Η Βόρεια Ευρώπη μοιάζει να μην έχει αντιληφθεί τη σημερινή οικονομική κατάσταση. Υπάρχει μια διάχυτη εικόνα πως τα προβλήματα είναι μεμονωμένα και εντοπισμένα, στην Ελλάδα σίγουρα, στην Ιταλία μάλλον, στην Πορτογαλία πιθανά και πως το Ευρώ λειτουργεί ικανοποιητικά. Είναι απλώς ζήτημα κανόνων που λειτουργούν αλλά δεν τηρούνται από όλους. Αυτό είναι μια λανθασμένη άποψη γιατί υποτιμάει τον συστημικό κίνδυνο ο οποίος είναι υπαρκτός και μπορεί να έχει πολύ αρνητικές επιπτώσεις.
Τα παραπάνω εύλογα θέτουν επί τάπητος κρίσιμα ερωτήματα: α) γιατί η ΕΕ δεν έχει καταφέρει να συντονίσει και σε αυτό το ζήτημα, της ενέργειας και των ανανεώσιμων πηγών τα κράτη μέλη σε ένα εφικτό στόχο β) είναι εφικτή η συμπόρευση σε μια Ευρώπη, η οποία αναπτύσσει άλλες δυναμικές και προοπτικές μεταξύ χωρών και περιφερειών γ) και αν δούμε τη δική μας περίπτωση, την Ελλάδα, γιατί εμείς μια χώρα με ήλιο, θάλασσα, δεν καταφέραμε να υλοποιήσουμε μια μακροπρόθεσμη στρατηγική ούτε σε αυτόν τον τομέα.
Ταυτόχρονα το ψαράκι στην Αίγινα την Καθαρά Δευτέρα, σε συνδυασμό με την εξωπραγματική δήλωση ότι «η κρίση ξεκίνησε από την αδυναμία των τραπεζών να παράσχουν ρευστότητα στην οικονομία και θα τελειώσει με την άρση αυτής της αδυναμίας», η οποία ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα, περισσότερο προκαλεί τεράστια ανησυχία παρά θυμηδία, αφού εξαντλεί ακόμα κι αυτή. Καθαρές Δευτέρες κι ευκαιρίες για ψαράκια έχει ο μέσος άνθρωπος πολλές στη ζωή του. Θέση ευθύνης Πρωθυπουργού ή Υπουργού κανείς λαμβάνει για λίγα χρόνια. Εκείνα τα χρόνια υπό κανονικές συνθήκες δικαιούται ολιγοήμερες διακοπές το καλοκαίρι.
Τα αφυδατωμένα υφιστάμενα κομματικά σχήματα, εγκλωβισμένα στον μικρόκοσμό τους, αδυνατούν να ενσαρκώσουν μια νέα πολιτική υπόσταση. Ούτε μπορούν να ανταποκριθούν στην αναζήτηση μιας νέας πολιτικής έκφρασης. Ως εκ τούτου, η ανασύνθεση του προοδευτικού χώρου παραμένει ζητούμενο. Οι πρωτοβουλίες που αναπτύσσονται εκτός τειχών αποδεικνύονται χρήσιμες και ενδιαφέρουσες στον βαθμό που συνιστούν ουσιαστική τομή στη συνέχεια της Κεντροαριστεράς. Μιας Κεντροαριστεράς που δεν αποπνέει παρελθόν και δεν στηρίζεται στα ξεπερασμένα κομματικά υποδείγματα.
Αναρωτιέμαι πώς θα αντιδρούσαμε άραγε αν μαθαίναμε πως κάθε χρόνο στην Ελλάδα αφανίζεται μια ολόκληρη κωμόπολη; Σενάριο επιστημονικής φαντασίας; Κι όμως, αν αναλογιστεί κανείς τον αριθμό των ανθρώπων που ξεψυχούν στην άσφαλτο ετησίως, θα καταλάβαινε πως δεν πρόκειται για καμία επιστημονική φαντασία, μα μια αληθινή, ολοζώντανη τραγωδία. Και όταν μιλάμε για αριθμούς που αγγίζουν και ξεπερνούν τη χιλιάδα, καλό είναι να υπενθυμίζουμε πάντοτε στον εαυτό μας ότι κάθε μονάδα από αυτούς τους 1.600 θανάτους ετησίως αντιπροσωπεύει και τη ζωή ενός ανθρώπου.
Ο στόχος των διηγημάτων αυτών δεν είναι να χρησιμοποιήσει τη χυδαιότητα των ανθρώπινων πράξεων για να προκαλέσει, αλλά να αποτελέσει τη φωνή δεκάδων ανθρώπων που έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με τη βία και βιώνουν με εγκαρτέρηση τον εξευτελισμό, την ταπείνωση, την κακοποίηση κάθε μορφής. Είναι ένα γλυκόπικρο σεργιάνι στο μοναδικό τους καταφύγιο: στις ενδόμυχες σκέψεις τους που τους κρατούν όρθιους και στα όνειρα που πλάθουν συνεχώς για να μείνουν ζωντανοί. Είναι στιγμιότυπα ζωής είκοσι διαφορετικών και άγνωστων μεταξύ τους ανθρώπων που αναζητούν εναγωνίως την αγάπη, τη στοργή, το χάδι, την τρυφερότητα, τη λύτρωση.
Αν γινόμουν χορτοφάγος θα γινόταν για δυο λόγους. Ο ένας είναι για να διαμαρτυρηθώ για τις άσχημες συνθήκες που ζουν τα ζώα σε αιχμαλωσία και για τους τρόπους θανάτωσής τους. Και ο δεύτερος γιατί τα ζώα αυτά τρέφονται με τροφές που περιέχουν χημικές ουσίες και αντιβιοτικά που μεταφέρονται στο σώμα του ανθρώπου. Και οι δυο αυτοί λόγοι για εμένα είναι αρκετά σημαντικοί και δεν βλέπω γιατί πρέπει να χρειαστεί η αιτιολόγηση της χορτοφαγικής διατροφής με κάποια «μεταφυσική» διάσταση και κάποιον γκλομπαλικό στόχο για να είναι πειστική. Και θα έμπαινα για αυτούς του λόγους στη χορτοφαγική διατροφή, γνωρίζοντας πως κάνω μια θυσία και βάζω σε κίνδυνο την υγεία μου.
Οι γονείς των παιδιών οφείλουν να συνειδητοποιήσουν ότι τα παιδιά με E.Q. μπορεί να έχουν και υψηλό I.Q., αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητο. Ο δείκτης της νοημοσύνης τους, μπορεί να είναι στα φυσιολογικά επίπεδα, αλλά για να πετύχουν μελλοντικά πρέπει να καλλιεργήσουν χαρακτηριστικά του EQ, όπως: αυτοπεποίθηση, αυτογνωσία, πίστη στον εαυτό και τις ικανότητές τους, τόλμη, ευελιξία, ενσυναισθηση, επιμονή και υπομονή, θετική σκέψη, καθώς και ικανότητα έκφρασης του εαυτού με άνεση και ειλικρίνεια. Επιπλέον πρέπει να έχουν υγιή φιλοδοξία και να μη φοβούνται να αναλαμβάνουν υπευθυνότητες.
Ο θάνατος τεσσάρων νέων ανθρώπων φαίνεται να γίνεται έναυσμα ταξικής αντιπαράθεσης σε μια κοινωνία όπου κάθε σπίθα πλέον οδηγεί σε φωτιά. Ο καταλογισμός ευθυνών τείνει να υποκαταστήσει το πένθος και οι εκατέρωθεν βεβαιότητες τη σχολαστική έρευνα των γεγονότων. Μια μάρκα αυτοκινήτου αποκρυσταλλώνει όλες τις αντιθέσεις μιας χώρας πληγωμένης και κουρασμένης. Με το πάθος και με τον έμφυτο παραλογισμό της βεβαιότητας για τους μεν πως σίγουρα αυτό φταίει, για τους δε ότι δεν έχει καμιά σχέση.
Καθώς, μαζί με το «κουαρτέτο», που επιστρέφει σήμερα στην Αθήνα, η ελληνική κρίση επιστρέφει στις σελίδες των μεγάλων εφημερίδων του κόσμου, η άποψη των NYTέχει μια διπλή ανάγνωση. Μπορεί να διαβαστεί ως μνημόσυνο ή ως προφητεία. Ως μνημόσυνο σίγουρα. Μνημόσυνο μιας πολιτικής άποψης που η προηγούμενη αμερικανική διοίκηση, η διοίκηση Ομπάμα, υιοθετούσε και προωθούσε στις συζητήσεις της με τους Ευρωπαίους. Χωρίς επιτυχία, βέβαια. Η εποχή συνοψίζεται στον αστικό μύθο, σύμφωνα με τον οποίο ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε απάντησε κάποτε στην σχετική κατήχηση του Τζακ Λιου, υπουργού οικονομικών των ΗΠΑ, με το καλαμπούρι: «Ωραία, μου δίνετε το Πόρτο Ρίκο να σας δώσω την Ελλάδα, να εφαρμόσετε τις ιδέες σας;»
Γιατί όμως ακόμα και 7 συναπτά έτη μετά το σφοδρό «χτύπημα» της κρίσης υπάρχει ιδιοτέλεια στη διοίκηση; Δε μιλάμε για διαφθορά και κακοδιοίκηση. Μιλάμε για ιδιοτέλεια που φθάνει στην άρνηση εξυπηρέτησης. Όσο πιο αδύναμος είσαι, όσο λιγότερη πειθώ, όσο τελικά λιγότερο εκτόπισμα ή προσβάσεις έχεις τόσο πιο δύσκολο καθίσταται να διεκπεραιώσεις ακόμα και βασικές δουλειές σαν πολίτης ακόμα και σα δικηγόρος που εκπροσωπεί πολίτη. Επανειλημμένα παρατηρείται το φαινόμενο της άρνησης εξυπηρέτησης. Και δεν είναι η κλασσική περίπτωση της ελλείψεως εγγράφων. Είναι αυτό που λέει ο θυμόσοφος λαός μας «αν δε θέλει δε θα το κάνει».
Δυστυχώς, είναι αποδεδειγμένο πια πως όποιος δε διδάσκεται από την ιστορία του είναι αναγκασμένος να την ξαναζήσει. Επειδή όμως, η ανεπάρκεια ορισμένων σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αποτελέσει το έναυσμα για μια νέα καταστροφή της χώρας μας, σε οικονομικό, πολιτιστικό και κοινωνικό επίπεδο, μήπως θα πρέπει πια να χρησιμοποιήσουμε το όπλο που διαθέτουμε ως απλοί μεν αλλά κυρίαρχοι πολίτες, αυτό της ψήφου, με πολύ μεγάλη περίσκεψη την επόμενη φορά που θα βρεθούμε μπροστά στην κάλπη;
Το προχθεσινό συγκλονιστικό δυστύχημα καθώς και τα χιλιάδες θανατηφόρα που γίνονται κάθε χρόνο στη χώρα μας, αφήνοντας πίσω ξεκληρισμένες οικογένειες και ανείπωτο πόνο είναι η τρανταχτή απόδειξη ότι σαν οδηγοί δεν έχουμε οδική παιδεία είτε οδηγούμε αυτοκίνητο, είτε μηχανάκι, είτε λεωφορείο, είτε ποδήλατο, είτε πατίνι. Το να πιει κάποιος και μετά να πιάσει το τιμόνι είναι σαν να παίρνει στα χέρια του όπλο και κυκλοφορεί σαν εν δυνάμει δολοφόνος και ίσως έτσι θα πρέπει ν' αντιμετωπίζεται από την πολιτεία. Το να κυκλοφορεί κάποιος με αυτοκίνητο το οποίο δεν πληροί τις προδιαγραφές ασφάλειας, θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή του όσο και των άλλων, θα πρέπει να είναι εξίσου αξιόποινο.
Μια κυβέρνηση η οποία δεν είναι σε θέση να ολοκληρώσει ούτε μια ιδιωτικοποίηση, όχι μόνον δεν μπορεί να βοηθήσει τον τόπο, αλλά με μαθηματική ακρίβεια, τον οδηγεί στον γκρεμό. Μια κυβέρνηση η οποία έφτασε στο σημείο να ανακαλύψει ακόμα και αρχαία ή δάση στο αεροδρόμιο του Ελληνικού. Μια κυβέρνηση η οποία κατά το έτος 2016 έγραψε στον κρατικό προϋπολογισμό έσοδα αποκρατικοποιήσεων ύψους 1,8 δισ. ευρώ, αλλά τελικά εισέπραξε μόλις 105 εκατ. ευρώ.
Τα θανατηφόρα τροχαία βέβαια (στα οποία η Ελλάδα κατέχει μία από τις πρώτες θέσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο) είναι μία μόνο από τις ενδείξεις (η πιο τρανταχτή ίσως) της παντελούς έλλειψης οδηγικού πολιτισμού. Η στάθμευση στις ειδικές ράμπες για τα Α.Μ.Ε.Α, η παραβίαση των κόκκινων φαναριών και των στοπ για να φτάσεις λίγο πιο γρήγορα στον προορισμό σου αγνοώντας το τεράστιο ρίσκο που εμπεριέχει κάθε τέτοια κίνηση, είναι και αυτά γεγονότα που συμβαίνουν καθημερινά. Απλώς τυχαίνει να μην έχουν τόσο σοβαρές επιπτώσεις.
Στη Δωδεκάνησο, μετά από χρόνια καθεστώτος μειωμένου συντελεστή ΦΠΑ, για πρώτη φορά, με ελάχιστες εξαιρέσεις καταργήθηκαν οι μειωμένοι συντελεστές ΦΠΑ από αυτούς που είχαν υποσχεθεί τα αντίθετα, με συνέπεια να προστεθεί άλλο ένα βάρος μέσα στην κρίση. Και μιλάμε για άνισο βάρος, διότι η αύξηση των συντελεστών ΦΠΑ δεν έγινε αναλογικώς όπως στην υπόλοιπη Ελλάδα. Εδώ μιλάμε για αύξηση εντελώς ισοπεδωτική για την οικονομία των νησιών. Ενώ δηλαδή στην υπόλοιπη Ελλάδα είχαμε αύξηση ΦΠΑ σε επίπεδο 1%, στη Δωδεκάνησο είχαμε αύξηση της τάξεως του 7%. Το βάρος δηλαδή για τα νησιά σε σχέση με την Ηπειρωτική Ελλάδα είναι 30% βαρύτερο!
Ο Δημήτρης και η Σταυριάννα είναι οι δυο μαθητές που δέχονται τελικά την πρόκληση του Σωματείου Επιχειρηματικότητας Νέων/Junior Achievement Greece και αναλαμβάνουν επιχειρηματική δράση συμμετέχοντας στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα «Εικονική Επιχείρηση». Δημιουργούν την MELIBIOS ΕΠΕ εμπνευσμένοι από το όνομα του χωριoύ τους και αναθέτουν στη δημιουργική ομάδα της επιχείρησής τους να βρουν ένα προϊόν που παράγει ο τόπος τους και αποτελεί συγκριτικό πλεονέκτημα για την περιοχή τους, με τον περιορισμό όμως να είναι ένα καινοτόμο προϊόν.
Με αυτά τα δεδομένα, η παρούσα Βουλή δεν μπορεί να βοηθήσει τη χώρα. Αυτοί που την απαρτίζουν, εκλεγμένοι μέσα από τις αλλόκοτες ανατροπές που επιτρέπει ο εκλογικός νόμος, είναι ανίκανοι να διαχειριστούν την κατάσταση και να καταρτίσουν επιτυχημένες πολιτικές στρατηγικές. Τους λείπει η ικανότητα, η εμπειρία εργασίας -οποιασδήποτε εργασίας-, το όραμα της ανεξαρτησίας και της αυτοδιάθεσης και, ακόμα χειρότερα, είναι απολύτως συμβιβασμένοι με την υποτέλεια, την οποία δικαιολογούν επειδή οι Έλληνες τάχα ξόδευαν αλόγιστα ή επειδή δεν είναι «παραγωγικοί.»
H συνθήκη ήταν απόρροια των αμοιβαίων προσποιήσεων των ηγέτιδων δυνάμεων Γαλλίας και Γερμανίας, αλλά και της πολιτικής μπλόφας του οξυδερκή Γάλλου προέδρου Φρανσουά Μιτεράν. Στην ουσία ο Μιτεράν είχε απειλήσει, με μια μπλόφα, τη Γερμανία, ότι εάν δε δεχθεί την νομισματική ενοποίηση είναι έτοιμος να θέσει σε εφαρμογή κοινό μέτωπο Γαλλίας - Βρετανίας - Σοβιετικής Ένωσης μέσω νομισματικών υποτιμήσεων ενάντια του Γερμανικού μάρκου, το οποίο είχε επικρατήσει όλη τη δεκαετία του '80 ως νόμισμα- άγκυρα όλης της Ευρώπης, αντικαθιστώντας το δολάριο.