τοίχος

Πλήττεις  εύκολα.
Πλήττεις συχνά.
Πλήττεις γενικά.
Όλα δεν σε γεμίζουν.
Πίσω από μια οθόνη, περπατώντας χωρίς προορισμό, διαβάζοντας στα τυφλά, ψάχνεις, τι είναι αυτό που λείπει.
Αλλά βρίσκεις μόνο λέξεις και χτυπάς λέξεις.
Βρίσκεις μόνο τοίχο και χτυπάς τοίχο.

"Έχεις ένα τοίχο να γκρεμίσεις"

Σταμάτα να χτίζεις.
Όλοι ανοχύρωτοι είμαστε.
Πόλεις αλώσιμες .

Σταμάτα να χτίζεις.
Μόνο μ' αποδοχή θα έρθει η απάντηση
γιατί πλήττεις εύκολα,
γιατί πλήττεις συχνά,
γιατί πλήττεις γενικά.
Και ίσως κάτι, ίσως για λίγο, μα πάλι ίσως για πολύ 
να σε κερδίσει.

Ίσως πάλι όχι.
Αλλά δεν θα πλήττεις τουλάχιστον.

Κύκλος

Λέξεις.

Που χρειάζονται.

Που δεν χρειάζονται

Που τις υποθέτεις.

Που διαβάζεις ανάμεσα στις γραμμές.

Που δεν ακούς ποτέ  από κάποια χείλη-μα θέλεις τόσο (απλοϊκά και απλά).

Που βρίσκουν στόχο κατευθείαν  μέσα σου ακόμα κι αν τις εκφέρουν χωρίς σκοπό.

Και Σιωπή.

Που μιλάει τόσο δυνατά, όσο και μια Αφόρητη Απουσία.

Σαν ακατάσχετη φλυαρία κενού-εκείνη που ξυπνάς και την έχεις γεμίσει με τα όνειρά σου, αυτά τα παρανοϊκά κι ασύνδετα δήθεν. Εκείνα που είναι εκεί για να γεμίζουν τα κενά και να θυμίζουν επώδυνα τη σιωπή.

Και Άγγιγμα.

Που ταξιδεύει όλα τα πιο πάνω σε δεκτικά ή μη σώματα. 

Που ανάλογα θα ριγήσουν, θα λυγίσουν, θα ξενίσουν.

Σε άφοβες ή φοβισμένες ψυχές. 

Που ανάλογα, θα αρμενίσουν ή θα οχυρωθούν σε κάστρα χωρίς κερκόπορτες-κλαίγοντας με λυγμούς ή χωρίς αυτούς.

Και Μυρωδιά.

Της Λεβάντας ένα άρρωστο ανοιξιάτικο απόγευμα σαν το σημερινό.

Που κομμένη πάνω στο γραφείο περιμένει το Νερό της.

Της Αγάπης που δεν έχει λόγια γιατί δεν τα  χρειάζεται.

Και του Έρωτα που μυρίζει αμείλικτο χάος.

Και Βλέμμα.

Αυτό που φοβάσαι μη διαβάσουν. 

Αυτό που αποφεύγεις για να μην δουν πίσω από την κουρτίνα την Αλήθεια.

Ότι έχεις τόσες Λέξεις, τόσες  Σιωπές, τόσα Αδέσποτα Αγγίγματα, τόσα Αρώματα που γεμίζουν ενέργεια για να φύγει κανείς τόσο μακριά ή για να φωταγωγήσει ολόκληρη την πόλη μέσα του. Κι έξω του.

Αλλά ακριβώς, μιας και φοβάσαι ότι θα ή δεν θα, γυρνάς σε αέναο κύκλο γύρω από τις Λέξεις, τις Σιωπές, τα Όνειρα, τ' Αδέσποτα Αγγίγματα, τις Μυρωδιές και το Βλέμμα σου.

Χαμογελώντας, συχνά.

Ευχές

Ο ήλιος τρυπώνει ανάμεσα στις πολυκατοικίες κι από το κλειστό τζάμι του Καφέ αλλοιώνει  τα συμπαθητικά της χαρακτηριστικά. Σχεδόν την τυφλώνει στο ένα μάτι.

Κοιτάζει αφηρημένα μία το φλιτζάνι του μισοτελειωμένου καφέ, μία τις αντιδράσεις του συνομιλητή που ουσιαστικά είναι ακροατής.

Τι τύχη που έχει ακροατή, αλλά νοιώθει κι ένα βάρος, γιατί οι ακροάσεις πληρώνονται  πολύ ακριβά.

"Θα ήθελα να μπορώ να κοιμάμαι βαριά.-Ν΄αγαπάω ελαφριά.-Να έχω  γερό στομάχι και καλύτερη αίσθηση του χώρου.-Να μην ανθίζω το Φλεβάρη πριν καλά καλά βγάλω φύλλα.
Να μην χαμογελάω στην πρώτη λιακάδα, να μην ελπίζω στη βαρυχειμωνιά, να μετράω τα ψιλά και τα ρέστα μου. -Να καθαρίζω συχνότερα το σπίτι μου. -Να έχω μια κατεύθυνση,  ένα πρόγραμμα.-Να μην ραγίζω σε ταξιδιάρικες μελωδίες, να μην ταξιδεύω σε μυρωδιές.
Να μην έχω φόβο, ελπίδα, οράματα.-Να μην βλέπω όνειρα.-Να χωράω σε κάποιο από τα κουτάκια των άλλων.Να μη με ρίχνουν τα κλισέ που αποδεικνύεται ότι ισχύουν"

Καμία αντίδραση. 
Μια σιωπή με συγκατάβαση.

"Πέρασε η ώρα, δεν πάμε; Είμαι ξενυχτισμένος από χθες"

Μόλις έπεσε κι ο ήλιος πίσω από την πολυκατοικία και βρίσκει πάλι τα χαρακτηριστικά της.
Ο συνομιλητής πρέπει να φύγει.

"Ναι, ναι! Ωραία ήταν και σήμερα. Τι καλά που τα είπαμε".

Σηκώνονται. 

Λίγες ώρες μετά στριφογυρίζει στο κρεβάτι και σκέφτεται ότι ήταν λάθος ο καφές νωρίς το απόγευμα. Καφεΐνη μετά τις 5 μμ δεν επιτρέπεται αν έχεις ευαίσθητο νευρικό σύστημα.
Δεν μπορεί να κοιμηθεί βαριά, ν' αγαπήσει ελαφριά, να έχει καλύτερο στομάχι και να μην πέφτει πάνω στους άλλους όταν είναι κουρασμένη.Δεν καθαρίζει συχνά και δεν έχει πρόγραμμα. Και όλες αυτές οι ευχές, μάλλον δεν την αφορούν.

Σηκώνεται να φτιάξει ένα χαμομήλι.

Μάθημα Δημιουργικής Γραφής

Κι αν η ζωή είναι για να τη ζήσεις κι όχι για να εμπνευστείς να γράψεις ένα βιβλίο με ήρωες που θα ήθελες να ήσουν μια πλευρά τους ή είσαι μια πλευρά τους; 
Αυτούς τους καταραμένους που λαθεύουν, αμαρτάνουν με τόση κομψότητα, με τόσο ενδιαφέρον και σε παίρνουν τόσο μαζί τους στα ταξίδια τους. 
Αν είσαι εσύ αυτός ο καταραμένος που  μόνο κατάρα δεν είναι η ζωή;

Όταν έχουν έρθει τ' αστέρια όλου του θόλου έξω από το μπαλκόνι σου κι έχουν στρογγυλοκαθήσει στα μάτια σου και το μόνο που βλέπεις είναι αστρόσκονη, θα τα διώξεις γιατί "δεν είναι βιβλίο", "δεν είναι μυθιστόρημα", "δεν υπάρχουν αυτά" κι άλλα τέτοια που πορεύεσαι κάθε μέρα; 

Κι αν βλέπεις τα όνειρά σου  να καθρεφτίζονται στα μάτια των γύρω σου με πολύ κόπο και κάποιες σκιές θα τα πιστέψεις, θα τα υποστηρίξεις ή θα βάλεις άλλη μια τρικλοποδιά σε σένα και θα ζήσεις στην ασφαλή σου σπηλιά;

 Αν η ζωή είναι μια Κυριακή που δεν πρέπει να σκέφτεσαι τη Δευτέρα απλά γιατί μπορεί να μην υπάρξει Δευτέρα; 

Υ.Γ.Στο σχολείο μας είχαν πει ότι δεν είναι ό,τι καλύτερο α) να γράφουμε σε πρώτο πρόσωπο, β) να γράφουμε σε δεύτερο πρόσωπο, γ) να απευθύνουμε γραπτές ερωτήσεις, δ) να μην αφήνουμε παραγράφους, ε) να αφήνουμε διαρκώς παραγράφους, στ) να  χρησιμοποιούμε πολλά σημεία στίξης σε λάθος σημεία και δη θαυμαστικά, ζ)να μην ξεκινάμε ένα κείμενο με τη λέξη "Και"  γιατί είναι σύνδεσμος και δεν λέει, κι ένα βουνό άλλες παρατηρήσεις.
Να μου συγχωρήσουν οι αγαπημένοι καθηγητές του τότε ότι ποτέ δεν τους άκουσα.
Είναι που μάλλον με ρωτούσα πολλά διαρκώς. Και αγαπώ ν' αρχίζω με τη λέξη "Και". Γιατί δείχνει ότι τίποτα δεν ξεκινάει χωρίς να προϋπάρχει κάτι άλλο.

φίλοι.

Οι φίλοι, αχ, οι φίλοι.

Αυτοί που μπορείς να αγκαλιάσεις χωρίς φόβο, χωρίς πάθος, χωρίς πόθο.

Αυτοί που θα σου κρατήσουν το χέρι και θα ζεστάνουν την ψυχή σου χωρίς όρους. 

Που το γέλιο τους είναι το πιο όμορφο τραγούδι, το σύνθημα στον τοίχο που διαβάζεις κάθε μέρα πριν σηκωθείς, και συνεχίζεις.

Αυτοί που θα διασώσουν τη μνήμη σου αν φύγεις πρώτος,  με έναν αναστεναγμό κι έναν καλό λόγο. Μ' αυτό το κενό στην καρδιά τους, το θρόνο σου. 

Οι φίλοι. 

Χωρίς μορφές, μόνο χαμόγελα. Μόνο ενέργεια. 

Που δεν σε νοιάζει τι φοράνε, τι φοράς, αν είσαι στραπατσαρισμένος. 

Αν είσαι χαμηλά, ψηλά. 

Αν είσαι γενικά. 

Πόση αγάπη. 

Πόση ευλογία. 

Πόση χαρά. 

Πόσο μοίρασμα. 

Πόσες διαδρομές. 

Πόσα αμέτρητα κι ανυπολόγιστα.

Αυτοί που ταξιδεύουν με πανιά στο κρασί σου κι εσύ στην μπύρα τους.

Στις χαζές εμπειρίες σου που γι' αυτούς δεν είναι τόσο χαζές. Στα πάντα ταξιδιάρικα μάτια τους, στους κόσμους που σ 'ανοίγουν. 

Στο σταθερό, αυστηρό αλλά ζεστό τους χέρι.

Κι έχουν ονόματα κοινά μα μόνο κοινοί δεν είναι.

'Ολοι αστέρια και όχι κομήτες στο δικό σας γαλαξία.

Αγαπημένοι όπως και οι στιγμές μας.

Αναντικατάστατοι και υπέροχοι.

Αγάπη.

Δόσιμο.

Διαδρομή.

Α γ ά π η.

https://www.youtube.com/watch?v=jNjQICmRvlc

Μάρτιος.

Χλωμή Τετάρτη έξω από το παράθυρο. 
Μισοκλείνεις μάτια στην αντηλιά και ρίχνεις μια ματιά στην κλωστούλα του Μάρτη στο χέρι σου. "Δεν θα με κάψεις. Πήρα προφυλάξεις."
Τα πάντα στο μπαλκόνι υγρά και ανακατεμένα από τη βροχή και τις διερχόμενες γάτες που αποφασίζουν να πάρουν το ρόλο του κηπουρού. 
Στον καθρέφτη βλέπεις ξενύχτι και λάμψη στο βλέμμα. Γιατί χθες χόρεψες σαν να μην υπάρχει αύριο, γέλασες με όλο σου το οξυγόνο, έζησες άλλη μια βραδιά από αυτές που μπαίνουν στις αποσκευές ζωής.
[Πού πας μ΄αυτές τις αποσκευές; Αυτές που κάθεσαι πάνω για να κλείσουν αλλά δεν. Τις υπέρβαρες. Που βγάζεις κι αφήνεις πίσω... Πού πας μ' αυτές;Πόσες φορές θα το πούμε...το Ταξίδι έχει σημασία. Όχι το πού.
(Κλισέ. Αλλά δεν έχεις άλλο, τέτοιο, βολικό.)]

Στο φλιτζάνι το τσάι πάγωσε, μα συνεχίζεις να το ρουφάς ράθυμα μέχρι να δεις τον πάτο λευκό. Ή μαύρο. Ή ό,τι χρώμα είναι. Πάντως άδειο. Για να σηκωθείς να φτιάξεις μια δεύτερη δόση. Κι ύστερα, μ' ένα αδιάβροχο, μια ομπρέλα να βγεις  για μια βόλτα έξω να μυρίσεις χορτάρι και βρεγμένη άσφαλτο.

Να καλωσορίσεις άλλη μια τρελή εποχή που λέγεται Άνοιξη.

"Πείτε μου, αλήθεια, πώς χρησιμοποιείτε τα κύματα που έρχονται κατά καιρούς και χτυπούν το λιμάνι σας;  Αυτά,που ενίοτε διαλύουν τον κυματοθραύστη και  πρέπει από την αρχή να χτίσετε. Πού τοποθετείτε τη δύναμη αυτή που έρχεται απρόσκλητη (αληθινά;) και σας φέρνει πάλι στο μηδέν; 

'Ολο αυτό το της θλίψης, το της χαράς, το της μοναξιάς, το της ανεξήγητης κατάβασης, του απρόσμενου, μπαίνει σε κάποιο γρανάζι μηχανής στο Μέσα σας ή απλά χτυπάει και φεύγει, απλώς κάνοντάς σας σοφότερους, τρόπον τινά, στο να χτίζετε καλύτερους κυματοθραύστες και μεγαλύτερα φράγματα; 

Είναι αυτή η θύελλα, το σοκ, η καταστροφή και κυρίως η Σιωπή κατά και κυρίως μετά απ΄όλα αυτά κινητήριος δύναμη ή απλά άλλο ένα φυσικό φαινόμενο;  

Κι όταν ξαναβγαίνει εκείνος ο Ήλιος της ανάπαυλας, τι ακριβώς αναπολείτε και για τι ακριβώς ετοιμάζεστε;

Κι έχετε κάποια ευγνωμοσύνη για όλα αυτά που έγραψαν, ή απλά φόβο κι ανακούφιση που έφυγαν;

Κι αποδίδετε τις τιμές που τους αρμόζουν;

Αυτή την ιεροτελεστία του να παίρνεις ό,τι έρχεται χωρίς φόβο και να ανοίγεις την ψυχή, τη ζωή και την καρδιά σου στο άπειρο..."

Ρώτησε κι έβαλε μια τελεία αντί για ένα ερωτηματικό. 

Μέχρι την επόμενη αναμέτρηση με τη Φύση της.