Maastricht

O ja, vriendin Eva en ondergetekende zitten nu een paar dagen in Maastricht (typte hij op zijn netbookje). Het aantal updates is omgekeerd evenredig aan het mooie weer...

Stargate

Dat het de laatste tijd akelig stil is op mijn weblog, betekent niet dat ik elke avond uit mijn neus zit te eten terwijl ik muziek aan het downloaden ben. Ik ben druk met van alles en nog wat: de voorbereidingen voor de tweede editie van Nouveau Noir (op vrijdag 28 augustus - reserveer alvast een plekje in je agenda!), gesleutel aan Araglin 2.0 (het verloopt traag, maar de eerste versie staat) het schrijven van allerhande teksten, en natuurlijk moet er ook nog gewerkt en getwitterd worden. Eerlijkheidshalve moet ik eraan toevoegen dat ik ook nog een verslaving heb opgelopen. Een verslaving die zich in één woord laat samenvatten: Stargate.

Een aantal maanden kocht ik namelijk een uit de kluiten gewassen dvd-box met daarin alle tien seizoenen van sciencefictionserie Stargate SG-1. Voor wie deze serie niet kent: Stargate is gebaseerd op de gelijknamige film uit 1994 over buitenaardse sterrenpoorten die het mogelijk maken om van de ene planeet naar de andere te reizen. En vanzelfsprekend gaat dat gepaard met een hoop buitenissige snode aliens, spectaculaire ontploffingen en coole ruimteschepen.

Lichtvoetig en met de nodige humor (vooral dankzij Richard Dean 'MacGyver' Anderson), waardoor het de ideale serie is om de dag mee af te sluiten. Dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld Battlestar Galactica (ook leuk, maar wel wat grimmig). Ik ben nu halverwege het zesde SG-1-seizoen, dus het schiet al op - nog een slordige 100 afleveringen en twee films te gaan. Spin-off Stargate Atlantis is inmiddels ook alweer een tijdje van de buis (waar blijft die verzamelbox met alle vijf seizoenen?), maar in oktober gaat de Stargate-franchise weer van start met Stargate Universe (hoewel de trailer me nog niet echt wist te overtuigen).

Goed, genoeg geleuterd: fans doe ik ongetwijfeld een plezier met 'The Best of Stargate' (320 kbps, 109 MB), waarop muziek uit het eerste en tweede seizoen is verzameld, gecomponeerd door onder andere Joel Goldsmith en Dennis McCarthy. Lekker bombastisch en meeslepend. Wie behoefte aan meer, moet 'Stargate SG-1' (320 kbps, 132 MB) maar eens downloaden, dat alle muziek bevat uit de anderhalf uur durende pilotaflevering uit 1997.

Neue Deutsche Welle (update)

Eind jaren zeventig bereikte de punk- en new wave-hype Duitsland. Talloze groepen gingen met het nieuwe stijlidioom aan de slag, waarbij ze niet zozeer slaafs de Engelse voorbeelden navolgden, als wel een eigen draai aan hun muziek probeerden te geven door bijvoorbeeld in het Duits te zingen. In met name West-Berlin, Düsseldorf, Hamburg, Hannover en Hagen ontstonden er bloeiende jongerenculturen, die in 1979 zijn naam kreeg toen muziekjournalist Alfred Hilsberg een artikel schreef in het magazine Sounds met de titel 'Neue Deutsche Welle - Aus grauer Städte Mauern'.

Begin jaren tachtig kwam de muziekindustrie deze stroming op het spoor en werd er uit alle macht geprobeerd de onafhankelijke bands die als vaandeldragers van de Neue Deutsche Welle (NDW) fungeerden een platencontract aan te smeren. Toen dit mislukte, sloeg men een andere richting in door commerciële groepen op poten te zetten en daar nadrukkelijk het etiket 'NDW' op te plakken. Gedurende een jaar of twee waren artiesten en eendagsvliegen als Nena, Peter Schilling en IXI razend populair, maar rond 1983 was de hype alweer voorbij, vooral ook omdat oudgedienden (waaronder DAF, Einstürzende Neubauten en Xmal Deutschland) geen kans onbenut lieten om hun afschuw kenbaar te maken over die nieuwe lichting flinterdunne bandjes. In Nederland begon overigens op dat moment een Nederpop-hype, en was het, net zoals in Duitsland, opeens weer hip om in je moerstaal te zingen.

Maar in ieder geval, in een relatief korte tijd doken er talloze nieuwe Duitse bands op, die vaak slechts een of twee hitjes scoorden om daarna in de vergetelheid te zinken. Een goed voorbeeld is Zero Zero uit München. Deze groep, opgericht in 1980 door Gerald Klepka, werd populair met hun lichtelijk rammlende wave-synth en scoorde een hitje met 'Irrenanstalt', te vinden op het debuut 'Herzklopfen' (1982). Toen in 1983 de NDW-bel barstte, verdween Zero Zero geruisloos van het toneel. Klepka ontpopte zich tot een professioneel fotograaf en houdt zich - voor zover ik kan nagaan - niet meer muziek bezig. 'Herzklopfen' (192 kbps, 41 MB – een keurige vinyl-rip) klinkt best aardig. Voor die tijd dan.

De Beatle Blaffers

In 1986 zorgde Wim T. Schippers voor wereldwijde ophef met zijn toneelstuk 'Going to the dogs'. Het eigenaardige was namelijk dat er geen acteurs op het podium rondliepen, maar een groot aantal herdershonden. De honden snuffelden wat, blaften wat, renden rond, deden een dutje in de hondenmand of keken naar de televisie, waarop ook honden te zien waren. Volgens Schippers hielden de dieren zich keurig aan een uitgeschreven script (iets over relaties), maar volgens de toeschouwers was er nauwelijks lijn in het stuk te bekennen.

Het lijkt mij wel grappig: anderhalf uur naar kwispelende herders kijken (hier een fragment van een bibberende VHS-tape om je enigszins een beeld te kunnen vormen). Politici spraken er schande van en er werden zelfs narrige Kamervragen aan de toenmalige minister van Cultuur gesteld. Ik moest aan dit toneelstuk denken tijdens het luisteren naar de Beatle Barkers. Dit is namelijk een behoorlijk... tja, eigenaardige lp. Hoewel er op zich niets vreemds is aan een album gevuld met covers van The Beatles, wordt het een ander verhaal als klassiekers als 'I Wanna Hold Your Hand', 'Ob La Di Ob La Da', 'Can't Buy Me Love' en 'A Hard Day's Night' niet worden gezongen, maar geblaft. En dat klinkt bijzonder raar, psychotisch-vervreemdend bijna – vooral omdat de begeleiding (gitaren, drums) nogal keurig overkomt.

Het is overigens niet dat zo iemand jarenlang fanatiek bezig is geweest zijn of haar hond Beatles-liedjes te leren blaffen. Via slim en secuur knip-en-plakwerk zijn alle woefjes en wafjes keurig op hun plaats gezet, en alsof dit alles nog niet genoeg is, wordt het geheel opgeleukt met gekakel van kippen, gemekker van schapen en koeiengeloei. Verantwoordelijk voor deze half uur durende reis naar Dante's Negende Kring van de Hel, is het Woofers and Tweeters Ensemble. Wie hier precies achter schuilgaat is niet bekend, maar het is in ieder geval iemand uit Nieuw-Zeeland geweest. En ook de medewerkers van Passport Records hebben schuld, want zij brachten het album uit in 1983.

Hoe het ook zij, als je dacht dat je alles al gehoord had, zorgen de Beatle Barkers voor een nieuwe muzikale dimensie. Luister zelf (192 kbps, 44 MB).

Tent

Ze zijn een bescheiden voetnootje in de Nederlandse muziekgeschiedenis, maar wel een hele leuke: de formatie Tent uit Kennemerland. Tent was begin jaren tachtig een van de weinige new wave-bands van Nederland. Een lang leven was de groep niet beschoren: het tentdoek viel al na twee mini-albums ('Without Shelter' en 'Uncertain and Wild' uit respectievelijk 1983 en 1985), enkele radio-optredens (in KRO's 'Rocktempel' en VPRO's 'Spleen') en een bescheiden tournee door Nederland.

Drijvende kracht achter de schermen was Max van Aerschot. Hij trad niet alleen op als hun manager, maar schreef ook alle teksten en was verantwoordelijk voor de bijzondere vormgeving van de lp-hoezen en het pr-materiaal. Tent maakte melancholische, klinische new wave, ondergesmeerd met een flinke lading synthesizers en met een behoorlijk experimenteel en vervreemdend tintje. Het klinkt helemaal begin jaren tachtig, met die typische gedragen, licht neuzelige zang (van Tjebbo van Dijk en Anja Biemold, die beiden ook achter de synths stonden), af en toe een funky riffje van bassist en gitarist Karel van Dijck en de uitwaaierende synthetische drums van Kees Wassenaar. Prijsnummer (en meest toegankelijke track) is 'The Boys', dat alles in zich had om uit te kunnen uitgroeien tot een wave- en synthpop-klassieker.

Na de opnames van Uncertain and Wild' viel Tent uit elkaar; naar verluidt (de bronnen zijn schaars) omdat zangeres Anja Biemold het niet eens was met de muzikale koers, succes uitbleef en omdat Max van Aerschot zich wat minder met de groep bemoeide en zich stortte op een carrière als architect. Zo hield hij zich onder meer bezig met de verbouwing van de voormalige jongensschool Het Patronaat tot het gelijknamige Haarlemse poppodium.

Anno 2009 klinken de beide mini-albums van Tent hopeloos gedateerd, maar dat is juist hun grote charme. Liefhebbers van vroege Ultravox (denk aan 'Systems of Romance' uit 1978), Visage, het Human League-debuut 'Reproduction' uit 1979 en misschien Japan, moeten Tent maar eens een kans geven. Luister naar uitstekende vinyl-rips van 'Without Shelter' en 'Uncertain and Wild' in dit zipje (helaas slechts 128 kbps, 50 MB, maar wel met foto's van de lp-hoezen).

(Met grote dank aan het uitstekende muzieklog No Longer Forgotten Music!)

Franz Schubert (update)

Tijdens zijn leven kende Franz Schubert (1797-1828) slechts in kleine kring succes en werd hij overschaduwd door Beethoven, Haydn en Rossini. De vader van Schubert was onderwijzer en had voor zijn zoon een keurige loopbaan uitgestippeld. Het liep – zoals zo vaak bij componisten – helemaal anders.

Op jonge leeftijd zong Schubert (net zoals Hadyn) bij de Wiener Sängerknaben, kreeg hij les van hofkapelmeester Salieri en speelde hij in het schoolorkest. Om de dienstplicht te omzeilen, studeerde Schubert voor hulponderwijzer en gaf hij later ook daadwerkelijk les op de school van zijn vader. Het bloed kroop echter waar het niet gaan kan en Schubert besloot zich volledig te wijden aan het componeren – tot grote woede van zijn vader, die hem prompt niet meer wilde erkennen als zoon.

Veel succes had Schubert niet, maar dat leek hem niet te deren; hij was een vrolijke man, die ogenschijnlijk moeiteloos het ene na het andere opgewekte wijsje uit zijn mouw schudde en weinig scheen te geven om bezittingen en eervolle functies. Het was aan zijn vrienden (onder wie de dichter Franz Schober, zanger Johann Vogl en de schilders Kupelwiesen en Von Schwind) te danken dat hij zijn hoofd water kon houden. Ze namen hem in huis en 's avonds werd er flink gefeest en gezopen. Schubert improviseerde op de piano en Schober declameerde schunnige gedichten Althans, dat stel ik me zo voor. Deze avonden zijn bekend geworden als de 'Schubertiades'.

Lees meer »

Dutch Exotica

In de jaren vijftig en begin jaren zestig was er niet zoveel ruimte voor frivoliteiten. Het decennium na de Tweede Wereldoorlog stond in het teken van wederopbouw, de Koude Oorlog en de daarmee gepaard gaande wapenwedloop. Om toch een beetje te kunnen ontsnappen aan de waan van alledag, bood muziek uitkomst. Of, om preciezer te zijn: bood exotica-muziek verstrooiing.

Miljoenen luisteraars gingen vanuit hun luie stoel op reis naar verre oorden en hagelwitte stranden, wegzwijmelend bij de exotische klanken van bijvoorbeeld Les Baxter, Yma Sumac, Martin Denny en Esquivel. Ook in Nederland werd exotica gemaakt. Logisch, gezien het koloniale verleden van ons land. Wie in Nederlands-Indië of Suriname was geweest, bracht niet alleen de nodige spannende verhalen mee naar huis, maar zorgde er tevens voor dat er allerlei exotische muziekgenres in ons koude kikkerlandje werden geïntroduceerd. De nuchtere Nederlander viel als een blok voor het melancholische geluid van de steelgitaar, de steeldrum of de gamelan en liedjes over heupwiegende, donkerharige schoonheden en verloren liefdes.

Bert Taken en Arjo van Loo (oftewel het Utrechtse duo Black Market Audio) hebben wekenlang in stoffige archieven doorgebracht, om uiteindelijk boven water te komen met een juweel van een verzamelaar: 'Dutch Exotica'. Deze ruim 72 minuten durende, onlangs verschenen verzamelaar met lang vergeten exotica-tracks is een enigmatische muzikale fruitmand, waarbij je van de ene in de andere verrassing valt. Wat te denken van orkestleider Willy Langestraat (misschien beter bekend als Laguestra and his Cha Cha Cha's), die in de jaren vijftig verslingerd raakte aan Arabische muziek en een handvol lp's uitbracht, gevuld met een unieke potpourri van Oosterse en Indiase muziek? Of de Surinaamse (maar in Den Helder opgegroeide) Milly Scott, het Nederlandse equivalent van Yma Sumac? Pareltjes van Stef Meeder? De Kilima Hawaiians? Mallando met de Marinieskapel? Kunstfluiter Jan Tromp of accordeonist Johnny Meijer met zijn versie van 'El Cumban Chero'?

Prachtig, prachtig en nog eens prachtig! Het cd-boekje is wat karig, maar daar staat tegenover dat je op de Dutch Exotica-site uitgebreide achtergrondinformatie over alle artiesten vindt, het speciaal voor deze verzamelaar geschreven artikel door exotica-kenner Francesco Adinolfi en bovendien fragmenten van alle nummers kunt beluisteren. Prachtig! Of had ik dat al gezegd?

Leesvoer

Ik zit elke dag in de trein en heb dan ook altijd wat te lezen bij me. Afgelopen maandag begon ik in 'De bezem door Nashville' (Uitgeverij Noordhoek, 2009) van Harry de Jong. Een collectie interviews, eerder verschenen in onder andere Aloha, Revolver Magazine en het Friesch Dagbkad, waarin De Jong op zoek gaat naar zijn grote helden. De vonk wilde tijdens het lezen niet echt overspringen. Dat komt denk ik vooral omdat ik niet zit te wachten op uitgebreide beschrijvingen van Harry's persreizen en hoe lang hij soms wel niet moest wachten voordat de artiest in kwestie – vaak in beschonken toestand – eindelijk zijn opwachting maakte.

Toen ik deze bundel in recordtempo had uitgelezen, begon ik in het vorige week week verschenen 'De Meester' ('The Strain', Nederlandse vertaling uitgegeven door De Vliegende Hollander), het romandebuut van Guillermo del Toro (samen met Chuck Hogan). Nu heb ik Del Toro als regisseur best wel hoog zitten ('Pan's Labyrinth', 'Blade II' en de beide Hellboy-films zijn erg goed), en mijn verwachtingen waren hooggespannen.

Maar tjonge, wat een saaie, bloedeloze bedoening. De buitenlandse recensies zijn lyrisch, maar ik vraag me af of de recensenten de roman eigenlijk wel gelezen hebben. [SPOILER – wie graag onbevangen wil lezen, moet maar even een andere site opzoeken] 'De Meester' begint met de mysterieuze landing van een Boeing 777 op het JFK-vliegveld in New York. De verkeersleiding krijgt geen contact meer met de piloten, alle raampjes zijn dicht en de lichten zijn uit. Epidemioloog Eph Goodweather wordt naar de plek des onheils geroepen, en ontdekt dat alle passagiers zijn overleden. In de laadruimte stuit hij en zijn team op een joekel van een doodskist, gevuld met verse aarde...

Lees meer »

The Legend of Ganesha

Ik heb een groot zwak voor new age-muziek. En dan niet die cd's gevuld met nerveuze walvisgeluiden of getingel op Tibetaanse klankschalen, maar van die ritmische, niets-aan-de-hand muziek, met af en toe een exotisch accentje. Een relatieve nieuwkomer in het new age-genre is de Limburger Guy Sweens (1971).

Geïnspireerd door onder andere mixgoeroe Ben Liebrand hield Sweens zich tot eind jaren negentig bezig met het remixen en maken van dance. Toen hij de muziek van onder meer Karunesh ontdekte, ging het roer om: Sweens legde zich toe op het componeren van new age en wereldmuziek en richtte zijn eigen label Rivendel Records Limited op. In 2005 won hij de MG Music New Talent Competition, een wedstrijd georganiseerd door de bekende Engelse new age-muzikant Medwyn Goodall en diens platenmaatschappij MG Music, en later dat jaar verscheen zijn album ‘Gaya of Wisdom’, het eerste deel van zijn India-trilogie. In 2007 volgde ‘Karmadeva’ en onlangs zag ‘The Legend of Ganesha’ het licht, gebaseerd op het verhaal van Ganesha, de Hindoestaanse god met het olifantengezicht.

Sweens maakt plezierige, vriendelijke new age en tijdens het luisteren doemen onmiddellijk twee namen op: Karunesh en Medwyn Goodall. En terwijl vooral Goodall zichzelf de laatste jaren eigenlijk vooral aan het recyclen is (en Karunesh een klein beetje), klinkt Sweens nog lekker fris - zonder overigens al te verrassende wegen te bewandelen: veel op elkaar gestapelde synthesizers en talloze (al dan niet gesamplede) exotische instrumenten als de tempura, koto, belletjes, sitar en tabla. Muzikale gasten zijn Medwyn Goodall en Sangit Om (oftewel de Duitser Stefan Petersilge). Hoewel de zeven tracks wel erg veel op elkaar lijken, hapt het allemaal heerlijk weg.

De muziek van Sweens is niet voor iedereen weggelegd: wie van authentieke wereldmuziek houdt, vindt zijn muziek ongetwijfeld maar slappe hap, terwijl liefhebbers van ambient zich ongetwijfeld zullen storen aan de samples en het gladde Mike Oldfield-sfeertje. Ach, het is aangenaam dagdromen op de muziek van Guy - soms hoeft het allemaal niet zo moeilijk... Op Sweens' MySpace-pagina vind je diverse tracks om een kennis te maken.

Ghostbusters

De keren dat ik tegenwoordig nog een ouderwetse lp opzet, zijn op de vingers van één hand te tellen. Paradoxaal genoeg wil dat niet zeggen dat ik helemaal geen lp's meer koop. Dat doe ik af en toe namelijk nog wel, hoewel ik ze nu vooral in huis haal uit nostalgische overwegingen of vanwege de fraaie hoezen.

Bij één lp komen, wat mij betreft, beide elementen samen: de Ghostbusters-soundtrack. Niet alleen brengt de film (uit 1984 alweer!) goede herinneringen naar boven, de hoes is prachtig en uit duizenden herkenbaar: het bekende spookje in het rode verbodsbord. De muziek is dan weer wat minder, maar wasemt wel een onmiskenbaar jaren tachtig-sfeertje uit. Het album opent met de bekende knaller van Ray Parker Jr., gevolgd door tracks van onder andere The Bus Boys, Thompson Twins, Laura Branigan (die je wellicht kent van de hit 'Self Control') en Air Suply. En voor de volledigheid vind je op de soundtrack ook 'Main Title Theme' en 'Dana's Theme' van filmcomponist Elmer Bernstein en de instrumentale versie van 'Ghostbusters' (die veertig seconden langer duurt dan de gezongen variant).

Smeuïg detail: in eerste instantie was het de bedoeling dat Huey Lewis and the News het titellnummer zou verzorgen, maar de groep weigerde, waarna Ray Parker Jr. de klus in zijn schoot geworpen kreeg en met 'Ghostbusters' een wereldhit scoorde. Huey Lewis daagde Parker vervolgens voor de rechter omdat het nummer wel heel erg veel leek op hun hit 'I Want a New Drug'. Tot een uitspraak kwam het niet: de ruzie werd buiten de rechtszaal geschikt, waarbij er ongetwijfeld vele dollars van eigenaar verwisselden. De wraak van Huey Lewis and the News was zoet: ze werkten mee aan de soundtrack van de eerste 'Back to the Future'-film en hun bijdragen ('The Power of Love' en 'Back in Time') waren uitermate succesvol.

Overigens wordt er momenteel gewerkt aan het script voor een derde Ghostbusters-film, die medio 2012 in premiere moet gaan, mét de originele cast (Bill Murray, Dan Aykroyd, Harold Ramis en Sigourney Weaver). En dat lijkt me nog best leuk ook. In ieder geval: luister naar de soundtrack van 'Ghostbusters' (192 kbps, 56 MB).