Η ανεργία βρίσκεται στο 23%, η ανάπτυξη για το 2017 κυμαίνεται κάτω από τις αισιόδοξες εκτιμήσεις, οι νέοι εγκαταλείπουν τη χώρα, οι επενδύσεις παραμένουν ανύπαρκτες (άρα και οι νέες θέσεις εργασίας), όμως η επιλογή που προωθείται είναι ένα δάνειο από την Παγκόσμια Τράπεζα με στόχο την δημιουργία θέσεων απασχόλησης. Ο κ. Τσίπρας απευθύνεται στο κομματικό ακροατήριο του, ανησυχώντας για τι άλλο; Tην Αριστερά.
Υπάρχουν επιστημονικά κατακυρωμένες συνέπειες στην υγεία; Κατ' αρχάς η καθιστική έκθεση σε τηλεόραση οδηγεί σε παχυσαρκία. Όσο περισσότερες κοκαλιάρες τηλεπερσόνες βλέπεις, τόσο χοντραίνεις. Δυο ώρες τηλεθέασης την ημέρα σχετίζονται με αύξηση στον σχετικό κίνδυνο διαβήτη κατά 20%, καρδιοπάθειας κατά 15%, θανάτου κατά 9%. Βέβαια δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσεις την τηλεθέαση από άλλες ανθυγιεινές συμπεριφορές και κοινωνικές συνθήκες που την συνοδεύουν. Πεθαίνεις γιατί βλέπεις ανοησίες, γιατί κάθεσαι, γιατί μασουλάς ενώ κάθεσαι, γιατί είσαι άνεργος και κάθεσαι, γιατί στα έφερε τόσο ανάποδα η ζωή που κατάντησες ακροατής τηλεμαϊντανών; Πάντως πεθαίνεις.
Οι πολιτικοί αυτής της γενιάς δεν αφομοίωσαν ποτέ τις επικοινωνιακές πρακτικές που θα αναπτυχθούν στην Ελλάδα σταδιακά από την δεκαετία του 1990 και εντεύθεν. Το κυριότερο χαρακτηριστικό των Ελλήνων πολιτικών εκείνης της περιόδου, ήταν ότι μεταπολιτευτικά ανέπτυξαν μεταξύ τους προσωπικούς κώδικες επικοινωνίας, πέρα από τις επίσημες γραμμές των κομμάτων τους. Οι κώδικες αυτοί ενεργοποιούντο συχνά-πυκνά υπέρ των ελληνικών συμφερόντων σε δεδομένες στιγμές που ήταν απαραίτητο. Σε μεγάλο βαθμό, αυτές οι διαπροσωπικές επαφές και οι συνέπειές τους ποτέ δεν εξήλθαν από τα σπίτια στα οποία αναπτύχθηκαν.
Ποιος, άλλωστε, μπορεί να μετρήσει τον άνθρωπο; Να τον μετρήσει ως συναισθηματική ατομική οντότητα και στη συνέχεια να συναθροίσει τα αποτελέσματα της μέτρησης του συνόλου των ατομικοτήτων μιας κοινωνίας και να τα μετατρέψει σε απόλυτους αριθμούς, μέσους όρους και τάσεις; Και ποιος μπορεί να γνωρίζει με απόλυτη βεβαιότητα αν οι μετρήσεις των πεποιθήσεων του χτες θα συμφωνούν με αυτές του σήμερα ή του αύριο; Άλλωστε εμείς οι άνθρωποι, οι πολίτες κάθε τόπου, είμαστε όντα ευμετάβλητα, όπως πολύ εύστοχα έχει πει η συγγραφέας Αικατερίνη Τεμπέλη λέγοντας πως «...είμαστε κάποιες φορές ένα δημόσιο χαμόγελο και μια ιδιωτική κραυγή, ταυτόχρονα!».
Έχουν ήδη γραφεί πολλά και δε θα επεκταθώ περαιτέρω στην ανάλυση των συγκεκριμένων σεναρίων, θα σταθώ όμως στην πρωτοβουλία καθαυτή. Είναι γεγονός ότι η Επιτροπή δια στόματος του Προέδρου της, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ κράτησε ίσες αποστάσεις απ το καθένα. Και αυτό είναι το πιο επικίνδυνο. Αντί να είναι η πρώτη που θα βροντοφωνάξει το «παρών» της ενωμένης Ευρώπης, τηρεί πρώτη μια σκεπτικιστική, διστακτική και άβουλη στάση για να επιβεβαιώσει πως εδώ και πολύ καιρό τα πεπραγμένα της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι απομακρυσμένα από τις προσδοκίες των πολιτών. Έτσι, η Επιτροπή, αυτοκαθίσταται από διαμορφωτής της ευρωπαϊκής πολιτικής σε απλός εκτελεστής εθνικών πολιτικών.
Άρα, στο υπάρχον πλαίσιο, οι επιλογές του Τσίπρα είναι τρεις: Η πρώτη είναι να προσπαθήσει να αποσπάσει τη συναίνεση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, τραβώντας τις διαπραγματεύσεις στα άκρα για μεγάλο διάστημα (όπως τον Ιούλιο του 2015) με άγνωστα αποτελέσματα. Η δεύτερη επιλογή, είναι να δώσει γη και ύδωρ στο ΠΑΣΟΚ και στην Ένωση Κεντρώων μήπως τους πείσει να συμμετάσχουν στην κυβέρνηση και τρίτη επιλογή είναι η προσφυγή σε εκλογές. Αυτό μπορεί να συμβεί είτε λόγω έντονων κοινωνικών αντιδράσεων, είτε επειδή κυβερνητικοί χειρισμοί που θα προκαλέσουν κοινωνική, οικονομική ή ακόμη και εθνική ζημιά θα αναγκάσουν την κυβέρνηση σε παραίτηση.
Προκειμένου λοιπόν να οικοδομηθεί κράτος δικαίου, η ελληνική κοινωνία διερχόμενη δια πυρός και ύδατος καλείται αυτή τη φορά να αντιμετωπίσει την επικείμενη καταστροφή όχι ως συμφορά ή εφιάλτη, αλλά ως μια μοναδική ευκαιρία για αλλαγή σελίδας. Άλλωστε, όπως έλεγε κι ένας εκ των κορυφαίων διανοητικών εκπροσώπων της γενιάς του '30, ο Γεώργιος Θεοτοκάς, «μπορεί τώρα να είμαστε τσακισμένοι, μαραμένοι, χαμένοι, μέσα στον κυκεώνα της σύγχρονης ζωής· κανείς να μην περιμένει κάτι καλό από την Ελλάδα, καμιά ελπίδα να μην χαράζει πουθενά· η στιγμή αυτή βέβαια είναι μια θαυμάσια στιγμή».
Η Ma' loula έχει χαρακτηριστεί ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Είναι το σπίτι για μερικά από τα σημαντικότερα μνημεία του Χριστιανισμού τα οποία γίνονται σημείο προσκυνήματος για τους χριστιανούς της Μέσης Ανατολής και όχι μόνο. Το ελληνορθόδοξο μοναστήρι της Αγίας Θέκλας (Mar Taqla) είναι το ένα από τα δύο αρχαία μοναστήρια της περιοχής. Σύμφωνα με την ιστορία (Πράξεις Αποστόλου Παύλου και Θέκλης), η Θέκλα ήταν η νέα κόρη μίας πλούσιας οικογένειας ειδωλολατρών στο Ικόνιο. Όταν ο Απόστολος Παύλος επισκέφθηκε το Ικόνιο, η νεαρή κοπέλα μαγεύτηκε από τις διδαχές του Παύλου και θέλησε να ασπαστεί τον χριστιανισμό και να ζήσει με βάσεις τις χριστιανικές αρχές της αγνότητας και της αγαμίας.
Πολύ δύσκολα, ή μόνον ως φάρσα. Στην Ελλάδα διαπιστώνουμε δύο (μικρές) ομάδες ανθρώπων που δεν ξορκίζουν το όνομα του Τραμπ αναπαράγοντας δάνεια επιχειρήματα και κραυγές. Από τη μία έχουμε όσους ελάχιστους διατηρούν την ικανότητα να διακρίνουν ευρύτερα ρεύματα και πολιτικές μεταβολές με ψυχραιμία, χωρίς να εντάσσονται στον «χορό τραγωδίας» της Τραμπολογίας, και άρα δεν συμμετέχουν στους κοπετούς αλλά αναλύουν. Από την άλλη όμως έχουμε στην Ελλάδα το ακριβώς αντίθετο (και κωμικό), μια πραγματικά γκροτέσκα εικόνα: φιγούρες δοσμένες στην προσπάθεια να δημιουργηθεί μια... «Χρυσή Αυγή με ανθρώπινο πρόσωπο» που επιχειρούν να τοκίσουν στη νίκη Τραμπ ώστε να αυτοπροβληθούν οι ίδιοι, δια της νίκης Τραμπ, ως μελλοντικά νικηφόροι.
Εμείς ορίζουμε πόσο καλά θα κάνουμε τη δουλειά μας, τι νόημα θα της δώσουμε, τι αξία, πόσο μπορεί να αποτελεί πηγή ευτυχίας για μας. Αν η εργασία μας δεν έχει ενδιαφέρον, δεν μας προσφέρει ευχαρίστηση και δεν έχει σημασία για μας, κάτι πρέπει να κάνουμε άμεσα για αυτό. Δεν υπάρχει καλή εργασία ή κακή, αρκεί να υπάρχει αυτοσεβασμός. Αν ντρέπεσαι για τη δουλειά σου, δύσκολα μπορείς να σεβαστείς τον εαυτό σου. Και να μάθεις να την αγαπάς με την καρδιά σου.
Αντί εισαγωγής 2-3 νούμερα, για να έχουμε τη μεγάλη εικόνα. Ξεκινάμε λέγοντας πως οι συνολικές εισπράξεις των μουσείων και αρχαιολογικών χώρων της Ελλάδας το 2014 και 2015 ήταν 54 και 56 εκατομμύρια αντίστοιχα. Την ίδια στιγμή, το μουσείο του Λούβρου μόνο, το 2014 είχε 204 εκατομμύρια ευρώ έσοδα, τα μισά εξ αυτών από το κράτος, τα 65 από εισιτήρια, 13 από patronage και συνεργασίες με Μ.Μ.Ε., 13 από την αξιοποίηση της περιουσίας του, 5 από παραγωγές, ντοκιμαντέρ, royalties και 5 από διάφορα άλλα.
Η ενσυναίσθηση στη γέννα και γέννηση, δημιουργεί την εμπειρία της ασφάλειας και της προστασίας. Για κάθε γυναίκα (ειδικά για τις γυναίκες που γεννούν πρώτη φορά) η γέννηση και η γέννα είναι μοναδικές εμπειρίες. Αλλά είναι και εμπειρίες που για ορισμένες γυναίκες αναδύουν φόβο και ανασφάλεια. Όσο και να οραματίζεσαι την γέννηση του παιδιού σου, η στιγμή που την βιώνεις είναι η πιο πραγματική εμπειρία. Νιώθοντας ότι το περιβάλλον σου μπορεί να συναισθανθεί Εσένα και να σε αγκαλιάσει, τότε μπορείς και εσύ να αγκαλιάσεις και να έχεις την γέννα που αξίζεις.
Αν η πολιτεία δε μπορεί να βρει έναν τρόπο ποιοτικού ελέγχου της πιο βασικής αστικής υποδομής, του οδικού δικτύου, τότε πως είναι δυνατόν να πείσει ότι μπορεί να αναπτύξει και ελέγξει τις περισσότερο πολύπλοκες δομές μια σύγχρονης αστικής κοινωνίας; Αν δεν εισαγάγει ένα καθολικό και αυστηρό σύστημα ώστε τα δεκάδες εκατομμύρια που ξοδεύονται κάθε έτος στην οδοποιία να πιάνουν τόπο, πώς θα εκπαιδευτεί ώστε να διαχειρισθεί πολύπλοκα θέματα όπως τη διαχείριση και την ασφάλεια της δημόσιας πληροφορίας των προσωπικών δεδομένων των πολιτών που αποτελεί θεμέλιο λίθο της ψηφιακής οικονομίας;
Κάποια στιγμή, σε κάποιο στάδιο της ζωής του ο/η οποιοσδήποτε θα χρειασθεί την τεχνολογία, και εμμέσως τα ορυκτά.Κανείς όμως δεν θέλει να εξορύσσονται τα οποιαδήποτε ορυκτά υπό αυτές τις άθλιες συνθήκες. Υπάρχουν τρόποι εξόρυξης, μοντέλα, μέθοδοι, επιστημονικές πρακτικές οι οποίες σίγουρα δεν συμπεριλαμβάνουν μικρά παιδιά και οι οποίες είναι ασφαλείς τόσο για το περιβάλλον. όσο και τους εργαζόμενους και την κοινωνία ολόκληρη.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της προαναγγελίας ήταν η Λευκή Βίβλος της Κομισιόν που δημοσίευσε ο Ζαν Κλωντ Γιούνκερ την 1η Μαρτίου κάνοντας λόγο για τα πέντε σενάρια ολοκλήρωσης της Ένωσης. Αντί δηλαδή ως Πρόεδρος να θέσει τις κατευθυντήριες γραμμές για το πώς πρέπει να προχωρήσει η Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση, έθεσε πέντε σενάρια εικάζοντας το τι μπορεί να γίνει. Μια πρόταση που σίγουρα δε τιμά καθόλου τον απερχόμενο, κατά δήλωσή του, Πρόεδρο της Κομισιόν το 2019.
Για το Lyubovy Orlova δημοσιεύθηκαν οι πιο απίστευτες θεωρίες, έλεγαν ότι το πλοίο συνέχιζε να βολτάρει στη θάλασσα, παρόλο που κανείς δεν το είχε δει να πλησιάζει στις ακτές της Ιρλανδίας, στις αρχές του 2014 υπήρχε έντονος προβληματισμός για τις πιθανές κινήσεις του! Παρά τις δυνατές και μεγάλης διάρκειας καταιγίδες, που συνέβησαν στην περιοχή εκείνους τους μήνες, πολλοί ειδικοί και κυνηγοί τέτοιων πλοίων εξακολουθούσαν να αμφιβάλλουν για τη βύθιση του. Έχουν περάσει σχεδόν τρια χρόνια από τότε και ακόμη δεν γνωρίζουμε που έχει καταλήξει το κρουαζιερόπλοιο φάντασμα Lyubovy Orlova!
Δεν έχω βαθιά γνώση της οικονομικής ιστορίας, άλλα σίγουρα θα είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις, όπου κάποια χώρα βρίσκεται σε ύφεση για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, ενώ δεν τελεί σε εμπόλεμη κατάσταση. Κατόπιν της διαδικασίας «βίαιης» δημοσιονομικής προσαρμογής των πρώτων χρόνων των μνημονιακών μας δεσμεύσεων, η συνέχιση της υφεσιακής πορείας της ελληνικής οικονομίας οφείλεται στην αναποφασιστικότητα των προηγούμενων κυβερνήσεων και στην απροθυμία της παρούσας να προβούν στις απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις. Στη συλλογιστική ορισμένων κυβερνητικών κύκλων και στελεχών η απρόσκοπτη επιχειρηματικότητα συνιστά πολιτική απειλή.
Η πρόβλεψη ήταν τελικά λάθος, αλλά δεν έπεσε μόνο ο Κάμερον έξω. Είναι όπως με τον Τραμπ, όταν πολιτικοί και δημοσιογράφοι προεξοφλούσαν διαρκώς το ξεφούσκωμα της δημοτικότητας του στις προκριματικές εκλογές, χωρίς τελικά αυτό να συμβεί ποτέ. Πρόκειται για ένα επαναλαμβανόμενο φαινόμενο. Τα πολιτικά κόμματα υποτιμούν τη δύναμη του λαϊκισμού και θεωρούν πως με την επίκληση της κοινής λογικής και ατράνταχτων επιχειρημάτων θα ξεσκεπάσουν τους δημαγωγούς. Στο τέλος όμως χάνουν.
Η «Έξοδος 1826» δε θα σε συγκλονίσει με τα εφέ της. Όμως θα σε συγκινήσει. Θα σου δώσει μια γεύση της πραγματικής εμπειρίας του να βρίσκεσαι στην Ελλάδα του 1826 και να φοράς τη στολή του τσολιά. Θα σε κάνει να ψάξεις να μάθεις την ιστορία των Παιδιών της Σαμαρίνας, που φύγανε από τα σπίτια τους για να πάνε να πεθάνουν πολεμώντας, και τέλος θα σου θυμίσει ότι η χώρα αυτή είναι λεύτερη γιατί κάποιοι άνθρωποι αποφάσισαν ότι η ζωή τους δεν αξίζει τίποτα χωρίς τη λευτεριά και φρόντισαν να θυσιαστούν για τους επόμενους.