Δράση Απόδραση
Δράσε επαναστατικά _ Απόδρασε συλλογικά
ΕΚΔΗΛΩΣΗ «ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ» ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΛΑΙΑ!
Το Σάββατο 20/3 στις 7.30 θα γίνει εκδήλωση στο χώρο της κατάληψης Ελαία με θέμα «εκπαίδευση και εξουσία». Θα γίνει προβολή του φιλμ Highschool του Frederick Wiseman, θα ακολουθήσει παρουσίαση της μπροσούρας που δημιουργήθηκε από την ομάδα σχετικά με την εκπαίδευση και στη συνέχεια θα ακολουθήσει κουβέντα περί πραγματικότητας και ουτοπίας στην εκπαίδευση!
Κείμενο για την τέχνη&την πολιτική
[When you hear the word culture,
yοu take out your checkbook]
(συνοπτικό κείμενο για τη σχέση της τέχνης και της πολιτικής)
«…Κι η τέχνη πρέπει, σ’ αυτούς τους καιρούς των αποφάσεων ν’ αποφασίσει. Μπορεί να κάνει τον εαυτό της όργανο µιας µικρής µερίδας ορισµένων που παίζουν τις θεότητες της µοίρας για τους πολλούς και που απαιτούν µια πίστη που πρέπει πρώτ’ απ’ όλα να είναι τυφλή, και µπορεί να σταθεί στο πλευρό των πολλών και να βάλει τη µοίρα τους στα δικά τους χέρια…» Bertolt Brecht
Ο όρος ‘τέχνη’ σήμερα δεν μπορεί να έχει άλλο περιεχόμενο από αυτό που της δίνει εδώ και 200 περίπου χρόνια ο αστικός πολιτισμός: αυτό της αστικής τέχνης. Η αστική τέχνη, αχρωμάτιστη και προταγματικά αταξική, έχει αφομοιώσει τις αξίες του καπιταλισμού και τις έχει ενσωματώσει σε κάθε πτυχή του «καλλιτεχνικού έργου». Σε αντίθεση με την «περηφάνεια» της στρατευμένης τέχνης σοβιετικού τύπου, η δυτικού τύπου τέχνη χαρακτηρίζεται από την «προκατάληψη» προς κάθε υπαινιγμό πολιτικής τοποθέτησης. Ο όρος «στρατευμένη τέχνη» δε θα λέγαμε ότι περιγράφει αυτού του είδους την τέχνη, παρόλα αυτά την χαρακτηρίζει, καθώς αυτή μετουσιώνει τα ιδανικά της καπιταλιστικής ιδεολογίας, όπως κάθε στρατευμένη τέχνη, αλλά εδώ συμβαίνει με έναν μάλλον πιο δυσδιάκριτο τρόπο. Η επαγγελματική προσέγγιση στον «ρόλο» του καλλιτέχνη, η αγοραπωλησία έργων τέχνης, η καλλιτεχνική ελίτ και το φιλοθεάμων κοινό με τις καλλιεργημένες ικανότητες και γνώσεις, αποτελούν απλά ένα δείγμα από τις εξουσιαστικές αντιλήψεις και εμπορευματικές λογικές που χαρακτηρίζουν το υπάρχον σύστημα και που καμία «επαναστατική» τάχα καλλιτεχνική προσέγγιση δεν έχει καταφέρει να ξεπεράσει.
Η φιγούρα του καλλιτέχνη ως μεσσία, που θα απελευθερώσει την ανθρωπότητα από το σκοτάδι της άγνοιάς του, μοιάζει πέρα για πέρα σουρρεαλιστική! Ο καλλιτέχνης εξυπηρετεί είτε την ισχύ του συστήματος, είτε το ναρκισσιστικό του κυνισμό, είτε την κομματική ‘ανιδιοτέλεια’, είτε την ανθρωπιστική ‘αντίσταση του κόσμου της διανόησης’, με μια επαναστατικότητα μακριά και ανεξάρτητα από κοινωνικές σχέσεις και με την προυπόθεση της εξουσιαστικής αποδοχής και κάλυψης.
Η τέχνη είτε θα συναντά το φυσικό της χώρο, την καθημερινότητα κάθε ανθρώπου πέρα από διαχωρισμούς και ανταλλαγές, είτε θα συνδιαλέγεται με το δεσποτισμό της Εξουσίας: αντίτιμα κάθε είδους από την πολιτική και κοινωνική χειραγώγηση, προνόμια και απολαβές από τον εμπορευματικό κόσμο, κομματικές τιμές για διατεταγμένη καλλιτεχνική υπηρεσία, προσωπικός κατακερματισμός, κοινωνικοί διαχωρισμοί και αποκλεισμοί. Στο πλαίσιο αυτό, ο μύθος της μαζικής απεύθυνσης του έργου του καλλιτέχνη καταρρέει: ο ισχυρισμός «όποιοι θέλουν να με ακούσουν, με ακούνε» στην πραγματικότητα σημαίνει «όσοι έχουν να πληρώσουν, με ακούνε».
Από τη στιγμή που το έργο τέχνης απέκτησε οντότητα εμπορεύματος, δεν θα μπορούσε παρά να συνδεθεί με την έννοια της κατανάλωσης. Ως τέτοιο, το έργο χάνει τη βιωματική του υπόσταση, μιας και αφενός δεν υπάρχει κανενός είδους ουσιαστική αλληλεπίδραση μεταξύ δημιουργού και αποδέκτη, αφετέρου με τη μαζικότητα που συνοδεύει, όπως όλα, και αυτό το προϊόν, η τέχνη ως θέαμα έρχεται να υποκαταστήσει το βίωμα. Το θέαμα, αποφορτίζοντας συναισθηματικά τους αποδέκτες του, καλλιεργεί την παθητικότητα και καθιστά θεατές αυτούς που θα έπρεπε να είναι συμμέτοχοι. Με αυτό τον τρόπο, ακόμα και η επανάσταση μπορεί να καταναλωθεί θεαματικά και ακίνδυνα (για την εξουσία) από αυτούς χωρίς καμία πρακτική συνέπεια. Η μετατόπιση της ανθρώπινης ουσίας από το Είναι στο Φαίνεσθαι έρχεται να εκπληρώσει το ρόλο του ρυθμιστή των ανθρώπινων σχέσεων μέσω της προκάτ εικόνας.
Ο κυρίαρχος πολιτισμός κατορθώνει να κρατάει σε ομηρία τη δημιουργικότητα, είτε αυτή εμπνέεται από τις δομές του είτε τις αγνοεί. Ωστόσο, με μία απελευθερωτική προσέγγιση, η τέχνη δεν μπορεί παρά να συνθέτει μία ακόμη έκφανση και δραστηριότητα της καθημερινής ζωής, με τα βιώματα και τις προσδοκίες που τη χαρακτηρίζουν, την πραγματικότητα και το φαντασιακό της περιεχόμενο. Αντιλαμβανόμαστε την τέχνη ως τη διαδικασία με την οποία ένας άνθρωπος παράγει κάτι, προσπαθώντας να διατυπώσει τις σκέψεις ή τις συναισθήσεις του.
Με τους όρους όμως μιας απελευθερωμένης τέχνης, καταλύεται κάθε είδους αυθεντία και απόσταση μεταξύ του δημιουργού και της κοινωνίας. Έτσι, η δημιουργική διαδικασία απεγκλωβίζεται από την άμεση εξάρτηση με τον ρόλο του καλλιτέχνη και στο πλαίσιο της αυτοανάπτυξης της προσωπικότητας, όλοι γίνονται εν δυνάμει δημιουργοί. Μακριά από την καλλιτεχνική επαγγελματική ελίτ, το συνακόλουθο οικονομικό αλισβερίσι, μεσάζοντες και μαικήνες, η τέχνη οφείλει να αποτελεί μία αντι-εμπορευματική ανατρεπτική κίνηση που θα στρέφεται ενάντια όχι μόνο στις συνθήκες αναπαραγωγής των εμπορευματικών σχέσεων αλλά και στην ίδια τη λογική που γεννά το εμπόρευμα. Φυσικό επακόλουθο είναι η ανατροπή κάθε αποκλεισμού που προκύπτει από κάθε ανταλλαγή με βάση οποιοδήποτε αντίτιμο. Ωστόσο, δεν αγνοείται το γεγονός των επιταγών της υπάρχουσας κοινωνίας, που επιβάλλουν την επιβίωση του ατόμου αποκλειστικά μέσω οικονομικών συναλλαγών και καθιστούν δύσκολη την επιλογή για μια εναλλακτικού τύπου έκφραση. Όμως θα πρέπει να οριοθετηθεί η ενδοτικότητα στον εκβιασμό της μισθωτής σκλαβιάς.
Δεν θα έπρεπε να παραλείψουμε να αναφερθούμε στο πλαίσιο παρουσίασης ενός έργου, που, αν και η πρόθεση, ο λόγος και ο τρόπος έχουν μεγάλη σημασία, οι πρακτικές που το περιβάλλουν προωθούν με έναν πιο έμμεσο τρόπο μια συνολικότερη αντίληψη και κουλτούρα. Βέβαια, όπως η τέχνη δεν μπορεί να είναι τίποτα από μόνη της, έτσι δεν μπορεί να είναι τίποτα από μόνος του ένας τόπος, χρόνος ή μια δήλωση παρουσίας. Στόχος σε κάθε περίπτωση είναι η επίτευξη μιας πιο ενεργητικής και άμεσης επικοινωνίας, η αναζήτηση της γενίκευσης της ελευθερίας και της συμμετοχής έξω από λογικές συμβιβασμού, αντίδρασης ή συναίνεσης και η προώθηση της ανατροπής και της ρήξης με κάθε είδους μεσολάβηση (εμπορεύματα-φετίχ, σπόνσορες, κόμματα, ιεραρχίες, θεαματικούς όρους).
perfect stain
(water repellent, polishes and preserves
all smooth leathers, restores color)
Κατάληψη χώρου στο ινστιτούτο ελαίας!
10, 100, 1000 καταλήψεις………………
Ο ασφυκτικός χαρακτήρας της σύγχρονης πόλης οριοθετεί τις ανάγκες, τις επιθυμίες και τις επιλογές των ανθρώπων που την κατοικούν.
Τα σύμβολά της:…εμπορικοί δρόμοι, φωτεινές επιγραφές, τράπεζες, διαφημίσεις, πολυεθνικές, άνθρωποι και εμπορεύματα σε μια φρενήρη κούρσα ανταγωνισμού και καταναλωτικής σχιζοφρένειας.
Ο πολιτισμός της:…μουσεία – καθρέφτες σάπιου πολιτισμού και εθνικής έπαρσης, ναοί – κέντρα πνευματικής χειραγώγησης και οικονομικής εξουσίας, σχολεία – εργαστήρια κατασκευής υπηκόων, χώροι εργασίας- σύγχρονα κάτεργα απομύζησης της ανθρώπινης δύναμης και δημιουργικότητας, αστυνομικά τμήματα – μηχανισμοί βίας και καταστολής, γήπεδα – αρένες εκτόνωσης κοινωνικής οργής, ψυχιατρεία – κελιά εγκλεισμού και βασανισμού ανθρώπων, φυλακές – κολαστήρια σωματικής και ψυχικής εξόντωσης.
Κάθε μετακίνησή μας στην πόλη προσκρούει στους παραπάνω εξουσιαστικούς συμβολισμούς, ενώ κάθε απόκλιση από τις προκαθορισμένες διαδρομές, έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την επισφαλή «κοινωνική ειρήνη».
Η μονοτονία, η μιζέρια και η ανελευθερία είναι το τίμημα που πληρώνουμε, από τη στιγμή που η ζωή έχει ταυτιστεί με την επιβίωση. Οι καθημερινές μας προδιαγεγραμμένες στάσεις στη δουλειά, στο σπίτι, στα διασκεδαστήρια, δεν αφήνουν περιθώριο να συναντηθούμε, να επικοινωνήσουμε, να διασκεδάσουμε, να δημιουργήσουμε, να πράξουμε, μιας και ο χαρακτήρας του δημόσιου-συλλογικού έχει καταστρατηγηθεί από την εξουσία και καθετί λογίζεται ως αυστηρά ιδιωτικό-ατομικό.
Η Κέρκυρα αποτελεί άλλη μια περίπτωση αποθέωσης της ατομικής περιουσίας και της προστασίας της με κάθε τρόπο: κάγκελα, περιφράξεις, κάμερες, σκυλιά, σεκιουριτάδες. Ο θεσμός της ιδιοκτησίας, ως απόρροια είτε εκμετάλλευσης της μισθωτής εργασίας, είτε κληρονομιάς, αποτελεί τη βάση του κυρίαρχου μοντέλου οργάνωσης της κοινωνίας, που αναπαράγει τον εξουσιασμό του ανθρώπου από τον άνθρωπο, αλλά και του ανθρώπου πάνω στη φύση. Η κλοπή, που συνεπάγεται ο θεσμός της ατομικής ιδιοκτησίας, διαιωνίζει την ταξική ανισότητα, εγκλωβίζοντας τους περισσότερους στον εκβιασμό του ενοικίου και αφήνοντας απέξω τους «μη παραγωγικούς», όπως είναι οι άστεγοι, οι άνεργοι, οι μετανάστες, μιας και ο μόνος τρόπος απόκτησης ιδιοκτησίας είναι το χρήμα και ο νόμιμος τρόπος η μισθωτή δουλεία. Ως τραγικό επακόλουθο της τακτικής αυτής, εγκαταλελειμμένα κτήρια αφήνονται να ρημάξουν, ενώ πολλοί άνθρωποι ζουν στους δρόμους.
Μέσα στο πλαίσιο του κοινωνικού συμβολαίου, η ύπαρξη δημόσιων χώρων λειτουργεί ως εξισορροπητικός μηχανισμός απέναντι στο περιφραγμένο και προστατευμένο ιδιωτικό. Αντί, όμως, οι λιγοστοί δημόσιοι χώροι που έχουν απομείνει, να λειτουργούν ως χώροι συνεύρεσης και επικοινωνίας, απαξιώνονται σκόπιμα προετοιμάζοντας το έδαφος για τη μετέπειτα ιδιωτικοποίησή τους (ενοικίαση χώρου σε καφετέριες, πάρκινγκ). Από την άλλη μεριά, οι περιπτώσεις των φροντισμένων και καλογυαλισμένων δημόσιων χώρων αποτελούν, στην ουσία, βιτρίνα ενός τουριστικού προορισμού. Ακόμη και η Σπιανάδα στην Κέρκυρα, που διατηρεί, ίσως, μερικά από τα χαρακτηριστικά ενός σχετικά ζωντανού και «ελεύθερου» χώρου, δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα. Σε τελική ανάλυση, σε όλους τους δημόσιους χώρους, απαξιωμένους ή απαστράπτοντες, ο κοινωνικός έλεγχος είναι διάχυτος, αποκλείοντας τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, όπως είναι οι μετανάστες ή οι κάθε λογής «περιθωριακοί». Η αντιφατική προς τους δημόσιους χώρους έννοια της ανελευθερίας, γίνεται αισθητή με την παρουσία καμερών, μπάτσων και δημοτόμπατσων.
Έτσι, λοιπόν, γίνεται ξεκάθαρο ότι η διαχείριση των χώρων (ιδιωτικών και ψευτοδημόσιων) δεν είναι στα χέρια μας. Κατ’ αντιστοιχία, δομείται και ο χρόνος της καθημερινότητάς μας, αφού εξαντλείται, εξ ολοκλήρου, στο κυνήγι της επιβίωσης. Ο μύθος του ελεύθερου χρόνου καταρρέει, μιας και ό,τι απομένει από την εργασία αναλώνεται στην κάλυψη βασικών αναγκών (φαγητό, ξεκούραση, ύπνος…) και στην προετοιμασία για την επόμενη εργάσιμη.
Ένα παράδειγμα διατάραξης της κανονικότητας χώρου και χρόνου ήταν η εξέγερση του Δεκέμβρη. Η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου ήταν το σπίρτο στη μπαρουταποθήκη της «κοινωνικής ειρήνης». Το ατομιστικό – ιδιωτικό ανατινάχτηκε και ένα άγριο συλλογικό «ΕΜΕΙΣ» ξεχύθηκε στους δρόμους. Ήταν η στιγμή που κατακτήσαμε το χρόνο και το χώρο μας, μέσα από συλλογικά αυτοοργανωμένα εγχειρήματα, που κοινωνικοποιήθηκαν στους δρόμους, στις γειτονιές, στα πάρκα, στους χώρους εργασίας. Έτσι, άνθισε ένα κύμα καταλήψεων, συνελεύσεων γειτονιάς και στεκιών, προτάσσοντας την αυτοδιαχείριση ως έναν άλλο τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας.
Η ανάγκη συλλογικού επανακαθορισμού του χώρου και του χρόνου και, κατ’ επέκταση, η επανανοηματοδότηση της ίδιας της ζωής, είναι και δική μας ανάγκη. Γι’ αυτό, λοιπόν, συμμετέχουμε και εμείς στην κατάληψη του παλιού ελαιοτριβείου του Ινστιτούτου Ελαίας, ενός δημόσιου χώρου εγκαταλελειμμένου και παρηκμασμένου. Ενός χώρου που μπορεί, με συλλογική εργασία και δημιουργικότητα, να μετατραπεί σε έναν ανθρώπινο και ανοιχτό στην κοινωνία χώρο συνεύρεσης, επικοινωνίας, συνδημιουργίας. Ένα ζωντανό κοινωνικό κύτταρο, που δε θα αναπαράγει τις υπάρχουσες εκμεταλλευτικές σχέσεις και δομές. Ένα χώρο αντιπληροφόρησης και δράσης, που θα λειτουργεί με βάση τις αρχές της αυτοοργάνωσης, της αντιιεραρχίας, της αμεσοδημοκρατίας, του σεβασμού, της αλληλεγγύης και της ισότητας. Στον πολιτικό και κοινωνικό αυτό χώρο, όπου, κατά τη γνώμη μας, πρέπει να ζυμώνονται απόψεις και να αφυπνίζονται συνειδήσεις, δε χωρούν θρησκείες, αυθεντίες, ηγέτες, πολιτικάντηδες, μέσα μαζικής εξαπάτησης/εξημέρωσης, φασιστικές και εθνικοπατριωτικές λογικές, ρατσιστικοί, σεξιστικοί και φυλετικοί διαχωρισμοί και πάσης φύσης εξουσιασμοί.
Ως συλλογικότητα πιστεύουμε ότι κανένας/καμία δεν πρέπει να θεωρεί τον εαυτό του/της νέο «ιδιοκτήτη» του χώρου, αλλά πρέπει να επιθυμεί τη χρήση του για την κάλυψη πραγματικών κοινωνικών αναγκών, με όρους αντιεμπορευματικούς. Σε αυτή τη βάση, καθετί – εκδηλώσεις, μπροσούρες, έντυπα – πρέπει να είναι χωρίς αντίτιμο.
Ενάντια στην καθεστωτική εκπαίδευση, στην εμπορευματοποιημένη τέχνη, στη διαμεσολαβημένη ενημέρωση και στη lifestyle οικολογία,
να προτάξουμε την αυτομόρφωση, την αντιπληροφόρηση, την αντιεμπορευματική τέχνη, το σεβασμό και την ουσιαστική επαφή με τη φύση, μέσα από συνελεύσεις, συζητήσεις, βιντεοπροβολές, βιβλιοθήκες, έντυπο υλικό, αφίσες, εκδηλώσεις και ό,τι άλλο μπορεί να «κατεβάσει» ένας ελεύθερος και δημιουργικός νους.
ΔΡΑΣΗ ΑΠΟΔΡΑΣΗ
Δίκη των Λευκιμμαίων αγωνιστών στις 12/11, 9:00
Ολοι- ολες εξω απο τα δικαστηρια Κέρκυρας στις 12/11, 10:00. Αλληλεγγυη στους Λευκιμμαιους αγωνιστες, καμια διωξη για τον αγωνα τους εναντια στο ΧΥΤΑ Λευκιμμης. Αλληλεγγυη στον αγωνα του λαου της Λευκιμμης. (κειμενα σχετικα στην σελιδα 2-3 του μπλογκ)
κείμενο για τις εκλογές
– Γιατί δεν ψηφίζεις; Θα αφήσεις τους άλλους να αποφασίσουν για σένα;
Για ακόμα μια φορά, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να συμμετάσχουμε ευλαβικά στο εκλογικό πανηγύρι. Άλλοτε δημοτικές, άλλοτε βουλευτικές και άλλοτε ευρωεκλογές, «συχνά πυκνά» μας δίνεται η ευκαιρία να επιλέξουμε τους αρχόντους μας μέσα από μια ευρεία γκάμα σχεδίων και χρωμάτων. Ω, τι χαρά που αποχαιρετήσαμε το θεσμό της δουλείας και πλέον απολαμβάνουμε το «δικαίωμα» να διαλέγουμε το αφεντικό μας! (φυσικά το προνόμιο αυτό δεν αφορά τους μετανάστες, τα παιδιά ενός κατώτερου θεού). Προνόμιο βέβαια το ονομάζουν όλοι αυτοί οι οποίοι επωφελούνται από ένα θεσμό που λέγεται αστική δημοκρατία, που σχετίζεται μόνο με έννοιες όπως ο Δήμος και το Κράτος και σε καμία περίπτωση με την περιβόητη κυριαρχία του λαού. Στην αστική δημοκρατία, η κυριαρχία του λαού ταυτίζεται με ένα επετειακό ραντεβού ανά τέσσερα χρόνια μεταξύ των επίδοξων -πλην φιλόδοξων- αφεντάδων και του πολύπαθου –πλην αδιόρθωτου- λαού που προσέρχεται στις κάλπες για να αλαφρώσει τη συνείδησή του και για να ανανεώσει την εμπιστοσύνη του στο καθεστώς, σύμφωνα με τη φιλοσοφία «το μη χείρον βέλτιστον». Στην αναζήτηση του «μη χοίρου», ο σύγχρονος πελάτης-ψηφοφόρος πελαγοδρομεί σε ένα απέραντο χοιροστάσιο. Οι επιλογές έχουν κάπως έτσι: α) νεοφιλελεύθερος φασισμός της μίζας, της μπίζνας και της καταστολής, β) σοσιαλδημοκρατικός φασισμός των βολεμένων βαμπίρ της γενιάς του Πολυτεχνείου, γ) σταλινικός φασισμός με τη βελόνα κολλημένη στο Οκτωβριανό πικάπ, δ) ρεφορμισμός με γενναία δόση lifestyle και ανέξοδη επαναστατικότητα, ε) φασισμός σκέτο. Το μενού επίσης περιλαμβάνει μπόλικη πρασινάδα (βλ. κάθε λογής οικολόγους), μεταλλαγμένους ΚΚΕδες και χρυσά αυγά φιδιού.
Ουσιαστικά, το πλήθος των επιλογών είναι πλαστό και παραπλανητικό. Και λέμε παραπλανητικό γιατί η «ελεύθερη» επιλογή δεν είναι παρά ένας καταναγκασμός από την πλευρά των κυρίαρχων με στόχο την ψευδαίσθηση της συμμετοχής στα κοινά. Η κριτική μας όμως δεν εστιάζει ούτε στον «λιγότερο κακό» αλλά ούτε καν στον καλύτερο δυνατό αντιπρόσωπο. Η κριτική μας στρέφεται ενάντια στον ίδιο το θεσμό της αντιπροσώπευσης, ένα θεσμό που αναπαράγει τις αξίες της ιεραρχίας και ενδυναμώνει τις υπάρχουσες κοινωνικοπολιτικές ελίτ. Η αντιπροσώπευση, πέρα απο τις ιεραρχικές δομές, όμως, οδηγεί σε μια ολιγαρχία που αποκλείει τον άνθρωπο από κάθε διαδικασία συνδιαμόρφωσης και ορισμού της ζωής του. Η άμεση δημοκρατία, που με δυσκολία κανείς συναντά στο λεξιλόγιό του σήμερα, είναι το πρόταγμά μας: θέλουμε μια κοινωνία χωρίς διαμεσολάβηση, στην οποία όλοι συναποφασίζουν.
Παρόλα αυτά, για άλλη μια φορά βλέπουμε τα πάντα να μετατρέπονται σε προεκλογική φιέστα, που, μέσα σ’ όλα, περιλμβάνει εικόνες πάνοπλων κουκουλοφόρων αστυνομικών της αντιτρομοκρατικής να συνοδεύουν 20χρονους δήθεν τρομοκράτες. Γνωρίζουμε,βεβαίως, ότι ο φόβος «πουλάει» πολύ προεκλογικά και ότι δεν θα δίσταζαν να βαφτίσουν τον καθένα τρομοκράτη και να τον συλλάβουν στη συνέχεια, δημιουργώντας οι ίδιοι το «πρόβλημα» και προσφέροντας οι ίδιοι πάλι τη «λύση» του, αποδεικνύοντας στους φοβισμένους νοικοκυραίους πόσο ισχυρό είναι το κράτος και πόσο «ασφαλείς» μπορούν να αισθάνονται κοντά του.
Συνεπώς, ως αναρχικοί-αντιεξουσιαστές βγάζουμε φλύκταινες ακόμα και στο άκουσμα της λέξης εκλογές. Σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής, μαχόμαστε για αξίες όπως η ελευθερία, η αυτοοργάνωση-αυτοδιαχείριση και η αμεσοδημοκρατία. Σε κάθε εργασιακό χώρο, στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στη γειτονιά προτάσσουμε την ισότιμη συμμετοχή σε συνελευσιακές διαδικασίες και τη δημιουργία αντιθεσμών όπως καταλήψεις δημοσίων χώρων, αυτοδιαχειριζόμενα στέκια, πρωτοβάθμια σωματεία, συνελεύσεις γειτονιάς.
– Δεν ψηφίζω! Δεν θα αφήσω τους άλλους να αποφασίσουν για μένα!
ΔΡΑΣΗ ΑΠΟΔΡΑΣΗ
κείμενο πρωτοβουλίας για τους Σέρβους αναρχοσυνδικαλιστές
Στις 10 Ιουλίου ο Θοδωρής Ηλιόπουλος, ένας από τους εναπομείναντες προφυλακισθέντες της εξέγερσης του Δεκέμβρη, ξεκινά απεργία πείνας από τις δικαστικές φυλακές Κορυδαλλού στις οποίες κρατείται. Στις 20 Αυγούστου, μεταφέρεται στο νοσοκομείο Σωτηρία με σαφώς επιβαρυμένη την κατάσταση της υγείας του. Την περίοδο εκείνη κορυφώνονται οι πράξεις αλληλεγγύης προς το πρόσωπό του, όχι μόνο στην ελλάδα αλλά και σε πολλές χώρες του εξωτερικού.
Στο κλίμα των ημερών αυτών, πραγματοποιείται μια δράση στην ελληνική πρεσβεία του Βελιγραδίου, με ελάχιστες υλικές ζημιές. Την ευθύνη της δράσης αναλαμβάνει η οργάνωση «Μαύρος Ήλιος». Αυτό δεν εμποδίζει τη σέρβικη αστυνομία να συλλάβει 6 μέλη της ομάδας «Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία» (σέρβικο τμήμα της Διεθνούς Ένωσης Εργατών) και να τους κατηγορήσει για πράξεις «διεθνούς τρομοκρατίας». Οι συλληφθέντες, αφού βασανίστηκαν στα αστυνομικά τμήματα, κρίθηκαν προφυλακιστέοι για 30 ημέρες.
Με αυτές τις συλλήψεις, το σέρβικο κράτος πετυχαίνει «με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια». Πρώτον να κάνει το «καλό παιδί» στα κράτη-μέλη της Ε.Ε. (πόσο μάλλον στην «ομόδοξη» ελλάδα), με μακροπρόθεσμο στόχο την ένταξή σε αυτή. Δεύτερον πετυχαίνει τη φίμωση των φωνών αμφισβήτησης στους χώρους εργασίας συλλαμβάνοντας στοχευμένα συνδικαλιστές με αντιεξουσιαστικό πρόταγμα.
Εμείς θεωρούμε δεδομένη την αλληλεγγύη μας απέναντι στους έξι συλληφθέντες χωρίς να μας ενδιαφέρει αν είναι «αθώοι» ή «ένοχοι», καθώς οι κρίσεις αυτές γίνονται με όρους αστικής δικαιοσύνης. Οι πράξεις για τις οποίες κατηγορούνται είναι για εμάς ξεκάθαρα πολιτικές: αποτελούν πράξεις πολιτικής αντι-βίας απέναντι στη βία του κράτους που αντιμετωπίζουμε καθημερινά σε όλες τις πτυχές της ζωής μας. Δεν πέφτουμε στην παγίδα να καταδικάσουμε ενέργειες τις οποίες χρησιμοποιεί ο κρατικός μηχανισμός για να κάνει πολιτικές συλλήψεις.
Οι κρατούντες για να διασφαλίσουν την κυριαρχία τους στον κόσμο συνάπτουν διακρατικές συμφωνίες. Απέναντι σε αυτό εμείς προτάσσουμε τη διεθνή αλληλεγγύη.
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΣΕΡΒΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ
ΚΑΝΕΙΣ ΟΜΗΡΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
Αλληλέγγυοι-ες Κέρκυρας
σχόλιο από το indymedia για το τριήμερο της αντισυνόδου στην Κέρκυρα
απολογισμος 3 ημερου;(κριτικά).
καταρχην ενα μεγαλο μπραβο στους συντροφους που οργάνωσαν και ετρεξαν την φαση.ενα μεγαλο μπραβο-ευχαριστω στους λιγους (πλην μαχημους) συντροφους που υποστηριξαν το κάλεσμα με την παρουσία τους (κ οχι μόνο). είναι δημιουργικο να μπορεις να δεις το μερος που δρας,ζεις,δουλευεις καθημερινα, να γεμιζει πνοη αντιεξουσιαστικη,τα μερη που περπατας καθε άλλη μιζερη μερα χρωματισμενα με αναμνησεις κατάληψης,πορειας,συλλογικης δουλειας προς κάτι αποτελεσματικο. ειναι υψιστης σημασιας να θεμελιωνονται σχέσεις,μεταξυ ανθρώπων κατα τ’ αλλα αγνωστων μεταξυ τους, που ομως σου περασαν συντροφικοτητα και ξερουν ,πως κ εσυ με την σειρα σου θα εισαι εκει γ αυτους οταν κριθει σκοπιμο. Προπαγανδιστικα, εκτος απο αυτους που πληροφορηθηκαν για την υπαρξη του εν λογο οργανισμου, νομιζω οτι περασαν μηνυματα και στην τοπικη κοινωνια αλλα και στους αδιαφορους της φασης. Τελοσ, σημαντικο (αρνητικα), ειναι το συναισθημα του περιορισμου.περιορισμου στην δραση αλλα και την σκεψη, λογο ελλειψης κοσμου και οχι διαθεσης.
(100 ανθρωποι χ Διαθεση) – (διμοιριες + ασφαλιτες + υπταμενοι μπατσοι)= αμυνα.
ΠΡΕΠΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ!!
ΕΠΙΘΕΣΗ ΑΝΑΙΜΑΚΤΗ,ΣΤΟΥΣ ΣΑΠΙΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΔΕΣΜΟΥΣ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ.!
ΕΠΙΘΕΣΗ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ,ΣΤΙΣ ΣΑΠΙΕΣ ΙΔΕΕΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΑΠΙΑ ΜΥΑΛΑ ΤΟΥΣ.!
γιατι η ΑΣΦΑΛΕΙΑ τους βρωμισε ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ και η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ τους θυμιζει ΦΑΣΙΣΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ.!
κέρκυρα ΑΝΤΙ Ο.Α.Σ.Ε 2009
