#1 by kostask: Turnpike - Where There is Nothing

   Δέκα χρόνια πέρασαν από το ντεμπούτο άλμπουμ των Turnpike. Είναι πολλά για μια μπάντα που υποτίθεται είναι ενεργή και ψάχνει την αναγνώριση όταν μόνο λίγες χούφτες ανθρώπων τη γνωρίζουν. Ίσως η απάντηση έρχεται από τον τίτλο του 2ου άλμπουμ που συμπληρώνει αυτόν του 1ου, χωρίς να είμαι σίγουρος ότι αυτό έγινε ηθελημένα από την μπάντα του Brisbane: 

"Humans find patterns" ...... "Where There is Nothing"

   Θέλοντας να το κάνουν ή όχι -μικρή σημασία έχει- οι Τurnpike προσφέρουν μια μεγάλη αλήθεια στο σημερινό μουσικό στάτους κβο: μην ψάχνετε για μοτίβα (ντεμπούτο άλμπουμ, καλύτερο 2ο, τρίτο που καταξιώνει τη μπάντα), μην ψάχνετε για νεόκοπους Σωτήρες, μην ψάχνετε για στοιχεία που οδηγούν σε κάτι μεγαλύτερο από αυτό που βλέπετε/ακούτε μπροστά σας. Εδώ και χρόνια έχω κουραστεί να απογοητεύομαι από νέες μπάντες που νόμιζα ότι θα είναι οι μπάντες της γενιάς μου, οι μπάντες που θα επηρεάσουν τις επόμενες γενιές και θα συνεχίζουν να μνημονεύονται σε λίστες σαν κι αυτήν εδώ 20 χρόνια αργότερα. 

   Οι μπάντες που μάθαμε στα 80's-90's δεν υπάρχουν πλέον, καλώς ή κακώς και δεν το λέω αυτό με στυλ "δεν βγαίνουν μπάντες πια όπως παλιά", αλλά σίγουρα δεν βγαίνουν πλέον με το μοτίβο στο οποίο είχαμε συνηθίσει. Φταίει η σημερινή σταθερή πολιτική κατάσταση των χωρών αυτών, που ζει σε ένα καθαρό, αποστειρωμένο περιβάλλον που δεν τους προκαλεί οργή ώστε με τη σειρά της αυτή να εκφραστεί μουσικά? Φταίει ο τρόπος που ακούμε πλέον μουσική, που από κάτι χειροπιαστό έχει μετατραπεί σε κομμάτι προγράμματος κινητής τηλεφωνίας? Φταίνε τα social media και η υπερέκθεση των συγκροτημάτων που καίγονται στον βωμό του next big thing? Σίγουρα είναι πολλές οι αιτίες, το αποτέλεσμα όμως είναι ξεκάθαρο και ο μόνος τρόπος είναι να συμβιβαστούμε όλοι μ αυτό. Απόλαυσε αυτό που ακούς όταν το ακούς, χωρίς να οραματίζεσαι τους νέους Sonic Youth, τους νέους Pixies, τους νέους Nirvana, τους νέους Radiohead κλπ.. 

   Όλα τα παραπάνω γράφτηκαν απλά και μόνο για να συγκρατήσω τον εαυτό μου από μια ακόμα μελλοντική απογοήτευση. Γιατί σε κανονικές εποχές, θα έγραφα ότι ακούγοντας το "Where There is Nothing" είναι σαν να ακούω τους Fugazi για πρώτη φορά, σαν να ακούω τη μπάντα της επόμενης εποχής. Πλέον εύχομαι όντως να μην είναι αυτή η "μοίρα" των Turnpike, γιατί πολύ απλά δε θα εκπληρωθεί ποτέ. Όμως αυτό δεν αναιρεί το πόσο απολαμβάνω να τους ακούω σήμερα. 

   Με λένε kostak, έχω συμβιβαστεί και είμαι καλά. 

Συνολικά, αυτά είναι τα άλμπουμς που με τον τρόπο τους όρισαν τη μουσική μου χρονιά: 

1. Turnpike - Where There Is Nothing

2. Cowards - Interviews With Dull Men

3. Oranssi Pazuzu - Värähtelijä

4. Trust Punks - Double Bind

5. Civil Union - Seasick, Lovedrunk

6. Death Pedals - Meat House

7. Future Of The Left - The Peace And Truce Of Future Of The Left

8. Ulver - Atgclvlsscap

9. Neurosis -"Fires Within Fires

10. King Gizzard & The Lizard Wizard - Nonagon Infinity

11. Xiu Xiu – Plays The Music Of Twin Peaks

12. Roger Goula – Overview Effect

13. Cobalt - Slow Forever

14. Spines – Lymph Nodes

15. Ulrika Spacek - The Album Paranoia

16. Cavern of Antimatter - Void Beats/Invocation Trex

17. The Body - No One Deserves Happiness

18. Gojira - Magma

19. Radiohead - A Moon Shaped Pool

20. Kino Kimino - Βait is for Sissies

No1 by Cubelax: King Gizzard and the Lizard Wizard - Nonagon Infinity

#2 by kostask: Cowards - Interviews With Dull Men

Οι αγαπημένοι Cowards απλά δεν υπάρχουν πια και μας χαιρέτισαν μ αυτό. Χωρίς άλλο σχόλιο.

No2 by Cubelax: Underworld - Barbara Barbara, We Face a Shining Future

#3 by kostask: Oranssi Pazuzu - Värähtelijä

Περίεργο πράγμα η μουσική. Σε σύγκριση με τις υπόλοιπες Τέχνες, είναι με διαφορά η πρώτη που βιώνουμε (βλ. νανούρισμα) και η μόνη που μας ακολουθεί συνέχεια σε κάθε πτυχή της ζωής μας, είτε την αποζητούμε είτε όχι. Υπάρχει δλδ μια συνεχής προβολή της μουσικής σε όλους μας, ασχέτως πόσο βαθιά μέσα της καταδυόμαστε μερικοί -επίσης περίεργοι- τύποι. Με τέτοια υπερέκθεση λοιπόν και όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο ελαχιστοποιούνται μαθηματικά οι πιθανότητες να ακούσεις κάτι νέο που θα σου κάνει αίσθηση όχι για κάποια πρωτοτυπία ή για κάποια catchy μελωδία, αλλά γιατί θα έχει αυτόν τον ΗΧΟ που εσύ τουλάχιστον δεν έχει τύχει να τον ξανανιώσεις. Η μουσική ευτυχώς έχει ακόμα αυτή την ιδιότητα να σε κάνει να σηκώνεις φρύδι, όση μουσική κι αν έχεις ακούσει, όσο βαθιά μέσα της ή όχι κολυμπάς.

Τους Oranssi Pazuzu κάποιοι τους παρομοιάζουν -όχι λανθασμένα- με τους Swans. Κάποιοι άλλοι, ως η ψυχεδελική μπάντα του black metal. Άλλοι, θα τους ακούσουν για το -περιέργως- αρκετό stoner που βγάζουν. 

Για μένα τα παραπάνω καμία σημασία δεν έχουν. Οι Oranssi Pazuzu έβγαλαν μέσω του Värähtelijä αυτόν τον ΗΧΟ που σπάνια πλέον ακούω και αδυνατώ να περιγράψω με λέξεις. Αυτά τα 69' είναι με διαφορά ό,τι πιο φρέσκο άκουσα μέσα στο 2016. 

Περίεργο πράγμα η μουσική.  

No3 by Cubelax: Ulrika Spacek - Paranoia

#4 by kostask: Trust Punks - Double Bind

Αραιά και που βγαίνουν άλμπουμς που έχουν κάτι να σου πουν ακριβώς εκείνη την περίοδο που χρειάζεσαι να το ακούσεις πιο πολύ. Αραιά και που βγαίνουν άλμπουμς που νιώθεις ότι γράφτηκαν για σένα, ίσως από σένα. Αραιά και που βγαίνουν άμπουμς που σε αγγίζουν περισσότερο απ' όσο ένα ανθρώπινο χέρι μπορεί. 

Το Double Bind δεν είναι ένα από αυτά τα άλμπουμς. 

Είναι όμως από εκείνα τα άλμπουμς που τυχαία θα πέσεις πάνω τους και δε σ αφήσουν να τ αφήσεις. Ίσως γιατί έχουν πολλά στοιχεία από τις αγαπημένες σου μουσικές, κάτι από indie, αρκετό από punk, ήχο που σου θυμίζει τόσα πολλά που βαριέσαι να απαριθμείς. 

Είναι από εκείνα τα άλμπουμς που είναι εγγύηση. Δε θ ακούσεις τίποτα νέο, αλλά θα τρέχεις συχνά σ αυτό για να σου θυμίσει ποιος είσαι και τι σ αρέσει. Και σπάνια πλέον βγαίνουν τέτοια άλμπουμς όταν είσαι στα mid-30's. Είναι θέμα εμπιστοσύνης στον εαυτό σου. 

Trust punks, they will always be around. 

No4 by Cubelax: Yak - Alas Salvation

#5 by kostask: Civil Union - Seasick, Lovedrunk

Antipodean Gothic Perfection. 

Έτσι αυτοαποκαλούνται οι Civil Union. Και είναι από τις λίγες φορές που μπάντα έχει δίκιο για τον εαυτό της. Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία 2 χρόνια πέρασαν διάφορα ως μπάντα (και όχι μόνο) και αυτό τους βγήκε στο Seasick, Lovedrunk. Το αποτυχημένο τουρ τους στην Αμερική ήταν γεμάτο με διαρρήξεις εκεί που έμεναν, αυτοκινητιστικά ατυχήματα και διάφορες άλλες near-death εμπειρίες. Με το που γύρισαν στη Νέα Ζηλανδία, ο μπασίστας τους μετά βίας διασώθηκε όταν το σπίτι που έμενε κατέρρευσε στον πρόσφατο σεισμό ενώ η πόλη του σχεδόν ισοπεδώθηκε. Και σαν να μην έφταναν αυτά, είχαν να κάνουν με έναν ψυχοπαθή μηχανικό ήχου που δεν τους άφηνε σε ησυχία και τους κλείδωνε στο στούντιο μέχρι να βγάλουν τον ήχο που εκείνος απαιτούσε (γενικώς και αδιακρίτως, τους αγαπάμε αυτούς τους τύπους). 

Ε, βάλτε όλα τα παραπάνω στο μπλέντερ, προσθέστε και μια μεγάλη δόση ατόφιου post-punk, διαπεραστικού μπάσου και βρωμιάρικων riffs και θα βγάλετε ένα Post/Goth/Punk αριστούργημα. Στο "Love makes slaves of us all" θα ακούσετε τον τραγουδιστή να βήχει στο τέλος του τραγουδιού. Δεν είναι εφέ, δεν είναι επιτηδευμένο. Έχει μόλις τραγουδήσει ένα ολόκληρο τραγούδι με μια ανάσα, δανειζόμενος έναν λάρυγγα βγαλμένο από τις φωτιές της Κόλασης. Αριστούργημα. 

Σοβάρεψαν τα πράγματα. Φτάσαμε 5άδα με τους Civil Union και ειδικά φέτος και τα 5 albums θα μπορούσαν να είναι στην κορυφή. 

No5 by Cubelax: Car seat headrest - Teens of Denial

(Σημ. του μπλογκιδιοκτήτη kostak: ΑΙΣΧΟΣ) 

#6 by kostask: Death Pedals - Meat House

Σαν αγόρι κι εγώ, όπως και πολλοί από εσάς, αγαπούσα/αγαπώ να παίζω με αυτοκινητάκια. Είτε όταν ήμουν μικρός κι αυτά ήταν παιχνίδια, είτε όταν μεγάλωσα και αυτά παρέμειναν παιχνίδια. Προς μεγάλη μου έκπληξη, έμαθα μεγαλώνοντας ότι δεν ίσχυε αυτό για όλα τα αγοράκια εκεί έξω. Πάντως, η αγάπη μου περιοριζόταν σε οχήματα που πατάνε σταθερά στο έδαφος και συνήθως έχουν 4 τροχούς. Αυτά με τους 2 τροχούς μόνο μου προκαλούσαν ακόμα μεγαλύτερο θαυμασμό, ο οποίος όμως ήταν ταυτόσημος με τον φόβο γι αυτά. Η σχέση μου με τις μηχανές ήταν από μακρυά κι αγαπημένοι. 

Ε, όλοι θα είχατε ως έφηβοι τον κάγκουρα το φίλο σας που κατά βάση ψυχούλα και καλό παιδί, αλλά κατά κύριο λόγο υπήρχε και του μιλούσαν τα κορίτσια απλά και μόνο επειδή καβαλούσε μηχανή. Και τι μηχανή! Μια Aprilia (δε θυμάμαι ποια), αλλά ήταν από αυτές τις (πολύ) γκαζιάρες/πιστιάρες. Με τα πολλά με ανέβασε μια μέρα στη μηχανή γιατί θα με φώναζε κότα μπροστά σε όλους. Είναι γνωστό ότι η φήμη ως έφηβος είναι σημαντικότερο πράγμα από τη ζωή την ίδια, έτσι ανέβηκα. Ο κάγκουρας ο φίλος μου λοιπόν θα πρέπει να με αντιπαθούσε και ήθελε να με τιμωρήσει. Με σαδιστική ευκολία αλλά και μηδενική αίσθηση κινδύνου/ζωής/μαλλιών επί κεφαλής, μου έδωσε να καταλάβω τι θα πει G, τι θα πει ένα με το έδαφος, τι θα πει πήγα στο διάολο και γύρισα. Μιλάμε για κλειστές στροφές με 200 ξέρωγω, κανένα φρένο ποτέ, δε σταματούσαμε για τίποτα και για κανέναν. Κάτασπρος ο kostakisk. Πρέπει πρώτα να έφτασε το κεφάλι μου εκεί που παρκάραμε και μετά από κανα 2λεπτο να μας βρήκε και το στομάχι μου. 

Η βόλτα πρέπει να είχε διάρκεια 30λέπτου. Όσο περίπου διαρκεί και το Meat House των Death Pedals. Ακούγοντάς το, το κεφάλι μου αποκολλήθηκε από το στομάχι όπως τότε. Καλές εποχές. Καλές μουσικές. Οι κάγκουρες θα μας θάψουν όλους.

No6 by Cubelax: Thee Oh Sees - A weird exits

#7 by kostask: Future of the Left - The Peace and Truce of Future of the Left

The Peace and Truce of God, pre-chivalry was a code for knights that weren't exactly the genuine paladins that history would paint them to be, but thugs with armor riding around the countryside taking what they wanted in every kind of sense. So the Peace and Truce of God was an attempt to give some kind of code and set of rules to those people (source: wikipedia). 

Το Νο7 του kostask είναι politically correct και το Mέλλον της Αριστεράς είναι politically ironic.

No7 by Cubelax: Russian Circles - Guidance

#8 by kostask: Ulver - ATGCLVLSSCAP

Ο Νακίτο ο Νίντζα αποφάσισε να σταματήσει να κρύβεται στο Νησί. Έπρεπε να δράσει. Τα πράγματα πλέον είχαν ζορίσει αρκετά. Αλλά μήπως είχε ποτέ μάθει διαφορετικά? Όλη του η ζωή ένας ανήφορος στρωμένος πάνω σε μια χρυσή αμμουδιά της ερήμου. Που πήγαινε?  Δεν υπήρχε ζωδιακός κύκλος τον οποίο να μην συμβουλεύτηκε. Ποιος ήταν ο σκοπός του? Κανένα πνεύμα από αυτά που είναι αόρατα και σου δανείζουν δύναμη δεν ηξερε να του πει. Ποιος ήταν πλέον? Ένας κρο-μανιόν που 16 χρόνια τώρα δεν κάνει τίποτα άλλο από το να γεύεται την γλύκα του αίματος, η μόνη γεύση που του φαίνεται γλυκή. Όχι... Η μόνη γεύση που έχει... 

Από το πουθενά πετάγεται ένα drone, σίγουρα σταλμένο από τον τιποτένιο Βραχματσούχτρα με μοναδικό σκοπό να λιώσει σαν βούτυρο το κρανίο του Νακίτο του Νίντζα με το σφυρί που ...όχι! δεν είναι δυνατόν....αλλά ήταν σίγουρος.... είχε κατασκευαστεί στο Νάμα του Χανουμάτε! Όλοι μπορούν να ξεχωρίσουν τα σφυριά που κατασκευάστηκαν -γεννήθηκαν- στο Νάμα του Χανουμάτε! 

Ο Νακίτο ο Νίντζα ήξερε ότι το τέλος του είναι κοντά. Αλλά αυτό το ξέρει εδώ και 20 χρόνια και πάντα τα καταφέρνει και γλιτώνει αλλάζοντας συνεχώς πρόσωπο, συνήθειες και κωδικό εισόδου. Φτύνει στις παλάμες του. Αίμα, δάκρυα κι οργή. Απασφαλίζει το σπαθί του και θαυμάζει για μια ακόμη -τελευταία?- φορά την κόψη του. Ο Ήλιος ο Σολάρις γυαλίζει πάνω του. Το θέαμα είναι τρομακτικό και συνάμα εκστατικό. Γύρω του χιλιάδες Εκκλησιαστές τον παρατηρούν.  

"Πάλι καλά που υπάρχει κοινό για να δει τον Νακίτο τον Νίντζα να σκοτώνεται. Χα.... αυτό κι αν είναι κάτι που θα λέτε στα παιδιά σας".

Ο Νακίτο ο Νίντζα είχε μολις ξεκινήσει την επίθεσή του...

No8 by Cubelax: FEWS - Means

#9 by kostask: Neurosis - Fires within Fires

Ξεκίνησα να γράψω κάτι για τους Neurosis. Θα έγραφα για το απίστευτο μουσικό τους εύρος (δε στα λέω, να τους ψάξεις). θα εξυμνούσα την αρτιότητα ΟΛΩΝ των δίσκων που έχουν βγάλει στην 30ετή καριέρα τους (πόσα?). Θα εξέφραζα την έκπληξή μου για το πόσο φρέσκοι ακούγονται το 2016 με το Fires within Fires χωρίς ουσιαστικά να ανακαλύπτουν τον τροχό (όπως είχαν κάνει παλιότερα και μάλιστα πολλές φορές). Αλλά δε μου βγαίνει τίποτα καλό να γράψω, έτσι δεν γράφω. Αν και ό,τι σκεφτόμουν να γράψω, ουσιαστικά συνοψίζεται στο ένα: "Οι Neurosis γαμάνε". 

No9 by Cubelax: LNZNDRF- LNZNDRF

#10 by kostask: King Gizzard and the Lizard Wizard - Nonagon Infinity

Το psy-rock πέθανε, ζήτω το psy-rock. 

Εδώ και 20 χρόνια περίπου η μουσική είναι αλήθεια ότι συμβιβάστηκε με το γεγονός πως ό,τι ήταν να ανακαλύψει, το ανακάλυψε. Ναι, περιστασιακά βγαίνει κάτι νέο που μπορεί και να μην έχεις ξανακούσει, αλλά αυτό το "νέο" συνήθως θα σταματήσει εν τη γενέσει του. Δε θα δεις να δημιουργείται ρεύμα, δε θα δεις να δημιουργείται genre, δε θα δεις αυτό το "νέο" να αποτελεί επιρροή που θα την αναφέρουν μελλοντικές μπάντες και μόλις πρόσφατα συνειδητοποίησα ότι εδώ και χρόνια έχει σταματήσει να δημιουργούνται σκηνές "πόλης" όπως παλιότερα (Seattle, Manchester, New York κλπ). Λογικό κι επόμενο λοιπόν, να ακούς μουσική που κατά βάθος είναι revival λιγότερο ή περισσότερο. Και εννοείται ότι παρθενογενέσεις δεν υπάρχουν και δεν υπήρξαν ποτέ στη μουσική, αλλά δεν διακρίνω καν τάση προς πειραματισμό σε μεγάλη κλίμακα (βλ. Sonic Youth) που θα είχε μια δυναμική τουλάχιστον για κάτι άλλο. 

Από τα μεγαλύτερα revivals που έχουμε ζήσει και κατά διαστήματα εκτιμήσει την τελευταία δεκαετία , είναι το psy-rock. Υπήρξε τέτοια υπερπαραγωγή psy-rock συγκροτημάτων, δίσκων, μέχρι και dedicated φεστιβάλς που έχει ξεπεράσει προ πολλού την έννοια του overdose. Κοινώς, κάηκε το πράμα τόσο γρήγορα όσο γρήγορα εξαπλώθηκε. Τα τελευταία 2 χρόνια λοιπόν, το αυτί μου αρνείται να του αρέσει πλέον σχεδόν οτιδήποτε βγαίνει με psy-rock περιτύλιγμα. Νομίζω πως ότι ήταν να ακούσει, το άκουσε. Άλμπουμς που παλιότερα θα άκουγα περισσότερο και θα ψήφιζα, φέτος προσπερνάω με ευφορία στα όρια του σαδισμού. 

Αυτό σημαίνει ότι για να ψηφίζω στο Νο10 άλμπουμ που πέφτει στην άνω κατηγορία, μάλλον θα μου άρεσε πολύ. Η ειρωνία του πράγματος είναι ότι το Nonagon Infinity δεν έχει τίποτα νέο που δεν έχεις ακούσει (ίσως και σιχαθεί) ήδη. Αλλά πολύ σπάνια μπάντα που τη λένε King Gizzard and the Lizard Wizard, δε θα βρει χώρο σε κάποια ψηφοφορία του muz!cOn blog, απλά και μόνο λόγω πρωτοτυπίας. 

The King is dead, all hail the King. 

No10 by Cubelax: True Widow - Avvolgere