| Etruskoa 𐌌𐌄𐌙𐌋 𐌓𐌀𐌔𐌍𐌀𐌋 |
||
|---|---|---|
| Lurralde eremua: | Antzinako Etruria | |
| Eskualdea: | Italiar penintsula | |
| Hizkuntza galdua: | K. o. I. mendea | |
| Hizkuntza familia: | Hizkuntza isolatua | |
| Hizkuntza kodeak | ||
| ISO 639-1: | ez du | |
| ISO 639-2: | ||
| ISO 639-3: | ett
|
|
 |
||
| Oharra: baliteke orri honek Unicode kodearekin emandako NAF fonetika ikurrak edukitzea. | ||
Etruskoa[1] antzinako etruriarren hizkuntza izan zen, egungo Italian zegoen Etrurian (egungo Toskanan, mendebaldeko Umbrian eta iparraldeko Lazion) eta Lombardia, Veneto eta Emilia-Romagnako eskualde batzuetan (non galiarrek etruriarrak sartu zituzten) mintzatzen zena. Etruskoa latinak erabat ordezkatua izan zen, agiri batzuk, latinezko mailegu batzuk (adibidez, persona, φersu etruskotik erakarria) eta toponimo batzuk (tartean, Roma) utziz.
Etruriarrek literatura oparoa zuten baina liburu bat baino ez zaigu ailegatu gaur egunera arte. Erromatar jakintsu batzuk (Varron adibidez) baino ez ziren gai etrusko irakurtzeko. Azken irakurle ezaguna Klaudio enperadorea izan zen, orain galdurik dagoen Tyrrenikà izeneko hiztegi elebiduna egin zuena.
Italiar penintsulatik kanpora, etruskozko idazkunak aurkitu dira Afrikan, Korsikan, Elban, Gallia Narbonensis eskualdean, Grezian, Balkanetan eta Itsaso Beltzean. Kontzentrazio handiena, alde handiz, Italian aurkitu da.
Lemnos uhartean, 1886an, etruskoa eta hura baino lehenagoko frigiera idazteko erabiltzen zuten alfabetoaren antzeko batean egindako idazkun bat aurkitu zuten; horien guztien jatorria Eubeako idazte sistema izan zen. Hainbat adituren ustez, Lemnosko hizkuntza Brontze Aro Berantean helduko zen, Mizenasko agintariek Siziliako, Sardiniako eta Italiar penintsulako hainbat aldetako mertzenarioak errekrutatu zituztenean.[2]
| 𐌀 | 𐌂 | 𐌃 | 𐌄 | 𐌅 | 𐌆 | 𐌇 | 𐌈 | 𐌉 | 𐌋 | 𐌌 | 𐌍 | 𐌐 | 𐌑 | 𐌓 | 𐌔 | 𐌕 | 𐌖 | 𐌘 | 𐌙 | 𐌚 |
| A | C | D | E | V | Z | H | Θ | I | L | M | N | P | Ś | R | S | T | U | Φ | Ψ | F |
 |
Wikimedia Commonsen badira fitxategi gehiago, gai hau dutenak: Etrusko  |
