Грција: Еви Сатири, на штрајк со глад од 14 септември, хоспитализирана

—

Изјавата на Еви Сатири на 15-от ден од штрајкот со глад

Во неделата навечер во 2 часот, бев одведена во затворската болница заради хипогликемичен шок. Докторите таму востановија дека е нужно да бидам преместена во надворешна болница. Бев вратена назад во затворот и подоцна, изутрината, по прегледот на докторите Сака и Космопулу, затворските доктори побараа мое итно преместување во надворешна болница. Истото попладне бев одведена во Општата болница Никаија, каде што одбив да примам секакви други течности освен физиолошки раствор, бидејќи докторите беа загрижени заради многу нискиот притисок. Денес, во понеделник 28.09, го прекинав примањето на физиолошкиот раствор.

Истовремено додека илјадници луѓе одат на работа, илјадници ученици на училиште и студенти на факултетите, илјадници живеат во ќорсокакот на економската тиранија и живот тече понатаму како и секогаш, јас го продолжувам мојот штрајк со глад против кадифениот фашизам на демократијата, кој ги завора луѓето само затоа што се членови на семејства на политички затвореници и затоа што се спротивставуваат на стравот, угнетувањето и експлоатирањето.

Барањето за отпуштање го предадов пред 20 дена на судскиот совет кој ќе мора да одлучи дали еден човечки живот вреди помалку од одржувањето на лажните обвивенија кои се во служба на плановите и интересите на моќниците.

Песочниот часовник истекува…
Системот кој принудува личности да ги изложуваат своите животи на ризик преку штрајк за да остварат слобода е осуден на пропаст…
Борбата продолжува…

Еви Сатири, 15 ден во штрајк со глад,
Општата болница Никаија, затворскиот оддел

извор: yu.radioazione.org

Грција: Писмо од Еви Сатири, на штрајк со глад од 14 септември

—

На крајот на февруари годинава, околу еден месец откако планот за бегство од затвор на Заговор на Oгнените ќелии се изјалови и беше откриен од полицијата, кучињата на власта решија да ги дисциплинираат другарите, посегнувајќи по нивните семејства. Прво беа приведени и затворени мајката на браќата Цакалос и девојката на Герасимос Цакалос, Еви Сатири, заедно со анархистката во бегство Ангелики Спиропуло поради тоа што и дадоа засолниште, а потоа и братот на членот на ЗOЌ Јоргос Полидорос. Полидорос наскоро беше ослободен од притвор, но мајката на Цакалоси и Еви Сатири беа задржани, поради што на 2. март членовите на ЗOЌ, заедно со Ангелики, започнаа штрајк со глад со барање за итно ослободување на нивните најблиски. Штрајкот беше прекинат по 34 дена, откако судот најави ослободување од притвор за мајката на Цакалоси, иако ја оставија заробена на островот каде што живее, без можност да ги посети своите синови. Но Еви Сатири и натаму остана во притвор во атинскиот затвор Коридалос, каде се наоѓа веќе шест месеци.

На 14 септември, Еви најави штрајк со глад до свое конечно ослободување. Во Атина, Волос, Солун и Комотини деновиве се одвиваа акции на солидарност со нејзината борба.

ИТНО ОСЛОБОДУВАЊЕ ЗА ЕВИ САТИРИ

Во продолжение следува нејзиното кратко писмо.

 

evi satiri_drawing

ПРОТИВ СТРАВОТ И НЕПРАВДАТА

Од денес, 14 септември, календарот во мојата ќелија повеќе нема да менува страници. Овој датум ќе остане заглавен таму сè до денот на мојата слобода.

Денес, на 14 септември, започнувам ШТРАЈК СО ГЛАД за мое ослободување; против стравот од моќта, против лагите на новинарите, против апатијата, против молкот…

Џандарите, судиите и политичарите ми ги заробија дните во ѕидовите на овој затвор, но не можат да ми го заробат достоинството, ниту мојот копнеж за слобода…

Ова е мое одбивање да ја прифатам омнипотентноста на Моќта, која ги смачкува нашите животи затворајќи ги во папки преполни со полициски досиеја во истражните канцеларии – тоа е наследството на колективната историја: борбите на угнетените кои се побуниле, кои дале отпор, кои крвареле и кои се уште ја бараат правдата.

Тоа е враќање на сеќавањето на востаниците, на угнетените и на затворениците кои не забораваат дека слободата не се дава… туку се освојува преку борба…

„Можеш да имаш власт над луѓето само додека не им одземеш сè. Но, штом му одземеш на човека сè, тој повеќе не е под твоја власт – тогаш повторно е слободен.“ – А. Солженицин

Еви Сатири
Затвор „Коридалос“
14.09.2015

извор: actforfree

Србија: Објавен вториот број на анархистичкиот гласник „МОЛОТОВ“

—

molotov2

Поздрав!

Излезе вториот број на анархистичкиот гласник „Молотов“, а во него врели летни теми:

  • Уводник – Анархистичка солидарност.
  • Грција – Победата на левицата на изборите и неизбежниот пат од ветените промени до патриотскиот прагматизам
  • Овозможување на уживање – интервју со членот на колективот Банатхардкор кој се наоѓа на робија во С. Митровица
  • ТЕМА НА БРОЈОТ – ПРОСТИТУЦИЈА, искуство на сексуалниот холокауст
  • Анархија all over Башчаршија – Гаврило Принцип и Млада Босна на Видовден 2015
  • Жртви на моралот – Ема Голдман
  • Повик на БГ анархистите II – Важноста на автономните простори
  • Што е анархизам? – Александар Беркман (најава на новото издание на KKUSIUSK)

Цена: донација

http://issuu.com/michak/docs/molotov_sve_zajedno

Сите заинтересирани за дистрибуција, промоција, бенефети и сè останато околу списанието нека се јават во инбокс. Повикот за секаков вид поддршка и соработка и понатаму важи!

kkusiusk <kkusiusk@gmail.com>

„Апстиненција од референдумот – во конфликт со демократските институции“ [Грција]

—

002

Грчката држава е во потрага по сојузници. Референдумот е најдобар начин тие да се пронајдат. Великодушно нудејќи илузии за слободната волја и со нашиот придонес за нејзиното зацврстување, нејзината најлуда желба се остварува: Сами себеси ќе си ја запечатиме гробницата! Дилемата е едноставна: Да или не? Злите странски кредитори или доброто левичарско управување до државата? Потежок или полесен меморандум? Мерки во висина од 12 или 8 милиони? Уште една шанса да ги ставиме нашите животи во рацете на владата и спасителите. Уште една можност за национално единство. Да заборавиме што нѐ разделува, да се стопиме со шарената маса (фашистите, патриотите, сопствениците, чесните граѓани) за да се спротивставиме на заедничкиот надворешен непријател, кредиторите, и на тој начин да ги ослободиме од одговорност локалните работодавци.

Како анархистички ученици избравме да апстинираме од референдумот (иако немаме право на глас). Се спротивставуваме на дилемите и илузиите на системот и однапред јасно изјавуваме дека нема да учествуваме во никаква изборна, институционална, владина процедура. Од многу едноставна причина, секој таков провес и секоја опција која ни се нуди преку тоа цели кон стабилизација на системот и зачувување-ширење на државната-националната-институционаолната доминација. Што не значи дека го поддржуваме бојкотот како алтернативен или трет начин, затоа што сметаме дека самиот бојкот како опција води кон пасивност и асимилација.

Оттаму, врз основа на горе наведениот начин на размислување, единствениот бојкот кој нѐ задоволува е оној кој произлегува од конфликтот, востаничкото делување и анархистичката борба. Далеку од партиите и партиските насоки. Далеку од спасителите и лидерите. Самоорганизирани, радикални и агресивни. Само на тој начин можеме да ги преземеме нашите животи во наши раце.

ФРОНТАЛЕН НАПАД ВРЗ ДРЖАВАТА, КАПИТАЛОТ И СЕКОЈ ОБЛИК НА АВТОРИТЕТ

анахистичката ученичка група „Антиобразовен напад“

извор: interarma

ЦРН ЈУНИ- Запалена канцеларијата на Министерството за социјална политика “SEDESOL” [Халапа, Мексико]

—

c

Изјава за нападот со пожар на канцеларијата на SEDESOL, за Црн јуни

На населбите, маалата и заедниците
На сите кои се организираат и се борат
На нашите другари
На независните средства за информирање
На Мексиканците

Уништената земја е вашиот пристап
Ќе бидам орана земја
или пуста земја
Не сакам да бидам куче кое ќе се грижи за својата сенка
ако не ме сакаш слободен
ќе мораш да ме гледаш мртов

Десет дена од почетокот на Црниот јуни, бројни подрачја се вклучени во виорот на борбите и судирите, запалените барикати кои го отвораат патот кон самоопределување и изградба на автономија. Гневни и со објава на војна, од првите часови на Црн јуни со пожар ја нападнавме Федералната канцеларија за развој – SEDESOL – околу 4:40 во Халапа, во државата Веракруз.

Брз и ефикасен напад, за кој велат дека:

„Пожарот уништи поголем дел од мебелот, канцеларискиот материјал и уредите, каблите за струја и дигитална комуникација.“

Накратко, повеќето уреди отишле по ѓаволите.

На местото на настанот го оставивме натписот „ДА ГО СРУШИМЕ КАПИТАЛИСТИЧКИОТ РАЗВОЈ (А) ЦРН ЈУНИ“

Значи, зошто би требало со бес и оган да го срамниме со земја SEDESOL?

Веќе подолго време имаме неразрешена ситуација, односно, на почеток ни измислија болест која ја нарекоа „сиромаштија“, а потоа нѐ уверија дека страдаме од истата со цел да ни продаваат или подаруваат „лек“, или пак да нѐ присилуваат на него: напредок; кој нѐ лекува со уништување и ни ја пие крвта, за да полесно да нѐ натераат на нивната игра, во нивното поимање на животот, во нивната граѓанска и општествена „должност“.

Единственото значење на концептот за напредок е непрекинатото уништување на сите облици на живот, животински и растителни видови, начин на живот и организирање, размислување, љубов, говор или радост. Колку јазици, зборови и облици се задушени со километри цигли и цемент? Или пак се уништени од „задолжителното, јавно и бесплатно школство“ и програмите за „поддршка“, односно со најподлите и најнемилосрдни облици на контравостание. Затоа што се работи за „социјална политика“, поим кој со владите ги именуваат своите смртоносни и најпогубни орујжа, со кои уништувале и уништуваат подрачја, пустошат села, принудуваат на иселување, запоставуваат, трујат.

Веќе со децении водат таква војна против нас, затоа што однапред знаеја дека подрачјата и екосистемите се силни и страшни кога низ нив ќе протече живот; и дека нивните жители и заштитници исто така се отпорни токму затоа што се дел од исто толку силни екосистеми, и дека никогаш не би ги покорила со сила.

Поаѓајќи од тоа гледиште, знаат дека изградбата на нивните Мегапроекти на смртта (урбанизација, пристаништа, автопатишта, хидроелектрани, ветерници, нуклеарки, рудници) требаат дополнително да ги ослабат подрачјата, да ги присвојат нивните води, раздвојат нивната земја, канализираат нивните реку, да испуштат цијанид во рудниците и отровните состојки од хидрауличното бушење [fracking; заб. на прев.] во подземните води до таа мера, што притесните за ѕид и без извор за живот, да се покориме на тиранијата на општеството и парите.

Потрошија децении на војни операции во нашите подрачја, покренувајќи еден вид тотална војна која ние и другите ја нарекуваме општествена војна. За нас општествената војна е составена од сите тие (макро и микро) судири кои се водат за заедниците, семејствата, групите да се подвргнат на шемите и динамиката на Општеството. На тие дела и вредности кои ги доведоа за да нѐ присилат, осакатат и подјармат.

За нас општествената војна не е онаа која ние ја креваме против системот (за разлика од онаа која фашистите со срп и чекан упорно ја нарекуваа класна војна), туку е големата офанзива која ги користи сите видови средства: од социјалните политики со својот „модел на национално образование“, па сѐ до телевизиските серијали, интернтот итн., покрај непрекинатото бомбардирање со динамики и стереотипови со цел постојано да се репродуцираат. Таа општествена војна не го погодува непријателот ниту го тера да се предаде, тоа е војна која сака целосно да го избрише и уништи секој облик на размислување и постоење кој не носи корист на капиталот, Светската Банка, Меѓународниот монетарен фонд, на патријархалните логики, од која страна и да доаѓаат.

Повеќе →

„Каде сакаме да постоиме“ – Николас Несунос [Грција]

—

 

540Неодамна, контраинформацискиот проект „Заговор на еднаквите“ го постави – и со право, по мое мислење – прашањето за тоа како различни анархистички тензии, некои од кои си противат едни на други, можат да коегзистираат во рамки на истите контраинформациски проекти.

Овде може да се тврди дека секој напад против доминацијата и репресијата може да дозволи, под одредени услови, периодична коегзистенција, на пример во акциите, на различни струи/тензии. Но се чини дека различната методологија на акцијата продолжува да биде непремостлив јаз, кој за жал (или за среќа) ги оддалечува конкретните тензии од анархистичкиот проект (не верувам ниту дека некогаш биле дел од истиот) и ги раздвојува, сместувајќи ги во еден идеолошки слободарски пантеон, лишен од секакви инсурекционистички средства.

Маргинализацијата на штрајкот со глад на Спирос Мандилас, недостигот на нихилистички и инсурекционистички книги и памфлети на анархистички изложби во Грција и пошироко, промовирањето на комунизација, постојаните критики против насилните дела на отпор, само го зголемуваат тој јаз. Јасно изразените идеи од страна на различни антиавторитарни и слободарски движења во последно време, кројат специфичен идеен процес на анархистичкиот проект, преку обид да ревидираат некои од идеите, средствата и целите. На тој начин се обидуваат да формираат еден анархистички (?) револуционерен субјект, негирајќи го неговото инсурекционистичко (но и индивидуалистичко) постоење, способен да ги прифати компромисот и илузијата кои го претставуваат сојузништвото со левичарски сили како нужност.

Предложената реорганизација и формирањето на поширока платформа (DAK) служи за обраќање кон фиктивна и невозможна квантификација на сили и се базира на анархокомунистичкиот мит за парадигмата од ’36-та. Последново, за возврат, ужива значително значење како модел на прагматично управување со моќта, нешто кое овие движења очигледно го имаат како своја крајна цел.

Не е ни чудно што бараат и повикуваат на ревизија на изборите како средство и на гласањето како тактичко оружје (види Eutopia). Овде е јасен обидот да се стави под прашање воздржувањето од гласање и да се апелира – дали до другари или не – на учество во ова одвратно средство на буржоаската демократија (и не само нејзино). Тие очигледно анархијата ја перцепираат како самоорганизација со директна демократија и кооперативна економија (G. Lieros), или како животен стил (C. Taibo), или како солидарност, или како еднаквост. Во секој случај, не како слобода (види K. Galanopoulos). Значи, изјавата дека „слободарското движење е барикада против нихилизмот и индивидуалниот колапс“ (G. Lieros) според тоа е и логична и точна.

Анархонихилизмот, но и инсурекционизмот, поаѓаат од виталниот импулс за уништување на моќта на повеќе нивоа, овде и сега. Нивната крајна цел не е моќ, ниту пак се залажуваат со некаква сигурност за иднината. Затоа Ниче бил толку исплашен од нивната волја за уништување. Ја разбирал динамиката на сите овие „декаденти“ кои сакаат да го уништат „здравото, моќно и големо општество“. Но не го разбрал и нивниот онтолошки принцип, мислејќи дека се стремат кон моќ. Нивната волја не била за моќ, значи за нешто надвор од она што се; илузија за освојување, но само на деструкцијата. Различните анархистички тензии (социјален анархизам, анархосиндикализам, анархокомунизам) на ист начин се исплашени од оваа „игра“ на уништување, што и сега е случајот, кога ги изолираат анархонихилизмот и инсурекционизмот (без притоа овие да бараат каква било соработка или сојузништво) на секој можен начин.

Но, величината на импулсот може да издржи секаков напад. Тоа е она што те буди, те менува, те турка на улиците, те вооружува, го повлекува орозот, без правила, без услови, без утрешнина.

Сепак, по повод последните епизоди во Патра, чии детали не ги знам, мислам дека насилната конфронтација помеѓу анархистички тензии ги дезориентира другарите од обете страни и ги заробува во конфликт кој изискува единствено власт. Браќата, дури и кога се далечни, дури и кога имаат поинакви црти, сепак остануваат браќа.

“Повеќе сакаме да постоиме во ноќта, кога сè се распаѓа и повеќе не гледаме назад, таму каде што светлата згаснуваат засекогаш. Ние сме сами со нашите идеи и нашите проекти, на милост на нивната испреплетена асиметрија. Но мора да продолжиме, не смееме да се сопреме, и кога се движиме, тоа нашите сопствени чекори нè влечат.“ A. Caraco

Николас Несунос

15.06.2015

извор

Велика Британија – “Schedule 7”, важно известување за анархистите кои патуваат во/од Велика Британија

—

На полицијата во Велика Британија ѝ е дозволено да го испитува за „тероризам“ секој кој влегува или ја напушта државата – без право на молчење. Разговаравме со бројни анархисти кои се испитувани под тоа овластување, познато и како “Schedule 7″. Заради недостиг од информации за законот, повеќето запрени дале повеќе информации отколку што требале. Се работи за личности надвор од Велика Британија кои пред тоа се уште немале слушнато за “Schedule 7″. Од таа причина силно му препорачуваме на секој анархист кој патува/заминува од Велика Британија пред тоа да го прочита ова кратко упатство: http://bristolabc.wordpress.com/defendant-solidarity/resources-and-advice/schedule-7/

извор

По повод штрајкот со глад на анархистичките и политичките затвореници – изјава на анархистичката група „Симфонија на хаосот“ [Грција]

—

symphony of chaos logo

Нужно надополнување на секоја борба е нејзината проценка откако ќе заврши. Акциите на нејзините субјекти, прашањата, недостатоците и проблематиките на кои се наишло, создадените односи и развиените перцепции би било добро да станат тема за размисли, со цел унапредување на нашите севкупни ставови против постоечкото, извлекувајќи корисни заклучоци и изведувајќи самокритика. Овој текст во никој случај не е севкупна оцена на таа борба. Немаме намера да ги анализираме специфичните настани, активности, гледишта и однесувања кои се одвиваа во рамки на движењето за солидарност, ниту генералните проблеми и патологијата на анархистичката средина. Покрај тоа, секоја расправа за специфичните борби и движења се однесува на нивните учесници и оние кои имаат намера да ја продолжат борбата под условите на тие движења. После толку долги и бројни активности и практична борба, можеме да го искажеме нашето мислење за широкиот спектар прашања како што се „посредните борби“, штрајкот со глад како средство на борба, односите меѓу затворените анархисти и оние во солидарност со нив, односот помеѓу анархистите и проектите со политички барања и уште многу друго. Оттука, користејќи ја можноста, ќе заземеме став за она што мислиме дека е најважно, настојувајќи да ги споделиме нашите интереси и заклучоци.

Штрајкот со глад како средство за борба

Штрајкот со глад е средство кое анархистичките, политичките и криминалните затвореници во Грција го користеле со децении, релативно често. Зачестеноста со себе повлекува автоматско изразување поддршка, солидарност и учество во соодветните движења, нешто што, меѓутоа, не оди во корист на анархистичката критика, не само во врска со поединичните случаи, туку и на самите средства.

Кога се одвива во услови на заробеништво, штрајкот со глад всушност е едно од најтешките средства за борба кои затвореникот на државата ги има на располагање. Но, штрајкувачот го признава непријателот како „партнер за преговори“ и поставува барања во еден процес на уценување на хуманитарната маска на државата, па оттаму средството како такво не ја поседува агресивната карактеристика на анархистичката борба. Пасивната природа на штрајкот со глад, втемелена на карактерот на барањата, е реалност на која ние гледаме критички, но секогаш во однос на посебните материјални услови на неповолното поле на затворот. Затоа не можеме да го споредиме со средствата за борба надвор од ѕидовите. Но сепак поседува една посебна карактеристика која секогаш мора да се земе предвид; тој по дефиниција е автодеструктивен во смисла на биолошка штета и обично доведува до трајни задравствени проблеми. Што не значи дека борбата поседува ризик кој мора да се избегне по секоја цена, врз основа на единствениот критериум за преживување. Но, значи внимателен избор на борби и нивно соодветно организирање, а секако не олеснување на истребувањето кое непријателот ни го приредува.

Повеќе →

„Штрајкот со глад“ како метод на борба – RadioAzione [Италија]

—

uno-sguardo-oltreСо текстот на Спирос Мандилас за прекинување на неговиот штрајк со глад, RadioAzione ги затвора своите врати за новиот метод на протест – „штрајк со глад до смрт“, гнилото овошје на добата на брза комуникација. Да, бидејќи благодарение на интернет информациите ќе следуваат уште многу штрајкови со глад до смрт.

Отсекогаш сум го отфрлал штрајкот со глад како метод на борба, но секогаш сум ги почитувал оние кои го применувале од некои „икс“ причини во изминатите години. Наспроти штрајкот со глад, со кој човек го изложува сопствениот живот на ризик, го преферирам „камиказата“ кој ќе се крене во воздух во некоја касарна.

Како да не е доволно што сме фрлени во занданите на државата, па згора на тоа мораме да ѝ помогнеме на истата таа држава физички да нѐ елиминира. Оттаму, подобро е да се обидеш да убиеш затворски чувар доколку сакаш да го ризикуваш животот во затвор, наместо тоа да го правиш уценувајќи ја државата и барајќи милостина од неа.

Уцената значи: што ќе се случи ако нашето здравје се влоши заради штрајкот со глад? На одреден начин тоа е како да велите: „Државо, внимавај! Aко умрам, надвор ќе има хаос…“. Милостината носи маска на барање со уцена.

Од тие причини не мислам дека „штрајкот со глад“, особено оној кој бара државата да биде попопустлива, е соодветен метод на борба за еден анархист. Јасно ми е дека тоа е еден од малкуте методи на борба кои можат да се користат во затвор, но доколку одлучиме да „украдеме чоколадо“, добро знаеме дека резултатот од тоа ќе биде казна. Нема смисла подоцна да се жалиме на тоа. Дури и ако бидеме обвинети дека сме го украле чоколадото, а не сме го сториле тоа, мораме да земеме предвид дека припаѓаме на оние кои секако би сакале да го украдат.

Повеќе →

Zagovor na ednakvite: About the unacceptable silence and the fear of critique… [English version]

—

We never had an intention of making a news agency out of our blog by posting only news and translating statements, because we’re not journalists or translators, but anarchists. We do our work on our counter information platform due to affinity with the struggle, which makes us participants in the anarchist struggle, not spectators or reporters of the spectacle. That is why we cannot be satisfied with mere translating and waving banners of support for the deeds of our comrades, because, being a part of the struggle and being anarchists, we feel the urge to critically observe what’s happening in the actual struggle, where it is going and where we stand in it (as well as the actions undertaken by our comrades) and thus enrich the anarchist struggle with a flow of ideas, so as to escape the momentary rigidity and silence of the anarchist counter-information space.

The past months were very intense for the struggle in Greece, but the turmoil of events left many questions raised. Unfortunately, very little discussion about these issues was seen on the counter-information space and it seemed as though any critical approach to the events in Greece was “forbidden” or ignored, both by most counter-information portals and by the comrades which took part in the events. A behavior most unexpected within anarchist tensions and one that should be a subject of separate critique.

Of course, there has to be support and solidarity with whichever struggle our comrades abroad have taken upon. (Note that we said comrades, which means we don’t mean support for any individual or group that claims themselves anarchists, or even less communist and other leftist crap. We share our affinity with the individualist and nihilist tension of anarchy and it is the anarchists of praxis belonging to that tension that we share our solidarity with. Many of the counter-info portals choose to “cover” the actions and statements of so many different groups, from fighters for the autonomy of the Kurdish people, communist groups, Marxist urban guerillas, to nihilist groups and FAI/IRF cells. We cannot understand how all those separate tensions, most of whom are hostile against each other, can find common space on the same anarchist counter-info portals. Of course, this too is a whole separate issue that needs to be discussed.) We also agree with the notion of some comrades that in some sensitive moments, such as during a long and perilous hunger strike, we should be more careful in our discourse and have in mind the fragile position of the hunger striking comrades, but that doesn’t mean that we should keep quiet when we see the basic premises of anarchy being abandoned. We disagree with those same comrades when they say that timing must be taken in consideration and that all discussion should be made only after the hunger strike had ended. Who is to decide when the time is right for critical discussion, especially when some of us certainly felt that it should be discussed here and now? The solidarity and support for the struggle must be accompanied by a critical approach, because those are inseparable aspects of the anarchist struggle. We fight against conformity of thought – we cannot allow reproducing it within our own circles.

Повеќе →