کمونیستها جانباختگان خود را در هاله ای از تقدس خرافی و مذهبی نمی پیچند، زیرا جانبازی در راه رهایی، لازمه پیروزی طبقه ایی است که هر روز و هر ساعت نوجوانانش، پیرمردان و پیرزنانش و میلیونها زن و مردش در کارخانه، معادن و مزارع و در کل بدویتی که بورژوازی آن را جامعه نامیده است، میمیرند و زنده میشوند.

جانباختگان کمونیست گرامی و فراموش ناشدنی اند، زیرا در راهی تا به آخر جنگیده و باز نایستاده اند که خود گرامی و مقدس است. راه رهایی طبقه کارگر و کل بشریت از نظام استثمار و ستم سرمایه داری و پی افکندن جامعه ای نوین و شایسته انسان آزاد.

اگر کمونیستها در زندگی هر روزه خود آموزگار کارگران در امر انقلاب رهایی بخش کمونیستی اند، کمونیستهایی که قهرمانانه در این راه به استقبال مرگ می شتابند گرامی ترین آموزگارانند.  زیرا آنان استیصال، زبونی و ناتوانی بورژوازی و بی حاصلی دستگاه قهر و سرکوب او را در برابر اراده استوار کارگران انقلابی به روشن ترین وجه به ثبوت میرسانند.