ανακοίνωση

Αυτό λογικά είναι και το πρώτο ποστ που γράφεται για το σούπερ γκρουπ από την Πάτρα με μέλη από τους Playground Noise και τους Raining Pleasure. Οι Bedouin είναι από εδώ και πέρα το νέο αγαπημένο συγκρότημα του Φαντασμένιου. Μπορεί ο Φαντασμένιος να έχει ακούσει όλα και όλα επτά λεπτά μουσικής που ενδεχομένως να μην έχουν καμία σχέση με την πρώτη τους κυκλοφορία, εννοείται πως δεν ήταν καν στο πρώτο τους λαηβ για το west side fest3  αλλά αυτό δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Οι Bedouin είναι το καλύτερο ελληνικό συγκρότημα και μπορεί ο Φαντασμένιος να έχει κάνει κάμποσα αλλά ποτέ δεν σας έχει πει ψέματα. Γίναμε.

ο θάνατος της ουτοπίας | Cinematic Orchestra στο Νιάρχο, Wand στο 6dogs

 Ας υποθέσουμε πως ο Φαντασμένιος είναι δισυπόστατος, δηλαδή είναι ένας δυαδικός. Έχει μια ουσία (φύση) αλλά δύο πρόσωπα (υποστάσεις). Η μια υπόσταση είναι ο γνωστός Φαντασμένιος που πληρώνει την εφορία και βρίζει την προϊσταμένη του και η άλλη είναι κάτι σαν πνεύμα που φέρει τις Φαντασμένιες αξίες χωρίς να επηρεάζεται από χωροχρονικά συστήματα. Πριν από έντεκα χρόνια οι δυο υποστάσεις είχαν μια κόντρα καθώς ο Φαντασμένιος ήθελε να πάει στο λαηβ των cinematic orchestra αλλά το πνεύμα δεν. Ο Φαντασμένιος σκεφτόταν πως πρέπει να πάει καθώς το συγκρότημα της ninja tune θα μπορούσε να αποτελέσει γέφυρα για το μέλλον, όπου λογικά θα συμμορφωνόταν, θα άφηνε στην άκρη τα κολεγιακά ροκ και θα το γύρναγε στη τζαζ και μαύρα.  Πήγε ο Φάντα αλλά στην πόρτα είδε sold out γεγονός που τον τάραξε, τι sold out ρε; Εδώ είναι Ελλάδα, πόσους έχει μέσα; Δέκα χιλιάδες έχει και είναι sold out; Δεν υπάρχουν αυτά τα πράγματα.

Πάλι καλά που βρέθηκε αυτός ο μεγάλος ευεργέτης ο Νιάρχος -δηλαδή οι Αμερικάνοι φίλοι μας που του έδωσαν δώρο 16 Λίμπερτυ- ή ακόμα πιο σωστά πάλι καλά που υπήρξε ο Ωνάσης που μπορεί να γάμησε ό,τι εργασιακό δικαίωμα υπήρχε, αλλά από τα λεφτά που έκλεψε έγινε η στέγη γραμμάτων και τεχνών και μετά το ίδρυμα Νιάρχος έπρεπε να απαντήσει και έφτιαξε το Ίδρυμα που οι Ευρωπαίοι δεν το έχουν δει ούτε στα όνειρα τους. Το Νιάρχος είναι σαν αυτόνομο κρατίδιο, απέξω είναι ΕΛΛΑΔΑ και μέσα είναι Ευρώπη, ΕΥΡΩΠΑΡΑ. Μπορεί απέξω να γίνεται ο κακός χαμός με το πάρκινγκ, το ένα αμάξι πάνω στο άλλο και όλα μαζί πάνω σε πεζοδρόμια, γωνίες, χαμός -και όλα αυτά ενώ το ίδρυμα έχει ελεύθερο πάρκινγκ- αλλά μέσα είναι όλα τέλεια "αγάπη μου νομίζω πως δεν πρέπει να πατάς εκεί", "Ορέστη μάζεψε παιδί μου το χαρτάκι και πέτα το στον ειδικό κάδο" κλπ. Σε αυτό το παραμυθένιο μέρος γίνονται εδώ και ένα χρόνο δωρεάν συναυλίες. Και φεστιβάλ όπως το Summer Nostos και όχι Nosotros όπως νόμιζε στην αρχή ο χαζούλης ο Φαντασμένιος. Ε, στα πλαίσια του Summer Nostos ήρθαν οι cinematic orchestra για δεύτερη φορά. Βέβαια τα χρόνια περάσαν και ο Φαντασμένιος όχι μόνο δεν το έριξε στη τζαζ αλλά τουναντίον μαζί με το Φανταπνεύμα έχουν κυριευτεί από μουσικό παλιμπαιδισμό. Λογικά είναι εκείνη η  Α4 που έγραφε Sold out που τράβηξε τον Φαντασμένιο στο λαηβ αυτό, σε συνδυασμό φυσικά με τον υπερχώρο που γίνεται. 

Λοιπόν -με εξαίρεση μικρά λάηβ όπως αυτό του King Elephant που είχε γίνει ψηλά στο φάρο- στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος ο Φαντασμένιος δεν έχει καταφέρει ποτέ να παρακολουθήσει συναυλία. Γιατί θα τον ρωτήσουν πενήντα άτομα "ποιοι είναι αυτοί που παίζουν;", σκυλιά, γατιά, παιδιά πετάγονται από παντού και φυσικά ο μισός κόσμος κουνάει το κινητό στον αέρα ψάχνοντας τον άλλο μισό "που είσαι; είμαι στην 3η ελιά φέρε μπύρες και χαρτάκια από το περίπτερο όχι από μέσα". Πως να πάει έτσι το βλέμμα στη σκηνή; Και εδώ έρχονται οι Cinematic Orchestra. "Τι σκατά κάνουμε εδώ ρε Φαντασμένιο;" λέει το Φανταπνεύμα. "Αυτή η μουσική δεν έχει ίχνος βρωμιάς, όλα είναι τόσο easy σαν εμετός από φιδέ, ok γούστα είναι αυτά και ο καθένας ας ακούει ό,τι θέλει αλλά ρε Φαντασμένιο δεν πρέπει να έχεις δει κάτι πιο βαρετό, καλά κάνεις και κοιτάς το drone. Και να σου πω κάτι Φαντασμένιο αν αυτό το λαηβ γινόταν στο gagarin με 15 ευρώ εισιτήριο δεν θα πήγαινες, έτσι είναι, ήρθες για την φάση, τέτοιος είσαι. Και μη τολμήσεις να πας στον Καμάσι στο γκάζι, γιατί τότε ξέχασε το φανταπνεύμα". Έτσι είναι, καλά τα λέει το πνεύμα, ο κόσμος ενδιαφέρεται κυρίως για το πού θα πάει και δευτερεύοντως για το τι θα δει, αν για παράδειγμα οι Wand αντί για το Six Dogs έπαιζαν στο Μπαγκειον ή το κάθε Μπάγκειον ενδεχομένως να μάζευαν πενταπλάσιο κόσμο. Πέρα από τα λογιστικά η ουσία είναι πως οι Wand γάμησαν και θα γάμαγαν οπουδήποτε, εκτός φυσικά από το Νιάρχος που δεν μπορεί να γίνει σοβαρό λαηβ, καθώς η αύρα των ξέμπαρκων συνεπαίρνει και τις μπάντες (δεν έχετε καμία ελπίδα κύριοι Yo La Tengo). Όσο για τους Cinematic Orchestra ο Φαντσμένιος λέει αντίο για πάντα, τα λέμε σε μια άλλη ζωή και τα cd τους την γλίτωσαν προς το παρόν χάρη στην απεργία της ΠΟΕ ΟΤΑ.

νεοπαλιοροκ | Besnard Lakes six dogs 01/06

Παρατηρώντας τα line-up των μεγάλων φεστιβάλ του εξωτερικού ο Φαντασμένιος είναι σίγουρος πως η indie κιθαριστική μουσική αν δεν έχει πεθάνει σίγουρα ψυχορραγεί. Εμπορικά, καθώς όποιος ψάξει και νέες μπάντες θα βρει και δισκάρες θα ακούσει. 

Κάπως έτσι έρχονται για λαηβ Πέμπτη βράδυ οι Besanrd Lakes και είναι όλα χαλαρά λες και το Αθηναϊκό κοινό χόρτασε όλο το χειμώνα να βλέπει μπάντες από την βόρεια Αμερική. Ενδεχομένως πριν από δέκα χρόνια αυτό το λαηβ θα γινόταν σε μεγαλύτερο χώρο.  Και για να ολοκληρωθεί αυτή η μαρκετινγκ ανάλυση του εβεντ ας καταγραφεί πως το κοινό είχε μέσο όρο ηλικίας σε φάση έχω προλάβει τις ασπρόμαυρες τηλεοράσεις, ενώ αθροισμένες οι ώρες που έχουν περάσει σε λαηβάδικα ξεπερνούν τα χρόνια του Neil Young. Χαμός με τα υπονοούμενα.
Τι να γράψει τώρα Φαντασμένιος για ένα αντί χιπι χιπι λαηβ που όσοι πήγαν είναι σίγουρα πιο σοφοί από αυτόν; Εκ του ασφαλούς λοιπόν και για αρχειακούς λόγους να πει ο Φαντασμένιος πως με αυτή τη συναυλία οι Besnard Lakes από φτωχοί Arcade Fire ή πιο σωστά από απομίμηση Band of Horses έγιναν το συγκρότημα που μπορεί για δυο ώρες να παίζει φοβερή ονειροκιθαριστική μουσική, και που τον ανάγκασε να αφήσει τον Lamar στην άκρη για να μελετήσει τους τέσσερις δίσκους που άδικα είχε υποτιμήσει. Με αυτά και με αυτά όποτε γνωρίζει ο Φαντασμένιος κάποια/ον και είναι λίγο διστακτικός για το τι και πως, πολύ απλά θα λέει "ήσουν στους besnard lakes; ήσουν; ωραία είμαστε φίλοι".
 

baby KUru | Ganja

KU είναι το ορθόδοξο αναλογικό πρότζεκτ του Δημήτρη Παπαδάτου που εις αλλά ηλεκτροπειραματικά εμφανίζεται ως Jay Glass Dubs και The Hydra. Για να είναι ειλικρινής ο Φαντασμένιος δεν ξέρει και ούτε έψαξε να μάθει τι μπορεί να σημαίνει "KU", αλλά το γράμμα U, υπάρχει δυο φορές στο Baby Guru, με τους οποίους έγραψε και αυτό το δισκάκι, στο στούντιο τους, σχεδόν παράλληλα με τα σέσιονς για το δικό τους IV.

Ενδεχομένως να έχουμε να κάνουμε με ένα μουσικό που θέλει να ξεφύγει για λίγο από τον πιο ιδιότροπο κόσμο της ηλεκτρονικής μουσικής παρέα με μια μπάντα που από τη μια θέλει να κάνει τα πάντα, αλλά από την άλλη έχει ασπαστεί φανατικά το less is more οπότε για να ξεμπουκώσει θα έπρεπε να βγάζει ένα δίσκο ανά τρίμηνο. Ένας τύπος που γράφει θεϊκές μελωδίες παρέα με την μπάντα των σπινταρισμένων σπασίκλων. Χμ τι θα γίνει εδώ;
 "Φαντασμένιε χαμός τελειώσαμε και το νέο του KU γαμάει" έλεγε πριν από ένα χρόνο ο Obi και ο Φάντα τον γείωνε "rubicon έχει;", "όχι δεν έχει αλλά" και πετάγεται ένας και τους διακόπτει και μένουμε με το αλλά του Obi στο χέρι. Πράγματι το Ganja δεν έχει τα δυο αθάνατα τραγούδια που είχε το Feathers (rubicon, baby girl), χρειάζεται χρόνο, ακούγεται ολόκληρο εμ χμ αυτό είναι καραμπινάτο deja-vu. Λοιπόν το Ganja δεν έχει rubicon γιατί πολύ απλά είναι ολόκληρο ένα rubicon, οι μελωδίες σπουδαίες μπαρετικές, ενώ η μουσική είναι όπως πρέπει από λιτή (olympic complex) ως του Sun Ra το κάγκελο (A Happening). Μπορείς να ακούς αυτό το δίσκο άνετα, ήρεμα χάρη στις όμορφες μελωδίες και την στρωτή ροή αλλά οι baby gurικες πινελιές από πίσω δεν θα αφήσουν το μυαλό να ρίξει στροφές όσες ακροάσεις και του αφιερώσεις.
O Φαντασμένιος παιδεύτηκε κάμποσο με τούτο το κείμενο διότι πόσες φορές μπορείς να βάλεις σε μια κριτική τις λέξεις όμορφο και μελωδικό; Από την άλλη δε γαμιέται, βάλτε ένα χ σε αυτά που προηγήθηκαν, ακολουθεί η κανονική κριτική για το δίσκο:

Είναι όμορφο, μελωδικό, πανέμορφα μελωδικό και οι άλλοι από πίσω τα γαμάνε όλα, αλλά δεν τα γαμάνε εντελώς, δηλαδή τα γαμάνε όμορφα και είναι τόσο μελωδικά όμορφα, είναι μελωδικά σπαραχτικά μελωδικό και σκάει και ένα χαμογελάκι όμορφο και μελωδικό και μετά παίζει και ένα σχεδόν κενό, αλλά είναι μελωδικό κενό, όμορφο και πάει και πάει, τι καλά που δεν χρειάζεται να πατας το ρηπητ 1 εκ φορές όπως με το rubicon, μωρέ καμιά φορά είναι όμορφα και όταν είσαι εντελώς σκατά, έτσι είναι, και τα τύμπανα στο happening γαμάνε σαν Ιρλανδός βουδιστής, όμορφο, μελωδικό, όμορφο, μελωδικό, όμορφο, μελωδικό, δημοψήφισμα αμέ, όμορφο μελωδικό, τέσσερα, όμορφο, γίγαντας είσαι KU,  μελωδικό, όμορφο, μελωδικό, ο μ ο ρ φ ο, έξυπνες ατάκες στο χώρο, γέλια χαρές, μελωδικό, όμορφο, μελωδικό, όμορφο, μ ε λ ω δ ι κ ο σαν κανένα άλλο ποτέ και πουθενά, ρε το marginalia studio, ρε τι μελωδικές ομορφιές που βγήκαν από εκεί μέσα, είναι το μακρύτερο της τριλογίας;;;; ενδεχομένως ναι.

νεοwire

 

Κανονικά θα έπρεπε όλο αυτό το μήνα να υπάρχουν εδώ ποστ τύπου λαηβ ρηβιου για west side fest vol 3, Φενεζ, Μπασινσκι και Κορτινι, κυρίως αυτό. Ο μαν όμως εκεί πάνω είχε άλλη γνώμη και έτσι οι μέρες πέρασαν βλέποντας την τριλογία του πολέμου του Αντρέι Βάιντα και διαβάζοντας την Ελλάδα του Χίτλερ του μαλάκα του Μαζάουερ. Για όσους δεν έχουν χρόνο, αλλά αγαπάνε την ιστορία, ας προτιμήσουν τη δεύτερη ταινία της τριλογίας (Κανάλ), ενώ από τον μαλακά Μαζάουερ δώστε σημασία στα πρώτα κεφάλαια και ειδικά αυτά που σχετίζονται με τον λιμό και πετάτε το βιβλίο από το παράθυρο με το που δείτε τη λέξη αντίσταση εκτός αν έχετε μαύρη ζώνη στο ζεν γαμώ τη θεωρία των δύο ακρών γαμώ.

Κόντρα στη φρίκη του πολέμου τα φανταηχεία απασχόλησε κάμποσο ο νέος δίσκος των Wire με τίτλο Silver/Lead. Αν μαζευόταν όλος ο καλός ο κόσμος και έκανε μια λίστα με τις πιο επιδραστικές μπάντες είναι σίγουρο πως οι Wire θα είχαν μια θέση στην εικοσάδα. Όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις εμπορικά δεν μπαίνουν σε καμιά λίστα. Θα μπορούσαν ίσως να πάρουν μια γεύση από charts αν στη δεύτερη τους επιστροφή (αρχές των 00s) έβγαζαν το φετινό δισκάκι αντί του σχεδόν πειραματικού δυναμίτη read and burn ep. Ενδεχομένως τότε να σιγόκαιγε ακόμα το καντιλάκι της σπουδαιότητας τους και ο καπνός της φλόγας να μύριζε λίγο hype. Η ιστορία δεν αλλάζει και τελικά αυτό που μένει είναι πως οι Wire φέτος κυκλοφόρησαν τον πιο ευκολοχώνευτο δίσκο του καταλόγου τους, όμως από τη μία το μπραντ νεημ που κουβαλάνε δεν αφορά τα χίπι σαητ, ενώ παράλληλα η στροφή εις τη δημοτική ελλοχεύει τον κίνδυνο να χάσουν την εύνοια και των ολίγων αβαντ ελιτ αρτι, που αποτελούσαν το μόνιμο στήριγμα τους όλα αυτά τα χρόνια. 

Αφήνοντας τον επαγγελματικό προσδιορισμό και περνώντας στο μουσικό κομμάτι, το μινιμαλ ξερό παίξιμο -σήμα κατατεθέν- είναι εδώ ενωμένο δυνατό αλλά την ίδια στιγμή μπορούν να θυμίζουν την παλιοσειρά τους, The Go-Betweens (Diamonds In Cups), έως τα ποστ πανκ ανιψάκια τους Interpol (Sleep On the Wing). Ξεχνώντας μόδες, τάσεις, νούμερα και σουξουμουξου μανταλάκια οι Wire έκαναν ένα δίσκο που ακούγεται ευχάριστα, ολόκληρος, πολλές φορές.

error 404, το ποστ που αναζητάτε δεν υπάρχει

Είδε ένα όνειρο ο Φαντασμένιος χτες. Ηλιαχτίδες της δωδέκατης μεσημεριανής χτύπησαν τα μάτια του τα οποία μετά κόπων και εκ του δεξιού χεριού σκιαζόμενα αποκάλυψαν το σκηνικό. Ήταν οριζοντιωμένιος στο γρασίδι. Δίπλα είναι μια εκκλησία που βαράνε οι καμπάνες σαν ηλεκτρικές κιθάρες και μια αντρική φωνή σαν της Elizabeth Fraser ψέλνει κάτι αβάσταχτα χαρμολυπητερό. Ο Φαντασμένιος σηκώνεται και με αργή κίνηση μπαίνει μέσα στο ναό. Με το που περνάει την πόρτα ο τόπος σείεται, οι άγγελοι φεύγουν από τις τοιχογραφίες και σαν διάολοι χορεύουν ενώ τα ντουβάρια πάλλονται και είναι όλα τόσο έντονα σαν να βρίσκεσαι πάνω σε περιστρεφόμενο αστέρι που πέφτει στη γη με 1εκ χιλιόμετρα την ώρα. Χαμός. Η φάση κρατάει 5:39 και τότε μια μελωδική γαλήνη επικρατεί. Δεν ξέρει γιατί αλλά ο Φαντασμένιος σκέφτεται τι θα γινόταν αν το 1994 οι Slowdive είχαν μια μηχανή του χρόνου και μπορούσαν να γράψουν ένα δίσκο με υπολογιστές και πετάλια τεχνολογίας 2017. Πέφτει σκοτάδι, και  στην άλλη άκρη διακρίνεται μια άδεια μπάρα. Ο Φαντασμένιος κάθεται στο σκαμπό, ο μπάρμαν του δίνει ποτό και του ζητάει συγγνώμη που κάποτε είχε πει ένα σωρό κακά λόγια για αυτόν χωρίς στην πραγματικότητα να τον ξέρει. Αντί να χρυσώνεις το χάπι, βάλε άλλο ένα, η ζωή συνεχίζεται, βάλε άλλο ένα. 

Είναι ξεκάθαρα ένα όνειρο, δεν μπορεί να συμβαίνουν στα αλήθεια όλα αυτά δηλαδή πως γίνεται τώρα να ακούγεται μια νότα από το εκκλησιαστικό όργανο, να ανάβουν όλα τα φώτα και τα κεριά και από την πόρτα μπαίνουν εκατοντάδες γυναίκες, με χρυσά μαλλιά φυσικά. Τι στον πούτσο είχε μέσα αυτό το ποτό ρε πούστη μου; Μόνο σε όνειρο γίνονται αυτά, όλοι το ξέρουν αυτό. Σκάνε οι μελωδίες από τον ουρανό, όλοι κοιτάνε κάτω, φακ είναι τόσο όμορφη η φάση που για πρώτη φορά ο Φαντασμένιος δεν θέλει να γυρίσει το χρόνο πίσω, στην πραγματικότητα νομίζει πως δεν χρειάζεται πλέον χρόνος. Όπως έχεις καταλάβει φίλε Φαντασμένιο είσαι παρόν σε μια κηδεία, λέει ο μπάρμαν. Σε λίγα λεπτά λευκός θόρυβος και μελωδίες θα ηχήσουν δυνατά, στο κέντρο του δωματίου είναι το κουτί με την τέφρα της νοσταλγίας πήγαινε πάρ'το και βγες έξω. Μια μελωδία στο πιάνο. Χωρίς να γίνει έκρηξη το κουτί ανατινάζεται και καθώς πέφτουν οι στάχτες ο Φαντασμένιος ξυπνάει. Έχετε οκτώ λεπτά να σας μιλήσω για τους σωτήρες μας τους Slowdive; 

ολ RITE

Αντικειμενικότητος συνέχεια, με ακόμα ένα συγκρότημα που δεν υπάρχει περίπτωση να διαβάσετε εδώ κακό λόγο, ακόμα και αν γράψουν τον νέο ύμνο του Ολυμπιακού. Όπως έχετε ήδη καταλάβει γιατί είστε τσακάλια ο Φαντασμένιος γράφει για τον νέο δίσκο των The You And What Army Faction με τίτλο RITE. 

Για τα δεδομένα μιας μπάντας που οι περασμένες κυκλοφορίες μοιάζει να μην καταλαβαίνουν από 33 ή 45 στροφές, από πίσω μπρος και από κανονικά και ανάποδα το νέο δισκάκι μπορεί να χαρακτηριστεί από ποπ ως easy listening. Η φάση εδώ είναι πέρα για πέρα αληθινή οπότε δεν κάνει εντύπωση πως όχι μόνο δεν κρύβουν τις 90s εμμονές τους αλλά τις υπογραμμίζουν με τη συμμετοχή στο δίσκο ενός ήρωα της εποχής, τον Δημήτρη Ιωάννου (Bokomolech). 

Οι Faction λοιπόν παρουσιάζουν τις πιο ορθόδοξες συνθέσεις της ως τώρα πορείας τους και σε συνδυασμό με την επίσης καθαρή παραγωγή - με εξαίρεση φυσικά τα φωνητικά ε, μη τα γαμήσουμε και όλα - δεν θα ήταν υπερβολή να μιλάμε για έναν δίσκο με πολύ όμορφο εξώφυλλο και εννιά κανονικά τραγούδια. Μένοντας στο θέμα της παραγωγής ο Φαντασμένιος πιστεύει πως ακούγονται εντελώς αντι-Albini, καθώς αν στους δίσκους του 90s πατριάρχη έχεις την αίσθηση πως είσαι μέσα στο στούντιο, ακούγοντας το RITE μάλλον ψάχνεις τους Faction σε ένα κουτί 15 μέτρα κάτω από τη γη. Και μια χαρά είναι εκεί κάτω, δεν είναι να μπλέκεις από πολύ κοντά με τον κιθαριστικό χαμό που κάνουν.

Αν θέλετε νεημ ντροπινγκ πάρτε στυλό και γράψτε, Fraternity, Swans από ημίχρονο, Body Horror, Fugazi στανταράκι, Slave Magik, δύσκολο αλλά Nirvana, στο Degeneration Magic και αυτό οριακό αλλά το μοτίβο είναι pop gybe και στο I See You Stalking Me στο μπάσο, στο μπάσο (μισό λεπτό να διαβάσει ο Φαντασμένιος τα κρεντιτς) στο μπάσο περιέργως δεν είναι η Κιμ Ντιλ, Pixies; Χαμός. Η ψυχούλα του δίσκου βέβαια είναι αρκετά Sonic Youth (και γιατί να μην είναι ε) με πιο χαρακτηριστικό το i'll be Johhny Castle, you be Cancer.

Ενδεχομένως και αυτό το ποστ να είναι αχρείαστο καθώς ο δίσκος στοχεύει σε ένα ιδιαίτερο έθνος ανθρώπων (όχι με την έννοια της ελιτ) οι οποίοι σίγουρα δεν περίμεναν τον Φαντασμένιο δυο μήνες για να πέσουν μέσα στη δίνη του. Στην απίθανη περίπτωση που έχει μείνει κάνας ξέμπαρκος, τότε κλικ και καλά ξεμπερδέματα.