Ποίηση ενάντια στην αστυνομική βαρβαρότητα

Νότια Αφρική (Περιφέρεια) | Καταστολή / Φυλακές | Γνώμη / Ανάλυση Wednesday October 26, 2016 19:31 by Leroy Maisiri - Zabalaza Anarchist Communist Front (ZACF) ngnm55 at gmail dot com

“Επόπτης Mthembu” - Ποίηση ενάντια στην αστυνομική βαρβαρότητα
Εμπνευσμένο από τα γεγονότα της 28 Σεπτεμβρίου 2016 στη Νότια Αφρική, όταν η αστυνομία πυροβόλησε φοιτητές, σκοτώνοντας κάποιους και τραυματίζοντας άλλους

Εάν ο πόνος μας μετατρεπόταν σε μουσείο τέχνης το πιο δημοφιλές έκθεμα θα ήταν πορτρέτα της Αστυνομικής Υπηρεσίας Νότιας Αφρικής με τα σώματά μας στο έδαφος σε ρόλο υποποδίων. Οι φιμωμένες κραυγές μας μπλοκάρουν ασφυκτικά τους αεραγωγούς στο λαιμό μας, τα λαρύγγια μας εκρύγνηνται και με τα δύο μας χέρια αρπάζουμε τις φλέβες των αρτηριών μας, σε μια προσπάθεια να περιορίσουμε την αιμορραγία, προσπαθώντας να ανακατευθύνουμε αυτό το αίμα, αυτή τη ζωή πίσω στο αίτιο και ναι, μπαμ, μπαμ, μπαμ… Συνεχίζετε να πυροβολείτε και ναι, μπαμ, μπαμ, μπαμ, συνεχίζουμε να τρέχουμε.

Αλλά σας παρακαλώ επιτρέψτε μου πρώτα να ξεκινήσω αυτή την ποιητική πρόζα στην Joza 7, την περιφέρεια του ίδιου του Δήμου που σχεδόν εξορίστηκε από το κέντρο της Grahamstown. Χαρτογραφημένου ασαφώς από εξαγριωμένες πέτρες του εδάφους που μοιράζονται το χώρο τους με ένα είδος σκόνης που δεν καταλαγιάζει εύκολα στο δρόμο, είναι αυτό που μοιάζει με μια δεύτερη σκέψη ενός σπιτιού RDP (αφορά το πρόγραμμα Reconstruction and Development Programme -RDP, που αποτελεί πακέτο κοινωνικο-οικονομικής πολιτικής εκ μέρους της κυβέρνησης του ANC υπό τον Nelson Mandela το 1994. Στο εν λόγω πρόγραμμα συναίνεσαν μετά από μήνες συζητήσεων και διαπραγματεύσεων, οι σύμμαχοι του ANC, Congress of South African Trade Unions -η επίσημη συνδικαλιστική ομοσπονδία- και το Κομμουνιστικό Κόμμα Νοτιας Αφρικής -SACP).

Μέσα σ’ αυτό βρίσκεται ο εποπτεύων Mthembu. Ένα παιδί της εργατικής τάξης. Ο Mthembu στα διαλείμματα πάντα αστειεύεται για το πώς ήθελε να γίνει δικηγόρος, με τις περισσότερες από τις ιστορίες του να αρχίζουν με τις λέξεις “και κατά τη διάρκεια του απαρτχάιντ …" θα μπορούσε να τα θυμηθεί όλα αυτά τόσο καλά, θυμόμαστε ξεκάθαρα όλους τους αγώνες, τις διαδηλώσεις, το επαναστατικό κλίμα που απορρόφησε τη Νότια Αφρική. Οι ιστορίες του, επίσης, πάντα τελειώνουν με το "... εάν θα μπορούσα ν’ αντέξω μόνο οικονομικά τα δίδακτρα του '94, θα ήμουν σήμερα διαπιστευμένος δικηγόρος, όπως ο Madiba”.

Θα νόμιζε κανείς ότι θα ήταν το σύνθημα για την απογοήτευση του να εισέλθει στο χώρο, υπενθυμίζοντάς του ότι ήταν ακριβώς μια άλλη αιτιώδης συνάφεια ενός συστήματος που δεν νοιάστηκε για τα όνειρά του, αλλά σαν ένα κόμμα χωρις τρόπους, το χαμόγελό του διακόπτει τη διαδικασία της σκέψης του, ενώνοντας τις προηγούμενες αποτυχίες του με το μήλο του ματιού του, την μονάκριβη πολυαγαπημένη του κόρη Siphokazi, φοιτήτρια του LLB (Bachelor of Laws) στο τελευταίο έτος, προσπαθώντας να κάνει πραγματικότητα τα όνειρά της, με το ίόδιο σακίδιο φορτωμένο με τα όνειρα του πατέρα της και τα δάνεια του NSFAS (δάνεια σπουδών σε φοιτητές στη Ν. Αφρική).

Την Τετάρτη, 28η Σεπτεμβρίου 2016, η Siphokazi είχε ανάψει όλα τα κεριά στο σπίτι τους, ήταν ακόμα νωρίς δεν είχε καν ξημερώσει και ήξερε πώς θα εκτυλισσόταν η μέρα. Στις 4 το πρωί ο καλός αξιωματικός βρίσκεται σε συναγερμό, χωρίς να περιμένει για το ζεστό νερό που δεν υπάρχει. Τακτοποιείται και σπεύδει να αναφέρει στην υπηρεσία. Η Siphokazi αναμένει την αργόσυρτη ανατολή προτού αποφασίσει αν υπάρχει ασφαλές χρονικό διάστημα για να ξεκινήσει τη διαδρομή των 10 χιλιομέτρων με τα πόδια προς την πανεπιστημιούπολη, ξενυχτώντας μια έρευνα για το δικαίωμα στην δωρεάν παιδεία.

Έχουν περάσει σχεδόν δύο εβδομάδες μετά τα γεγονότα της 28ης Σεπτεμβρίου, μου λέει. Έτρεξαν παντού, σε κάθε κατεύθυνση εκείνη την ημέρα, σοκαρισμένη από το πόσο ένα τόσο δα μικρό πράγμα μπορεί να βλάψει τόσο πολύ. Οι εικόνες ξεχύνονται στο μυαλό της τόσο έντονα που νιώθω σαν να εξορύσω μια φυσική μνήμη, καθώς τα δάκρυα τρέχουν στο μέτωπό της και γεμίζουν το δωμάτιο.

Με πηγαίνει πίσω στο γρασίδι στην πανεπιστημιούπολη, δείχνοντας προς ένα τείχος γκαζόν, με μια τέτοια απογοήτευση που δεν μπορούσε να προστατεύσει τους φοιτητές. Στα δεξιά μου είναι ένας φοιτητής που δεν έχω συναντήσει ποτέ, πεσμένος στο έδαφος σαν να βάλλεται και προσπαθώντας να εντοπίσει από πού προέρχεται ο πόνος. Στα αριστερά εννιά φοιτητές τρέχουν ο ένας προς τον άλλον σε μια χαοτική αρμονία, ενώ χειροβομβίδες αναισθητοποίησης εκρύγνηνται ξανά και ξανά. Αισθάνομαι θυμό και φόβο ταυτόχρονα. Η άκρη του ματιού μου πιάνει δύο φοιτήτριες να προσπαθούν να τρέξουν στο χάος, και τα δύο χέρια τους να βρίσκουν η μία την άλλη, πέφτοντας η μία πάνω στην άλλη σαν δύο εραστές σε ένα σκοτεινό τούνελ, αλλά η πρόσφυση σφίγγει, αλλά το ένα το χέρι είναι ιδρωμένο και ο ιδρώτας μετατρέπεται σε κόλλα. “Μη φεύγετε!" κρυαγάζουν και οι δύο. Βγάζω έξω το χέρι μου θέλοντας να τους πω ότι όλα τελείωσαν τώρα, ότι αυτό είναι μόνο μια ανάμνηση, ότι σε αυτήν την στιγμή τώρα όλοι τιμούμε τη μνήμη της Siphokazi.

Η αλήθεια είναι ότι η αστυνομία έχει μακελέψει γενιές πολύ πριν αρχίσουμε να ψάχνουμε τις φωνές μας. Ότι τις περισσότερες ημέρες που στεκόμαστε στις γωνίες της πανεπιστημιούπολης είναι σαν να αισθανόμαστε σαν ένα είδος απειλούμενο με εξαφάνιση, ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να αφεθούμε να μοιάζουμε με κόκκινο κομφετί πάνω σε ένα τσιμεντένιο πεζοδρόμιο. Ότι οι φωνές μας ηχούν ανισόρροπα, σχεδόν σαν τις φωνές των μαθητών των δημοτικών σχολείων και των γυμνασίων, τα όνειρα των οποίων κατακρεουργούνται σε καθημερινή βάση. Όνειρα που εκτελούνται από Δευτέρα έως Παρασκευή από το παραπέον εκπαιδευτικό σύστημα. Έτσι ώστε από το γυμνάσιο το μόνο που έχουμε να θυμόμαστε είναι το μεγάλο θέαμα των απαγχονισμών που γίνονται τουλάχιστον δύο φορές το χρόνο - και που ονομάζονται εξετάσεις.

Δεν υπάρχει τίποτα να εξετάσουμε, αν δεν μπορείς να εξηγήσεις την τεράστια άγνοια και αμάθεια που επικρατεί. Αντί για όλα αυτά, έχουμε μια εκτέλεση. μπανγκ, μπανγκ, μπανγκ! - οι πυροβολισμοί συνεχίζονται. Τη μνήμη της 28ης Σεπτεμβρίου την αισθαανόμαστε σαν την πρώτη φορά που εκτυλίσσεται γύρω μας ο θάνατος ενός στενού συγγενικού μας προσώπου.

Ξαφνικά θυμάμαι την πιο βαθιά μεταφυσική ερώτηση, “αν ένα μαύρο σώμα άοπλο πυροβολείται από την αστυνομία μέρα μεσημέρι, μπροστά σε όλους, παράγει έναν ήχο". Έχει σημασία; Μήπως αυτό πραγματικά συνέβη; Ο αγώνας της εργατικής τάξης δεν είναι μόνο θέμα θεωρίας. Η αστυνομική βία είναι απόλυτη, παρά το επίπεδο της συνειδητοποίησής σου. Δεν είναι το ζήτημα να διατηρήσουμε πια τους δρόμους ασφαλείς. Είναι να τους διατηρήσουμε άδειους.

Εκσφενδονίζονται διαφορετικές σφαίρες αυτές τις μέρες, αυτές οι νέες σφαίρες δεν πηγαίνουν μέσα κι έξω, απορροφώνται από το σώμα - με την ίδια λειτουργία ενός ταμπόν, για να πιπιλίζουν και τραβούν όλη τη ζωή. Υπάρχει άλλωστε κάποιος λόγος για τον οποίο αυτές οι σφαίρες φαίνεται να έχουν ερωτευτεί με τη μελανίνη δεδομένου του τρόπου που μας κινούν, κάποιος λόγος που οι κοντόκαννες καραμπίνες ποτέ δεν τελειώνουν για την εργατική τάξη. Υποθέτω ότι είναι αρκετά δύσκολο να αντεπιτεθείς, όταν το μόνο που έχεις είναι οι γροθιές και η δυστυχία σου.

Το Σεπτέμβρη στις 28, στις 8 το πρωί, ο επόπτης Mthembu φτάνει στο σπίτι, εξαιρετικά εξαντλημένος, έχει γρατσουνιές που ο ίδιος δεν μπορεί να εξηγήσει, κατά πάσα πιθανότητα από έναν άλλο διαδηλωτή που αντιστάθηκε στη σύλληψη. Χαιρετίζεται από την κενότητα του σπιτιού με μια κρεβατοκάμαρα. Σύμφωνα με τη μέχρι τώρα μνήμη μας, η Siphokazi θα έπρεπε να ήταν από ώρα στο σπίτι και θα έκανε κάτι για να φάει. Αρπάζει το κινητό του για να παρατηρήσει ότι δεν έχει δώσει μεγάλη προσοχή σε αυτό όλη την ημέρα. Δεκαεννιά αναπάντητες κλήσεις από την κόρη του, 23 αναπάντητες κλήσεις από ένα ιδιωτικό αριθμό, δέκα μηνύματα όλα αυτά μοιάζουν με ένα SOS, διαβάζει- “κύριε, η κόρη σας πυροβολήθηκε από την αστυνομία σήμερα, η αστυνομία άνοιξε πυρ εναντίον μας με σφαίρες από καουτσούκ, δυστυχώς, η Siphokazi ήταν στο μπροστινό μέρος, όταν χτυπήθηκε στο λαιμό… Είναι σημαντικό να γνωρίζετε ότι πάλευε για δωρεάν εκπαίδευση για τους δυο σας.

*Το αγγλικό πρωτότυπο βρίσκεται εδώ: http://anarkismo.net/article/29677
**Μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, Οκτώβρης 2016