treffen, het is namelijk een van zijn meest kosmische albums. Kitaro leerde me al vroeg dat er méér is dan Top 40-muziek en daar ben ik hem nog steeds dankbaar voor.
De fel verlichte gebouwen van de Uithof verdwenen achter ons uit het zicht. De avond sloop met mistige voeten over het landschap, licht opslorpend als een hongerige hyena. Hoewel het een ritje was van slechts een minuut of twintig, leek het alsof we een andere wereld binnenreden. De taxichauffeur zweeg en tuurde chagrijnig door de voorruit. Af en toe trommelde hij op het stuur mee met de Nederlandstalige meezinghits op radiozender 100% NL. Om ons heen maakten grijze gebouwen plaats voor lege snelwegen, weilanden en uiteindelijk een verlaten landweggetje in het midden van het zwarte niets.
Het begon langzaam te regenen. Ik veegde de condens weg van het autoraampje en probeerde iets van de omgeving te zien. De chauffeur schraapte zijn keel. ''Goed. We zijn gearriveerd in Bunnik. En nu? Rechtdoor?'' Hij kauwde op zijn snor en trok een wenkbrauw op. Ja, hallo, dacht ik, jij bent de chauffeur! De slager vraagt mij toch ook niet om hulp bij het uitbenen van een koe? Maar dat zei ik niet. Als het erop aankomt ben ik nooit zo gevat.
In plaats daarvan zette ik mijn peinzende gezicht op en stootte fotograaf Herre aan, die naast me op de achterbank zat - misschien had hij een briljant idee. Maar gelukkig mengde vriendin Eva zich in het gesprek. Eva heeft het richtinggevoel van een Noord-Amerikaanse zalm en als er iemand is die altijd en overal de weg weet, is zij het wel.
verlichte gebouwen van de Uithof verdwenen achter ons uit het zicht. De avond sloop met mistige voeten over het landschap, licht opslorpend als een hongerige hyena. Hoewel het een ritje was van slechts een minuut of twintig, leek het alsof we een andere wereld binnenreden. De taxichauffeur zweeg en tuurde chagrijnig door de voorruit. Af en toe trommelde hij op het stuur mee met de Nederlandstalige meezinghits op radiozender 100% NL. Om ons heen maakten grijze gebouwen plaats voor lege snelwegen, weilanden en uiteindelijk een verlaten landweggetje in het midden van het zwarte niets.
Het begon langzaam te regenen. Ik veegde de condens weg van het autoraampje en probeerde iets van de omgeving te zien. De chauffeur schraapte zijn keel. ''Goed. We zijn gearriveerd in Bunnik. En nu? Rechtdoor?'' Hij kauwde op zijn snor en trok een wenkbrauw op. Ja, hallo, dacht ik, jij bent de chauffeur! De slager vraagt mij toch ook niet om hulp bij het uitbenen van een koe? Maar dat zei ik niet. Als het erop aankomt ben ik nooit zo gevat. In plaats daarvan zette ik mijn peinzende gezicht op en stootte fotograaf Herre aan, die naast me zat op de achterbank - misschien had hij een briljant idee. Maar gelukkig mengde vriendin Eva zich in het gesprek. Eva heeft het richtinggevoel van een Noord-Amerikaanse zalm en als er iemand is die altijd en overal de weg weet, is zij het wel.
Het was een beetje langs me heengegaan, om eerlijk te zijn. Kennelijk is Gordon al een paar maanden bezig om een nieuwe 'boyband' op poten te zetten. En dan niet zomaar een jongensband met vier of vijf gezonde knapen met hippe kapsels en een frisse adem, maar een stijlvolle zanggroep, strak in het pak en nadrukkelijk geënt op succesformules als Il Divo en The Canadian Tenors.
Hij plaatste een advertentie op Vocalisten.nl, liet tweehonderd mannen bij hem thuis auditie doen en dook uiteindelijk met Richy Brown (X Factor), Peter William Strykes, Roy van den Akker en Remko Harms (Op Zoek Naar Joseph) de studio in. Alle liedjes bestonden overigens al: Gordon had van zijn goede vriendin Tineke de Nooij een cd gekregen met liedjes van een Zuid-Afrikaanse jongensgroep. Gordon vertaalde er enkele in het Nederlands, schreef er nog een extra nummer bij en voilà: Los Angeles, the voices was geboren.
Het is verleidelijk de groep af te doen als wederom een tot mislukken gedoemd project van Gordon, maar ik heb geprobeerd zo onbevangen mogelijk naar het debuut te luisteren. En verdomd, het werkt! Nu ja, eigenlijk vooral de eerste twee nummers, moet ik er wel aan toevoegen. De instrumentale opener 'Los Angeles, the anthem' is heerlijk aanzwellend bombastisch, vol gegroffel en kopergeschal, en gaat naadloos over in 'Los Angeles, the voices, the song'. Een mierzoet, misschien zelf wat kitscherig nummer, waarbij alles uit de kast wordt gehaald. Het is dat ik gestopt ben met roken, anders had ik tijdens het luisteren spontaan mijn aansteker uit mijn zak gehaald om met het ontstoken vlammetje mee te deinen.
Op de met sterren bespikkelde hoes is een in zwart leer geklede new wave-achtige man te zien, geflankeerd door een in het wit gehulde vrouw met een onverzettelijke blik in haar ogen. Als je de hoes openklapt, blijkt het om James Nevius en Vanessa Wilkinson te gaan.
James zingt en speelt gitaar, terwijl Vanessa de beschikking had over (zet je schrap!) een draagbare, analoge Korg Ms-20, een Wasp (een funky geelzwart synthesizertje), een Micromoog (de goedkopere opvolger van de Minimoog) en een Pulse (geen idee om welke synth het gaat; de Waldorf Pulse zag pas in 1996 het licht).
Onder de noemer Neeva brachten Nevius en Wilkinson in 1982 de 12-inch 'Will You Be Mine' uit, een jaar later gevolgd door een titelloos debuut. Het duo maakte opzwepende synthpop in het straatje van Book of Love, A Flock of Seagulls en vooral Men Without Hats. De niet al te diepgravende liedjes zijn lekker springerig, bijzonder vrolijk en zitten propvol met analoge synts en catchy refreintjes (met als uitschieters 'Blue Star' en 'In Tune'). Het speelplezier spat er vanaf, maar jammer genoeg bleef een doorbraak uit en zou een tweede album nooit het licht zien.
Grappig feitje: Vanessa Wilkinson speelde in de band Our Daughter's Wedding (wellicht bekend van het aanstekelijke synthhitje 'Lawnchairs') en is van origine eigenlijk fluitiste. Uit onvrede over de manier waarop Jethro Tull-frontman Ian Anderson zijn fluit misbruikte, besloot ze over te stappen op de synths.
En nog twee grappige feitjes (ik ben dol op feitjes): Jim Nevius is tegenwoordig dominee bij de Apostolic Church of Truth and Spirit en doceert aan de staatsuniversiteit van New Jersey. Vanessa Wilkinson woont in Alaska, waar ze werkt voor het oliebedrijf Brooks Range Petroleum.
Maar in ieder geval: download een voortreffelijke vinyl-rip (192 kbps, 54 MB, inclusief scans van de hoes) van het Neeva-debuut en kijk intussen naar de clip 'Blue Star' (vreemd genoeg de B-kant van 'Will You Be Mine, hoewel 'Blue Star' inderdaad leuker is).
arnold
Zaterdag 06 November 2010 at 01:04 am |
¶ |
80s |
Geen reacties
Ik was begin jaren tachtig nog maar een klein ventje en begon net een beetje naar de Top 40 te luisteren. In de platenkast van mijn vader stuitte ik op 'Oxygène', het debuutalbum van Jean Michel Jarre uit 1977. De lp klonk als niets dat ik ooit had gehoord: vervreemdende, golvende elektronische muziek, vol met spacy geluiden.
Toen ik een week of wat later een kungfufilm met Jackie Chan zat te kijken, kwam tot mijn verbazing opeens het nummer 'Oxygène part II' voorbijzetten. De conclusie was snel getrokken: Jean Michel Jarre is cool! En dat vind ik eigenlijk nog steeds.
Terwijl de bezoekers op de grond zaten en de Zweedse geluidskunstenaar Leif Elggren geruis, gezaag en geknetter fabriceerde, las Touch-labelbaas Mike Harding op het podium onverstoorbaar voor uit de klassieker 'Frankenstein; Or, The Modern Prometheus' van Mary Shelley. 
Het is geen meesterwerk en wordt niet onderschat of miskend. En bovendien heb ik 'In ogni senso' al in geen vijftien jaar meer opgezet. Waarom het dan toch in mijn 100X100-overzicht is te vinden? Omdat dit vijfde album van Eros Ramazzotti niet alleen zijn internationale doorbraak betekende, maar ook mijn allereerste cd was. 
[Hier stond eerst het artikel Lola, Lucy en een anonieme travestiet’, geschreven door Henk van Gelder. NRC Handelsblad, van 25 november 2010. ‘]
Mijn ouders kregen ooit van kennissen Kitaro's 'Ki' cadeau. Ik geloof niet dat zij zaten te wachten op dergelijke new age-muziek en ik ontfermde me dan ook nieuwsgierig over het cassettebandje. Informatie ontbrak en ik heb lang gedacht dat Kitaro een klein Japans mannetje was met een sik - wat tot mijn verrassing nog 
De fel verlichte gebouwen van de Uithof verdwenen achter ons uit het zicht. De avond sloop met mistige voeten over het landschap, licht opslorpend als een hongerige hyena. Hoewel het een ritje was van slechts een minuut of twintig, leek het alsof we een andere wereld binnenreden. De taxichauffeur zweeg en tuurde chagrijnig door de voorruit. Af en toe trommelde hij op het stuur mee met de Nederlandstalige meezinghits op radiozender 100% NL. Om ons heen maakten grijze gebouwen plaats voor lege snelwegen, weilanden en uiteindelijk een verlaten landweggetje in het midden van het zwarte niets. 
Het was een beetje langs me heengegaan, om eerlijk te zijn. Kennelijk is Gordon al een paar maanden bezig om een nieuwe 'boyband' op poten te zetten. En dan niet zomaar een jongensband met vier of vijf gezonde knapen met hippe kapsels en een frisse adem, maar een stijlvolle zanggroep, strak in het pak en nadrukkelijk geënt op succesformules als Il Divo en The Canadian Tenors. 
Op de met sterren bespikkelde hoes is een in zwart leer geklede new wave-achtige man te zien, geflankeerd door een in het wit gehulde vrouw met een onverzettelijke blik in haar ogen. Als je de hoes openklapt, blijkt het om James Nevius en Vanessa Wilkinson te gaan. 
Ik was begin jaren tachtig nog maar een klein ventje en begon net een beetje naar de Top 40 te luisteren. In de platenkast van mijn vader stuitte ik op 'Oxygène', het debuutalbum van Jean Michel Jarre uit 1977. De lp klonk als niets dat ik ooit had gehoord: vervreemdende, golvende elektronische muziek, vol met spacy geluiden.