Het kan soms allemaal zo makkelijk gaan. Ik bladerde op mijn werk gedachteloos door het gratis muziekblaadje Fret, toen mijn aandacht werd getrokken door een bespreking van het titelloze debuut van Mark & The Spies. Nieuwsgierig bracht ik een bezoekje aan hun website, sponste twee mp3'tjes ('Wait Forever' en 'Everything I Need'), bekeek de YouTube-filmpjes en schoof door naar hun MySpace-pagina. En ergens halverwege ging ik voor de bijl. Ik mailde vriendin Eva (die in hartje Utrecht werkt) en vroeg haar of ze tijd had om een bezoekje te brengen aan Plato om het vorig jaar verschenen album op de kop te tikken. En toen ik thuiskwam, lagen Mark en diens Spionnen op me te wachten.
Net zoals The Madd brengen Jelle Verhoeks, Gerrit Scholten, Mark Wesseloo en Arjan Spies de beatmuziek uit de jaren zestig tot leven, waarbij vergelijkingen met The Shoes, The Kinks, The Byrds en The Beatles nooit ver weg zijn. Met andere woorden: elf energieke, licht gruizige popliedjes met rammelende gitaren, een pompend orgeltje, handgeklap, vrolijke koortjes en songteksten over meisjes en de liefde. In tegenstelling tot The Madd (die in de weer gingen met totaal obscure jaren zestig-nummers), schreef de jonge groep uit Veenendaal alles zelf, met uitzondering van de José Feliciano-cover ' If I Really Bug You'. De tracks duren allemaal zo rond de drie minuten en langer hoeft een goed nummer ook niet te duren (tenzij je met vintage synths in de weer gaat natuurlijk). Afsluiter 'See Her Tonight (Money)' valt niet alleen op vanwege zijn lengte (bijna zeven minuten), maar ook vanwege de vette gitaar- en saxofoonsolo.
Kortom, het Mark & The Spies-debuut klinkt bijzonder lekker en als ik niet beter zou weten en mijn ogen iets dichtknijp, waan ik me in 'Kosmies Ontspanningssentrum Paradiso', omringd door vrolijke meisjes in minirokjes... (En ja, ik was toen nog lang niet geboren, laat staan in de maak.) Minpunt is dat het album slechts 36 minuten duurt (maar goed, zo deden ze dat vroeger immers ook). Jammer is verder dat het boekje wel erg sober is - daar had wel wat meer aandacht aan mogen worden besteed. Zo, en laat de beatrevival nu maar in alle hevigheid losbarsten!
Sommige liedjes gaan in de loop der jaren een eigen leven leiden. Neem nu 'Verrek, zeg kerel ben jij 't', een grote hit in de zomer van 1984. Ik ken tal van mensen die het refrein, inclusief het kakkineuze accent, moeiteloos mee kunnen zingen of in ieder geval de titel af en toe lukraak in een gesprek gooien. Ik dacht lange tijd dat Lodewijck van Avezaath (die het nummer de Top 40 inzong) een pseudoniem was van de acteur wiens naam ik helaas ben vergeten (hij was regelmatig te zien in de revue van André van Duin, waar hij dan steevast een dronkelap speelde – niet Frans van Dusschoten of Hans Leendertse, iemand een idee?), maar het bleek te gaan om het alter ego van Aad Klaris (1939).
Deze Rotterdammer (die nu in Fijnaart woont) vormde in de jaren zeventig samen met Kees Korbijn het duo De Krakers en bracht tal van singles uit, onder net zoveel pseudoniemen (waaronder Brave Hendrik, Lodewijck van Avezaath en A. Cuut). Klaris was echter vooral succesvol als liedjesschrijver. Hij schreef onder meer de persiflage 'Een beetje geld voor een beetje liefde' (een grote hit in 1982 voor Angelique), ''t Is moeilijk bescheiden te blijven' (Peter Blanker, 1981) en 'Vuile huichelaar' (Renée de Haan, 1988) en componeerde het levenslied 'Keetje Tippel' voor de gelijknamige film. Verder is hij de 'ontdekker' van Teach-In en werkte hij samen met Johnny Hoes en Het Paporkest. Opmerkelijk is dat hij de muziek verzorgde voor de Bassie & Adriaan-serie, maar dat zijn deuntjes later werden vervangen door muziek van Bert Smorenburg.
Hoe het ook zij, in 1984 en 1985 trok hij met het bekakte typetje Lodewijck van Avezaath met veel succes door Nederland, waar hij het (ongetwijfeld behoorlijk aangeschoten) publiek liet meehossen met zijn melige hoempapa-muziek. Titels als 'Hockey doen we met 'n stokkie', 'Ja we doen de polonaise', 'In de kantine (kassa ping!)', 'Allemaal zingen we Nederlands' en de disco-kraker 'Geef mij maar een tango' spreken voor zich. Het is allemaal reuzelollig, met een hoog Nico Haak-gehalte. Verplichter kost voor wie komend weekend carnaval gaat vieren! Download de grootste hits van Lodewijck van Avezaath in dit zipje (192 kbps, 79 MB).
In Nederland wordt Debbie Gibson (1970) beschouwd als een eendagsvlieg. Ze scoorde twee hits ('Shake Your Love' en 'Foolish Beat', beiden uit 1988), om vervolgens van de aardbodem te verdwijnen. Schijn bedrieg, want in haar thuisland Amerika is ze een ster. Geen superster à la Janet Jackson of Madonna, maar een goede subtopper.
De carrière van Debbie Gibson leest als een typisch Amerikaans succesverhaal. Al op jonge leeftijd had Debbie maar één droom: een beroemd zangeres of actrice worden - liefst allebei. Ze liep talloze talentenjachten af, was te zien in reclamespotjes en had steevast de hoofdrol in schoolmusicals en toneelvoorstellingen. Ze schreef haar eerste liedje ('Make Sure You Know Your Classroom') toen ze pas vijf was. Haar ouders zagen dat hun dochter behoorlijk serieus was, en via een bevriende advocaat regelden ze in 1986 een platencontract voor haar bij Atlantic Records. Haar eerste single 'Only In My Dreams' (geschreven toen ze 13 was) werd een hit. Haar debuut 'Out of the Blue' (1987 - gevuld met onbezorgde, vrolijke 80's-pop) verkocht als een trein en ten tijde van haar tweede album 'Electric Youth' (1989) en de wereldhit 'Foolish Beat' lag haar naam op ieders lippen.
Begin jaren negentig maakte ze de overstap naar de musicalwereld en speelde ze hoofdrollen in onder andere 'Les Misérables' en 'Grease'. Tussen alle bedrijven door bracht Debbie (die zich inmiddels 'Deborah' laat noemen) om de zoveel jaar een nieuw album uit, vaak gevuld met iets te zoete en te voorspelbare ballads. Af en toe gaf ze haar carrière een nieuwe impuls door aan te treden als jurylid in Idols-achtige shows, te poseren voor de Playboy (voor de geïnteresseerden: het maartnummer van 2005) en mee te doen aan 'Skating with Celebrities' (ze werd weggestemd in de derde ronde, maar boorde wel een nieuwe doelgroep aan: homoseksuelen).
Begin vorig jaar zag 'Electric Youth: The Musical' het licht en alsof dat nog niet genoeg is: in mei 2008 staat ze drie weken achter elkaar in het Harrah's casino in Atlantic City haar oude hits nieuw leven in te blazen. Je moet er maar zin in hebben. Luister naar de grootste hits van Debbie Gibson in dit zipje (128 kbps helaas, 51 MB).
Dat de grote platenmaatschappijen in zwaar weer verkeren mag als bekend worden verondersteld: de cd-verkopen zijn al tijden behoorlijk aan het inzakken, EMI ontslaat wereldwijd een derde van zijn werknemers en de cd-single is door zowel Sony/BMG als EMI ten grave gedragen. Met de beschuldigende vinger wordt gewezen naar downloadende consument, maar ik blijf erbij dat onzin is om elk gedownload album gelijk te stellen aan gederfde inkomsten. En hoewel het downloaden natuurlijk een rol speelt, denk dat er veel meer factoren van invloed zijn. Een van de belangrijkste is misschien wel dat er zoveel andere manieren zijn om aan (gratis) muziek te komen.
Zo ben ik al sinds jaar en dag een fervent Last.fm-gebruiker (inclusief de vele streaming zenders), zet ik af en toe een Shoutcast-zender op, breng ik regelmatig een bezoekje aan een van de vele duizenden netlabels, MySpace- en artiestenpagina's (zoals bijvoorbeeld de site van Mike Carss, die sfeervolle ambient maakt onder de noemer Altus en zijn albums gratis aanbiedt), download ik podcasts (zoals het wekelijkse Dreamscape van en met Ron Boots) en houd ik de luisterpaal van VPRO's 3voor12 in de gaten. Eveneens een aanrader is Jamendo, waar je gratis duizenden albums kunt streamen en downloaden (via een directe download of bittorrent). Dankzij een overzichtelijke tagcloud kom je in een handomdraai nieuwe albums en (totaal onbekende) artiesten op het spoor (vooral de ambient/space-sectie is lekker gevuld), hoewel ik eerlijk moet toegeven dat ik nog geen een album ben tegengekomen waar ik diep van onder de indruk was. Jamendo werkt volgens het creative commons-principe: je mag de muziek gratis downloaden voor niet-commercieel gebruik.
En tot slot, als je echt niet meer weet wat je moet draaien (die kans lijkt me extreem klein, maar toch), stem dan af op Radio Astronomy, waar je 24 uur per dag live geluiden uit de kosmos krijgt voorgeschoteld. Wat je precies hoort, hangt af van de objecten die door de diverse radiotelescopen wereldwijd worden bestudeerd, zoals bijvoorbeeld de planeet Jupiter, zonnestraling of het gekraak en geknars van pulsars. Interessant! Geloof ik.
Vreemd genoeg gebeurt het altijd als ik op de fiets zit. Er ploept dan vanuit het niets een liedje in mijn hoofd, in dit geval een beginregel ('So long ago / Was it in a dream, was it just a dream?') en een refrein ('Ah! böwakawa poussè, poussè' - hoewel ik er wat anders van maakte). Eenmaal thuisgekomen probeerde ik erachter te komen wat ik nu precies aan het zingen was. Na lang nadenken kwam ik uiteindelijk uit bij George Harrison en toen was het nog maar slechts een kleine stap naar '#9 Dream' van John Lennon. Poe, ik was al bang dat ik de rest van de avond zat te piekeren...
Het nummer is te vinden op Lennons album 'Walls and Bridges' (1974). Volgens May Pang, Lennons minnares, schreef de voormalige Beatle de track naar aanleiding van een vreemde droom, waarin voortdurend de woorden 'Ah! böwakawa poussè, poussè' werden herhaald. Dat verklaart in ieder geval de dromerige, bijna onaardse sfeer die over het nummer hangt. Lennon vertelde echter later dat hij op het idee kwam toen hij het strijkarrangement schreef voor Harry Nilssons uitvoering van 'Many Rivers to Cross'. Hij vond het arrangement bijzonder geslaagd en besloot dat het zonde was om het slechts één keer te gebruiken.
Grappig detail is dat John Lennon ervan overtuigd was dat het getal negen een bijzondere betekenis had en een prominente, bijna metafysische rol speelde in zijn leven. Zo werden hij en zijn tweede zoon Sean beide geboren op 9 oktober, bereikte '#9 Dream' de negende plek in de Amerikaanse hitlijst, tekenden de Beatles een contract met EMI op 9 mei (1962), ontmoette hij Yoko Ono op 9 november (1966), ontving hij in 1964 in Parijs een doodsbedreiging met de tekst 'I am going to shoot you at 9:00 tonight', komt de letter 'o' negen keer voor in de gecombineerde namen John Ono Lennon en Yoko Ono Lennon, en ga zo maar door. Een kwestie van creatief rekenen en verbanden zoeken, denk ik dan altijd, maar goed.
In 2006 werd '#9 Dream' overigens gecoverd door A-ha, terwijl R.E.M. een jaar later een best wel aardige versie opnam voor het tribute-album 'Instant Karma: The Amnesty International Campaign to Save Darfur'.
Lees meer »
Drukdrukdruk. Je hebt misschien al
gemerkt aan het geringe aantal updates de afgelopen week. De komende
dagen zien er niet veel beter uit, hoewel dat nu ook weer niet wil
zeggen dat er helemaal niets zal gebeuren op Araglin.nl – alleen
het aantal updates zal deze week iets teruglopen. Als je je geroepen
voelt om zelf iets te schrijven: leef je uit! 
''Wat lees jij nu weer?'' vroeg vriendin Eva en trok haar wenkbrauw op. Ik sloeg de bundel dicht en bekeek de voorkant van Hans Plomps bundel 'Karma Sutra' nog eens goed. ''Er staat 'karma' en niet 'kama', hoor'' merkte ik op. ''Nee, dat bedoel ik niet,'' antwoordde ze. ''Wie is die ehh.. eigenaardige man op de voorkant?'' En inderdaad, zonder al te lullig te willen overkomen, de omslag van de vorig jaar verschenen dichtbundel doet enigszins grappig aan: een in een kostuum van een circusdirecteur gestoken Hans Plomp, badend in rose-oranje licht, stapt met een vage glimlach rond de mondhoeken uit een deuropening.
Hans Plomp (1944) wordt op de achterflap gekarakteriseerd als 'een kind van de spiritueel-anarchistische revolutie van de jaren zestig en zeventig' die 'in het bezette en nu als culturele vrijhaven gelegaliseerde kunstenaarsdorp Ruigoord met geestverwanten al meer dan dertig jaar een andere manier van samenleven in de praktijk brengt.'' Kortom, echt iets voor mij dus, en dat vond vriendin Eva ook, die al behulpzaam met mijn waterpijp en Afghaanse jas kwam aanzetten.
De carrière van Plomp vertoont veel raakvlakken met die van de nu in vergetelheid geraakte Nederlandse sciencefictionschrijver Wim Gijsen (1933-1990): beide begonnen ooit als 'serieus' schrijver, om langzamerhand steeds meer weg te glijden van het 'literaire midden', belachelijk gemaakt door recensenten, die hun interesse in spiritualiteit maar niets vonden. En hoewel Hans Plomp de afgelopen jaren niet heeft stilgezeten, is 'Karma Sutra' in zekere zin een (glorieuze) come-back. De gedichten in de bundel staan in het teken van een zoektocht, naar de essentie van Liefde, naar een andere wereld, naar de waarheid achter de waarheid – de eeuwige zoeker. Zonder dat het storend wordt passeren hippie-idealen de revue, op smaak gebracht met elementen uit uiteenlopende religies en culturen: Isis en Osiris, Gilgamesh en de ridder Tannhäuser. 'Psychonaut' zou je kunnen beschouwen als een soort samenvatting:
Lees meer »
'Sanering EMI onderstreept crisis platenbranche' kopte het NRC vandaag (16 januari). EMI zal de komende maanden ongeveer 2000 werknemers ontslaan, een derde van het totale personeelsbestand. Het label kan niet meer opboksen tegen het massale downloaden en ziet geen andere uitweg. Ik zal de vaste Araglin-bezoeker niet vervelen met cijfers (dat heb ik al vaak genoeg gedaan), maar het komt erop neer dat de cd-verkopen gestaag afnemen en hoewel het aantal betaalde downloads groeit, is dit niet genoeg om de teruggelopen inkomsten op te vangen. Er vallen dus klappen. ''Tegenover iedere legale download staan twintig illegale downloads'', aldus niet bij naam genoemde deskundigen.
Volgens boze tongen heeft de teloorgang van EMI te maken met het miljoenencontract dat de platenmaatschappij in 2002 afsloot met superster Robbie Williams: hij kreeg een voorschot van 80 miljoen pond voor vier albums en dit bedrag heeft zich nog niet terugbetaald - duh. Maar goed, hoe moet het nu verder? EMI en zijn concurrenten zullen zich in de toekomst niet meer alleen richten op het uitbrengen van cd's en de online distributie, maar ook het management, royalties, merchandise en de boekingen voor hun rekening nemen – en daar dus een flink percentage van opstrijken. Als ik artiest zou zijn zou ik me wel drie keer op mijn hoofd krabben voordat ik mijn handtekening onder een dergelijke overeenkomst zou zetten.
EMI werd onlangs voor 3,8 miljard overgenomen door de Engelse investeringsmaatschappij Terra Firma, dat direct de bezem door de muziekgigant haalde. Verschillende EMI-artiesten hebben hun werk deze week stilgelegd of dreigen dat te gaan doen. Zo wil Robbie Williams geen nieuw album uitbrengen, heeft The Verve de plannen voor een nieuwe cd opgeschort en is Kylie Minogue boos omdat haar laatste cd 'X' op een flop dreigt af stevenen. VPRO's 3voor12 meldt bovendien dat Terra Firma en EMI aan manieren werken om extra advertentie-inkomsten te genereren. De exacte details zijn niet bekend, maar een van de plannen is al uitgelekt: advertenties op albumhoezen. Het moet niet gekker worden...
Ik heb me altijd verbaasd over het immense succes van Mike Rowland (1958). Hoewel ik een groot liefhebber ben van new age en andere rustgevende muziek, word ik altijd een beetje iebel van zijn zoete pianoklanken. Maar laat ik niet op de zaken vooruit lopen. Mike Rowland maakte begin jaren tachtig een wandelingetje in de bossen van Stanstead toen hij op een gegeven moment prachtige, lieflijke muziek hoorde. Hij keek om zich heen, nieuwsgierig naar de bron van de muziek, maar kon niemand ontdekken – hij was tot zijn grote verbazing helemaal alleen. Mike strekte zich eens lekker uit in het zonnetje en liet de muziek over zich heen komen. Eenmaal thuisgekomen liet de melodie hem niet los. Hij haalde zijn oude cassetterecorder te voorschijn, ging achter de piano zitten en speelde de muziek zo goed mogelijk na. Later voegde hij wat synthesizereffecten toe en gaf het stuk een naam: 'The Fairy Ring'. Rowland maakte voor vrienden, bekenden en enkele esoterische winkeltjes een aantal kopieën en koesterde verder geen al te hoge verwachtingen van de tape. Dankzij mond-op-mond reclame groeide de 'The Fairy Ring' in 1982 uit tot een gigantisch succes. Rowlands muziek werd omarmd door therapeuten, new age-liefhebbers en zelfs door Shirley MacLaine, die 'The Fairy Ring' gebruikte in haar video 'Inner Workout'.
In de jaren die zouden volgen verfijnde Mike Rowland zijn sound (zonder al te schokkende dingen te doen), sleepte een distributiedeal in de wacht met het Nederlandse Oreade, verdiepte zich in de helende aspecten van muziek en bracht regelmatig nieuwe albums uit (waaronder 'Silver Wings', 'My Elfin Friends' en 'Titania - The Fairy Queen'), die steevast goed verkochten. Momenteel houdt Rowland zich vooral bezig met het geven van workshops. In ieder geval: 'The Fairy Ring' is een klassieker, maar je moet er wel van houden: voortkabbelende piano, echoënde synthesizers en voor de rest gebeurt er weinig. Luister zelf (256 kbps, 82 MB – het gaat om een rip van de originele tape).
Overigens bracht de Nederlandse componist Henk Alkema in 1995 'The Fairy Ring Suite' uit, waarop hij samen met een pianiste en het Sylvan String Orchestra Rowlands debuut nog eens dunnetjes overdoet. Als iemand deze cd nog ergens heeft slingeren, hou ik me aanbevolen!
Een liedtekst is als de gevel van een grachtenpand. Je kunt er iedere dag langslopen zonder ernaar te kijken. Tot je op een dag de rust neemt om schuin omhoog te kijken en ziet dat er een kip in de steen is uitgehakt. Op zo'n moment is het bijna niet te bevatten dat je dat nooit eerder gezien hebt. Het is als een superkorte lsd-trip. Eén van de mooiste singles aller tijden is Glendora van Perry Como. Het nummer was een tophit in Amerika in 1956. Wij ontdekten het via de Belgische Popcorndeejays. Zij draaiden de single vertraagd zodat dansers erop konden jiven. De stem van Perry Como klinkt dan als een tovenaarsstem uit de bossen van Afrika. Je kunt Glendora tegenwoordig makkelijk downloaden en beluisteren, zonder krassen en tikken. Toch moet je overwegen om de echte single via eBay te kopen. Hij is eenvoudig te vinden en omdat het een hit is geweest is de prijs laag. Veel popcorn-oldies zijn honderden dollars waard, maar Glendora kun je voor een paar dollar uit Amerika laten opsturen. Vanaf vinyl klinkt hij perfect, met mysterieuze lage tonen, spetterende trompetten, knisperige kraakjes en als je een platenspeler met pitchcontrol hebt, kun je hem iets vertraagd afdraaien voor de Afrikaanse juju-feel.
Glendora is geschreven door Ray Stanley, die ook pianospeelde bij Eddie Crochan. Verder kom je hem tegen als producer van een paar easy listeningplaten en de schijf It's Delightful van de Ray Stanley Singers. Dat zijn van die dingen die je pas uitvindt als je een stukje over zo'n single schrijft. Hetzelfde geldt voor de tekst van Glendora. Honderden keren hebben we de single gedraaid. Even vaak hebben we vastgesteld dat de productie perfect is, dat de stem van Perry Como zo mooi klinkt, dat het ritme zo speciaal is. Maar naar de tekst hebben we nooit goed geluisterd. Glendora gaat over een etalagepop. Een mooie etalagepop waar altijd aan gefrutseld wordt, maar die op een dag haar pruik en armen kwijt is en door niemand meer bekeken wordt. Wij hebben dat nooit eerder begrepen.
Lees meer »
Met jeugdsentiment moet je voorzichtig omspringen. Vooral films waar je in je jeugd diep van onder de indruk was blijken de tand des tijds niet altijd heelhuids te hebben doorstaan. Of althans, dat is mijn ervaring. Zo kocht ik een tijdje terug de film 'The Goonies' (1985) voor een paar euro en verheugde me al op een avondje nostalgie. De praktijk wees anders uit: na een half uurtje zette ik de dvd-speler snel uit, bang om nog meer goede herinneringen te verknallen. Dat overkomt me niet nog een keer, schoot er door me heen toen ik vandaag met de dvd 'Gremlins' in mijn handen stond. In mijn geheugen was dit een geweldige film, maar ik vraag me af of ik dat nog steeds zou vinden.
Net zoals het eveneens in 1984 verschenen 'Ghostbusters' mengde 'Gremlins' horror met komedie, waardoor het geheel niet al te loodzwaar werd en de film min of meer geschikt was voor het hele gezin – hoewel je je kleine zusje nu ook weer niet naar bioscoop moest meenemen. De door Chris Columbus geschreven (later zou hij aan het roer staan van de eerste Harry Potter-films) en door Steven Spielberg geproduceerde film over de schattige Mogwai met onvermoede schaduwkanten ("Don't expose him to bright light. Don't ever get him wet. And don't ever, ever feed him after midnight.") was een gigantisch succes, kreeg een vervolg en stond aan de basis van een bloeiende merchandise.
In ieder geval: ik heb de dvd dus niet gekocht, maar wel even de soundtrack opgezocht. En misschien had ik dat beter niet kunnen doen. De lp gaat van start met een nogal nerveuze Michael Sembello (die in 1983 met het 'Flashdance'-themanummer 'Maniac' een gigantische hit scoorde) en Gremlins-geluiden, gevolgd door de vergeten Amerikaanse groep Quarterflash en (verrassend genoeg) een nogal apart nummer van Peter Gabriel ('Out out'). De rest van het album bestaat uit de score van Jerry Goldsmith. Best geinig, maar ik heb hem wel eens beter gehoord ('Alien', 'Legend', 'The Omen' en 'Basic Instinct' – om een paar van zijn legendarische soundtracks te noemen). Met name 'The Gremlin Rag' is nogal ehh... opmerkelijk dankzij de lullige Efteling-synthesizers. Luister zelf (320 kbps, 76 MB).
Er komt voorlopig geen heffing op mp3-spelers en dvd-recorders. Dat heeft de Haagse rechter besloten in de rechtszaak die was aangespannen door de rechtenorganisatie NORMA (dat de belangen behartigt van musici, acteurs en andere kunstenaars). De NORMA was in december naar de rechter gestapt om bezwaar te maken tegen het uitstellen van de kopieerheffing tot januari 2009 (ik schreef er al eerder over). Met dit uitstellen is volgens NORMA een bedrag van ruim 16,3 miljoen euro gemoeid, een bedrag dat de artiesten nu mislopen. Logisch, aldus NORMA. De huidige kopieerheffing heeft alleen betrekking op cassettebandjes, videobanden en cd's en dvd's: mp3-spelers en dvd-recorders moeten ook belast worden.
Minister van Justitie Hirsch Ballin vindt dat Stichting De Thuiskopie eerst maar eens de artiesten moet uitbetalen en orde op zaken stellen. Rechter Chr. Hensen stelde Hirsch Ballin in het gelijk en voegde er fijntjes aan toe dat ook de Stichting Onderhandelingen Thuiskopievergoeding (dat onderhandelt met de rechthebbenden en de producenten en importeurs van onder meer dvd's en mp3-spelers) nog altijd aan het ruziën is over de nieuwe heffing: de producenten zijn bang dat hun producten buitensporig duur worden (en de consument dus op zoek gaat naar alternatieven) en dat de weg wordt vrijgemaakt voor heffingen op bijvoorbeeld usb-sticks en notebooks. Advocaat Alberdingk Thijm heeft het over ''een teleurstellende uitspraak voor acteurs en artiesten, die hierdoor niet gecompenseerd worden voor het kopiëren van hun beschermd materiaal.'' (bron).
Voor de goede orde: deze rechtszaak ging dus alleen over het uitstellen van de heffing. Naar alle waarschijnlijkheid treffen de fabrikanten en de talloze rechtenorganisaties elkaar later dit jaar als luidkeels hun onvrede kenbaar maken over de hoogte of laagte van de heffing... Wordt wederom ongetwijfeld vervolgd.
In 1981 was Vangelis in een Londense studio aan het knutselen (aan misschien wel de soundtrack van 'Chariots of Fire', de overlevering is wat dat betreft nogal schimmig), toen hij Michel Huygen van Neuronium tegen het lijf liep. De twee raakten aan de praat en Huygen vertelde dat de muziek van Vangelis een grote inspiratiebron voor hem was geweest en dé reden om zelf elektronische muziek te gaan maken. Sterker nog: Neuroniums 'Quasar 2C361' (1977) is de geschiedenisboeken ingegaan als het eerste 'kosmische' album uit Spanje. Michel Huygen omschrijft zijn muziek als 'psychotronic' – muziek met als doel je lichaam en ziel in harmonie te brengen. Met andere woorden: Huygen maakt zweverige synthesizermuziek.
Huygen, zijn Neuronium-maatje Carlos Girao en Vangelis hadden het reuzegezellig en zoals dat wel vaker gaat met muzikanten, belandden ze lichtelijk aangeschoten in Vangelis' eigen Nemo Studios, zetten de apparaten aan en sloegen aan het jammen (en het zal er ongeveer zo hebben uitgezien: een prachtige opname van een andere jamsessie, een jaar later). Het resultaat was 'In London', een sfeervol ambient-deuntje. De volgende ochtend namen de muzikanten afscheid en vertrok Huygen weer naar Spanje, de jamsessie in zijn binnenzak. Vijftien jaar later bracht Huygen in een beperkte oplage de cd 'A Seperate Affair' uit, waarop hij de originele sessie had uitgerekt tot maar liefst 20 minuten ('The Psychotronic Mix'), aangevuld met een andere versie van 13 minuten ('The After Hours Mix') en een drie minuten durende radiomix.
Wie enige moeite doet, herkent de typische Vangelis-sound, maar het is allemaal wat minder bombastisch dan je misschien zou verwachten: dromerige, aanzwellende ambient, waarin op zich niet zo heel veel gebeurt – en dat hoeft ook helemaal niet. Luister zelf (320 kbps, 84 MB) en probeer niet in slaap te vallen... (Met dank aan Fauni Gena)
Last.fm-gebruiker Martijn ter Haar stoort zich aan de 'vertop2000agogo'ing' van het Nederlandse muzieklandschap en heeft een actiegroep opgericht op zowel Last.fm als Hyves. In het 'manifest' valt te lezen: ''Een kleine gerontocratie heeft de macht en heeft vele genres in de ban gedaan. Het is tijd voor actie: de kalkaanslag van de Africa's en Radar Love's moet uit de Nederlandse ether gedotterd worden! Het gaat erom hoe de Amazone aan geweldige muziek wordt teruggebracht tot een naar conservatisme riekend baggerslootje.'' Ter Haar ergert zich aan het feit dat dag in dag uit dezelfde platen te horen zijn op de radio: ''Dit wordt gevierd alsof stagnatie een feestje waard is. Je mag als babyboomer best vinden dat The Beatles of The Rolling Stones de beste band ooit zijn. Vrijwel iedereen houdt het meest van de muziek waarmee hij of zij opgegroeid is. Ga het alleen niet als waarheid verkondigen en gebruik al helemaal niet je machtspositie om via de radio en televisie je eenzijdige muzikale evangelie te verkondigen. (Dit geldt ook voor de nu opkomende nieuwe generatie van ex-krakers. De kritiekloze verheerlijking van Joy Division en Sonic Youth is net zo irritant als die van The Beatles & Stones.)''
Hoewel Martijn misschien een beetje te ver doorschiet (de Top 2000 is geen lijst met dé beste platen aller tijden en wordt door de (Radio2-)luisteraar samengesteld), bestaat inderdaad het gevaar van verstarring en 'canonisering', net zoals het geval is bij de Top 1000 Aller Tijden. Een nummer belandt dan puur uit gewoonte en omdat het 'zo hoort' in een onwrikbaar vastgelegde top tien. En terwijl Martijn zich druk maakt omdat Matthijs van Nieuwkerk en 'popprofessor' Leo Blokhuis nadrukkelijk zwelgen in het verleden en geen oog hebben voor het heden, heb ik juist het tegenovergestelde: het verleden wordt veel te kort gedaan. Waar zijn al die ooit immens populaire orkestleiders en crooners als Perry Como, Henry Mancini, Ray Conniff en Bert Kaempfert (okee, hij staat erin met 'Afrikaan Beat', maar ik kan betere nummers verzinnen), Rogier van Otterloo en Herb Alpert? Om nog maar te zwijgen over artiesten als Tangerine Dream, Johan Timman en Tom Dissevelt. Inderdaad: stop de vertop2000agogo'ing van Nederland!
Overigens, de complete Top 2000 in pdf- of Excel-formaat vind je hier.
Mijn vader kwam aanzetten met de dubbel-cd 'Armand – 50 jaar'. Is wel wat voor jou, voegde hij er aan toe. Natuurlijk kende ik Armand (1946), maar eigenlijk alleen als de roodharige hippie die in 1967 de monsterhits 'Ben ik te min' en 'Blommenkinders' scoorde. Dat hij nog altijd actief is, bewijzen de kleine advertenties die ik sinds jaar en dag aantref in de Aloha/Oor, waarin de als Herman van Loenhout geboren zanger zichzelf aanprijst als 'de zanger van 'Ben ik te min' en meer'. Het is opvallend dat Armand slechts twee hits heeft gehad (de bovengenoemde twee singles) en de afgelopen veertig jaar eigenlijk nauwelijks op de radio te horen is geweest – afgezien dan van het obligate 'Ben ik te min'.
Misschien heeft dat te maken met zijn nog altijd maatschappij-kritische teksten en onverbloemd taalgebruik (zo werd de single 'Wat het klootjesvolk wil weten' in de ban gedaan omdat het woord 'testikels' werd gebruikt en Armand een keer 'godverdomme' riep), het openlijk propageren van softdrugs en psychedelica (op zijn website bestaat de header bijvoorbeeld uit een afbeelding van Psilocybe semilanceata, oftewel psychedelische paddo's) of zijn imago van verstokte hippie die zichzelf het 'geweten van Europa' noemt. Het is niet voor niets dat Kees van Kooten zich voor het typetje Koos Koets door Armand liet insprireren. In 1986 baarde de protestzanger opzien met zijn nummer 'Liever een Rus (in de keuken dan een raket in de tuin)', waarin hij zich uitsprak tegen de plaatsing van 48 kruisraketten in het plaatsje Woensdrecht. De zanger mag dan misschien de media-luwte hebben opgezicht, stilzitten is er niet bij.
Onlangs verscheen zijn album 'Mooie woorden', een 'tripelelpee' (drie lp's) met 22 nieuwe liedjes. Maar goed, dit soort dingen ontdek je pas als je een stukje aan het tikken bent voor je weblog. Ik kende de muziek van Armand dus niet zo goed en tijdens het beluisteren van de 32 nummers op de dubbelaar werd ik aangenaam verrast. Ik verwachtte op voornamelijk bozige, akoestische liedjes getrakteerd te worden, en hoewel die natuurlijk van de partij zijn, zingt Armand met de nodige zelfspot ook over de liefde, de natuur en vervlogen idealen, en put daarbij uit de reggae, nederbeat, country, blues en een ietsiepietsie wereldmuziek. Het wordt hoog tijd voor een Armand-comeback! Misschien moet hij eens gaan samenwerken met iemand als Spinvis of de Rotterdammers van The Madd...
Luister, voordat het zover is, ter kennismaking naar een handvol tracks (320 kbps – let op: als je op zoek bent naar de hits, zoek dan nog maar even verder...)
Ik heb niets tegen grunge en rockgroepen als Soundgarden, Pearl Jam en Nirvana. Ook niet mét, maar dat is een ander verhaal (hoewel vriendin Eva wel een groot Nirvana-fan was/is). Eén ding neem ik die grungers wel kwalijk: door te laten zien dat je ook in je dagelijkse kloffie goede sier op het podium kon maken, draaiden ze vakkundig het hairmetal-genre de nek om. Ze zorgden ervoor dat de 'stoere' rock van mannen met getoupeerd haar, strakke leren broeken en zweetbandjes in één klap overbodig werd. En eigenlijk nog voordat de hairmetal van bijvoorbeeld Autograph, Dokken, Quiet Riot en Cinderella vaste voet in Nederland kon krijgen, was het alweer voorbij. Eeuwig zonde.
Een van de weinige groepen die probeerde om dit genre in Nederland van de grond te tillen, was het Limburgse Zinatra. Jos Mennen, Gino Rerimassie, Sebastiaan Floris, Ronald J. Lieberton en Ed Rokx sleepten eind jaren tachtig een platencontract in de wacht bij Phonogram. Het label had grote verwachtingen van Zinatra en hoopte mee te liften op het succes van met name Europe. In de vermaarde Wisseloord Studio's in Hilversum werd maar liefst anderhalf jaar gesleuteld aan het debuutalbum ('Zinatra' uit 1988, geproduceerd door Erwin Musper en met een gastrol van Def Leppard-gitarist Phil Collen), waarna Zinatra op pad werd gestuurd als voorprogramma van David Lee Roth. Het grote succes in Nederland en de rest van Europa bleef uit, maar in China, Thailand en Zuid-Amerika kon men de vrolijke meezingmetal van de Limburgers wel waarderen.
En hoewel opvolger 'Great Escape' (1990) in alle opzichten een grote stap voorwaarts betekende (mede dankzij de inbreng van Robby Valentine, die gitarist Floris had vervangen), verkocht het tweede album voor geen meter. Aan de zijlijn liepen Nirvana, Pearl Jam, Soundgarden en Alice In Chains al warm en het was slechts een kwestie van tijd (twee jaar om precies te zijn) voordat Zinatra door Phonogram werd gedumpt.
Jos Mennen en Robby Valentine startten vervolgens een solocarrière - die vooral voor Robby best wel aardig is verlopen. 'The Great Escape' hapt heerlijk weg: de groep heeft er lol in en okee, de twaalf nummers mogen dan misschien niet al te veel om het lijf hebben ('happy metal' werd dat toen genoemd), ik val nog altijd als een blok voor die vrolijke koortjes en refreintjes, bombastische gitaar- en synthsolo's en occasionele aanstekerballads. Luister zelf (192 kbps 71 MB).
Alle bezoekers van Araglin.nl een voorspoedig en uiterst muzikaal 2008 gewenst - maak er wat moois van!
|
|
