Nasrin Sotoudeh: Two Years Behind Bars, No Furlough
September 04, 2012
Reza Khandan with Mehraveh (left) and Nima (right)
PERSIAN2ENGLISH — September 4, 2012 marks two years of imprisonment for Nasrin Sotoudeh, prominent lawyer and human rights activist. She has not been given any days of furlough since her arrest and has been deprived of actual contact with her two young children. The courageous and resilient Nasrin is sentenced to six years in prison and banned from her profession for ten years.
In a note posted yesterday on Facebook, Nasrin’s husband, Reza Khandan described her arrest. The following is an English translation of his note:
It was Saturday, September 4th, 2010. Nasrin had left early in the morning to follow up on some cases. She returned around 10 o’clock. We went to the courtroom that day along with her lawyer, Ms. Ghanavi, but we weren’t prepared for Nasrin’s arrest. In the scorching heat there was a large crowd gathered in front of the court, making entry in the building very difficult. Nasrin informed a guard that she had been summoned. “They summoned me. If they can’t facilitate my entrance to the building, then I’ll return home. They can then go through the trouble of sending a car to pick me up,” she said. The guard finally opened the way, and Nasrin went through the large crowd and entered the court. She didn’t have the chance to say goodbye to me. She figured she would return within the hour. She didn’t even say goodbye to the kids.
Nasrin Sotoudeh seen embracing her husband Reza Khandan on May 29, 2011. Sotoudeh was brought in handcuffs from Evin prison to the Iran Bar Association to attend a hearing.
I had been a bit more pessimistic than her. I considered the possibility that they would keep her in jail and solitary confinement to ensure the pressures of imprisonment and being away from her children would force her to [eventually] leave the country. A few minutes later, Ms. Ghanavi exited the court and informed us that she was not permitted to be present during the questioning period. We left shortly after that but returned later with the hopes she would have been freed by then.
At 2:30PM we were under **Yadegar-e Imam Bridge. I ran into the father of one of Nasrin’s clients. He told us, “I tried a lot but I have been unable to reach Ms. Sotoudeh by phone. I thought perhaps it would be better to come here to see you.” He was aware that Nasrin had been summoned. He hid behind a column, hoping to run into us and get news on Nasrin.
Poster courtesy of Adam Evolution
It was around 3:30PM that Mehraveh [our daughter] called me sounding anxious, “Dad, a rude man called home and told me in a condescending tone to pass the phone to an elder. His phone number was not displayed. Since I was alone, I hung up on him and unplugged the phone so he would be unable to bother us again. I’m calling you from my cell phone.”
After my daughter had called, I quickly returned home. We went together to pick up Nima [our son] from day care. When we were near home, Nima asked where his mother was. I told him that mom would not be home tonight, that she had gone somewhere. His mother being away for a night was not unusual for Nima. However, the thought that his mother might not be there a second night was terrifying.
Tonight is exactly two years since [Nasrin’s arrest]. Mehraveh and Nima have been deprived of their mother’s presence for 740 consecutive nights, not just two nights. Despite all the problems, the children have more or less come to terms with the facts. This is about the strength and resilience of human beings– a fact hatemongers tend to ignore.
Once, when we were returning home from a visit with Nasrin in prison, Mehraveh said: “Dad, the female agents who bring mom into the visit hall are very kind. Today, at the end of our visit, when Nima was saying goodbye to mom, one of the female agents stood in a corner and gently wiped her tears away.”
Written by, Reza Khandan
Translation, Siavosh Jalili
___________________________________________
Translator’s notes
*Dadsara — where the magistrates and prosecutors are stationed. Preliminary investigations and evidence-gathering, and opening case files against defendants take place here.
**Yadegar-e Imam Bridge — In front of Evin Prison.
READ MORE ON NASRIN SOTOUDEH
دو سال از بازداشت بی مرخصی نسرین ستوده گذشت.
همسر نسرین ستوده:
آن روز شنبه بود – 13 شهریور.
نسرین صبح زود رفت دادگاه برای پیگیری پرونده‌ی موکلان‌اش و تا ساعت 10 برگشت.
بدون هیچگونه آمادگی و تدارک برای بازداشت به همراه خانم غنوی که وکیل‌اش بود به محل دادسرا رفتیم. ازدحام بیش از حد مردم در زیر آفتاب داغ در مقابل در ورودی دادسرا, ورود به آنجا را مشکل کرده بود. نسرین موضوع احضارش را با یکی از مامورین در میان گذاشت و به او گفت: ” اینها خودشان منو احضار کرده‌اند و اگر نمی‌توانند شرایط ورودم را مهیا کنند من برمی‌گردم تا اگر خواستند, زحمت بکشند خودشان با ماشین بیایند دنبالم”.
بالاخره آن مامور راه را باز کرد و نسرین در میان ازدحام جمعیت وارد دادسرا شد. او حتی نتوانست با من خداحافظی کند. البته فکر می‌کرد که احتمالا پس از ساعاتی برمی‌گردد. او حتی از بچه‌ها هم خداحافظی نکرده بود.
من بدبین‌تر از او بودم و احتمال می دادم مدتی او را در حبس و انفرادی نگه می‌دارند تا مطمئن شوند فشار بازداشت و دوری از بچه‌ها باعث خواهد شد او از کشور خارج شود.
دقایقی بعد خانم غنوی از دادسرا به بیرون آمد و گفت که به او اجاره ندادند در بازپرسی حضور داشته باشد. اندکی بعد از آنجا رفتیم تا در ساعات پایانی وقت اداری دوباره به آنجا سری بزنیم شاید او را آزاد کرده باشند.
ساعت دو نیم بعد از ظهر بود که به زیر پل یادگار امام رسیدم. در آنجا پدر یکی از موکلین نسرین را دیدم که می گفت: “هرکاری کردم نتوانستم تلفنی از خانم ستوده خبری بگیرم. فکر بیام اینجا تا شاید بتوانم شما را در اینجا ببینم.
او از موضوع احضار نسرین خبر داشت بنابر این از صبح آمده بود آنجا و پشت یکی از ستون‌ها کشیک می‌داده تا شاید به طور اتفاقی ما را ببیند و یا بتواند خبری از او بگیرد.
ساعت حدود سه و نیم بعد از ظهر بود که مهراوه سراسیمه زنگ زد و گفت که: “بابا تلفن خانه زنگ زد و یک آقای بی‌ادبی با تحکم گفت که: “گوشی را بده به بزرگترت. شماره تلفن‌اش هم نیفتاده بود. به خاطر همین من هم که تنها بودم گوشی را قطع کردم و آن را از پریزکشیدم تا دوباره مزاحم نشود. الان هم دارم با موبایل خودم زنگ می‌زنم.”
چند روز بعد که برای پیگیری پرنده‌ی نسرین به دادسرا رفته بودم, اینطور که بازپرس اولیه‌ی نسرین می‌گفت به یکی از همکارانشان گفته بودند که به خانواده‌‌ی ستوده قرار بازداشت‌اش را اطلاع دهید.این تلفن و لحن تهدید‌گونه و ترساندن یک بچه‌ی تنها, در واقع نوعی اطلاع‌رسانی به شیوه‌ی خودشان بوده است.
من خودم را فوری به خانه رساندم و از آنجا به دنبال نیما که در مهد کودک بود رفتیم. نزدیک خانه که رسیدیم نیما سراغ مادرش را گرفت و من گفتم که امشب مامان نیست و جایی رفته است. برای او نبود مادر در حد یک شب اتفاق غیر عادی نبود. ولی حتی تصور این که شب دوم هم مادرش را نبیند هول انگیز بود.
امروز دقیقا دو سال از آن روز سپری شده است. نیما و مهراوه نه تنها در شب دوم بلکه 740 روز است که او را در کنار خود ندارند. مانند خیلی از بچه‌های دیگر.
آنها با وجود همه‌ی مشکلات, کم و بیش با موضوع کنار آمده‌اند.
و این همان قدرت انسان است. و دقیقا همان چیزی است که نفرت گرایان آن را نادیده می‌گیرند.
10 ماه بعد, یک روز هنگام برگشتن از ملاقات, مهراوه می‌گفت: “بابا این خانم‌های مامور که مامان را به محل ملاقات می‌آورند خیلی مهربون‌اند. امروز که نیما داشت با مامان خدا حافظی می‌کرد اون خانم مامور یک گوشه ایستاده بود و آروم داشت اشکهایش را پاک می کرد.
