Τυνησία

Δημοκρατία της Τυνησίας الجمهوريةالتونسية Αλ Τζούμχουριγι-ατ Τούνισγια
Σημαία Εθνόσημο
Εθνικό σύνθημα: حرية، نظام، عدالة Hurriya, Nidham, 'Adala (Ελευθερία, Τάξη, Δικαιοσύνη)
Εθνικός ύμνος: Himat Al Hima
Η θέση της Τυνησίας (πράσινο)
Πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη	Τύνιδα 36°48′N 10°11′E
Επίσημες γλώσσες	Αραβικά
Πολίτευμα	Ημιπροεδρική Δημοκρατία
Πρόεδρος Πρωθυπουργός	Μπέτζι Καΐντ Εσέμπσι Χαμπίμπ Εσίντ
Ανεξαρτησία Από τη Γαλλία Ισχύον Σύνταγμα	20 Μαρτίου 1956 27 Ιανουαρίου 2014
Έκταση  • Σύνολο  • % Νερό  • Σύνορα Ακτογραμμή	163.610 km2 (93η) 5 1.424 km 1.148 km
Πληθυσμός  • Εκτίμηση 2016   • Πυκνότητα	11.299.400 (78η)  69,1 κατ./km2 (144η)
Α.Ε.Π. (PPP)  • Ολικό  (2016)  • Κατά κεφαλή	130,576 δισ. $ (71η)   11.634 $ (88η)
Α.Ε.Π. (Ονομαστικό)  • Ολικό  (2016)  • Κατά κεφαλή	41,869 δισ. $ (78η)   3.730 $ (97η)
ΔΑΑ (2015)	0,725 (97η) – υψηλός
Νόμισμα	Δηνάριο Τυνησίας (TND)
Ζώνη ώρας	CET (UTC +1)
Internet TLD	.tn
Οδηγούν από	δεξιά
Κωδικός κλήσης	+216

Η Τυνησία, ή κοινώς Τούνεζι, (Αραβικά: تونس), (Τούνις ή και «Ιφρικιγιέ») και επίσημα: Δημοκρατία της Τυνησίας (الجمهرية التونسية), (Αλ Τζούμχουριγι-ατ Τούνισγια) είναι μια χώρα στις μεσογειακές ακτές της Βόρειας Αφρικής. Είναι το μικρότερο και πιο ανατολικό από τα κράτη που εκτείνονται κατά μήκος της οροσειράς του Άτλαντα και συνορεύει με την Αλγερία στα δυτικά και τη Λιβύη στα νοτιοανατολικά. Το 40% της χώρας καταλαμβάνει η έρημος Σαχάρα και το υπόλοιπο περιλαμβάνει γόνιμα εδάφη και προσβάσιμες ακτές. Η γεωγραφία της χώρας έπαιξε σημαντικό ρόλο στους αρχαίους χρόνους, αρχικά με την Καρχηδόνα, πόλη των Φοινίκων, και αργότερα σαν αφρικανική επαρχία, καθώς αποτελούσε το σιτοβολώνα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Ιστορία

Ερείπια των Λουτρών του Αντωνίνου, Καρχηδόνα

Από τις πρώτες γραπτές ιστορικές πηγές, η Τυνησία κατοικείτο από φυλές Βερβέρων,οι οποίοι είναι απόγονοι αγροτικών κοινοτήτων στις παράκτιες πεδιάδες της κεντρικής Τυνησίας. Στα αρχαία χρόνια πίστευαν ότι η Αφρική ήταν αρχικά κατοικημένη από τους Γέτουλες (ρωμαϊκή ονομασία αρχαίας βερβερικής φυλής που κατοικούσε στην περιοχή Γετούλια) και Λίβυους, και οι δύο νομαδικοί λαοί.

Στις ακτές της αποίκησαν οι Φοίνικες ήδη από τον 10ο αιώνα π.Χ. Τον 6ο αιώνα π.Χ., η δύναμη της Καρχηδόνας αυξήθηκε πολύ και έγινε η κυρίαρχη δύναμη στη Μεσόγειο έπειτα από μια σειρά πολέμων με την Ελλάδα.

Η Καρχηδόνα ιδρύθηκε τον 9ο αιώνα π.Χ. από αποίκους της Τύρου (σημερινή χώρα Λίβανος), οι οποίοι έφεραν μαζί τον πολιτισμό και τη θρησκεία των Φοινίκων και των Χανααναίων. Ο θρύλος αναφέρει ότι η πόλη ιδρύθηκε από τη βασίλισσα Διδώ, όπως αναφέρεται και στην Αινειάδα του Βιργίλιου. Ο Έλληνας συγγραφέας Τιμαίος ο Ταυρομενίτης αναφέρει ότι η πόλη ιδρύθηκε το 814 π.Χ

Κατά τη διάρκεια μιας σειράς πολέμων με τη Ρώμη, μια Καρχηδονιακή εισβολή με αρχηγό τον Αννίβα κατά τη διάρκεια του Πρώτου Καρχηδονιακού Πολέμου παραλίγο να αποτρέψει την άνοδο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η Καρχηδόνα τελικά κατακτήθηκε από τη Ρώμη το 2ο αιώνα π.Χ., μια κρίσιμη καμπή που σήμαινε το πέρασμα του πολιτισμού της αρχαίας Μεσογείου στο σύγχρονο κόσμο μέσω της Ευρώπης αντί της Αφρικής. Μετά τη ρωμαϊκή εισβολή, η περιοχή έγινε σιτοβολώνας της Ρώμης. Κατακτήθηκε από τους Βανδάλους τον 5ο αιώνα μ.Χ. και επανακτήθηκε από τους Βυζαντινούς τον 6ο αιώνα μ.Χ. με αρχηγό το Βελισσάριο, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Ιουστινιανός.

Τον 7ο αιώνα μ.Χ. κατακτήθηκε από τους Άραβες. Κυβέρνησαν διαδοχικές μουσουλμανικές δυναστείες, ενώ δεν έλειψαν και εξεγέρσεις από τους Βέρβερους. Οι ακτές βρέθηκαν για λίγο χρονικό διάστημα υπό την κυριαρχία των Νορμανδών της Σικελίας τον 12ο αιώνα μ.Χ. Το 1159, η Τυνησία κατακτήθηκε από τη δυναστεία των Αλμοχάντ. Τους ακολούθησε η δυναστεία των Χαφσίντ (1230-1574). Αργότερα, η Ισπανία πήρε υπό τον έλεγχό της αρκετές παράκτιες πόλεις, αλλά επανακτήθηκαν από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, υπό την κυριαρχία της οποίας η Τυνησία απέκτησε εικονική ανεξαρτησία. Η δυναστεία των Χουσσεΐν ξεκίνησε το 1705 και κράτησε μέχρι το 1957.

Δημογραφία

Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού ήταν σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2015 τα 75,89 χρόνια (73,79 χρόνια οι άνδρες και 78,14 οι γυναίκες).

Διακυβέρνηση

Η Τυνησία είναι συνταγματική Προεδρική Δημοκρατία με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να είναι αρχηγός Κράτους και τον Πρωθυπουργό να είναι αρχηγός Κυβερνήσεως. Το νέο Σύνταγμα υιοθετήθηκε στις 26 Ιανουαρίου 2014 και εγγυάται τα δικαιώματα των γυναικών, ενώ ορίζει ότι το θρήσκευμα του Προέδρου "πρέπει να είναι το Ισλάμ". Η εκτελεστική εξουσία ασκείται από την κυβέρνηση, ενώ η νομοθετική από την κυβέρνηση και από τη μονοθάλαμη Βουλή των Αντιπροσώπων. Η θητεία του προέδρου είναι πενταετής. Τον Οκτώβριο του 2014 διεξήχθησαν στη χώρα οι πρώτες εκλογές με το νέο Σύνταγμα μετά την Αραβική Άνοιξη. Δικαίωμα ψήφου στις εκλογές έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω..

Εθνική Άμυνα

Η στρατιωτική θητεία είναι 12 μήνες. Οι Αξιωματικοί μαθητές (αντιστ. Ευέλπιδες, Δόκιμοι και Ίκαροι) εκπαιδεύονται στη Γαλλία.

Στρατός Ξηράς

Ο στρατός της Τυνησίας διακρίνεται σε δύο μορφές στρατού, 1 της Σαχάρας και 1 θωρακισμένη ταξιαρχία καταδρομών με 2 μονάδες αναγνώρισης, 3 συντάγματα πεζικού, 2 με αντιαεροπορικό εξοπλισμό και 1 μηχανικό. Στα διατιθέμενα μέσα περιλαμβάνονται 14 άρματα Μ-48, επίσης 54 βαρέα τύπου Μ-60 Α3, ακόμη 45 ΑΜΧ-13, καθώς και 10 ελαφρά Μ-41.
Το 1990 η συνολική δύναμη του στρατού ήταν 30.000 (αξιωματικοί και οπλίτες).

Πολεμικό Ναυτικό

Το 1990 ο στόλος του Πολεμικού Ναυτικού της Τυνησίας συγκροτούνταν από μία Φρεγάτα (Πρόεδρος Μπουργκίμπα) (πρώην ελαφρύ αντιτορπιλικό των ΗΠΑ, ναυπήγησης 1946), 3 ταχύπλοες πυραυλακάτους, 2 ταχύπλοες κανονιοφόρους (πρώην Κίνας), 2 ταχύπλοα περιπολικά ανοικτής θάλασσας (Αγγλικής ναυπήγησης 1977), 2 ναρκαλιευτικά σε χρήση ως περιπολικά, 4 περιπολικά (γαλλικής ναυπήγησης), 10 μικρά παράκτια περιπολικά και ένα ρυμουλκό. Το 1990 το προσωπικό του Π.Ν. ήταν 2.600 (αξιωματικοί και ναύτες).

Μεταφορές

Η οδήγηση γίνεται στα δεξιά.

Βιβλιογραφία

• «Statistical Information» Εθνικό Ινστιτούτο Στατιστικής Τύνιδα. Εκδίδει ετήσιο δελτίο στατιστικής.
• Findlay Allan «Tunisia» 1982
• Ling D. L. «Tunisia from Protectorate to Republic» - Idiana Univ. Press 1967
• Rudebeck L. «The Tunisian Experience: Party and People» - London 1970
• Salem N. «Habib Bourguiba, Islam and the Creation of Tunisia» - London 1984
• Tomkinson M. «Tunisia: A Holiday Guide» - London and Hammamet, 1984