Το πρόβλημα δεν είναι οι μετανάστες- πρόσφυγες, το πρόβλημα είναι που ο καπιταλισμός και τα κράτη διψούν για αίμα, δομώντας μια αναπόδραστη συνθήκη ξενιτιάς, δυστυχίας και μη τόπου για τους κατατρεγμένους αυτής της γης. Φονταμενταλισμός, πόλεμος, κέρδη για τα αφεντικά, πνιγμοί σε υγρά νεκροταφεία, ρατσισμός, κοινωνικός κανιβαλισμός, ναρκοπέδια, σύνορα, στρατιωτικές επιχειρήσεις, πογκρόμ από παρακρατικούς αποτελούν την πραγματικότητα που βιώνουν χιλιάδες μετανάστες- πρόσφυγες καθημερινά στην προσπάθειά τους να βρούν έναν τόπο να ζήσουν αξιοπρεπώς.

Διαδήλωση αλληλεγγύης στους μετανάστες

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΑΣ ΝΑ ΒΑΛΕΙ ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΩΝ ΚΡΑΤΩΝ | Πορεία 24/9, 19.00 Καμάρα

Το πρόβλημα δεν είναι οι μετανάστες- πρόσφυγες, το πρόβλημα είναι που ο καπιταλισμός και τα κράτη διψούν για αίμα, δομώντας μια αναπόδραστη συνθήκη ξενιτιάς, δυστυχίας και μη τόπου για τους κατατρεγμένους αυτής της γης. Φονταμενταλισμός, πόλεμος, κέρδη για τα αφεντικά, πνιγμοί σε υγρά νεκροταφεία, ρατσισμός, κοινωνικός κανιβαλισμός, ναρκοπέδια, σύνορα, στρατιωτικές επιχειρήσεις, πογκρόμ από παρακρατικούς αποτελούν την πραγματικότητα που βιώνουν χιλιάδες μετανάστες- πρόσφυγες καθημερινά στην προσπάθειά τους να βρούν έναν τόπο να ζήσουν αξιοπρεπώς.

Εμείς το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε για την υπόθεση αυτή είναι να σταθούμε δίπλα στους μετανάστες-πρόσφυγες, να μην αφήσουμε κανέναν να γίνει κρέας στην μηχανή του συστήματος.

Το πρόταγμα της κοινωνικής αλληλεγγύης μεταξύ των καταπιεσμένων να αποτελέσει το όπλο μας ενάντια στους δυνάστες. Να αποτελέσει το όπλο που θα βάλει φωτιά στα σύνορα των κρατών και θα ενώσει τους αγώνες «ντόπιων» και «ξένων» απέναντι στην βαρβαρότητα και την εξαθλίωση.

Καλούμε- Στηρίζουμε την Πορεία 24/9, 19.00 Καμάρα

του no lager Θεσ/νίκης

Συλλογικότητα για τον κοινωνικό αναρχισμό «Μαύρο & Κόκκινο»

Στο φράχτη του Έβρου, στον πάτο του Αιγαίου…
Στηρίζουμε τη διαδήλωση του No Lager Θεσσαλονίκης ΠΕΜΠΤΗ 24/9, 19:00, ΚΑΜΑΡΑ

Τους τελευταίες μήνες οι μεταναστευτικές ροές βρίσκονται σε έξαρση, κυρίως από την μαζική μετακίνηση πληθυσμών από την Συρία προς την Ευρώπη. Λόγω της κτηνωδίας του Ισλαμικού Κράτους στα εδάφη που ελέγχει, λόγω των εμπόλεμων συνθηκών που έχουν επιβάλει άμεσα ή έμμεσα τα Δυτικά κράτη ή λόγω της φτώχειας, άνθρωποι από μία σειρά χώρες της Ασίας και της Αφρικής συνεχίζουν εδώ και χρόνια να εγκαταλείπουν τις εστίες τους σε αναζήτηση στοιχειωδώς ανθρώπινων συνθηκών διαβίωσης.

Στο φράχτη του Έβρου, στον πάτο του Αιγαίου…
Στηρίζουμε τη διαδήλωση του No Lager Θεσσαλονίκης ΠΕΜΠΤΗ 24/9, 19:00, ΚΑΜΑΡΑ

Τους τελευταίες μήνες οι μεταναστευτικές ροές βρίσκονται σε έξαρση, κυρίως από την μαζική μετακίνηση πληθυσμών από την Συρία προς την Ευρώπη. Λόγω της κτηνωδίας του Ισλαμικού Κράτους στα εδάφη που ελέγχει, λόγω των εμπόλεμων συνθηκών που έχουν επιβάλει άμεσα ή έμμεσα τα Δυτικά κράτη ή λόγω της φτώχειας, άνθρωποι από μία σειρά χώρες της Ασίας και της Αφρικής συνεχίζουν εδώ και χρόνια να εγκαταλείπουν τις εστίες τους σε αναζήτηση στοιχειωδώς ανθρώπινων συνθηκών διαβίωσης.
Όμως τα καράβια που φτάνουν προς τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου, πλημμυρισμένα από πρόσφυγες και μετανάστες, θύματα του πολέμου ή της φτώχειας, βυθίζονται είτε από τα κύματα και την αδιαφορία των εκάστοτε λιμενικών αρχών, είτε και σκόπιμα από τους δουλεμπόρους ή τους λιμενικούς.

Εκατοντάδες πτώματα προσφύγων και μεταναστών ξεβράζονται στις ακτές των νησιών, «λερώνοντας» την εικόνα της «πολιτισμένης» Ευρώπης. Σαν να μην έφτανε η μέχρι τα ελληνικά παράλια διαδρομή, με τα δουλεμπορικά φουσκωτά των προσφύγων και των μεταναστών, ορισμένοι ντόπιοι βρήκαν την ευκαιρία να ξεδιπλώσουν το αθάνατο ελληνικό επιχειρηματικό τους δαιμόνιο.

Φόρτιση κινητών επί πληρωμή, δεκαπλασιασμός τιμών όταν πρόκειται για μετανάστες, ακόμη και σε είδη πρώτης ανάγκης, στήσιμο καντινών και αυτοσχέδιων καταστημάτων που πουλάν είδη που οι άνθρωποι έχυν ανάγκη για το ταξίδι τους, οτιδήποτε μπορούσε να επιφέρει κέρδος από την εκμετάλλευση τους μπήκε σε εφαρμογή από ντόπια, μικρά και μεγάλα αφεντικά, με ειδική μνεία να αξίζει στην αύξηση των τιμών των εισιτηρίων των πλοίων στα 60 € που επιφέρουν στις ναυτικές εταιρίες χιλιάδες ευρώ ανά καραβιά και η γνωστή πλέον σε όλους κλοτσοπατινάδα για τις μηχανές των φουσκωτών, που ξαναστέλνονται στην Τουρκία.

Τα συγκεκριμένα καθίκια δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τους άλλοτε μαυραγορίτες της κατοχής. Θα τους ευχόμασταν ολόψυχα να έχουν και τη μοίρα των τελευταίων.

Τα ευρωπαϊκά κράτη, πίστα σκυλιά των ανά την Ευρώπη αφεντικών, ανοίγουν και κλείνουν τη στρόφιγγα της εισροής των μεταναστών ανάλογα με την ανάγκη σε εργατικό δυναμικό. Διευκολύνοντας και δυσχεραίνοντας την είσοδο προσφύγων και μεταναστών στις Ευρωπαϊκές χώρες, πνίγοντας περισσότερους ή λιγότερους στη μεσόγειο, αυξομειώνουν τον αριθμό αυτών που καταφέρνουν να φτάσουν στον πολυπόθητο προορισμό τους, δηλαδή της χώρες της «ανεπτυγμένης» Δύσης. Κρατώντας τους σε καθεστώς παρανομίας, καταφέρνουν να έχουν πάντα έναν εναλλασσόμενο στρατό φτηνών, αναλώσιμων εργατών, χωρίς δικαιώματα και «αόρατων» απέναντι σε οποιαδήποτε αυθαιρεσία και επίθεση. Χτίζοντας στρατόπεδα συγκέντρωσης, τους πειθαρχούν και ταυτόχρονα στέλνουν μήνυμα σε όλη την τάξη μας.

Όσο υπάρχει καπιταλισμός, όσο υπάρχουν πολεμικές και οικονομικές επεμβάσεις οι άνθρωποι θα αναγκάζονται να μεταναστεύουν και τα κράτη των «προηγμένων» χωρών θα προσαρμόζουν τις (αντι)μεταναστευτικές πολιτικές τους στις ανάγκες σε εργατικά χέρια, θα υποκινούν στους από τα κάτω την φιλανθρωπία όταν τους χρειάζονται, θα φυτεύουν και θα θεριεύουν το ρατσισμό όταν τους είναι περιττοί.

Τους τελευταίους μήνες βιώνουμε την πρώτη συνθήκη, με τη Γερμανία να είναι η πρώτη στη λίστα για να δεχθεί το πάμφθηνο ειδικευμένο εργατικό δυναμικό της μέχρι χθες ανεπτυγμένης Συρίας. Το προσφυγικό ζήτημα έχει μπει στην κεντρική πολιτική ατζέντα ολόκληρης της Ευρώπης, τα κανάλια έχουν γεμίσει με εικόνες ανθρώπων που πνίγονται στη μεσόγειο, στοιβάζονται στα ελληνικά νησιά, περνάν τα σύνορα προς την Μακεδονία κατά εκατοντάδες, φρακάρουν στα σύνορα της ακροδεξιάς Ουγγαρίας, δέχονται πλαστικές σφαίρες και δακρυγόνα.

Παράλληλα, εκστρατείες συλλογής ειδών και χρημάτων ξεπηδούν από παντού, celebrities και λοιποί όψιμοι ανθρωπιστές καλούν στη στήριξη των προσφύγων και διαδηλώσεις με το σύνθημα «refugees welcome» γίνονται σχεδόν σε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες. Πίσω όμως από την αλληλεγγύη του κόσμου, πίσω από την ειλικρινή προσπάθεια όλων όσων με ποικίλους τρόπους προσπαθούν να στηρίξουν τους μετακινούμενους προς τις βόρειες χώρες πρόσφυγες, βλέπουμε και την τακτική της κυριαρχίας. Η λέξη «πρόσφυγας» -που για πρώτη φορά αντικαθιστά το «λαθρομετανάστης» στα χείλη πολιτικών και δημοσιογράφων- νοηματοδοτείται θετικά από τους από τα πάνω, ακριβώς για να ορίσει την διαχωριστική γραμμή μεταξύ των «προσφύγων» που «θέλουμε» και των «λαθρομεταναστών» που «μας είναι περιττοί».

Αυτών που τα αφεντικά θα καλοδεχθούν για να δουλέψουν για ένα κομμάτι ψωμί, απλά γιατί δεν έχουν πουθενά αλλού να πάνε, και αυτών που θα συνεχίσουμε να κλείνονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, να απελαύνονται, να πνίγονται στη μεσόγειο, να ανατινάζονται στα ναρκοπέδια, να ζουν χωρίς χαρτιά , «αόρατοι». Και αν μέχρι χτες αυτό ήταν ρητορεία, σήμερα έγινε κιόλας πολιτική, με τις κινητές υπηρεσίες ασύλου που θα διασφαλίζουν ότι μόνο οι «πρόσφυγες» (οι χρήσιμοι δηλαδή) θα περνάν τα σύνορα.

Για εμάς όμως, τους εργάτες ανεξαρτήτου εθνικότητας, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες, τα θύματα του πολέμου και της φτώχιας, δεν είναι αντικείμενο διαχείρισης κρατικών μηχανισμών και οικονομικών ελίτ. Δεν ανεχόμαστε η ανθρώπινη ζωή να εξαρτάται από αποφάσεις των διακρατικών οργανισμών, όπως η ΕΕ και η frontex, των εθνικών κρατών και των αναγκών της οικονομίας. Η εξουσία, που από τα γεννοφάσκια της αδιαφορεί για την ανθρώπινη ζωή κι ευτελίζει την αξιοπρέπεια, βγάζει τη μάσκα της δημοκρατίας και αποκαλύπτει το τέρας του φασισμού. Αυτό το ίδιο τέρας που, απογυμνωμένο εκφράζεται μέσω των ναζί-σκουληκιών της Χρυσής Αυγής –που άρχισαν και πάλι να κάνουν την εμφάνιση τους στα νησιά που αποτελούν σημεία εισόδου των μεταναστών- ενσαρκώνεται πλέον ως καθημερινή πρακτική των κρατικών μηχανισμών. Ενσαρκώνεται στην Μυτιλήνη, την Κω, την Ειδομένη.

Από τους δήμιους της εξουσίας, από τους υμνητές του θανάτου, δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα. Αυτό που προτάσσουμε είναι ο μαζικός αγώνας για την ανατροπή τους και την ανατροπή όλου του πολιτικοοικονομικού συστήματος που γεννά ιεραρχίες, που εντείνει την εκμετάλλευση και που σε καιρούς κρίσης, επιστρατεύει την κατάσταση εξαίρεσης και τον φασισμό ως πολιτική πρακτική. Απέναντι σε κάθε εξουσία, εμείς, απαντάμε τώρα και πάντα με ταξική αλληλεγγύη.

Οι ταλαιπωρημένοι, οι ξυπόλητοι της εποχής μας, οι κυνηγημένοι, εξαιτίας των πολέμων και των διώξεων κάθε εξουσίας και κάθε κράτους, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες, βρίσκονται στην καρδιά της αλληλεγγύης μας. Είναι ταξικά αδέρφια μας, το πιο υποτιμημένο, κακοπληρωμένο και επισφαλές μέρος της τάξης μας, βορά στα δόντια κάθε μικρού και μεγάλου αφεντικού. Είναι καθήκον μας να διαφυλάξουμε την αξιοπρέπειά και την ελεύθερη μετακίνηση όλων των εργατών, σβήνοντας τις συνοριακές γραμμές που οι εξουσίες χάραξαν για τους υπηκόους τους αλλά όχι για τα εμπορεύματα των αφεντικών και απαιτώντας άμεση νομιμοποίηση όλων των μεταναστών και μεταναστριών.

Στο πλευρό πάντα των αδύναμων, των καταπιεσμένων, των ξεριζωμένων αυτού του κόσμου, ανεξαρτήτου χρώματος και θρησκείας, ντόπιοι και «ξένοι», μετανάστες του χτες, μετανάστες του σήμερα και του αύριο ενώνουμε τα χέρια, υψώνουμε τις γροθιές μας.

ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ / ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΩΝ

ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ

ΑΠΕΛΑΣΗ ΣΕ ΦΑΣΙΣΤΕΣ, ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΚΑΛΩΣΗΡΘΑΤΕ

Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης

La città curda di Cizre, un insediamento con una popolazione di circa 150000 anime nella Turchia sud-orientale si trova per la seconda volta sotto assedio delle forze armate turche e delle cosiddette "forze operative speciali" della polizia, dopo che il precedente assedio era stato tolto per una tregua di due giorni. Oltre al coprifuoco ci sono tagli all'erogazione di elettricità e vige l'interruzione di tutti i mezzi di comunicazione, compresi i telefoni mobili ed Internet. Dopo il primo assedio è venuta fuori tutta l'evidenza del terribile dramma umano. Uccisi oltre 30 civili, di età compresa fra i 35 giorni di vita di un bambino ed i 75 anni di un anziano. Prima che l'assedio fosse tolto, fonti governative dichiaravano che le forze di sicurezza avevano ucciso più di una dozzina di combattenti del PKK, negando vittime civili. Come un neonato ed un vecchio possano aver contribuito alla lotta del PKK rimane un mistero irrisolto da parte dei portavoce governativi, di fronte all'evidenza del fatti. [English]

La situazione critica di Cizre non è che l'ultimo e più drammatico episodio in una guerra che lo Stato turco ha scatenato contro i suoi cittadini nelle regioni curde a partire dallo scorso luglio. Col pretesto del massacro di Suruç del 20 luglio, in cui rimasero uccisi -da un attentato suicida con tutta probabilità opera dell'ISIS- 32 giovani attivisti di sinistra turchi che stavano partecipando ad una conferenza di solidarietà con il popolo della città curda di Kobane che si trova nella Rojava alla frontiera della Siria con la Turchia, il governo turco guidato dall'AKP, il partito di Recep Tayyip Erdogan, ha dato inizio ad una guerra... non contro l'ISIS ma contro il PKK ed il popolo curdo! E' vero che il governo dell'AKP aveva concesso agli Stati Uniti l'uso della base aerea di Incirlik per bombardare l'ISIS ed aveva accettato di partecipare ai raid aerei. Ma questa era solo una manovra dissimulatoria mentre in realtà la Turchia si stava imbarcando in un attacco su ampia scala al movimento curdo, evitando tensioni con gli Stati Uniti alle prese con una difficile operazione militare.

La guerra della Turchia contro il PKK e contro il popolo curdo

La guerra della Turchia non è solo contro il PKK, ma contro il popolo curdo intero. Ed ha almeno tre diversi aspetti. Il primo è il conflitto militare tra le forze armate turche ed il PKK, che finora ha assunto la forma dei bombardamenti aerei turchi sui campi del PKK nell'Iraq settentrionale, nel territorio del Governo Regionale Curdo, presieduto da Barzani, stretto alleato degli Americani e della Turchia. Il PKK per ritorsione ha iniziato ad uccidere soldati e poliziotti turchi, compiendo ai primi di settembre nel giro di 48 ore due spettacolari incursioni in cui sono caduti 16 soldati turchi nel sud-est del paese e 13 poliziotti turchi nel nord-ovest. La grande distanza geografica tra le due località, così come le pesanti perdite subite dalle forze turche, dimostrano come il PKK disponga di una forza formidabile.

Il secondo aspetto della guerra è quello del tentativo da parte dello Stato di pacificare i focolai nei centri del Kurdistan turco. I negoziati tra il governo turco ed il PKK per un "processo risolutivo" sono in corso dal 2013. Tuttavia, a non tutti nel Kurdistan è andato a genio questo processo. Abdullah Ocalan, lo storico dirigente del PKK, chiuso in prigione dal 1999, è l'architetto di questo processo. Ma ci sono altri attori in scena. Quelli ufficiali sono il PKK con base nell'Iraq del nord e l'HDP, il Partito Democratico del Popolo, una sorta di avatar del movimento parlamentare curdo che ha unito le sue forze ad una coalizione di partiti e movimenti socialisti turchi. Tra questi tre attori, Ocalan è il più possibilista, mentre il PKK iracheno proietta un'immagine più intransigente. Ma c'è un quarto attore sulla scena: sono i giovani del YDG-H, ala radicale del PKK, che ultimamente si sono mossi come una forza quasi indipendente. Si collocano all'estrema sinistra del movimento curdo e nonostante il giuramento di fedeltà incrollabile verso Ocalan, sono dichiaratemente critici rispetto al "processo risolutivo". Sono loro che organizzano i quartieri in molte centri curdi rendendoli inattaccabili dalle forze di sicurezza turche, scavando fossati e trincee e prendendo le armi se necessario. La popolazione può non essere d'accordo con i loro metodi , ma sta con loro contro le forze governative durante i periodi di conflitto, quando arrivano i momenti critici.

Ecco perchè gli attacchi ad una serie di città curde in questa guerra, a centri come Silopi, Varto, Yuksekova, Silvan, ed ora, con maggiore drammaticità a Cizre, la più importante roccaforte del YDG-H. (Questi ed altri insediamenti nel Kurdistan turco hanno nomi originari curdi che sono stati sostituiti con questi nomi turchi imposti agli inizi del periodo repubblicano). In contraddizione col primo aspetto della guerra, che vede due forze armate scontrarsi, quest'altro assume le forme di una guerra condotta contro la popolazione civile. Dal momento che quasi tutta la popolazione sta con i suoi giovani, quello che può sembrare un attacco ad una milizia viene necessariamente trasformato in un attacco a tutta la popolazione. Chi scrive è stato di recente, in una missione di solidarietà, a Silvan, vicino Diyarbakir, immediatamente dopo un assalto delle forze di sicurezza ed è possibile prendere cognizione diretta della devastazione operata sull'intera città.

Il terzo aspetto è la potenziale minaccia di una vera e propria guerra civile che coinvolga entrambe le parti. Questa minaccia alberga nel continuo richiamare quei sentimenti nazionalisti e persino sciovinisti che esistono all'interno di ampi settori della popolazione turca, forze non solo vicine a Erdogan ed all'AKP, ma anche forze note in Occidente come i "Lupi Grigi" del Partito d'Azione Nazionale, il movimento più tradizionalmente fascista del paese, nonchè il terzo maggiore partito della borghesia turca (dopo il Partito Repubblicano del Popolo, di origine kemalista che ora passa per socialdemocratico). Sono stati i "Lupi Grigi" a scendere in strada nella notte dell'8 settembre per rispondere alle due spettacolari azioni del PKK di cui sopra. Più di 140 sedi dell'HDP attaccate, molte date alle fiamme, aggressioni a civili curdi nelle strade dei centri controllati da turchi nella parte occidentale del paese, pullman intercity fermati e presi a sassate, lavoratori stagionali curdi aggrediti collettivamente, bruciate le loro case e lo loro auto ed allontanati in massa. Ora, anche se i Curdi sono minoritari nelle città dell'ovest, sono pur sempre una minoranza di una certa dimensione ed inoltre si tratta di comunità molto politicizzate con notevoli capacità di lotta armata. Se non hanno reagito, non è stato per autocontrollo. Il che vuol dire che in futuro la situazione può sfuggire di mano e degenerare in una guerra civile etnica che può assumere forme molto sanguinarie.

Le dinamiche dietro la guerra

Per fermare questa guerra, occorre individuare le dinamiche che ne sottendono lo scoppio. Purtroppo, il movimento curdo, a lungo influenzato da una intellighenzia liberale, continua a ripetere che è necessario tornare allo status quo ante, vale a dire al punto in cui si erano fermati i negoziati del "processo risolutivo". Questa posizione ignora il fatto che ci sono forze molto ben definite in gioco che hanno portato a questa guerra e che dovrebbero essere contrastate e sconfitte prima di poter ristabilire la pace o almeno un cessate-il fuoco. Queste forze sono molto diverse tra loro: alcune derivano dalla congiuntura politica mentre altre sono più strutturali.

La ragione predominante, che fa scomparire per importanza tutte le altre, è quella che ha che fare con gli interessi politici di Tayyip Erdogan. In un altro articolo (“La sconfitta strategica di Recep Tayyip Erdogan”) in occasione delle elezioni turche del 7 giugno, avevamo messo in evidenza che il penoso risultato elettorale del partito di Erdogan, l'AKP, che aveva perso ben 10 punti del voto popolare insieme alla maggioranza parlamentare che deteneva dal 2002, era la semplice ratifica di una precedente sconfitta strategica già inflitta ad Erdogan dalle masse turche, prima con la rivolta popolare innescata dagli incidenti di Gezi Park nel giugno 2013 e successivamente dalla serhildan (intifada) dell'ottobre 2014 scatenata dal popolo curdo in reazione all'atteggiamento di indifferenza dimostratato da Erdogan di fronte alla tragedia di Kobane quando era stata attaccata dall'ISIS. Il risultato elettorale è stato una doppia catastrofe per Erdogan. Da un lato, ha bisogno dei 2/3 della maggioranza parlamentare se vuole emendare la Costituzione al fine di trasformare il sistema politico turco in un sistema presidenziale, dando a se stesso il potere di controllare l'intero processo politico, quel potere che ora egli non ha stante l'attuale sistema che dà alla sua carica di presidente della repubblica una veste cerimoniale. Dall'altro lato, il fatto che l'AKP non ha più la maggioranza parlamentare può aprire le porte ad inchieste sui gravissimi e provati casi di corruzione in cui sono coinvolti Erdogan stesso ed i suoi ministri. Molti analisti si dilungano sulle ambizioni di Erdogan riguardo alla carica di presidente esecutivo. Ma forse la sua necessità più urgente è quella di evitare che si aprano le inchieste sui casi di corruzione che riguardano l'AKP, il quale si trova ora in minoranza all'interno del parlamento. Se gli altri partiti trovassero l'unità per aprire queste inchieste, Erdogan potrebbe trovarsi sull'orlo del precipizio, col rischio di essere condannato.

Dopo il successo elettorale dell'HDP, che avendo superato l'altissima soglia di sbarramento del 10% ha così fatto perdere all'AKP la maggioranza parlamentare, Erdogan ed i suoi accoliti puntano ora tutte le loro speranze nell'opera di sobillamento dello sciovinismo turco e nel presentare l'HDP non come messaggero di pace, bensì come forza che appoggia il "terrorismo" del PKK, allo scopo di far scendere l'HDP al di sotto della soglia critica del 10% nelle elezioni dell'1 novembre. Ecco perchè questa guerra è per prima cosa e soprattutto una guerra di sopravvivenza per Erdogan. Nella storia ci sono state guerre imperialiste e guerre anti-colonali. Questa è la prima guerra egoista!

Dopo le elezioni del 7 giugno scrivevamo:

“Gli errori politici della sinistra hanno concesso ad Erdogan quello spazio necessario a consentirgli la scalata alla presidenza della repubblica. Ora l'AKP non può governare da solo, ma Erdogan mantiene ancora le redini del potere ed userà ogni minimo spazio conquistato per tenerselo, anche a costo di scatenare una guerra contro i Curdi o più avanti nel Medio Oriente. In politica ogni errore ha un prezzo”.

Non c'è bisogno di rilevare che la previsione di cui sopra si è purtroppo rivelata fondata. Per quanto riguarda gli errori della sinistra, ci si riferisce al fatto che non ha cercato di far cadere Erdogan quando era possibile farlo. E qui le responsabilità maggiori le ha il movimento curdo. Se si fosse mosso in tandem con la rivolta popolare di Gezi Park nel 2013, Erdogan sarebbe certamente caduto, tanto è forte la capacità del movimento curdo di organizzare le masse specialmente a Diyarbakir. E' triste notare come le sofferenze del popolo curdo sotto gli attacchi atroci delle forze di sicurezza turche, sono dovute, almeno parzialmente, agli errori del movimento curdo.

Ci sono, naturalmente, fattori strutturali di fondo che spingono la Turchia alla guerra contro il movimento curdo. Abbiamo già visto come l'ala radicale del movimento curdo, rappresentata dai giovani, si sia espressa contro il "processo risolutivo" se prima Ocalan non viene liberato. (un impressionante striscione dei giovani durante una gigantesca manifestazione nel 2013 diceva: "Una pace col serok (titolo di Ocalan nel movimento) ancora in prigione è una pace incasinata”). I giovani possono contare su molti sostenitori, anche se meno focosi, e quasi tutta la popolazione tende verso quelle stesse loro posizioni intransigenti quando il gioco si fa duro. La serhildan dell'ottobre 2014 aveva spaventato immensamente i circoli dominanti del governo e messo in agenda la liquidazione di queste sacche di resistenza urbana (armata) che, diversamente dalla guerriglia rurale, costituisce una minaccia immediata nel caso dello scoppio di una nuova serhildan. Per cui la guerra in corso può essere considerata come il tentativo da parte dello stato turco di farla finita con queste sacche di resistenza.

L'altro importante fattore che produce frizioni tra lo stato turco ed il PKK è, per il solo fatto oggettivo che esiste, la Rojava, l'entità autonoma curda a sud del confine turco-siriano. L'autonomia curda o, a fortiori, l'indipendenza in altre parti del Kurdistan, come in Iraq o in Siria, è sempre stata vista come una minaccia dalle classi dominanti turche, anche solo per il fatto che potevano essere d'esempio per i Curdi in Turchia. Nei primi 15 anni del XXI secolo, prima i Curdi dell'Iraq, poi i Curdi in Siria hanno raggiunto l'autonomia. Inizialmente contrariata per la creazione del Kurdistan iracheno di Barzani come regione autonoma, la Turchia ha poi raggiunto degli accordi con Barzani diventando la forza dominante sia a livello economico che politico sul Governo Regionale Curdo. La borghesia turca ripone molte attese nei vantaggi derivanti dal petrolio della regione di Kirkouk. Ma la Rojava è ben altra questione. Se Barzani è un fedele alleato, persino un protetto, degli Stati Uniti e poi della stessa Turchia, la Rojava invece è stata istituita con una leadership organicamente collegata al PKK! Il governo dell'AKP ha sempre detto chiaramente che non avrebbe mai fatto accordi con un'entità controllata politicamente dal PKK a sud dei suoi confini. Ecco perchè la Rojava è stata, in questi 3 anni della sua esistenza, una spina nel fianco del "processo risolutivo".

Turchia e questione curda inseparabili?

Quest'ultimo aspetto relativo alla Rojava suggerisce che il futuro della questione curda in Turchia e, di fatto, della stessa Turchia sono strettamente collegati alle prospettive in Siria. Come molti ben sanno, Erdogan ed il suo AKP sono attori importanti nel calvario che la Siria sta vivendo dal 2011. Erdogan, insieme all'Arabia Saudita ed al Qatar, ha alimentato le fiamme dell'odio e della guerra in Siria tra i Sunniti e gli Alawiti (minoranza più vicina agli Sciiti che ai Sunniti). Questo fa parte di un disegno più ampio, in cui Erdogan punta ad assumere la guida delle masse sunnite del Medio Oriente per tornare ai fasti dell'Impero Ottomano che fu. Questa è una delle ragioni per cui il governo dell'AKP ha appoggiato l'ISIS fino a poco tempo fa e continua ad appoggiare altri gruppi islamisti che combattono contro il regime di Assad.

La situazione nata dall'accordo tra gli USA e la Turchia alla fine di luglio, per cui la Turchia ha concesso la base di Incirlik per gli attacchi aerei degli USA sull'ISIS in cambio del via libera dell'America agli attacchi al PKK, porta con sè una contraddizione dialettica che può nel tempo risucchiare la Turchia nella guerra in Siria. Nell'intervento militare contro l'ISIS, gli USA contano, fra le altre, sulle forze armate della Rojava quali truppe di terra. I tentativi della Turchia, dall'altro lato, puntano a tenere queste truppe della Rojava fuori da certe regioni a sud del confine turco-siriano, che la Turchia vuole trasformare in "zone di sicurezza". Ma gli Stati Uniti hanno bisogno delle forze di terra della Rojava per combattere l'ISIS. Sembra che l'unico modo con cui la Turchia possa indurre gli USA a non chiedere più la collaborazione militare della Rojava sia quello di inviare essa stessa le sue truppe di terra per istituire quelle zone di sicurezza a cui mira.

Questa prospettiva, che deriva dalle contraddizioni dell'alleanza militare tra USA e Turchia, è complementare alla logica infernale della questione di sopravvivenza per Erdogan: dovesse l'AKP mancare l'obiettivo di conquistare la maggioranza parlamentare con le prossime elezioni, Erdogan potrebbe aver bisogno di sospendere il normale funzionamento del sistema, cosa che potrebbe riuscirgli portando il paese in guerra in Siria o persino nello scenario più ampio del Medio Oriente. Avevamo previsto che Erdogan avrebbe attaccato i Curdi, non dovrebbe sorprendere se facesse anche la seconda cosa che avevamo previsto.

Ci sono, naturalmente, certe contro-tendenze che possono produrre degli effetti. C'è la possibilità che uno degli attori più importanti, Ocalan, rimasto silente dalle elezioni fino allo scoppio dell'attuale guerra, parli di una sorta di disgelo. L'imminente Eid al-Adha, la grande festività religiosa del mondo islamico, può essere un'occasione opportuna per lui per aprire un nuovo capitolo nel "processo risolutivo". Non va dimenticato, che nonostante la ferocia della guerra, nè da parte dell'AKP nè da parte di Erdogan e nemmeno da parte curda è stata totalmente esclusa la possibilità di un nuovo inizio. Erdogan stesso ha esplicitamente dichiarato che il "processo risolutivo" è congelato (e non morto, come la guerra in corso potrebbe far pensare). E' ovvio che appena si sentirà più sicuro, possa tornare volentieri allo status quo ante. Ma questo sarebbe un esito reazionario dell'attuale situazione di impasse. Erdogan è una maledizione per la Turchia e per il Medio Oriente, e più rimane al potere nel suo paese, maggiori saranno i danni che porterà ai popoli della regione.

Un esito progressista richiederebbe ovviamente la sconfitta di Erdogan, con la sua fuoriuscita dalla politica e la sua condanna per i crimini commessi. Le condizioni perchè questo accada si stanno verificando. Già il recente succedersi di lotte di massa nel paese, dalla rivolta popolare di Gezi Park (2013), alla serhildan di Kobane (2014), allo sciopero dei metalmeccanici (2015), nel giro di soli 2 anni, dimostra che c'è una società piena di gruppi sociali pronti a dichiarare la loro rabbia. E' su questo che Erdogan ha perso credibilità sia agli occhi dei suoi alleati del passato (USA ed UE) sia agli occhi dei liberali turchi, della Fratellanza Gulen e di molti settori della classe capitalista. Ed ora sta perdendo sempre più l'appoggio di ampi settori del suo partito. L'ex-presidente della repubblica, Abdullah Gul, un altro fondatore e leader dell'AKP, attende dietro le quinte di riprendersi il partito al momento giusto. Il congresso del partito che si terrà nei prossimi giorni non farà emergere le profonde fratture interne, ma le contraddizioni stanno maturando.

Se Erdogan cadrà, sarà ben diverso se cadrà per mano di una opposizione borghese guidata da Gul e dai due partiti della borghesia, i socialdemocratici ed i fascisti, o persino per mano dell'esercito, o se invece saranno le masse a farlo cadere, guidate magari dalla classe operaia, che sembra essere tornata attiva dopo un lungo sonno. E' questa la nostra speranza e il nostro compito perchè sia quest'ultima la soluzione vincente.

Sungur Savran
The Bullett

Traduzione a cura di Alternativa Libertaria/FdCA - Ufficio Relazioni Internazionali

Για νιοστή φορά τα χρόνια της κρίσης του Κεφαλαίου και της βάρβαρης επίθεσής του στην Εργασία και τα κοινωνικά δικαιώματα, οι εργαζόμενοι/ες, οι άνεργοι/ες, τα θύματα του κοινωνικού αποκλεισμού καλούνται την Κυριακή να ασκήσουν το πολιτικό τους καθήκον (αρκεί βέβαια να έχουν καθαρό ελληνικό αίμα και να μην είναι τίποτα ξένοι που ζουν και δουλεύουν εδώ) και να επικυρώσουν τις επιλογές των κυρίαρχων, επιλέγοντας τάχα αυτοί/ες το μέλλον τους.

Αυταπάτες χορτάσαμε για πέντε ζωές. Ωρα να φάμε το Κεφάλαιο και τους διαχειριστές του

Για νιοστή φορά τα χρόνια της κρίσης του Κεφαλαίου και της βάρβαρης επίθεσής του στην Εργασία και τα κοινωνικά δικαιώματα, οι εργαζόμενοι/ες, οι άνεργοι/ες, τα θύματα του κοινωνικού αποκλεισμού καλούνται την Κυριακή να ασκήσουν το πολιτικό τους καθήκον (αρκεί βέβαια να έχουν καθαρό ελληνικό αίμα και να μην είναι τίποτα ξένοι που ζουν και δουλεύουν εδώ) και να επικυρώσουν τις επιλογές των κυρίαρχων, επιλέγοντας τάχα αυτοί/ες το μέλλον τους. Αυτή τη φορά χωρίς πολλά – πολλά: δεν καλούνται να νομιμοποιήσουν την «ελπίδα» που δήθεν προέρχεται από τα πολιτικά γραφεία και την κοινοβουλευτική καμαρίλα, αλλά να υπογράψουν τη νέα φρεσκοξυρισμένη ΤΙΝΑ (‘’There Is No Alternative’’) που τους σερβιρίστηκε στις 13 Ιουλίου.

Με μια κουβέντα, το σύστημα μας καλεί ξανά να επιλέξουμε τον κανίβαλο που θα μας φάει.

Την ίδια ώρα που τα ταξικά μας αδέρφια, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες/ριες πνίγονται στις ελληνικές θάλασσες και κυνηγιούνται από όλες τις ευρωπαϊκές αστυνομίες, θύματα των πολιτικών της Ευρώπης και της Ελλάδας, του φράκτη του Εβρου και της Frontex που ο Τσίπρας θέλει να ενισχύσει, την ώρα που εκατομμύρια άνθρωποι βυθίζονται ολοένα και σε μεγαλύτερη φτώχεια, ανέχεια και ουσιαστική απόγνωση, αποτέλεσμα των πολιτικών των μεν και των δε που ευθυγραμμίζονται πάντα και με κάθε τρόπο με τις επιλογές του Κεφαλαίου, έχουν το θράσος να μας ζητάνε να «επιλέξουμε» πρωθυπουργό και κυβέρνησης, να μας μιλάνε για «νέα» και «παλιά», για «μπροστά» και «πίσω», να μας καλούνε σε νέους μαραθώνιους ανάθεσης, σε παραμύθια που αυτή τη φορά θα έχουν –λένε- καλό τέλος.

Οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες, οι άνεργοι και οι άνεργες, δεν έχουμε κανένα λόγο να επιλέξουμε τον τρόπο θανάτωσής μας. Δεν έχουμε κανένα λόγο να διαλέξουμε ανάμεσα σε αριστερούς και δεξιούς δήμιους που θα εκτελέσουν την ποινή που μας επέβαλε το Κεφάλαιο. Εχουμε αντίθετα όλους τους λόγους του κόσμου να στείλουμε στο γέρο-διάολο όλους αυτούς τους απατεώνες και να οργανώσουμε εμείς οι ίδιοι την αντίστασή μας, τις δικές μας επαναστατικές δομές οργάνωσης των συμφερόντων μας, για να ξεμπερδεύουμε μια για πάντα με τους δυνάστες μας, οικονομικούς και πολιτικούς.

Η εργατική τάξη έχει χορτάσει αυταπάτες για πέντε ζωές. Είναι ζωτική ανάγκη να σπάσει το φαύλο κύκλο της εκπροσώπησης, να αρνηθεί τους εκβιασμούς των αριστερών και δεξιών δολοφόνων της.

Αυτή την Κυριακή και κάθε μέρα, δεν εκλέγουμε κυβερνήτες. Αρνούμαστε τη θέση του κυβερνώμενου. Οργανώνουμε την τάξη μας στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στον δρόμο. Προετοιμάζουμε την αντικαπιταλιστική εναλλακτική, χτίζουμε την οικονομική επαναστατική οργάνωση της τάξης μας, πολεμάμε μαζί με τα αδέρφια μας τους μετανάστες τον φασισμό, τον ρατσισμό και τον καπιταλισμό.

Ούτε μία εργατική ψήφος δεν πρέπει να πάει υπέρ της μίας ή της άλλης διαχείρισης του καπιταλισμού και της φτώχειας μας.

Ούτε μια εργατική φωνή δεν πρέπει να λείψει από την ταξική μας αντεπίθεση.

-ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ, Η ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ

-ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, Η ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

- ΟΡΓΑΝΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΑΞΗ ΜΑΣ ΣΕ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ, ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία Ροσινάντε

Ο πολιτικός χρόνος τον τελευταίο καιρό φαίνεται πως ολοένα φθίνει και συμπυκνώνεται. Όλο και περισσότερο, γίνεται ξεκάθαρο στα υποτελή κοινωνικά στρώματα ότι οι ελίτ που μας κυβερνάνε δεν διαθέτουν κάποιο μακροπρόθεσμο σχέδιο για την διακυβέρνηση της χώρας, αλλά ο πολιτικός ορίζοντας τους μόλις και μετά βίας εκτείνεται μέχρι την επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Είναι πρόδηλο ότι οι πολιτικοί θεσμοί του ετερόνομου κοινωνικού παραδείγματος τελούν σε μια κατάσταση παρατεταμένης σύγχυσης, χωρίς να είναι σε θέση να εναρμονιστούν με την ταξική αναδιάρθρωση που συντελείται εδώ και πέντε χρόνια στην ελλαδική κοινωνία.

«Μετά από αυτό, ονειρέψου αν θέλεις παραδείσους γεμάτους φώτα και αρώματα, γεμάτους άπιαστη αδελφοσύνη κι εξωπραγματική ευτυχία. Είναι καλό να ονειρευόμαστε, απαλύνει τον πόνο μας. Αλλά κράτα την πολιτική έξω από τα όνειρα σου, γιατί όπου βρίσκουμε τους πολιτικούς κάπου εκεί κοντά βρίσκουμε και την θλίψη, το μίσος και τις παγαποντιές. Πάνω απ’ όλα, να θυμάσαι ότι αυτός που σε εκλιπαρεί για την ψήφο σου, είναι εξορισμού απατεώνας, αφού σε αντάλλαγμα για την προτίμηση σου, υπόσχεται μια πανδαισία από θαύματα που ποτέ δεν πρόκειται να πραγματοποιήσει, γιατί δεν έχει τη δύναμη να τα πραγματοποιήσει. Ο άνθρωπος που θα εκλέξεις δεν εκπροσωπεί ούτε τα προβλήματα σου, ούτε τις φιλοδοξίες σου, ούτε οτιδήποτε δικό σου, αλλά μόνο τα δικά του πάθη και συμφέροντα, που είναι όλα αντίθετα με τα δικά σου.

Για να σε προειδοποιήσω έτσι ώστε να μην τρέφεις ελπίδες που σύντομα θα εξανεμιστούν, μην φαντάζεσαι ότι το αξιολύπητο θέαμα στο οποίο είσαι σήμερα αρωγός είναι χαρακτηριστικό μόνο σε ένα καθεστώς και ότι σύντομα θα περάσει. Όλα τα καθεστώτα είναι ισάξια, με την έννοια ότι δεν έχουν καμιά αξία. Γι’ αυτό πήγαινε σπίτι καλέ μου φίλε, και κάνε απεργία ενάντια στις γενικές εκλογές. Δεν έχεις τίποτα να χάσεις, και τουλάχιστον, αυτό θα σε διασκεδάσει για λίγο καιρό. Πίσω από τα παράθυρα σου, στο σπίτι σου που θα παραμένει ερμητικά κλειστό για να κρατήσει απέξω όλους τους ικέτες που σου ζητούν πολιτική ελεημοσύνη, θα παρακολουθείς αμέτοχος την ξετσίπωτη συναλλαγή προεκλογικών υποσχέσεων αντί ψήφων.

Και ακόμη και αν υπάρχει σε κάποια άγνωστη γωνιά αυτού του τόπου, κάποιος τίμιος άνθρωπος ικανός να σε κυβερνήσει και να σε σεβαστεί, μην μετανιώνεις για την απόφαση σου. Γιατί ένας τέτοιος άνθρωπος ποτέ δεν θα θυσίαζε την αξιοπρέπεια του για να συμμετάσχει στο βρώμικο παιχνίδι της πολιτικής, όντας πολύ υπερήφανος για να δεχτεί από σενα μια εξουσιοδότηση την οποία συνήθως παραχωρείς στον πιο θρασύ από τους κυνικούς πολιτικούς, που ξεστομίζει τις χειρότερες προσβολές και ψέματα».
Octave Mirbeau, Εκλογική Απεργία (1888)

Ο πολιτικός χρόνος τον τελευταίο καιρό φαίνεται πως ολοένα φθίνει και συμπυκνώνεται. Όλο και περισσότερο, γίνεται ξεκάθαρο στα υποτελή κοινωνικά στρώματα ότι οι ελίτ που μας κυβερνάνε δεν διαθέτουν κάποιο μακροπρόθεσμο σχέδιο για την διακυβέρνηση της χώρας, αλλά ο πολιτικός ορίζοντας τους μόλις και μετά βίας εκτείνεται μέχρι την επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Είναι πρόδηλο ότι οι πολιτικοί θεσμοί του ετερόνομου κοινωνικού παραδείγματος τελούν σε μια κατάσταση παρατεταμένης σύγχυσης, χωρίς να είναι σε θέση να εναρμονιστούν με την ταξική αναδιάρθρωση που συντελείται εδώ και πέντε χρόνια στην ελλαδική κοινωνία. Για να το πούμε διαφορετικά, οι κοινωνικές δυνάμεις που μαζί θα αποτελέσουν τον ταξικό συνασπισμό του αστικού μπλοκ εξουσίας δεν έχουν ακόμη αποκρυσταλλωθεί, ούτε έχουν κατορθώσει να επιβάλλουν πλήρως την πολιτική ηγεμονία τους στις δομές ανισοκατανομής δύναμης του συστήματος. Η διαδικασία αυτή της ταξικής αναδιάρθρωσης συντελείται πρωτίστως μέσω της κατάργησης της πρόσβασης στα κέντρα λήψης αποφάσεων των ομάδων που προορίζονται να εκδιωχθούν από το αστικό μπλοκ εξουσίας και δευτερευόντως μέσω της λήψης μέτρων για την αναδιανομή του εισοδήματος προς όφελος των ελίτ και των εύπορων κοινωνικών στρωμάτων. Με αυτόν τον τρόπο, τόσο οι πηγές της άμεσης, όσο και της έμμεσης δύναμης περιορίζονται και συντελούν στην εκκόλαψη νέων ιεραρχικών σχέσεων ανάμεσα στις κοινωνικές ομάδες και την αναδιάταξη τους στον ιεραρχικό καταμερισμό της εργασίας.

Η υπέρβαση του διαχωρισμού μνημόνιο / αντιμνημόνιο ως κυρίαρχης αντίθεσης μεταξύ των κομματικών συμμοριών που λυμαίνονται την πολιτική ζωή της χώρας, αναμφίβολα αποτελεί ένα αποφασιστικό βήμα προς την αποκατάσταση της εύρυθμης λειτουργίας του πολιτικού θεσμικού πλαισίου.[i] Η αποβολή με συνοπτικές διαδικασίες της αριστερής πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ και ο επίσημος αποχωρισμός της ανεξέλεγκτης αυτής φράξιας των αριστερών πολιτικών καιροσκόπων από τον πολιτικό φορέα του «σοσιαλισμού του 21ου αιώνα», συνιστούσε την αναγκαία συνθήκη για την ανασύσταση του δικομματισμού γύρω από έναν νεοφιλελεύθερο ιδεολογικό κοινό παρονομαστή. Η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ κάθε άλλο παρά προβληματίζει τα οικονομικά επιτελεία των εξουσιαστών της ΕΕ, αφού μόλις εικοσιπέντε ήταν οι βουλευτές που είχαν το θάρρος να γυρίσουν την πλάτη τους στους νεόκοπους μνημονιακούς της Κουμουνδούρου προκειμένου να δημιουργήσουν ένα ακόμα εφήμερο αντιμνημονιακό κομματικό μόρφωμα και να προετοιμάσουν το έδαφος για τον μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ σε μονολιθικό σοσιαλφιλελεύθερο πολιτικό φορέα. Ο Λαφαζάνης μπορεί έτσι δικαιωματικά να υπερηφανεύεται ότι τουλάχιστον σε αυτό έμοιασε στον Λένιν, ότι τόλμησε να οδηγήσει την δική του μειοψηφική τάση (τους δικούς του «μπολσεβίκους») έξω από το κομματικό μαντρί των συριζαίων. Η ιστορία έχει χιούμορ τελικά. Κάνει φάρσες και γελάει σε βάρος μας.

Από την άλλη, η αποκάθαρση του ΣΥΡΙΖΑ από τα αντιμνημονιακά βαρίδια, τον διευκολύνει σίγουρα να ανταπεξέλθει στον νέο κυβερνητικό ρόλο του, θυσιάζοντας την όποια επίφαση «πολυσυλλεκτικότητας» στον βωμό της εξυπηρέτησης των αναγκών του διεθνοποιημένου συστήματος της οικονομίας της αγοράς. Παρόλα αυτά, μόνο ενισχυμένη δεν πρόκειται να βγει αυτή η μεταλλαγμένη «ριζοσπαστική» Αριστερά από την διαδικασία της ιδεολογικής της μεταμόρφωσης. Στον βαθμό που προορίζεται να υλοποιήσει το πρόγραμμα της συστημικής αναδιάρθρωσης που περιλαμβάνεται στο Μνημόνιο ΙΙΙ, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι καταδικασμένος να προσανατολίζεται όλο και πιο συχνά στο ιδεολόγημα της πλασματικής «εθνικής ενότητας», εγκαταλείποντας με αυτόν τον τρόπο τα (κυρίως επικοινωνιακά) προγεφυρώματα που είχε δημιουργήσει στο κίνημα και χάνοντας εν πολλοίς το δικαίωμα του να ισχυρίζεται ότι μιλάει στο όνομα των συμφερόντων του κόσμου της εργασίας. Μάλιστα, οι επικυρίαρχοι στην ΕΕ φαίνεται ότι προκρίνουν το ενδεχόμενο να σχηματιστεί ένας «μεγάλος συνασπισμός» ανάμεσα στην ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ σαν το ιδανικό σενάριο που θα εξασφάλιζε την αποτελεσματική διακυβέρνηση του ελλαδικού προτεκτοράτου, χωρίς να ενδιαφέρονται διόλου για τις επιπτώσεις που θα είχε μια τέτοια «παρά φύσιν» σύμπραξη στις αξιώσεις που προβάλλει το πολιτικό σύστημα της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» για μια δήθεν δημοκρατική και «πλουραλιστική» εκπροσώπηση και διαμεσολάβηση της ολότητας των ιδεολογικών τάσεων και των ταξικών συμφερόντων που ενυπάρχουν στον ετερόνομο καπιταλιστικό σχηματισμό.

Εκείνο που έχει σημασία από την σκοπιά της αυτονομίας, είναι ότι η εγκατάλειψη από τον ΣΥΡΙΖΑ εκείνων των εργαζόμενων στρωμάτων που μέχρι σήμερα διέθεταν συντεχνιακή πρόσβαση στα κέντρα λήψης αποφάσεων, καθώς και η αποτυχία του να συμπεριλάβει τους συνταξιούχους, τους μικροϊδιοκτήτες, τους χαμηλόμισθους, τους επισφαλείς εργαζόμενους και τους δημόσιους υπάλληλους στον «σοσιαλισμό του 21ου αιώνα» που θα εφαρμόσει την επόμενη των εκλογών, συνιστά προάγγελο για μια γενικότερη επίθεση από-τα-πάνω στους υλικούς όρους ζωής των ομάδων αυτών και τον συνακόλουθο εξοβελισμό των επιθυμιών, των αξιών και των συμφερόντων τους από το κυρίαρχο νεοφιλελεύθερο κοινωνικό φαντασιακό. Στην πραγματικότητα, η ταξική αποδυνάμωση των ομάδων αυτών έχει ήδη επέλθει. Ο επίσημος γραφειοκρατικός συνδικαλισμός έχει ήδη εξομοιωθεί στις συνειδήσεις της κοινωνικής πλειοψηφίας με την πιο αποκρουστική εκδοχή ενός αντικοινωνικού πνεύματος υπεράσπισης στενών συντεχνιακών «προνομίων» (όπως για παράδειγμα οι άδειες μετ’ αποδοχών, η προστασία από την απόλυση, κλπ.) και απαξιώθηκε εντελώς από τις σχέσεις εξάρτησης που ανέπτυξε με το παλαιοκομματικό κατεστημένο. Η μονιμότητα, σαν λειτουργικός όρος της μισθωτής σχέσης, λοιδορήθηκε κατ’ εξακολούθηση από τις συστημικές φυλλάδες σαν ένας αντιπαραγωγικός θεσμός που ενθαρρύνει την οκνηρία και την ασυδοσία των εργαζόμενων. Ο φόβος για την επιβίωση αποθεώνεται σαν το μοναδικό κίνητρο ικανό να πείσει τις αναξιόπιστες και φυγόπονες εργαζόμενες μάζες να εκπληρώσουν τον κοινωνικό ρόλο που τους έχει ανατεθεί από-τα-πάνω προκειμένου να συνεισφέρουν στο «κοινό καλό».[ii] Από αυτή την άποψη, ο νεοφιλελεύθερος κομματικός διπολισμός έρχεται να επικυρώσει τον υποβιβασμό των μικρομεσαίων στρωμάτων στην κοινωνική ιεραρχία και να αποκρυσταλλώσει σε νέες δομές ανισοκατανομής δύναμης την υποβάθμιση του βιοτικού τους επιπέδου και την βίαιη προλεταριοποίηση τους.

Στην αντιεκλογική μπροσούρα που κυκλοφόρησαν οι σύντροφοι της αναρχικής συλλογικότητας Νέας Σμύρνης (σωστά) παρατηρούν:

«Η συνεχής ανανέωση της πολιτικής νομιμοποίησης για την εφαρμογή των αντικοινωνικών σχεδιασμών του κράτους και του κεφαλαίου περνάει μέσα από την εκλογική διαδικασία. Μια διαδικασία που αποτελεί το αποκορύφωμα της εξαπάτησης και της υφαρπαγής της συναίνεσης των αφεντικών προκειμένου οι δούλοι να καταστούν συνένοχοι στη διαιώνιση της εκμετάλλευσης τους».[iii]

Σύμφωνα με το παραπάνω απόσπασμα, οι σύντροφοι φαίνεται πως ερμηνεύουν τις εκλογές μάλλον μονοσήμαντα, σαν ένα καλοκουρδισμένο εργαλείο απόσπασης της κοινωνικής συναίνεσης, χωρίς ωστόσο να αντιλαμβάνονται ότι οι εκλογές συνιστούν κι ένα πρόβλημα που οι ελίτ καλούνται να επιλύσουν, με την έννοια της εξεύρεσης ενός ισορροπημένου συσχετισμού δυνάμεων ανάμεσα στα κόμματα ικανού να εγγυηθεί την σταθερότητα του θεσμικού πλαισίου του συστήματος. Όσο πιο συγκεντρωτική μορφή παίρνει η αντιπροσωπευτική «δημοκρατία», τόσο υπονομεύει τους θεμελιώδεις ιδεολογικούς μύθους από τους οποίους αντλεί την νομιμοποίηση της. Αντίθετα, στον βαθμό που οι ετερόνομοι πολιτικοί θεσμοί προσβλέπουν να διαμεσολαβήσουν τις κοινωνικές συγκρούσεις μέσα σε συνθήκες ταξικής πόλωσης, το πολίτευμα κινδυνεύει να γίνει δυσλειτουργικό σε σημείο ακυβερνησίας. Σε σημείο δηλαδή, που θα αδυνατεί να υλοποιήσει το πρόγραμμα που εξυπηρετεί τις ανάγκες του εγχώριου και διεθνοποιημένου κεφαλαίου. Από την ταπεινωτική μεταχείριση που επιφύλαξε στην συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ / ΑΝΕΛ το ευρωπαϊκό τμήμα της υπερεθνικής ελίτ, διαφαίνεται καθαρά η πρόθεση των ελίτ για την επιβολή ενός ολοκληρωτικού μοντέλου νεοφιλελεύθερης διακυβέρνησης, στα πρότυπα της δικομματικής κοινοβουλευτικής χούντας που ανέλαβε να διεκπεραιώσει την συστημική αναδιάρθρωση την περίοδο μετά την υπογραφή των δύο πρώτων μνημονίων. Αυτό σημαίνει ότι οδεύουμε οριστικά προς την παγιοποίηση των κοινωνικών συνθηκών έκτακτης ανάγκης, κύριο χαρακτηριστικό της οποίας είναι η φτωχοποίηση σε μόνιμη βάση του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνικής ολότητας, το οποίο εφεξής θα αντιμετωπίζεται ως πλεονάζων πληθυσμός από τις ελίτ που κατέχουν την πολιτική, οικονομική και κοινωνική εξουσία.

Από αυτή την άποψη, το ένα ενδεχόμενο είναι ότι το κρατικιστικό φαντασιακό θα υποχωρήσει και οι εξουσιαστικές προκαταλήψεις θα εξανεμιστούν υπό το βάρος της αποφασιστικής παρέμβασης του αναρχικού κινήματος που θα σπεύσει να οργανώσει με θεσμούς αυτοδιεύθυνσης σε μαζική κοινωνική κλίμακα εκείνους τους τομείς της κοινωνικής αναπαραγωγής από τους οποίους το Κράτος σταδιακά αποσύρεται. Ή, αντίθετα, η συμβολική αναπαράσταση ενός ισχυρού «κράτους-πατερούλη» με εθνικά χαρακτηριστικά, που θα είναι ικανό να τους πάρει κάτω από την προστασία του και να μεριμνήσει ξανά για την ικανοποίηση των αναγκών τους, θα αιχμαλωτίσει από την αρχή το φαντασιακό των υποτελών τάξεων. Από την έκβαση αυτής της διαπάλης θα εξαρτηθεί αν η χειμαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία των εκμεταλλευόμενων, των αδύναμων και των καταπιεσμένων θα μπορέσει να συναντηθεί δημιουργικά με τα κύματα των απελπισμένων από τον Τρίτο Κόσμο που συνωστίζονται ανυπόμονα στην απέναντι όχθη της Μεσογείου. Οι μάζες αυτές των δυστυχισμένων φεύγουν σαν τα κυνηγημένα ζώα για να γλιτώσουν από τον πόλεμο και την ανέχεια, τις μεσαιωνικές απαγορεύσεις και τα αιματηρά πογκρόμ του Ισλαμικού Κράτους, μόνο και μόνο για να ανακαλύψουν ότι στον «παράδεισο» των μητροπόλεων του Κέντρου τις αντίστοιχες απαγορεύσεις (ναρκωτικά, τσιγάρα και ότι άλλο εμπίπτει στις κατηγορίες «αγαθών» που διαχειρίζεται η βιοπολιτική) έχουν αναλάβει να φέρνουν σε πέρας τα κατά τόπους Υπουργεία Υγείας, ενώ οι διώξεις που τους περιμένουν από τα σώματα ασφαλείας των καπιταλιστικών κρατών είναι εξίσου σκληρές και απάνθρωπες. Κάπου στην μπροσούρα τους, οι σύντροφοι από την Ν. Σμύρνη γράφουν, «Οι επίδοξοι πολιτικοί διαχειριστές έχουν να υποσχεθούν μόνο όξυνση της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης».[iv] Ωστόσο, δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε με τον φιλόσοφο Roger-Pol Droit όταν αυτός γράφει ότι «Αντί να ανακόπτουν την πρόοδο της ουτοπίας, οι καιροί μας μάλλον προετοιμάζουν το έδαφος για την επιστροφή της. Όσο περισσότερο επαναλαμβάνουμε ότι η πολιτική δεν έχει χώρο για τα όνειρα, τόσο περισσότερο η επιθυμία για έναν ριζοσπαστικά διαφορετικό κόσμο αναπτερώνεται».[v]

[i] Χρονικό μιας Ήττας, http://www.provo.gr/xroniko-mias-ittas/.
[ii] Είναι αυτό που ο Πολάνυι ονόμαζε «φόβο της πείνας». Στο K. Polanyi, Ο Μεγάλος Μετασχηματισμός (Νησίδες), σελ. σελ. 162-3.
[iii] Αποχή από τις εκλογές, Μπροσούρα, Αναρχική Συλλογικότητα vogliamo tutto e per tutti. Στο διαδίκτυο, https://vogliamotutto.espiv.net/.
[iv] Στο ίδιο.
[v] Z. Bauman, Η Εργασία, ο Καταναλωτισμός και οι Νεόπτωχοι (Μεταίχμιο), σελ. 269.