Persian2English

Persian2English — For the occasion of International Workers’ Day, Persian2English has interviewed Iranian labor activist Gholamreza Gholamhosseini. Mr. Gholamhosseini spent time in prison in Iran where Iranian authorities tortured him. He eventually left Iran and became a refugee in Turkey until Canada granted him asylum. He currently lives in Canada with his family. Read about Mr. Gholamhosseini’s struggles in detail in the witness statement he gave to the Iran Human Rights Documentation Center here.

 

P2E: May you please provide our readers with a little bit of history as it relates to the Iranian labor movement and the struggle for democratic change in Iran.

Gholamreza Gholamhosseini: As the readers may already know, around the world, from the early days of the emergence of various social classes followed by divide between the classes, the working class has enabled the means of production, but has been denied their fair share of that which they produce by the capitalist class. In order to improve their living conditions and those of their families, they engage in struggle – and all the struggles of workers are inevitably linked to the struggles for democratic change. Although, as time passes and the stance of politicians [remains] uncompromising, a society may be forced to engage in physical struggle – and Iran is no exception, except for that throughout Iran’s history there is little instance where its political leaders have accepted or acknowledged democratic movements; and in many cases, they have repressed democratic movements. Ultimately, [under these conditions], the struggle for democracy [in Iran] leads to violence, which is not to the benefit of [anyone], just like the revolution of 1979 showed us.

P2E:  Recently there have been numerous strikes within the country, including by teachers unions. What do you expect will come of these strikes?

Gholamhosseini: The strikes within the country have existed for many years, they are not only from this year; however, this year the strikes have intensified and spread throughout society. For example, this past year we were witness to strikes in large companies like ChadorMalu (mining) and automobile factories like Iran Khodro and Saipa – and this year the teachers strikes have spread throughout Iran. These strikes are a result of workers not reaching their demands in the 35+ years under the rule of the Islamic Republic. Instead of solving the issues, the authorities strive to silence [protesting voices].  We see that teachers all across Iran are protesting, and their actions will have a positive effect in the long term, because it will elevate the awareness of the masses and also  spread the struggle for freedom and change to the entire country.

P2E:  In Ahmed Shaheed’s human rights report for the United Nations, he stated that the human rights situation in Iran has gotten worse under the Rouhani administration. Has this also affected labor unions?

Gholamhosseini: In my opinion, the report by Ahmed Shaheed is accurate. Hassan Rouhani’s government ignores the human rights situation [in Iran]. The struggles between the people and government authorities is very much [alive] at all levels. We are witness to the fact that human rights in Iran are not recognized. In broad daylight in the streets of Iran women and girls are attacked with acid or knives, and no one in power takes responsibility for these acts. In the working sector, we witness workers being denied their wages for many months, including those who work for the government.  Instead, workers who protest against these conditions are convicted in show trials and are issued heavy fines and sentences, including flogging. We see no condemnation of these actions by the authorities in charge. The situation for workers is getting worse each day. In Iran independent labor unions do not exist.

Other human rights violation in Iran that is increasing more than other years is execution [death penalty]. Every day we are witness to executions in Iran, despite the fact it is the system that is at fault and these individuals who are being executed are victims of class repression. There is an increase of homelessness and poverty throughout Tehran and other cities. The number of drug addicts, child laborers, and the increase of sick individuals with Aids and Hepatitis B is increasing…all of these things are indications of the problems with human rights under the Rouhani government, which Ahmed Shaheed has referenced in his report.

P2E:  The Iranian regime authorities have arrested and imprisoned many workers, please tell us a little about this.

Gholamhosseini: Yes, the Iranian regime has always attacked helpless workers and arrested and imprisoned them. Unfortunately, a number of these individuals remain imprisoned on May Day, including Ebrahim Madadi, Davood Razavi, Mahmoud Salehi, Pedram Nasrollahi, and Jafar Azimzadeh. These arrests have had very negative consequences on the families of these individuals. Arresting and imprisoning workers is not a new thing, this type of behavior is one of the regime’s main strategical moves.

P2E:  What can we do to support workers and the labor movement in Iran?

Gholamhosseini: For support and solidarity with Iranian workers, everyone who has human sympathy or believes that they are affiliated with workers must do something. They must try to push for the unity, solidarity and organization of workers, so that the workers may believe in themselves and their independence. Human responsibility leads us to act without any expectation of benefit for ourselves.

P2E: How have sanctions affected the situation of workers in Iran?

Gholamhosseini: The sanctions have primarily affected the workers and has made their living conditions harder; and we all know that the sanctions have not reduced the luxuries of life for any of the [Iranian regime authorities]. In actuality, the authorities have profited from the sanctions, [like how] we have been witness to the fact that they have stolen billions of dollars (as reported in the media). None of the authorities have trouble obtaining medicine or medical care, they receive their medical treatments in Europe or the USA. It is the wage worker who suffers the irreplaceable loss of sanctions.

If those who are benefiting from the regime, those who ride luxury cars in Tehran, are calling for the lifting of sanctions, it is not because they are sympathetic to the people, but because they fear the revolt of the people. Those who benefit from the regime just want to control their own financial investments and thus prolong the life of this disgraceful regime.

The responsibility of those who are political activists in Iran is to do the best they can to succeed in this difficult situation, and serve those who are under pressure and repression, and not to distract themselves by ignoring the situation and being in denial of the reality in Iran.

 

Special thanks to Hamid Yazdan Panah and Abbas Hakimzadeh for their help in making the publication of this interview possible

——

به مناسبت روز جهانی کارگر، فعال کارگر ایران غلامرضا غلامحسینی مصاحبه کرده است. آقای غلامحسینی برای مدتی در زندان ایران به دست مقامات ایرانی زیر شکنجه قرار داشته است. او در نهایت ایران را ترک کرد و یک پناهنده در ترکیه شد تا کانادا به او پناهندگی اعطا داد شد. او در حال حاضر در کانادا با خانواده اش زندگی می کند.

 آیا می توانید در مورد مبارزات کارگری برای تغییرات دموکراتیک در ایران برای خوانندگان ما توضیحاتی بدهید؟

همچنان که خوانندگان محترم می دانند در سرتاسر دنیا از نخستین روزهای پیدایش طبقات مختلف اجتماعی  و به دنبال آن اختلاف

طبقاتی همیشه قشر زحمت کش و کارگر که تولیدکننده رفاه و آسایش است خود از آن بی بهره بوده است. در حالی که خود را مستحق

داشتن سهم بیشتری از تولید که توسط صاحبان سرمایه انباشته می شود می دانسته است. به این ترتیب کارگران برای بهبود وضعیت

معیشتی خود و خانواده مجبور به مبارزه شده اند. تمامی مبارزات کارگران در طول تاریخ در ابتدا به روش تغییر دمکراتیک در نظام

حاکم بر آن جوامع شکل گرفته اما با گذشت زمان و تن ندادن مسئولین اجرایی هر جامعه و کشوری در بعضی مواقع منجر به

برخوردهای فیزیکی شده است. کشور ایران هم از این قاعده مستثنی نیست. با این اختلاف که در تاریخ ایران کمتر دیده شده است که

مسئولین این حرکات دمکراتیک را قبول کنند و در بسیاری موارد اقدام به سر کوب آن کرده و این مسئله خود باعث به وجود آمدن

نگرانی هایی می شود. در نهایت  این گونه فعالیت های دمکراتیک منجر به مبارزات خشن شده که به نفع هیچ کدام از طرفین درگیر

نیست مثل انقلاب سال ۱۳۵۷.

 در حال حاضر تظاهرات و اعتراضاتی در داخل کشور صورت  گرفته و در جریان است، منجمله حرکت اعتراضی اتحادیه معلمان . بنظر شما نتیجه این اعتراضات  چه خواهد بود؟

 اعتراضات داخل کشور از سالیان پیش وجود دارد و صرفا مربوط به سال جاری نیست. اما امسال این اعتراضات رسمی تر و پررنگ

تر شده و بازتاب گسترده ای در سطح جامعه و نزد افکار عمومی داشته است. به عنوان مثال ما در سال گذشته شاهد اعتراضات و

اعتصابات گسترده ای در کارگاه های بزرگ مانند معدن چادرملو و کارخانه جات خودروسازی مثل ایران خودرو و سایپا بوده ایم.

همچنین اعتراضات اخیر معلمان در سرتاسر ایران به طور گسترده وجود دارد که تمامی این اعتراضات حاصل انباشته شدن خواسته

های بر حق کارگران این مجموعه ها به خاطر رسیدگی نشدن مطالباتشان در طی ۳۵ سال حکومت جمهوری اسلامی است. مسئولان هر

گاه صدای اعتراضی شنیده اند به جای حل مشکل سعی در پاک کردن صورت مسئله داشته اند. حال آن که این روش جوابگو نیست. چرا

که می بینیم معلمان در سرتاسر ایران اعتراض میکنند و نتیجه آن در بلندمدت مثبت خواهد بود. چرا که سطح آگاهی عمومی را در

جامعه بالا می برد و شیوه مبارزه دموکراتیک را به عموم مردم می شناساند. این اقداما ت به نظر من آثار مثبت خود را در زندگی

مزدبگیران در بلندمدت نمایان خواهد کرد.

 درگزارش احمد شهید به سازمان ملل،  احمد شهید تاکید می کند که شرایط حقوق بشر در ایران تحت حکومت روحانی بدتر شده است. آیا این شرایط روی اتحادیه کارگری هم تاثیر داشته است؟

گزارش آقای احمد شهید به نظر من گ‍‍زارش درستی است. در دولت حسن روحانی شرایط حقوق بشر در ابتدایی ترین شکل آن نادیده

گرفته میشود و مبارزات اجتماعی بین نیروهای مردمی و مجریان حکومتی در همه سطوح وجود دارد. شاهد آن هستیم که در هیچ کجای

این مناسبات کمترین حقی از حقوق مرم طبق قوانین موجود و ناقص جمهوری اسلامی مانند رفاه عمومی به رسمیت شناخته نشده است.

در روز روشن در خیابان های ایران زنان و دختران را با اسیدپاشی و ضربات چاقو مجروح می کنند و هیچ مسئولی مسئولیت پیگیری

آن را به عهده نمی گیرد. در حوزه کارگری هم شاهد پرداخت نشدن چند ماه دستمزد کارگران توسط کارفرمایانی که اکثرا وابستگان

مسئولان حکومتی هستند هستیم. در صورت اعتراض کارگران آنان را در دادگاه های فرمایشی محاکمه و احکام سنگینی مانند شلاق و

جریمه که در روابط کار و قوانین از نظر قانون گذار هیچ جایگاهی ندارند برایشان صادر می کنند.

علیرغم شکایت های زیادی که طی چند سال گذشته توسط کارگران از کارفریان شده است در جایی نمی بینیم کارفرمایی را محکوم کنند.

کارفرمایان باعت به وجود آمدن نابسامانی های فراوانی در زندگی کارگران شده اند. با توجه به وضع موجود واضح است که وضعیت

فعالان کارگری روز به روز بدتر می شود. در ایران حتی اتحادیه های کارگری مستقلی هم وجود ندارد.

از جمله دیگر موارد نقض حقوق بشر آمار اعدام بیش از سالیان قبل بوده است. هر روز شاهد اعدام افرادی هستیم که سیستم مقصر

اصلی در به بیراهه رفتن این بخش از قربانی های اختلاف طبقاتی بوده است. همچنین افراد بی خانمان و کارتن خواب در تهران و

شهرستان های دیگر روز به روز رو به فزونی است. افزایش امار معتادان، آمار کودکان کار، بیماران مبتلا به بیماری های خطرناک

مثل ایدز و هپپاتیت ب، پایین آمدن سن اعتیاد، بالا رفتن سن ازدواج، بالا رفتن آمار طلاق، همه و همه حکایت از بدتر شدن شرایط

حقوق بشر در دولت حسن روحانی دارد و آقای احمد شهید به درستی در گزارش خود به آن اشاره کرده است.

رژیم عده کثیری از کارگران را دستگیر و زندانی کرده، کمی از وضعیت آنها برایمان بگویید. 

بله، رژیم همیشه در مقابل کارگران بی دفاع ایستاده و آنان را بازداشت و زندانی می کند. متاسفانه در آستانه روز جهانی کارگر تعدادی

از فعالان کارگری را بازداشت و روانه زندان کرده اند مثل اقایان ابراهیم مددی، داوود رضوی، محمود صالحی، پدرام نصرالهی و اقای

جعفر عظیم زاده که چند ساعتی در بازداشت اداره ی اطلاعات تهران بوده و سپس آزاد شده است. از شرایط نگهداری دیگر افراد

اطلاعی در دست نیست. قطعا این بازداشت ها در سلامت روانی خانواده ی این افراد تاثیر منفی به جای میگذارد و آنان را دچار

مشکلات عدیده ای می کند. این بازداشت ها منحصر به این مقطع زمانی نیست. همان گونه که در بالا هم اشاره کردم این شکل از

برخورد با فعالان کارگری و کارگران یکی از برنامه های اصلی این حکومت برای سرکوب آنان است. همچنان که در سال گذشته شاهد

حکم شلاق و جریمه ی نقدی برای کارگران چادرملو و حکم زندان برای فعالان کارگری مثل اقایان جعفر عظیم زاده و جمیل محمدی

بوده ایم.

 برای حمایت  وهمیاری با کارگران و جنبش کارگری در ایران چه کارهایی را باید انجام بدهیم و چه وظیفه ای داریم؟

برای حمایت و همکاری کارگران و جنبش کارگری در ایران تمام افرادی که خود را به نوعی وابسته به طبقه ی کارگر و دفاع از حقوق

کارگران را وظیفه انسانی خود می دانند باید برای کارگران کاری انجام دهند. باید سعی کنیم که کارگران را به سمت اتحاد، همدلی و

خود سازمان یابی رهنمون باشیم تا کارگران با اتکا به نیروی خود و خودباوری بتوانند بدون اتکا به ابزارهای موجود سیستم سرمایه

داری خودشان را متشکل نموده و برای احقاق حقوق خود وارد میدان مبارزه طبقاتی شوند. وظیفه ی انسانی حکم میکند که بدون هیچ

گونه چشمداشتی یاریشان کنیم تا به حقوق خود برسند و بیش از این متضرر نشوند.

تحریم ها چه تاثیری روی شرایط کارگران داشتند؟

عمده تاثیر تحریم ها بر روی کارگران است و شرایط زندگی آنان را سخت و سخت تر کرده است/ همان گونه که همه می دانیم هیچ کدام

از مسئولان کشوری در زمان تحریم ها از تجملات زندگی خود نکاسته اند. بلکه به اندوخته های خود اضافه نموده و هر روز نیز شاهد

اختلاس و دزدی های میلیاردی آنان هستیم که در رسانه ها منتشر می شود.

هیچ مسئول حکومتی مشکل تامین دارو و درمان ندارد. زیرا اکثر آنان در اروپا و امریکا به مداوای بیماران خود میپردازند. این حقوق

بگیران هستند که متحمل خسارات جبران ناپذیر تحریم ها هستند. حکومتی ها سوار بر ماشین های چند صد میلیونی در خیابان های

تهران جولان میدهند و اگر امروز میخواهند که تحریم ها برداشته شود به این خاطر نیست که دلسوز مردمند بلکه از قیام گرسنه گان

میهراسند. در واقع میخواهند بحران موجود خود را کنترل کرده و چند صباحی به عمر حکومت ننگین خود بیافزایند. وظیفه ی فعالان

سیاسی و اجتماعی ایران این است که بتوانند از شرایط موجود به بهترین شکل به نفع قشر آسیب پذیر استفاده نمایند. به فکر درمان درد

باشند نه این که با تزریق مسکنی خودشان و جامعه را سرگرم کنند.