«… Ο αγώνας για την ελευθερία, ανάμεσα στον καταπιεστή και τον καταπιεζόμενο, θα συνεχιστεί και πέρα απ’ τη ζωή και περ’ απ’ τον τάφο. Ξέρω τι έχουν κάνει και τι κάνουν κάθε μέρα σε μένα και σε εκατοντάδες επαναστατημένες καρδιές. Και ξέρω πως είναι και πως θα είναι πάντα έτοιμοι να μας χτυπήσουν. Ξέρω τις χιλιάδες τους νέους που σκότωσαν, τις χιλιάδες γυναίκες που άφησαν χήρες, τις χιλιάδες μπάσταρδα που εγκατέλειψαν μέσ’ στις βρώμικες τρώγλες ή που ανάθρεψαν για τις αδελφοκτονίες τους. Ξέρω τους γέρους γονείς που σκότωσαν συντρίβοντάς τους την καρδιά κι όλα τα παιδιά που τα κατάντησαν να πεθαίνουν της πείνας και τα νοσοκομεία και τα τρελοκομεία που είναι γεμάτα από τα θύματά τους, και τους νεαρούς εγκληματίες —ανεύθυνα θύματα, καταναγκασμένα σχεδόν στο έγκλημα— που τους εκτελούνε δίχως οίκτο ή τους θάβουν ζωντανούς. Ποτέ τους δεν ένιωσαν οίκτο για τα παιδιά μας, για τις γυναίκες μας κι ούτε ποτέ τους θα νιώσουν.
Ο πόνος των θυμάτων τους βασανίζει το σώμα μου και το πνεύμα μου. Αν ήταν μονάχα για μένα, θα τους συγχωρούσα, μα δεν μπορώ, γιατί θα γινόμουν προδότης της τάξης μου. Μέχρις ότου σταματήσει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, δεν θ’ αφήσουμε απ’ τα χέρια μας το λάβαρο της ελευθερίας.
Μήπως δεν είναι έτοιμοι να κάνουν στους συντρόφους μας ό,τι κάνουν και σε μας; Μήπως δεν είναι αποφασισμένοι να φιμώσουν τον εργάτη για να βγάζουν περισσότερο χρυσάφι; μήπως δεν ετοιμάζουν ένα μεγαλύτερο πόλεμο;
Θα ‘θελα να φωνάξω εκδίκηση -μπορώ να σας πω πως θα πέθαινα ευτυχισμένος κάτω απ’ το χέρι του δημίου, αν ήξερα πως θα έπαιρναν άλλοι εκδίκηση για μένα: «οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος»…
Μπαρτολομέο Βαντσέττι
