Vergilius

Vergilius
Uitbeelding van Vergilius, 3rde eeu ("Monnus-Mosaïek", Rheinisches Landesmuseum, Trier)
Geboorte naam	Publius Vergilius Maro
Geboorte	15 Oktober 70 v.C. naby Mantua, Gallia Cisalpina, Italië, Romeinse Republiek
Sterfte	21 September 19 v.C. (op 50) Brundisium, Italië, Romeinse Ryk
Nasionaliteit	Romeins
Beroep	Digter
Genre	Epiese digkuns, Leerdigkuns, Herdersdigkuns

Publius Vergilius Maro (15 Oktober, 70 v.C. – 21 September, 19 v.C.), of net Vergilius, is ʼn Antieke Roomse digter uit die Augustynse era. Hy is bekend vir drie vername Latynse letterkundige werke, die Eclogae, die Georgica en die epos Aeneis. ʼn Aantal kleiner gedigte, saamgevat in die Appendix Vergiliana word ook soms aan hom toegeskryf.

Vergilius word tradisioneel geag as een van Rome se vernaamste digters. Sy Aeneïs word al van dit neergepen is tot vandag beskou as die Roomse nasionale epos en is geskoei op die lees van Homeros se Ilias en Odussee. Dit volg die Trojaanse vlugteling Aeneas in sy stryd ter vervulling van sy roeping en sy aanland op Italiaanse bodem – volgens Roomse mitologie die stigting van Rome. Vergilius se werke het ʼn wye en groot invloed op Westerse letterkunde, vernaam Dante se Goddelike komedie waarin Vergilius verskyn as Dante se gids deur die hel en vaevuur.

Lewe en nalatenskap

Geboorte en biografiese oorlewering

Vergilius se biografiese oorlewering is na bewering gegrond op die verlore biografie deur Varius, Vergilius se redigeerder, wat opgeneem is in Seutomius se biografie, asook die kommentaar van Servius en Donatus. Servius en Donatus was die twee belangrikste kommentators vir Vergilius se digkuns. Hoewel die kommentaar sonder twyfel heelwat feitelike inligting bevat oor Vergilius, bestaan daar tog bewyse dat gesteun is op gevolgtrekkings gemaak vanuit sy digkuns en allegorie. Sy biografiese oorlewering bly dus ʼn tameletjie.

Volgens hierdie oorlewering is Vergilius in die dorpie Andes gebore naby Mantua in Gallia Cisalpina. Die ontleding van sy naam het gelei tot die idee dat hy van vroeëre Roomse setlaars afstam. Hedendaagse spekulasie steun egter glad nie op narratiewe bewyse vanuit sy eie skryfwerk of sy latere biograwe nie. Macrobius noem dat Vergilius se pa van eenvoudige agtergrond was; geleerdes dink egter eerder dat Vergilius uit ʼn Roomse adellike familie kom wat grondeienaars was en sodoende ʼn goeie opvoeding kon bekostig. Hy het skool gegaan in Cremona, Mediolanum, Rome en Napels. Hy volg ʼn kortstondige loopbaan in die regte en retoriek voor hy hom tot die digkuns wend.

Vroeë werke

Volgens kommentators begin Virgilius se opvoeding op vyfjarige ouderdom en is hy later na Cremona, Milaan en teen die einde na Rome. Daar wy hy hom toe in die retoriek, geneeskunde en sterrekunde hoewel hy laasgenoemde gou verruil vir filosofie. Uit Vergilius se bewonderende verwysings na die neoteriese skrywers Pollio en Cinna kan afgelei word dat hy vir ʼn tyd lank geassosieer is met Catullus se neoteriese kring. Skoolmaats beskryf hom, volgens Servius, as baie skaam en hy kry die bynaam "Parthenias" of "meisie" as gevolg van sy sosiale gereserveerdheid. Dit blyk dat Vergilius sy hele lewe lank gesukkel het met swak gesondheid en tot ʼn mate die lewe van ʼn invalide gelei het. Volgens die "Catalepton" het hy in Napels, in die Epikuristiese skool van Siro die Epikuris, begin om poësie te skryf. ʼn Versameling werke wat deur kommentators aan ʼn jeugdige Vergilius toegeskryf word, het saam behoue gebly onder die titel Appendix Vergiliana. Dit word egter grootliks deur geleerdes beskou as nagemaak. Een hiervan, die Catalepton, bestaan uit veertien kort gedigte waarvan sommige Vergilius sʼn kan wees, en ʼn ander kort narratiewe gedig, Culex (Die Muggie) is al in die eerste eeu n.C. aan hom toegeskryf.

Die Eclogae

Die hoofartikel vir hierdie kategorie/afdeling is: Eclogae.

Bladsy uit die Eclogae in die 5de-eeuse Vergilius Romanus

Biografiese oorlewering maak aanspraak daarop dat Vergilius in 42 v.C. aan die heksameter Eclogae begin werk het. Daar word verder beraam dat die versameling werke rondom 39-38 v.C. gepubliseer is, hoewel die datums betwisbaar is. Hierdie aanspraak word deesdae as ongegronde afleidings uit die Eclogae beskou Die Eclogae (volgens die Grieks vir "seleksies") bestaan uit ʼn groep van 10 gedigte wat rofweg geskoei is op die bukoliese heksametriese digkuns ("herdersdigkuns") van die Hellenistiese digter Theokritos. Na sy oorwinning in die Slag van Filippi in 42 v.C. teen 'n weermag wat gelei is deur Julius Caesar se sluipmoordenaars, poog Augustus om sy veterane af te koop met grond wat hy onteien het van dorpe in die noorde van Italië. Dit sluit onder andere, volgens tradisie, ʼn landgoed in naby Mantua wat aan Virgilius behoort. Die verlies van sy familieplaas en ʼn poging om met poëtiese vertoë die grond terug te wen, word tradisioneel beskou as Vergilius se dryfkrag agter die samestelling van die Eclogae. Tans word dit egter as ʼn ongesteunde afleiding gesien, gemaak uit interpretasies vanuit die Eclogae. In die Eclogae 1 en 9 dramatiseer Vergilius wel met herdersidioom die kontrasterende gevoelens wat veroorsaak word deur die brutaliteit van hierdie grondonteienings – hy lewer egter geen onbetwisbare bewys van die sogenaamde biografiese gebeurtenis nie. Hoewel sommige lesers die digter identifiseer met verskeie karakters en hul wisselvalligheid, of dit nou ʼn ou boer se dankbaarheid is teenoor ʼn nuwe god (Ecl. 1), of die gefrustreerde liefde van ʼn boerse sanger vir ʼn verafgeleë seun (Ecl. 2), of selfs ʼn meestersanger se aanspraak op die komposisie van verskeie eclogae, verwerp hedendaagse akademici grotendeels sulke pogings om biografiese detail te veronderstel uit werke van fiksie. Dit is verkieslik om eerder die outeur se karakters en temas te interpreteer as illustrasies van die kontemporêre lewe en diskoers.

Die tien Eclogae bestaan uit tradisionele herderstemas met ʼn vars perspektief. Eclogea 1 en 9 spreek die grondonteiening aan en die gevolge daarvan op die Italiaanse platteland. 1 en 3 is erotiese herdersdigte en spreek homoseksuele liefde (Ecl. 2) en aangetrokkenheid tot beide geslagte (Ecl. 3) aan. Eclogae 4, die sogenaamde Messiaanse Eclogae, wat geadresseer is aan Gaius Asinius Pollio gebruik die milieu van die goue era in verband met die geboorte van ʼn kind (wie die kind veronderstel is om te wees, is oop vir bespreking). 5 en 8 beskryf die mite van Dafnis in ʼn sangkompetisie en 6 die kosmiese en mitologiese lied van Silenos. 7 is ʼn driftige poësiekompetisie en 10 die lyding van die kontemporêre elegiese digter Gaius Cornelius Gallus. Virgilius word in die Eclogae gekrediteer met die vestiging van Arkadia as ʼn digterlike ideaal. Dit resoneer steeds in Westerse literatuur en beeldende kunste en berei die weg voor vir die ontwikkeling van die Latynse herdersdigte deur Titus Calpurnius Siculus, Nemesianus en latere skrywers.

Die Georgica

Die hoofartikel vir hierdie kategorie/afdeling is: Georgica.

Georgica Boek III, Skaapwagter met trop, Vergilius Romanus.

ʼn Tyd na die publikasie van die Eclogae (waarskynlik voor 37 v.C.) word Vergilius deel van Gaius Maecenas se sfeer. Hy was Oktavianus se bekwame agent d'affaires wat daarop uit was om simpatie vir Antonius onder die vername families teen te werk deur Roomse literêre persoonlikhede na Oktavianus se saak oor te wen. In die proses leer Vergilius baie van die ander leidende literêre persoonlikhede van die tyd ken, insluitend Horatius wie se digkuns hy gereeld noem, asook Varius Rufus wat later help met die afhandeling van die Aeneïs.

Op Maecenas se aandrang (volgens oorlewering) spandeer Vergilius die daaropvolgende jare (moontlik 37-39 v.C.) op die lang didaktiese heksametergedig genaamd die Georgica (uit Grieks, "Om die Aarde te bewerk"). Hy dra die werk op aan Maecenas. Die oënskynlike tema van die Georgica is instruksies vir metodes om ʼn boerdery te bestuur. Vergilius volg, met die hantering van dié tema, in die didaktiese spore van die Griekse digter Hesiodos se Werke en dae asook die verskeie werke van latere Hellenistiese digters. Die vier boeke van die Georgica fokus onderskeidelik op graanverbouing en bosbou (1 en 2), vee- en perdeteelt (3) en byeboerdery asook die kenmerke van bye (4). Bekende gedeeltes sluit in die geliefde Laus Italiae uit Boek 2, die beskrywing van die tempel in Boek 3 se voorwoord en die beskrywing van die plaag aan die einde van Boek 3. Boek 4 sluit af met ʼn lang mitologiese narratief in die vorm van ʼn epyllion, wat die ontdekking van byeboerdery deur Aristaios en die storie van Orpheus se reis na die onderwêreld duidelik beskryf. Antieke geleerdes soos Servius veronderstel dat die gedeelte oor Aristaios ʼn lang gedeelte in die ophemeling van Vergilius se vriend, die digter Gallus, vervang. Gallus is deur Augustus in oneer gebring en pleeg selfmoord in 26 v.C.

Die toon in die Georgica wissel tussen optimisme en pessimisme wat kritieke debat ontlok oor die digter se intensies. Die werk lê die grondslag vir latere didaktiese digkuns. Daar word gesê dat Vergilius en Maecenas beurte gemaak het om die Georgica aan Oktavianus voor te lees na sy terugkeer en oorwinning oor Antonius en Cleopatra in die Slag van Actium in 31 v.C.

Die Aeneis

Die hoofartikel vir hierdie kategorie/afdeling is: Aeneis.

Aeneas stel sy seun Ascanius voor aan koningin Dido van Kartago.(Tiepolo)

Die Aeneis word algemeen as Vergilius se beste werk beskou en word gesien as een van die belangrikste gedigte in die geskiedenis van Westerse letterkunde. Hy werk gedurende die laaste elf jaar van sy lewe aan die Aeneis, volgens Propertius, in opdrag van Augustus. Die epos bestaan uit 12 boeke in daktiliese heksameter en beskryf die reis van Aeneas (ʼn kryger op vlug na die verwoesting van Troje) na Italië, sy geveg met die Italiaanse prins Trunus en die lê van ʼn stad se fondasies waaruit Rome sou ontwikkel. Die eerste ses boeke van die Aeneïs beskryf Aeneas se reis vanaf Troje na Rome. Vergilius maak van verskeie modelle gebruik in die samestelling van hierdie epos; die voortreflike klassieke epiese digter, Homeros, kan orals gevind word, maar Vergilius laat hom ook spesiaal beïnvloed deur die Latynse digter Ennius en die Hellenistiese digter Apollonios van Rhodos. Hoewel die Aeneïs homself duidelik as ʼn epos vestig, poog die werk om die genre te verbreed deur die insluiting van elemente uit ander genres soos die tragedie en etiologiese poësie. Antieke kommentators merk op dat dit voorkom of Vergilius die Aeneïs in twee dele opbreek in navolging van Homeros se werk. Die eerste ses boeke, so word gegis, kan met die Odussee vergelyk word en die laaste ses kan met die Ilias verbind word.

Boek 1 (met die aanvang van die Odusseïese gedeelte) begin met ʼn storm wat Juno, Aeneas se vyand regdeur die gedig, oor die vloot laat woed. Die storm dryf die held tot aan die Kartaagse kus, tradisioneel Rome se dodelikste vyand. Die koningin, Dido, verwelkom die voorvader van die Romeine en raak tot die ore toe verlief op hom onder invloed van die gode. Tydens die banket in Boek 2 vertel Aeneas aan die betowerde Kartagers die storie van die verwoesting van Troje, sy vrou se dood en sy ontsnapping. In Boek 3 deel hy sy swerftogte oor die Middellandse See heen opsoek na ʼn gepaste nuwe tuiste. Jupiter roep die talmende Aeneas in Boek 4 terug na sy plig om ʼn nuwe stad te vestig. Hy glip weg uit Kartago waarna Dido Aeneas vervloek, wraak sweer en selfmoord pleeg in ʼn simboliese voorsmaak van die fel oorloë tussen Kartago en Rome. In Boek 5 sterf Aeneas se pa, Anchises en word hy in begrafnisspele gevier. Na Aeneas Cumae in Italië bereik in Boek 6, raadpleeg hy die Cumeense Sibille wat hom na die onderwêreld begelei. Hier ontmoet hy die afgestorwe Anchises en dié openbaar aan hom Rome se lot.

Boek 7 (begin van die Ilias-geskoeide helfte) skop af met ʼn rede aan die muse asook ʼn melding van Aeneas se aankoms in Italië en verlowing aan Lavinia, dogter van Koning Latinus. Lavinia was reeds aan Turnus, koning van die Rutuliërs, beloof en hy word tot oorlog oorreed deur die wraakgodin Alekto en Lavinia se ma Amata. In Boek 8 tree Aeneas in bondgenootskap met Koning Euandros wat die toekomstige ligging van Rome beset en word nuwe wapenrusting gegee asook ʼn skild wat die Roomse geskiedenis uitbeeld. Boek 9 teken die aanslag van Nisus en Euryalus op die Rutuliërs aan, Boek 10 die dood van Euandros se jong seun Pallas en Boek 11 die dood van Camilla die Volskiese krygerprinses, asook die besluit om die oorlog te beklink met ʼn tweegeveg tussen Aeneas en Turnus. Die Aeneïs sluit af in Boek 12 met die oorname van Latinus se stad, die dood van Amata, Aeneas se oorwinning en doodmaak maak Turnus, wie se pleidooi om genade versmaad word. Die boek sluit af met beeld van Turnus se siel wat weeklaag op sy vlug na die onderwêreld.

Ontvangs van die Aeneïs

Vergilius wat die Aeneïs voorlees aan Augustus, Octavia, en Livia. Deur Jean-Baptiste Wicar, Art Institute of Chicago

Kritici van die Aeneïs fokus op ʼn verskeidenheid kwessies. Die gedig se stemming as geheel is ʼn spesifieke kwessie vir bespreking; sommiges beskou die gedig as pessimisties en polities ondermynend tot die Augustynse regime terwyl ander die gedig weer sien as ʼn viering van die nuwe imperiale dinastie. Vergilius maak gebruik van die Augustynse regime se simboliek en sommige geleerdes trek ʼn duidelike lyn tussen Augustus en Aeneas, die een as grondlegger en die ander nuwe stigter van Rome. ʼn Sterk teleologie of dryfveer na ʼn klimaks is in die gedig te bespeur. Die Aeneïs is vol profesieë oor Rome se toekoms, Augustus se dade, sy voorgeslagte, bekende Romeine en die Puniese Oorloë. Aeneas se skild beeld selfs Augustus se oorwinning uit by Actium oor Marcus Antonius en Cleopatra in 31 v.C. ʼn Verdere rigting van ondersoek lê in Aeneas se karakter. As protagonis blyk dit dat Aeneas konstant weifel tussen sy emosies en verbintenis tot sy profetiese plig as grondlegger van Rome. Kritici noteer Aeneas se verlies oor sy emosies in die laaste gedeelte van die gedig waar die "vroom" en "regverdige" Aeneas, Turnus genadeloos afslag.

Dit blyk dat die Aeneïs ʼn groot sukses was. Daar word genoem dat Vergilius Boeke 2,4 en 6 aan Augustus voorgelees het. Boek 6 laat blykbaar Augustus se suster Octavia flou val. Hoewel die egtheid van die bewering onderhewig is aan akademiese skeptisisme dien dit tog as basis vir latere kuns soos byvoorbeeld Jean-Baptiste Wicar se Virgilius se voorlees van die Aeneïs.

Ongelukkig is sekere versreëls in die gedig onvolledig gelaat en die gedig is in sy geheel ongeredigeer gelaat met Vergilius se dood in 19 v.C.

Vergilius se dood en redigering van die Aeneïs

Volgens oorlewering reis Vergilius na Griekeland in 19 v.C. om die Aeneïs te wysig. Na hy Augustus in Athene ontmoet en besluit om huiswaarts te keer, ontwikkel Vergilius met 'n besoek aan ʼn dorpie naby Megara koors . Uitgemergel deur sy siekte sterf Vergilius op 21 September 19 v.C. in die hawe van Brundisium na sy reis na Italië per skip. Augustus gee opdrag aan Vergilius se literêre eksekuteurs, Lucius Varius Rufus en Plotius Tucca, om nie sy wense na te kom en die gedig te verbrand nie. Dit moet met so min as moontlik redaksionele verandering gepubliseer word. Die gevolg hiervan is dat die bestaande teks van die Aeneïs foute bevat wat Vergilius van plan was om te redigeer voor publikasie. Die enigste ooglopende tekortkominge is ʼn paar versreëls wat metries onvoltooid gelaat is (bv. ʼn onvolledige reël in daktiliese heksameter). Ander beweerde tekortkominge of foute is oop vir akademiese debat.

Latere sienings en ontvangs

In die Oudheid

ʼn Derde-eeuse Tunisiese mosaïek van Vergilius sittende tussen Klio en Melpomene(uit Hadrumetum [Sousse])

Vergilius se werke het bykans vanaf publikasie Latynse poësie hervorm. Die Eclogae, Georgica en veral die Aeneïs word standaard tekste in skoolleerplanne waarmee alle opgevoede Romeine bekend geword het. Digters wat Vergilius volg, verwys dikwels intertekstueel na sy werke om betekenis aan hul eie poësie te gee. Die Augustynse digter Ovidius parodieer die openingsreëls van die Aeneïs in sy Amores 1.1.1-2 en sy opsomming van Aeneas se verhaal in Boek 14 van die Metamorfoses, die sogenaamde mini- Aeneïs Dit word gesien as ʼn uitsonderlik belangrike voorbeeld van 'n post-Vergiliaanse antwoord op die epiek. Lucanus se epos, die Bellum Civile, is al beskou as ʼn anti-Vergiliaanse epos wat weg doen met die goddelike meganisme, historiese gebeure behandel en drasties afwyk van Vergiliaanse epiekpraktyk. Die Flaviese digter Statius besig hom innig met Vergilius se poësie in sy 12-boek epos Tebaïs. Hy adviseer in sy epiloog dat sy gedig nie "die goddelike Aeneïs moet probeer ewenaar nie en eerder van ʼn afstand volg en altyd sy voetspore eerbiedig." In Silius Italicus het Vergilius een van sy mees vurige aanhangers gehad. Hy verwys met omtrent elke versreël in sy epos Punica na Vergilius. Dit is algemeen bekend dat hy Vergilius se graftombe gekoop het en die digter aanbid het. Die magiese vermoëns van ʼn siener is in die latere oudheid aan Vergilius toegeëien, gedeeltelik vanweë die sogenaamde "Messiaanse" Vierde Eclogae. Dit is later wyd vertolk as dat dit die geboorte van Jesus voorspel het. Die Sortes Vergilianae, die proses waarby Vergilius se poësie as goddelike middel aangewend word, is in Hadrianus se tyd begin en duur voort tot in die Middeleeue. In dieselfde gees krediteer Macrobius in sy Saturnalia Vergilius se werke as die beliggaming van menslike kennis en ondervinding – ʼn weerspieëling van die Griekse konsep van Homeros. Vergilius se werke het ook kommentators in die oudheid betrek. Servius, ʼn kommentator uit die 4de eeu v.C., baseer sy werk op die kommentaar van Donatus. Servius se kommentaar verskaf ʼn groot hoeveelheid inligting oor Vergilius se lewe, bronne en verwysingsraamwerk. Heelwat hedendaagse geleerdes vind egter die wisselende kwaliteit en soms eenvoudige interpretasies van Servius se werk frustrerend.

Laat Oudheid en Middeleeue

Phlegias saam met Dante en Vergilius, gekleurde glas in Museo Poldi Pezzoli in Milaan.

Selfs met die ineenstoring van die Wes-Romeinse Ryk het geletterde persone erken Vergilius was ʼn meesterdigter. Gregorius van Tours het Vergilius gelees en in verskeie plekke aangehaal saam met ander Latynse digters. Hy waarsku egter dat "ons nie te veel na hul leunagtige fabels moet verwys en sodoende tot die ewige dood veroordeel word nie."

Die Aeneïs bly staande as die sentrale Latynse letterkundige teks van die Middeleeue en behou sy status as die groot epos van die Latynse wêreld, selfs vir die wat hulle as van Roomse afkoms beskou. Dante maak Vergilius sy gids in die Hel en die grootste deel van die Vaevuur in sy Goddelike komedie. Hy noem Vergilius ook in De vulgari eloquentia saam met Ovidius, Lucanus en Statius, as een van die vier regulati poetae (ii, vi, 7). Die Vergilius Augusteus, Vergilius Vaticanus en Vergilius Romanus tel onder die bekendste oorblywende manuskripte van Vergilius se werke.

Legendes

Vergilius in sy Mandjie, Lucas van Leyden, 1525

Tydens die Middeleeue is Vergilius se reputasie van so ʼn aard dat dit legendes ïnspireer wat hom met profesie en magie verbind. So vroeg as die 3de eeu n.C. al interpreteer Christendenkers Eclogae 4, die geboorte van ʼn seun wat die goue era inlyf, as ʼn voorspelling van die geboorte van Jesus. Vervolgens word Vergilius in dieselfde lig geplaas as die Bybelse profete, iemand wat die Christendom inlui.

Moontlik so vroeg al as die tweede eeu n.C. word daar magiese eienskappe aan Vergilius se werke geheg en word dit gebruik vir wiggelary. Met wat bekend geword het as die Sortes Vergilianae word gedeeltes lukraak gekies en geïnterpreteer om vrae te beantwoord. In die 12de eeu ontstaan ʼn tradisie rondom Napels, wat met verloop van tyd oor die hele Europa versprei, waaring Vergilius as ʼn groot towenaar gesien word. Legendes oor Vergilius en sy magiese kragte bly vir meer as tweehonderd jaar gewild, stellig net so gewild soos sy skryfwerk. Vergilius se nalatenskap in Middeleeuse Wallis is van so ʼn aard dat die Walliese weergawe van sy naam Fferyllt of Pheryllt ʼn generiese term word vir towenaar. Die moderne Walliese woord vir apteker, fferyllydd, is nog ʼn oorblyfsel hiervan.

Die legende van Vergilius in sy mandjie ontstaan in die Middeleeue en word gereeld in kuns en letterkunde gesien as deel van die topos Die mag van vroue. Dit beeld die ontwrigtende invloed van die vroulike aanloklikheid op mans uit. In hierdie storie word Vergilius bekoor deur ʼn beeldskone vrou, soms beskryf as die keiser se dogter of minnares genaamd Lucretia. Sy speel met die bekoring saam en gee toestemming tot ʼn ontmoeting by haar huis. Hy moes in die nag inglip deur in ʼn groot mandjie te klim wat deur ʼn venster laat sak sal word. So gemaak is die mandjie slegs halfpad teen die muur opgehys en is hy daar gelos tot die volgende dag, oorgelewer aan openbare bespotting. Die storie is soortgelyk aan Phyllis wat vir Aristoteles ry. Onder die kunstenaars wat die toneel uitbeeld is Lucas van Leyden wat ʼn houtsnee en later ʼn gravure maak.

Vergilius se grafkelder

Die gediginskripsie op Vergilius se grafkelder is blykbaar deur homself geskryf: Mantua me genuit, Calabri rapuere, tenet nunc Parthenope. Cecini pascua, rura, duces ("Mantua het my gebaar, die Kalabriërs het my weggeraap, nou hou Napels my vas. Ek het van weivelde, die platteland en leiers gesing")

Die struktuur wat bekend staan as "Vergilius se grafkelder" kan gevind word by die ingang na ʼn antieke Romeinse tonnel (bekend as "grotta vecchia") in Parco di Virgilio in Piedigrotta. Dit is ʼn distrik 2 myl (3,2 km) buite die ou Napels naby die hawe van Mergellina op die pad kuslangs noord na Pozzuoli. (Die terrein bekend as Parco Virgiliano is ʼn ent verder weg Wes langs die kus) Hoewel Vergilius alreeds voor sy dood literêre bewondering en eerbied ingeboesem het, is sy naam in die daaropvolgende eeue gekoppel aan wonderbaarlike kragte en word sy grafkelder die eindbestemming vir pelgrimstogte en verering. Dit word ook genoem dat die digter self die grot gemaak het met die verbete krag van sy intense blik.

Verwysings

• Miscellanea Virgiliana: In Scriptis Maxime Eruditorum Virorum Varie Dispersa, in Unum Fasciculum Collecta, Cambridge: Printed for W. P. Grant, 1825, http://archive.org/details/miscellaneavirg00jortgoog 
• Conway, R. S. (1915), The youth of Vergil: a lecture delivered in the John Rylands Library on 9 December, 1914, http://catalog.hathitrust.org/Record/011715543 

Sien ook

• Prof. Theo Haarhoff

Eksterne skakels

• Werke deur Vergilius by Project Gutenberg
• Werke deur of van Vergilius by Internet Archive

Wikiquote het ’n versameling aanhalings deur of oor Vergilius.

Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik vanuit die Engelse Wikipedia vertaal.