Weblog van Jole, Nederlandse vrijwilligster in Palestina

Op 21 oktober is een Palestijnse tiener van 15 jaar op weg naar huis in zijn rug geschoten, hij zou een steen gegooid hebben naar militairen. Een steen tegen een zwaar bewapende militair, tegen zijn jeep of wat? Waarom hebben zij hem niet gearresteerd maar gelijk doodgeschoten en wel in zijn rug? Het is altijd hetzelfde, of men heeft met stenen gegooid of men heeft een aanval gepleegd of willen plegen met een mes. De inwoners van het dorp hebben gedemonstreerd, veel jongeren met hun gezicht bedekt zodat militairen hen niet herkennen en hen ‘s nachts van bed lichten. Drones boven de demonstratie om de situatie in de gaten te houden en te filmen.

Voor alle overige journals in Jole’s Weblog:    solidariteit.reismee.nl

Het lichaam is nog niet teruggegeven aan de familie, dat zal of voor of na vrijdag gebeuren, en wel in de late avond. Men verwacht dan dat het lichaam gelijk begraven wordt, maar dat doet de familie met het hele dorp. Vandaag stond in Haaretz (Israelische krant) dat de jongen geen veiligheidsrisico was voor de militairen. Maar dood is dood. Het is de vierde dode dit jaar in Beit Umar. Beit Umar heeft 17.000 inwoners, 150 mensen zitten in de gevangenis, waarvan 35 jonger dan 18 jaar. Men moet naar een militaire rechtbank en om iemand vrij te krijgen moet men een advocaat inschakelen en geld betalen. Geld wat veel mensen niet hebben. Het dorp heeft enkele demolition orders ontvangen, dit betekent dat mensen zelf hun huis moeten vernietigen omdat ze geen vergunning hebben van Israel om in hun eigen dorp te bouwen. Ik kan mij zo goed voorstellen dat mensen door het lint gaan, het leger dat aan de rand van het dorp staat met jeeps en al dan niet klaar staan om te schieten. Het leger dat ‘s nachts je huis binnen kan stormen, je kind kan neerschieten etc. Ook mensonterend om bij een checkpoint te moeten staan wachten met je spullen en men wil je gewoon niet horen of zien. Dan bel je en bel je maar niemand reageert. Er is een nieuwe lichting soldaten hier in Hebron. Heel jong allemaal, nog geen puistjes of baardgroei, maar wel een wapen. Een groepje had dienst bij een checkpoint maar had geen idee hoe de ijzeren draaideuren open moesten. Mensen raken steeds meer gefrustreerd, vooral de jonge mannen zie je paars aanlopen, en dit dag in dag uit, jaar in jaar uit.

Vandaag 26 oktober naar Al Tawani gegaan. Een rit met een busje en daarna met een taxi. Met een busje door een soort industriegebied gereden, kalksteen en ander steen, dus veel stof. In een volgend dorp met een plaatselijke winkelier naar Al Tawani, via een B-weg dwars over een prachtige weg (verbinding tussen nederzettingen) naar het dorp. Daar zouden wij twee vrouwen ontmoeten die werken voor Operation Dove.

Zij helpen of ondersteunen de plaatselijke bevolking tegen het geweld van kolonisten. Twee keer brengen of halen zij de kinderen op die door militairen langs  nederzettingen moeten. Vroeger deden internationale vrijwilligers uit o.a. de VS dit, maar zij werden door de kolonisten aangevallen met zwaar letsel tot gevolg. Dit heeft met name in de VS tot verontwaardiging geleid, slachtoffers van het kolonistengeweld waren Amerikanen. Door druk op de Israelische regering worden de kinderen nu door militairen begeleid. Dit zouden militairen zijn die met de kinderen meelopen en die in een militaire jeep meerijden. Het is meestal zo dat de kinderen lopen en de militairen rijden. Na een rondleiding en een heel verhaal over het dorp, zijn wij meegegaan naar een plek waar de kinderen verzamelen. Er waren weinig kinderen aangezien er een bruiloft was. Een uur gewacht op een jeep met militairen, vele malen heeft een Palestijnse vrijwilliger gebeld en gebeld: niets, niemand. Dus via de heuvels naar een plek waar de Italiaanse vrouwen zouden komen om de kinderen op te halen. Zij vroegen of wij op de heuvel wilden blijven staan zodat wij het gebied konden overzien. Zij hadden kolonisten gezien en wilden dat wij hen waarschuwden als zij hen naderden en filmen als er wat zou gebeuren. De vrouwen en kinderen liepen nog een uur naar het dorp en kwamen weer terug. Een weg naar en van school van 20 minuten werd een weg naar huis van een uur. Het houdt je lekker bezig die bezetting. Gelukkig geen kolonisten tegengekomen. Je hebt daar twee soorten kolonisten, kolonisten van een door Israel erkende nederzetting en van een outpost die zelfs onder de Israelische wet illegaal is. De bewoners van die illegale outpost zijn zeer gewelddadig, zij bedekken hun gezicht en vallen onherkenbaar Palestijnen of anderen aan. Het is niet gezellig theedrinken maar zeer gewelddadig optreden. Dus kinderen moeten beschermd worden tegen bewoners van een illegale outpost. Waarom niet die outpost ontruimen en de bewoners bestraffen?

Al Tawani heeft een geschiedenis van geweldloos verzet, in 2006 hebben de  inwoners een rechtszaak tegen de muur (41km) gewonnen. Anderhalf jaar hebben zij gedemonstreerd, er zijn velen slachtoffer van geweld geworden maar zij hebben geen geweld gebruikt, ook geen stenen gegooid. Geweld zou een reden zijn tot nog meer geweld van de kant van het leger en dat wilde men niet. In 1967 was het gebied doelwit van de bezetting. Het valt onder gebied C,  wat betekent: valt onder Israelische controle. Het gebied is onderverdeeld in allerlei dorpjes met grotten en andere onderkomens. Vele dorpen ontvingen een demolition order, order tot het vernietigen van de onderkomens. Dorpen hebben geen elektriciteit of stromend water, iets wat de nederzettingen wel hebben. Al Tawani heeft zich langdurig verzet en is tot een masterplan gekomen. Ze kunnen bouwen binnen de grenzen, hebben elektriciteit en stromend water. Stromend water is er niet altijd, is erg schaars voor Palestijnen.  Het dorp is zeer basic, traditioneel. Minder afval op straat, minder consumeren. Winkels zijn er niet, moet je met een auto naar het volgende dorp/stad. Een groot deel van het gebied is militair oefenterrein en men probeert steeds meer en meer land in te nemen, grenzen op te schuiven. De bevolking blijft zich verzetten door naar school te blijven gaan, herders hun dieren te laten grazen ondanks dat ze dan kans lopen om gearresteerd te worden. Reden, te dicht bij de nederzetting. Een groepje Palestijnse kinderen ging in het voorjaar planten en kruiden plukken, geneeskrachtige kruiden. Zij werden beschoten door kolonisten en door de Israelische politie tot in het dorp achtervolgd. Kinderen die niemand kwaad deden. Kolonisten die bomen vernietigden, landbouwgrond in de fik staken en schapen vergiftigden, alles zonder rechtszaak of vervolging. Door samenwerking met Israelische vredesgroepen waaronder Rabbis for Human Rights en Ta’ayush. Journalisten en internationale organisaties helpen de dorpsbewoners, ieder op zijn manier. Zij staan voor het internationaal recht, iets wat de Israelische regering nalaat.

De coördinator van het non-violence popular resistance committee zei: “je kunt even liegen maar niet voor altijd.”

Alle weblogs van Jole, oktober 2016 in bezet Palestina