κοινωνική απελευθέρωση
Σε μια ιστορική ομιλία έναρξης του «κύματος» του νεο-φιλελευθερισμού το 1987, η Μάργκαρετ Θάτσερ είχε εκφράσει με τον πιο ξεκάθαρο και ουσιαστικό τρόπο το μέλλον που ετοίμαζε ο κόσμος της αγοράς για όλους εμάς και τα παιδιά μας. «Δεν υπάρχει κοινωνία», είχε πει… «υπάρχουν οικογένειες και επιχειρήσεις. Οι άνθρωποι πρέπει να νοιάζονται πάνω από όλα για τον εαυτό τους. Είναι υποχρέωση όλων μας να φροντίζουμε πρώτα τον εαυτό μας». Διδαχθήκαμε να αγωνιζόμαστε ο ένας ενάντια στον άλλον για να μπορούμε να επιβιώνουμε στο αναγκαίο κλίμα «ανταγωνιστικότητας». Είδαμε όλες τις επιθυμίες, τις ανάγκες και τα όνειρα μας να γίνονται εμπορεύματα. Για τριάντα χρόνια ο ατομικισμός και η κυνική αδιαφορία έγιναν η βάση του κοινωνικού οικοδομήματος. Οι έλληνες πήραν υπερτοκισμένα δάνεια για να πάνε χλιδάτες διακοπές, να σπουδάσουν τα παιδιά τους στο εξωτερικό, να πληρώσουν ιδιωτικά νοσοκομεία, να αγοράσουν ακριβά αυτοκίνητα. Γυρνώντας σπίτι, εξαντλημένοι από την δουλειά, χάζεψαν για χρόνια βλέποντας ηλιθιότητες στην τηλεόραση, πιστεύοντας και δοξάζοντας κλέφτες πολιτικούς, ψεύτες δημοσιογράφους, μέτριους ποδοσφαιριστές και άθλιες τραγουδίστριες. Η «λιτότητα» ήταν το παραμύθι που κάθε νέα κυβέρνηση δίδασκε στους υπηκόους της χώρας σαν εθνικό καθήκον. Πρώτα ήταν η είσοδος στην Ευρώπη, μετά το ευρώ, το χρηματιστήριο, οι Ολυμπιακοί αγώνες, μετά η «χρηματοπιστωτική κρίση», τώρα το εθνικό χρέος.
Δεν θα νικήσουν οι μηχανές,… θα νικήσουν οι άνθρωποι!