Ente

Parménides de Elea é considerado o primeiro filósofo que trata a ontoloxía.

Ente (ens en latín, do grego on, participio presente do verbo einai, ser) ou entidade, é un termo central na meirande parte da historia da filosofía. No seu sentido máis xeral úsase para designar un ser calquera, isto é, unha cousa que está “sendo”, que existe.

Na filosofía grega a discusión filosófica sobre o ente xiraba en torno a se está sometido ou non ó cambio. Neste sentido, pódese afirmar que todo o pensamento grego aliméntase da tensión entre Física (ciencia do cambio) e Metafísica (ciencia do inmutable).

Durante o período escolástico diferénciase entre o ente increado (Deus) e os entes creados (as cousas do mundo). Outra división é entre ente real (ens reale) e ente de razón (ens rationis): o primeiro son as cousas que existen realmente (animais, plantas, seres inertes), mentres que o segundo só existe no pensamento (por exemplo, un dragón, o Quixote etc.).

Xa no século XX, Martin Heidegger somete a unha profunda revisión as concepcións tradicionais do ente establecendo unha nova división: Dasein (ente humano), Zuhandenheit (cousas á man, utensilios) e Vorhandenheit (cousas presentes á vista).

Véxase tamén

Outros artigos

• Ontoloxía
• Terminoloxía heideggeriana