Παίρνοντας τον κεντρικό δρόμο Ν. Γιαγτζή και κατευθυνόμενος προς την πλατεία Κεχαγιά, ο δρόμος είναι πλαισιωμένος από νεοκλασικά κτήρια σε παστέλ χρώματα, πανέμορφες κεραμιδένιες στέγες, μαρμαρένια μπαλκόνια με φορούσια και περίτεχνες σιδεριές. Φθανοντας στην πλατεία στο δεξί μας χέρι αποκαλύπτεται το «Πανελλήνιον» ή το «Γυαλί καφενέ» με τις επτά τζαμόπορτες.

Στην περιοχή της ορεινής Χαλκιδικής υπάρχει μια μεγάλη παραγωγή κολοκύθας. Φυσικό είναι οι κολοκύθες να συμμετέχουν στα εδέσματα του τόπου και ιδιαίτερα στις πίτες της περιοχής. Την Κολοκυθόπιτα Χαλκιδικής που θα παρακολουθήσουμε μάς την παρουσίασε η Θεανώ Παγώνη, η σύζυγος του Παύλου Παγώνη που έχει μια πρότυπη μονάδα παραγωγής ροδέλαιου και μια μεγάλη καλλιέργεια ρόδων στο Παλαιοχώρι Χαλκιδικής. Δεν είναι τυχαίο ότι ένα από τα υλικά της γέμισης της πίτας είναι κι ένα φλιτζανάκι ροδόνερο παραγωγής της.

Η μονάδα Καραγιάννη είναι επισκέψιμη και μπορεί κανείς να παρακολουθήσει την παραγωγική διαδικασία (το ανακάτεμα στις μεγάλες ανοξείδωτες δεξαμενές, τη μεταφορά του βρασμένου γάλατος στα κεσεδάκια και την μετατροπή τους σε γιαούρτι, το ξεκούρασμά τους στο ψυγείο) όπου καθημερινώς 300 κιλά γελαδινά και πρόβεια γάλατα, εναλλάξ, μετατρέπονται στο περίφημο γιαούρτι της κυρά-Αγγέλας.

Περπατώντας στα δρομάκια και τις αυλές θα νιώσεις μια απίστευτη γαλήνη και μια ηρεμία και πλησιάζοντας στα κάγκελα στην άκρη της κάθε αυλής αν κοιτάξεις κάτω θα νιώσεις πραγματικό δέος για το τι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος και το πόσο όμορφα και αρμονικά μπορεί να συνεργαστεί με τη φύση και το μεγαλείο της.

Έχοντας ως βάση την όμορφη Ναύπακτο οργανώστε μονοήμερα ή διήμερα road trip για την Ορεινή Ναυπακτία, έναν από τους πιο συναρπαστικούς ορεινούς προορισμούς της Ελλάδας. Μέσα από μια μαγική διαδρομή γεμάτη βελανιδιές, έλατα, οξιές και καστανιές θα ανακαλύψετε τους παραδοσιακούς οικισμούς της περιοχής και θα γοητευθείτε από την ομορφιά τους και τα τοπικά εδέσματα. Η Ελατού, η Άνω Χώρα, το πιο αναπτυγμένο τουριστικά χωριό της περιοχής, η Αμπελακιώτισσα με το ομώνυμο Μοναστήρι, και ο Πλάτανος είναι μόνο μερικά από τα δικά μας αγαπημένα.

To γεφύρι της Πλάκας: Δυστυχώς το μεγαλύτερο μονότοξο γεφύρι των Βαλκανίων, ανοίγματος 40 μέτρων, στον ποταμό Άραχθο, δεν υπάρχει πια. Μια μεγάλη νεροποντή ήταν η αφορμή, τα αίτια όμως εντοπίζονται στην αδιαφορία της Πολιτείας, που ενώ είχαν εντοπισθεί κάποια τεχνικά προβλήματα, δεν γινήκαν οι απαιτούμενες διορθωτικές ενέργειες. Το γεφύρι κτίστηκε το 1866 και εδώ ήρθαν σε συνεννόηση την περίοδο της Εθνικής Αντίστασης το ΕΛΑΣ με τον ΕΔΕΣ.

Σ' αυτήν εδώ την πόλη, που μοιάζει να προσπαθεί με κόπο ν' ακολουθήσει τις έτερες βαλτικές πρωτεύουσες, η ανάπτυξη μοιάζει με τ' όνειρο ενός ερασιτέχνη οραματιστή. Είναι μια προσπάθεια να καλυφθεί ο χαμένος χρόνος, με σύμβουλο τη δίψα και καθόλου τη λογική. Η γυναίκα με την ομπρέλα έχει πρόσωπο κουρασμένο αλλά φοράει ρούχα μοντέρνα∙ οι ραβδώσεις στην τσάντα της -που μοιάζει ολοκαίνουργια αλλά είναι απομίμηση ακριβής μάρκας- θυμίζουν οικονομικούς δείκτες, οι οποίοι μετά από μακρόχρονη πτώση έχουν μόλις αρχίσει ν' ανηφορίζουν.

Γιατί αν ο άργυρος από τα μεταλλεία του Λαυρίου στήριξε την πολιτιστική ακμή της Αθήνας των κλασικών χρόνων και θωράκισε την άμυνα της πόλης στην περίοδο των Περσικών Πολέμων, τα μεταλλεία χρυσού της Χαλκιδικής και του Παγγαίου συνέβαλαν στην ακμή της μακεδονικής δυναστείας με τον Φίλιππο Β΄ και χρηματοδότησαν τις εκστρατείες του Μεγάλου Αλεξάνδρου.