-“Είσαι γραφείο;” του έστελνα όταν μου περίσσευαν πέντε ευρώ, να πάω να του τα δώσω για το press.

-“Όχι, είμαι άνθρωπος” μου έλεγε κάθε φορά, «χαχαχα» – και γω τσαντιζόμουν μαζί του και ας μην το έδειχνα, γιατί θα έπρεπε να τον ξαναρωτήσω, αν είναι *στο* γραφείο, και μου στερούσε λίγο (πολύτιμο) χρόνο επικοινωνίας μας.

Γιατι αυτό ήταν ο Κώστας – είχε λίγο χρόνο, απίστευτα πολύτιμο. Θα σας το πουν όλοι. Δούλευε δεκαπέντε, είκοσι ώρες την ημέρα – καμιά φορά δεν κοιμόταν για μέρες, έφτιαχνε περίτεχνα project, σκεφτόταν την επόμενη μεγάλη ιδέα, όχι μία, πέντε μαζί, πολύπλοκα, έτρεχε τους σέρβερ, έφτιαχνε τον κώδικα, ετοίμαζε τις live συνδέσεις, σχεδίαζε τα εικαστικά, έγραφε τα κείμενα, έκανε συνεργασίες, έτρεχε σε εφορίες και τράπεζες, τσακωνόταν και τα έβρισκε μετά – ή δεν τα έβρισκε, μένανε τσακωμένοι και δεν μιλιόντουσαν, και σου έλεγε τον πόνο του, “μα έκανα λάθος;” γιατί τον πονούσε κάθε τσακωμός, κάθε κόντρα, βαθιά.

Και είχε και τα ρεπορτάζ. Την δημοσιογραφία. Δεν πάλευε, όπως ίσως νομίζουν πολλοί για μία αντικειμενική δημοσιογραφία – πάλευε για μία αδέσμευτη, μία ανεξάρτητη δημοσιογραφία. Τα άρθρα, οι ξένοι δημοσιογράφοι, το τρέξιμο, – γι’ αυτό ήταν πολύτιμα πέντε λεπτά μαζί του, γιατί ο Εφήμερος έζησε πέντε ζωές δικές μου στα σαρανταδύο του χρόνια.

Στο σχολείο μου σήμερα, είχαμε γιορτή. Επιλέγω να γράψω τούτο το κείμενο τώρα, ασυνάρτητα, μέσα από την καρδιά μου και όχι μέσα από το μυαλό μου – θα καταλάβεις γιατί. Στο σχολείο, τα παιδιά μου είχαν γιορτή. Ήταν η πρώτη στιγμή που βούρκωσα για τον Εφήμερο – κρατιόμουν, όλη την ημέρα. Διάβασα πεντακόσια tweet “πέθανε ο δημοσιογράφος Εφήμερος”, μόνο για να το πιστέψω, και ας μου το ΄χε πει ο μπαγάσας, σε όλους το χε πει, ότι θα πέθαινε, ότι ήταν εφήμερη η βόλτα του στα μέρη μας.

Στο σχολείο τα παιδιά είχαν γιορτή σήμερα. Και έκλαψα, όχι για τα δικά μου, που τραγουδούσαν αμέριμνα, αλλά για δύο άλλα παιδιά, δύο παιδιά που δεν έτυχε να γνωρίσω – παρότι πάντα το κανονίζαμε, δύο μικρά παιδιά που του άξιζε του Εφήμερου να τα δει να μεγαλώνουν, που του άξιζε να τα δει να τραγουδάνε αμέριμνα, περήφανα και φάλτσα, τραγούδια με τόσο νόημα, που μόνο ένας άνθρωπος που έχει παλέψει να τα κάνει αληθινά καταλαβαίνει.

Θα μάθουν πόσο πολύτιμη ήταν η φιλία μας; Θα μάθουν, άραγε, πόσοι άνθρωποι είπαν “κρίμα!” μέσα από την καρδιά τους, για έναν άγνωστό τους, που θα τον γνωρίσουν μόνο από τις περιγραφές μας; Πόσο τυχερά θα ήταν αν θα τους αφιέρωνε όταν μεγάλωναν, αυτόν τον τόσο πολύτιμό του χρόνο;

(Κοίτα που η πληκτρολόγηση στα τυφλά θα μου φανεί χρήσιμη στα σαράντατόσα μου)

Θα πουν άλλοι για την δημοσιογραφία που υπηρέτησε πιστά. Που την υπηρέτησε τίμια, με προσωπικό κόστος, όχι τα ξενύχτια, οι κόντρες, οι απειλές και τις τρικλοποδιές, όχι τις μικρές ή μεγάλες ήττες σε όσα πίστευε ότι μπορούσαν να πάνε καλύτερα και πάλευε γι’ αυτά – αλλά γιατί ήξερε ότι δεν έχει χρόνο, και πάλευε να ξεζουμίσει την ζωή μέχρι την τελευταία σταγόνα.

Θα πουν άλλοι για το πόσα έχασε υπερασπιζόμενος ότι θεωρούσε σωστό. Για τις χρόνιες φιλίες που θα τσαλάκωναν γιατί ένιωθε ότι έπρεπε να υπερασπιστεί μία δημοσίευση κειμένου ακόμα και αν δεν συμφωνούσε μ’ αυτό, για τους πελάτες που ήξερε ότι θα του έλεγαν εν μία νυκτί “όχι, δεν σε πληρώνουμε” αλλά παρόλα αυτά πόσταρε το κείμενό του – και ότι γίνει, για τις τράπεζες, που κάθε φορά “τελευταία στιγμή” κάτι στράβωναν στις πληρωμές και θα έπρεπε να τρέξει να βρει λεφτά για μισθούς, ή έξοδα, παρακαλώντας – πάλι, για το όνειρό του.

Άλλοι αυτά μπορούν να τα τεκμηριώσουν καλύτερα – θα σωπάσω για λίγο εδώ.

Εγώ θα κλείσω με τον δικό μου Εφήμερο. Το Εφήμερο που τον ρωτούσα τι έχει, και δεν μου έλεγε – υποψιάζομαι, τώρα που έμαθα τι έγινε με την εγχείρηση, ότι δεν μου έλεγε για να μην με στεναχωρήσει – πάντα πίστευε ότι ήμουν υπερβολικά ευαίσθητος. Τον Εφήμερο που, μόλις έφτιαχνε κάτι, πέντε λεπτά το αργότερο μετά μου έλεγε “το είδες; σ’ αρέσει;” και τσαντιζόταν που του έλεγα κατ’ ευθείαν τι να διορθώσει και όχι πόσο γαμάτο είναι. Και με έβριζε, και απογοητευόταν, και στο επόμενο project πάλι πέντε λεπτά μετά, σαν μικρό παιδί περήφανος, με ρώταγε. Τον Εφήμερο που με μάλωνε, γιατί έγραφα τεράστια κείμενα, και βαριόταν να τα διαβάσει. Τον δικό μου τον Εφήμερο που μου είπε περίπου πέντε χιλιάδες φορές ότι θα πεθάνει, και εγώ ήμουν βέβαιος ότι θα πάει αυτός τελικά στην δική μου κηδεία, και όχι εγώ στην δική του, και θα τον κοροΐδευα εκεί που ήμουν.

Τον δικό μου Εφήμερο, που με όλα τα περίεργά του, σε κέρδιζε τελικά ο μπαγάσας.

Θα μου λείψεις ρε φίλε, αλήθεια. Πολύ.

Υ.Γ: Κώστα, μεγάλο το κείμενο, ε; Θα βαρεθείς πάλι να το διαβάζεις, ε; Ε, έτσι πάει ρε Κώστα, τώρα δεν μπορείς να μου την πεις, όσο μεγάλο θέλω θα το γράφω.

Υ.Γ.2: Για τα παιδιά στο γραφείο. Χάσατε νιώθω έναν πατέρα, έναν φίλο, έναν μέντορα. Σας σκέφτομαι διαρκώς. Έχετε όλη την αγάπη μου.

Υ.Γ. 3: Γραννέτα, έχεις δίκιο. Από τα τελευταία πράγματα που μου είπε, είναι πόσο σε αγαπούσε, και πόσο χαρούμενος ήταν που περνούσε πλέον περισσότερο χρόνο μαζί σας. Καλή δύναμη και κουράγιο.

Το ερώτημα που έχει κάποια σημασία πριν ξεκινήσουμε είναι «αυτό; Με όσα γίνονται, αξίζει τον κόπο αυτό;»

Νομίζω πως ναι. Μπορεί να κάνω λάθος, μα νομίζω πως ναι. Ας δούμε μαζί την σκέψη μου.

Τελικός Κυπέλλου Ελλάδας, Σάββατο 6 Μαΐου του σωτήριου έτους 2017, και πριν την έναρξη του αγώνα, εκτεταμένα επεισόδια «αμαυρώνουν το ποδοσφαιρικό γεγονός».

Δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες οπαδοί των δύο ομάδων πλακώνονται για αρκετή ώρα, έξω μα και μέσα στο Πανθεσσαλικό στάδιο. Οι τραυματίες δεκάδες – τόσοι, που ακόμα και το αρμόδιο νοσοκομείο βρέθηκε σε δύσκολη θέση.

Τώρα που γράφω τούτο το ποστ είναι ξημερώματα Δευτέρας – μα σκέφτομαι να το ανεβάσω αργότερα, σε μία, δύο μέρες. Στο μεταξύ να περιμένω.

Θα περιμένω να δω, αν κάποιος από το κράτος μας ενοχλήθηκε από αυτήν την εικόνα.

Από το sport-fm.gr

Θα περιμένω να δω αν το αίμα αυτών των ανθρώπων, ακόμα και αν δεχθεί κανείς ότι συμμετείχαν αυτοβούλως στα επεισόδια (εγώ δεν το δέχομαι, αλλά δεν έχει σημασία) ή όσων ταλαιπωρήθηκαν πχ από δακρυγόνα, πέτρες, και δεν ξέρω και γω τι ενώ δεν είχαν καμία συμμετοχή, έχει, για κάποιον, αξία.

Θα περιμένω.

Θα περιμένω να δω αν θα το ξεχάσουμε, αν θα ξεχάσουμε όλο αυτό το αίμα που χύθηκε, όλες αυτές τις εικόνες βίας, τους μαχαιρωμένους, τα στιλέτα, τα δοκάρια, τις καρέκλες, τα γκλόμπ (ακόμα και ανάποδα).

Θα περιμένω.

Θα περιμένω να δω αν, ως κοινωνία, θεωρήσαμε ότι πήγε, κάτι, στραβά. Αν ναι, είναι απλό – θα αντιδράσουμε. Θα ρωτήσουμε αν η αστυνομία έκανε καλά την δουλειά της. Θα ρωτήσουμε αν οι ομάδες είχαν τον έλεγχο των οπαδών τους. Θα ρωτήσουμε αν η ομοσπονδία λειτούργησε με τον καλύτερο τρόπο.

Αν όχι, αν πιστέψουμε ότι όλα πήγαν σωστά, είναι τρομερά απλό, θα προσπεράσουμε. Και το αίμα θα ξεπλυθεί από τους τοίχους, και τα καθίσματα, και τα πατώματα, και θα γίνει δόξη και τιμή το επόμενο παιχνίδι, και θα συνεχίσουμε τις ζωές μας.

~

Όταν όμως, την επόμενη φορά, κάποιος πεθάνει – ακόμα και κάποιος συμμετέχοντας, αλλά πολλώ δε μάλλον κάποιος αθώος, θα περιμένω να δω αν τότε θα αναρωτηθούμε τι πήγε στραβά.

Θα περιμένω να δω αν θα ανατρέξουμε στο χθεσινό, αν θα αναρωτηθούμε αν θα μπορούσαμε, έστω και από σήμερα, να σώσουμε μελλοντικά την ζωή αυτού του ανθρώπου. Θα περιμένω να δω αν θα αναρωτηθούμε, αν πράγματι το χθεσινό ήταν λάθος – γιατί το επιτρέψαμε μία μέρα μετά:

– Γιατί είμαστε δειλοί; Δεν θέλαμε να τα βάλουμε με την ηγεσία και την μαφία των οπαδικών στρατών;

– Γιατί είμαστε ευθυνόφοβοι; Αρνηθήκαμε να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας, και να παραιτηθεί -ή να απολυθεί, αν δεν καταλαβαίνει γιατί- σύσσωμη η πολιτική ηγεσία που ήταν υπεύθυνη γι’ αυτό το χάλι;

– Γιατί ηδονιζόμαστε με το αίμα; Απολαύσαμε ως θεατές τηλεοπτικά ένα σόου ξύλου και βίας και μετά, με ασύλληπτη αδιαφορία, περάσαμε στον αυθεντικό εκνευρισμό για τα …διαιτητικά λάθη;

~

Θα (έπρεπε να) περιμένω.

Αλλά δεν θα το κάνω, δεν θα περιμένω. Θα το ανεβάσω σήμερα, τώρα αμέσως. Γιατί δεν θέλω να επιβεβαιωθώ, προτιμώ να έχω κάνει λάθος, προτιμώ κάποιος να δώσει σημασία σε ο,τι έγινε, και να το διορθώσει.

Πιστεύω ότι είμαστε περισσότεροι αυτοί που ενδιαφερόμαστε, που θυμώνουμε γι’ αυτό που έγινε, που θέλουμε να αλλάξει, που θέλουμε την κάθαρση και τους νόμους ανεξαρτήτως με τι χρώματα ντύνεται ο κάθε οπαδικός στρατός.

Πιστεύω ότι είμαστε περισσότεροι αυτοί που βλέπουν πόσο υποκριτικό είναι να προσπερνάμε τέτοια αίσχη ρίχνοντας την ευθύνη αποκλειστικά στους οπαδούς, αποκλειστικά στην μαφία των γηπέδων, πιστεύω ότι είμαστε περισσότεροι αυτοί που βλέπουν ότι είναι ΔΙΚΗ ΜΑΣ ευθύνη ως κοινωνία, πρωτίστως, ΔΙΚΗ ΜΑΣ ευθύνη να μην πεθάνει κανείς αύριο, ΔΙΚΗ ΜΑΣ ευθύνη να εξαλείψουμε τον χουλιγκανισμό, ΔΙΚΗ ΜΑΣ ευθύνη να τιμωρηθούν όσοι οργάνωσαν, όσοι ανέχθηκαν, και όσοι ήταν ανίκανοι να αποτρέψουν αυτές τις εικόνες.

Πιστεύω ότι είμαστε περισσότεροι αυτοί που αντιλαμβανόμαστε ότι είναι πρωτίστως θέμα ισονομίας, είναι θέμα δικαιοσύνης, είναι θέμα ηθικής – είναι διάολε θέμα πολιτισμού να μην προσπερνώνται αθόρυβα αυτές οι στιγμές.

Πιστεύω ότι είμαστε περισσότεροι αυτοί που φοβόμαστε ότι ο τίτλος «τελικός» δεν θα αφορά αύριο ένα παιχνίδι, αλλά την τελευταία μέρα ενός ανθρώπου.

~

Μία τελευταία κουβέντα, για να το απλοποιήσω λίγο, μ’ αυτήν την σκέψη:

Πρόσεξέ με λίγο:

Αυτό δεν είναι ποδόσφαιρο.

Μην προσπαθήσεις να πείσεις κανέναν, ούτε τον εαυτό σου, ότι είναι. Μην προσπεράσεις αυτήν την εικόνα.

Έχει ξεκινήσει μία διαμάχη, που θεωρώ ότι είναι ταυτόχρονα ένα πρόβλημα της διακυβέρνησής μας – και ασφαλώς όχι μόνο της τωρινής.

Ο Κώστας Βαξεβάνης, στην εφημερίδα του Documento, βγάζει μία είδηση ότι από απόφαση των προηγούμενων Υπουργών Υγείας, έχασε το δημόσιο χρήματα.

Ο Α.Γεωργιάδης, ως άμεσα αναφερόμενος, απαντά (όπως απαντά, δεν έχει σημασία για το θέμα τώρα). Ο Βαξεβάνης συνεχίζει το ρεπορτάζ, ο Πολάκης (αν δεν κάνω λάθος) το παραθέτει στην βουλή, ο πρωθυπουργός Α.Τσίπρας προαναγγέλλει εξεταστική γενικά για την υγεία – η συζήτηση εν πολλοίς συνεχίζεται.

Και πέφτει το μάτι μου σ’ αυτήν την σημερινή είδηση:

Μαξίμου: «Να απαντήσουν Γεωργιάδης-Μητσοτάκης στις κατηγορίες για «δώρο» 65 εκατ. ευρώ στον πρώην υπουργό από φαρμακοβιομηχανίες»

Διαβάστε το άρθρο, το πνεύμα του συνοψίζεται στα εξής:

«Ελπίζουμε να αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα των κατηγοριών τόσο ο ίδιος ο κ. Γεωργιάδης, όσο και ο κ. Μητσοτάκης που τον έκανε αντιπρόεδρο της ΝΔ», σημειώνει το Γραφείο Τύπου του Πρωθυπουργού. Υπογραμμίζει ότι οι κατηγορίες είναι «κάτι παραπάνω από σοβαρές» και τονίζει πως «ο ελληνικός λαός περιμένει απαντήσεις».

Περιμένει όντως, λέω εγώ – αλλά όχι από τον Γεωργιάδη.

Προσέξτε με λίγο εδώ, γιατί έχω προσπαθήσει από το πρωί να το εξηγήσω

Τα'χει χαμένα τ Μαξίμου; Ο "ελληνικός λαός" δεν έχει κυβέρνηση τν ΝΔ,τον Σύριζα έχει,απ εκείνον περιμένει απαντήσεις https://t.co/GGu15OtvCi

— Γιάννης @arkoudos (@arkoudos) March 19, 2017

…αλλά μάλλον δεν τα καταφέρνω.

~

Έχω μία κυβέρνηση. Η κυβέρνηση ανακαλύπτει ότι κάτι δεν έχει πάει όπως έπρεπε. Είναι παράνομο; Είναι παράτυπο; Είναι ένα δώρο; Είναι απλώς μία αστοχία; Δεν είναι τίποτα από όλα αυτά;

Είναι «κάτι παραπάνω από σοβαρό» πάντως, όπως και η κυβέρνηση αναφέρει.

Υπάρχουν δύο διαδρομές που μπορούν να ακολουθηθούν. Η μία, είναι αυτή η δήλωση – μία κομματική επίθεση από το Μέγαρο Μαξίμου.

Η άλλη, είναι αθόρυβα, χωρίς πολιτική-κομματική εκμετάλλευση, χωρίς περαιτέρω σχολιασμό, ο,τι στοιχεία έχουν βρεθεί, να πάνε στους αρμόδιους υπουργούς και στα αντίστοιχα αρμόδια όργανα, και να απαντηθεί, από την κυβέρνηση, αν πράγματι υπήρξε και σε ποιον βαθμό λάθος.

Εγώ, σαν Γιάννης – επιθυμώ την δεύτερη διαδικασία.

Ας δούμε τι αναφέρει ως ερωτήματα το Μαξίμου:

1. Για ποιο λόγο άλλαξε τον τρόπο τιμολόγησης των φαρμάκων υψηλού κόστους, με μοναδική αλλαγή την κατάργηση της έκπτωσης 13%;

2. Για ποιο λόγο έδειξε τέτοια σπουδή να το πράξει αυτό μία μόλις ημέρα πριν φύγει από το Υπουργείο Υγείας εν αναμονή του ανασχηματισμού;

3. Για ποιο λόγο πριν την απομάκρυνσή του ο κ. Γεωργιάδης έθεσε όρο στον τότε πρωθυπουργό, Αντώνη Σαμαρά, να περάσουν οι αρμοδιότητες για τα φάρμακα στον κ. Μάκη Βορίδη που ανέλαβε; Τι τον ενδιέφερε;

4. Με την απόφασή του επιβαρύνθηκε ή όχι το ελληνικό Δημόσιο αλλά και οι ασφαλισμένοι με 65 εκατ. ευρώ;

5. Ισχύει ότι μεγάλος κερδισμένος από την εσπευσμένη απόφαση Γεωργιάδη είναι η φαρμακοβιομηχανία Novartis, η οποία ελέγχεται για μεγάλο σκάνδαλο χρηματισμού γιατρών και κρατικών λειτουργών;

Το τέταρτο και το πέμπτο ερώτημα, δεν είναι ευθύνη της ΝΔ να τα απαντήσει, γιατί η ΝΔ δεν είναι κυβέρνηση, ο Σύριζα είναι κυβέρνησή – όλων μας. Επιβαρύνθηκε; Όντως; Με αυτό το ποσό; Με αυτήν την κερδισμένη εταιρία; Μόνο με αυτήν; Τα ερωτήματα 1, 2, και 3, είναι πράγματι απάντηση της ΝΔ και του αρμόδιου τότε Υπουργού – μόνο όμως αν αποδειχθεί ότι όντως υπήρξε κάποια παρατυπία ή παρανομία του αρμόδιου τότε Υπουργού. ΑΝ ισχύουν όλα αυτά, και ΑΝ είναι όντως έκθετος ο Υπουργός – τότε και μόνο τότε οφείλονται πολιτικές ή ποινικές απαντήσεις.

Έως τότε, μέχρι να απαντήσει η ίδια η κυβέρνηση για τις πιθανές ζημιές που και αν προκλήθηκαν, το Μαξίμου συμπεριφέρεται ωσάν την Κουμουνδούρου.

Και εδώ είναι το δεύτερο θέμα μου:

Το Μαξίμου δεν είναι η Κουμουνδούρου.

Το καταλαβαίνω ότι είναι οι ίδιοι άνθρωποι. Το καταλαβαίνω ότι είναι πολιτικοί. Το καταλαβαίνω ότι δίνουν μάχες, να παραμείνουν την εξουσία ή να κερδίσουν στα σημεία τον πολιτικό τους αντίπαλο.

Αλλά όταν περνάνε την πόρτα του Μαξίμου, είναι κυβέρνηση όλων των Ελλήνων.

Όλων.

Και των Νεοδημοκρατών, και των Συριζαίων, και των ΠΑΣΟΚων, και των Ποταμίσιων, και των κουμμουνιστών – όλων. Όλων μας.

Και οφείλουν, ή εγώ τουλάχιστον έτσι καταλαβαίνω, να υπερβαίνουν το κομματικό τους εγώ, και να λειτουργούν με γνώμονα το κοινό καλό, το κοινό συμφέρον.

Όλων.

Ήτοι, όταν προκύπτει ένα σκάνδαλο, οφείλει να είναι *αποκλειστική τους προτεραιότητα* το ξεκαθάρισμά του, η δίκαιη αντιμετώπισή του, η πιο διαυγής του λύση.

Αν γίνει κομματικό ή πολιτικό όργανο για να πληγεί ο αντίπαλος, ειδικά όταν δεν μπορούν να του αποδοθούν (και μιλάω γενικά τώρα) τίποτα περισσότερο από κατηγορίες, τότε, κάθε λαμογιά, ρεμούλα ή αλητεία που έχει κάνει η όποια προηγούμενη κυβέρνηση, γίνεται αυτόματα όπλο, χρησιμοποιείται από την οποιαδήποτε τωρινή.

Και αυτό είναι χυδαίο.

Γιατί όσο περισσότερο χρήσιμο είναι, τόσο περισσότερο θα μπορούσε να ωφελήσει την εκάστοτε κυβέρνηση θα παραμείνει ομιχλώδες, αν η μόνη του χρήση είναι να ζημιώνει τον αντίπαλο σε κάθε κουβέντα – ειδικά εάν δεν έχει, πέραν της όποιας πολιτικής, άλλη βαρύτητα (πχ ποινική)

Αυτό νιώθω ότι συμβαίνει χρόνια τώρα, με εκατέρωθεν κατηγορίες να πετάγονται κατά το δοκούν δεξιά και αριστερά, χωρίς όμως μία ξεκάθαρη διαδικασία εξεύρεσης της πραγματικής διάστασης της κάθε κατηγορίας. Γιατί έτσι συμφέρει και τους εκάστοτε διώκτες, που έχουν πολιτικό πεδίο δράσης, και τους διωκόμενους που γλυτώνουν, πιθανόν, τις ποινικές ευθύνες που μπορεί να προκύψουν.

~

Να δώσω ένα υποτιθέμενο παράδειγμα.

Έστω ότι μία οποιαδήποτε προηγούμενη κυβέρνηση, έφαγε με μία πονηρή διαδικασία, 1.000.000 ευρώ. Έστω ότι η τωρινή, επειδή ήταν αντιπολίτευση πριν, κατήγγειλε -και εκλέχθηκε με αυτόν τον αντιπολιτευτικό της λόγο- αυτήν την διαδικασία.

Όταν όμως έγινε κυβέρνηση, τότε αυτή η διαδικασία γίνεται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ δική της ευθύνη. Εγώ, από την τωρινή κυβέρνηση θα αναζητήσω τους υπεύθυνους. Το «οι προηγούμενοι τα φάγανε» είναι αντιπολιτευτικός λόγος, όχι κυβερνητικός, και με αφήνει παγερά αδιάφορο:

Απόδειξέ το, και μόνο τότε μπορείς να μιλάς. Και μόνο από την κομματική σου γραμμή ή από θεσμοθετημένες διαδικασίες.

Έτσι σκέφτομαι εγώ – αυτήν την κυβέρνηση θέλω. Μπορεί να κάνω λάθος, το καταλαβαίνω. Μπορεί όλοι οι υπόλοιποι να σκέφτονται διαφορετικά – θαυμάσια. Εμένα όμως τα χρώματα με αφήνουν αδιάφορο – δεν με νοιάζει ποιο κόμμα κυβερνά την επόμενη μέρα της ψήφισής του από τον ελληνικό λαό: Οφείλει, θεωρώ, και με αυτόν τον τρόπο το πετυχαίνει δίκαια, να είναι κόμμα όλων των Ελλήνων. Να παραμένει πιστό στις πολιτικές του γραμμές, αφήνοντας όμως την κομματική του ταυτότητα στα κομματικά του γραφεία.

Και να απαντά εκείνο πρωτίστως σε κάθε τι που τίθεται ως ερώτημα και ευθύνη στην διακυβέρνηση του.

Ακόμα και αν είμαι λοιπόν ο μοναδικός Έλληνας που περιμένω απαντήσεις αποκλειστικά από την κυβέρνησή μου – από εκεί θα συνεχίσω να περιμένω:

Από αυτούς που εξέλεξαν οι ψηφοφόροι κάθε φορά ως υπεύθυνο για να απαντήσει.

Ελπίζω- λέει ο Γιάννης Μουζάλας – να γίναμε όλοι σοφότεροι.

Παραθέτω το απόσπασμα της συνέντευξης στο ΑΠΕ:

Μιλώντας σήμερα το μεσημέρι στο Αθηναϊκό και Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, ο κ. Μουζάλας απάντησε στις καταγγελίες για καθυστερήσεις στον εξανθρωπισμό του καταυλισμού στη Μόρια:

«Ελπίζω αυτοί οι θάνατοι να μας κάνανε όλους σοφότερους» είπε. Και συνέχισε: «Θα μπορούσε κανείς να ρωτήσει και θα ήταν αυτή μια έντιμη ερώτηση, γιατί αυτές οι προσπάθειες γίνονται τώρα και δεν έγιναν πριν από 20 μέρες.

Η απάντηση που εγώ μπορώ να δώσω είναι ότι πριν από 20 μέρες είχαμε μια πολύ μεγάλη άρνηση στο να χρησιμοποιηθούν άλλοι χώροι ώστε να αποσυμφορηθεί το μέρος και να μπορέσουν να αρχίσουν οι εργασίες.

Όπως βλέπετε, θέλουμε μηχανήματα και ανθρώπους. Αυτή η δυνατότητα δίνεται τώρα. Κάνω έκκληση για μια ακόμη φορά, να αυξηθεί η δυνατότητα προσωρινής μεταφοράς των ανθρώπων, ώστε να μπορέσουμε να διαμορφώσουμε συνθήκες καλύτερες.

Πλανάται το ερώτημα αν αργήσαμε και γιατί αργήσαμε. Πρακτικά αργήσαμε, αλλά το θέμα της μεταφοράς των ανθρώπων προκειμένου να ξεκινήσουμε τις εργασίες το είχαμε θέσει από τον Σεπτέμβριο. Όπως ξέρετε, από τον Σεπτέμβριο προσπαθούσαμε αυτό το πράγμα. Δεν μπορέσαμε να ξεκινήσουμε τις εργασίες, γιατί μέχρι και τον χιονιά και αμέσως μετά, δεν μας δινόντουσαν οι χώροι για να αδειάσουμε τη Μόρια και να μπορέσουμε να δουλέψουμε. Ευτυχώς, τώρα δόθηκαν.

Θα καλούσα και πάλι να συνεχίσουμε σε αυτή την πορεία, χωρίς καμία προσπάθεια δαιμονοποιήσεων και επιμερισμού άδικων ευθυνών ή οτιδήποτε άλλο.

Δεν μπορέσαμε να ξεκινήσουμε νωρίτερα, παρ? ότι υπήρχε το σχέδιο, γιατί δεν υπήρχαν οι χώροι. Τώρα που επιτέλους δοθήκαν οι χώροι, προχωράμε και ελπίζουμε να τα καταφέρουμε».

Οι επισημάνσεις δικές μου. Το άρθρο εδώ

~

Θέλαμε, λέει ο Μουζάλας – αλλά δεν μπορούσαμε. Δεν μας άφηναν. Από τον Σεπτέμβριο προσπαθήσαμε, αλλά δεν έγινε. Ελπίζω να μάθαμε κάτι, λέει ο Μουζάλας, από τον θάνατο των τριών ανθρώπων, ελπίζω να μην ξαναγίνει κάτι τέτοιο. Ας μην δαιμονοποιήσουμε, ας μην αρχίσουμε να πετάμε ευθύνες – και δη άδικες.

Ορίστε;

Τι πράγμα;

Αν αυτοί οι άνθρωποι πέθαναν επειδή δεν έγινε κάτι, επειδή αργήσαμε, δεν πρέπει να μάθουμε ΤΙ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ, από ΠΟΙΟΝ, ΠΟΙΟΣ ευθύνεται που δεν έγινε, και να του προσάψουμε ο,τι ευθύνες έχει;

Αν έχουμε τρεις νεκρούς, και ο αρμόδιος υπουργός ομολογεί ότι συνάδουν με αυτήν την καθυστέρηση, θα αφήσουμε τις ζωές τους σε ένα …επιστημονικό, πειραματικό επίπεδο αντίληψης;

Θα πούμε «εντάξει, πέθαναν τρεις – ΑΡΑ, δεν έπρεπε να το κάνουμε έτσι. Είδατε, πήραμε ένα μάθημα πως ΔΕΝ πρέπει να γίνουν τα πράγματα»;

Αλήθεια τώρα, σοβαρά, αυτό λέει ο αρμόδιος υπουργός;

Εγώ λέω ότι ευθύνεται ο ίδιος για τον θάνατο αυτών των τριών ανθρώπων. Οι διοικητές των καταυλισμών, πιθανότατα μέλη του προσωπικού, ο αρμόδιος υπουργός, και ο πρωθυπουργός της χώρας.

Αυτό λέω εγώ.

Έχω όμως λάθος; Φταίει κάποιος άλλος; Φταίνε οι ΜΚΟ που έχουν το χρήμα από την Ευρώπη, ο δήμος που δεν γίνει εκτάσεις, ή οποιοσδήποτε ενδιάμεσα που δεν συνεργάστηκε;

Ok.

Κάποιος-όμως-φταίει. Το παραδέχεται και ο ίδιος ο υπουργός. Αργήσαμε, γιατί μας καθυστέρησαν, λέει. Πέθαναν τρεις άνθρωποι εξ αυτού: Οι θάνατοι, λέει. Το συνδέει.

Γιατί να μην πάει στην δικαιοσύνη όλο αυτό;

Τι νόημα έχει το «Θα καλούσα και πάλι να συνεχίσουμε σε αυτή την πορεία, χωρίς καμία προσπάθεια δαιμονοποιήσεων και επιμερισμού άδικων ευθυνών ή οτιδήποτε άλλο»; Τι σημαίνει «άδικος επιμερισμός» – ΠΟΙΟΣ ρε γαμώ το φελέκι μου θα πει ότι είναι άδικος ο κάθε επιμερισμός ευθύνης, πλην της δικαιοσύνης; Και αν δεν φταις εσύ όπως λες, δεν πρέπει να μάθουμε ΠΟΙΟΣ φταίει; Δεν σε νοιάζει πρωτίστως ΕΣΕΝΑ που είσαι (κατ’ εμέ, τουλάχιστον) ο απόλυτος και αποκλειστικά υπεύθυνος για την κατάσταση να διορθωθεί το πράγμα;

Και πιο σημαντικό: ΠΩΣ θα διορθωθεί, με την …ελπίδα ότι καταλάβαμε; Με την ελπίδα ότι γίναμε σοφότεροι;

Όσο δεν δείχνετε εσείς τους υπεύθυνους, είτε είναι σε ΜΚΟ, είτε στην Ευρώπη, είτε είναι οποιοσδήποτε άλλος, θα είστε εσείς υπεύθυνοι.

Οι ζωές των τριών, οι ζωές της γιαγιάς και του παιδιού που κάηκε, οι ζωές όσων κάνουν απόπειρες αυτοκτονίας, όσων ζουν με «ελλείπεις ποσότητες και ποιότητες νερού και τροφής», όσων ζουν σε ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΕΣ σκηνές μέσα στα χιόνια, όσων ζουν σε επικίνδυνες για την υγεία τους συνθήκες – οι ζωές όλων αυτών δεν είναι πειραματικές μέχρι να γίνουμε σοφότεροι και να …μάθουμε επιτέλους να διοικούμε καλύτερα.

Και οι ζωές αυτές είναι σημαντικές, η κάθε μία από αυτές είναι σημαντικές, και δεν εξουσιοδοτώ κανέναν πρωθυπουργό να αφήνει υπουργούς να δοκιμάζουν, χωρίς ευθύνες και λογοδοσία, πάνω σ’ αυτές τις ζωές, να διοικεί χωρίς να στεναχωρεί κανέναν (εκτός από τους νεκρούς) και να μην έρχεται σε σύγκρουση – μέχρι να γίνουμε όλοι σοφότεροι.

~

Ξέρω όμως, παρ’ ελπίδα, πως θα γίνουμε όντως όλοι σοφότεροι.

Αν ασχοληθεί ένας εισαγγελέας, αφού υπάρχουν θάνατοι, και ο αρμόδιος υπουργός τους συνδέει με καθυστερήσεις και κακοδιαχείριση, και αναζητήσει αυτός ο εισαγγελέας τις ευθύνες για τους θανάτους αυτούς, και αποδώσει ευθύνες – θα γίνουμε πράγματι σοφότεροι.

Θα ξέρουμε ποιος φταίει, θα ξέρουμε ποιο το μερίδιο ευθύνης καθενός, τι έκανε λάθος και προκάλεσε, άμεσα ή έμμεσα τον θάνατο αυτών των ανθρώπων, και θα ξέρουν οι επόμενοι να μην βασίζονται στην σοφία μας για να λειτουργήσουν, αλλά ότι οι ευθύνες για ο,τι συμβαίνει σ’ αυτούς τους ανθρώπους είναι σαφείς, και αν κάτι πάει στραβά, τιμωρούνται.

Αυτό, θα μας κάνει πράγματι σοφότερους.

Δεν θα κάνει χρήσιμους αυτούς τους θανάτους, αλλά θα εξηγήσει σε όλους τους συμμετέχοντες ότι οι ζωές των ανθρώπων, αντιμετωπίζονται ως πολύτιμες και σημαντικές.

Μέχρι τότε, δεν γινόμαστε σοφότεροι. Αδιανόητα αναίσθητοι γινόμαστε.

Τετάρτη, 16 Νοεμβρίου, στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Σκαΐ. Συνομιλούν η παρουσιάστρια Σία Κοσιώνη, και ο σχολιαστής Παύλος Τσίμας. Παραθέτω όλη την απομαγνητοφωνημένη συζήτηση (στο τέλος το link για την εκπομπή)

Σία Κοσιώνη: …Είναι μαζί μου ο Παύλος Τσίμας…

Παύλος Τσίμας: Καλησπέρα Σία…

Σία Κοσιώνη: …βρέθηκες εκεί πριν από λίγες μέρες, αν μπορούμε παρακαλώ να δούμε και τα πλάνα που κατέγραψες εκεί κάτω…

Παύλος Τσίμας: ..κάποια πλάνα, ναι, γιατί μείναμε πολλές μέρες στην Χίο…

Σία Κοσιώνη: …πριν ξεσπάσει αυτό το κακό, αυτές…

Παύλος Τσίμας: …μολονότι κάθε βράδυ, σχεδόν κάθε βράδυ, γίνονται φασαρίες στην Σούδα.

Σία Κοσιώνη: Τα βλέπουμε λοιπόν, βλέπουμε τη…Βλέπουμε τις συνθήκες κατά τις οποίες ζουν αυτοί οι άνθρωποι…

Παύλος Τσίμας: …έτσι ζούνε, ναι..

Παύλος Τσίμας: …αλλά θα δούμε και σε ποιο σημείο είναι. Έχεις σκηνές κάτω από τα σπίτια…

Παύλος Τσίμας: …έχεις σκηνές, μέσα στις λάσπες όπου μικρά παιδάκια κοιμούνται κολυμπώντας στο νερό, όταν βρέχει, και αυτό, ακουμπάει στους τοίχους των σπιτιών της πόλης. Κάποιοι άνθρωποι που έχουν τα σπίτια τους – έχουν την ατυχία να έχουν το σπίτι τους εκεί, ανοίγουν το παράθυρό τους, και είναι πάνω από τον καταυλισμό. Πάνω από έναν καταυλισμό ο οποίος …είναι η ντροπή και το αίσχος της Ελληνικής Πολιτείας – εγώ, και φαντάζομαι όποιος άνθρωπος πατήσει το πόδι του εκεί πέρα, ντρέπεται που είναι πολίτης αυτής της χώρας. Απορώ πως οι άλλοι κοιμούνται. Εννοώ εκείνοι που έχουν την ευθύνη αυτού του πράγματος – απορώ πως κοιμούνται. Είναι ντροπή.

Σία Κοσιώνη: Το θέμα είναι Παύλο μου το εξής: έχουμε κάποιους ανθρώπους οι οποίοι χωρίς να το θέλουν, έτσι η, προφανώς, η πλειοψηφία αυτών, έχουν εγκλωβιστεί σ’ αυτήν την χώρα. Κάπου πρέπει να πάνε. Τα λεφτά από την Ευρώπη ρέουν για το θέμα του προσφυγικού…

Παύλος Τσίμας: …ρέουν αλλά δεν τα παίρνουμε, ε…

Σία Κοσιώνη: …τι γίνεται εδώ….

Παύλος Τσίμας: …ή αν τα παίρνουμε δεν τα ξοδεύουμε σωστά…

Σία Κοσιώνη: …τι γίνεται εδώ, γιατί λοιπόν πρέπει….

Παύλος Τσίμας: ..κοίταξε να δεις….

Σία Κοσιώνη: …και αυτοί οι άνθρωποι να μπαίνουν στο στόχαστρο, αλλά και να υποφέρουν αυτά που υποφέρουν, και οι ίδιοι, και οι Έλληνες οι κάτοικοι των περιοχών – όχι μόνο των στην Χίο, παντού.

Παύλος Τσίμας: Οι κάτοικοι των περιοχών, και δικαιολογημένα, είναι αγανακτισμένοι. Η κατάσταση είναι η εξής: Έχεις λοιπόν, έναν καταυλισμό χύμα, χύμα, μέσα στην πόλη, να ακουμπάει στα σπίτια των κατοίκων της Χίου, αυτός ο καταυλισμός είναι φτιαγμένος με κάτι σκηνές που δεν είναι καν αδιάβροχες, όταν βρέχει πλημμυρίζουνε νερό, σε έναν τόπο που γίνεται λασπότοπος με το παραμικρό, εκεί οι άνθρωποι είναι νηστικοί, γιατί τους δίνουνε ένα φαγητό που το πετάνε κατ’ ευθείαν στον σκουπιδοντενεκέδες – δεν τρώγεται, άπλυτοι, γιατί έχουν τέσσερις ντους – τα τρία σπασμένα, εεε κρυωμένοι, και, επιπλέον, κατά παράβαση όλων των διεθνών προδιαγραφών, έχεις έναν καταυλισμό εντελώς χύμα στο οποίο έχεις μία σκηνή, με μία οικογένεια από την Συρία ταλαιπωρημένων ανθρώπων με τρία μωρά, και δίπλα τους, τρία αγόρια από το Αφγανιστάν είκοσι χρονών, ή από τον Ιράν, που το βράδυ μεθάνε και κάθε βράδυ κάνουν φασαρία. Οι πρόσφυγες οι Σύριοι που κάθονται σ’ αυτόν τον καταυλισμό, τρέμουνε κάθε βράδυ, κοιμούνται, κλειδώνονται πριν πέσει το φως όσο μπορούνε και προφυλάσσονται γιατί φοβούνται για την ζωή των παιδιών τους…

Σία Κοσιώνη: …φοβούμενοι τις διπλανές σκηνές…

Παύλος Τσίμας: …από τους ανθρώπους που κοιμούνται δίπλα τους, και δεν υπάρχει κανείς αυτό να το ελέγχει. Αυτό, είναι φανερό ότι δημιουργεί αγανάκτηση στο νησί, είναι φανερό επίσης ότι δημιουργεί και μία πλατφόρμα εκτόξευσης για την Χρυσή Αυγή – ο κύριος Κασιδιάρης ήταν εχθές στην Χίο, δεν είναι τυχαίο που χτες το βράδυ μετά τα επεισόδια βγήκανε οι χρυσαυγήτες με τα λοστάρια να χτυπάνε και κατοίκους και πρόσφυγες…

Σία Κοσιώνη: …και δίνει την ευκαιρία στους Ευρωπαίους να βγάλουν την ουρά τους απ’ έξω – γιατί αυτό κατάλαβα εγώ σήμερα…

Παύλος Τσίμας: ..κοίταξε να δεις, οι Ευρωπαίοι λένε σας δίνουμε ένα δισεκατομμύριο για να φροντίσετε πενήντα, εξήντα χιλιάδες πρόσφυγες – αν δεν μπορείτε …είναι δικό σας θέμα. Δηλαδή οι Ευρωπαίοι θα έλεγα εδώ δεν βγάζουν την ουρά τους απ’ έξω, υπάρχει και ένα πρόβλημα και με την συμφωνία να πω μια λέξη. Γιατί εγώ είδα πάρα πολλούς ανθρώπους, όταν έκλεισε η Ειδομένη, και δεν μπορούσαν πια να φύγουν από την Χίο και τέθηκε σε εφαρμογή η συμφωνία, έχουνε χαρτιά που κάνουνε αιτήσεις ασύλου – αλλά πρέπει να περιμένουν έξι μήνες, οκτώ μήνες, έναν χρόνο…

Σία Κοσιώνη: …ναι, μα το είπε και η κυρία Καλογήρου η περιφερειάρχης Βορείου Αιγαίου ότι περιμέναμε χ αριθμό, και έχει έρθει ένας πάρα πολύ μικρός αριθμός υπαλλήλων…

Παύλος Τσίμας: …οι άνθρωποι αυτοί εγκλωβίζονται και ζουν σ’ αυτές τις συνθήκες όχι για μια δυο μέρες – αλλά μήνες!

Σία Κοσιώνη: ..μάλιστα. Λοιπόν Παύλο να σε ευχαριστήσουμε πολύ…

Η εκπομπή είναι εδώ, το απόσπασμα από το 23:40

~

Για τις απαράδεκτες συνθήκες που μένουν εγκλωβισμένοι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες, έχω αναφερθεί και εγώ (τον τελευταίο καιρό με δύο άρθρα, εδώ ή εδώ πχ) και δεν χωρά καμία αμφιβολία. Πράγματι, οι συνθήκες είναι πολύ δύσκολες, πράγματι οι άνθρωποι αυτοί μένουν σε απαράδεκτα καταλύματα, πράγματι η ανυπαρξία βοήθειας είναι εμφανής, και πράγματι, το κράτος φέρει βαρύτατες ευθύνες.

Γιατί όμως αυτό είναι δικαιολογία; Και, πόσο δε μάλλον, γιατί είναι δικαιολογία να γίνει κανείς χρυσαυγίτης;

Λέει ο Παύλος Τσίμας αφού περιγράφει τις δύσκολες συνθήκες των έγκλειστων μεταναστών στην Χίο:

είναι φανερό ότι δημιουργεί αγανάκτηση στο νησί, […] δημιουργεί και μία πλατφόρμα εκτόξευσης για την Χρυσή Αυγή – ο κύριος Κασιδιάρης ήταν εχθές στην Χίο, δεν είναι τυχαίο που χτες το βράδυ μετά τα επεισόδια βγήκανε οι χρυσαυγήτες με τα λοστάρια να χτυπάνε και κατοίκους και πρόσφυγες

Τι σχέση έχουν οι συνθήκες με την «αγανάκτηση» των κατοίκων; Οι κάτοικοι δεν «αγανακτούν» επειδή οι μετανάστες και οι πρόσφυγες παίρνουν άθλιο φαγητό ή έχουν μόλις μία λειτουργική ντουσιέρα, αλλά γιατί

Έχεις λοιπόν, έναν καταυλισμό χύμα, χύμα, μέσα στην πόλη, να ακουμπάει στα σπίτια των κατοίκων της Χίου

είναι μέσα στην πόλη, αυτή η κατάσταση «ακουμπά στα σπίτια των κατοίκων».

Αν το ενδιαφέρον είναι (και είναι, για πολλούς από τους κατοίκους) για τις αναξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, διαμαρτύρονται προς την κυβέρνηση απαιτώντας καλύτερες συνθήκες για τους φιλοξενούμενους. Και αν οι πρόσφυγες/μετανάστες φτάνουν να διαμαρτύρονται γι’ αυτό, ενώνουν όλοι μαζί τις διαμαρτυρίες τους. Πως «δικαιολογείται» ο χρυσαυγίτης νεοναζί Κασιδιάρης να διαμαρτύρεται με άλλους «αγανακτισμένους» κατοίκους για το πόσο άσχημα περνάει η οικογένεια των Συρίων;

Ίσως μία άλλη αποστροφή του σχολιασμού, θα δικαιολογούσε αυτήν την σύνδεση:

οι Ευρωπαίοι λένε σας δίνουμε ένα δισεκατομμύριο για να φροντίσετε πενήντα, εξήντα χιλιάδες πρόσφυγες – αν δεν μπορείτε …είναι δικό σας θέμα.

…Επ, όχι.

Ο Τσίμας είναι δημοσιογράφος, η εκπομπή που κάνει το σχόλιό του είναι μία δημοσιογραφική εκπομπή, το κεντρικό δελτίο ειδήσεων. Είναι λοιπόν περίεργο που δεν αντιδρά κανείς στο νούμερο που παρατίθεται: Μας έδωσαν οι Ευρωπαίοι ένα δισεκατομμύριο ευρώ(!) για να φροντίσουμε πενήντα-εξήντα χιλιάδες πρόσφυγες; Αυτή είναι κοινή ατζέντα στην ακροδεξιά ρητορική (link προς το ethnikismos.net αν θέλετε να το αποφύγετε), αλλά δεν έχει καμία βάση: Οι Ευρωπαίοι δεν έχουν δώσει «ένα δις», έχουν διαθέσει πρακτικά ένα ποσό κάποιων εκατομμυρίων για την διαχείριση του προσφυγικού, μεγάλο μέρος του οποίου (το 80% αν έχω αντιληφθεί σωστά) είναι στην αποκλειστική διαχείριση των ΜΚΟ (δεν έχουν ακόμα δώσει προϋπολογισμούς). Αν έχω σωστή πληροφόρηση, η Ελλάδα ως κράτος έχει χρησιμοποιήσει περίπου 20-30 εκατομμύρια 50 περίπου εκατομμύρια (σύμφωνα με την ραδιοφωνική εκπομπή του ThePressProject) απο ξένα χρήματα – και δεν έχει εξουσία ή λόγο στην διάθεση των ΜΚΟ. Υπάρχουν όντως ευρωπαϊκά χρήματα που έχουν δεσμευτεί για το προσφυγικό, που φτάνουν το ένα δις, μα αφορούν εγκαταστάσεις, υλικό ανθρώπινο και μη, (και διατίθεται και προς τις αντίστοιχες εργασίες του ΝΑΤΟ για όλη την στρατιωτική συνοριακή πολιτική μας) – και όμως (όχι απαραίτητα με ευθύνη της Ελλάδας) δεν έχει χρησιμοποιηθεί ακόμη – ή δεν έχουν δοθεί στην Ελλάδα.

«…Οι ευρωπαίοι λένε σας δώσαμε ένα δις»;

Ακόμα και αν μας είχαν δώσει, όντως, ένα δισεκατομμύριο ευρώ, ακόμα και αν η κυβέρνηση το είχε όντως εισπράξει, και το έκανε ξέρωγω παροχές, ή προσλήψεις για ημετέρους, ένα ολόκληρο δις(!) – πως η εμφανής ανέχεια των μεταναστών/προσφύγων θα …δικαιολογούσε τα …πογκρόμ και τις μολότοφ εναντίον τους;

~

Παλαιότερα έλεγα πως αν όντως δεν θέλεις ανεμβολίαστα παιδάκια στο σχολείο σου, δεν διώχνεις τα παιδάκια – απαιτείς μόνο να εμβολιαστούν. Το ίδιο ισχύει και για κάθε «αγανακτισμένη» αντίδραση για τις συνθήκες των μεταναστών και των προσφύγων. Αν θυμώνεις (όπως και θα έπρεπε, όντως) για τις συνθήκες που ζουν, παλεύεις για καλύτερες συνθήκες, όχι για να …φύγουν από την αυλή σου και όπου θέλουν ας πάνε – ή τους πετάς μολότοφ να τους κάψεις.

Αυτή η συμπεριφορά δεν είναι ανεκτή, δεν είναι λογική, και δεν δικαιολογείται με κανέναν άλλον τρόπο, παρά μόνο ως ακροδεξιά, ρατσιστική ενέργεια.

Η μετάδοση των συνθηκών (τις οποίες η κυβέρνηση ειρήσθω εν παρόδω παλεύει να τις κρατήσει μυστικές, αποκλείοντας την δημοσιογραφική επαφή) είναι όχι απλώς θεμιτή – αλλά απαραίτητη. Αν όμως χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα ακροδεξιά ξεσπάσματα, τότε κάνει πολύ μεγαλύτερο κακό, παρά καλό:

Μετά από την ακροδεξιά πορεία σε Ευρώπη και Αμερική, αλλά και εντός των τειχών με την Χρυσή Αυγή να διατηρεί το ποσοστό της – παρά την πολιτική της κάλυψη σε δολοφονίες και πογκρόμ, αυτού του είδους οι προσεγγίσεις που απενοχοποιούν (αδιαμαρτύρητα) καθαρά ρατσιστικές εκτροπές, και τις φουντώνουν κιόλας με αδιευκρίνιστα στοιχεία δεν είναι απλώς επικίνδυνες – μα εγκληματικές.

Τέλεψε, που λέτε, και η αδειοδότηση των καναλιών. Δηλαδή, δεν τέλεψε τελείως, θα πέσουν κάτι ενστάσεις, θα γίνουν κάτι έλεγχοι, αλλά τα πολύ δύσκολα πέρασαν. Συγκεντρώθηκαν, μέχρι στιγμής, διακόσια σαράντα πέντε εκατομμύρια ευρώ, το γράφω ολογράφως γιατί τα λεφτά είναι πολλά, και δεν αντικατοπτρίζεται σωστά η αξία τους άμα γράψω μόνο εννιά νούμερα.

Για τα επόμενα δέκα χρόνια λοιπόν, Αλαφούζος, Μαρινάκης, Καλογρίτσας, και Κυριακού.

Κερδίσαμε τίποτα; Για να το δούμε.

Το βασικό επιχείρημα της κυβέρνησης Τσίπρα για τα -μόλις- τέσσερα κανάλια, είναι πως η διαφημιστική πίτα των ~200εκ ευρώ ετησίως φτάνει για τέσσερα – όχι για παραπάνω. Τι την νοιάζει; Την νοιάζει, διότι λέει αν γίνουν περισσότερα, θα πληρώνονται είτε από δάνεια (βλέπε Μέγκα καταρχάς – αλλά όλα είναι υπερδανεισμένα ήδη), είτε από την τσέπη κάποιου και αυτό θα τα κάνει κομμάτι υποκειμενικά – ήτοι, θα λαμογιέψουν.

ΜΜΜμνννναι.

Προσωπική μου σκέψη, τα τέσσερα κανάλια είναι λίγα. Το λέω από την πρώτη μέρα, δεν θέλω τέσσερις άδειες, θέλω τριάντα, ογδόντα, εκατονπενηντατόσες ρε αδελφέ άδειες, να πάρει και το παραμικρό κανάλι. Γιατί; Γιατί, όσο λιγότερα τα κανάλια, με δεδομένο ότι η δημοσιογραφία είναι η πρώτη, και όχι η τέταρτη εξουσία όπως λένε, όσο πιο μαζεμένη η δύναμη, τόσο περισσότερα θα κάνουν οι ισχυρότεροι να την αποκτήσουν.

Καμία αξία δεν θα είχε να πολεμήσουν για πενήντα πχ άδειες – απλώς, θα έπαιρναν μία από τις διαθέσιμες. Μα σε μόνο τέσσερις, οι μεγαλύτεροι παίκτες, με τα μεγαλύτερα συμφέροντα, θα σφαχτούν για να αποκτήσουν ένα πολυπόθητο μερίδιο.

…Όπερ και εγένετο.

Πριν που είχαμε οκτώ, ήταν καλύτερα; Παρότι η πρώτη αντίδραση θα ήταν ‘τσου’, θα θυμηθώ κάποιες εκλάμψεις -πχ την αντίδραση του Alter, κυρίως όταν έκλεισε, και του πάλαι ποτέ 902 (που μετέδιδε, αν θυμάστε, ΕΡΤ από το σήμα του ThePressProject, και η Digea τον έκλεινε κάθε 30″) και θα πω ναι, μάλλον θα αποδειχθεί ότι ήταν καλύτερα. Ίσως όχι τώρα, μα σύντομα θα είναι φανερό, πιστεύω.

Τι κερδίσαμε ακριβώς όμως με τα τέσσερα; Πιο υγιές τοπίο. ΕΕεεε …όχι, δεν νομίζω.

Διότι, η λογική της κυβέρνησης, θεωρεί σημαντικό τα κανάλια να είναι λίγα, να μπορούν να επιβιώσουν οικονομικά ώστε να μην *αναγκαστούν* (αν το κάνουν από επιλογή είναι άλλο θέμα, να μην αναγκαστούν όμως) να ξεπουλήσουν τις ειδήσεις στον πιο ισχυρό για να παραμείνουν στον αέρα. Αυτό, το είδαμε αρκετές φορές ως τα τώρα, όπου υπερασπίστηκαν κόμματα που τα κράτησαν χωρίς άδεια να συνεχίζουν, «ξέχασαν» κακές ειδήσεις (ακόμα και ανταγωνιστών) και επιχειρήσεων όπως οι τράπεζες, αλλοίωσαν, εν γνώση τους και με πρόγραμμα την πραγματικότητα καταπως βόλευε αυτούς και τους φίλους τους.

Όμως, η δημοπράτηση των αδειών που κυριολεκτικά τίναξε τα ταμεία τους στον αέρα πριν ακόμα ξεκινήσουν, μπορεί (μπορεί!) να είναι χρήσιμη οικονομικά για την κυβέρνηση (ή τους δανειστές μας), μα κατέστησε σαφές ότι α-πο-κλεί-ε-ται να επιβιώσουν πια αποκλειστικά με την καθαρή διαφημιστική πίτα: κόστος λειτουργίας, συν 1/10 της άδειας ετησίως, θα φέρνουν, διαρκώς, αρνητικό πρόσημο στα βιβλία με την διαφημιστική αγορά όπως είναι τώρα. Ή, θα γεμίσει με …πρόθυμους χρηματοδότες, που απλώς θα ζητήσουν, κάποια στιγμή, έλα μωρέ – ένα άρθρο να παίξει, ή ένα άλλο να μην παίξει. Ξανά στα ίδια δηλαδή – και χειρότερα, γιατί τώρα θα είναι πιο ελέγξιμα, επί τέσσερα, όχι επί οκτω (ή περισσότερα)

Πως θα ήταν καλύτερα; Ίσως με μία φιξ τιμή, που να ανταποκρίνεται στην επιβίωσή τους, επί όσα κανάλια θέλουν να συμμετάσχουν. Δέκα εκατομμύρια – δηλαδή ένα τον χρόνο; Αν αυτό τα κάνει βιώσιμα οικονομικά, περίφημα. Και ας είναι λιγότερα, ας ήταν 10-15 όλα, να μαζεύαμε 150εκ. Και ας άνοιγαν και άλλα, αύριο. Φιξ τιμές, και να κριθούν από την αξιοπιστία τους, από την τηλεθέασή τους, και ας έκλειναν, από το κοινό, τα μισά. Θα μου φαινόταν, προσωπικά, πιο δίκαιο.

Μαύρα λοιπόν τα μαντάτα για το αύριό μας; Ναι – και όχι.

Το ναι το αναλύω (και δεν κάνω καν αναφορά σε δολοφονημένους μάρτυρες σε δίκες με βαπόρια, λαθρεμπόρια, αποδεδειγμένα από το παρελθόν τους ψεύτες και μανιπουλαριστές καναλάρχες, ή μαύρα ταμεία, διώξεις για πόθεν έσχες και τιμολόγια). Το αναλύω επί μία δεκαετία στο μπλογκ μου, τονίζοντας κάθε φορά την αξία της δημοσιογραφίας, το ότι είναι -ήδη- διαλυμένη, και το χειρότερα που διαγράφεται είναι πολύ, πολύ άσχημο – και θα ασχοληθώ, αν χρειαστεί, με το ποινικό μητρώο του νέου τοπίου πιο αναλυτικά, μα εδώ συζητάμε άλλο πράγμα.

Το όχι όμως, έχει πολύ ενδιαφέρον:

Οι άδειες θα κρατήσουν δέκα χρόνια. Ξέρετε τι θα αλλάξει σε δέκα χρόνια; Το διαδίκτυο θα θα αλλάξει. Θα πάει σε πιο πολλά σπίτια. Το Youtube (και τα αντίστοιχα) θα γίνουν ακόμα πιο φθηνά, ακόμα πιο διαδεδομένα, ακόμα πιο πλούσια. Οι καταναλωτές που θα θυμούνται την ΥΕΝΕΔ θα γίνουν ακόμα λιγότεροι – αυτοί που δεν ξέρουν τι παει να πει ζωή χωρίς σύνδεση ακόμα περισσότεροι. Οι τηλεοράσεις θα γίνουν πιο έξυπνες (ίσως ενοχλητικά πιο έξυπνες, μα αυτό είναι θέμα για άλλο άρθρο) και οι άδειες τεσσάρων καναλιών θα είναι το αστείο που θα το θυμόμαστε με μία νοσταλγία υπολογίζω μετά από μόλις πέντε-έξι χρόνια.

Μακάρι και το μπλογκ να είναι ανοικτό μέχρι τότε, να το βλέπουμε να γελάμε μαζί 🙂

~

Πριν κλείσω το άρθρο, να μοιραστώ μία σκέψη που βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρουσα:

– Το ThePressProject, παλεύει να επιβιώσει ζητώντας την δική μας συνδρομή, ακόμα και την ελάχιστη των πέντε ευρώ, γιατί (δεν θέλει να) έχει άλλους χρηματοδότες – με ο,τι αυτό συνεπάγεται.

– Οι καναλάρχες πλήρωσαν, μετρητοίς, διακόσια σαράντα πέντε εκατομμύρια ευρώ για να αγοράσουν το δικαίωμα να βλέπουμε αποκλειστικά εκείνους.

Μου φαίνεται πως βλέπω το πιο ξεκάθαρο μήνυμα, τόσο σαφές, που παρόλα αυτά αδυνατώ να το εξηγήσω σε μία πρόταση ώστε να το μοιραστώ με όσους περισσότερους δυνατόν.

Η μία δημοσιογραφία ζητά να αγοράσουμε εμείς το περιεχόμενό της, για να μην το κάνουν άλλοι. Η άλλη, αγοράζει μάλλον …εμάς.

Χαριτωμένο – ή τρομακτικό, ανάλογα πως θα το δει ο καθένας.

Υ.Γ.: Εδώ, ασχολούνται με τους καναλάρχες που θα μας ενημερώνουν πιο …εντατικά.

Λίγες μέρες πριν, μία διαμαρτυρία ήρθε στο φως: Σε κέντρο κράτησης (φιλοξενίας, υποτίθεται – αλλά εδώ θα το λέμε όμως είναι) ανθρώπων, διαμαρτυρόμενοι για την ποιότητα του φαγητού, κάποιοι από τους πρόσφυγες/μετανάστες επέστρεψαν, για μία μέρα, την μερίδα τους. Έγιναν επεισόδια, τραυματισμοί και φυλάκων και –η καταγγελία λέει– η διοίκηση των φυλακών εκεί τους άφησε τρεις μέρες μόνο με ψωμί και νερό (παρότι υπήρχαν παιδιά, ανάμεσά τους). Την επόμενη μέρα, τους ξανάδωσε φαγητό ίδιο με αυτό που διαμαρτυρήθηκαν για την ποιότητά του.

Εμένα με προσβάλει πολύ περισσότερο αυτή η εικόνα από οτιδήποτε άλλο. Άνθρωποι αθώοι, που κρατούνται στα όρια (ή και πέρα) της νομιμότητας φυλακισμένοι, να φτάνουν να διαμαρτύρονται με αποχή σίτισης για την ποιότητα της τροφής τους (μεταξύ άλλων, γιατί γίνεται λόγος και για κακομεταχείριση από την αστυνομία), και, προφανώς για εκδίκηση, για τρεις μέρες να τους δίνουν μόνο ψωμί και νερό. Θυμίζω ότι για την σίτισή τους επιδοτούμαστε, ως κράτος, δεν τα πληρώνουμε από την τσέπη μας. Για …κάποιον λόγο όμως, οι διαμαρτυρίες για την ποιότητά τους είναι συνεχείς, δεν υπάρχει αντίδραση.

Αυτό, είναι επίσης ένα ενδιαφέρον στοιχείο. Η εν λόγω καταγγελία δεν αναφέρθηκε από σχεδόν κανένα μέσο – ούτε αντιπολιτευτικό προς την κυβέρνηση. Για να είναι ακόμα πιο ενδιαφέρον, ούτε κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης το έκανε σημαία διαμαρτυρίας όπως κάνουν με άλλα – συχνά βασισμένα σε ψέματα, θέματα της επικαιρότητας.

Μήπως δεν ακούστηκε αρκετά; Μπορεί.

Μα δεν μπορεί κανείς να πει το ίδιο και για την επίσημη, κρατική γνωμάτευση από το ΚΕΕΛΠΝΟ για την ποιότητα διαβίωσης των «φιλοξενούμενων» στις φυλακές κράτησης μεταναστών/προσφύγων.

Αυτή, και διανεμήθηκε, και έπαιξε. Κανείς όμως (εκ της αντιπολιτεύσεως, είτε οι πολιτικοί, είτε τα μέσα τους) δεν φάνηκε να προσέχει ιδιαίτερα ΤΙ έλεγε η γνωμάτευση αυτή:

Εκατοντάδες άνθρωποι, στοιβαγμένοι σε ακατάλληλους χώρους (λέει η επίσημη γνωμάτευση) με μολυσματικούς παράγοντες που καθιστούν ακατάλληλη την διαβίωσή τους. Μία εικόνα ιδιαίτερα ανησυχητική από πλευράς δημόσιας υγείας, εγκαταστάσεις που δεν πληρούν τους κανόνες υγιεινής και που θα έπρεπε να κλείσουν. Η έκθεση αυτή (εδώ σε αρχείο PDF), έχει και συγκαλυμμένες τρομαχτικές καταγγελίες. Παραθέτω:

«Σε όλους τους χώρους υπάρχει συγχρωτισμός εκατοντάδων ανθρώπων σε ενιαίους χώρους, χωρίς επαρκή εξαερισμό, με συσσώρευση απορριμάτων και αποβλήτων, κακές συνθήκες υγιεινής, ανεπάρκεια στην χορήγηση πόσιμου νερού και κυμαινόμενη ποιότητα και ποσότητα τροφίμων«.

Σας ικετεύω να ξαναδιαβάσετε αυτήν την παράγραφο, να αντιληφθείτε λέξη προς λέξη τι είναι ακριβώς αυτό που λέει ως γνωμάτευση σε δεκαέξι χώρους (στους οποίους «φυλάσσονται» μεταξύ άλλων και οικογένειες, παιδιά) που έγινε αυτοψία!

Και;

Α, θα το απολαύσετε αυτό: Και, όταν ερωτήθηκε ο αρμόδιος υπουργός Τόσκας, η απάντησή του ήταν » Και επειδή το είπε κάποιος, τι σημαίνει αυτό; Δεν κατάλαβα κι εγώ λέω τη δική μου άποψη και εσείς τη δική σας.» Εδώ, μαζί με άλλες θαυμάσιες απαντήσεις.

Επειδή το είπε κάποιος. Εν προκειμένω, ο ΚΕΕΛΠΝΟ, ο …αρμόδιος κρατικός φορέας.

Αυτή, μαζί με άπειρες άλλες που δεν τις γνωρίζουμε γιατί οι δημοσιογράφοι δεν μπορούν πια να πλησιάζουν τα κέντρα φιλοξενίας φυλακών προσφύγων/μεταναστών, μαζί με τις καταγγελίες για την Κόρινθο, που ακόμα και κυβερνητικοί βουλευτές αντέδρασαν, μαζί με καταγγελίες για απόπειρες αυτοκτονίας για τις συνθήκες και το ευρύτερο πλαίσιο κράτησης.

Και;

Θα μου πείτε, όλα αυτά είναι πρωτόγνωρα. Η κυβέρνηση έχει να διαχειριστεί μία κρίση, γεγονότα για τα οποία δεν ήταν προετοιμασμένη.

….όχι ακριβώς: Οι έρευνες, για την ποιότητα διατροφής που είναι και το πιο εξόφθαλμο από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι φιλοξενούμενοι κρατούμενοι αθώοι μετανάστες/πρόσφυγες, έχει ξεκινήσει …έναν χρόνο και πριν. Ήταν γνωστό το πρόβλημα, και συνεχίζεται ακόμα, αδιάκοπα – τώρα πια με εκδικητικές συμπεριφορές για όποιον αντιδρά.

~

Αυτή η κυβέρνηση είναι κυβέρνηση όλων μας. Ο,τι και να ψήφισε ο καθένας από μας, είτε την ήθελε, είτε όχι, είτε έχει αντιρρήσεις, είτε συμφωνεί μαζί της, αυτή, όπως και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις πριν από αυτήν, είναι όλων των Ελλήνων.

Οι πράξεις της, μας εκφράζουν όλους μας. Αν σε κάποιες εξ αυτών είμαστε αντίθετοι, έχουμε όλοι υποχρέωση να αντιδράσουμε. Αν δε την ψηφίσαμε, η υποχρέωση καθενός από εμάς είναι ουσιαστικότερη: ο λόγος μας έχει αυξημένη βαρύτητα, η αντίδρασή μας έχει αυξημένη σημασία.

Είτε μία δεξιά, είτε μία αριστερή, είτε μία φιλελεύθερη, είτε μία σοσιαλιστική κυβέρνηση – δεν (θα έπρεπε να) έχει δικαίωμα να φέρεται έτσι σε συνανθρώπους μας.

Οι άνθρωποι που θαλασσοπνίγηκαν για να φτάσουν μέχρι εδώ, που έφυγαν για να γλυτώσουν από πολέμους και κακουχίες, που έχασαν φίλους, αδέλφια και γονείς στα κύματα της ελπίδας για επιβίωση (γιατί δεν ανοίξαμε έναν ασφαλέστερο φράκτη), αξίζουν κάτι περισσότερο από το να τους φέρονται σαν ζώα, να τους στερούν μία (πληρωμένη από άλλους!) αξιοπρεπή διαβίωση, και να τους τιμωρούν όταν αντιδρούν στον εξευτελισμό τους.

Εμείς από την πλευρά μας υποχρεούμαστε για κάτι περισσότερο απέναντί τους από το να αφήνουμε μία κυβέρνησή ΜΑΣ να φέρεται έτσι απάνθρωπα.

Ενώστε τις φωνές σας, ενημερωθείτε, ρωτήστε, διαμαρτυρηθείτε. Αντιδράστε! Είναι η μόνη αξιοπρεπής στάση που μας έχει απομείνει.

~

Υ.Γ.: Οκτώ άνθρωποι, επτά από τα οποία είναι μικρά παιδάκια, ασθένησαν με ηπατίτιδα τύπου Α, σε κέντρο φιλοξενίας φυλάκισης Νέας Καβάλας, ασθένεια που σχετίζεται άμεσα με τις συνθήκες διαβίωσης όπως διαβεβαιώνουν οι γιατροί. Επτά παιδάκια.

Παρακολουθώντας κανείς τις τελευταίες εξελίξεις στην χώρα και με το θέμα (μα όχι αποκλειστικά) της συγκέντρωσης με τον διακριτικό τίτλο #παραιτηθειτε , είναι εύκολο να διακρίνει ένα πρόβλημα που χρονίζει, προφανώς, μα δεν λύθηκε ιδιαιτέρως με την «πρώτη φορά αριστερά»:

Οι κυβερνήσεις-κόμματα.

Η επιμονή των κομμάτων να «κουβαλάνε» το ιδεολογικό τους πρόσημο και όταν γίνονται κυβέρνηση, κάτι συνηθισμένο, αντιλαμβάνομαι, μα όχι ιδιαίτερα ενθαρρυντικό.

Τούτη η κυβέρνηση, ειδικά στο θέμα του #παραιτηθειτε έχει ξεφύγει τελείως. Από τις δηλώσεις «αντίστοιχοι διαδηλωτές κάποτε φορούσαν γούνα», από το «η διαμαρτυρία είναι στα όρια της συνταγματικής ανοχής» μέχρι το «στρέφονται κατά της χώρας» της κυβερνητικής εκπροσώπου, σπεύδει να επικυρώσει, σε κάθε τόνο, ότι η κυβέρνηση φέρεται ως να είναι κυβέρνηση αποκλειστικά Συριζαίων.

Αυτό που ξεχνούν όμως με τέτοιες δηλώσεις, είναι ότι οφείλουν να είναι κυβέρνηση όλων. Και των ψηφοφόρων τους, και των ψηφοφόρων των άλλων κομμάτων. Και όσων συμφωνούν μαζί τους, και, πολύ περισσότερο ίσως, όσων διαφωνούν με την πολιτική τους και θα ήθελαν σε πρώτη ευκαιρία μία άλλη. Και όσων λένε «μείνετε», και όσων λένε «φύγετε».

Προσωπικά, μπορεί να πιστεύω ότι αυτή είναι μία κυβέρνηση που είπε ψέματα στους πολίτες που την εμπιστεύτηκαν – είτε γιατί δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, είτε γιατί δεν ήθελε να διαχειριστεί το πολιτικό κόστος μίας διαφορετικής επιλογής της. Κρίθηκε, πράγματι γι’ αυτό, με την εκλογή του Σεπτεμβρίου – όπως περίπου κρίθηκε και το 2012 η τότε συγκυβέρνηση και συνέχισε το έργο της. Μα ακόμα και αν πήρε την δεύτερη ευκαιρία που ζητούσε, (έστω και αν της την έδωσε ένα μικρό ποσοστό του απογοητευμένου εκλογικού σώματος, μόλις το 57%), δεν παύει, ούτε στιγμή, να είναι κυβέρνηση ΟΛΩΝ των πολιτών αυτής της χώρας.

Θα έλεγε για την κομματική της πελατεία ποτέ «αυτοί μοιάζουν με αυτούς που φοράγανε κάποτε γούνα»; Θα τολμούσε να κρίνει μία επιλογή τους ως «εχθρική για την χώρα»; Όχι; Ε, τότε με τον ίδιο σεβασμό και προσοχή οφείλει να αντιμετωπίσει και αυτούς με τους οποίους διαφωνεί και δε θα την ψηφίσουν ποτέ.

Αυτό, όπως το βλέπω εγώ, είναι πολιτικός πολιτισμός. (Για να σας προλάβω, το «οι κόσμος από κάτω είναι παραπλανημένος, τους εκμεταλλεύονται οι διοργανωτές» όχι, δεν είναι ίδιον πολιτικού πολιτισμού όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ).

Κομματική κριτική μπορεί όντως ελεύθερα να κάνει ένα στέλεχος του Σύριζα ή των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, ναι, θα προτιμούσα να μην – αλλά αυτό αφορά κυρίως τους ψηφοφόρους τους. Κυβερνητική κριτική όμως, οφείλει να γίνεται πάντα με γνώμονα την θέση ότι η κυβέρνηση μιλάει εξ ονόματι των πολιτών, όλων των πολιτών, και όχι των κομμάτων που την έφεραν εκεί.

Και αυτό, όπως και πολλά άλλα εξόφθαλμα λάθη που συνεχίζουν και με αυτήν την κυβέρνηση (όπως και με τις προηγούμενες) να γίνονται, μπορεί να λυθεί μόνο με πίεση των ψηφοφόρων τους.

Είναι σε θέση οι ψηφοφόροι του Σύριζα να πιέσουν ώστε να αντιμετωπιστεί με σεβασμό (ανεξαρτήτως διαφορών) ο κάθε πολιτικός τους αντίπαλος;

Αμφιβάλλω, μα δεν θα σταματήσω ποτέ να ελπίζω και να το ζητάω.