Οι φοιτητικές εκλογές αποτελούν
μια στιγμή του φοιτητικού κινήματος, μια στάση όπως και όλες οι άλλες. Η
διαφορά των φοιτητικών εκλογών σε σχέση με μια Γενική Συνέλευση είναι ότι οι
καθεστωτικές δυνάμεις έναν ολόκληρο χρόνο δουλεύουν για τις πρώτες και ποτέ για
τις δεύτερες. Δεν αρνούμαστε ότι το αποτέλεσμα των φοιτητικών εκλογών δείχνει
έναν κάποιο πολιτικό συσχετισμό που υπάρχει στα ελληνικά πανεπιστήμια, ο οποίος
όμως δεν είναι παγιωμένος και φυσικά εξελίσσεται εντός των φοιτητικών
αμφιθεάτρων και διαμορφώνεται συνεχώς ανάλογα με την συγκυρία.
Με βάση τα εκλογικά
αποτελέσματα βλέπουμε πως δεν υπήρξαν ούτε φέτος ιδιαίτερες έως και καθόλου
μετατοπίσεις στον συσχετισμό δυνάμεων μέσα στις σχολές, παρόλη τη δύσκολη
κατάσταση που υπάρχει, λόγω της κρίσης. Πιο συγκεκριμένα:
Η αποτύπωση της ΕΑΑΚ ως 3η δύναμη
πανελλαδικά στα ΑΕΙ και ως 4η στα ΤΕΙ δείχνει ότι υπάρχει μία
δυναμική μέσα στα πανεπιστήμια. Ήταν η δύναμη
που το προηγούμενο διάστημα έδωσε μάχες ενάντια στις διαγραφές, στον
Φορτσάκη και τις αυταρχικές διοικήσεις, πάλεψε ώστε το άσυλο να ανήκει στο λαό
και στη νεολαία. Μένει βέβαια αυτό να αξιοποιηθεί και το επόμενο διάστημα στις
επόμενες μάχες και αγώνες. Η ΕΑΑΚ στις σχολές που υπήρχε συνεχής πολιτική
παρουσία κατάφερε να πάρει ένα καλό αποτέλεσμα (π.χ ΕΜΠ). Παρόλες
τις εσωτερικές της αντιφάσεις, που έφτασαν μέχρι και σε φαινόμενα διάλυσης, οι
αγωνιστές και οι αγωνίστριες που τη στηρίζουν είναι πεπεισμένοι ότι η
αντιπαράθεση δεν μπορεί να γίνει μόνο στο επίπεδο της εκπαίδευσης, είναι
πεπεισμένοι ότι όπως συνολική είναι η επίθεση, το ίδιο συνολική πρέπει να είναι
και η απάντηση. Οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες που στρατεύονται και στηρίζουν
τα σχήματα της ΕΑΑΚ έχουν διαλέξει την πλευρά του οδοφράγματος και είναι
έτοιμοι να συγκρουστούν μέχρι το τέλος. Είναι όμως στοίχημα για το μέλλον, τα
σχήματα της ΕΑΑΚ να μείνουν πιστά στον αντικαπιταλιστικό και αντισυστημικό τους
λόγο και ρόλο!
Παρά την πτώση του ποσοστού της ΔΑΠ κατά 1% συνεχίζει ναι είναι πρώτη
δύναμη διατηρώντας την μαζική της απεύθυνση και παραμένει ο βασικός αντίπαλος
μέσα στις σχολές ως γνήσιος εκφραστής
της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και των αντιδραστικών πολιτικών. Είναι ο κομματικός μηχανισμός, είναι οι καλές
σημειώσεις, είναι η προσφορά
κοινωνικοποίησης, είναι φυσικά οι πελατειακές σχέσεις που την κρατάνε
τόσα χρόνια στην πρώτη θέση. Το γεγονός ότι η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ παραμένει εκλογικά πρώτη
δύναμη σε ΑΕΙ-ΤΕΙ και η κατ' επίφαση συναίνεση το φοιτητικού σώματος στις
προτάσεις της πρέπει να αποτελέσουν πεδίο αντιπαράθεσης για την ΕΑΑΚ το επόμενο
διάστημα. Η συνεχής πρώτη θέση της ΔΑΠ, παρά τη μικρή, αλλά σταθερή πτώση της
τα τελευταία χρόνια δείχνει μια συντηρητικοποίηση της νεολαίας, που θα έπρεπε
να έχει αποτραπεί και τώρα μένει να ανατραπεί!
Η ΠΑΣΠ έχει αρχίσει να εξαφανίζεται από το πολιτικό σκηνικό των ΑΕΙ
διατηρώντας πολύ μικρά ποσοστά, εκτός από μερικές σχολές στις οποίες έχει
παραδοσιακά δύναμη και ο ρόλος της είναι ταυτόσημος με της ΔΑΠ. Ωστόσο στα ΤΕΙ
έχει ισχυρό εκλογικό μηχανισμό και τα ποσοστά της πέφτουν με χαμηλότερους
ρυθμούς. Η κάτω βόλτα που έχει πάρει η ΠΑΣΠ τα τελευταία χρόνια είναι
αποτέλεσμα τόσο της μνημονιακής πολιτικής του ΠΑΣΟΚ από την οποία όσο και να
προσπάθησε, σε κάποιους συλλόγους δεν μπόρεσε να διαχωριστεί, όσο και της ταύτισής της με τη ΔΑΠ, σε άλλους
συλλόγους.
Η ΠΚΣ τα τελευταία 2 χρόνια σημειώνει μία άνοδο στα ποσοστά της
γεγονός που δεν είναι ξέχωρο από την
συνολικότερη κατάσταση που επικρατεί στο φοιτητικό κίνημα. Η προηγούμενη
περίοδος με την σχετική κινηματική νηνεμία έδωσε τον χώρο στην ΠΚΣ είτε να
παίρνει τον ρόλο του υπεύθυνου διεκδικητή επιμέρους αιτημάτων χωρίς μεγάλη
κινητοποίηση της βάσης της είτε, την περίοδο πριν τα Χριστούγεννα με τα
γεγονότα της νομικής και τις καταλήψεις που άρχισαν σε μια σειρά σχολές, να
παίζει το χαρτί «ανοιχτή σχολή» συσπειρώνοντας το κομμάτι του αμφιθεάτρου με τα πιο
συντηρητικά αντανακλαστικά.
Παρόλο την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ
σε κυβέρνηση με αρκετά υψηλά ποσοστά, η ΑΡΕΝ
κατάφερε μόνο μια μικρή άνοδο στα ποσοστά της. Φαίνεται πως η φιλοκυβερνητική
της στάση δεν βρίσκει εύφορο έδαφος μέσα στα πανεπιστήμια. Η ΑΡΕΝ έχει
απομακρυνθεί όλο το προηγούμενο διάστημα από οποιαδήποτε αγωνιστική στάση μέσα
στο αμφιθέατρο ενώ παράλληλα αδυνατεί να συσπειρώσει οποιονδήποτε κινούνταν
στους ενδιάμεσους χώρους με ένα πρόσημο έστω και πρόσκαιρης στήριξης στην
κυβέρνηση.
Και στις φετινές εκλογές
σημειώθηκαν απρόκλητες επιθέσεις από κομμάτια του Α/Α χώρου σε διάφορες σχολές
του κέντρου. Αυτές οι πρακτικές πέραν των προθέσεων των αρχικών εμπνευστών τους
(που έτσι κι αλλιώς μέχρι σήμερα δεν τις έχουμε μάθει) αυτονομούνται από αυτούς
μέσα στην συγκυρία και δημιουργούν μία κατάσταση που ο μόνος που βολεύεται από
αυτή είναι το κράτος. Χτυπώντας ταυτόχρονα το δικαίωμα των φοιτητών να διεξάγουν ελεύθερα τις εκλογές τους και συναινώντας
σε μία κυρίαρχη ρητορική για το τι συμβαίνει μέσα και γύρω γύρω από το
πανεπιστημιακό άσυλο. Οι δυνάμεις της ΕΑΑΚ σωστά υπερασπίστηκαν τον χώρο και
διασφάλισαν την συνέχιση των διαδικασιών, ωστόσο δε γίνεται σε πρακτικές που
παγιώνονται τελικά και λειτουργούν με διαλυτικούς και τραμπουκικούς όρους προς
το φοιτητικό σώμα εμείς να κρατάμε μόνο αμυντική στάση.
Καταληκτικά, τα σχήματα της ΕΑΑΚ
έδωσαν την μάχη των εκλογών και κατάφεραν ένα καλό αποτέλεσμα ωστόσο αυτό
πρέπει να μας κρατήσει μακριά από λογικές επανάπαυσης και αντιμετώπισης των
εκλογών ως αυτόνομης μάχη. Πρέπει στο επόμενο διάστημα να «ζυμώσουμε» στους
συλλόγους τις προτάσεις που δεν χωράνε σε καμία κυβερνητική συμφωνία,
προετοιμάζοντας τους για τις μάχες που μένουν να δοθούν.
Θέλουμε ένα φοιτητικό κίνημα που θα βασίζεται
στην αυτοοργάνωση των φοιτητών μέσα από τις Γενικές Συνελεύσεις και τις
καταλήψεις, ένα φοιτητικό κίνημα που δε θα αρνείται να κάνει πολιτική εντός των
δομών του, που θα στηρίζεται στις συντονιστικές επιτροπές και θα πάρει την
κατάσταση στα χέρια του. Χρειαζόμαστε ένα φοιτητικό κίνημα που θα καταφέρει να
ριζοσπαστικοποιήσει το φοιτητικό σώμα και θα καταφέρει να πολιτικοποιήσει το
κίνημα στο σύνολό του.
Μόνο με την ανάπτυξη του
φοιτητικού κινήματος θα καταφέρουμε να μιλάμε για πραγματική αλλαγή συσχετισμών
μέσα στα ελληνικά πανεπιστήμια και όταν αναφερόμαστε σε συσχετισμούς, εννοούμε
τις δύο διαφορετικές πλευρές εντός των φοιτητικών συλλόγων, την πλευρά του
κινήματος που είναι έτοιμη να δώσει τη μάχη μέχρι το τέλος και την πλευρά της
αντίδρασης που είναι όχι μόνο οι υποστηρικτές της αντίδρασης, αλλά και αυτοί
που με τη στάση τους δε δίνουν καμία ελπίδα στο κίνημα.
