Εκεί είναι και η βαριά ευθύνη του κ. Αλέξη Τσίπρα. Γνωρίζει ο ίδιος ότι φέρει το βάρος μιας ολόκληρης χώρας και μια σημαντικής απόφασης που πρέπει να λάβει. Γνωρίζει ο ίδιος ότι εάν εμμείνει στη σημερινή του αντίληψη δεν έχει πρακτική ελπίδα. Ακόμα και στην απίθανη, πλέον, περίπτωση που ζήσει η Ελλάδα χάριν θαύματος, το θαύμα θα είναι τόσο μικρό και με τόσο μεγάλο κόστος που σύντομα θα καταρρεύσει πάλι. Γνωρίζει ότι ο ίδιος δεν ήταν έτοιμος να κυβερνήσει και στην πράξη έμαθε -με βαρύ κόστος για το λαό του- κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων ετών.
Τον Ιούνιο του 2017 θα συμπληρωθούν πενήντα χρόνια από τον Πόλεμο των Έξι Ημερών και την κατάληψη της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, της Δυτικής Όχθης και των Υψωμάτων του Γκολάν από τον ισραηλινό στρατό. Εκείνες οι έξι μέρες του Ιουνίου του 1967 σημάδεψαν την νεώτερη Ιστορία της Μέσης Ανατολής, τη φυσιογνωμία του ισραηλινού κράτους, αλλά και τη μακρά πορεία του άλυτου Παλαιστινιακού. Αν και η αρχική σκέψη της τότε πολιτικής ηγεσίας του Ισραήλ ήταν να επιστραφούν οι κατεχόμενες περιοχές με αντάλλαγμα την υπογραφή συνθηκών ειρήνης με τις γειτονικές αραβικές χώρες - αυτό συνέβη μόνο με την Αίγυπτο του Ανουάρ Σαντάτ και τη συνθήκη του Καμπ Ντέηβιντ.
Και τότε ερχόμαστε εμείς. Αρχίζουμε τα «Μνημόνια μέχρι να δύσει ο ήλιος», τα «είναι ψεκασμένοι, ζουν ανάμεσά μας, αυτοί έχουν δικαίωμα ψήφου, Κιμ Γιονγκ Ουν πάτα το κουμπί». Διότι είναι εντελώς χαζός όποιος τόλμησε να συζητήσει σοβαρά την περίπτωση Σώρρα, όποιος διανοήθηκε να το ψάξει λίγο μπας και ισχύει. Όχι, δεν θα κάτσουμε να σπαταλήσουμε το σάλιο μας για να πείσουμε τον συμπολίτη μας πως το εγχείρημα του Σώρρα αποτελεί μια τεράστια απάτη. Δεν θα του παρουσιάσουμε τα αδιάσειστα στοιχεία που αποδεικνύουν το μεγάλο πολιτικό ψέμα του Αρτέμη Σώρρα. Θα τον πούμε ηλίθιο και θα τον αγνοήσουμε. Έτσι λοιπόν, σπρώχνουμε τον απελπισμένο πολίτη της Ελλάδας στην αγκαλιά του Σώρρα και του χαρίζουμε την ψήφο του διότι εμείς δεν την θέλουμε.
Το κενό ασϕαλείας στην γείτονα χώρα δημιουργεί και πεδίο ελεύθερων δοκιμών και επιθέσεων από τρομοκράτες, που πιθανώς να εϕαρμόζουν αλλού. Δεν θα απέκλεια μάλιστα μια χημική επίθεση ή επίθεση με ακροβολιστές όπως υποστηρίζει η εϕημερίδα Χουριέτ. Το πρόβλημα που υπάρχει για εμάς είναι το ανοιχτό κανάλι μεταναστευτικών ροών όπου εύκολα κάποιος τρομοκράτης μπορεί να χρησιμοποιήσει για διαϕυγή αν το «κλίμα γίνει θερμό» σε Τουρκία. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως η Ελλάδα συγκαταλέγεται σε χώρες υψηλού κινδύνου από EUROPOL.
Το 1947, ο Αλμπέρ Καμύ εκδίδει το σημαντικότερο -ίσως- λογοτεχνικό του έργο με τον τίτλο «Η Πανούκλα». Το θέμα του βιβλίου είναι μία σαφής αλληγορία για τον όλεθρο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και αποτελεί ένα μανιφέστο ανθρωπισμού, στο οποίο ο συγγραφέας καταγράφει και επισημαίνει τις συνέπειες της εξορίας και του χωρισμού στον άνθρωπο και την κοινωνία του. «Η Πανούκλα», ωστόσο, σήμερα μοιάζει σαν καταγραφή του δικού μας μέλλοντος, δεδομένης της ομοιότητας των κοινωνικών και πολιτικών συνθηκών της εποχής πριν τον πόλεμο και της δικής μας.
Πέραν των μειονεκτημάτων της, η έλλειψη κοινώς αποδεκτών ορισμών έχει ένα σημαντικό «πλεονέκτημα». Απαλλάσσει από την ευθύνη. Η εκάστοτε ηγεσία μπορεί να ερμηνεύσει κατά το δοκούν τις δεσμεύσεις που εμπεριέχονται στο πρόγραμμα της και άρα, επί της ουσίας, να απεκδυθεί της ευθύνης εφαρμογής του. Από την άλλη, ο πολίτης απεκδύεται της ευθύνης επιλογής της ηγεσίας του αφού η γενικότερη ασάφεια του αφήνει περιθώριο να δηλώσει «εξαπατημένος» σε περίπτωση που η επιλογή αποδειχθεί λάθος εκ του αποτελέσματος. Κατ' αυτόν τον τρόπο, η απουσία ορισμών καθιστά την ασάφεια κυρίαρχο παράγοντα στη σχέση της κοινωνίας με την πολιτεία.
Το νέο ελληνικό κράτος, από την πρώτη στιγμή της παρουσίας του στο διεθνές γίγνεσθαι, βάσισε την ύπαρξη του σε διαδικασίες έννομης αρπαγής. Αυτός ήταν και ο κύριος λόγος που ο ελληνισμός εκτός ελλαδικού κέντρου δημιουργούσε πρωτογενή πλούτο, δημιουργική κοινωνικοπολιτική παρέμβαση και πολιτισμό, ενώ στο ασφυκτικό εσωτερικό του επίσημου ελληνικού κράτους κάποιος μπορούσε να επιβιώσει μόνο αποδεχόμενος τις λογικές και τη μεθοδολογία ψωροκώσταινας. Το κράτος αρπακτικό όμως τα δυο τελευταία χρόνια έχει δώσει τη θέση του στο κράτος όρνιο [vulture state].
Στο ερώτημα πώς τα κατάφεραν οι Πορτογάλοι, εκεί όπου εμείς αποτύχαμε, υπάρχουν δύο απαντήσεις. Η οικονομική απάντηση είναι ότι εκείνοι πέτυχαν από τον πρώτο χρόνο του μνημονίου τους μεγάλη και σταθερή αύξηση εξαγωγών και πολύ μικρότερη μείωση επενδύσεων. Οι εξαγωγές ισοφάρισαν μέρος του βάρους της λιτότητας. Η πολιτική απάντηση είναι ότι όταν εκείνους τους βρήκε το κακό, η αντιπολίτευση δεν πήγε Ζάππειο, πήγε συναίνεση. Η τότε συντηρητική αντιπολίτευση δέχθηκε να συνυπογράψει με την κυβέρνηση των σοσιαλιστών το μνημόνιο, με την προϋπόθεση να γίνουν αμέσως μετά εκλογές, ώστε το εκλογικό σώμα να το νομιμοποιήσει και να επιλέξει την κυβέρνηση που θα το εφαρμόσει. Το ακριβώς αντίθετο από ό,τι κάναμε εμείς.
Αυτή η επιθυμία να αλλάξουν προς το καλύτερο τις δικές τους ζωές αλλά και ολόκληρη τη χώρα, χαρακτηρίζει τους 2.000 μαθητές και μαθήτριες Γυμνασίου-Λυκείου από κάθε γωνιά της Ελλάδας, που αποφάσισαν φέτος να δουλέψουν σκληρά και να δημιουργήσουν τη δική τους μαθητική επιχείρηση, τη δική τους σχολική start-up εταιρία, συμμετέχοντας στο παγκόσμιο πρόγραμμα «Εικονική Επιχείρηση», του Σωματείου Επιχειρηματικότητας Νέων/Junior Achievement Greece. Τα παιδιά δημιουργούν τις δικές τους επιχειρήσεις με μεγάλη ευαισθησία και υπευθυνότητα, με το βλέμμα στραμμένο σε προσωπικούς στόχους αλλά και στη βελτίωση της ζωής των συνανθρώπων τους στην τοπική τους κοινωνία αλλά και σε ολόκληρη την Ελλάδα.
Το 2016 ανήκει πλέον στο παρελθόν, αφήνοντας μια όχι και τόσο ευχάριστη γεύση σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Η οικονομική δυσπραγία, οι πολιτικές ανακατατάξεις, η κοινωνική κρίση δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για μια αισιόδοξη ματιά στη ζοφερή αυτή πραγματικότητα. Χωρίς καμία αμφιβολία, η χρονιά αυτή μπορεί να λάβει τον τίτλο «Η χρονιά της τρομοκρατίας». Μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες χτυπήθηκαν, σκορπώντας το θάνατο σε δεκάδες συνανθρώπους μας και βυθίζοντας στο πένθος τις οικογένειες των θυμάτων, ενώ ο φόβος για νέες τραγωδίες εξαπλώνεται με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου.
Ο τίτλος του άρθρου «πεθαίνουν ασθενείς που θα μπορούσαν να έχουν ζήσει» είναι αληθινός αλλά δεν καλύπτεται από τη «μια γυναίκα από τη Ζάκυνθο» που άνευρα αναφέρει για να συνδέσει το θέμα με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αφορά όλους τους προαναφερθέντες. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη πολύ βαρύτερο «φάκελο» από αυτόν που παρουσιάζει η έρευνα του άρθρου: ακόμα δε μπορεί να εξηγήσει το «ρεκόρ» των 197 θανάτων από απλή επιδημία γρίπης στον πιο ήπιο χειμώνα των τελευταίων ετών (2015-16), απώλειες -στην πλειονότητα- νέων ανθρώπων, τη στιγμή που στην παγωμένη Σουηδία οι θάνατοι από τον ίδιο ακριβώς ιό ήταν 30. Οι μισοί σχεδόν πέθαναν αναμένοντας κρεβάτι σε μονάδα εντατικής θεραπείας.
Αναμφίβολα η Ορθοδοξία, με την σύγκληση ύστερα από 114 χρόνια σκληρής και συνεχούς προετοιμασίας για μία Μεγάλη (πράγματι όπως όλοι ευχόμασταν και θα θέλαμε) Πανορθόδοξου χαρακτήρα Συνόδου, -και αντ' αυτής συνεκλήθη εν τέλει εν μέσω αναταραχών, εντάσεων, εγκλήσεων και αντεγκλήσεων, η Σύνοδος των Δέκα, αντί των 14 - Ορθοδόξων Εκκλησιών- έχει περιέλθει σε μια εσωτερική περιδίνηση. Εσωστρέφεια αντί εξωστρέφειας. Σε μια κρίση που αν «ξεφύγει» -και προς στιγμήν μοιάζει να υπάρχει ένθεν της Πόλης και κακείθεν της Μόσχας, αυτοσυγκράτηση- θα έχει και γεωπολιτικές συνέπειες. Αναπόφευκτα και μοιραία.
Όσο η σωρηδόν παραγωγή πτυχίων συνεχίζεται, το αντίκρυσμά τους γίνεται περισσότερο αβέβαιο. Σε κάποια αντικείμενα υπάρχει μαζική μετανάστευση πτυχιούχων, όπως στην ιατρική, όπου η χώρα έχει περισσότερους ιατρούς ανά πληθυσμό παγκοσμίως (7 ανά 1000 κατοίκους) μαζί με την Κούβα. Παράλληλα ο πληθωρισμός ιατρών εξελίσσεται σε κίνδυνο για τη δημόσια υγεία. Ενώ υπάρχουν ελλείψεις σε σημαντικές ειδικότητες, οι περισσευούμενοι ασκληπιάδες θα ασκήσουν συχνά αχρείαστη, επιβλαβή ιατρική λόγω βιοπορισμού ή αθέμιτης κερδοσκοπίας. Π.χ. παρά την οικονομική κρίση κάνουμε 3300% περισσότερες αξονικές τομογραφίες ανά 1000 άτομα από ότι η Νέα Ζηλανδία.
Θυμίζω την ροή των γεγονότων: Αρχές Νοεμβρίου ο κ. Τσίπρας δηλώνει ότι «είναι θέμα εβδομάδων τα χαρμόσυνα νέα για το χρέος». Το Eurogroup της 5ης Δεκεμβρίου εγκρίνει μόνο τα βραχυπρόθεσμα μέτρα που είχαν ήδη συμφωνηθεί το Μάιο, αλλά ταυτόχρονα ζητάει από την τρόικα να προτείνει νέο «κόφτη» για τα χρόνια μετά τη λήξη του προγράμματος, με μείωση συντάξεων και αφορολόγητου ορίου. Η κυβέρνηση γιορτάζει τη «μεγάλη εθνική επιτυχία» για το χρέος (χωρίς πάντως ο κ. Τσίπρας να φορέσει γραβάτα) και ταυτόχρονα εξαγγέλλει παροχές σε χαμηλοσυνταξιούχους. Οι πιστωτές γίνονται έξω φρενών και παγώνουν τη «μεγάλη εθνική επιτυχία». Η κυβέρνηση μετανοεί εγγράφως και υπόσχεται να μην ξαναμοιράσει χρήματα των δανειστών χωρίς να τους ρωτήσει.
Πέμπτο, παρόλο που οι Ρώσοι, στρατιωτικά και επιχειρησιακά, δεν έχουν ανταγωνιστές στη Συρία, η συριακή κρίση αποκάλυψε σημάδια αδυναμίας των ρωσικών ένοπλων δυνάμεων. Αυτή η πραγματικότητα τεκμηριώνεται κυρίως από τα αδικαιολόγητα ατυχήματα στον ισχυρό στρατιωτικό εξοπλισμό που χρησιμοποιήθηκε. Για παράδειγμα, η πτώση δύο μαχητικών στη θάλασσα της Μεσογείου, μέσα σε ένα μήνα επειδή δεν κατάφεραν να προσγειωθούν στο γερασμένο ρωσικό αεροπλανοφόρο Κουζνετσόφ, μας δίνει μια ρεαλιστική εικόνα των πραγμάτων.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ευρωζώνη κινδυνεύουν περισσότερο από τις ακραίες και λαϊκιστικές παρατάξεις των άλλων χωρών, που ζητούσαν έξοδο από την Ευρωζώνη αρκετά πριν το βρετανικό δημοψήφισμα. Σε αυτό το πλαίσιο, οι αγορές έχουν αρχίσει να επικεντρώνονται στις εκλογές της Γαλλίας και πιθανότατα της Ιταλίας το 2017. Έχοντας «καεί» από τα πολιτικά ρίσκα αυτής της χρονιάς, οι επενδυτές δεν έχουν την πολυτέλεια να τα αγνοήσουν την ερχόμενη χρονιά.
Θετικό σενάριο: Η αξιολόγηση κλείνει εντός του 1ου τριμήνου. Η Ελλάδα έχοντας εξασφαλίσει τα βραχυπρόθεσμα μέτρα για το χρέος, λαμβάνει ρητή δέσμευση για μακροπρόθεσμη ρύθμιση με το πέρας του προγράμματος το 2018. Βάσει αυτού καταφέρνει να συμμετάσχει στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης από τον Μάρτιο μέχρι τα τέλη του 2017, το οποίο θα χρηματοδοτεί κάθε μήνα με 600-700 εκατομμύρια τράπεζες και μεγάλες εταιρείες. Παρά την αύξηση φόρων και εισφορών και τη μείωση συντάξεων και ΕΚΑΣ, η οικονομία μπαίνει σε μια κανονικότητα καταγράφοντας επιτέλους ανάπτυξη.
Ένα άπλωμα χεριού στον διπλανό μας! Ένα χάδι, ένα γέλιο, μια καλημέρα από καρδιάς! Ουράνιο τόξο πού; Αν το θελήσουμε... παντού! Εμείς το δημιουργούμε! Κόκκινος ο πόθος μας για λευτεριά! Χρυσαφί το φως της ψυχής μας! Γαλάζιες οι επιθυμίες και η πατρίδα μας! Πράσινοι οι κάμποι και οι ελπίδες μας! Πορτοκαλιά τα δειλινά μας! Πορφυρός ο έρωτας! Ρόδινη σαν μάγουλα παιδούλας η αγάπη! Ουράνια τόξα; Όσα θες! Άπλωσέ τα να φωτίσουν τι μέρες σου και να υποσχεθούν κόσμο που δεν πεθαίνει!
Σταμάτα να κάνεις τα ίδια πράγματα ξανά και ξανά, δίχως να κάνεις ένα διάλειμμα. Ο χρόνος έρχεται που πρέπει να πάρεις μια βαθιά ανάσα, ακόμα και όταν δεν έχεις χρόνο για αυτή. Εάν συνεχίσεις να κάνεις αυτά που έκανες, θα συνεχίσεις να παίρνεις αυτά που έπαιρνες. Μερικές φορές χρειάζεται να αποστασιοποιηθείς από τον εαυτό σου και την ίδια την κατασταση για να δεις τα πράγματα καθαρά.