Ντάριο Φο: "Δεν πληρώνομαι, δεν πληρώνω" για τη ΒΙΟΜΕ

ΔΕΥΤΕΡΑ 15 ΜΑΗ
19:30 στο Εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ
Λαέρτου 21-23-23
(λεωφορεία 2,3,8 - σταση ΣΑΣΘ)

Ειδική παράσταση του Θεάτρου Τέχνης για τη ΒΙΟΜΕ: 

Θέατρο Τέχνης Καρολου Κουν 

Ντάριο Φο: "Δεν πληρώνομαι, δεν πληρώνω"

Το Θέατρο Τέχνης ταξιδεύει στο αυτοδιαχειριζόμενο εργοστάσιο της ΒΙΟ.ΜΕ, στη Θεσσαλονίκη για να παρουσιάσει στις 15 Μαΐου το έργο “Δεν πληρώνομαι, δεν πληρώνω” του Ντάριο Φο στο χώρο του εργοστασίου. Ένα από τα πλέον εμβληματικά έργα του Ιταλού νομπελίστα σε μετάφραση, διασκευή και σκηνοθεσία του Παντελή Δεντάκη.

Λίγα λόγια από τους εργαζομένους της ΒΙΟ.ΜΕ.

Εμείς οι εργαζόμενοι στην ΒΙΟ.ΜΕ. μετά  την εγκατάλειψη από την εργοδοσία το 2011, αποφασίσαμε μέσα από την  συνέλευση του σωματείου των εργαζομένων, την επαναλειτουργία του εργοστασίου με κάθε μέσο. Από εκείνη την στιγμή μέχρι και σήμερα δεν σταματήσαμε να αγωνιζόμαστε για τον σκοπό αυτό . Μπήκαμε στην διαδικασία να αλλάξουμε την παραγωγή με  μια διαφορετική φιλοσοφία ποιο φιλική προς το περιβάλλον και τον άνθρωπο και λειτουργούμε το εργοστάσιο κρατώντας ζωντανή την παραγωγή και τους ανθρώπους που συμμετέχουν. Συμμετέχουμε καθημερινά στην διαδικασία του  «εργατικού έλεγχου στην παραγωγή και στην αυτό/διεύθυνση μέσα από την συνέλευση των εργαζομένων»  και στην πρόταση προς όλη την εργατική τάξη για αυτοδιαχείριση στην παραγωγή και την ανάληψη της ευθύνης για την λειτουργία της κοινωνίας από εμάς τους ίδιους .

Αγωνιστικά οι εργαζόμενοι στην συνεργατική εργαζόμενων στην ΒΙΟ.ΜΕ. 

Λίγα λόγια για την παράσταση.

«Δεν πληρώνομαι, δεν πληρώνω» είναι η τελευταία εκδοχή της σπουδαίας κωμωδίας «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω» (1974), όπου ο ίδιος ο συγγραφέας επανέφερε το 2010 προσθέτοντας τα νέα δεδομένα της οικονομικής κρίσης στην Ιταλία του 21^ου αιώνα.  

Επί σκηνής θα δούμε τους Κάτια Γέρου, Γιώργο Μακρή, Ερατώ Πίσση, Πέτρο Σπυρόπουλο, Χρήστο Μαλάκη να πρωταγωνιστούν στην πολιτική σάτιρα που αφορά δύο τίμιες οικογένειες που αγωνίζονται με όπλο την «ανυπακοή» κόντρα σε μια παράλογη κοινωνία.

Στην πόλη του Μιλάνο ξεσπάει ανταρσία. Οι γυναίκες κάνουν πλιάτσικο στα σούπερ-μάρκετ, οι εργάτες διακόπτουν την κυκλοφορία των τρένων, τα παιδιά πετροβολούν τους αστυνομικούς. Το σπίτι του νομοταγή προλετάριου Τζοβάνι και της “επαναστατημένης” Αντωνίας, γίνεται γιάφκα και τόπος συνάντησης ενός αναρχικού μπάτσου, ενός γκαστρωμένου καραμπινιέρου και ενός γέρου φιλοσόφου με άνοια. Και η ζωή όλων, γίνεται πιο όμορφη και συνάμα πιο ρημαγμένη.

Μετάφραση-Διασκευή-Σκηνοθεσία: Παντελής Δεντάκης

Σκηνικά-Κοστούμια: Γεωργία Μπούρδα

Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου

Ηχητικό περιβάλλον: Σταύρος Γιαννουλάδης

Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριλένα Μόσχου

Φωτογραφίες: Μυρτώ Αποστολίδου

Παίζουν:

Κάτια Γέρου, Γιώργος Μακρής, Ερατώ Πίσση, Χρήστος Μαλάκης, Πέτρος Σπυρόπουλος.

Ο φίλος μου ο Ντάριο

Κάποτε είχα έναν φίλο που τον έλεγαν Ντάριο. Πολύ παράξενος τύπος, όλο έλεγε κάτι περίεργα πράγματα, γι αυτό σταμάτησα να του μιλάω. Έλεγε πως ίσως μια μέρα οι άνθρωποι καταφέρουμε να φτιάξουμε ένα καλύτερο κόσμο. Έναν κόσμο, έλεγε, λιγότερο φανταχτερό, αλλά πιο δίκαιο. Έναν κόσμο που όλοι θα έχουμε να φάμε, όλοι θα έχουμε ένα σπίτι ζεστό, μια δουλειά για να ζήσουμε με αξιοπρέπεια την οικογένειά μας. Όλοι θα μπορούμε να πάμε μια βόλτα στη θάλασσα και στο βουνό, όλοι θα μπορούμε να γιορτάσουμε, να γελάσουμε, να φανταστούμε, να κοιτάξουμε τον ουρανό. Και όταν έρθει η “ώρα μας” να πεθάνουμε σαν άνθρωποι που έζησαν ελεύθεροι, έλεγε. Εγώ, του έλεγα, πως λέει ανοησίες. Πως αυτός ο κόσμος υπάρχει ήδη και πως δεν χρειάζεται να περιμένει κάτι άλλο. Τότε εκείνος χαμογελούσε και συνέχιζε να λέει τις ανοησίες του. Για να φτιάξουμε αυτόν τον καινούργιο κόσμο, έλεγε, πρέπει να σταματήσουμε να είμαστε ευγενικοί με τους καπιταλιστές. Πρέπει να στριμώξουμε τους καπιταλιστές σε έναν καμπινέ, να τους χώσουμε το κεφάλι στη χέστρα και να τραβήξουμε το καζανάκι. Πρέπει να μπούμε στο σούπερ-μάρκετ, να πάρουμε μακαρόνια, κρέας, ρύζι, λαχανικά, γάλα και να πούμε: “Κύριοι θα σας δώσω “τόσα” γι αυτά που πήρα, γιατί “τόσα” μου έχουν μείνει. Έχω πληρώσει από το πρωί το ρεύμα, το ενοίκιο, το νερό, το τηλέφωνο, την κωλοτράπεζα. Τόσα μου έχουν μείνει, τόσα θα σας δώσω”. Έλεγε – άκουσον άκουσον – πως τις τιμές δεν μπορούν να τις καθορίζουν οι καπιταλιστές, αλλά πρέπει να τις καθορίζει ο καθένας μας, ανάλογα με τα λεφτά που κερδίζει από τη δουλειά του. Έλεγε πως σ' αυτούς που σε εκμεταλλεύονται, σ' αυτούς που σε προδίδουν, σ' αυτούς που σε κοροϊδεύουν, πρέπει να τους κατεβάζεις το παντελόνι και να τους δίνεις μια γερή κλωτσιά στον κώλο. Τέτοια περίεργα πράγματα έλεγε ο φίλος μου ο Ντάριο. Γι αυτό σταμάτησα να του μιλάω. Τι παράξενος τύπος αυτός ο Ντάριο!

Παντελής Δεντάκης

Λίγα λόγια για το κείμενο

Η πρώτη γραφή του έργου γίνεται το 1974. Ο αρχικός τίτλος είναι Non si paga, non si paga (Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω). Ο Ντάριο Φο γράφοντας μια ξεκαρδιστική φάρσα, προσπαθεί να μιλήσει για το Αυτονόητο: κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα στην πραγματική και αξιοπρεπή Ζωή. Και αυτό είναι Κοινωνική υποχρέωση. Χρησιμοποιώντας τραγελαφικά γεγονότα, πρόσωπα και καταστάσεις, χλευάζει την λειτουργία και τις πρακτικές της εξουσίας, την αγριότητα του καπιταλισμού, την εγκληματική συνέργεια της θρησκείας. Κραυγάζει κωμικά για την άδικη δομή του οικονομικού συστήματος της Δύσης. Το έργο παίζεται για χρόνια στην Ιταλία, αλλά και σ' όλη την Ευρώπη. Ο ίδιος ο Φο το διατηρεί στο ρεπερτόριό του – είτε στο θέατρο είτε στους δημόσιους χώρους που παίζει (εργοστάσια, πλατείες, σχολεία κα). Ωστόσο το 2010, παίρνει πάλι το μολύβι του και “επανέρχεται”. Επηρεασμένος από την νέα παγκόσμια οικονομική πραγματικότητα – τις χαλαρές εργασιακές σχέσεις, την αύξηση της ανεργίας, την κυριαρχία του τραπεζικού συστήματος, τα δάνεια, τις εξώσεις – ξαναγράφει το έργο δίνοντας τον τίτλο Sotto paga non si paga, που θα το μεταφράζαμε κατά λέξη: “Χαμηλά αμειβόμενος, δεν πληρώνω”. Σ' αυτή τη δεύτερη γραφή, ο Φο είναι το ίδιο ξεκαρδιστικός. Όμως τώρα φαίνεται πιο σκοτεινιασμένος, πιο θολωμένος, πιο απαισιόδοξος. Μπορεί τα πράγματα να μην έχουν αλλάξει πάρα πολύ σήμερα. Η οικονομική αγριότητα και αδικία στην Ιταλία του 2010, ίσως δεν είναι πολύ μεγαλύτερη από εκείνη του 1974. Υπάρχει όμως μια βασική διαφορά. Τότε, υπάρχει ακόμα ζωντανή η Ελπίδα της Αριστεράς, για ανθρώπους σαν τον Ντάριο Φο. Σήμερα φαίνεται πως αυτή έχει χαθεί.

Video trailer:

https://www.youtube.com/watch?feature=youtu.be&v=OEIrbOQI3IA

Φωτογραφίες σε υψηλή ανάλυση:

https://www.dropbox.com/sh/g54i4bcaawasbnv/AAA15jJ8L_GeeIlefcTRxSDTa?dl

Συνέλευση Τετάρτη 10/5/17

Λόγω των εργασιών που έχουν προγραμματιστεί στον χώρο της αυριανής συναυλίας η σημερινή μας συνέλευση θα πραγματοποιηθεί στο γήπεδο ποδοσφαίρου (Χορτατζήδες) 

έξω από το Ιβανώφειο στις 21.00.

Ενημέρωση

Στην μεγάλη συναυλία που διοργανώνει το Εργατικό Ιατρείο στη ΒΙΟΜΕ μαζί με τους εργαζόμενους της ΒΙΟΜΕ στις 11 Μαΐου οι πόρτες θα ανοίξουν στις 20.30.

 Επίσης θα υπάρχει οικονομική συνεισφορά αλληλεγγύης τριών (3) ευρώ.

Νέα συνέλευση - τελική ευθεία!

Οι μέρες πλησιάζουν για την 11η Μαΐου, μέρα της διαδήλωσης και της μεγάλης συναυλίας μας. Για την καλύτερη δυνατή οργάνωση  και συμμετοχή μας στη σημερινή μας συνέλευση, να μην λείψει κανείς!

ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΑΝΟΙΧΤΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ 

ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΒΙΟ.ΜΕ

ΤΕΤΑΡΤΗ 3/5/17 19.00 ΜΙΚΡΟΠΟΛΙΣ

Νέο Τηλεοπτικό Σπότ

ΠΕΜΠΤΗ 11 ΜΑΗ - ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΚΑΙ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΒΙΟ.ΜΕ.

Πριν από τη συναυλία θα πραγματοποιηθεί ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ την ίδια μέρα (11/5) στις 18.00 από την Καμάρα με κεντρικά προτάγματα: 

Τα μέσα παραγωγής στα χέρια των εργαζομένων και της μαχόμενης κοινωνίας // Κάτω τα χέρια από τη ΒΙΟ.ΜΕ. Η ΒΙΟ.ΜΕ. δεν πωλείται, δεν γίνεται βίδες // Αλληλεγγύη-Αυτοδιαχείριση-Άμεση δημοκρατία.

Μεγάλη ΣΥΝΑΥΛΙΑ με αλληλέγγυους μουσικούς απ' όλη τη χώρα που θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 11 Μαΐου 21.00 στο ΙΒΑΝΩΦΕΙΟ.

Συμμετέχουν οι:

ΧΕΙΜΕΡΙΝΟΙ ΚΟΛΥΜΒΗΤΕΣ

Γ.ΚΑΖΑΝΤΖΗΣ Quartet feat vocalist Ελσα Μουρατίδου

SLEEPIN PILLOW

VIC [Villagers of Ioannina City]

BAiLdSA

ΛΑΡΓΚΟ

Η συναυλία διοργανώνεται για την πολιτική & οικονομική ενίσχυση της Σ.Ε.ΒΙΟ.ΜΕ και του Εργατικού Ιατρείου.

Συγκεκριμένα τα χρήματα θα δοθούν για την ενίσχυση και επέκταση της παραγωγικής διαδικασίας στο εργοστάσιο, αλλά και την υποστήριξη των παράλληλων διεργασιών που λαμβάνουν χώρα σε αυτό.

Ειδική παράσταση του Θεάτρου Τέχνης για τη ΒΙΟΜΕ στην Αθήνα: Eξαιρετική παράσταση, μεγάλη συμμετοχή, βαθιά συγκίνηση.

Ευχαριστούμε θερμά!

Αυτός ο Μάης θα είναι δικός μας! [πρόγραμμα και κάλεσμα σε δράσεις, σε αλληλεγγύη, σε αγώνα]

Προς τους συναγωνιστές/τριες και φίλους/ες του κοινωνικού & εργατικού κινήματος.

Οι εργαζόμενοι της Σ.Ε.ΒΙΟ.ΜΕ. που εδώ και 5 χρόνια δίνουν έναν ιδιαίτερα δύσκολο και επίπονο αγώνα να κρατήσουν το εργοστάσιο της ΒΙΟ.ΜΕ. ανοιχτό γι' αυτούς αλλά και για όλη την κοινωνία, το Εργατικό Ιατρείο που λειτουργεί εδώ και έναν χρόνο στη ΒΙΟ.ΜΕ. με παραδειγματικό τρόπο λειτουργίας και η Ανοιχτή Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης σας καλούμε να στηρίξετε τις δραστηριότητες που έχουμε προγραμματίσει για τον μήνα Μάιο.

ΔΕΥΤΕΡΑ 1 ΜΑΗ

Ταξική πρωτομαγιά με συγκέντρωση στις 10.00 π.μ. στην Καμάρα και με διαδήλωση προς το μνημείο του Καπνεργάτη.

ΠΕΜΠΤΗ 11 ΜΑΗ

Μεγάλη ΣΥΝΑΥΛΙΑ με αλληλέγγυους μουσικούς απ' όλη τη χώρα που θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 11 Μαΐου σε χώρο που θα ανακοινωθεί στις επόμενες ημέρες. 

Πριν από τη συναυλία θα πραγματοποιηθεί ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ την ίδια μέρα (11/5) στις 18.00 από την Καμάρα με κεντρικά προτάγματα: 

Τα μέσα παραγωγής στα χέρια των εργαζομένων και της μαχόμενης κοινωνίας // Κάτω τα χέρια από τη ΒΙΟ.ΜΕ. Η ΒΙΟ.ΜΕ. δεν πωλείται, δεν γίνεται βίδες // Αλληλεγγύη-Αυτοδιαχείριση-Άμεση δημοκρατία.

Η συναυλία διοργανώνεται για την πολιτική & οικονομική ενίσχυση της Σ.Ε.ΒΙΟ.ΜΕ και του Εργατικού Ιατρείου.

Συγκεκριμένα τα χρήματα θα δοθούν για την ενίσχυση και επέκταση της παραγωγικής διαδικασίας στο εργοστάσιο, αλλά και την υποστήριξη των παράλληλων διεργασιών που λαμβάνουν χώρα σε αυτό.

ΔΕΥΤΕΡΑ 15 ΜΑΗ

Ειδική παράσταση του Θεάτρου Τέχνης για τη ΒΙΟΜΕ: 

Θέατρο Τέχνης Καρολου Κουν 

 Ντάριο Φο: "Δεν πληρώνομαι, δεν πληρώνω"

Το Θέατρο Τέχνης ταξιδεύει στο αυτοδιαχειριζόμενο εργοστάσιο της ΒΙΟ.ΜΕ, στη Θεσσαλονίκη για να παρουσιάσει στις 15 Μαΐου το έργο “Δεν πληρώνομαι, δεν πληρώνω” του Ντάριο Φο στο χώρο του εργοστασίου. Ένα από τα πλέον εμβληματικά έργα του Ιταλού νομπελίστα σε μετάφραση, διασκευή και σκηνοθεσία του Παντελή Δεντάκη.

Περισσότερα εδώ.

ΤΡΙΤΗ 23 ΜΑΗ

Δευτέρη συζήτηση αυτομόρφωσης στο εργοστάσιο της ΒΙΟ.ΜΕ. με θέμα:

"Η βιοπολιτική στις μέρες μας. Ο ορισμός του Φουκώ. Τεχνικές ρυθμίσεις της ζωής από την εξουσία. Ο Αγκάμπεν και το Homo Sacer. Βιοπολιτική και διαχείριση της ζωής."

ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΘΑ ΣΥΖΗΤΗΘΟΥΝ ΕΚΤΕΝΩΣ 

ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 26/4/17 ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΑΝΟΙΧΤΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ 

19.00 ΣΤΟ ΜΙΚΡΟΠΟΛΙΣ.

Συνέλευση της Ανοιχτής Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης στη ΒΙΟΜΕ

Πιστοί στο ραντεβού μας όπως κάθε Τετάρτη έτσι και στις 19/4/17 στις 19.00 στο Μικρόπολις θα πραγματοποιηθεί συνέλευση της Ανοιχτής Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης στη ΒΙΟΜΕ.

Με θέματα όπως τα τρέχοντα ζητήματα υπεράσπισης του πρώτου αυτοδιαχειριζόμενου εργοστασίου στην Ελλάδα, την συναυλία αλληλεγγύης που διοργανώνουμε στις αρχές Μάη μαζί με το Εργατικό Ιατρείο, αλλά και διοργάνωση των επόμενων συζητήσεων αυτομόρφωσης στο εργοστάσιο.

Ειδική παράσταση του Θεάτρου Τέχνης για τη ΒΙΟΜΕ

Θέατρο Τέχνης Καρολου Κουν

 

 

Ντάριο Φο

Δεν πληρώνομαι, δεν πληρώνω

 

-          Πεινάω, τι έχουμε;

-          Αυτό! Πατέ μοσχαριού για σκυλιά και γάτες. Πλούσιο σε βιταμίνες και πρωτεΐνες!

-          Με κοροϊδεύεις;

-          Όχι. Δεν μου έφταναν τα λεφτά να αγοράσω τίποτ' άλλο.

 

Το Θέατρο Τέχνης ταξιδεύει στο αυτοδιαχειριζόμενο εργοστάσιο της ΒΙΟ.ΜΕ, στη Θεσσαλονίκη για να παρουσιάσει στις 15 Μαΐου το έργο “Δεν πληρώνομαι, δεν πληρώνω” του Ντάριο Φο στο χώρο του εργοστασίου. Ένα από τα πλέον εμβληματικά έργα του Ιταλού νομπελίστα σε μετάφραση, διασκευή και σκηνοθεσία του Παντελή Δεντάκη.

 

Για την οικονομική στήριξη της δράση μας, διοργανώνουμε μια ειδική παράσταση του “Δεν πληρώνομαι, δεν πληρώνω” την Δευτέρα 24 Απριλίου στις 21:00 στο Θέατρο Τέχνης, με δωρεάν είσοδο και ελεύθερη συνεισφορά. Πρόκειται για μια ευκαιρία να έρθει ο κόσμος σε επαφή με τους ανθρώπους της ΒΙΟ.ΜΕ και να γνωρίσει τα προϊόντα τους.

 

Η δράση γίνεται με την υποστήριξη και τη συνεργασία του Θεάτρου του Νέου Κόσμου.

 

 

Λίγα λόγια από τους εργαζομένους της ΒΙΟ.ΜΕ.

Εμείς οι εργαζόμενοι στην ΒΙΟ.ΜΕ. μετά  την εγκατάλειψη από την εργοδοσία το 2011, αποφασίσαμε μέσα από την  συνέλευση του σωματείου των εργαζομένων, την επαναλειτουργία του εργοστασίου με κάθε μέσο. Από εκείνη την στιγμή μέχρι και σήμερα δεν σταματήσαμε να αγωνιζόμαστε για τον σκοπό αυτό . Μπήκαμε στην διαδικασία να αλλάξουμε την παραγωγή με  μια διαφορετική φιλοσοφία ποιο φιλική προς το περιβάλλον και τον άνθρωπο και λειτουργούμε το εργοστάσιο κρατώντας ζωντανή την παραγωγή και τους ανθρώπους που συμμετέχουν. Συμμετέχουμε καθημερινά στην διαδικασία του  «εργατικού έλεγχου στην παραγωγή και στην αυτό/διεύθυνση μέσα από την συνέλευση των εργαζομένων»  και στην πρόταση προς όλη την εργατική τάξη για αυτοδιαχείριση στην παραγωγή και την ανάληψη της ευθύνης για την λειτουργία της κοινωνίας από εμάς τους ίδιους .

 

Αγωνιστικά οι εργαζόμενοι στην συνεργατική εργαζόμενων στην ΒΙΟ.ΜΕ. 

 

 

Λίγα λόγια για την παράσταση.

 

«Δεν πληρώνομαι, δεν πληρώνω» είναι η τελευταία εκδοχή της σπουδαίας κωμωδίας «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω» (1974), όπου ο ίδιος ο συγγραφέας επανέφερε το 2010 προσθέτοντας τα νέα δεδομένα της οικονομικής κρίσης στην Ιταλία του 21^ου αιώνα.  

 

Επί σκηνής θα δούμε τους Κάτια Γέρου, Γιώργο Μακρή, Ερατώ Πίσση, Πέτρο Σπυρόπουλο, Χρήστο Μαλάκη να πρωταγωνιστούν στην πολιτική σάτιρα που αφορά δύο τίμιες οικογένειες που αγωνίζονται με όπλο την «ανυπακοή» κόντρα σε μια παράλογη κοινωνία.

 

Στην πόλη του Μιλάνο ξεσπάει ανταρσία. Οι γυναίκες κάνουν πλιάτσικο στα σούπερ-μάρκετ, οι εργάτες διακόπτουν την κυκλοφορία των τρένων, τα παιδιά πετροβολούν τους αστυνομικούς. Το σπίτι του νομοταγή προλετάριου Τζοβάνι και της “επαναστατημένης” Αντωνίας, γίνεται γιάφκα και τόπος συνάντησης ενός αναρχικού μπάτσου, ενός γκαστρωμένου καραμπινιέρου και ενός γέρου φιλοσόφου με άνοια. Και η ζωή όλων, γίνεται πιο όμορφη και συνάμα πιο ρημαγμένη.

 

Μετάφραση-Διασκευή-Σκηνοθεσία: Παντελής Δεντάκης

Σκηνικά-Κοστούμια: Γεωργία Μπούρδα

Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου

Ηχητικό περιβάλλον: Σταύρος Γιαννουλάδης

Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριλένα Μόσχου

Φωτογραφίες: Μυρτώ Αποστολίδου

 

Παίζουν:

Κάτια Γέρου, Γιώργος Μακρής, Ερατώ Πίσση, Χρήστος Μαλάκης, Πέτρος Σπυρόπουλος.

 

 

Ο φίλος μου ο Ντάριο

Κάποτε είχα έναν φίλο που τον έλεγαν Ντάριο. Πολύ παράξενος τύπος, όλο έλεγε κάτι περίεργα πράγματα, γι αυτό σταμάτησα να του μιλάω. Έλεγε πως ίσως μια μέρα οι άνθρωποι καταφέρουμε να φτιάξουμε ένα καλύτερο κόσμο. Έναν κόσμο, έλεγε, λιγότερο φανταχτερό, αλλά πιο δίκαιο. Έναν κόσμο που όλοι θα έχουμε να φάμε, όλοι θα έχουμε ένα σπίτι ζεστό, μια δουλειά για να ζήσουμε με αξιοπρέπεια την οικογένειά μας. Όλοι θα μπορούμε να πάμε μια βόλτα στη θάλασσα και στο βουνό, όλοι θα μπορούμε να γιορτάσουμε, να γελάσουμε, να φανταστούμε, να κοιτάξουμε τον ουρανό. Και όταν έρθει η “ώρα μας” να πεθάνουμε σαν άνθρωποι που έζησαν ελεύθεροι, έλεγε. Εγώ, του έλεγα, πως λέει ανοησίες. Πως αυτός ο κόσμος υπάρχει ήδη και πως δεν χρειάζεται να περιμένει κάτι άλλο. Τότε εκείνος χαμογελούσε και συνέχιζε να λέει τις ανοησίες του. Για να φτιάξουμε αυτόν τον καινούργιο κόσμο, έλεγε, πρέπει να σταματήσουμε να είμαστε ευγενικοί με τους καπιταλιστές. Πρέπει να στριμώξουμε τους καπιταλιστές σε έναν καμπινέ, να τους χώσουμε το κεφάλι στη χέστρα και να τραβήξουμε το καζανάκι. Πρέπει να μπούμε στο σούπερ-μάρκετ, να πάρουμε μακαρόνια, κρέας, ρύζι, λαχανικά, γάλα και να πούμε: “Κύριοι θα σας δώσω “τόσα” γι αυτά που πήρα, γιατί “τόσα” μου έχουν μείνει. Έχω πληρώσει από το πρωί το ρεύμα, το ενοίκιο, το νερό, το τηλέφωνο, την κωλοτράπεζα. Τόσα μου έχουν μείνει, τόσα θα σας δώσω”. Έλεγε – άκουσον άκουσον – πως τις τιμές δεν μπορούν να τις καθορίζουν οι καπιταλιστές, αλλά πρέπει να τις καθορίζει ο καθένας μας, ανάλογα με τα λεφτά που κερδίζει από τη δουλειά του. Έλεγε πως σ' αυτούς που σε εκμεταλλεύονται, σ' αυτούς που σε προδίδουν, σ' αυτούς που σε κοροϊδεύουν, πρέπει να τους κατεβάζεις το παντελόνι και να τους δίνεις μια γερή κλωτσιά στον κώλο. Τέτοια περίεργα πράγματα έλεγε ο φίλος μου ο Ντάριο. Γι αυτό σταμάτησα να του μιλάω. Τι παράξενος τύπος αυτός ο Ντάριο!

Παντελής Δεντάκης

 

 

Λίγα λόγια για το κείμενο

Η πρώτη γραφή του έργου γίνεται το 1974. Ο αρχικός τίτλος είναι Non si paga, non si paga (Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω). Ο Ντάριο Φο γράφοντας μια ξεκαρδιστική φάρσα, προσπαθεί να μιλήσει για το Αυτονόητο: κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα στην πραγματική και αξιοπρεπή Ζωή. Και αυτό είναι Κοινωνική υποχρέωση. Χρησιμοποιώντας τραγελαφικά γεγονότα, πρόσωπα και καταστάσεις, χλευάζει την λειτουργία και τις πρακτικές της εξουσίας, την αγριότητα του καπιταλισμού, την εγκληματική συνέργεια της θρησκείας. Κραυγάζει κωμικά για την άδικη δομή του οικονομικού συστήματος της Δύσης. Το έργο παίζεται για χρόνια στην Ιταλία, αλλά και σ' όλη την Ευρώπη. Ο ίδιος ο Φο το διατηρεί στο ρεπερτόριό του – είτε στο θέατρο είτε στους δημόσιους χώρους που παίζει (εργοστάσια, πλατείες, σχολεία κα). Ωστόσο το 2010, παίρνει πάλι το μολύβι του και “επανέρχεται”. Επηρεασμένος από την νέα παγκόσμια οικονομική πραγματικότητα – τις χαλαρές εργασιακές σχέσεις, την αύξηση της ανεργίας, την κυριαρχία του τραπεζικού συστήματος, τα δάνεια, τις εξώσεις – ξαναγράφει το έργο δίνοντας τον τίτλο Sotto paga non si paga, που θα το μεταφράζαμε κατά λέξη: “Χαμηλά αμειβόμενος, δεν πληρώνω”. Σ' αυτή τη δεύτερη γραφή, ο Φο είναι το ίδιο ξεκαρδιστικός. Όμως τώρα φαίνεται πιο σκοτεινιασμένος, πιο θολωμένος, πιο απαισιόδοξος. Μπορεί τα πράγματα να μην έχουν αλλάξει πάρα πολύ σήμερα. Η οικονομική αγριότητα και αδικία στην Ιταλία του 2010, ίσως δεν είναι πολύ μεγαλύτερη από εκείνη του 1974. Υπάρχει όμως μια βασική διαφορά. Τότε, υπάρχει ακόμα ζωντανή η Ελπίδα της Αριστεράς, για ανθρώπους σαν τον Ντάριο Φο. Σήμερα φαίνεται πως αυτή έχει χαθεί.

 

 

Video trailer:

https://www.youtube.com/watch?feature=youtu.be&v=OEIrbOQI3IA

 

Φωτογραφίες σε υψηλή ανάλυση:

https://www.dropbox.com/sh/g54i4bcaawasbnv/AAA15jJ8L_GeeIlefcTRxSDTa?dl=0