Ο μικρός Μίμης έρχεται στον κόσμο στο Μαπούτο της Μοζαμβίκης, η μάνα του είναι μια μαύρη γυναίκα, που περνά τα βράδια της με τον Έλληνα μετανάστη Μιχάλη Τσαφαντάκη. Ιδρωμένα κορμιά στην αποθήκη με τα αλεύρια ενός φούρνου στο μεγάλο και πανέμορφο λιμάνι της Μοζαμβίκης, στο Λουρέντζο Μέρκες. Το λευκό και το μαύρο έδιναν το πιο τρυφερό ρεσιτάλ ζωής. Ερωτεύονται, είναι λευκός, εργατικός, καλοσυνάτος μα πάνω από όλα φλογερός Έλληνας.

Η κίνησή τους είναι εντελώς ήσυχη, ευγενική, απόλυτα συντονισμένη και κυματιστή. Ένας χορός χωρίς ήχο και μουσική. Κινούνται με χάρη και το μόνο που μπορείς να αναρωτηθείς είναι πώς οργανώνουν τέτοιες αρμονικές κινήσεις. Είναι τυχαίες; Υπάρχει κάποιος κώδικας μεταξύ τους; Κάνουν κάποια πρόβα πριν την τελική παράσταση; Εμείς, οι άνθρωποι, οι προηγμένοι, της τεχνολογίας, δεν θα μπορούσαμε ούτε καν να πλησιάσουμε αυτή την τελειότητα. Κοιτάς τον ουρανό και μαγεύεσαι. Χαλαρώνεις. Ονειρεύεσαι. Οι ευκαιρίες για φωτογραφίες είναι ατελείωτες. Κάποια στιγμή όμως σταματάς να τραβάς με τη μηχανή γιατί θέλεις απλά να απολαύσεις αυτό που βλέπεις με τα μάτια σου.

Η θαλαμηγός θα κάνει μια ήρεμη κρουαζιέρα στην Αδριατική, με επιβάτες την γυναίκα του Μουσολίνι, τη Ραχήλ, το γιο και την κόρη τους! Λίγους μήνες αργότερα θα ξαναμπεί στο ναυπηγείο και θα ξαναεπιστρέψει στα ξεχασμένα της στρατιωτικά καθήκοντα. Μεταμορφώνεται και πάλι σε κανονιοφόρο. Τον Ιούνιο του 1940, με την είσοδο της Ιταλίας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Aurora είναι βοηθητικό πλοίο που έκανε το στόχο και χρησιμοποιήθηκε στα μαθήματα των υποβρυχίων. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, θα ξαναβαφτεί με ένα μάλλον πρωτότυπο καμουφλάζ, σε ζώνες του γκρι, σκούρο γκρι, σε μαύρο και αποχρώσεις του πράσινου!

Εάν σήμερα η ελληνική «οικονομία» προσανατολίζεται στη δημιουργία περισσότερων μπαρ και καφέ μαντέψτε τι θα θερίζουμε σε 5 χρόνια από τώρα. Εάν όμως σήμερα επενδύσουμε στον αθλητισμό, στον ενναλακτικό τουρισμό και στην ποιοτική προβολή της χώρας μας στο εξωτερικό, μαντέψτε τι τουρίστες θα προσελκύουμε σε 5 χρόνια από τώρα. Μαντέψτε με τι ανθρώπους θα έρχεται σε επαφή ο κάθε Έλληνας. Μαντέψτε τη διάδραση και τα θετικά αποτελέσματα αυτής, ναι σε μόλις 5 χρόνια από τώρα.

Η απίστευτη ιστορία της Κέρκυρας, του Ελληνικού πλοίου που χάθηκε πριν 53 χρόνια στα άγρια νερά τους, έγινε η αιτία όχι μόνο να δώσουν σε μια παραλία το όνομα του ομώνυμου ελληνικού νησιού, αλλά να έρθει πιο κοντά μια άγνωστη μέχρι τότε χώρα, η μακρινή Ελλάδα, ενώ οι λέξεις ναυτοσύνη και φιλότιμο, αποδεικνύεται ότι είναι το προνόμιο όλων των ανθρώπων που μεγαλώνουν μέσα στη θάλασσα. Το «Νησί της Κέρκυρας» ξεκίνησε από το Wismar της Αν. Γερμανίας δίχως φορτίο, για να διασχίσει τον ωκεανό και να φορτώσει στάρι από το Μόντρεαλ.

Η χαρά που ένιωσα όταν ανακάλυψα το καφενείο της Χαράς στη Σχοινούσα δεν περιγράφεται. Κατ' αρχάς γιατί τηρούσε όλες της αισθητικές προδιαγραφές. Χώρος παλιός, κτίσμα αιγαιοπελαγίτικο, οι στρώσεις τους ασβεστώματος δεκάδες, η λουλακί λαδομπογιά μέχρι τη μέση του ύψους των τοίχων σε ανάγλυφους σοβάδες. Δοκάρια φίδες κι αυτά λουλακί. Διαφημιστική ταμπέλα του Τam-tam και άλλες της εποχής, ανεμιστήρας παλιός στο ταβάνι και πυροφάνια για φωτιστικά. Θύμησες από τα καφενεία των μικρών Κυκλάδων προ του 1983, όταν επί Γεννηματά σε πανηγυρική τελετή τα νησάκια ηλεκτροδοτήθηκαν.

Ήρωες της ιστορίας δυο εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες, ο Μανώλης Περίδης και ο Γιώργος Μανιάτης. Βρέθηκαν και οι δυο στη Λεγεώνα των Ξένων στις αρχές του '60 στην Αλγερία. Κι ενώ ο Μανώλης καμαρώνει για τον μισθοφορικό στρατό και όπως χαρακτηριστικά μας λέει: «από εκεί μέσα έβγαιναν άνθρωποι»! Από την άλλη ο Μανιάτης, σιχάθηκε τη Λεγεώνα και τα έργα της, έτσι το 1961 πραγματοποίησε μια απίστευτη απόδραση, περπάτησε 21 ημέρες μέσα στην έρημο, ενώ εκείνη στιγμή ο δεκανέας Περίδης ήταν στα τάγματα που τον κυνηγούσαν κι αν τον έπιαναν ήταν σίγουρο ότι θα τον εκτελούσαν!

Εάν είστε από τους τολμηρούς κολυμβητές και κάνετε και χειμερινές βουτιές, τότε τα οφέλη είναι ακόμα περισσότερα. Το θαλασσινό νερό περιέχει υψηλά επίπεδα διαφόρων μετάλλων, όπως μαγνήσιο, κάλιο και ιώδιο, τα οποία μπορούν να βοηθήσουν στην καταπολέμηση λοιμώξεων, προσφέροντας θεραπευτικά αποτελέσματα. Μελέτες έχουν δείξει ότι το χειμερινό κολύμπι συνδέεται με μειωμένο στρες και μπορεί να βοηθήσει στη μείωση του κινδύνου χρόνιων ασθενειών και να ενισχύσει την υγεία της καρδιάς.

Στην Ελλάδα δραστηριοποιούνται περισσότεροι από 24.000 ψαράδες, με την αλιεία να αποτελεί βασικό πυλώνα της ελληνικής κοινωνίας, ειδικά σε απομακρυσμένες παράκτιες και νησιωτικές περιοχές, ενώ πάνω από 800 εκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως εξαρτώνται από την αλιεία για να επιβιώσουν κυρίως στις αναπτυσσόμενες χώρες. Για την ευημερία του κλάδου και των παράκτιων κοινοτήτων απαιτείται δράση σε εθνικό, περιφερειακό αλλά και διεθνές επίπεδο. Απαιτούνται μέτρα και πολιτικές για την αντιμετώπιση της υπεραλίευσης, ισχυρός ελεγκτικός μηχανισμός για την καταπολέμηση της παράνομης αλιείας και το κυριότερο όλων, πρέπει να τεθούν ισχυρές βάσεις συνεργασίας.

Χαρακτηριστικό πρόσφατο στοιχείο, που επιβεβαιώνει ότι είμαστε ακόμα σε λάθος τροχιά, αποτελούν τα πρόσφατα αποτελέσματα των ελέγχων της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων. Η ΓΓΔΕ μέσω των διασταυρώσεων στοιχείων για την πληρότητα ξενοδοχείων/ενοικιαζόμενων δωματίων και τις δηλώσεις τους στην εφορία κατέληξε στο ότι υπάρχουν σημαντικές αποκλίσεις δηλωθέντων εσόδων από τα εκτιμώμενα πραγματικά έσοδα ύψους 4 εκατ. ευρώ, ενώ σε άλλες περιπτώσεις είχε δηλωθεί μηνιαίος τζίρος μηδέν ή κάποιων δεκάδων ευρώ, ενώ ο εκτιμώμενος πραγματικός ανερχόταν σε 180.000 ευρώ.

Ανδριανός, δηλαδή Ανδρέας και Άννα, είναι το πάντρεμα των ονομάτων των γονιών της Μαρίας, του παππού και της γιαγιάς. Από τα πρώτα μαθήματα της οικογένειας είναι η γνώση και ο σεβασμός στα πατρογονικά, στη φαμίλια και στο νησί, μα είναι απίστευτη η κληρονομιά της Κάσου! Κι αν για κάποια παιδιά τα μαθήματα και η πρόσβαση στην πληροφορία είναι εύκολη, για τον Αντριανό Χασαπλαδάκη ήταν μια ζόρικη υπόθεση. Το μάθημα της αρμονίας στη μουσικολογία το παρακολούθησε διαδικτυακά, έχει δάσκαλο τον Ακριβό Ζερβό και παρά τις δυσκολίες τα κατάφερε περίφημα!

Η κόρη μου κι εγώ την επισκεφθήκαμε την παραλία αυτό το καλοκαίρι και είχε κι αυτή υποκύψει στην ανάπτυξη και στην εξέλιξη. Όμορφα εξοπλισμένη, παρείχε τώρα σούσι, εκλεκτά γεύματα, καφέδες και κοκτέιλ που σερβίρονται σε σύγχρονες ξαπλώστρες και βολικά μαξιλάρια κι ένα μίνι mall για τα ψώνια. Ήταν εκπληκτική και θύμιζε το Μαλιμπού, θαυμάζω και σέβομαι την προσπάθεια και την επένδυση, αλλά δεν μπορούσα να την απολαύσω. Πήραμε ένα καφέ και νερό και φύγαμε βιαστικά. Πηγαίνοντας στο αυτοκίνητο, έριξα μια ματιά στην ταβέρνα με τα λαδερά και τα τηγανητά φαγητά. Ο μουσάτος ιδιοκτήτης της τον οποίον γνωρίζαμε για πολλά χρόνια δεν φαινόταν πουθενά. Ήταν εντελώς άδεια.

Από τις 11:15, το πρωί της Μ. Τρίτης, 26 Απριλίου 2016, μέχρι σήμερα μετράμε 6 μήνες και στο λιμάνι του Πειραιά μια απίστευτη υπόθεση καθημερινής παράνοιας βρίσκεται σε εξέλιξη! Πρόκειται για την ημιβύθιση του πλοίου Παναγία Τήνου στην προβλήτα της πύλης Ε4. Το άτυχο καράβι παρουσίασε στα ξαφνικά εισροή υδάτων, πήρε κλίση στα δεξιά και άρχισε να βυθίζεται. Στο σημείο βρέθηκαν δύο ρυμουλκά, προχώρησαν σε απάντληση του νερού από το εσωτερικό του και από τότε το μισοβυθισμένο ταλαίπωρο σκαρί γίνεται μια ακόμη θλιβερή ατραξιόν του Πειραιά. Η υπόθεση βρίσκεται σε δικαστική διερεύνηση και η πόλη, σα να μην έφταναν τα προβλήματά της, βρήκε έναν ακόμη λόγο να μην κοιτά προς το λιμάνι και τη θάλασσα.

Ο Γιώργος Φασουλέτος, με καταγωγή από την καρδιά της Καρπάθου, το Απέρι, ήταν στην ηλικία που το αίμα χοχλάζει, στα 22 του, τότε μόλις είχε μάθει ότι οι Ιταλοί έψαχναν ντόπιους, για να τους ντύσουν καραμπινιέρους του Ιταλικού στρατού κι έτσι πήρε εύκολα την απόφαση να ξενιτευτεί από το νησί. Δουλειές δεν υπήρχαν και η ανέχεια έβαζε τα χέρια της κι έσπρωχνε την οργάνωση μιας απόδρασης από έναν τόπο στενό, που άρχισε να μοιάζει με ανοιχτό ιταλικό κρατητήριο.

Ήταν στη Χίο. Το νησί το ακριτικό, μυροβόλο, αγιότοκο, με πολύτιμη συμβολή στους απελευθερωτικούς αγώνες του Έθνους, εστία Ναυτοσύνης, με εξέχουσα θέση στις άλλες ναυτομάνες της Ελλάδας. Έτσι όπως το αποκάλεσε ο Καπετάν Παναγιώτης Τσάκος, που μαζί με την οικογένειά του -τον πάντα με χαμόγελο Νίκο, τη γοητευτική Σίλυα, τα παιδιά τους- ήταν οι οικοδεσπότες σ΄αυτό το ταξίδι. Φροντίδα όλων τους κι όλων μας να βοηθήσουμε ο καθένας με τον τρόπο του - και βέβαια από τους ισχυρούς έχουμε πολύ περισσότερες απαιτήσεις - να ξεφύγει η Ελλάδα από την κρίση.

Στην καρδιά μιας εποχής που το είδωλο έχει αποκτήσει κυρίαρχο, ίσως πρωταγωνιστικό ρόλο, κάποιοι ζωγράφοι-πορτραιτίστες επιμένουν να δουλεύουν παραδοσιακά, διαβάζουν και αποτυπώνουν στους καμβάδες τους χαρακτήρες από άγνωστα περαστικά πρόσωπα και έχουν μονάχα έναν μεγάλο εχθρό, τον αδυσώπητα βιαστικό χρόνο του πελάτη.