Έρεβος

Μετά από έναν χρόνο ενασχόλησης με το μεταφραστικό και εκδοτικό κομμάτι της διάχυσης της θεωρίας και πράξης της Νέας Αναρχίας, οι σύντροφοι και συντρόφισσες του αναρχικού μεταφραστικού/εκδοτικού εγχειρήματος Έρεβος αποφασίσαμε να συγχωνευτούμε με το μέσο αντιπληροφόρησης Inter Arma. Με την παρούσα ανακοίνωση, λοιπόν, δηλώνουμε πως συμμετέχουμε στο συγκεκριμένο μέσο, από το οποίο θα συνεχίσουμε να συνεισφέρουμε.

Θέλω να ξεκινήσω αυτό το γράμμα με μια τεράστια αγκαλιά για όλους τους συντρόφους/συντρόφισσες, που βρίσκονται στην παρανομία, που παλεύουν για την ελευθερία τους και όλους αυτούς που βρίσκονται έγκλειστοι και που αυτός ο κόσμος της κυριαρχίας προσπαθεί να δαμάσει την οργή τους. Δεν υπάρχει κανένα κελί, κανένας τοίχος, καμία αρχή, στην οποία να δίνω αρκετή δύναμη, ώστε να καθησυχάσει την οργή μου και την επιθυμία μου για ελευθερία. Αυτά τα συναισθήματα τα είχα από μικρή και τώρα, στην καρδιά και στο μυαλό μου, είναι πιο δυνατά από ποτέ και δεν υπάρχει μέρα που να περνάει χωρίς να σκέφτομαι εσάς, φίλοι μου. Μπορώ να φανταστώ και μου λένε, επίσης, ότι η κατάσταση έξω είναι πολύ αβέβαιη. Αυτό δεν με εκπλήσσει, καθώς η επιλογή μας για σύγκρουση φέρνει καταστολή.

Δεν είναι απλό, δεν είναι εύκολο και υπάρχουν πολλά συναισθήματα που μπερδεύονται, αλλά αυτό το συγκεκριμένο συναίσθημα, που όλοι έχουμε κοινό, είναι η δύναμή μας. Ατομικά και συλλογικά. Κανένας δεν μπορεί να φυλακίσει αυτό το συναίσθημα – καμία φυλακή και κανένα σύνορο. Φίλοι, σας σκέφτομαι όλους με πολλή αγάπη, ειδικά τον Marc, που είναι έγκλειστος σε μια φυλακή στο Kingston, και σκέφτομαι τους συντρόφους από το che, που βασανίστηκαν από την επιτροπή Cerezo, τη μπαλαρίνα της cumbia και τους Tripa, Amelie και Carlos.

Ας μείνουμε δυνατοί, άσχετα από την απόσταση. Αισθάνομαι λίγο περίεργα να γράφω ένα γράμμα χωρίς συγκεκριμένο προορισμό. Έχω την αίσθηση ότι γράφω σε έναν γαλαξία, που μοιάζει λίγο σαν να βρίσκεται μακριά. Θέλω να πω ένα πράγμα: θέλω να είμαι ξεκάθαρη, ότι δεν γράφω αυτό το γράμμα για κερδίσω στήριξη ή να περιγράψω τον εαυτό μου ως θύμα. Πρόθεσή μου είναι να χρησιμοποιήσω μολύβι και χαρτί για να επικοινωνήσω με φίλους και να μοιραστώ ανάλυση. Νομίζω ότι η κατάσταση του να είσαι φυλακισμένος είναι μια πολύ ιδιαίτερη ευκαιρία να ξεφύγεις από τη “φετιχοποίηση” της φυλακής και να τη μετατρέψεις σε πραγματικότητα από τα συμφραζόμενά της. Σήμερα, γράφω αυτό το γράμμα από τη Santa Marta, αλλά ποιος ξέρει τί θα ακολουθήσει.

Όταν μας συνέλαβαν, στις 5 Ιανουαρίου 2014, για μένα, έμοιαζε κάπως με αστείο, με 7 μπατσικά να μπλοκάρουν τον δρόμο, έμοιαζε λίγο με σκηνή από ταινία και από εκείνη τη στιγμή και μετά, αυτή η αίσθηση δεν έπαψε. Όλοι έχουν τον ρόλο τους, θυμάμαι τώρα, στις 2 ή 3 το πρωί, όταν μεταφερθήκαμε από το PGJ στο επιστημονικό κέντρο για εξετάσεις. Ήμασταν τρία άτομα, σε τρία διαφορετικά αυτοκίνητα, με 2 μπάτσους ο καθένας δίπλα του και με τουλάχιστον 10 μπατσικά με αναμμένους φάρους στους ερημικούς δρόμους του DF και με τους επιστήμονες, που σχεδόν τους είχε πάρει ο ύπνος όταν φτάσαμε στο Κέντρο. Φοβερό σόου. Το CSI Μαϊάμι στο Μεξικό.

Και το Κέντρο Arraigo, ουφ! Αυτό ήταν το πιο θεατρικό πράγμα, που έχω βιώσει σε όλη μου τη ζωή. Όταν φτάσαμε εκεί, ο δρόμος είχε αποκλειστεί για την άφιξή μας. Οι άντρες με μύες σαπουνόπερας και αυτόματα όπλα ήταν έξω στον δρόμο, αλλά και μέσα στο αμάξι μαζί μας. Δεν μπορούσα να σταματήσω να γελάω – να γελάω με την εξουσία, για την οποία δεν έχω το παραμικρό ίχνος σεβασμού, να γελάω με τον τρόπο που παίρνουν τον εαυτό τους τόσο στα σοβαρά, “ο Κεν και η Μπάρμπι” με αστυνομικές στολές. Και οι κρατούμενοι, που δεν έχουν όνομα, αλλά έχουν την τύχη να έχουν ένα χρώμα. Το δικό μου ήταν πορτοκαλί. Το χειρότερο ήταν ότι τα κορίτσια στο κελί μου έπαιρναν μεταξύ τους τόσο στα σοβαρά τους ρόλους της υποταγής, του φόβου και της εξουσίας, σαν να βρίσκονταν σε οντισιόν για ταινία του Χόλυγουντ.

Συγγνώμη σε όσους νομίζουν ότι κάνω τα πάντα να μοιάζουν περίεργα, αλλά έτσι είναι! Ένα αστείο, το παίξιμο ενός ρόλου. Και εδώ, στη Santa Marta, υπάρχουν πολλές γειτονιές, από το Α έως το Η, υπάρχει ένα “πάρκο”, διαμερίσματα και γείτονες. Υπάρχει ένα γωνιακό μαγαζί, εργάτριες του σεξ, ναρκωτικά παντού. Υπάρχουν άνθρωποι, που αναπαράγουν τους έμφυλους ρόλους των “κοριτσιών και αγοριών” και υπάρχουν επίσης πάρα πολλά μωρά. Υπάρχει σχολείο, γιατρός, δικαστήριο.

Υπάρχουν μελέτες, που κατηγοριοποιούν την κοινωνία της Santa Marta, υπάρχει διαφθορά, υπάρχει επίσημη και ανεπίσημη εξουσία, προγράμματα και πολλά συναισθήματα, πολλές ιστορίες, πολύς χρόνος για να μοιραστείς, οργή και σίγουρα πολλά τσιγάρα και καφές για να μοιραστείς.

Δεν ξέρω αν είναι ακόμα ξεκάθαρο (εδώ τα ισπανικά μου δεν είναι τέλεια), αλλά τώρα, η Santa Marta είναι η νέα μου πόλη. “Α” είναι η νέα μου γειτονιά, 107 είναι το νέο μου διαμέρισμα και η Amelie η γειτόνισσά μου. Για μένα, αυτό είναι πιο ξεκάθαρο από κάθε θεωρία.

Κι έτσι, κλείνω το γράμμα μου.

Μια σημείωση: Κατά πρώτον, το έγραψα αυτό στα ισπανικά διότι κάποιες φορές είναι πιο εύκολο. Γι’ αυτό, θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους αυτούς που κάνουν τη μετάφραση. Θα προσπαθήσω να μεταφράσω άλλα γράμματα στα γαλλικά και στα αγγλικά. Αυτό είναι το πρώτο γράμμα που γράφω εδώ και καιρό γιατί στο Κέντρο Arraigo ήταν πολύ δύσκολο. Τα στυλό, όπως και κάθε τι άλλο, απαγορεύονταν! Για μένα, ήταν σημαντικό να γράψω αυτό το γράμμα με μια αίσθηση χιούμορ και σαρκασμού, όχι επειδή θέλω να ελαχιστοποιήσω την επίδραση που μπορούν να έχουν οι φυλακές στον κόσμο, αλλά για να ελαχιστοποιήσω την επίδραση που μπορεί να έχει η φυλακή σε μένα.

Αυτά που προσπάθησα να εκφράσω, σε απλά ισπανικά (ελπίζω μια μέρα να τα κατέχω επαρκώς) (ελπίζω, επίσης, να είναι κατανοητά) είναι ότι από τη φυλάκισή μου, τα στοιχεία που είχαν τη μεγαλύτερη επίδραση πάνω μου ήταν τα παιχνίδια των ρόλων και η πόλη-φυλακή, φυλακή-πόλη. Δεν θα σας πω ψέματα – δεν είναι πάντα εύκολο, είμαστε περικυκλωμένοι από αγκαθωτά σύρματα, αλλά υπάρχει ένα πράγμα, για το οποίο είμαι σίγουρη και αυτό είναι ότι η ελευθερία ξεκινά από το μυαλό μας, ανεξαρτήτως που βρισκόμαστε. Στο δικό μου, αυτήν τη στιγμή, υπάρχει πολλή οργή, πολλή δύναμη και ναι, παρά το οτιδήποτε, περισσότερη ελευθερία από ποτέ. Ευχαριστώ τους φίλους που ήρθαν να με επισκεφτούν! Σε αυτούς που ανταποκρίθηκαν στα συλλογικά μας καλέσματα. Σε αυτούς που οργανώνονται, παρά τις εντάσεις. Σε αυτούς που τρέφουν τη φωτιά και που επιτίθενται σε αυτήν τη σάπια κοινωνία. ΛΥΣΣΑ ΚΑΙ ΑΝΑΡΧΙΑ!!! (Α) Και αλληλεγγύη στον Marc, στους συντρόφους από το Che, στον Tripa, στην μάγισσα χορεύτρια της cumbia, την Amelie και τον Carlos.

Φυλακές Santa Marta, Μεξικό, 14 Μαρτίου 2014

Και χαρούμενη 15η Μαρτίου! (A)

[FALLON POISSON]

*Το γράμμα γράφτηκε αρχικά συνδυαστικά στα γαλλικά και τα ισπανικά

Διεύθυνση αλληλογραφίας για επικοινωνία με τις Fallon/Amelie:

Πηγή: Act for Freedom

Γνωρίζουμε την πραγματικότητα, στην οποία ζούμε· ο επιταχυνόμενος θάνατος και η δυστυχία της σύγχρονης ζωής επηρεάζουν και εμάς, ως ατομικότητες που αναπνέουν το σκατένιο αέρα αυτής της πόλης. Σχετικά με τις χιλιάδες πορείες, που λαμβάνουν χώρα στην περιοχή, προσπαθούμε να είμαστε διαφορετικοί και ευθείς με τις πράξεις μας.

Ως αναρχικοί, κάνουμε αυτά που κάνουμε γιατί πιστεύουμε πως είναι ό,τι μπορούμε να κάνουμε καλύτερα σε αυτές τις στιγμές που ζούμε εδώ.

Τις πρώτες πρωινές ώρες της Κυριακής, 16 Μαρτίου, 2014, επιτεθήκαμε εμπρηστικά σε ένα περιπολικό της Ομοσπονδιακής Αστυνομίας της Αργεντινής, στη γειτονιά Recoleta, στο Μπουένος Άιρες.

Τις πρώτες πρωινές ώρες της Κυριακής, 9 Μαρτίου, επιτεθήκαμε εμπρηστικά σε ένα αυτοκίνητο μάρκας Mercedes – Benz, στη γειτονιά Palermo, του Μπουένος Άιρες.

Πυρπολήσαμε, επίσης, αρκετά αυτοκίνητα στις γειτονιές Belgrano, Nunez, Villa Urquiza και Villa Devoto, κατά τη διάρκεια του Φεβρουαρίου και του Μαρτίου του 2014.

Για την καταστροφή της κοινωνίας φυλακής και όλων των λείψανων της εξουσίας!

Φίλοι της Γης/Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία

Πηγή: Act for Freedom Now!

23 Φεβρουαρίου, φυλακές της Santa Martha, Μεξικό

Το απόγευμα της 5^ης Ιανουαρίου, με συνέλαβαν μαζί με τους συντρόφους Fallon και Carlos για επίθεση στο γραφείο του Ομοσπονδιακού Γραμματέα Επικοινωνιών και Μεταφορών του Μεξικού και σε μια αντιπροσωπεία της Nissan, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς. Σύμφωνα με όσα υποδεικνύουν τα στοιχεία, σπάστηκαν παράθυρα και πετάχτηκαν μολότοφ μέσα στο υπουργείο και μέσα στα καινούρια αυτοκίνητα της αντιπροσωπείας. Οι καταστροφές αξιολογούνται σε περισσότερα από 70.000 πέσος στο υπουργείο και 100.000 πέσος στη Nissan.

Πράγματι, είμαι αναρχική και ζω στο Μόντρεαλ του Καναδά. Ταξίδευα στο Μεξικό και τώρα το ταξίδι μου θα παραταθεί για κάποιο χρονικό διάστημα.

Ακολούθως της σύλληψης, μας κράτησαν κλειδωμένους για 96 ώρες και έπειτα μας μετέφεραν στο Ομοσπονδιακό Κέντρο του Arraigo – χωρίς προηγουμένως να έχουμε δει δικαστικό. Παραμείναμε αιχμάλωτοι για 40 ημέρες. Σε ένα κελί, 23 ώρες τη μέρα, ένα τσιγάρο τη μέρα, καπνισμένο σε 10 λεπτά, 3 γεύματα κάθε μέρα, αλλά με 10 μόνο λεπτά για να φάμε κάθε φορά, χωρίς να μιλάμε, χωρίς να επιτρέπεται να έχουμε μολύβι, 9 λεπτά για τηλεφωνήματα κάθε μέρα… Εν ολίγοις, ήταν μια μακρά αναμονή και δεν υπήρχε τίποτε περισσότερο από μεξικάνικες σαπουνόπερες να παίζουν στην τηλεόραση όλη μέρα. Ευτυχώς, οι φίλοι μας μάς έστειλαν μερικά βιβλία! Ευχαριστώ, δεν ξέρω πως θα μπορούσα να έχω επιβιώσει χωρίς αυτά.

Την τεσσαρακοστή ημέρα, ο γενικός εισαγγελέας της Ομοσπονδίας (PGR – ομοσπονδιακό) μετέφερε τα αρχεία μας στο PGJ (κρατική ασφάλεια) διότι δεν έχουν καμία απόδειξη για να μας κατηγορήσουν για ομοσπονδιακό έγκλημα. Έτσι, από τις 17 Φεβρουαρίου, η Fallon κι εγώ βρισκόμαστε στο γυναικείο σωφρονιστικό κατάστημα της Santa Martha, στην πόλη του Μεξικό, στο οποίο μεταφερθήκαμε και ο Carlos βρίσκεται στις ανδρικές φυλακές του Oriente, 20 λεπτά από εμάς. Εδώ, υφίσταται μια μικροκοινωνία, που περιβάλλεται από τσιμέντο και συρματόπλεγμα, αλλά μέσα στην οποία μπορείται να κινηθείτε όπως επιθυμείτε.

Τη στιγμή που γράφω αυτό το κείμενο είναι 7:30 πμ. Είμαι στην αυλή και κοιτάω τον ήλιο να ανατέλλει πίσω από το παρατηρητήριο, καταλαμβάνοντας το τοπίο. Για την ακρίβεια, σχεδόν αισθάνομαι σαν να βρίσκομαι στην αυλή μιας πολυκατοικίας, κοιτάζοντας στο κτίριο με ρούχα κρεμασμένα από παράθυρα χωρίς κάγκελα. Υπάρχουν πολλά περιστέρια, κάδοι σκουπιδιών, κιτρινισμένο γρασίδι και συρματόπλεγμα. Υπάρχουν, επίσης, πολλοί άνθρωποι με τις δικές του ιστορίες.

Οι φυλακές είναι απαραίτητες για τη διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης, όπως και οι μπάτσοι. Είναι η κυριαρχία και ο έλεγχος, που επιτρέπουν σε αυτόν τον αρωστημένο κόσμο να επιμένει. Η φυλακή σημαίνει φόβος, το άγνωστο, ντροπή, μοναξιά, απομόνωση. Η κοινωνία είναι η εξημέρωση των ατομικοτήτων σε «καλούς πολίτες». Έτσι, η δύναμη της ατομικότητάς μας στοχεύει στην άρνηση ο φόβος να καταστεί όριο στη ζωή μου. Σίγουρα φοβάμαι, όπως όλοι, πολλά πράγματα, αλλά οι επιθυμίες μου για ελευθερία είναι ισχυρότερες. Ο φόβος συχνά κατασκευάζεται και αποδομείται, όταν τον αντιμετωπίσουμε. Το σημαντικό είναι να βλέπεις μακρύτερα, πέρα από όρια και σύνορα, πέρα από τοίχους, βουνά, ποτάμια και ωκεανούς.

Δεν γνωρίζω για πόσο καιρό θα είμαι εδώ, αλλά δεν λυπάμαι για τον εαυτό μου. Είμαι αισιόδοξη πως έξω ο αγώνας συνεχίζεται και άνθρωποι συναντιούνται, αγαπιούνται, μισιούνται, ζουν, γαμώτο. Στην πραγματικότητα, δεν νιώθω άνετα με ανθρώπους, που επικεντρώνουν στην υπόθεσή μας χωρίς να δίνουν τους δικούς τους αγώνες στο δικό τους πλαίσιο. Πιστεύω πως η βέλτιστη αλληλεγγύη χτίζεται στο μοίρασμα των ατομικών και συλλογικών δυνάμεων. Το χειρότερο πράγμα για μένα θα ήταν να μη συμβαίνει τίποτα έξω, ενώ κρατούμαστε αιχμάλωτοι, αλλά γνωρίζω πως οι φίλοι μου συνεχίζουν, παρά τις δυσκολίες που πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Η πραγματικότητά μου ως αναρχική στη φυλακή είναι ένα γεγονός μαζί με άλλα, στα οποία πρέπει να προσαρμοστούμε. Το πιο δύσκολο είναι συχνά να διατηρείς και να προστετεύεις δεσμούς εμπιστοσύνης με συντρόφους, με τους οποίους έχουμε συγγένεια για μακροπρόθεσμη σκέψη. Όταν είναι δυνατόν, αδιανόητες δυνατότητες αναδύονται.

Υπό αυτήν την έννοια, οι ιδέες και οι αναλύσεις μου παραμένουν οι ίδιες όπως και έξω. Αυτός είναι ο λόγος που δεν ενδιαφέρομαι να αλλάξω την ομιλία μου για να δεχτώ στήριξη. Εκτιμώ πολύ τις προσπάθειες αλληλεγγύης, που έχουν γίνει ως τώρα, παρ’ όλα αυτά, αποστασιοποιώ τον εαυτό μου από συγκεκριμένες πρωτοβουλίες, που έχουν παρθεί σε αλληλεγγύη με εμάς. Στο Μόντρεαλ, κατά τη διάρκεια μας διαδήλωσης, που έλαβε χώρα μπροστά από το μεξικανικό προξενείο, η ομιλία κατήγγειλε βασανιστήρια και παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από το κράτος του Μεξικού. Τα Ηνωμένα Έθνη αναφέρθηκαν σε ρεφορμιστικό και προοδευτικό τόνο. Ειλικρινά, εκτιμώ το ότι πολλοί άνθρωποι προβληματίζονται με την υπόθεσή μας, αλλά αρνούμαι να χρησιμοποιήσω απατηλό ρεφορμιστικό λόγο. Όπως το βλέπω, η αδικία, ο βασανισμός και τα ανθρώπινα δικαιώματα αποτελούν αναπόσπαστα κομμάτια του παρόντος κόσμου. Τα δικαιώματα παραχωρούνται από το Κράτος και άρονται όποτε χρειαστεί. Πέρα από αυτό, προωθεί τη δημοκρατική ιδεολογία (δικαιώματα για τους πολίτες), τη μεγαλύτερη των ψευδαισθήσεων. Και περισσότερο από ο,τιδήποτε, το να υποστηρίζουμε τις ιδέες μας με αναφορές σε πυλώνες εξουσίας, όπως τα Η.Ε., δεν μπορεί να δομήσει ισχυρή αντιεξουσιαστική πάλη. Ο τρόπος για να χτίσουμε γερά θεμέλια, για έναν αγώνα αδύνατο να αναχαιτίσουν, δεν είναι η προσπάθεια να επηρεάσουμε την κοινή γνώμη με ρεφορμιστικό λόγο.

Πρέπει να πω πως ειλικρινά δεν έχω καμία σχέση με φοιτητικές και εργατικές ενώσεις, ακόμα και με το μαχητικό συνδικαλισμό, ιδιαίτερα προσφιλή πίσω, στο Μόντρεαλ. Αυτές οι οργανώσεις είναι φορμαλιστικές και γραφειοκρατικές. Αναπαράγουν «άμεση δημοκρατία». Αυτά είναι τα ίδια κατασκευάσματα, που εγώ θέλω να καταστρέψω, τα οποία επιβάλλουν απόσταση μεταξύ ατομικοτήτωνκαι τον τρόπο που σχετίζουνται με τον κόσμο και την ύπαρξη. Τυπικότητα, γραφειοκρατία, νόμος και θεσμοθέτηση μετασχηματίζουν τη σχέση μεταξύ των ανθρώπων. Θέτουν σε ακινησία τις διαρκείς πιθανότητες μετασχηματισμού, όπως ακριβώς κάνουν και τα πολιτικά κόμματα. Προσπαθούν να οργανώσουν και να ηγηθούν των «αμόρφων μαζών».

Ως εκ τούτου, υπάρχει μια προφανής αντίθεση: έχουμε λάβει στήριξη από φοιτητικές ενώσεις στο Quebec. Όσο με αφορά, δεν έχω κανέναν πρόβλημα να δεχτώ χρήματα, τα οποία πέρα από κάθε αμφιβολία θα μας βοηθήσουν στη φυλακή. Αλλά, πρέπει να πω ότι αυτές οι οργανώσεις δεν έχουν τίποτα το επαναστατικό. Είναι παντελώς σάπιες. Βασίζονται σε μαοϊκά οργανωτικά μοντέλα και είναι παντελώς φορμαλιστικές, με τον πολιτικό διαδικαστικό τους κώδικα. Αυτή η γλώσσα είναι ακατανόητη. Χαρισματικοί ομιλητές χειραγωγούν τις ψήφους των μαζών εκφράζοντας ό,τι η μάζα θέλει να ακούσει και όχι μιλώντας εκ καρδίας. Πλήθη 100.000 ανθρώπων πορεύονται σαν ζόμπυ, τραγουδούν και επαναλαμβάνουν τα ίδια ρεφορμιστικά συνθήματα και μετά επιστρέφουν σπίτι, στην καθημερινή τους ρουτίνα.

Στην κατάσταση στην οποία βρίσκομαι, περιμένοντας την καταδίκη ή την αποφυλάκισή μου, το να εκφράσω ανοιχτά πως είμαι αναρχική μπορεί να με θέσει σε αβέβαιη κατάσταση. Επιλέγω να πράξω έτσι, ούτως ή άλλως. Πολλές φορές, ένιωσα την αγάγκη να επικοινωνήσω με άλλους αναρχικούς, που έχουν βιώσει παρόμοιες καταστάσεις. Όταν αντιμετωπίζεις την κρατική καταστολή, υπάρχουν αρκετοί τρόποι να αντιδράσεις. Νομίζω πως η χρήση μετριοπαθούς λόγου παρέχει προνόμια, όπως η γρηγορότερη αποφυλάκιση, η απόκτηση χρηματοδότησης ή κοινωνικής αποδοχής. Αλλά, νομίζω πως όσο οι λέξεις και οι πράξεις θα είναι μετριοπαθείς, θα είναι δύσκολο να διαδοθούν οι εξεγερτικές και αντιεξουσιαστικές πρακτικές. Γι’ αυτό, είναι σημαντικό να επικοινωνήσω τις ιδέες μου ανοιχτά και σκόπιμα.

Δεν γνωρίζω για πόσο καιρό θα παραμείνω κλειδωμένη εδώ μέσα, αλλά ένα πράγμα είναι σίγουρο: δεν θα είναι ισοβίως. Είμαι τυχερή, που έχω εξαιρετικούς φίλους και συντρόφους στον αγώνα και δεν αισθάνομαι μόνη. Η δύναμη και το κουράγιο βρίσκονται πρώτα σε κανέναν.  Υπάρχει ένα σύμπαν δυνατοτήτων, εδώ όπως και αλλού. Όλες οι μορφές κυριαρχίας είναι στόχοι, εκείνες που δημιουργούν τα οικοδομήματα και τα ιδρύματα όσο και αυτές που παρεμβαίνουν στις σχέσεις μας. Δεν υφίσταται παράδεισος ή τέλειος κόσμος. Η ελευθερία είναι η διαρκής κίνηση και σύγκρουση, σε αντιπαράθεση με τον κόσμο των εικόνων, των συμβόλων και των εμφανίσεων. Η ελευθερία είναι η καταστροφή των οικοδομημάτων της κυριαρχίας πάνω στις ζωές μας. Στο Μεξικό, στο Μόντρεαλ, στη Γαλλία, στο Βανκούβερ, στις ΗΠΑ, στην Ισπανία, στην Ελλάδα, στη Χιλή, στην Αίγυπτο, στο Βέλγιο, στην Ιταλία, στη Γερμανία, στην Αγγλία, στην Ολλανδία, χαιρετώ τους φίλους μου και συντρόφους του αγώνα. Για την απόλυτη ελευθερία, εύχομαι για σφυρηλάτηση συνδέσμων στον αγώνα.

Σε αλληλεγγύη με τους Carlos “Chivo” και Fallon

Με αγάπη, κάτω όλοι οι τοίχοι των φυλακών

Amélie

Πηγή: 325

Ο “ατομικισμός” είναι μια από αυτές τις λέξεις, όπως ο “αναρχισμός” και ο “εγωισμός”, που έχουν κακοποιηθεί αρκετά, είτε από άγνοια, είτε από πρόθεση. Για πολλούς ριζοσπάστες είναι συνώνυμη με την ασυδοσία της καπιταλιστικής ζούγκλας και κάποιοι υπέρμαχοι του καπιταλισμού έχουν προσπαθήσει να τη χρησιμοποιήσουν για να τεκμηριώσουν την οικονομική εκμετάλλευση και το μονοπώλιο. Όμως, μια λίγο πιο ευφυής σκέψη σχετικά με τη φύση της καπιταλιστικής κοινωνίας, με τους πανταχού παρόντες αφέντες και τους μαζάνθρωπους της, είναι αρκετή για να υπονομεύσει αυτήν την αντίληψη. Τι το ατομικιστικό υπάρχει στις στρατιές των κυρίων της πόλης, που κινούνται σε βηματισμό μέσα και έξω από τα γραφεία τους, την ίδια ώρα, πέντε μέρες την εβδομάδα και που στο μεσοδιάστημα φυτοζωούν στα κελιά τους στα προάστια; Και πόσο ατομικιστικά είναι τα κοπάδια των βιομηχανικών εργατών, που στέκονται μπροστά από το θεό-μηχανή και επαναλαμβάνουν τα ίδια υποτακτικά τελετουργικά ολόκληρη τη ζωή τους; Το να ρωτάς αυτές τις ερωτήσεις, σημαίνει το να τις απαντάς.

Ατομικιστές

Οι ατομικιστές αναρχικοί δεν επιθυμούν να είναι ακόμα μια μονάδα στις στατιστικές των εκατομμυρίων υπάκουων πολιτών. Έχουν αφαιρέσει τον εαυτό τους από το κοπάδι και η αναρχία τους υπάρχει στη δύναμή τους να επιβεβαιώνουν τον εαυτό τους. Έχουν αποκόψει την αναρχία τους από όλους τους δημοκρατικούς και σοσιαλιστικούς μύθους. Στο διάολο με το “ο λαός θέλει αυτό” ή το “οι εργάτες θέλουν το άλλο”! Ας ζήσουμε τις δικές μας ζωές, ας ακολουθήσουμε τα δικά μας ενδιαφέροντα, ας είμαστε οι εαυτοί μας. Ο ατομικιστής θα ακολουθήσει τον δικό του δρόμο, ακόμα και αν πρέπει να το κάνει μόνος. Δεν θα ήταν και πολύ ατομικιστής, εάν δεν το έκανε.

Κυβέρνηση

Αλλά, αν το άτομο ζει για τον εαυτό του, τότε τι τον εμποδίζει από το να κυριαρχεί πάνω στους άλλους; Τουλάχιστον δύο πράγματα. Πρώτον, εάν οι άλλοι έχουν την ίδια ατομική θέληση με εκείνον, τότε θα την προτάξουν ενάντια στη δική του και συνεπώς, θα ματαιώσουν τις προσπάθειές του. Δεύτερον και σημαντικότερο, οι ατομικιστές ξέρουν πως η εξουσία είναι μια σχέση μεταξύ κυρίαρχου και κυριαρχούμενου, που δένει και καταστρέφει την ανεξαρτησία και των δύο. Όπως σωστά το έχει θέσει ο Μαξ Στίρνερ:

“Εκείνος, που για να υπάρξει πρέπει να υπολογίζει στην απουσία θέλησης των άλλων, δεν είναι παρά το κατασκεύασμα αυτών των άλλων, όπως ο κύριος είναι κατασκεύασμα του υπηρέτη. Αν έπαυε να υπάρχει υποταγή, θα τελείωνε και η κυριαρχία.”

Οι ατομικιστές αναρχικοί δεν θεωρούν την κυβέρνηση ως απλώς το παράγωγο μιας συνωμοσίας από πλευράς λίγων μοχθηρών για να καταπιέζουν τους αθώους πολλούς. Οι πολλοί δεν θα κυβερνούνταν, αν δεν ήθελαν να κυβερνούνταν, αν ήταν ικανοί να κυβερνήσουν τον εαυτό τους. Οι κυρίαρχοι και οι κυριαρχούμενοι είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος μιας νομισματικής μονάδας, που οι ατομικιστές απορρίπτουν. Ο δικός τους τρόπος βρίσκεται μακριά και από τους δύο.

Συνεργασία

Η ατομικότητα απορρίπτει κάθε συνεργασία μεταξύ των ανθρώπων; Ο ατομικιστής συνμφωνεί με τον Ίψεν πως “δυνατότερος είναι εκείνος που στέκεται μόνος”, αλλά αναγνωρίζει την αξία της συνεργασίας για να ικανοποίησει κάποιες από τις ανάγκες του. Δεν υπάρχει τίποτα αντιφατικό σε αυτό, γιατί μόνο εκείνος, που είναι ικανός να είναι δυνατός από μόνος του, μπορεί να δημιουργήσει αυθεντικά ελεύθερες ενώσεις με άλλους. Αλλά, μια τέτοια ένωση δεν είναι αυτοσκοπός, διαρκεί μόνο όσο εκείνοι που τη συγκροτούν θεωρούν πως τους είναι χρήσιμη. Δεν είναι κάτι το ιερό, προς το οποίο τα μέλη του έχουν καθήκοντα. Είναι δημιούργημα και υπηρέτης τους, τίποτα περισσότερο.

Οικονομία

Σχετικά με την οικονομία, ο ατομικιστής δεν πιστεύει στον κολλεκτιβισμό, είτε αυτός είναι σοσιαλιστικός, είτε συνδικαλιστικός, είτε κομμουνιστικός. Για αυτόν, η ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής είναι ο τρόπος να αποκτήσει εγγυημένα ο παραγωγός το προϊόν ή κάτι αντίστοιχο. Σε αυτόν τον τομέα, όπως και σε άλλους, οι ατομικιστές είναι πρώτα από όλα πλουραλιστές και θεωρούν εξουσιαστικό κάθε σύστημα, που θα τους δεσμεύει σε οποιαδήποτε οικονομική σχέση και θα τους εμποδίζει να μπορούν να επιλέξουν εναλλακτικές. Η διαφορά μεταξύ της αντίληψης του ατομικιστή και του κολλεκτιβιστή για την οικονομία βρίσκεται στο ότι ο πρώτος αφήνει κάθε άτομο ελεύθερο να παρέχει στον εαυτό του ό,τι χρειάζεται για να καλύψει τις ανάγκες του, ενώ ο δεύτερος θέλει να κάνει την κοινωνία τον πάροχο και το διαχειριστή των μέσων διαβίωσης. Κάθε σύστημα, που εξαρτά το άτομο από την καλή ή κακή πρόθεση των άλλων, είναι απεχθές στους ατομικιστές. Λίγο τους ενδιαφέρει αν τα μέσα παραγωγής βρίσκονται στα χέρια μιας μονοπωλιακής μειοψηφίας, του κράτους, μιας ομοσπονδίας συνδικαλιστών ή της Κομμούνας, αν δεν έχουν ανεξαρτησία ή ελευθερία επιλογής.

Επανάσταση

Αλλά, οι υποθέσεις για μια μελλοντική οικονομία έχουν μόνο ακαδημαϊκό ενδιαφέρον. Οι ατομικιστές δεν σκοπεύουν να περιμένουν την “επαύριο της επανάστασης” για να ωφεληθούν από τις ιδέες τους. Είναι το σήμερα που τους ενδιαφέρει και όχι ένα υποθετικό μέλλον. Ο ατομικιστής καλοδέχεται όποιον ταξιδεύει σε έναν δρόμο παρόμοιο με το δικό του, αλλά δεν χρειάζεται κανέναν για να ξεκινήσει το ταξίδι του. Ο χριστιανός κοιτάζει τη θέληση του θεού του, ο μαρξιστής και ο συνδικαλιστής τη θέληση του επαναστατικού προλεταριάτου, αλλά ο ατομικιστής κοιτάζει τη δική του θέληση και δεν βασίζεται σε τίποτα έξω από αυτόν. Συνεπώς, δεν πιστεύει στην “ιστορική διαλεκτική”, στο “αναπόφευκτο αποτέλεσμα του ταξικού αγώνα”, τη “νομοτελειακή διαδικασία” ή σε κάποια άλλη συλλογική, ομαδική ή υπερφυσική δύναμη ως το δρόμο για την απελευθέρωσή του. Η αυτο-απελευθέρωση είναι η μόνη μορφή απελευθέρωσης που έχει για αυτόν σημασία. Δεν έχει καιρό για ναρκωτικά χιλιετηρίδων ως καταπραϋντικό για τις τωρινές δυστυχίες και τους σημερινούς εξαναγκασμούς.

Sidney E. Parker

Το κείμενο έχει δημοσιευτεί στο βιβλίο Εχθροί της Κοινωνίας: Μια ανθολογία ατομικιστικής και εγωιστικής σκέψης, των εκδόσεων Ardent Press.

Πηγή: In the Belly of the Beast

“Μέσω του εγκλήματος, ο εγωιστής έχει επιβεβαιώσει τον εαυτό του και έχει χλευάσει το ιερό· η διάσταση με το ιερό ή μάλλον καλύτερα από το ιερό μπορεί να γενικευθεί. Μια επανάσταση δεν επιστρέφει ποτέ, αλλά ένα σπουδαίο, παράτολμο, ξεδιάντροπο, ασυνείδητο, περήφανο έγκλημα δεν σιγοβροντάει ήδη στο μακρινό κεραυνό και δεν βλέπετε πως ο ουρανός γίνεται δυσοίωνα σιωπηλός και ζοφερός;” -Μαξ Στίρνερ

Μιλάω με λέξεις για πράγματα που οι λέξεις μπορούν μόνο να δείξουν. Αυτό βέβαια είναι αλήθεια οποτεδήποτε κάποιος μιλάει για κάτι, αλλά υπάρχουν περιπτώσεις, όπου οι γλωσσικοί περιορισμοί γίνονται πιο εμφανείς και οι εξηγήσεις αναγκαίες, παρόλο που προσθέτουν περισσότερες λέξεις στο μίγμα. Ο Στίρνερ χρησιμοποιούσε τις λέξεις με έναν κοφτερό, αιχμηρό, άμεσο τρόπο. Εξαιτίας της ευκρίνειας της γλώσσας του, μου φαίνεται δύσκολο να μην αντιλαμβάνομαι την παρεξήγηση ως σκόπιμη, ως επιλογή. Αλλά, εγώ μιλάω τη δική μου γλώσσα. Ξέροντας τα όριά της, γνωρίζοντας πως είναι αντίστοιχη ενός δάχτυλου που δείχνει, όχι μια έκφραση των πραγματικών πραγμάτων που δείχνει και ξέροντας την επιθυμία μου να σας μεταδώσω κάτι χρήσιμο και σημαντικό, θα πασχίσω να είμαι σαφής και θα προσφέρω εξηγήσεις, όπου νιώθω πως χρειάζονται.

Αυτό, για το οποίο έχω σκοπό να μιλήσω, είναι μια πτυχή του έργου του Στίρνερ, που θεωρώ ουσιαστική για κάθε αυθεντικά αναρχική προσπάθεια, π.χ. μια προσπάθεια που συνειδητά στοχεύει στον τερματισμό της δικιάς σου και της δικιάς μου υποδούλωσης από οποιονδήποτε αφέντη, κάθε εξουσία[1], κάθε ιδεολογία, κάθε υποτιθέμενη ανώτερη δύναμη, μέσω της οποίας εσύ και εγώ αλλοτριώνουμε τις ζωές μας, τις δραστηριότητές μας, τους κόσμους μας. Μιλάω για τη στιρνερική καταστροφή του ιερού.

Βέβαια, αυτή η πτυχή του έργου του Στίρνερ, δεν μπορεί να αποκοπεί από το όλον και δεν προσπαθώ να κάνω εδώ έναν τέτοιο διαχωρισμό. Διαλέγω αυτό το σημείο ως αφετηρία για όλο το έργο, γιατί ξεκινώντας από εδώ, νομίζω πως μπορώ να δείξω τη χρησιμότητα του έργου του Στίρνερ για την αναρχική προσπάθεια και να προσφέρω ένα εργαλείο -ή καλύτερα μια ολόκληρη εργαλειοθήκη, για όποιον είναι πρόθυμος να το εξερευνήσει- στους άλλους, ώστε να το χρησιμοποιήσουν στη μάχη ενάντια στην υποδούλωση και την αλλοτρίωση. Αναπτύσσουμε τα ισχυρότερα εργαλεία και όπλα μας, όταν βρισκόμαστε στην επίθεση και η στιρνερική επίθεση στο ιερό ήταν καταστροφική.

Το έργο του Στίρνερ δεν είχε ως στόχο τη δημιουργία μιας μελλοντικής, ιδανικής κοινωνίας ή κόσμου. Μιλούσε για έναν τρόπο να αντιμετωπίζουμε τον κόσμο εδώ και τώρα. Φαίνεται πως κανείς από τους επικριτές του δεν κατάφερε να δει αυτήν την πτυχή αυτού που έκανε ο Στίρνερ και έτσι, σχεδόν κάθε κριτική που έχω διαβάσει είναι μικροπρεπής και σε λάθος κατεύθυνση. Σχεδόν όλες τους αντιμετωπίζουν το μοναδικό και τον εγωισμό, όπως τα όριζε ο Μαξ Στίρνερ, ως προσδιορίσιμους στόχους προς επίτευξη και δυσφημούσαν αυτά τα υποτιθέμενα ιδανικά. Αλλά, το στοιχείο, που διαπερνά το στιρνερικό έργο, είναι η καταστροφή του ιερού. Κάθε μελλοντικό μέλλον, για το οποίο ίσως πασχίσω, θα τείνει να γίνεται ένα ιερό, που θα στέκεται πάνω και ενάντια σε μένα, αν δεν έχω βασίσει τον εαυτό μου στην άμεση αρπαγή της ζωής μου για μένα εδώ και τώρα. Μόνο σε αυτήν τη βάση της άμεσης κυριότητας μπορεί ένα μελλοντικό ιδανικό, ένα όνειρο καθολικής μετατροπής των κοινωνικών σχέσεων, να είναι δική μου ιδιοκτησία ως προέκταση της δικής μου επιθυμίας. Και αυτό σημαίνει πως ξεκινάω εδώ και τώρα να ζω τον κόσμο που επιθυμώ ως μια έκφραση του εαυτού μου εδώ και τώρα, παρά να περιμένω τον ερχομό κάποιου φαντασιακού παραδείσου.

Τι είναι, λοιπόν, το ιερό; Ο Στίρνερ ήταν πολύ σαφής επ’ αυτού: το ιερό είναι οτιδήποτε έχει γίνει ξένο σε σένα και μένα, έχει τοποθετηθεί πάνω από εσένα και εμένα ως αφέντης ή κάτοχός μας. Με άλλα λόγια, όλα εκείνα τα πράγματα, ιδέες, σχέσεις κλπ, από τα οποία εγώ και εσύ ίσως είμαστε κατεχόμενοι. Επομένως, δημιουργούμε το ιερό μέσω μιας διαδικασίας αποξένωσης και πραγμοποίησης, η οποία δημιουργεί ιδεολογία, φιξαρισμένες ιδέες, που κατέχουν εσένα ή εμένα. Για να το πούμε διαφορετικά, το ιερό είναι αυτό που δεν είναι δικό μου ή δικό σου, αλλά που εγώ ή εσύ είμαστε δικοί του.

Αυτό που ο Στίρνερ αντίτασσε στο ιερό (και επομένως και στην αποξένωση και την πραγμοποίηση) ήταν η κυριότητα. Μπορούμε να την αποκαλέσουμε και αυτοκυριότητα, αρκεί να αντιλαμβανόμαστε πως αυτός ο όρος δεν αναφέρεται στην πραγμοποίηση του εαυτού, τον οποίο εγώ και εσύ διεκδικούμε, αλλά στο ότι εγώ και εσύ υπάρχουμε στο εδώ και στο τώρα, δημιουργούμε τους εαυτούς μας, τις ζωές μας και τους κόσμους μας ως δικά μας αυτήν τη στιγμή, χωρίς να ανήκουμε σε οτιδήποτε εκτός από εμάς. Σε οποιαδήποτε στιγμή, σε οποιαδήποτε κατάσταση και αν βρεθούμε, εγώ και εσύ καλούμαστε να κάνουμε μια επιλογή: το να γίνουμε σκλάβοι κάποιων εξωτερικών δυνάμεων -που αποτελούν το ιερό- ή το να ανήκουμε σε εμάς, δηλαδή το να δημιουργούμε και να καταναλώνουμε τους εαυτούς μας κάθε στιγμή όπως νομίζουμε, άσχετα με τις συνθήκες που μας επιβάλλονται.

Όταν απαλλοτριώνω τον εαυτό μου, απαλλοτριώνω επίσης και τον κόσμο μου· τον κάνω ιδιοκτησία μου. Η χρήση του όρου “ιδιοκτησία” από το Στίρνερ τη φέρνει καλά στους αναρχικούς και αυτό είναι κατανοητό. Οι οικονομικές αντιλήψεις περί ιδιοκτησίας, που γνωρίζουμε, είναι πολύ στενά συνδεδεμένες με τους θεσμούς υποδούλωσης και εκμετάλλευσης. Αλλά, μέσα στα γραπτά του, ο Στίρνερ κάνει χρήση αυτής της λέξης, δίνοντάς της μια πολύ πιο ευρεία και βαθύτερη σημασία από την απλή οικονομική (αν και αφού μιλούσε για το εδώ και το τώρα, συμπεριελάμβανε και αυτήν την πτυχή στην ευρύτερη, βαθύτερη σημασία του). Αν το ιερό είναι εκείνο, που έχει γίνει ξένο προς εμένα, τότε καταστρέφω το ιερό για τον εαυτό μου, όταν απλώνω τα χέρια και παίρνω αυτό που είναι αποξενωμένο κάνοντάς το δικό μου, ιδιοκτησία μου και το απολαμβάνω και το καταναλώνω ως δικό μου – επομένως, καταστρέφοντάς το. Η καταστροφή του ιερού είναι επομένως, η λήψη της ιδιοκτησίας.

Αλλά, για να το κάνουμε αυτό σαφές, είναι χρήσιμο να κοιτάξουμε πιο βαθιά στο πώς χρησιμοποιεί ο Στίρνερ την έννοια της “ιδιοκτησίας”. Στο βιβλίο του, ο Στίρνερ κατασκεύασε τη λέξη “αποξένωση” (Fremdentum), ώστε να τη χρησιμοποιήσει ως το αντίθετο της ιδιοκτησίας (Eigentum). Έτσι, αυτό που λέει ο Στίρνερ είναι ότι η ιδιοκτησία μου είναι ότι δεν έχει αποξενωθεί από εμένα, είτε εξαιτίας μιας εξωτερικής δύναμης, που δεν μπορώ να ξεπεράσω, είτε εξαιτίας της δικής μου αυτο-αποξένωσης. Αλλά, ο Στίρνερ καταλάβαινε πολύ καλά πως υπάρχει ακόμα ένα είδος “ιδιοκτησίας” μέσα στον κοινωνικό κόσμο, που μας περιβάλλει, η ιδιοκτησία που δεν μπορεί ποτέ να είναι δική σου ή δική μου, η ιερή ιδιοκτησία.

Ιερή είναι όλη η ιδοκτησία, που εγκρίνεται από το κράτος, από την κοινωνική τάξη ή κάποια άλλη θεσμική ή φαντασιακή ανώτερη δύναμη. Επομένως, συμπεριλαμβάνει την ιδιωτική και τη δημόσια ιδιοκτησία καθώς και κάθε συλλογική, κοινωνική ή κομμουνιστική ιδιοκτησία, εφόσον αυτή προστατεύεται μέσω της επικύρωσης από μια ανώτερη δύναμη ενάντια στην άνευ έγκρισης ατομική χρήση. Και η ιερή ιδιοκτησία καταστρέφεται απλά με το να “απλώσεις τα χέρια” και να την πάρεις. Αντιτασσόμενος στην ιερή ιδιοκτησία, η ιδιοκτησία κάποιου είναι ότι μπορεί να πάρει και να απολαύσει, καταναλώνοντάς το. Περιμένουν από εμένα να σεβαστώ την ιερή ιδιοκτησία, αλλά ως κύριος του εαυτού μου, δεν το κάνω.

Τώρα, όπως είπα παραπάνω, ο Στίρνερ δεν έδωσε καμιά εικόνα για κάποιο ιδανικό μέλλον. Μιλούσε για την αντιμετώπιση των κόσμων μας εδώ και τώρα. Το να του ασκείται κριτική επειδή μιλούσε για “ιδιοκτησία”, χρήματα”, “ανταλλαγή”[2] κλπ., χωρίς να γίνεται προσεκτική εξέταση του πώς μιλάει για αυτά, υπό το φώς της εμμονής αυτής, που τίθεται ως προαπαιτούμενο για μια εντελή καταστροφή του ιερού, σημαίνει πως έχει χαθεί το νόημα.  Για αυτόν τον λόγο, η περιβόητη κριτική των Μαρξ-Ένγκελς είναι ανάξιας λόγου. Η ιδιοκτησία, όπως την εννοεί ο Στίρνερ, είναι κάτι αντίθετο από τον αστικό και καπιταλιστικό ορισμό. Αλλά, στον κόσμο που ζούσε, έπρεπε να αντιμετωπίσει την αστική ιδιοκτησία με τον τρόπο που αυτή έπαιρνε μορφή εντός της κοινωνικής πραγματικότητας και στον κόσμο που ζούμε εσύ κι εγώ, πρέπει να αντιμετωπίζουμε τον καπιταλιστικό ορισμό της ιδιοκτησίας όπως παίρνει μορφή σε αυτόν τον κόσμο, με άλλα λόγια, ως ιερή ιδιοκτησία, επικυρωμένη ιδιοκτησία, περιουσία υπό την προστασία του κράτους και της αστυνομίας, αλλά ακόμα χειρότερα, πολύ συχνά και υπό την προστασία των δικών μου και των δικών σου ηθικών δισταγμών, της δικής σου και της δικής μου συνείδησης, των μπάτσων που έχουμε δημιουργήσει στα στοιχειωμένα κεφάλια μας.

Αρκετές φορές, ο Στίρνερ στο βιβλίο του ασχολείται με την κατάσταση των προλετάριων. Και για εκείνους που δεν το καταλαβαίνουν, η αντίθεσή του στην ιερή και την ατομική ιδιοκτησία γίνεται ξεκάθαρη. Οι προλετάριοι είναι δίχως περιουσία μέσα στην κοινωνία. Αυτό που κατέδειξε ο Στίρνερ είναι πως οι κομμουνιστές δεν θέλουν να τερματίσουν αυτήν την προλεταριακή κατάσταση, αλλά να τη γενικεύσουν. Υποστηρίζουν πως θα το κάνουν αυτό καταργώντας την ιδιοκτησία, αλλά αυτό που κάνουν, στην πραγματικότητα, είναι να δίνουν μια ιερή κυριότητα, πάνω σε όλα τα πράγματα, στο φάντασμα που επιθυμούν: κοινωνία, ανθρωπότητα, “είδος”, “ανθρώπινο ον”, ανθρώπινη κοινότητα -μόνο που, στην πραγματικότητα, θα είναι πάντα κάποια μορφή κράτους αυτό που θα έχει την κυριότητα και θα την παραχωρεί, αφού τα φαντάσματα χρειάζονται μια θεσμοθετημένη δομή για να διαχειρίζονται την περιουσία τους. Επομένως, οι κομμουνιστές θα αφήσουν τους προλετάριους εκεί ακριβώς που βρίσκονται και τώρα· δίχως περιουσία, περιμένοντας την παραχώρηση από τον ιδιοκτήτη. Πάντα στην αναμονή, πάντα στην ένδοια. Ο Στίρνερ κατέδειξε πως δεν είναι τόσο η ιδιοκτησία όσο η ιερότητά της που πρέπει να καταστραφεί. Και ο καθένας από εμάς μπορεί να το κάνει αυτό εδώ και τώρα. Υπάρχουν δύο πράγματα, που αποτρέπουν τους προλετάριους να πάρουν αυτά που επιθυμούν.  Το πρώτο είναι ο διαρκής σεβασμός τους προς την ιερότητα της ιδιοκτησίας. Οι κοινωνιστές, οι οποίοι θα έδιναν την υψηλή κυριότητα στην κοινωνία ως αντίταξη σε εσένα κα εμένα, ενθαρρύνουν αυτόν τον σεβασμό. Οι κομμουνιστές, που θα την έδιναν στο είδος ή στην ανθρώπινη κοινότητα, ενθαρρύνουν αυτόν το σεβασμό. Αλλά, τελικά, είναι ο ίδιος ο προλετάριος ατομικά, που διατηρεί το σεβασμό, παραμένοντας σκλάβος στα φαντάσματα που έχει στο κεφάλι του, στην ηθική, στον σεβασμό για την αφηρημένη ιδιοκτησία, την κοινωνία, την ανθρωπότητα. Για να απαλλαγεί από αυτόν τον σεβασμό, να γίνει δικός του και να καταβροχθίσει αυτά τα φαντάσματα.

Μόλις ο προλετάριος γίνει δικός του, παύει να είναι δίχως ιδιοκτησία και παύει να σέβεται την ιδιοκτησία. Το μόνο πράγμα, που συνεχίζει να στέκεται στο δρόμο του για να πάρει αυτά που επιθυμεί, είναι η δύναμη, η εξουσία εκείνων που ελέγχουν την ιδιοκτησία εντός κοινωνίας. Στο μέτρο που του είναι δυνατό, θα απλώσει τα χέρια του και θα πάρει αυτό που επιθυμεί και εκεί που οι δυνατότητές του είναι μικρότερες των επιθυμιών του, θα προσπαθήσει να αυξήσει τη δική του δύναμη. Ο Στίρνερ είναι αρκετά σαφής στο ότι αυτή είναι μια από τις χρήσεις των εγωιστικών ενώσεων. Αν ένα άτομο σε μια περιοχή διεκδικεί όλην τη γη ως περιουσία του, άλλοι στην περιοχή μπορούν να θρηνήσουν για την κατάστασή τους, να εξεγερθούν ατομικά και μέσω του εγκλήματος (της βεβήλωσης του ιερού), να διατηρήσουν κάπως το βιοπορισμό τους ή μπορούν να ενώσουν τις δυνάμεις τους (σχηματίζοντας μια ένωση εγωιστών), να εξεγερθούν μαζί και να καταλάβουν τη γη του μπάσταρδου. Αν επιτύχουν, μπορούν μετά να αποφασίσουν μεταξύ τους πως θα χειριστούν αυτό που τώρα είναι ιδιοκτησία τους. Αλλά, αυτό συνέβη μόνο επειδή απέρριψαν την ιερότητα της ιδιοκτησίας και δεν απέφυγαν να απλώσουν τα χέρια σε αυτό που επιθυμούν, περιμένοντας και από τους άλλους να κάνουν το ίδιο.

Κάποιοι (συμπεριλαμβανομένου και του Joseph Dejacque) σκέφτηκαν πως μια μορφή κομμουνισμού θα ήταν το αναπόφευκτο αποτέλεσμα του εγωισμού. Διαφωνώ, γιατί θεωρώ πως ο κομμουνισμός πρακτικά είναι η διαχείριση της ιδιοκτησίας, η οποία υποθετικά κατέχεται περισσότερο από κάποιο αφηρημένο συλλογικό ον, παρά από κάποιο πραγματικό και ζωντανό. Επομένως, διατηρεί το ιερό και ο εγωισμός που εμπλέκεται σε αυτόν είναι κίβδυλος εγωισμός -ο εγωισμός εκείνου που είναι πεπεισμένος πως τα συμφέροντά τους φροντίζονται καλύτερα εξυπηρετώντας κάποιον ανώτερο σκοπό. Όμως, η πρακτική της κυριότητας μπορεί εύκολα να φανεί ως ένα είδος κομμουνισμού. Αν η ιδιοκτησία δεν είναι ιερή, ό,τι επιθυμώ και έχω την ικανότητα να αδράξω είναι δικό μου και αν προτιμώ να έχω ευχάριστες και διασκεδαστικές σχέσεις με τους γύρω μου, τότε μπορώ πολύ εύκολα να δουλέψουμε από κοινού και να διαχειριστούμε αυτό που είναι δικό μου, δικό σου, δικό της, δικό του και ούτω καθεξής, έτσι ώστε όλες οι αναγκαιότητες και πολλές από τις ομορφιές να είναι ελεύθερα προσβάσιμες σε κάθε άτομο, που επιθυμεί να απλώσει τα χέρια του σε αυτές. Αλλά, δεν θα υπήρχε κάποια αφηρημένη ιδέα, κανένα φάντασμα, να στέκεται πάνω από εμάς ως ο πραγματικός κάτοχος των πάντων, ούτε κάποια διοίκηση, που θα εξασφαλίζει ισότιμες σχέσεις ή τη διατήριση του ηθικού κανόνα “από τον καθένα ανάλογα με τις δυνατότητές του, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του”. Δεν θα ήταν κομμουνισμός, αλλά αμοιβαία κυριότητα.

Αλλά, αυτό δεν είναι το μέρος που είμαι τώρα εγώ ή εσύ (εκτός ίσως από μικρές ομάδες φίλων). Αντιμετωπίζουμε έναν κόσμο, που τον στοιχειώνει το ιερό και ο καθένας από εμάς πρέπει να καταστρέψει αυτό το ιερό και να ανακτήσει ό,τι είναι δικό μας, κάθε στιγμή, άμεσα, καταστρέφοντας τα πάντα που μας εμποδίζουν. Ο καθένας από εμάς πρέπει να ζήσει τη δική του ζωή, τις δικές του δραστηριότητες, τον δικό του κόσμο, ενάντια στον κόσμο του ιερού.

Σημειώσεις:

1. Ξέρω πως υπάρχουν εκείνοι, που θα ισχυριστούν πως αυτή η λέξη είναι “πολύ ασαφής”, απλά λόγω των πολλών νοημάτων της, αλλά μόνο αν είσαι ένας ηλίθιος, είτε από αυθεντική βλακεία είτε από ιδεολογική τύφλωση, δεν καταλαβαίνεις τι εννοώ…

2. Στην κομμουνιστική θεωρία, η ουσία βρίσκεται στην περιουσία και την ανταλλαγή. Νομίζω πως αυτό χάνει το νόημα, καθώς (όπως έδειξε ο Στίρνερ) η “ιδιοκτησία μπορεί να λάβει πολλές, κάποιες φορές αντιθετικές, μορφές και επίσης, ακόμα και όταν συζητάμε, ανταλλάσσουμε λέξεις.  Αντίθετα, αυτό που είναι απαραίτητο για την οικονομία είναι ένα κανονικοποιημένο σύστημα αξίας, δηλαδή ένα σύστημα, στο οποίο δεν μετράει η αξία που εγώ ή εσύ δίνουμε στα πράγματα, αλλά δεχόμαστε τον ορισμό της αξίας από κάποια ανώτερη δύναμη και μετά μετράμε και υπολογίζουμε, σύμφωνα με τους επιβαλλόμενους όρους, σύμφωνα με την ιερή αξία αντί με τους δικούς μας όρους. Επομένως, το μέτρημα και ο υπολογισμός είναι καθοριστικές δραστηριότητες της οικονομίας και είναι δραστηριότητες που κάνουμε, όχι πράγματα.

Wolfi Landstreicher

Πηγή: Machorka

Τη νύχτα της 15ης Μαρτίου του 2014, το προξενείο της Χιλής, στην οδό Hirschgraben 30, στο Αμβούργο, δέχτηκε επίθεση με πέτρες. Μια έκφραση αλληλεγγύης στους εξεγερμένους, που μάχονται στους δρόμους, πίσω από τα κάγκελα στις νύχτες της Χιλής!

Sebastian Overssluij PRESENTE!

Στις 11 Δεκεμβρίου 2013, ο αναρχικός Sebastian Overssluij πυροβολήθηκε από έναν φύλακα, κατά τη διάρκεια ληστείας στο Σαντιάγο της Χιλής. Ένα κομμάτι κανονικότητας, σε έναν κόσμο, όπου η περιουσία και το χρήμα μετρούν περισσότερο από τη ζωή. Ο θυμός και η θλίψη στην αντίσταση!

Alfonso Alvia y Gonzales Hermes A LA CALLE!

Οι Alfonso Alvia και Hermes Gonzales συνελήφθησαν την ίδια μέρα και θα βρεθούν κατηγορούμενοι για τη ληστεία που διέπραξαν από κοινού με τον Sebastian.

Αλληλεγγύη σε αυτούς!

Tamara Sol Farias Vergara A LA CALLE!

Η Tamara Sol Farias βρίσκεται φυλακισμένη και κατηγορείται πως πυροβόλησε και τραυματισε έναν φύλακα ασφαλείας τράπεζας ως πράξη εκδίκησης για τον θάνατο του Sebastian.

Δύναμη και αλληλεγγύη και σε αυτήν!

Λευτεριά στους φυλακισμένους!

Ζήτω η αναρχία!

Πηγή: linksunten

Καθώς οι δικαστές και οι εισαγγελείς ετοιμάζονται να αποφασίσουν για τις ζωές των συντρόφων μας μέσα από το σκοτεινό και απαίσιο λαβύρινθο της παραδειγματικής τιμωρίας εναντίον εκείνων, που κάνουν πόλεμο ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο, θεωρούμε πως είναι απαραίτητο να εκφράσουμε τη στιβαρή μας αλληλεγγύη στους συντρόφους μας, έτσι ώστε οι μισθοφόροι και οι βασανιστές της ελευθερίας να νιώσουν το βάρος της ακατάβλητης επαναστατικής δράσης και της ιστορίας και της συνοχής των συντρόφων, που κατηγορούνται για το χτύπημα μιας τράπεζας και την εκτέλεση του Luis Moyano το 2007.

Εδώ και 6 χρόνια, η εξουσία και ο τύπος παρενοχλούν και προσβάλλουν τους συντρόφους και τις οικογένειές τους με πομπώδεις τακτικές, οι οποίες πολλές φορές ξεπερνούν τη νομιμότητα, που υποτίθεται ότι υπερασπίζονται. Σύμφωνα με τα διαφορετικά περιεχόμενα της εισαγγελίας και της πολιτικής αγωγής, η εξουσία παρουσιάζει το θάνατο ενός μπάτσου ως μια βολική δικαιολογία για να συλληφθεί κάποιος, που αφιερώνει τη ζωή του στην απειλή της αδράνειας της παρούσας πολιτειακής και δημοκρατικής τάξης.

Εκτελούμενη εντός της διεθνούς εβδομάδας αγκιτάτσιας από τις 14 ως τις 25 Μαρτίου, η επίθεσή μας έχει τη σημασία μιας πρόσκλησης συνέργιας προς εκείνους, οι οποίοι πάνε πέρα από τη θεωρία και κραδαίνουν την αδάμαστη εξεγερτική δράση, ώστε να ενισχύσουμε τις πεποιθήσεις μας αντιμέτωποι με τα τρομερά τείχη των φυλακών υψίστης ασφαλείας, όπου προσπαθούν να εξοντώσουν τους συντρόφους μας.

Πρόθεσή μας είναι, επίσης, να θυμίσουμε τα ονόματα και τις ιδέες όλων των άλλων συντρόφων μας του κοινωνικού πολέμου, που βρίσκονται φυλακισμένοι στο έδαφος που ελέγχεται από το χιλιανό κράτος και να βγάλουμε αυτές τις ιδέες στο δρόμο. Καθώς έχουμε μια επαναστατική ευθύνη αντιμέτωποι με την ιστορία, η αλληλεγγύη μας καταστρέφει σύνορα, γλώσσες, εμπόδια· και προχωράμε αποφασισμένοι με υψωμένες ψηλά τις γροθιές μας, όταν πρόκειται να υπερασπιστούμε συντρόφους που βρίσκονται αιχμαλωτισμένοι από άλλα κράτη, καθώς γνωρίζουμε πως οι συμμαχίες των ισχυρών δεν έχουν ούτε αυτές σύνορα.

Την ίδια στιγμή, αυτή η υπόθεση και αυτή η σκευωρία δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη από εκείνους, που αγωνίζονται ενάντια στην εξουσία, καθώς μπορεί να αποτελέσει πολύτιμη πηγή εμπειρίας και ανάλυσης. Πιστεύουμε πως άλλοι αγώνες πρέπει να μένουν στη μνήμη, καθώς αποτελούν όπλο. Έτσι, θυμόμαστε τους Johny Cariqueo και Nora Vergara, που έπεσαν Μάρτη.

Τρεις μήνες μετά τον θάνατο του Sebastian Oversluij, μετά από απαλλοτρίωση τράπεζας· μερικούς μήνες μετά την πέμπτη επέτειο από τον θάνατο του Mauricio Morales, υπερασπιζόμαστε τις ζωές αγώνα αυτών των συντρόφων και τη δυναμική τους.

Πηγή: Act for Freedom!

Τη νύχτα της 18ης Φεβρουαρίου, μια έκρηξη, την οποία ακολούθησε εκτεταμένη πυρκαγιά, κατέστρεψε τα διοικητικά γραφεία και τα ηλεκτρικά/υπολογιστικά συστήματα της αγοράς βοοειδών του Lezay. Σύμφωνα με τα ΜΜΕ, στον χώρο βρέθηκαν υπολείμματα από φιάλη γκαζιού.

Πριν από αρκετές εβδομάδες, ανατινάξαμε την αγορά δημοπρασιών βοοειδών στο Lezay (Γαλλία).

Κάθε εβδομάδα, 1.500 μοσχάρια και άλλα ζώα πωλούνται για να δολοφονηθούν στα σφαγεία.

“Τα ζώα δεν έχουν κανέναν άλλον πέρα από εμάς. Δεν θα τα απαγοητεύσουμε”. – Barry Horne

ΕΜΕΙΣ είμαστε η δικαιοσύνη για τα ζώα.

Υ(πηρεσία) Δ(ικαιοσύνης) Γαλλίας

Πηγή: Bite Back

Οι κυνηγετικοί πύργοι είναι μνημεία της δολοφονίας των ζώων και έτσι, αποφασίσαμε να παλέψουμε εναντίον τους. Τη νύχτα της 26ης προς την 27η Φεβρουαρίου, πήγαμε στο δάσος του Dieburger και καταστρέψαμε πέντε από αυτά τα μνημεία.

Το κυνήγι δεν είναι σπορ, είναι φόνος.

Πηγή: Bite Back