Om netjes aan te sluiten op mijn vorige stukje over de Vlaamse groep Vive la Fête: zondag 31 juli is dEUS-frontman Tom Barman te gast in Zomergasten. In een marathonuitzending van vijf uur (van 20:30 tot 01:30) wordt de regisserende singer/songwriter door schrijfster Connie Palmen duchtig aan de tand gevoeld. Het schijnt dat Palmen in diverse interviews heeft gezegd Barman wel een lekker ding te vinden, dus dat belooft wat.
Een stukje uit het persbericht: ''Tom Barman gunt ons in zijn ideale televisieavond een blik in de wereld van film en muziek met een fragment uit de documentaire Lost in La Mancha over de mislukte poging van regisseur Terry Gilliam om Cervantes' Don Quichot te verfimen. Voor een kijkje achter de schermen van een rockband koos hij voor een fragment uit de muziekdocumentaire Some Kind of Monster (2004) over de hardrockgroep Metallica. Barman laat verder fragmenten zien met onder anderen Koning Boudewijn, Captain Beefheart, Marvin Gaye, Paul Gascoign en Jean-Luc Godard. Ook wil hij nogmaals genieten van een fragment uit de, voor Nederland, traumatische voetbalwedstrijd België - Nederland 1985.'' Na afloop van de uitzending is alle achtergrondinformatie op de Zomergasten-site van de VPRO te vinden.
Aansluitend wordt de door Tom Barman gekozen speelfilm 'Bad Timing' (1980) van Nicolas Roeg uitgezonden. De eerlijkheid gebiedt mij te zetten dat ik van dEUS eigenlijk niets in huis heb; vreemd genoeg wel van bijvoorbeeld Ann Pierlé, Zita Swoon, Soulwax en DAAU. Smaakmaker dEUS is tot nu toe aan mijn aandacht ontglipt, tijd dus om daar eens verandering in aan te brengen. Ik zal ongetwijfeld wel wat fragmenten meepikken, maar eerst gaan vriendin Eva en ondergetekende zondag naar Dierenpark Amersfoort.
Over het algemeen hou ik alle hypes wel zo'n beetje in de gaten. De media-aandacht rond de Vlaamse groep Vive la Fête van een tijdje geleden is echter enigszins aan mij voorbijgegaan. Ik meen me te herinneren begin dit jaar een lyrisch artikel in Oor gelezen te hebben, waarna ik bij mezelf dacht: die groep moet ik eens in de gaten gaan houden. Eerlijk gezegd bleef het tot gisteren bij een gedachte; een kennis kwam aanzetten met 'Nuit blanche', de vierde cd van Vive la Fête, met de mededeling dat dit echt wat voor mij was. En inderdaad, ik vind het leuk!
Danny Mommens, ex-bassist van dEUS, en zangeres Els Pynoo graven ongegeneerd in het electro-verleden van de jaren tachtig (waarbij met name groepen als Visage, Telex en The Human League dienen als inspiratiebronnen, en Els zich laat inspireren door onder andere Jane Birkin en Serge Gainsbourg), en meten zich in de beste new romantic-traditie een hip en modieus imago aan. Bekende couturiers als Walter Van Beirendonck, Dirk Van Saene en Louis Vuiton dragen de groep dan ook een warm hart toe, en zorgden ervoor dat Els en Danny bijvoorbeeld optraden tijdens de Paris Fashion Week.
In ieder geval was 'Nuit blanche' mijn eerste kennismaking met Vive la Fête en de lofi-postpunk-retro-electro-synthpop (jawel!) op het album klinkt erg fijn, hoewel het soms wel wat melig overkomt. Hun nieuwe album 'Grand Prix' is onlangs verschenen, en die ga ik binnenkort maar eens aanschaffen. Op hun officiële site kun je wat videoclips bekijken en een interview beluisteren. O ja, vergeet vooral niet deze open dir te checken...
Sinds de opkomst van p2p-netwerken lees ik regelmatig berichten waarin het downloaden van muziek wordt beschouwd als dé nagel aan de doodskist van de muziekindustrie. Tegelijkertijd duiken er net zo regelmatig artikelen op waarin wordt gesteld dat het downloaden juist bevorderlijk is voor de verkoop van (online) muziek. Uit een onderzoek uitgevoerd door het Engelse bureau The Leading Question blijkt dat mensen die muziek downloaden en verspreiden via p2p-netwerken, in vergelijking met de gemiddelde muziekfan, maar liefst vier keer zoveel geld uitgeven aan legale downloads. Da's toch opvallend.
Het is mijns inziens nog steeds een misvatting dat ieder gedownload album ten koste gaat van de artiest en zijn label. De meeste mensen downloaden simpelweg omdat het mogelijk is. Ik vind Kane bijvoorbeeld een vreselijke band, maar als ik een open dirretje tegenkom met hun nieuwe album, spons ik het zonder problemen binnen. Gewoon omdat ik het kan. Ik zou het album nooit aanschaffen.
De mogelijkheid om muziek te downloaden zorgt er tevens voor dat je muzikale horizon wat wordt opgerekt, en je met nieuwe en interessante muziek in aanraking komt, waardoor de kans groter is dat je meer en breder georiënteerde muziek gaat aanschaffen - zo werkt het in ieder geval voor mij. Als ik wel eens een Free Record Shop of Music Store binnenstap, word ik altijd heel verdrietig van al die bakken met Top 40-cd's. Naar wat minder 'gangbare' genres en artiesten moet je met een vergrootglas zoeken. Afgezien van het feit dat de iTunes Music Store dat rottige aac-formaat hanteert en iTunes verplicht stelt, is het wel een paradijs voor muziekliefhebbers en ben je in ieder geval verzekerd van een goede bitrate. Er kan niet genoeg gedownload worden!
Eerder al was ik vol lof over de muziek van de Amerikaanse zangeres Laura Cantrell. Fijne country, prima geschikt om 's avonds op te zetten tijdens een lange rit over de prairie (of in mijn geval: over de Hoorneboegse heide). Haar vorige albums 'Not the Tremblin' Kind' (2000) en 'When the Roses Bloom Again' (2002) bevatten prachtige liedjes, sober en effectief. Het enige probleem vond ik echter Cantrells lijzige en op den duur nogal eentonig overkomende stem. Blijkbaar heeft ze deze kritiek vaker gehoord, want op haar nieuwe album 'Humming by the Flowered Vine' klinkt ze eigenlijk wel bijzonder fris. Op haar manier dan.
Gebleven zijn de traditionele country-liedjes ('neo-traditionalist country', om het beestje eens een naam te geven), maar Laura Cantrell maakt zo nu en dan een voorzichtig uitstapje naar pop en jazz (zoals in bijvoorbeeld '14th Street' en de Lucinda Williams-cover 'Letters'). Hoewel de vergelijking met Eva Cassidy zo af en toe komt bovendrijven, heeft Cantrell een geheel eigen sound ontwikkeld. 'Humming by the Flowered Vine' klinkt akelig perfect - uitmuntend gespeeld, de covers getuigen van een grondige country-kennis en haar eigen composities zitten prima in elkaar. En toch, zo ongeveer halverwege de cd hoopte ik dat ze eens flink uit de band zou springen en haar keurige imago eens zou laten varen ? perfect en keurig liggen bij Cantrell zo dicht bij elkaar dat 'Humming by the Flowered Vine' er bijna klinisch van wordt. Download openingstrack '14th Street' en oordeel zelf.
Zo af en toe pluk ik lukraak een stapeltje cd's uit mijn kast. Om te luisteren natuurlijk, maar ook om ze direct te rippen en in een heel langzaam tempo mijn cd-collectie te digitaliseren. Ik heb geen haast. Vanmorgen stond ik met 'Eyes on the Waves' in mijn handen, het vierde album van de veel te jong overleden zangeres Karin Meis, beter bekend als Nadieh. Ik had het album al jaren niet meer gehoord, en eerlijk gezegd was ik haar tot mijn schande een beetje vergeten...
Nadieh (haar naam betekent overigens 'roepster' in het Arabisch) maakte in 1986 een vliegende start met haar debuut 'Land Of Ta', waarop ze melancholieke folk mengde met een scheutje wereldmuziek. Wat echter het meeste indruk maakte (op mij dan), was haar warme, donkere stem - zo'n stem om lekker dicht tegen aan te kruipen. 'Land Of Ta' sleepte een Edison en een Zilveren Harp in de wacht en met de single 'Windforce 11' belandde ze hoog in de hitlijsten. Vreemd genoeg slaagde Nadieh er vervolgens niet in door te stoten naar de eredivisie van de Nederlandse popmuziek. Haar (overigens uitstekende) albums 'Company Of Fools' (met een prominente folk-inslag), 'No Way Back' (wat meer rock) en 'Eyes on the Waves' (luister zelf maar, zie onder) werden grotendeels genegeerd door het grote publiek en begin jaren negentig besloot Nadieh zich meer te richten op haar gezin en schreef ze nummers voor onder andere Marco Borsato en Paul de Leeuw. In eigen beheer zag 'On My Own' het licht. Inmiddels was Nadieh ernstig ziek geworden, en op 5 april 1996 overleed ze op 37-jarige leeftijd aan longembolie.
De Nadieh Foundation heeft zich tot doel gesteld de muziek van Nadieh levend te houden, en biedt tevens de mogelijkheid albums na te bestellen. Luister naar enkele nummers van 'Eyes on the Waves'.
Afgelopen weekend bezocht ik samen met vriendin Eva de Parade in Utrecht, een rondreizend theaterfestival. Bijzonder is dat het festival is opgezet als een binnenstebuiten gekeerd circus, met het publiek in het midden en de artiesten er omheen. Na eerder al Rotterdam en Den Haag aangedaan te hebben, was nu Utrecht aan de beurt. De door ons bezochte voorstellingen (en de veel te dure eettentjes, overigens) vonden we maar zozo, maar gelukkig maakte Ellen ten Damme met haar show 'Unbescheiblich Weiblich' veel goed. Ten Damme zigzagt in 45 minuten door honderden jaren Duitse muziekgeschiedenis, van Nina Hagen en Trio tot Brecht en Goethe. Ik was onder de indruk van haar energie, en vooral van de manier waarop zij in de huid kruipt van punkdiva Nina Hagen.
Na afloop van het concert kwam Ten Damme nog even naar buiten om diverse merchandise te slijten, en toen vriendin Eva haar vroeg een poster te signeren (die ik eerder die avond van de muur van het Glorix-toilet had getrokken), riep ze lachend uit: 'Hee, die heb je gejat!', om vervolgens enthousiast het affiche onder te kliederen. Leuk mens. Van 29 juli tot 14 augustus slaat de Parade haar tenten op in Amsterdam.
En om dit stukje life loggen bestaansrecht te geven: op '99X - Everything Alternative' vind je ruim 40 uitstekende mash-ups, waaronder hoogstandjes als Eminem VS Stereo MCs VS The Eagles - 'Just Lose My Mind' en Jet VS Christina Aguilera - 'Dirty Girl'. De downloadsnelheid is meer dan okee, dus sponsen maar!
Volgens de overlevering stapte Ash Ra Tempel-gitarist Manuel Gottsching op een mooie dag in 1974 een muziekwinkel binnen, en terwijl hij aan het snuffelen was door de rekken met platen, werd zijn aandacht getrokken door de muziek die uit de speakers galmde: weirde, psychedelische muziek met heftige gitaarsolo's. Het kwam hem vaag bekend voor en hij vroeg de verkoper om welke groep het ging. 'De Cosmic Jokers,' was het antwoord. Gottschings bestudeerde aandachtig de lp-hoes en tot zijn grote verbazing bleek hij zelf mee te spelen. Hij groef eens in zijn geheugen en heel langzaam begon er iets te dagen.
Begin 1973 had hij 's nachts enkele acid-feesten bijgewoond in de studio van Dieter Dierks. De feesten waren georganiseerd door producer Rolf-Ulrich Kaiser, en naast Gottsching en Dierks, waren ook collega krautrockers Klaus Schulze, Jurgen Dol lase en Harald Grosskopf van de partij. Onder het genot van de nodige geestverruimende middelen werd er wat gepingeld op de aanwezige Moog-synthesizers, gitaren en andere instrumenten die toevallig voorhanden waren. Niemand wist dat Kaiser stiekem een tape liet meedraaien, en de muziek die toen werd gemaakt, maanden later zou uitbrengen op zijn Kosmiche Musik Label als de fictieve supergroep Cosmic Jokers. De sessies bleken genoeg materiaal te bevatten voor vijf albums, die zelfs nog relatief succesvol waren ook (het titelloze eerste album, 'Galactic Supermarket', 'Planeten Sit-In', 'Sci-Fi Party' en 'Gilles Zeitschiff').
Op het laatstgenoemde album was een prominente rol weggelegd voor Kaisers toenmalige vriendin Gille Lettmann (ook wel bekend als Sternenmadchen), die met een lijzige stem vage verhaaltjes vertelde. En dat was de druppel voor met name Klaus Schulze, die naar de rechter stapte en eiste dat de lp's uit de handel werden genomen. Al snel bleek dat Kaiser nog wel wat meer op zijn kerfstok had staan, en om de Duitse autoriteiten te snel af te zijn, vluchtte hij het land uit.
De albums van de Cosmic Jokers mogen dan wel niet helemaal correct tot stand zijn gekomen (Schulze heeft er nog steeds een grondige hekel aan), ze behoren tot de meest vage spacerock die ooit is gemaakt. Download het album 'Planeten Sit-In' (deel 1 en deel 2, wachtwoord chocoreve.blogspot.com) om eens kennis te maken.
De laatste tijd weinig updates op Araglin.nl (voor mijn doen dan); niet omdat ik het niet meer leuk vind, maar omdat ik eigenlijk mijn Farscape-schade aan het inhalen ben. Jaren geleden werd deze geniale Australische SF-serie ook in Nederland uitgezonden, maar na de nodige zender- en tijdstipwisselingen raakte ik de draad kwijt. En dat was jammer, want Farscape is uiterst fijne serie, met intrigerende plotwendingen, leuke personages en uitstekende special effects. En terwijl ik vanavond seizoen 2 afrond (nog twee seizoenen en een miniserie te gaan), moeten jullie je maar vermaken met wat muziek. Ik heb een groot aantal Rapidshare-links verzameld, en een willekeurige greep levert het volgende rijtje op. Leef je uit!
Om te beginnen 'Big Time' van Litte Texas (fijne country-rock, deel 1 en deel 2), het debuut van Nouvelle Vague (wave-klassiekers in een bossa nova-jasje, deel 1 en deel 2, wachtwoord is sth), de grootste hits van The Human League (deel 1, deel 2 en deel 3, wachtwoord is newsguy), 'The Twelve Inch Mixes' van Spandau Ballet (aanrader!, deel 1, deel 2 en deel 3), het debuut van A Flock of Seagulls (eveneens zeer aan te raden, deel 1, deel 2 en deel 3), 'Nirvana Cafe' van Karunesh (uiterst plezierige new age/wereldmuziek, deel 1 en deel 2), Zuco 103's 'Outro Lado' (deel 1 en deel 2, wachtwoord is chill), 'Matter + Form' van (deel 1, deel 2 en deel 3, wachtwoord is krid) en 'FuturePerfect' (zipje) van VNV Nation. Tot slot nog wat open dirretjes: 'Nuit blanche' van Vive la Fete, Eminems 'Marshall Mathers LP' en 'Encore', 'Unknown Pleasures' van Joy Division, het debuut van Miss Kittin & The Hacker (check de parent voor de rest van de Kittin-albums), in deze dir het complete oeuvre van de Duitse electroformatie :Wumpscut: en als toetje Kraftwerks 'Minimum Maximum'. As always: zolang de bandbreedte strekt!
Sommige groepen schijnen verborgen boodschappen in hun muziek te stoppen. Hoewel ik daar zelf zo mijn twijfels over heb, zijn er talloze mensen die hun avonden vullen met het achterstevoren draaien van muziek, in de hoop een geheimzinnige boodschap op het spoor te komen. Berucht zijn de Beatles, die volgens hardnekkige geruchten lieten doorschemeren dat Paul McCartney was overleden/vermoord en vervangen door een dubbelganger (flauwekul overigens; op Snopes.com wordt deze theorie nauwgezet ontkracht), en de zelfmoordboodschappen die onder andere Slayer en Black Sabbath in hun nummers zouden stoppen.
Lange tijd dacht ik dat het allemaal lariekoek was, totdat ik op een onheilspellende link stuitte en de vage contouren van een sinister plan zichtbaar werden. De vrolijke Vlaamse meiden van kleuterpoptrio K3 blijken namelijk helemaal niet zo lief en onschuldig te zijn als algemeen wordt aangenomen. Middels sublimale boodschappen worden de zaadjes van hun ideologie van list en bedrog in de hartjes van nietsvermoedende kinderen geplant. K3 op een laag pitje vanwege de zwangerschap van Kristel? Welnee, vanuit een ondergrondse bunker diep in de Belgische binnenlanden wachten K3 en de kwaadaardige Studio 100-baas Gert 'Krimson' Verhulst op het juiste moment om de doodsklokken te luiden en de aarde in een orgie van geweld en rampspoed te storten.
Luister zelf naar de verborgen boodschap in het ogenschijnlijk onschuldige 'Oma's aan de top', en ontdek hoe een grote massamoord wordt beraamd (en als deze link al een baard heeft van hier tot Tokio - who cares).
Ik was de dames van Bananarama al een tijdje uit het oog verloren, maar dankzij Drijfzand ben ik weer helemaal op de hoogte. Keren Woodward en Sarah Dallingaat gaan alweer een tijdje als duo door het leven; Siobhan Fahey verliet Bananarama in 1987, trouwde met Dave Stewart en dook vervolgens op als de helft van Shakespear's Sister (wat is daarmee gebeurd trouwens?). In ieder geval, Woodward en Dallingaat brengen volgende week hun nieuwe single 'Move in my direction' uit, en ter gelegenheid van dit heuglijke feit heeft hun website een nieuw hip Flash-jasje gekregen. Aardig is de clipsectie, vooral de oude fragmenten uit de jaren tachtig, en de afdeling met covers van oude muziektijdschrifen.
Opvallend is dat Keren en Sarah (naast het feit dat ze er nog bijzonder appetijtelijk uitzien) vooral lijken te teren op oude successen (en hun hits als 'Robert DeNiro's Waiting', 'Guilty' en 'Cruel Summer' nu in een afgrijselijk house-versie ten gehore brengen), en zich lijken te willen profileren als een cultgroep uit de jaren tachtig - met een dito doelgroep. En hoewel Bananarama misschien wel de meest succesvolle Engelse meidengroep van de jaren tachtig is, hebben ze verbazingwekkend weinig indruk weten te maken - met dank aan producerstrio Stock, Aitken & Waterman.
Een bezoekje aan hun site heeft echter één nadeel: je komt er gelijk weer achter wat voor een oude lul je eigenlijk bent... Ik ben eens in mijn archieven gedoken en heb twee Bananarama-hits afgestoft: 'Cruel Summer' en 'I Heard a Rumour'. (O, en nog twee leuke muziektriviantjes: hun eerste single 'Aie A Mwana' werd geproduceerd door Sex Pistols-drummer Paul Cook, en de naam Bananarama is ontleend aan het Engelse kinderprogramma The Banana Splits, gecombineerd met het Roxy Music-nummer 'Pyjamarama'.)
Op zoek naar een leuk concert snuffelde ik lukraak door Ticketservice en tot mijn grote vreugde stuitte ik op de black metal-groep Gorgoroth. De vier Noren spelen op 25 november in het Rotterdamse Nighttown en ik heb er nu al zin in. Gorgoroth bestaat al sinds 1992 en maakt onvervalste black metal. En ze zijn heel eng. Op hun site wordt niet op een pentragram meer of minder gekeken, om nog maar te zwijgen over de emmers met corpse paint. De songteksten gaan over dood, vernieling en satan. Op muzikaal gebied weten de Gorgoroth-leden King, Kvitrafn, Gaahl en Infernus geen potten te breken; zanger Gaahl klinkt alsof hij zojuist een handje scheermesjes heeft ingeslikt en al gorgelend poep staat te scheppen en de overige bandleden smeren alles onder met een onwijs smerige gitaarbrei. Het leukste is eigenlijk de live show.
Ik kwam de groep vorig jaar op het spoor toen Gorgoroth tijdens een optreden in Krakow katholiek Polen in rep en roep zette; van het desbetreffende optreden werden opnames gemaakt voor een dvd, en om de sfeer er een beetje in te krijgen was rond het podium een dozijn schapenkoppen op staken geplaatst, de boel opgefleurd met satanistische symbolen en hingen er twee mannen en twee vrouwen met een kap over het hoofd naakt op een kruis. Vanzelfsprekend vloeide er het nodige bloed (van schapen wel te verstaan). Tijdens het optreden raakte een van de gekruisigde modellen buiten bewustzijn en moest worden afgevoerd met een ambulance. De organisator wilde de show eigenlijk halverwege stopzetten, maar was bang dat de honderden met bloed besmeurde fans zich tegen hem zouden keren. Gorgoroth werd door de Katholieke Kerk beschuldigd van blasmefisme, de Poolse politie startte een onderzoek wegens dierenmishandeling - alles liep echter met een sisser af. Ik ben benieuwd hoe de show er nu uitziet.
En trouwens, check de linkpagina van Gorgoroth eens; naast alle obligate vage links zag ik tot mijn grote verbazing en hilariteit ook een link naar de homepage van Michael Jackson.
Tot op zekere hoogte is het erg plezierig om te weten wat je van een artiest kunt verwachten. De Engelse new age-muzikant Medwyn Goodall maakt het echter wel heel bont; al sinds begin jaren negentig brengt hij in een gestadig tempo albums uit (de teller staat nu op ruim zestig), en alles klinkt wel ongeveer hetzelfde. Geen groot probleem - je weet in ieder geval wat je in huis haalt: rustige, instrumentale muziek, met de nodige percussie, fluiten en exotische instrumenten, en zo af en toe wat natuurgeluiden. Ideaal om op te zetten als je eens zin hebt in totale niets-aan-de-hand-muziek.
Medwyn Goodall componeert, produceert en speelt al zijn muziek zelf, en laat zich voor zijn albums vaak inspireren door thema's als de Arthur- en Atlantis-legende, de oude Maya's en Keltische mythen en sagen. Het onderwerp dient voornamelijk als 'kleuraccent'; zo is op bijvoorbeeld 'Land of the Inca' de hoofdrol weggelegd voor de panfluit, terwijl percussie centraal staat op 'Great Spirit' en 'King Shaman'. Enkele jaren geleden richtte Medwyn samen met zijn vrouw Wendy het label MG Music op, niet in de laatste plaats om zijn constant groeiende discografie aan de man te kunnen brengen.
Hoewel Medwyn Goodall natuurlijk wel een ontwikkeling heeft doorgemaakt (zo bestaan zijn vroege albums voornamelijk uit gitaarimprovisaties ondersteund door een ritmetrack en wat synths, terwijl hij later wat meer de wereldmuziekkant op gaat), is zijn voorspelbaarheid zowel zijn sterke als zwake punt. Maar misschien verwacht ik wel te veel; getuige de verkoop van twee miljoen cd's lusten zijn fans wel pap van zijn muziek. Ik heb zelf zo'n tien cd's van Medwyn Goodall en vind het wel even goed zo... Luister naar 'Eyes of Heaven', het openingsnummer van 'Moon Godess' uit 1996.
Eigenaardig: de cd-recensies op Planet.nl (en vooral die van Miriam Notenboom, het lijkt wel alsof zij gewoon niet van muziek houdt) moet ik eigenlijk omgekeerd lezen. Als de Planet-recensenten een album de grond in boren (wat vaker wel dan niet het geval is), is de kans groot dat ik het een goed album vind. Het was me al eerder opgevallen, maar nu ik de recensie van de Kaiser Chiefs op Planet lees ('Als er buiten het eigen grondgebied volksstammen voor de op de been komen, dan zal het toch meer met de begeleidende mediahype te maken hebben dan met de duurzame betekenis van de liedjes') begin ik er een zekere wetmatigheid in te ontdekken. En het is nog handig ook: albums die de positief worden beoordeeld, hoef ik in ieder geval niet te beluisteren. Dat scheelt.
In ieder geval: de Kaiser Chiefs (de naam is ontleend aan een Zuid-Afrikaans voetbalelftal) is een jong Engels bandje uit Leeds, dat mee surft op de retro-wave-golf, maar daar toch een eigen draai aan weet te geven. Nu eens geen invloeden van The Cure, The Smiths, New Order of Duran Duran; de groep produceert een aanstekelijke potpourri van Madness, The Clash, David Bowie, The Jam en zelfs een flinke scheut Blur - en dan net iets scherper en puntiger gespeeld. Energieke en aanstekelijke rocknummers (zoals 'Everyday I Love You Less And Less') worden op hun debuut 'Employment' afgewisseld met wat rustiger tracks, en juist de variatie maakt het album erg sterk. De teksten van zanger Ricky Wilson behandelen onderwerpen uit het dagelijkse leven; 'I Predict A Riot' gaat bijvoorbeeld over het feit dat de kans groot is dat je na een avondje stappen op de EHBO-post belandt. Verwacht dus geen diepgravende onderwerpen - de Kaiser Chiefs maken lol en dat is duidelijk te horen.
Op hun website kun je wat samples beluisteren en de clip van 'O My God' bekijken. Luister, om eens kennis te maken, naar 'I Predict A Riot'.
Eind jaren tachtig (zo'n beetje tijdens de opkomst van de house), luisterde ik 's avonds vaak naar de diverse piratenzenders die toen welig tierden. In het weekend stemde ik regelmatig af op een of andere zender uit Almere, waar constant acid, italo en house werd gedraaid - in die tijd was dat nog heel bijzonder. Kratarknathrak wees me op de Duitse site Gomma, met tal van obscure mixen (klik op de hoofdpagina, selecteer Mixtapes/video's en vervolgens DJ Mix). Ik heb er lukraak enkele gedownload, en het klinkt allemaal best okee - ik krijg er zowaar een heus piratenzendergevoel van. Aangezien er geen aanvullende informatie wordt gegeven, heb ik geen idee waar ik nu precies naar heb geluisterd. Liefhebbers van vroege house, italo en vage electronica moeten zeker eens lekker gaan sponsen.
En als je hier niet zo voor in de stemming bent, breng dan eens een bezoekje aan Space Age Pop, waar je een schat aan informatie vindt over exotica, lounge en space age pop. Het leukste is de natuurlijk de gratis muziek, met onder andere 'Alfred, the King of Disco' (Dick Hyman), 'Middle East Mambo' (David Carroll and his Orchestra) en een bizarre uitvoering van Wagners 'Ride of the Valkyrie' (Stan Kenton and his Orchestra). En om je weekend helemaal goed te beginnen: download de concertregistratie van Pink Floyds 'Dark Side Of The Moon' (inclusief artwork), uitgevoerd in november 1974 in het Londense Wembley-stadion, of de cd-box 'Join the Dots - B-Sides and Rarities' van The Cure. De vier cd's worden aangeboden in 16 zip-bestanden, die via Rapidshare te downloaden zijn. Het kan dus wel even duren voordat alles compleet is.
De mannen van Hayseed Dixie weten hoe ze een feestje moeten bouwen. Na eerder klassiekers van onder andere AC/DC en Kiss in een vrolijk 'rockgrass' jasje te hebben gestoken, pakt de groep het op hun nieuwe album 'A Hot Piece of Grass' ietwat anders aan. Niet op muzikaal gebied, maar wel wat betreft de coverkeuze. Mocht je opeens vrezen voor een radicale stijlverandering, wees gerust: de hillbilly-uitvoeringen van Black Sabbath ('War Pigs'), Led Zeppelin ('Black Dog'), AC/DC ('Whole Lotta Love') en Van Halen ('Runnin' with the Devil') klinken als vanouds (erg goed dus), maar Hayseed Dixie blijkt opeens ook uit de voeten te kunnen met eigentijdse muziek, getuige de meesterlijke covers van Franz Ferdinand ('This Fire'), Outkast ('Roses') en Green Day ('Holiday'). En alsof dat nog niet alles is, staan er ook nog acht eigen composities op het album (veelal geschreven door frontman Barley Scotch).
De leden van Hayseed Dixie mogen er dan wel uitzien als een stelletje boerenpummels, spelen kunnen ze als de besten; alles klinkt energiek en swingt als een trein. In de meeste artikelen over de groep (die naar eigen zeggen afkomstig is uit Deer Lick Holler, 'deep in the heart of the Appalachia') wordt een beetje besmuikt geniffeld, alsof je de lollige muziek van Hayseed Dixie eigenlijk helemaal niet leuk mag vinden. Welnu: ik ben een fan en schaam me nergens voor! Bekijk de videoclip van 'Roses' via deze site en luister naar 'This Fire' en 'Moonshiner's Daughter'.
Een van de meest vreemde Engelse groepen uit de jaren zestig is ongetwijfeld The Incredible String Band. De groep vierde hun grootste successen tijdens de hoogtijdagen van de flower power, en werd door liefhebbers van psychedelische muziek op handen gedragen. The Incredible String Band experimenteerde volop met exotische muziek uit het Midden-Oosten, gecombineerd met traditionele Engelse en Schotse folk en Amerikaanse bluegrass. En dat leverde een bijzonder geluid op, zeker voor die tijd.
De grote doorbraak kwam met hun ambitieuze derde album 'The Hangman's Beautiful Daughter' uit 1968. Mike Heron en Robin Williamson, de oprichters van de groep, leefden zich uit op onder andere sitars, gimbri (een soort Arabische viool), mondharpen, panfluiten en een chahanai, staken ondertussen nog maar eens een jointje op, vroegen hun vriendinnen om eens mee te zingen en sleutelden al improviserend het album in elkaar. Verbazingwekkend dat 'The Hangman's Beautiful Daughter' toen zo'n succes was; als je het album nu beluistert, klinkt het meer als een eigenaardige en onsamenhangende collage, met tal van wereldvreemde ideeën en songteksten waar ik eerlijk gezegd geen chocolade van kan maken - kortom, iets dat alleen in de psychedelische jaren zestig gebrouwen kon worden. En tegelijk ontdek je waar bijvoorbeeld The Rolling Stones ten tijde van 'Their Satanic Majesties Request' de mosterd vandaan haalden.
Na een niet zo bijzonder geslaagd optreden op Woodstock en een tegenvallend vierde album, besloot The Incredible String Band zich meer te richten op theatrale rock, maar dat was geen succes en in 1974 viel de groep uit elkaar. Dertig jaar later werd de draad weer opgepakt, en de formatie tourt nu nog steeds - hoewel Robin Williamson ontbreekt.
Luister naar de openingstracks 'Koeeaddi There' en 'The Minotaur's Song' van 'The Hangman's Beautiful Daughter' (zipje, 12 MB). Eens zien of ik mijn waterpijp nog kan vinden op zolder..
Ik maak ongetwijfeld een aantal mensen heel erg blij met een paar leuke gratis en volledig legaal te downloaden neofolk-verzamelaars. De Italiaanse website #neo-folk heeft na 'Ny Regret Du Passé, Ny Peur De L'Avenir...' (nog steeds te downloaden, scroll naar beneden) wederom een compilatie online gezet: 'Ad Perpetuam Gloriam'. In het zipje van 132 MB vind je tracks (en de hoesjes in hoge resolutie) van onder andere Foresta di Ferro, Bain Wolfkind, Parzival, Storm of Capricorn, The well of Sadness en Fin de Siècle, goed voor een uurtje vage ambient en neofolk - altijd leuk om je buren eens flink de stuipen op het lijf te jagen en je muzikale horizon eens grondig uit te rekken. De Duitse muzieksite Lichttaufe biedt eveneens een gratis verzamelaar aan, met nummers van onder meer In Gowan Ring, Neither Neither World, Martyn Bates en In My Rosary. Je moet je wel eerst registreren om in de downloadsectie te kunnen geraken. Het registreren is gratis, dus dat scheelt. Overigens staat de verzamelcd van de Duitse neofolk-site Neo-form nog steeds online, met artiesten als HERR, Von Thronstahl en Cawatana.
En als je je muziek iets harder wenst (en nog steeds aanstuurt op een slepende burenruzie), sla dan je slag met Italian Body Music, volume 1, 11 tracks van diverse Italiaanse EBM-artiesten, waaronder Syrian, XP8 en Blank. Met dank aan Hans D. van het onvolprezen Funprox- ik heb de meeste links schaamteloos gekopieerd netjes van hem overgenomen.
Vier maanden geleden schreef ik over de fijne 80's-verzamelaar '12''/80', een driedubbelaar die tot aan de nok toe gevuld is met 12-inches en extended versions uit de jaren tachtig, hét gouden decennium van de 12-inch. En nu ligt alweer deel 2 voor mijn neus. Opnieuw drie cd's met tracks die aan de vergetelheid zijn ontrukt. Om met het goede nieuws te beginnen: onder de 35 tracks bevinden zich talloze pareltjes. Wat te denken van bijvoorbeeld The Simple Minds' 'New Gold Dream', 'Imagination' van Belouis Some, 'Labour Of Love' van Hue & Cry, Haircut 100's 'Favourite Shirts (Boy Meets Girl)', 'Killing Moon' van Echo & The Bunnymen, 'Peek A Boo' van Siouxsie & The Banshees en als kers op de taart een kwartier durende versie van Yello's 'The Race'. Fijne nummers en zeker in een extra lange uitvoering.
Het slechte nieuws is dat de compilatie niet op alle fronten geslaagd is. Het lijkt erop alsof de samenstellers talloze mailtjes hebben gehad van mensen die weliswaar zeer te spreken waren over het eerste deel, maar zich afvroegen waarom er zo weinig échte hits op stonden. De klant is koning, zullen ze bij de platenmaatschappij hebben gedacht. De lange versies van met name 'The Reflex' (Duran Duran), 'Axel F.' (Harold Faltermeyer), en 'Need You Tonight' (INXS) zijn helaas niet alleen behoorlijk overbodig, ze zijn bovendien ook uitermate slecht. Ik moet natuurlijk niet zo zeuren, want compilaties als deze vind je niet zo vaak. Aanbevolen kost voor 80's-fans derhalve. Bestellen doe je via Play.com.
Als ooit het einde der tijden aanbreekt, als de Ruiters van de Apocalyps demonisch schaterlachend door de straten marcheren, zou het wel een goed idee zijn om het Frans-Zwiterse gezelschap Elend de begeleidende soundtrack te laten verzorgen. De groep maakt volstrekt eigenzinnige muziek, waar je overigens wel voor in de stemming moet zijn (zo 's ochtends vroeg lijkt me bijvoorbeeld geen goed idee). Elend bestaat uit Iskander Hasnawi, Sebastien Roland en Renaud Tschimer (aangevuld door zangeressen Eve-Gabrielle Siskind en Nathalie Barbary), die zich begeven in het schemergebied tussen avant-garde, dark ambient en neo-classical en zich zwaar laten be?nvloeden door Christelijke religie en de zwarte romantiek.
Hun albums 'Lecons de Ténèbres' (1994), 'Les Ténèbres' du Dehors' (1996), 'Weeping Nights' (1997), 'The Umbersun / Au tréfonds des Ténèbres'' (1997) en 'Sunwar the Dead' (2004) mogen dan wel misschien hoogst chaotisch en verwarrend overkomen (met een hoop geschreeuw en gejammer), achter alles schuilt een zorgvuldig georkestreerde bedoeling. Zo is het debuut 'Lecons de Ténèbres' een muzikale weergave van de drie missen en de bijbehorende rituelen (de 'Officium Tenebrarum') die voorafgingen (of voorafgaan, ik weet niet of deze missen nog worden uitgevoerd) aan Pasen. Tijdens deze ceremonieën werd al het licht gedoofd, behalve een enkele kaars die verdekt stond opgesteld en het altaar verlichtte. Aan het eind van de mis ontstond er (gespeelde) paniek en tumult - symbool van de verwarring na de dood van Christus. De laatste kaars werd vervolgens gepresenteerd als teken van wederopstanding. Elend geeft echter een nogal sinistere draai aan het geheel door dit laatste element te veranderen in een afdaling in de duisternis, en te verwijzen naar de rebellie en val van aartsengel Lucifer.
Achter 'The Umbersun' schuilt een net zo intrigerend concept, waarbij (heel kort door de bocht) het boek der Openbaringen centraal staat, en het koor der engelen en het koor der hellewezens commentaar geven op alle gebeurtenissen (net zoals in de oude Griekse tragedies). Het voert te ver om alles uitgebreid te analyseren, voor meer informatie verwijs ik je graag naar hun website. En als je eens wilt horen hoe dat nu allemaal klinkt, download dan 'Du Tréfonds Des Ténèbres' (15 MB), de openingstrack van 'The Umbersun'.
Als ik ergens een bak zie staan met cd's in de uitverkoop, moet ik altijd even kijken. In de meeste gevallen tref je de grootst mogelijke meuk aan (vaak de nodige beroerde verzamel-cd's), maar af en toe stuit je op een juweeltje. En daar doe je het natuurlijk voor. Zo struinde ik onlangs door de uitverkoopbakken van het Utrechtse Plaatboef en tussen een van de laatste cd's die ik door mijn handen liet gaan, zat een in eigen beheer uitgebracht album van Mycelium uit 1995. Op de voorkant zag ik een vrolijk middeleeuws uitgedost gezelschap en de tracks op het album bestonden volgens mij uit oude volksliedjes. Voor een zacht prijsje nam ik de cd mee naar huis, om vervolgens een aangenaam half uurtje te beleven.
Mycelium (afkomstig uit Deventer) laat oude tijden herleven met aanstekelijke eet-, drink-, en minneliederen. De gebruikte instrumenten zijn behoorlijk onalledaags. Zo komen onder meer een foekepot (een pot met een vlies erover gespannen; door het midden van het vlies wordt een stokje gestoken, en door hieraan te draaien ontstaat een eigenaardig hijgend geluid), een rasp, doedelzak en lepels voorbij. De liedjes op het titelloze album zijn honderden jaren oud en het is grappig om te merken hoe wat oudere mensen 'Wij zijn al bijeen (de kadullekes)', 'Moeke, doar staait 'n vrijer', 'Gij zijt mijn lieveken' of 'Geeft wat om den rommelpot' moeiteloos mee kunnen zingen.
Meer informatie over Mycelium (de naam verwijst overigens naar een dun net van schimmeldraden, dat ontstaat uit de gekiemde sporen van paddestoelen) heb ik niet kunnen vinden, maar volgens boekingskantoor De Speelman is de groep nog steeds actief. Download de cd via Rapidshare (klik op Free en wacht enkele seconden) en laat je meevoeren naar lang vervlogen tijden...
Dat metal-liefhebbers argwanend in de gaten worden gehouden door diverse religieuze groeperingen (zie mijn log over het Waldrock-festival) is tot op zekere hoogte wel te verklaren. Hoewel slechts een klein aantal bands zich bezig houdt met zaken als satanisme en de meeste fans puur uit shockerende overwegingen rondlopen met blasmefische T-shirts, is dat nu eenmaal het imago van metal. Maar dat dance-liefhebbers nu ook beschuldigd worden van anti-christelijke denkbeelden, is nieuw voor me.
De landelijke evangelisatiestichting Naar House maakt zich grote zorgen over de toenemende populariteit van dance en grote feesten als Sensation. De duivel gebruikt dance-muziek om ''jongeren vol te stoppen met alles wat uit de wereld komt. Onreinheid, goddeloosheid, hardheid, haat, zelfzucht, et cetera. Dit doet hij via al de menselijke zintuigen. Teksten via de oren. Harde, duistere, onreine beelden door films, dia's en acts via de ogen. Monden gebruikt hij om de duisternis mee te zingen en via het gevoel brengt hij zijn sfeer urenlang achter elkaar over mensen heen. Onder invloed van al deze invloeden worden karakters vervormd, normen en waarden vervagen of verdwijnen volledig, ideeën veranderen en men gaat de duisternis fijn vinden omdat het 'klikt' met de zondige natuur van de mens. Dit is de werkwijze van satan om mensen te vormen en hen te binden, in dit geval gevangen te nemen.''
Ik heb de Naar House-site eens grondig doorgelezen en het komt erop neer dat men vooral bang is dat de opzwepende muziek in combinatie met sublimale (antichristelijke) beelden jongeren op het verkeerde pad brengt. Erg overdreven als je het mij vraagt, en bovendien zet ik zo mijn vraagtekens bij de bijbelvastheid onder de bezoekers van dance-feesten; ik denk dat Naar House de impact van de gebruikte symboliek (en niet alleen tijdens bijvoorbeeld Sensation) zwaar onderschat. Maar ja, als je zo je twijfels hebt: de Naar House-mensen zitten in busjes klaar om je na afloop van een feestje te verwennen met een kopje koffie.
Wie had dat gedacht? Ik in ieder geval niet - ik dacht dat Paul Anka (in de jaren vijftig en zestig vooral bekend van zoetgevooisde tranentrekkers als 'Put Your Head On My Shoulders', 'Puppy Love' en '(You're) Having My Baby') al een tijdje overleden was, maar de 63-jarige zanger (op 30 juli wordt ie trouwens 64) is springlevend en bracht vorige maand zijn nieuwe album 'Rock Swings' uit. Bejaarde rockers krijgen in de nadagen van hun carrière vaak last van de coverkoorts, waarbij ze teruggrijpen op de muziek uit hun jeugd of hun helden van vroeger in het zonnetje zetten.
Paul Anka heeft weliswaar een coveralbum gemaakt, maar doorsnee kun je 'Rock Swings' niet noemen. De 14 covers op het album gaan kriskras door de jaren tachtig en negentig (van Spandau Ballets 'True' en Van Halens 'Jump' tot Bon Jovi's 'It's My Life' en 'Smells Like Teen Spirit' van Nirvana), waarbij Anka en arrangeur Randy Kerber alle tracks in een (af en toe behoorlijk swingend) bigband/swing-jasje hebben gestoken. Waar bijvoorbeeld Richard Cheese hetzelfde doet en daarbij de lolbroek uithangt, is Paul Anka bloedserieus. De bekende hits zijn volledig uit elkaar getrokken, nauwgezet ontleed en met een akelige precisie weer in elkaar gezet. En het werkt. 'It's a Sin' van de Pet Shop Boys of Soundgardens 'Black Hole Sun' klinken alsof ze jarenlang op het repertoire van Frank Sinatra hebben gestaan. In het begin denk je nog: dit is een grap, maar na drie nummers blijkt er eigenlijk weinig te lachen te zijn. De arrangementen zijn werkelijk subliem (je kunt horen dat er flink wat tijd en geld in dit project is gestoken), en Anka is erin geslaagd de nummers compleet naar zich toe te trekken.
Ik blijf me echter afvragen: hoe serieus moet ik dit nemen? Op deze site van platenlabel Verve Records kun je alle tracks in QuickTime-formaat beluisteren, en als je een hekel hebt aan dit formaat, download dan de mp3'tjes 'Black Hole Sun' en 'Jump' (via Rapidshare). (Met dank aan Baby Grandpa voor de tip!)
Na diverse lovende recensies te hebben gelezen, besloot ik het Steven Spielberg-spektakel 'War of the Worlds' eens met eigen ogen te gaan aanschouwen. Misschien heb ik meer verstand van muziek, maar ik vond het een redelijk film en zeer zeker geen meesterwerk, zoals ik op diverse filmsites las. De special effects zijn ronduit prachtig en Tom Cruise acteert erg goed (hoewel hij de laatste tijd wel een beetje vreemd doet). Wat ik echter wat minder vond, was de eendimensionale verhaallijn: in de eerste helft van de film ben je getuige van de invasie van de buitenaardse wezen (een beetje zoals in 'Independence Day' en 'The Day after Tomorrow', beiden van regisseur Roland Emmerich), en ligt het perspectief geheel bij Cruise en zijn kinderen, waarna de strijd zich ontvouwt en 'War of the Worlds' bij vlagen op een relatiedrama begint te lijken.
Achtergrondinformatie wordt niet gegeven: waarom vallen de aliens opeens de aarde aan? Waar komen ze vandaan? Wat spoken ze allemaal uit? Wat zijn hun plannen? Het is nu allemaal behoorlijk rechtlijnig goed tegen slecht en de uiteindelijke ontknoping komt nogal afgeraffeld en onbevredigend over. Aangezien ik de muziek van soundtrack-veteraan John Williams wat op de achtergrond vond hangen, ben ik eens in de duistere krochten van het internet gedoken om naar boven te komen met het onvolprezen en tijdloze muzikale hoorspel 'War of the Worlds' van Jeff Wayne (uit 1978 alweer!). Download het complete album in twee delen via Rapidshare: deel 1 (42 MB) en deel 2 (47 MB).
'Make Believe', het nieuwe album van Weezer, heb ik even de tijd gegeven. Toen ik het album een maand of wat voor het eerst beluisterde, vond ik het niet bijzonder opvallend. Ik kende Weezer vooral van de melige hits ('Buddy Holly' en 'Island in the Sun') en 'Make Believe' vond ik maar zozo. Misschien moet ik het album wat tijd gunnen en even laten rijpen, dacht ik. Nu, na enkele luisterbeurten en na kennis gemaakt te hebben met de overige albums van de Californische groep, vind ik Weezers vijfde album nog steeds behoorlijk middelmatig.
'Make Believe' heeft wel wat weg van het debuut uit 1994 en de opvolger 'Pinkerton'. Puntige rockliedjes dus, met een catchy refreintje. Alleen: echt boeien wil het nergens, en de ironisch zwartgallige songteksten van Rivers Cuomo zijn in de meeste gevallen behoorlijk knullig. Zo ongeveer halverwege begint het album door zijn oppervlakkigheid zelfs ietwat te irriteren. Producer Rick Rubin heeft Weezer weliswaar (gelukkig) geen retro-wave jasjes aangetrokken, maar de groep een sound aangemeten waarmee je tien jaar geleden nog wel goede sier kon maken - nu niet meer.
O ja, als extraatje vind je op het album soort 'Making of' in de vorm van een Quicktime-filmpje. Ook dit is niet bijster interessant: tien minuten gebabbel van de bandleden, aangevuld met wat clipfragmenten. De personen die ik graag had willen horen vertellen over de nieuwe cd (Cuomo en Rubin) komen niet aan bod.
Hoe zou het klinken als je twee liefhebbers van analoge elektronische muziek bij elkaar zet (natuurlijk wel inclusief al hun stoffige synthesizers) en al improviserend muziek laat maken? Waarschijnlijk komt de muziek van EL-KA behoorlijk dicht in de buurt. De twee vrienden HaJo Liese en Till Kopper, beiden groot Tangerine Dream-fan en 460 kilometer uit elkaar wonend, besloten in februari 2004 eens op de zolder van Kopper te gaan zitten en wat te gaan jammen. Het resultaat werd direct op tape gezet en fragmenten kun je op deze pagina downloaden (even scrollen, het gaat om de Reves Numerique). Het klinkt zeker niet onaardig, en behoorlijk retro. Tenminste, als je van die trage, stroperige elektronische muziek uit de jaren zeventig houdt - van die nummers die minimaal 10 minuten duren, en veel herhaling bevatten. Tevens vind je op hun pagina twee mp3's van live-optredens, die er eveneens mogen zijn.
Till Kopper is al talloze jaren bezig met het verzamelen van synthesizers en mag in zijn vrije tijd graag knutselen met sequencers en drummachines (en zo te zien bij medefans langs gaan om muziek te maken), een groot aantal van zijn tracks vind je op zijn site. Niet alles is even leuk, vernieuwend of bijzonder. Alleen 'No Sense - Nonsense', nota bene een afgekeurde track voor een Klaus Schulze-tribute, steekt met kop en schouders boven de rest uit. De rest is voornamelijk leuk als je eens wilt horen wat voor sound die synths van vroeger hebben.
En nu ik toch bezig ben, een link op de site van Kopper bracht me naar de pagina van Boele Gerkes, die ook al tientallen jaren bezig is met elektronische muziek en maar liefst 202 tracks online heeft geslingerd. Ik heb er een paar beluisterd, en wederom: best aardig als je geen al te hoge verwachtingen hebt. Overigens speel ik zelf geen instrument, maar alleen al voor de show zou ik best wel een mini moog in een hoekje van mijn woonkamer willen zetten...
Eerlijk gezegd heb ik van Live 8 afgelopen zaterdag niet bijzonder veel meegekregen. Zaterdagmiddag heb ik wat flitsen gezien, om een uur of zes wat fragmenten van optredens (waarbij ik me ontzettend zat te irriteren aan dat oeverloze geleuter van Claudia de Breij met de bij haar aan tafel geschoven Bekende Nederlanders) en 's nachts de finale in het Londense Hyde Park. Pink Floyd en vooral The Who vond ik erg sterk, legendarisch bijna. A-ha, Bon Jovi, Motley Crue en Robbie Williams (die voortdurend gekke bekken zat te trekken) vond ik daarentegen, op zijn zachtst gezegd, maar niets. Ik heb dus het nodige gemist, maar gelukkig biedt AOL uitkomst door streams aan te bieden van de concerten in Londen, Parijs, Rome, Berlijn, Toronto en Philadelphia. Later deze week wordt alles netjes in stukjes gehakt, vooralsnog moet je het doen met integraal uitgezonden herhalingen (waarbij helaas niet vooruit te spoelen is).
En als je op zoek bent naar mp3's van de optredens, breng dan eens een bezoekje aan deze site, waar je concertregistraties kunt downloaden (via Rapidshare). Op moment van typen is er muziek beschikbaar van Mariah Carey, Coldplay, Dido, Elton John, Keane, The Killers, Annie Lennox, Madonna, Paul McCartney, Ms. Dynamite, Pink Floyd, Scissor Sisters, Snoop Dogg, Snow Patrol, Stereophonics, Sting, Joss Stone, Travis, Velvet Revolver, Razorlight, R.E.M, U2, UB40, Robbie Williams en The Who. Mocht je nog een leuke site op het spoor zijn gekomen, laat gerust een comment achter! Edit: de pret was maar van korte duur; na klachten heeft Rapidshare de Live 8-bestanden van zijn servers verwijderd.
Over 'Dynamite', het zesde album van Jamiroquai, heb ik niet zo veel bijster veel te melden. Ik heb het vorige week verschenen album nu een paar keer beluisterd en 'Dynamite' is simpelweg een goed Jamiroquai-album geworden, zonder veel verrassingen. Ik kan natuurlijk gaan zeuren over zaken als voorspelbaarheid, weinig vernieuwing en dergelijke, maar waarom zou ik? Aan een beproefde succesformule zou ik niets veranderen. En dat dacht Jay Kay waarschijnlijk ook, getuige de albumopener en eerste single 'Feels just like it should'. Disco-funk in optima forma, fijn voor in de woonkamer of tijdens een feestje ? niemand zal zich storen aan de vrolijke muziek van Jamiroquai. In 'Electric Mistress' stoeit Jay wat met electro, in 'Black Devil Car' worden voorzichtig enkele gitaren van stal gehaald, en '(Don't) Give Hate A Chance' is een disco-stamper met een boodschap.
Niets mis mee en precies wat je verwacht van Jamiroquai. Wat muziektriviantjes dan maar? (Oftewel: hoe krijg ik deze recensie wat substantiëler?) Karen Kay, de moeder van Jay, was een gerespcteerde jazz-zangeres, die in de jaren zeventig zelfs een eigen tv-show had. Jay groeide op voor galg en rad, maar na een steekpartij, een bijna dood-ervaring en een arrestatie besloot hij zich te richten op muziek en zijn gewelddadige verleden achter zich te laten. De naam van de groep is ontleend aan de Indianenstam 'Iroquois', aangevuld met het woord 'jam'. Op de Jamiroquai-fansite vind je enkele interviews, live-impressies en videoclips. Op 7 oktober spelen Jay Kay en zijn mannen overigens in de Rotterdamse Ahoy.
Schreef ik eerder al over de muziek van de oude Grieken, deze keer neem ik een nog diepere duik in het verleden om terecht te komen in het oude Egypte en Sumerië. Muziek vormde een intrinsiek onderdeel van het religieuze leven in Egypte, en het is dan ook niet verwonderlijk dat er talloze goden zijn gewijd aan muziek, zoals Hathor en Bes. Dans gaf uitdrukking aan de cyclus van het leven: de seizoenen met groei, bloei en het afsterven van de natuur; van geboorte naar dood. Tot de oudste instrumenten behoren de 'kinnor' (een soort luit) en de 'ugab' (een verticale fluit). Instrumenten die vooral tijdens sacrale ceremonies gebruikt werden zijn de 'hasosra' (een trompet) en de 'shofar' (de hoorn van een geit of ram). Muzikanten bekleedden uiteenlopende posities, en speelden in tempels, paleizen, markten, boerderijen en in graftombes. De tempelmuzikanten (meestal vrouwen) genoten het meeste aanzien, op de voet gevolgd door muzikanten die in dienst waren van de farao.
Muziek uit het oude Egypte is niet bewaard gebleven; we kunnen slechts speculeren hoe het allemaal geklonken moet hebben. Rituele muziek bestond waarschijnlijk voornamelijk uit het ratelen van de 'sistrum', aangevuld met zang, percussie-instrumenten en soms een harp of een fluit. Wetenschappers Philip Neuman en Gayle Stuwe Neuman (die opereren onder de naam De Organographia) zijn in diverse stoffige archieven gedoken, op zoek naar informatie over langvergeten muziek en oude instrumenten. Op hun cd (een knap staaltje van experimentele archeologie en muziekwetenschappen) 'Music Of The Ancient Sumerians, Egyptians and Greeks' vind je muziek die de periode 1950 voor Christus tot 300 na Christus bestrijkt. Het echtpaar Neumann maakt gebruikt van (nagebouwde) authentieke instrumenten en originele overgeleverde teksten. Een intrigerende luisterervaring. Download het album via Rapidshare (klik op Free, even wachten en Save target as).
|
|
