Ik was eigenlijk op zoek naar 'Substance' van Joy Division, maar aangezien er geen systeem zit in mijn cd-verzameling, had ik na vijf minuten zoeken opeens 'Rage' (1988), het tweede album van T'Pau, in handen. Ik had de cd jaren geleden eens aangeschaft (samen met het debuut 'Bridge of Spies' uit 1987) en ik was helemaal vergeten hoe goed de groep rond de roodharige Carol Decker was. T'Pau is de muziekgeschiedenis ingegaan dankzij de power ballad 'China in your hand', en het iets minder bekende 'Heart and soul'. 'Rage' heeft in ieder geval de tand des tijds goed doorstaan; hoewel het soms allemaal wel erg overgeproduceerd is. Carol Decker besloot na drie albums een solocarrière op te starten, maar zo te zien op haar website teert ze nog voornamelijk op haar roem uit de jaren tachtig...
En een aardig trivia-feitje: de naam van de groep is ontleend aan een personage uit Star Trek.
Een tijdje geleden zond 3FM een door luisteraars samengestelde Top 90 van de jaren 90 uit. Ik heb de lijst zojuist eens aandachtig bekeken (ik ben wat laat, I know), en wat me opviel was dat het allemaal zo verantwoord is; van die PinkPop-rockmuziek voor net niet helemaal alternatieve jongeren. Als ik aan de jaren negentig denk, dan begin ik gelijk 'U can't touch this' van M.C. Hammer of 'Mr. Vain' van Culture Beat te neuriën. Maar die klappers staan weer niet in de lijst. Grappig zijn wel de noteringen van Charly Lownoise & Mental Theo ('Wonderfull days' op 39) en de Party Animals ('Have you ever been mellow', op 55). Op de nummer 1 ('Smells Like Teen Spirit') heb ik niets af te dingen, maar ik zit nu al een tijdje te denken welke single bij mij op nummer 1 zou staan. Er schieten wel wat namen door me heen ('There she goes' van The La's en Becks 'Loser' bijvoorbeeld ), maar die zijn het nét niet. Vreemd. Ik denk nog even verder.
'24 Hour Party People' stond al een tijdje op mijn filmverlanglijstje, en na vanavond mag ik 'm doorstrepen. Een aardige film over de opkomst en ondergang van Factory Records, het label van illustere namen als Joy Division, New Order en de Happy Mondays, en de legendarische club Hacienda, opgericht aan de vooravond van de rave- en acidcultuur door Factory-grondvester Tony Wilson. In korte tijd groeide de club uit tot het episch centrum van muzikaal Manchester. Begin jaren negentig ging zowel de club als het label failliet aan drugs, geweld en financieel wanbeheer. Vooral het eerste half uur, waarin de korte carrière van Joy Division wordt belicht, is uitermate intrigerend, daarna zakt de film wat in. Leuk zijn de talloze muziekfragmenten en de vele cameo's.
En jee, wat is Happy Mondays-zanger Shaun Ryder een wrak geworden - wat zou er toch gebeurd zijn als hij met zijn vingers uit de coke-snoeppot was gebleven?
Tijd om weer wat te sponsen. Franz Ferdinand bijvoorbeeld. De klassieker Johnny Cash Live at San Quentin mag natuurlijk niet ontbreken in je muziekverzameling. Evenals surfkoning Dick Dale en muziek van Bob Marley. Liefhebbers van wat ruigers kunnen hun lol op met Nymphetamine van Cradle Of Filth (een rar-bestand, wachtwoord is crazyrussian.com). Up van Shania Twain vind je op deze site (een zipje). Deze open dir bevat een groot aantal mp3'tjes, waaronder Radioheads 'Hail to the thief' en Troublegum van Therapy?. De Dresden Dolls en A Perfect Circle zijn eveneens de moeite waard. Rap en hiphop vind je hier en Ace of Base wordt middels deze link uit de vergetelheid gerukt. Avril Lavigne-fans doen er goed aan deze dir eens te bezoeken. En tot slot: alle liedjes van het Eurovisie Songfestival 2004.
De Apple-marketingmachine draait op volle toeren. Gisteren werden de Europese iTunes Music Store-winkels met veel bombarie gelanceerd. Nu bestaan legale muziekdiensten al een tijdje, maar het lijkt wel alsof Apple denkt opnieuw het wiel te hebben uitgevonden
Vier redenen waarom ik geen muziek bij Apple aanschaf:
1) Om muziek te kunnen kopen moet je verplicht iTunes downloaden - ik heb echter al een uitstekende mediaspeler en dito brandprogramma. Overbodig dus.
2) De tracks worden aangeboden in het aac-formaat van Apple, en zijn dus niet af te spelen op mijn mp3-speler. Ik heb geen behoefte aan een iPod.
3) Ik vind 99 cent per nummer te duur.
4) De Nederlandse iTunes-winkel is nota bene in het Engels en artiesten van eigen bodem zijn nauwelijks te vinden.
Kortom: een staaltje muziekmonopolie van de bovenste plank. De Apple-winkel is slechts een gewiekste manier om iPods aan de man/vrouw te brengen.
Het idee achter Audioscrobbler is briljant in zijn eenvoud. Audioscrobbler is een plugin voor je mediaspeler en houdt bij welke muziek je draait. Aan de hand van deze gegevens maakt Audioscrobbler een 'muziekprofiel' aan, en kun je precies zien welke tracks van welke artiesten het meest uit de speakers schallen. Aardig is dat je je profiel kunt vergelijken met anderen, en zo gemakkelijk nieuwe muziek op het spoor komt. Ik ben dol op zinloze lijstjes, en de oplettende lezer zal vast wel gezien hebben dat mijn muzikale profiel open en bloot op straat ligt (zie de rechterkolom), hoewel ik wel regelmatig mijn stats leeggooi en met een schone lei begin. Audioscrobbler is geheel gratis en werkt met vrijwel alle mediaspelers. En nee, dit is geen advertentie - ik vind het gewoon een geinig progje.
Lees meer »
Dat mocht ook wel eens tijd worden. Al bijna vier jaar teert Within Temptation op het succes van hun tweede album 'Mother Earth', maar vanaf 15 november moet opvolger 'The Silent Force' in de winkels liggen. Nu zal ik niet in mijn slaapzak voor de muziekwinkel gaan liggen, maar nieuwsgierig ben ik wel. De nieuwe single 'Stand My Ground' klinkt in ieder geval als een matige Evanescence-kloon, waarvan zorgvuldig alle scherpe randjes zijn afgeslepen. De eerste cd van Within Temptation, 'Enter' uit 1997, vind ik nog steeds erg aardig. De ep 'The dance' (1998) en 'Mother Earth' (2000) zijn ook nog prima te doen, hoewel het soms nogal braafjes en Celtic Myst-achtig klinkt. Sharon den Adel en haar mannen lijken met 'Silent Force' deze trend voort te zetten, radiovriendelijke metal dus. Niet geheel mijn kopje thee. En daarbij: ik heb geen eens een radio.
Je kunt natuurlijk je favoriete p2p-programma openslingeren en uit verveling de complete Album Top 50 binnenhalen. Het kan echter ook leuk zijn om je eens te laten verrassen. Zo vind je in deze gigantische directory honderden mp3'tjes (van onder andere Johnny Cash, Neil Young, Pearl Jam, Radiohead en Black Sabbath). Punk- en ska-liefhebbers komen op deze site (onder andere Blink 41, Madness, Bad Manners) aan hun trekken. The Clash-fans moeten hier maar eens een kijkje nemen en mocht de muziek van Ween je aanspreken, dan is deze open dir een waar Walhalla. Behoefte aan wat zwartgallige muziek van singer/sonwriter Nick Drake? Klik. En voor de liefhebbers wat goth en synthpop (Inkubbus Sukkubus, Mesh, Apoptygma Berzerk). Tot slot (met dank aan Wildkamperen) de soundtrack van Shaft in Africa. Funky!
Wat is dat toch met vampiers en laxex, leer en korte rokjes? Zojuist zat ik de Engelse vampierfilm Razor Blade Smile te kijken (uit 1998, opgenomen in drie weken voor slechts 20.000 Engelse ponden) en hoofdpersoon Lilith Silver (aka screamqueen Eileen Daly) loopt de hele film rond in korte latex rokjes, leren laarzen en spandex niemendalletjes. Niet dat je mij hoort klagen, maar voor bijvoorbeeld Underwold heeft de rekwisietenafdeling ook al de plaatselijke gay-leathershop geplunderd. Het lijkt potverdorie wel een gotisch feestje!
Razor Blade Smile slaagt overigens niet voor de cultest; gewoon gemiddeld slecht. Twee scènes vond ik daarentegen erg grappig: het hoofdpersonage krijgt op een gegeven moment een mysterieuze videoboodschap. Ze stopt de band in de videorecorder en bekijkt, tot mijn verbazing, de tape op haar computermonitor. En in een caféscène hoor je op de achtergrond Bauhaus' 'Bela Lugosi's Dead'. Hi-la-risch.
Geen artiest zo obscuur of een genre zo klein, of er is wel groepje fanatieke fans te vinden dat helemaal idolaat is van de desbetreffende muzikant of stroming. Zo werd ik vanmiddag aangenaam verrast door de site www.spacesynth.de. Midden jaren tachtig (zo vlak na de new wave en voor new beat en acid) had je italo. Een uit Itali? overgewaaide dance-stroming, veelal instrumentaal en gelardeerd met hele wagonladingen bliepjes, vocoders en synthesizerlagen. Een van de artiesten die ik wel kon waarderen was Koto. Deze Italiaan maakte instrumentale, opzwepende synthesizermuziek, met als voornaamste kenmerk de hyperactieve baslijntjes. Fans blijken zijn muziek 'space synth' te hebben genoemd, en houden dit marginale subgenre springlevend op bovengenoemde site (klik op free music om lekker te grasduinen). Hier en hier en hier wat voorbeelden.
Beetje een onsamenhangende post vandaag, maar goed. Om te beginnen: drum & bass-liefhebbers moeten hier eens snuffelen: een Poolse site met tientallende pompende dancetracks (via Retecool). Wat klikken verderop vind je bijkans het complete oeuvre van Slayer, wat uiteenlopende mp3's (Smashing Pumpkins, Fish, Hancock), The Fragile van de Nine Inch Nails, een zwik Mannen van de Radio-fragmenten, fans van Incubus krijgen een jodelende tampeloerus van deze link, drie albums van Joy Division zijn ook nooit weg, en tot slot brengt deze link je naar van alles wat en nog wat. Zo, sponsen maar! Edit: twee extragratis albums van Beatallica (ja, inderdaad James Hetfield zingt the Beatles. Zoiets dan. En dan krijg je nummers als The Thing That Should Not Let It Be en Everybody's Got A Ticket To Ride Except For Me And My Lightning).
Soft Cell-zanger Marc Almond is afgelopen zondagmiddag ernstig gewond geraakt bij een motorongeluk, meldt de BBC. "Marc Almond is in a "stable" condition in hospital after a motorcycle crash in central London. The singer was injured after he was pillion passenger on a bike that collided with a car near St Paul's Cathedral on Sunday. Both he and the rider were taken to hospital. Almond had emergency surgery and is being treated in intensive care." Het volledige artikel vind je hier. Gene Pitney wenst Marc Almond beterschap: "I just want you to get out of there and get back to what you do great. You are a tremendous talent." Da's aardig van 'm.
Een kennis verdeelde mijn muzieksmaak ooit eens in vier categorieën: 'restaurantmuziek, zweverig geneuzel, boenk boenk en grafherrie'. Zit wel wat in, ergens. De muziek van Cradle of Filth behoort duidelijk tot de laatste categorie. De Engelse groep rond de krijsende Dani Filth mag gerust worden beschouwd als de meest populaire black metalband van dit moment (en van de afgelopen jaren). Jaren geleden was Dani eens te gast in de Engelse muziekquiz 'Never mind the Buzzcocks', waar hij door de presentator en medegasten voortdurend belachelijk werd gemaakt. Het was dan ook moeilijk voor te stellen dat zo'n klein ventje in staat was om hele cd's vol te gorgelen.
De nieuwe cd 'Nymphetamine' is verrassend toegankelijk; that is: als je muren vol gitaren, songteksten over dood en seks, en de nodige bombast op prijs weet te stellen. Vorig jaar tekende Cradle of Fear tot verrassing van velen een contract bij Sony Music. Na één album, 'Damnation and a Day', was het avontuur alweer voorbij en heeft de groep nu onderdak gevonden bij Roadrunner. Volgens Dani wisten de Sony-bazen niet goed raad met hun muziek, en stonden de promotionele activiteiten op een laag pitje. Dani wist vervolgens met succes het contract te ontbinden, en sleepte een nieuw contract in de wacht bij het onafhankelijke Roadrunner Records.
Na alle bombast op 'Damnation and a Day' is 'Nymphetamine' een wat eenvoudiger plaat geworden: geen koren en geen uitgebreide klassieke intermezzo's, maar ouderwets rampetampen. De sfeer op het album doet wel wat denken aan 'Cruelty and the Beast' uit 1998, waarbij opvalt dat de pakkende gitaarriffs de overhand hebben, en Davi soms zelfs verstaanbaar is. Het wordt nog gekker als in het titelnummer (rechtsklikken en Save target as? - dit is een speciale single-mix (!)) opeens zangeres Liv Kristine (bekend van Theatre of Tragedy en Leaves Eyes) opduikt, en de track zowaar hitpotentie krijgt.
Dat wil niet zeggen dat 'Nymphetamine' op MTV voorbij zal komen (denk ik), daarvoor is het album toch te extreem en te pervers. En wie zich afvraagt wat toch in vredesnaam Nymphetamine betekent: het is een samentrekking van 'nymphette' en 'amphetamine'. In de woorden van Dani: "Een beestachtige verslaving aan klassieke schoonheden. Mooie vrouwen dus. Het is iets waar alle bandleden mee behept zijn. Ik ben geen uitzondering..."
Waar komen al die leuke retrowave-bandjes toch opeens vandaan? Ik zat zojuist Top of the Pops te kijken, meer uit een soort zelfkastijding want echt leuk vind ik het niet, toen opeens de Amerikaanse groep The Killers voorbij kwam met hun single 'Somebody told me'. Het nummer klonk erg leuk, en ik besloot om eens op zoek te gaan hun debuut 'Hot fuss'. Nu had ik niet al te hooggespannen verwachtingen, maar 'Hot fuss' is meer dan fijn te noemen. Hoewel er veelvuldig wordt gerefereerd naar grote namen (New Order, Duran Duran, The Cure), klinkt de groep eigenwijs genoeg om niet kopje onder te gaan in het massale aanbod van hippe retrowave-bandjes van dit moment.
Lees meer »
Nieuwsgierig geworden door lovende recensies in onder andere Oor en Aloha besloot ik 'Antics', de nieuwe cd van de New Yorkse groep Interpol, eens in huis te halen. De groep wordt steevast vergeleken met Joy Division, The Smiths en de Chameleons, waarbij lustig met kreten als 'post-punk' en 'wave' wordt gegooid. Nu ben ik nooit vies van een potje retro-wave op z'n tijd, en ik moet zeggen dat 'Antics' een fijn album is. Na enige tijd begint het stemgeluid van zanger Paul Banks echter op de zenuwen te werken, en zijn de nummers soms wel wat saai. Gelukkig duurt 'Antics' slechts een slordige 41 minuten, dus dat is wel uit te zitten.
Lees meer »
Even een snel linkje tussendoor. Op deze site vind je albums van onder andere Norah Jones, Stone Temple Pilots en Radiohead. Snel downloaden, want echt lang houdt de link niet stand denk ik. En mocht je zelf nog iets op het spoor zijn gekomen, plaats een linkje in de reacties... Edit: pak gelijk de nieuwe Rammstein, vreemde liedjes van William Shatner en enkele losse nummertjes mee! En tot slot kun je hier Talkie Walkie van Air vinden en is je dag niet compleet zonder wat live tracks van Kraftwerk.
In tegenstelling tot wat regelmatig wordt beweerd zijn de jaren tachtig helemaal niet terug, helemaal niet hip of modieus. Als ik thuiskom van werk, zet ik het internetradiostation Club977 op (dat de hele dag alleen maar 80's muziek draait) en speel ik een spelletje op mijn Commodore 64-emulator. 's Avonds zap ik net zolang totdat er een willekeurig 'Back to ...?' (vul op de puntjes een jaartal tussen 1979 en 1990 in)-programma langskomt, waarin bekende Nederlanders herinneringen ophalen. En waaruit steevast blijkt dat het vroeger leuker, gezelliger en vooral beter was. Goed, nu overdrijf ik wellicht een beetje, want eigenlijk word ik de jaren tachtig een beetje zat.
Stop een willekeurige 80's verzamelaar in je cd-speler en Pat Benatar ('Love is a battlefield'), The Human League ('Don't you want me') en Duran Duran ('The reflex') vliegen je om de oren. De tieners van toen zijn de mid-dertigers van nu. Dat houdt dus in dat de reclame-, film- en muziekmakers die nu zo'n beetje het medialandschap bepalen, zijn opgegroeid in de jaren tachtig. Of, om er eens wat jeukende marketingtermen in te slingeren, de teens van toen zijn de 'early adapters' en 'decision makers' van dit moment. Dit klinkt allemaal heel wat, maar ze verneuken wel mijn jaren tachtig-gevoel (wat dat ook moge zijn).
Zo blies computerfabrikant Tulip begin dit jaar het Commodore 64-merk nieuw leven in. Vol goede hoop ging ik naar de persbijeenkomst (misschien zat er wel een ge?pdate C64 in), maar het kwam erop neer dat het C64-logo werd misbruikt voor geheugensticks, cd-recordables en een console-achtig iets. Met andere woorden: inspelen op de onderbuikgevoelens van de nostalgische gamer en maar hopen dat hij genoeg spulletjes aanschaft.
De laatste tijd begin ik me ook steeds meer te irriteren aan reclamespotjes waarin allerhande 80's-klassiekers worden mishandeld. 'Shout to the top' van The Style Council, 'Dum dum girl' van Talk Talk, 'Girls on film' van Duran Duran - ik heb ze allemaal voorbij horen komen. Allemaal om zogenaamd hippe producten aan te prijzen, bedoeld voor, jawel, de dertiger. Het gevoel dat ik had toen deze nummers daadwerkelijk hits waren, begint zo langzamerhand te veranderen in een beschermd natuurgebied - aan de rand proberen allemaal ongedurige zakenmensen over het hek te klimmen om vieze stinkende eettentjes op te richten.
Vandaag deed ik boodschappen bij de Albert Heijn en ongemerkt zat ik vrolijk mee te zingen met de muziek die werd gedraaid. Opeens drong het tot me door dat er een patroon in de muziek zat: Mel & Kim, Rick Astley, Bananarama enzovoort. Jaren tachtig-muziek. Bedoeld om de dertiger aan te spreken. Toevallig was ik 's middags in dezelfde supermarkt, en toen werd er hele andere muziek gedraaid: rustige ballads en muziek van Marco Borsato - huisvrouwenmuziek (no offense). Dat is pas gericht marketen!
Overigens voel ik me best wel een ouwe lul als ik zonder erbij na te hoeven denken alle hits van toen meezing. Niet alleen word je door de reclame oud gepraat, ze proberen je ook nog van alles aan te smeren. Bah! 
Ik heb altijd een zwak gehad voor Meat Loaf, de man van het grote gebaar en bombastische rockalbums. 'Bat out Hell' zet ik nog regelmatig op (waarbij ik 'Paradise by the dashboard light' steevast oversla); de lp-hoes heb ik zelfs aan de muur hangen. Op de een of andere manier belandde vanavond Meatloafs 'Couldn't Have Said It Better' (2003) in mijn cd-speler. En al gelijk bij het eerste nummer moest ik een emmer onder de speakers zetten om alle pathos, emoties en hartstocht op te vangen - ik heb immers niets voor niets maandag netjes mijn laminaatvloer gedweild. Meatloafs laatste studioalbum is tot stand gekomen zonder de hulp Jim Steinman, maar dat hoor je er gelukkig niet aan af: piano-ballads, tempowisselingen, hijgerige duetten - heerlijk! Achter de cut alles wat je wilde weten over Meat Loaf maar nooit durfde te vragen...
Lees meer »
Het begon bijna een traditie te worden: elk jaar zo rond november een nieuwe Lord of the Rings-film in de bioscoop. Het is nogal onwaarschijnlijk dat 'The Hobbit' nog verfilmd gaat worden, dus deze winter moeten we het doen met de nieuwe cd van Rhapsody: 'The Symphony Of Enchanted Lands II- The Dark Secret'. De Italiaanse formatie Rhapsody noemt hun muziek zelf 'film score metal', en daar is geen woord van gelogen. Rhapsody staat bekend als een van de beste bombastische powermetal groepen van dit moment, en met 'The Symphony Of Enchanted Lands II' wordt de lat erg hoog gelegd: de groep werkte in maar liefst zes studio's, schakelde een zestigkoppig koor en orkest in en wist zelfs filmlegende Christopher Lee te strikken om enkele nummers aan elkaar te babbelen.
Lees meer »
A Flock of Seagulls is een van de meest onderschatte new wave/romantics-groepen uit de jaren tachtig. De groep is niet de muziekgeschiedenis ingegaan dankzij dat ene hitje ('I Ran' -So Far Away), maar door de buitenissige kaspels van zanger Mike Score. Ik ben al een tijdje op zoek naar de eerste twee Seagulls-albums, maar tot dusverre moet ik me tevreden stellen met een nogal matige 'Best of'-compilatie. Ook leuk, daar niet van, maar er gaat niets boven de échte albums.
A Flock of Seagulls werd begin 1980 opgericht door kapper Mike Score (zang en keyboards), zijn broer Ali (drums) en collega-kapper Frank Maudsley (bas). Enkele maanden later maakte gitarist Paul Reynolds de groep compleet. De debuut-ep zag begin 1981 het licht. Het van dit mini-album afkomstige 'Telecommunication' werd opgepikt door dj's en al snel begon de naam van A Flock of Seagulls rond te zoemen in de new wave-wereld. Platenmaatschappij Jive nam de formatie eind dat jaar onder zijn hoede en in de lente van 1982 verscheen 'A Flock of Seagulls'. Bij de eerste single 'I Ran (So Far Away)' hoorde een bijzondere videoclip waarbij vooral het haar van Mike Score in het oog sprong. De clip werd opgepikt door MTV en belandde moeiteloos in de Amerikaanse Top 10.
Het debuutalbum van de Seagulls is een waanzinnige mix van uptempo, elektronische muziek en new romantics (à la Visage, Classix Nouveaux en OMD). Dit klinkt niet zo heel bijzonder, maar dankzij gitarist Reynolds wordt de muziek naar een hoger plan getild. Albumopener 'Modern love is automatic' (rechtsklikken en save target as…) zet gelijk de toon, en de rest van het debuut doet hier niet voor onder: zweverige, energieke en hoogst aanstekelijke wave/synthpop. Je zou eventueel kunnen vallen over de nogal onbenullige quasi sciencefiction-achtige songteksten, die in feite bestaan uit het veelvuldig herhalen van de titel. Het eveneens van dit album afkomstige 'Space age song' werd eveneens een hitje. Een jaar later verscheen het tweede album 'Listen', dat de hit 'Wishing (I had a photograph of you)' opleverde.
En toen was de koek zo'n beetje op. 'The story of a young heart' (1984) deed helemaal niets in de hitlijsten, waarna Reynolds de band verliet. Hij werd opgevolgd door gitarist Gary Steadnin en Chris Chryssaphis (keyboards). Het album 'Dream Come True' (1986) flopte, waarna Mike Score de Seagulls een stille dood liet sterven. Hij pakte in 1989 de draad weer op met de single 'Magic', een aardig nummer dat vooral voor de fans leuk is, net zoals 'The light at the end of the world' (1996). De groep bestaat nog steeds trouwens, en tourt, met Mike Score als enige constante factor, door het Golden Oldies-circuit - ik ben benieuwd hoe het kapsel van Score er nu uitziet, en ja ik wil ze maar wat graag live zien! Ik blijf naarstig op zoek naar de reguliere albums van de Seagulls (het debuut heb ik alleen in mp3-formaat...) - als iemand nog een tip heeft?
The Gathering heb ik tot 'Nighttime birds' uit 1997 een erg leuke band gevonden. Na dit album verloor ik Anneke van Giersbergen en haar mannen ietwat uit het oog. De muziek sprak me niet zo heel erg meer aan; de groep ontwikkelde zich van een pure deathmetal-band tot symfonische rockband, waarbij steeds nadrukkelijker de banden met het verleden werden losgesneden. Begin dit jaar zag ik The Gathering spelen tijdens het jaarlijkse Wave-Gotik-Treffen in Leizpig, en was aangenaam verrast. Het speelplezier droop van de groep af, en als The Gathering aanstaande zaterdag in de Amsterdamse Melkweg weer net zo'n aanstekelijke show weet weg te geven, hebben ze mijn zieltje weer gewonnen.
Edit: een geweldig optreden van bijna twee uur; je zou niet zeggen dat de groep al het hele jaar aan het touren is, want ze kwamen superenthousiast over. En inderdaad: het zwangere buikje van Anneke was al zichtbaar...
Ik weet niet hoe lang deze link standhoudt, maar liefhebbers van Queen én hiphop moeten The Hip Hopera van The Kleptones zonder enige twijfel downloaden. Alle bekende nummers van Queen (met uitzondering van Bohemian Rhapsody) worden door de mixmolen gehaald en voorzien van samples van The Beastie Boys, Grandmaster Flash, Ol' Dirty Bastard enzovoort. Vergelijkbaar met 'The grey album' van een tijdje geleden, waarop DJ Danger Mouse 'The white album' van The Beatles samenvoegde met Jay-Z's 'Black album', maar dan stukken leuker. 78 minuten ingenieus gemashup (en een provocerende middelvinger richting de grote labels). Op de site van The Kleptones vind je wat informatie over het project (inclusief mirrors en hoesjes). En als je benieuwd bent naar de gebruikte samples, hier vind je een lijst met alle gebruikte tracks.
Tijdens het bekijken van een filmpje van een of andere nog te bouwen vage reuzenachtbaan (de Kingda Ka, 136 meter hoog en ritjes met een snelheid van 215 kilometer per uur) schalt Vertigo van John 5 uit de speakers. Verbazingwekkend toepasselijk, want het debuutalbum van de Amerikaanse gitarist John Lowery laat zich het beste omschrijven als een duizelingwekkend ritje in een psychedelische achtbaan. In een kleine drie kwartier laat hij 13 instrumentale tracks de revue passeren, waarbij stuwende metal moeiteloos wordt afgewisseld met ultrasnelle bluegrass. En intussen heeft Lowery ook nog ergens een zakje met rare bliepjes, geluidseffecten en samples opgeduikeld, en strooit deze met kwistige hand in het rond.
Lees meer »
De nieuwe cd van Nick Cave & the Bad Seeds is een harde noot om te kraken. Twee harde noten zelfs, want het gaat hier om een dubbelalbum: 'Abattoir Blues' en 'The Lyre of Orpheus'. De hogepriester van de zwartgallige rock levert ook nu weer geen vrolijke albums af; 'Abbatoir Blues' bevat voornamelijk schurende en knarsende bluesrock, terwijl Cave het op 'The Lyre of Orpheus' wat rustiger aandoet. Centrale thema's zijn (zoals vanouds) religie en liefde. Dit komt al gelijk naar voren in het openingsnummer van 'Abattoir Blues'. Cave schreeuwt 'Get ready for love!', waarna een gospelkoor invalt met 'Praise Him!' Dit London Community Gospel Choir is op een groot aantal tracks te horen, en zorgt voor een aardige draai aan de muziek van de Australi?r.
Lees meer »
Eind jaren tachtig vond iemand het kennelijk nodig om een vers blik countrysterren open te trekken in Amerika. Er stonden opeens wel heel veel nieuwe artiesten te dringen op het podium; Garth Brooks, Dwight Yoakam, Clinkt Black, Travis Tritt, om er eens een paar te noemen, brachten allemaal in dezelfde periode hun debuutalbums uit. En Alan Jackson natuurlijk. De besnorde Alan timmerde aan de weg met vrolijke honky tonk en gevoelige ballads, en scoorde talloze nummer 1-hits in de Amerikaanse countryhitlijsten en zijn schoorsteenmantel moet inmiddels wel bezaaid zijn met gouden platen.
Lees meer »
Als muziekjunkie heb ik regelmatig een shot nodig. Downloaden is weliswaar een goed surrogaat, maar er gaat niets boven een onversneden stapel verse cd's naast de cd-speler. Ik heb zo mijn adresjes, en had vandaag zelfs zin om in allerhande uitverkoopbakken van afschuwelijke winkels als Free Record Shop en The Music Store te grasduinen. Het lijkt wel alsof pure muziekwinkels steeds zeldzamer worden; als je geluk hebt, vind je verstopt tussen de dvd's, games en boeken in een hoek van de winkel een rekje met voor de hand liggende Mega Top 50-cd's. In ieder geval had ik vandaag alle tijd van de wereld, en de buit is (in willekeurige volgorde):
Lees meer »
Een maandje of wat geleden verscheen 'Laguz - within the lake' van Nebelhexe - een aardig gothrock album, met af en toe een scheutje industrial. Zo op het eerste gehoor niet echt wereldschokkend. Dit verandert echter als blijkt dat achter Neblehexe Andrea 'Nebel' Haugen schuilt. Zij is voornamelijk bekend als frontvrouw en initiator van de pagan/folk-formatie Hagalaz' Runedance. Voor de website Gothtronic had ik een gesprek met Andrea Haugen over haar Nebelhexe-project. Een bijzondere vrouw en een bijzonder gesprek dat ik jullie niet wilde onthouden...
Lees meer »
|
|
