Meteoryt
Meteoryt – pozostałość drobnego skalnego ciała niebieskiego (meteoroidu) przyciągniętego przez znacznie większe ciało niebieskie, która w postaci ciała stałego dotarła do jego powierzchni. Badaniem meteorytów i wszystkich aspektów z nimi związanych zajmuje się meteorytyka.
Spis treści
Definicje[edytuj]
Ponieważ pojęcia meteoroidu, meteoru i opisywanego meteorytu są często mylone ze sobą, istotne jest wskazanie różnic pomiędzy nimi:
Meteoroidy są to małe ciała znajdujące się w kosmosie (najdrobniejsze tworzą pył kosmiczny). Na ogół są to fragmenty planetoid powstałych podczas formowania się Układu Słonecznego. Najwięcej meteoroidów krąży między orbitami Marsa i Jowisza. W przestrzeni kosmicznej meteoroidy zderzają się ze sobą przez co ulegają dalszej fragmentacji, wypadają ze swoich orbit i niekiedy wpadają na kurs kolizyjny z Ziemią. Te, które wpadną w atmosferę ziemską, przelatują przez nią z początkową prędkością ok. 20 km/s, a na skutek oporu powietrza wyhamowują na wysokości 20–40 km, rozgrzewając się i świecąc. Ich świetlne ślady nazywa się meteorami. W trakcie hamowania, na skutek wzrostu temperatury, następuje najczęściej całkowite unicestwienie takiego meteoroidu. Jednak czasami, w przypadku większych obiektów, zdarza się, że ich ocalałe części docierają do powierzchni Ziemi i to one właśnie nazywane są meteorytami.
Większe meteoroidy przy wkraczaniu w atmosferę, ze względu na dużą masę i prędkość, rozpadają się i spadają na powierzchnię Ziemi jako „deszcz meteorytowy”. Powierzchnię spadku nazywamy elipsą rozsiania.
Nazewnictwo[edytuj]
Meteoryty otrzymują nazwy zgodnie z miejscem upadku lub znalezienia. Meteoryt po znalezieniu może otrzymać nazwę najbliższego charakterystycznego punktu geograficznego, np. rzeki (np. Meteoryt Willamette), góry, pasma górskiego (np. Meteoryt Sikhote-Alin), jeziora (np. Meteoryt Tagish Lake), miasta (np. Meteoryt Viedma) lub wioski. Nazwy meteorytów nadawane są w języku kraju, w którym spadł i nie podlegają zmianie, nawet jeśli po pewnym czasie zmieniają się nazwy geograficzne miejsca upadku. Jeśli w danym kraju nie używa się alfabetu łacińskiego, nazwa meteorytu zapisywana jest w angielskiej transkrypcji fonetycznej. W przypadku stwierdzenia, że niektóre okazy meteorytów, znalezione w różnym czasie na danym terenie, należą do tego samego spadku (upadek w formie deszczu meteorytowego), nadaje się im jedną wspólną nazwę. Meteoryty znajdowane w jednym miejscu, lecz niekoniecznie należące do tego samego spadku, mogą otrzymywać wspólną nazwę i numer przypisany do konkretnego okazu. Zasadę tę stosuje się na przykład wobec meteorytów znajdowanych na Antarktydzie lub pustyniach w Afryce czy Australii. Przykładami takich meteorytów są: antarktyczne ALHA i Yamato. W latach 60. polski badacz meteorytów Jerzy Pokrzywnicki postulował zmiany nazw niektórych meteorytów znalezionych na ziemiach polskich, dostosowując ich nazewnictwo do nazw miejscowości obecnie występujących. Przykładem tego jest meteoryt Wilkanówko, który oficjalnie w światowych katalogach zarejestrowany jest jako meteoryt Grüneberg.
Klasyfikacja[edytuj]
Znajdowane na Ziemi meteoryty występują w rozmiarach od drobnych okruchów do bloków kilkumetrowej średnicy. Ze względu na skład meteoryty dzieli się na:
- meteoryty żelazne (syderyty);
- meteoryty żelazno-kamienne (syderolit) – tworzą się między metalicznym jądrem a krzemianową powłoką planetoidy;
- meteoryty kamienne (aerolity);
- Chondryty (do 10% krystalicznego żelaza);
- Achondryty (do 1% krystalicznego żelaza, do złudzenia przypominające bazalty).
Skład mineralny:
- syderyty – Fe, Ni, Co; żelazo występuje w formie oktaedrycznych kryształów szkieletowych, tworząc tzw. figury Widmanstättena;
- syderolity – minerały krzemianowe jak w aerolitach, a ponadto żelazo, bogate w nikiel i kobalt;
- chondryty – pirokseny (np. enstatyt) i oliwiny – skład podobny do perydotytu;
- achondryty – pirokseny i plagioklazy – skład podobny do bazaltów, charakterystyczny minerał to np. ilmenit.
Ponadto związane z impaktami ciał niebieskich są tektyty, powstające ze skał ziemskich w wyniku uderzenia meteorytu. Skały w miejscu uderzenia podlegają także metamorfizmowi impaktowemu.
Pochodzenie[edytuj]
Obserwacje astronomiczne przez sieci stacji naziemnych pozwoliły na określenie orbit spadających meteorytów. Dowodzą one, że większość meteorytów pochodzi spośród kolidujących między sobą planetoid, których orbity przecinają się z orbitą Ziemi. Większość znanych planetoid tworzy pas pomiędzy orbitami Marsa i Jowisza, ale dość liczną grupę tworzą także planetoidy bliskie Ziemi. Pochodzenie pozostałych meteorytów jest trudne do określenia. Bardzo nieliczną grupą są meteoryty przybyłe z Marsa (między innymi słynny meteoryt ALH 84001) i ziemskiego Księżyca. Wiek większości meteorytów szacowany jest na 4,5 miliarda lat. Jest to wiek powstania naszego Układu Słonecznego. Chondryty węgliste to najprymitywniejsze meteoryty; nie podlegały one zmianom składu mineralogicznego od powstania Układu Słonecznego i mogą reprezentować materię, z której utworzyły się planety.
Rozpoznawanie meteorytów[edytuj]
Makroskopowo można zauważyć we wszystkich typach meteorytów tak zwaną skorupę obtopieniową, zwykle koloru czarnego, rzadziej beżowego, w miarę upływu czasu skorupa ta ulega wietrzeniu. Poza tym, typowe są także regmaglipty – rzeźba powierzchniowa uformowana podczas przelotu poprzez atmosferę.
Mikroskopowo najłatwiej od skał ziemskich odróżnić meteoryty klasyfikowane jako chondryty. Meteoryty te zawierają chondry – sferyczne struktury krystaliczne średnicy od submilimetrowej nawet do przekraczającej centymetr, które powstają wyłącznie w warunkach nieważkości i próżni. Ponadto wyróżnia je często wysoka zawartość niklu oraz obecność minerałów, których na Ziemi nie spotykamy jak również niespotykane proporcje zawartości różnych izotopów tlenu. Większość meteorytów (pomijając silnie magnetyczne meteoryty żelazne), wykazują się różnym stopniem magnetyzmu. Pospolite chondryty są łatwe do wykrycia za pomocą silnego magnesu, ale należy uwzględnić też to, że niektóre skały ziemskie również reagują na magnes.
Meteoryty znajdowane poza ziemią[edytuj]
W 1969 roku znaleziono na Księżycu pierwszy pozaziemski meteoryt Bench Crater. W 1971 roku podczas misji Apollo 15 znaleziono drugi meteoryt na Księżycu Hadley Rille.
W 2005 roku Opportunity natknął się na żelazny meteoryt na powierzchni Marsa nazwany Heat Shield Rock[1]. W lipcu 2009 roku ten sam łazik znalazł na powierzchni Marsa większy meteoryt nieformalnie nazwany Block Island[2] oraz w październiku Shelter Island. Były to pierwsze meteoryty odkryte na innej niż Ziemia planecie.
Ciekawostki[edytuj]
- Największy meteoryt odnaleziono w roku 1920 w Namibii (meteoryt Hoba o masie około 60 ton)[3].
- Największym meteorytem odnalezionym w Polsce jest wydobyty w 2012 meteoryt Morasko, ważący 261 kg[4].
- Największy znany obiekt kosmiczny, który zderzył się z Ziemią od czasu katastrofy tunguskiej w 1908 roku to meteor czelabiński, którego pozostałością jest meteoryt Czelabińsk.
Zobacz też[edytuj]
Przypisy
- ↑ Meteoryt żelazny na Marsie
- ↑ Meteoryt w serwisie APOD: Astronomiczne zdjęcie dnia Meteoryt Block Island
- ↑ Encyklopedia dla dociekliwych 2005
- ↑ 261 kg waży największy znaleziony w Polsce meteoryt !. Polska Agencja Prasowa. [dostęp 2013-12-28].
Linki zewnętrzne[edytuj]
- polski wortal poświęcony meteorytom
- Polski Serwis Meteorytów
- Klasyfikacja meteorytów
- Współczesna klasyfikacja meteorytów
- Jak rozpoznać meteoryt? (schemat postępowania przy rozpoznawaniu meteorytów i cechy charakterystyczne meteorytów)
