Το αποκορύφωμα ήταν η μακρά, εριστική διαπραγμάτευση του πρώτου επταμήνου του 2015. Μια νέα κυβέρνηση, με τεράστια αποθέματα πολιτικού κεφαλαίου, είχε μιαν ευκαιρία να κλείσει μια συμφωνία με τους δανειστές τον Φεβρουάριο του 2015. Καλή; Όχι. Καλύτερη πάντως από εκείνην που μπορούσε να έχει πετύχει η προηγούμενη κυβέρνηση Σαμαρά και απείρως καλύτερη από εκείνην που τελικά συμφωνήθηκε τον Ιούλιο του ίδιου χρόνου. Και, επιπλέον, ο μακρύς χρόνος της διαπραγμάτευσης δεν δόθηκε δωρεάν. Πληρώθηκε ακριβά στο πεδίο της πραγματικής οικονομίας. Με αβεβαιότητα που ματαίωσε επενδύσεις, διέψευσε προσδοκίες και σακάτεψε το τραπεζικό σύστημα.
Ο Ήλιος δέχθηκε χυδαίες επιθέσεις από τα στελέχη του ΚΚΕ αλλά και από πολλούς «αναθεωρητές», που ήταν έτοιμοι να ασκήσουν κριτική στην ηγεσία του δικού μας κόμματος, αλλά όχι στο σύστημα αυτό καθεαυτό. Σιγά, σιγά άρχισε να υποστηρίζει συστηματικά θέσεις αντίθετες με το ρεύμα. Όχι πάντα. Στη Liberation είχε γράψει δύο άρθρα, που έμειναν ιστορικά. Το 2000 διηγήθηκε τη δυσάρεστη εντύπωση που έκανε στους διανοητές, που προετοίμαζαν την Άνοιξη της Πράγας οι υποταγμένες στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα θέσεις του Σαρτρ. Με κατάπληξη διαπίστωσαν τότε οι επαναστατημένοι διανοούμενοι και πανεπιστημιακοί ότι ο μεγάλος φιλόσοφος είχε ανακαλύψει τον Μαρξισμό - Λενινισμό και ήταν στην πραγματικότητα ένας αφελής απολογητής του.
Η προθεσμία που δόθηκε για την κατάληξη των διαπραγματεύσεων ήταν δύο χρόνια, δηλαδή έως το 2009, το οποίο συνέπιπτε με τη δέκατη πέμπτη σύνοδο, που θα γινόταν στην Κοπεγχάγη. Ο οδικός χάρτης του Μπαλί θεωρήθηκε σημαντική πρόοδος στη συζήτηση για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, διότι είχε τη συγκατάθεση τόσο των ΗΠΑ όσο και των αναπτυσσόμενων χωρών να διαπραγματευθούν στόχους μείωσης των εκπομπών τους. Αρκετοί πίστεψαν ότι η σύγκλιση των αντικρουόμενων συμφερόντων είναι δυνατή και ότι η επίτευξη μιας νέας συμφωνίας για το κλίμα δεν θα αργούσε. Η εξέλιξη όμως ήταν απογοητευτική.
Η Γερμανία είχε (έχει;) την ιστορική ευκαιρία, εκμεταλλευόμενη την παρούσα κρίση, να αναλάβει συναινετικά την ηγεσία στην Γηραιά Ήπειρο, δαπανώντας, ως είθισται για τον εκάστοτε ηγεμόνα, μέρος του οικονομικού της πλεονάσματος. Αντ' αυτού αναλώθηκε στον σωφρονισμό των δημοσιονομικά απείθαρχων κρατών, στάση σύμφυτη με τις κυρίαρχες γερμανικές - οικονομικές, πολιτικές και θεολογικές- πεποιθήσεις, διόλου εποικοδομητική για την εγκαθίδρυση μιας ηγεμονικής δομής.
Φυσικά, τα τελευταία χρόνια μόνο εύκολα δεν ήταν στην Ελλάδα. Το γνωρίζουμε όλοι καλά. Τα δεδομένα ανατράπηκαν, οι σταθερές εξαφανίστηκαν, τα πάντα τέθηκαν υπό αμφισβήτηση, υπό εξέταση, υπό αμφιβολία. Ζούμε κάτι πρωτόγνωρο, το οποίο δεν έχουμε ακόμη κατορθώσει να κατανοήσουμε και ως εκ τούτου να υπερκεράσουμε. Υπάρχουν, όμως, καταστάσεις, πρόσωπα, θεσμοί και οργανισμοί που μας βοηθούν σε αυτή την προσπάθειά μας, να βρούμε κάτι για να στηριχθούμε, καθώς πορευόμαστε στα σκοτεινά και αχαρτογράφητα νερά του σήμερα. Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι και επιχειρήσεις που μπορούμε να εμπιστευόμαστε. Μπορούν να εντοπιστούν σε διάφορους κλάδους και σε πολύ σημαντικό βαθμό στο Λιανεμπόριο και τη Βιομηχανία.
Η απόφαση της Άννας Βαγενά να μεταφέρει τη σορό του Λουκιανού Κηλαηδόνη στο θέατρό τους «Μεταξουργείο», προκειμένου να τον «χαιρετήσουν» όσοι επιθυμούσαν, σχολιάστηκε ως αναβίωση ενός «αναχρονιστικού εθίμου» ή ακόμα και ως απόπειρα «κεφαλαιοποίησης» της δημοφιλίας του θανόντος από την (και πολιτικό) σύντροφό του. Ανήκω στη γενιά που πρόλαβε την παράδοση που ήθελε τη σορό των νεκρών να παραμένει στο σπίτι που ζούσε μέχρι την κηδεία του, και μάλιστα σε κάσα στο κέντρο του σαλονιού, με τους συγγενείς και τους φίλους να κλαίνε γύρω του, να θυμούνται και να παρηγορούν ο ένας τον άλλον.
Ο χώρος του κτήματος, που περιβάλλει τις εγκαταστάσεις του ΙΓΕ, αποτελεί τοπίο ιδιαιτέρου φυσικού κάλλους, φιλοξενεί αξιόλογα είδη και δένει αρμονικά με τον χώρο των μαθημάτων. Από την συνολική του έκταση των 950 περίπου στρεμμάτων, τα 670 είναι χαρακτηρισμένα ως δασικά (γεγονός που, σε συνδυασμό με την εξαιρετική κατάστασή τους, δικαιολογεί τον χαρακτηρισμό «Δάσος Συγγρού»), ενώ στην υπόλοιπη έκταση καλλιεργούνται ελιές, αμπέλια, φιστικιές και άλλα δέντρα. Αποτελεί έναν από τους λίγους χώρους που, ενώ βρίσκεται μέσα στην πόλη, σου δίνουν την αίσθηση ότι έχεις ταξιδέψει μακριά.
Μέσα από προσωπικές ιστορίες που μου είχαν εκμυστηρευτεί παιδιά της Δευτεροβάθμιας στο παρελθόν, θα μπορούσα να σας μεταφέρω πολύ ανησυχητικές παρανοήσεις που επικρατούν σε αυτές τις ηλικίες για την ανατομία και την σεξουαλική επαφή. Την ίδια στιγμή, η παιδική ηλικία παρατείνεται υποχρεωτικά από την προστατευτική στάση των γονέων. Τα παιδιά της έκτης τάξης του Δημοτικού μεταφέρονται βίαια από την τρυφερή αγκαλιά του Άγιου Βασίλη, στις σελίδες του youporn που θα τους συστήσει ο πιο «ψαγμένος» συμμαθητής στο Γυμνάσιο. Μπαίνουν στην ενήλικη ζωή, ανοχύρωτα και απροετοίμαστα. Είναι πιο κατάλληλο λοιπόν το διαδίκτυο και ο συμμαθητής για να μιλήσει στο παιδί για τις έμφυλες ταυτότητες από το δάσκαλό του;
Στη σημερινή εποχή έχει μέχρι στιγμής καταφέρει να ισορροπήσει σχέσεις με Ρωσία και Ισραήλ παρ' όλο που είχε θερμά επεισόδια μαζί τους.Έχει καταφέρει να έχει ένα ανοιχτό κανάλι επικοινωνίας με ΗΠΑ, να διατηρεί σχέσεις επικοινωνίας με Κίνα, να εκβιάζει αλλά και να συνομιλεί σαν ισότιμο μέλος με την Ε.Ε. και την ίδια στιγμή να έχει πόλεμο με Συρία, Κούρδους, ανοιχτό μέτωπο μαζί μας και να επενδύει στην Αφρική (η ήπειρος των ευκαιριών του 2020 ).
Οι μέτριοι, κατά κανόνα, απεχθάνονται οποιαδήποτε πρωτοβουλία ανεβάζει τον πήχη, φοβούμενοι την ένδεια με την οποία θα έρθουν αντιμέτωποι εάν εν τέλει συγκριθούν με τους άριστους, με αποτέλεσμα να προσπαθούν να επιβάλουν τα δικά τους κακέκτυπα ως πρότυπα μιας δημοκρατικής και αξιοκρατικής κοινωνίας. Εν προκειμένω, η κ. Γκραμπόφσκι έχει ένα εντυπωσιακό βιογραφικό με πολλά έτη εργασίας και αξιοθαύμαστη εμπειρία να την ακολουθούν. Είναι τουλάχιστον απαράδεκτο να πρέπει να απολογηθεί για τις οικονομικές της απολαβές, για τις οποίες εργάστηκε ανελλιπώς επί σειρά ετών.
Είναι δε οφθαλμοφανές ότι και στα δύο μεγάλα -ας πούμε- κόμματα της παρούσας πολιτικής πραγματικότητας υπάρχει σχέδιο και τακτική. Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί βλακωδώς ότι έχει κάποιο ηθικό πλεονέκτημα απέναντι στο όνομα «Μητσοτάκης» κι έχει αποφασίσει να το ταυτίσει με τον όρο «διαπλοκή». Η δε ΝΔ, δια του Αντιπροέδρου της, αφήνει να εννοηθεί ότι έχει όλα τα στοιχεία των επιβαινόντων στον αεροπλάνο και περιμένει τις απαντήσεις του Πρωθυπουργού, ώστε να τα βγάλει τα στοιχεία στον αέρα. Αποκαλύψεις με δόσεις, σαν να κάνουμε τηλεοπτική εκπομπή κι επιθυμούμε να κρατήσουμε την αγωνία του φιλοθεάμονος κοινού, ή ακόμα καλύτερα να μεγαλώσουμε το κοινό ενόψει του συνταρακτικού αποκαλυπτικού τέλους.
Στόχος της Εναλείας είναι να εκπαιδεύσει νέα άτομα που επιθυμούν να ασχοληθούν επαγγελματικά με την αλιεία μέσα από ένα πρόγραμμα σπουδών, αυστηρά προσαρμοσμένο στις σύγχρονες ανάγκες της αγοράς. Θα έχει διάρκεια 5 μηνών, και θα περιέχει ένα συνδυασμό θεωρητικών γνώσεων, αλλά και κυρίως πρακτικής εκπαίδευσης και βιωματικής μάθησης σε θέματα αλιείας. Οι βασικοί εκπαιδευτές θα είναι συνταξιούχοι καπετάνιοι αλιευτικών καϊκιών, που θα πλαισιώνονται από επαγγελματίες εκπαιδευτές επιχειρήσεων και ακαδημαϊκούς στον τομέα της θάλασσας.
Η υπόθεση ακούγεται απλή: ένας άγνωστος άντρας πλησιάζει τον Άνταμ και τον ενημερώνει ότι η σύζυγός του τού έχει πει ένα μεγάλο ψέμα, παρέχοντάς του τις απαραίτητες πληροφορίες για να επαληθεύσει τα λεγόμενά του. Μέσα σε μία στιγμή η ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή του Άνταμ καταρρέει και πρέπει να αντιμετωπίσει την σκληρή πραγματικότητά. Η σύζυγός του Κορίν προσπαθεί να του εξηγήσει μα πριν προλάβει να καταλάβει τι συμβαίνει, όλα ανατρέπονται. Εκείνος παλεύει να λύσει τα αινίγματα, να επαναφέρει τις ισορροπίες και να προστατέψει τα παιδιά του από την θανάσιμη απειλή που τον πλησιάζει.
Πώς φτάσαμε ως εδώ; Πώς γίνεται να ακούγονται όλο και περισσότερες φωνές που θέλουν να απαγορεύσουν στα προσφυγόπουλα να πάνε σχολείο; Μήπως πρέπει να αναζητήσουμε την απάντηση στις ευθύνες της πολιτείας, των αρμόδιων ευρωπαϊκών και διεθνών οργανώσεων αλλά και στη δική μας έλλειψη ανθρωπιστικών αισθημάτων που μπορεί και να οφείλεται στα καθημερινά προβλήματα που μαστίζουν την κοινωνία μας; Βλέποντας το δράμα των προσφύγων να εκτυλίσσεται καθημερινά, εδώ και μήνες, στα νησιά μας, τους σωρούς από κόκκινα σωσίβια πεταμένα στις ακτές μας και τα παιδικά βλέμματα απόγνωσης, αναρωτιέμαι...
Κωνσταντίνος Καραμανλής: Ο πρωθυπουργός που σφράγισε τη Μεταπολίτευση -και υπήρξε ο μακράν υπερέχων παντός άλλου σε σχέδιο και στοχοθεσία για τη χώρα, συγκροτημένο πολιτικό προσανατολισμό και θεώρηση του μακροπρόθεσμου συμφέροντος του τόπου- δεν μπορεί να θεωρηθεί, ούτε αυτός, αναμάρτητος. Και δεν αναφέρομαι μόνο σε κάποιες, τουλάχιστον αμφιλεγόμενες, επιλογές εξωτερικής πολιτικής ή σε ορισμένες, λανθασμένες σύμφωνα με αρκετούς αναλυτές, εκδηλώσεις κρατισμού και αντεπιχειρηματικής νοοτροπίας. Θα ήθελα να θυμίσω μια τουλάχιστον επιλογή της κυβέρνησής του, η οποία, σε όποιες στοχεύσεις και αν απέβλεπε, υπήρξε η πρώτη κραυγαλέα -και υψηλής συμβολικής σημασίας- εκδήλωση της χαζοχαρούμενης δημοσιονομίας, που σφράγισε ολόκληρη τη Μεταπολίτευση.
Η Ιρλανδία αντιμετώπισε το 2010 το ενδεχόμενο οικονομικής κατάρρευσης λόγω της τραπεζικής κρίσης του 2008. Σε αντίστοιχη πρακτική με την Ελλάδα και άλλες χώρες, υπέγραψε μνημόνιο συνεργασίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση σαν βάση για την εκπόνηση ολοκληρωμένου σχεδίου για τη διάσωσή της. Στην αρχή αυτής της κρίσης ομογενείς Ιρλανδοί δημιούργησαν μία συμβουλευτική ομάδα 500 ανθρώπων υψηλού επιστημονικού βεληνεκούς και σημαντικών θέσεων σε πανεπιστήμια αλλά και σε μεγάλες εταιρείες. Η ομάδα αυτή συνεργάστηκε αθόρυβα και αφιλοκερδώς με την κυβέρνηση της Ιρλανδίας για την αντιμετώπιση της κρίσης που οδήγησε στην επιτυχή έξοδο από τον ελεγχόμενο από τους θεσμούς μηχανισμό δανεισμού το 2015.
Δεν νομίζω να υπήρξε ποτέ άλλος συνθέτης-στιχουργός-τραγουδιστής με λιγότερη σπουδαιοφάνεια από εκείνον. Αλλά, φυσικά, μόνο ναΐφ δεν ήταν. Γιατί πώς θα κατάφερνε τότε να περιγράψει με τόση ακρίβεια, με χιούμορ, με σαρκασμό την Ελλάδα δύο δεκαετιών - του '70 και του '80 - με τα Μικροαστικά το 1973, τα Απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας το 1975, το Είμαι ένας φτωχός και μόνος καουμπόυ το 1978, το Ψυχραιμία παιδιά το 1979, τη Χαμηλή πτήση το 1982. Ποιος άλλος θα κατάφερνε να μαζέψει όλη την Αθήνα στη Βουλιαγμένη, σ' εκείνο το μεγάλο πάρτυ; Ποιος άλλος έβγαλε, εν έτει 1976, δίσκο καθαρής τζαζ, και τόσο ωραίας τζαζ, όπως το Media Luz;
Ο Στάθης Βαλούκος, συγγραφέας και σεναριογράφος, σκηνοθέτης ταινιών μικρού μήκους και ντοκιμαντέρ (κρατικό βραβείο ταινίας μικρού μήκους 1983 με την ταινία «Ενθύμια από τη Βαϊμάρη»), διδάκτωρ του Παντείου Πανεπιστημίου και εκ των πρώτων διδασκόντων του Τμήματος Κινηματογράφου του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης στα μαθήματα «Σενάριο και Ιστορία του Κινηματογράφου», μας μιλά για τις επιτυχημένες και αποτυχημένες σεναριακές του απόπειρες, τις τρεις εκ των επτά Τεχνών (θέατρο, κινηματογράφος, τηλεόραση), καθώς και τι αποτελούσε πηγή έμπνευσής του για να γράφει.
Βιώνουμε τη δυστοπία του Άλντους Χάξλεϊ, με ολίγη από τη δυστοπία του Τζορτζ Όργουελ, κυρίως τη δεύτερη σε ό,τι αφορά το newspeak των κρατούντων, τον ξετσίπωτο κυνισμό τους να λένε κάτι και να εννοούν το ανάποδο. Ήδη διαθέτουμε ίσο ή και μεγαλύτερο χρόνο για να ξεσκαρτάρουμε τις fake από τις αληθινές ειδήσεις -και κάθε μέρα που περνάει, αυτό γίνεται όλο και δυσκολότερο. Τα fake news, όχι απλώς ευθύνονται για αναρίθμητες «δολοφονίες χαρακτήρων» παγκοσμίως, αλλά ξανασχεδιάζουν και τους γεωπολιτικούς χάρτες, κυριολεκτικά ανεβάζουν και κατεβάζουν κυβερνήσεις.