Ius criminale

Haec pagina nondum stipula est. Oportet intra sex menses corrigatur. Etiam in minimis apud Vicipaediam paginis necesse est contineantur: Titulus in primo exordio typis crassioribus repetitus Comprehensio (200 vel plurium litterarum) quae rem apte describat Nexus extra-Vicipaedianus (sive et fons bibliographicus) qui et titulum et rem ipsam satis corroboret Nexus interni caerulei ex hac pagina et in hanc paginam ducentes; categoriae caeruleae (quibus absentibus formula {{Dubcat}} ponatur); pagina annexa apud Wikidata (aut formula {{Nexus absunt}}) Cetera hac encyclopaedia digna, velut descriptio (explicationes, historica, exempla); imago necnon titulus suffixus; ceteri nexus externi siqui utiles sint; bibliographia. → Interpretationes vernaculae

-3 (maxdubium) Latinitas huius rei maxime dubia est. Corrige si potes. Vide {{latinitas}}.

Ius criminale est iuris publici pars quae crimina et poenas eorum enumerat et potestatem definit ut rei publicae magistratus crimina edens criminatum in ius arcessant. Crimina meruunt illa maleficia quae civitatis populus putat maleficia non solum inter se sed etiam contra civitatem ipsam.

Actus qui crimina meruuntur inter civitates gentesque aliquanto discrepant. Saepe inter crimina dantur: perduellio, homicidium, peculatus, incendium, testimonium falsum, concussura, raptus, rapina, abductio, fraus, furtum, impetus, labor coacticius, mercatus hominum, tactus, stuprum, et vandalismus.

Iuris criminalis prudentia nihil aliud est, quam habitus practicus recte iudicandi de actionibus hominum secundum leges criminales. Istud iudicium vero consistit in cognitione et applicatione legum criminalium, et sese exterit (1) procedendo legitimo ordine in delictis investigandis et (2) decidendo causas criminales mediante absolutione insontium vel condemnatione noxiorum.

Nexus interni

• Nemo tenetur se detegere
• Nullum crimen, nulla poena sine praevia lege poenali
• Onus probandi
• Praesumptio innocentiae
• Testimonium de auditu