نه تنها در هند و آفریقای جنوبی، که درجه‌ای از فعالیت سیاسی به سرمایه تحمیل شده و به رسمیت شناخته شده است، تعدادی از احزاب پارلمانی به نام کارگر فعالیت می‌کنند و کارگران می‌توانند، حتی با قتل عامی که از آنها در معادن ماریکانای آفریقای جنوبی شد، با بسیج توده‌ای خود و خانواده‌هایشان، با اعتراض پیگیر، دولت و مٶسسات بین المللی سرمایه را وادار به عقب نشینی کنند و به بخشی از مطالباتشان برسند، بلکه در همان چین هم که هر مبارزه و اعتراضی با مشت آهنین دولت و سرکوب مستقیم از جانب اتحادیه‌های دولتی روبرو هستند، کارگران با دخالت همه جانبه و پیگیر فعالین کارگری، مطالبات خود را به دولت تحمیل کردند.

می توان گفت: جنبش اعتراضی دارد راه می افتد و کشور آبستن حوادث بزرگیست. این را راحت می شود حس کرد. در این وضعیت حساس، توجه مهم و حیاتی اینستکه باید دراینگونه رویارویی ها با حداکثر نیرو و با حداکثر تدارک وارد بشویم و هر سرکوب و بگیر و ببند را به اهرمی برای گردآوری و سازماندهی مستقل تشکلات و شبکه های متصل بهم ، باز با حداکثر حمایت و حداکثر همراهی و پشتیبانی از سرکوب شده ها تبدیل کنیم . تنها از این طریق استکه می توان همین همبستگی را هم به نوبه خود به اهرمی بزرگ برای گسترش جنبش مطالباتی مزد و حقوق بگیران کشور تبدیل نمود!

در شرایطی که حاکمیت و سرمایه، بدترین حملات را به حق حیات و معیشت اردوی کارو به سود سرمایه سازمان می دهد . جنبش کارگری بیش ازهرزمان به اتحاد و همبستگی نیازدارد. مبارزه برای مطالبات کارگری، حق انحصاری هیچ گرایشی نیست و با هیچ میزان فیل هواکنی های رسانه ای هم نمی توان چنین انحصاری را در افکار عمومی القا کرد. این حقانیت را برای خود قائل نباشیم که ما تنها مبارز راه آزادی و حقوق کارگری هستیم و دیگران باید برای ادامه مبارزه ازما کسب تکلیف نمایند یا به ما بپیوندند تا ما رستگارشان نماییم .

موقعیت اعتراضات کارگری بدون شک از هر دوره دیگری بهتر و این اعتراضات وسیع تر شده اند. جمهوری اسلامی با چنگ و دندان و با هر شیوه ممکن جلوی متشکل شدن کارگران را گرفته است تا بلکه جلوی هر چه وسعت بیشتری گرفتن این اعتراضات را بگیرد. این رژیم اما هر کاری که بکند، وظیفه ما در جنبش کارگری پس زدن تعرض این دولت ضدکارگری است که باید راههای گوناگون و بهتری را پیدا کنیم که بر ضعفهای جنبش کارگری غلبه کنیم و راه پیشروی را هموار.

دنیا شاید تنها در دوران جنگ‌های جهانی اول و دوم به اندازه امروز ناامن بوده و جنگ و قتل و قتال در جریان بوده. امروزه، فقط ربع قرن بعد از فروپاشی دیوار برلن و شادی "پایان تاریخ" ایده صلح پایدار و پایان دوره جنگ و دشمنی، جوک بی‌مزه‌ای بیش نیست. و خود فوکویاما از "فروپاشی سیاسی" حرف می‌زند. فروپاشی سیاسی‌ای که از دل دمکراسی و لیبرالیسم شروع شده و جنبشهای عظیم اشغال وال استریت را به دنبال داشته. بحرانهایی سیاسی‌ای که سوسیالیسم و رادیکالیسم را جلو صحنه رانده. فروپاشی سیاسی‌ای که شبحی را دامن زده که دوباره در گشت و گذار است.

اتحاد بین المللی نه تنها کماکان اعتراض علیه حضور نمایندگان رژیم جمهوری اسلامی درمجامع بین المللی و کارگری، از جمله حضور خانه کارگری ها و کانون عالی شوراهای اسلامی و دیگر تشکلات دست ساخت دولتی، را ادامه خواهد داد، بلکه خواهان اخراج این نهادهای وابسته حکومتی از تمامی مجامع بین المللی، اتحادیه ای، سازمان جهانی کار، دبیلیو، اف، تی یو، و یا آی تی یو سی و هر تشکل بین المللی دیگری تحت هر عنوان یا توجیهی می باشد .

واقعیت اینست که تا زمانیکه اجماع محکمی در طبقه کارگر در هر زمینه ای ،از خواست افزایش دستمزد گرفته تا خواست ایجاد تشکل مستقل تا مسائل دیگر،وجود نداشته باشد امکان تغییر وضعیت زندگی ومعیشت کارگران به سختی قابل باور است.ماجرای طومار نویسی هم چند روزی سروصدایی ایجاد می کند و رسانه ها در مورد آن سخن می رانند وبعد بدون دستاوردی تمام میشود.بنظر من باید ازین روشهای کهنه وبدون تنیجه عبور کنیم.بدنبال ساده کردن صورت مسئله نباشیم و شرط انجام هر گونه پراتیک کارگری ،باید با در نظر گرفتن و همچنین درک عمیق تضاد آشتی ناپذیر کار وسرمایه باشد.هیچ تضادی را نمیتوان با خواهش وریش گرو گذاشتن حل نمود.

آقای روحانی؛ کمتر از یک سال از واگذاری شرکت نیشکر هفت تپه به بخش خصوصی می گذرد. درین یک سال اوضاع واحوال ما کارگران به آنچنان وضعیت رقت انگیزی درآمده است که گفتن ندارد. جدا از مسائل مربوط به خصوصی شدن و نبود امنیت شغلی و روانی، تاخیر های مکرر در پرداخت حاصل دسترنجمان که همگی برای ما کارگران مهم و حیاتی هستند با این حال مالکین جدید بعلت نداشتن هیچگونه تجربه ای در زمینه مسائل مربوط به نیشکر، اینده شغلی همه ما در هاله ای از ابهام قرار گرفته است. اینکه نمیدانیم در اینده چه سرنوشتی در انتظار ماست. دست شما درد نکند با این واگذاریتان به بخش خصوصی.

باید بدان بیاندیشیم که جنبش وسیع و سراسری مبارزه برای تأمین اجتماعی همگانی می تواند با بهره گیری از تنش های درونی جمهوری اسلامی ، شرایط مساعدی برای توده ای کردن این خواست حیاتی به وجود بیاورد. جنبش سراسری تامین اجتماعی، با وجود پرچم های رنگارنگ مطالباتی بخش های مختلف مزد و حقوق بگیران بر محوریت منافع عمومی همه لایه های اردوی کار ، آنگاه که توده گیر شود ، مسلماً سلاح بسیار کارآمدی برای عقب راندن و به زیر کشیدن جمهوری اسلامی خواهد بود. این امر آنگاه معنا می یابد که همه لایه های جنبش مطالباتی ما با هم گره بخورند و مبارزه خویش را متحدانه و سازمانیافته و مداومآ به جلو ببرند

همانطوریکه اتحادیه آزاد کارگران ایران در دو بیانیه قبلی خود پیرامون لایحه اصلاحیه دولت بر روی قانون کار خاطر نشان کرده است، دولت روحانی در اقدامی غیر علنی در صدد تصویب لایحه اصلاحیه ای بر روی قانون کار بود و همه نهادهای دست ساز کارگری، سران شان از قبیل محجوب و جلودار زاده و کمیسیون به اصطلاح کارگری مجلس از این مسئله آگاه بودند و نسخه منتشر شده آن بدست شان رسیده بود اما بدنبال افشا این لایحه و انتشار آن از سوی اتحادیه آزاد کارگران ایران در 12 شهریور ماه بود که همه این نهادهای دست ساز و سران شان زبان به سخن گشودند.

اگرچه کانون‌های صنفی برآمده از دوران موسوم به اصلاحات هستند و در دوره‌هایی حتی اصل استقلال این تشکل‌ها با شرکت در انتخابات و جانب‌داری از جریان خاص مخدوش شده است یا برخی از اعضای شاخص کوشیده‌اند در برهه‌ای با شرکت در محافل سیاسی مشکلات صنف را حل نمایند اما درواقع امر مستقل‌ترین تشکل موجود صنفی هستند بخصوص در دو سال اخیر که بیش‌ازپیش برمدار صنفی حرکت نموده‌اند. اگر در دوره احمدی‌نژاد این تشکل‌ها با منع فعالیت روبرو شده‌اند (شکل اول حذف) به نظر می‌رسد در شرایط کنونی با تهدید موازی‌سازی در قالب طرح فانی و مشاورش برای ایجاد نظام صنفی (شکل دوم حذف) و مدیریت کانون‌ها (شکل چهارم) روبرو هستند.

دولت روحانی که بعد از شکست جنبش سبز و در زمانیکه سایه ناامیدی و سکوت بر طرفداران آنها حاکم بود واصلاح طلبان ناامیدانه تلاش می کردند تا با بازسازی توان از دست رفته خود ،دوباره به چرخه قدرت بر گردند و پنجه بر هر دیواری می کشیدند.کمااینکه رد صلاحیت بهت آور هاشمی رفسنجانی می رفت که اندک امیدشان هم از دست برود اما با تایید صلاحیت عارف و روحانی شانس آن را یافتند تا دوباره به صحنه قدرت ورود کنند. جهت یک سو کردن توان خود در انتخابات و پرهیز از هرگونه ریسکی ،عارف از صحنه کنار کشید تا راه برای روحانی باز شود.و این چنین بود که دولت یازدهم با اکثریت نچندان قوی به روی کار آمد.خط مشی این دولت با توجه به نزدیکی به مکتب اقتصادی دولت بااصطلاح سازندگی از قبل آشکار بود.

اعتراضات کارگران پیرامون مسئله حقوق ها و دستمزدهای معوقه طی سال ها ، ماهها ، هفته ها و روزهای اخیر بشکل جدی دهن باز کرده و در همه سطوح خاصه بخش های صنایع ، معادن و بویژه بخش خدمات پرشمار است .
از جمله حوزه هایی که اعتراض کارگران به دستمزدهای معوقه جنبه تقریبا عمومی پیدا کرده است صنایع فولاد سازی در ایران می باشد . روزشمار کارگری ما * نشان می دهد که از حدود چهارسال پیش اعتراضات کارگری بخش صنایع فولادسازی بر محور دستمزدهای معوقه رو به گسترش نهاده است .

حدود سه سال پیش معاون وزیر بهداشت جمهوری اسلامی گفته بود که "٢٤ درصد ایرانی‌ها غذای کافی ندارند." همان زمان یادداشت کوتاهی تحت عنوان "روزهای گرسنگی در ایران" درباره این حقیقتی که از زبان یکی از سران رژیم اسلامی بیان شده است نوشتم. از آن زمان تا امروز ظاهرا شش درصد بر آمار گرسنگان اضافه شده است. خبرگزاری "مهر" روز ٢٨ مرداد نوشت علی‌اکبر سیاری که معاون وزیر بهداشت رژیم اسلامی است، گفته است: "در حال حاضر ٣٠ درصد مردم کشور گرسنه‌اند."

اصلاح قانون کار یکی از برنامه‌های مهم دولت فرانسوا اولاند در چهار سال گذشته برای مقابله با کاهش نرخ سود بوده. رادیو بخش فارسی فرانسه روز ١١ اوت مطلبی دارد تحت عنوان "چه تغییرات مهمی در قانون جدید کار فرانسه مشاهده میشود؟" به این موضوع پرداخته و اهم موارد (اصلاحات) مورد نظر دولت و مورد مخالفت کارگران و اتحادیه‌ها را تشریح کرده است. مطلب فوق اصلاحات وارده به قانون کار را چهار مورد ذکر کرده که دو مورد "زمان و دستمزد کار" و "آسان شدن اخراج کارکنان و کاهش غرامت اخراج" از مهمترین و مورد مشاجره‌ترین موارد بوده‌اند.

می دانیم ، قانون کار فعلی ضعف ها و اشکالات زیادی دارد که نیاز به اصلاح و تغییر در آن را معنی می بخشد. می توان این مهم را تنها با دخالتگری فعالان کارگری و مدافعین حقوق کارگران ، به چارچوب و تنظیمات قابل درنگ بدل نمود . اما این جابجایی در قانون کار موجود ، امروز وسیله می شود که در بسیاری از موارد، کارفرمایان و صاحبان بنگاه ها این امکان را بیابند که با سلیقه و نظر خود و بدون توجه به مفاد قانون کار، نسبت به جذب نیروی کار و امضای قرارداد موقت کاری و سفید امضاء ، تضمینی و برده دارانه همچنان ادامه و اقدام ورزند.

تفاوت عمده در اینجا تفاوت میان میزان ثروت ­اندوزی و آسیب ­رساندن دولتمردان و پیرامونیان رانتخوارشان به "­بیت ­المال مسلمین" نیست، بلکه تفاوت میان میزان انباشت دم افزون سرمایه ­ی ثروتمندان انحصارگر و تهیدست­ترشدن تهیدستان جامعه­ ی ماست که هم ه­روزه با تغییراتی که درقانون کار پدید­می ­آید و پیمانی و موقت کردن استخدامها گسترده ­تر نیز می ­شود.

تجربه آزادشدن- ولوموقت- فعال کارگری جعفرعظیم زاده، در اصل بیرون کشیدنش از لابلای دندان های گره خورده رژیمی که دست اندرکاران بیرحم و دادستانش اعلام کرده بودند که حتی به قیمت مرگش ذره ای عقب نشینی نخواهندکرد، صرفنظر از آزادی یک انسان و یک فعال کارگری که فی نفسه خودهدفی با ارزش است، در عین حال تجربه آموزنده ای برای مدافعان و مبارزان پراکنده و رنگارنگ آزادی و برابری است که چگونه می توانند با رویهم نهادن قطره های کوچک مقاومت و امکانات خود، شطی نیرومند از مقاومت و مبارزه بوجودآورند.

حقوق یک مدیر دولتی که ٢٥٠میلیون تومان بوده است مساوی با حقوق ٢٥٠ کارگری که ماهی یک میلیون تومان حقوق دریافت می کنند. البته آن مدیر حقوقش را قبل از اینکه عرقش خشک شود می گیرد اما در مورد دستمزد کارگر، عرق که خشک شد هیچ، اگر قرار باشد که قبل از حمام وپاک کردن چرک وعرقش، دستمزدش را مطالبه کند، منطقی نیست که حکم شلاق نیز دریافت کند. این تمثیل در مورد کارگران از کار افتاده و بی اعتبارشده است. یعنی پرداخت حقوق قبل از پاک شدن عرق .اما در عمل پرداخت حقوق گاها شده پنج شش ماه بعد از خشک شدن عرق و یا بیشترصورت میگیرد.

هنوز برخي از فعالان كارگري در ايران سازمان جهاني كار را با اتحاديه هاي كارگري يكي ميگيرند، در حالي كه ساختار و هدف شرکت کنندگان نهاد کارگری با خود آی ال او متفاوت است. سازمان جهانی کار نهادی است سه جانبه (دولت، کارفرما و کارگر) که زیر مجموعه سازمان ملل می باشد هرسال نشست سالانه برگزار می کند، نشست های سازمان جهانی کار در چهارچوب مناسبات دولت ( سیاست)، کارفرما (سرمایه) و کارگر ( فرشنده نیروی کار) در چارچوب سیستم سرمایه داری جهانی قرار دارد.

ظرف چند روز گذشته ،همه ما مطلع شدیم که کارخانه قدیمی ارج تعطیل شده است.این مسئله از آن جهت مهم است که کارخانه ارج جز اولین کارخانجاتی بود که تولید کننده برخی از اقلام کالاهای خانگی نظیر کولر و یخچال وغیره در داخل کشور بشمار میرفت. یادم می آید خیلی پیشترها ،یعنی زمانیکه هنوز چهارپنج سال بیشتر،عمر نداشتم کولر ابی خانه ما،ساخت ارج بود. با این حال، دلیل ورشکستگی کارخانجات پرسابقه ای نظیر ارج چیست؟ وچه طبعاتی برروی اقتصاد کشور و زندگی کارگران دارد؟

هدف های عمومی اعتراض همان مختصاتی هست که در "نامه سندیکای کارگران شرکت اتوبوسرانی تهران و حومه..." و هم سازمان ها و احزاب سوسیالیست، تشکل ها و نهادهای همبستگی با جنبش کارگری در خارج از کشور و فراخوان های مشترک آنان و هم فعالین کارگری نظیر محمود صالحی، جعفر عظیم زاده و بهنام ابراهیم زاده و سایرین از زندان در بیانیه ها ، اطلاعیه ها و نوشته های خود تا حال اعلام داشتند.** یکی از محورهای اعتراض اینستکه کسانی که به نمایندگی از طرف طبقه کارگرایران به اجلاس سازمان جهانی کار در ژنو فرستاده شدند،

تشدید بحران اقتصادی و گسترش فروپاشی صنایع و واحدهای تولیدی، به وخامت روزافزون وضع زندگی کارگران منجر شده و اعتراضات کارگری آشکارا افزایش یافته است. اگر منافع اکثریت عظیم کارگران را در نظر بگیریم (خواه منافع آنی و بلاواسطه و خواه منافع درازمدت و تاریخی) این اعتراضات بهتر است هم اکنون در کدام مسیر به حرکت درآید؟ اگر دشمنان طبقاتی کارگران و سیاستمداران آنها و کارفرمایان و نئولیبرال ها و ملاها را فقط یک لحظه کنار بگذاریم و دایره پرسش را فقط به طیف حامیان مبارزات کارگری، جنبش کارگری، احزاب، تشکل ها ونیروهای چپ و کمونیست و سوسیالیست محدود کنیم، چه پاسخی در باره مسیر حرکت خواهیم گرفت؟

در چند روز گذشته حکم شلاق کارگران معدن طلای آق دره در آذربایجان غربی ،طبقه کارگر را در بهت فرو برده است. اینکه چگونه ممکنست عده ای از انسانهای بینوا را فقط بخاطر اعتراض معیشتی ،به شلاق محکوم کرد؟این چگونه تفکریست که به سایر انسانهایی که تنها ثروت و سرمایه ای بجز فروش نیروی کار ندارند این حق انسانی وبدیهی را برای زنده ماندن و بقا نمی دهد؟در حالیکه فروش نیروی کار،یعنی از دست دادن بهترین ساعات زندگی در بهترین روزهای عمر،آنهم تنها برای تامین معیشت زندگی.

انسان در سیستمی که باید تمام قوتش را بفروشد تا لقمه نانی برای زنده ماندن و تجدید قوا به دست بیاورد در واقع زندگی نمی‌کند، بلکه برای ثروت‌اندوزی صاحبان سرمایه فقط زنده است! زیر چکمه‌های سرکوبگران رژیم اسلامی، مسئله حتی دهشتناک‌تر هم شده است. کارگر را به گرسنگی می‌کشند، سرکوب می‌کنند و برایش ادا و اطوار هم می‌آیند. روزنامه "دنیای اقتصاد" در یک خبر گزارشی تحت عنوان "کارگران «قرارداد سفید» امضا نکنند" به نقل از محمد اصابتی، که مدیرکل بازرسی وزارت کار رژیم اسلامی هم هست نوشته است: "عدم تعادل در عرضه و تقاضای بازار کار منجر به وجود پدیده‌ قراردادهای سفید امضا شده است و کارگران مجبور به این امر می‌شوند اما دچار تخلف خواهند شد." در بخش دیگری می‌گوید: "علاوه بر آنکه بازرسان ضابطان دادگستری هم هستند، این بازرسان با امضای وزیر امکان ورود شبانه‌روزی به کارگاه‌های کشور را دارند و در صورت وقوع تخلف گزارشات لازم را به مراجع قضایی اعلام خواهند کرد که مبنای تصمیم‌گیری است."

»  آیا برجام به سرانجام میرسد؟
»  گزارشی از وورکشاپ "ایجاد همبستگی بین‌المللی کارگری:
»  «شب زنده داران»، شکل نوین جنبش ضدسرمایه داری طبقه ی کارگر
»  دراول ماه مه امسال؛ اصلی ترین و مهم ترین وظیفه همه حامیان جنبش کارگری، کمک به سازمان یابی مستقل طبقه کارگر است
»  اول ماه مه ، روزتجلی مطالبات کارگران بالماسکه هفته کارگرخانه کارگری ها
»  زندگی نامه ی آوگوست اِشپیس، از شهدای اول ماه مه
»  پاسخ به پرسش های یک فعال کارگری
»  جای خالی سندیکای کارگران دخانیات
»  نقد یا تخریب تشکل های صنفی
»  سندیکا وشبه سندیکا
»  نامه ای به رئیس جمهور
»  گزارشی از كارخانه فولاد اسفراین
»  " کوه موش زائید"!
»  در باره دستمزد كارگران
»  تشکل های مستقل کارگری نخستین و حیاتی ترین شرط مبارزه برای حداقل دستمزد
»  مغازله امپریالیست ها بر سر زندگی مردم خاورمیانه
»  قهوه میل دارید یا چایى؟
»  کارگران و معرکه "انتخابات"
»  انتخابات پیش رو و بازهم چالش های نظری
»  چگونه می شود به بردگی مدرن پایان داد؟
»  این سرگذشت توست که می گویم!
»  حذف تبصره ۳۳ پیشنویس طرح برنامه ششم توسعه فراربه جلوی علی ربیعی وزیر کار دولت حسن روحانی
»  مرد سالاری
»  کارگران طرح "استاد – شاگردی" را نمی پذیرند
»  درباره ی ایمنی در محیط کار