Όταν πρωτάκουσα, στο BBC, για το τουρκικό νομοσχέδιο που σχεδιάζει την αθώωση των κατηγορούμενων για αποπλάνηση ανήλικων κοριτσιών εφόσον δέχονταν (sic) να παντρευτούν τα θύματά τους, εξοργίστηκα. Για λίγα λεπτά. Μετά, ακολούθησε το σοκ του ατόμου που ξυπνά από αμνησία. Γιατί ένα μακρινό καμπανάκι από το παρελθόν μου θύμισε πως αρκετά χρόνια πριν γνωστός Έλληνας έκανε χρήση παρόμοιας διάταξης και «αποκατέστησε» με γάμο 14χρονη με την οποία διατηρούσε σεξουαλικές σχέσεις εν γνώσει της μητέρας της.
Για την Ευρωπαϊκή Ένωση, το ετήσιο κόστος της βίας κατά των γυναικών λόγω φύλου, εκτιμάται σε 228 δισεκατομμύρια ευρώ για το 2012. Δηλαδή το 1,8% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος της ΕΕ! Από το κόστος αυτό, τα 45 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως δαπανώνται σε δημόσιες και κρατικές υπηρεσίες και 24 δισεκατομμύρια ευρώ αφορούν απολεσθείσα οικονομική παραγωγή. Η πρόληψη της βίας κατά των γυναικών είναι κρίσιμη. Η βία κατά των γυναικών είναι βαθιά ριζωμένη σε αρνητικά στερεότυπα για τα φύλα. Πρώτος στόχος όλων μας πρέπει να είναι η συστηματική αποδόμηση των στερεοτύπων που «διδάσκουν» την ταπείνωση της γυναίκας ως «φυσικό» καθήκον του φύλου της.
Επειδή δεν υπάρχει χώρος να ενσκήψουμε σε όλο το εύρος του προβλήματος, θα σας παραθέσω τις προτάσεις μου για την αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος, με βάση τις γνώσεις και εμπειρίες μου από διάφορες θέσεις που κατείχα στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας.
Εν κατακλείδι, επικρίνουμε μια πολιτική που ποτέ δεν ασπαστήκαμε, που ποτέ δεν αφουγκραστήκαμε την ουσία της, που ποτέ δεν εφαρμόσαμε στην πράξη. Ο φιλελευθερισμός ως προς τη μετριοπαθή οικονομική του έκφανση δε συνιστά το δολοπλόκο δαίμονα ο οποίος παραμονεύει να μας καθυποτάξει, αλλά αποτελεί μια ανεκτίμητη ιδεολογική παρακαταθήκη και δύναται να λειτουργήσει ως η ρομφαία στη μάχη με την ανέχεια. Το κράτος δε μπορεί να εξασφαλίσει την οικονομική ανάκαμψη. Ο δημόσιος τομέας οφείλει να εγγυάται το ανθρωπιστικό περίβλημα της οικονομικής διαδικασίας στο βαθμό που δεν παρακωλύει την ατομική ελευθερία και την αυτενέργεια του ιδιώτη.
Κάποιοι θεωρούν μονόδρομο για την έξοδο από την κρίση την εκμετάλλευση του ορυκτού μας πλούτου, τον οποίο εκτιμούν σε εκατοντάδες δισ. χωρίς όμως στην πραγματικότητα να υπάρχουν στοιχεία που να αποδεικνύουν κάτι τέτοιο. Τίτλοι που παρομοιάζουν την Ελλάδα με Ελ Ντοράντο ή Σαουδική Αραβία της Ευρώπης εμφανίζονται όλο και πιο συχνά σε όλα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Tο μεγάλο ερώτημα είναι εάν η εξόρυξη του ορυκτού μας πλούτου, και ειδικότερα του πετρελαίου, είναι μια μεγάλη ευκαιρία, και ίσως η τελευταία μας ώστε να βγούμε ως χώρα από το αδιέξοδο, ή αποτελεί την ολοκληρωτική καταστροφή μας. Υπάρχει πλήθος υποστηρικτών και των δυο απόψεων.
Το εξωπραγματικό το οποίο ακούγεται είναι ότι θα περιοριστεί η επιτρεπόμενη μίσθωση σε 90 ημέρες με αποτέλεσμα οι ιδιοκτήτες ακινήτων τις υπόλοιπες 275 ημέρες (!) να έχουν το διαμέρισμά τους ανοίκιαστο επί της ουσίας και να «κάθεται». Αυτή η «ιδιοφυής» σκέψη μάλλον πρέπει να προήλθε από την Ισλανδία που όμως προέβη σε αυτήν την ρύθμιση διότι βούλιαζε επί τη κυριολεξία η χώρα από τουρισμό και δεν μπορούσε η κυβέρνηση να διαχειριστεί το φαινόμενο.
Για όλη αυτή τη σκοτεινή υπόθεση προτάσσεται πάντα «το άσυλο» και ο πρύτανης. Τελικά είμαι απολύτως πεπεισμένος πως τη διατήρηση του ασύλου την επιθυμούν πρώτα οι εκάστοτε κυβερνήσεις. Εξυπηρετεί απόλυτα. Ο δυστυχής πρύτανης δε μπορεί να κάνει τίποτα απολύτως. Είναι απολύτως βέβαιο πως θα δεχτεί την οργή των «μπαχαλάκηδων» -εδώ καίνε ξένα αυτοκίνητα για ορντέβρ, του πρύτανη θα διστάσουν να κάψουν; Ο δε πρύτανης δεν είναι παρά ένας υπάλληλος, με περιορισμένο μισθό και με ανάγκες όπως όλοι οι άλλοι άνθρωποι.
Ο Λόγος για τον Σπετσιώτη μεγάλο και φωτεινό Διδάσκαλο του γένους, στη μεταπολεμική και μετεμφυλιακή Ελλάδα, αοίδιμο Αλέξανδρο Βάμβα. Έναν αληθινό Διδάσκαλο. Παιδαγωγό και Θεολόγο (φύση και θέσει). Φάρο φωταυγή με καθάριο Λόγο πνευματικό. Λόγο Ορθοδοξίας και Ορθοπραξίας. Λόγος και ύμνος στην Ελλάδα, ολόκληρη η ύπαρξη του. Έναν άνθρωπο που προσέφερε μυστικά με αέναη και διαρκή προσφορά στην εργαζόμενη, σπουδάζουσα και φοιτητιώσα νεολαία της περιόδου 1950 -1990. Ένα μεγάλο οραματιστή, μαχητή και πολέμιο της ανηθικότητας και της υποκρισίας.
Η ιστορία ξεκινάει με την κατάρρευση της οικογενειακής θαλπωρής του μικρού πρωταγωνιστή. Σε μια από τις περιπετειώδες εξορμήσεις των γονιών του με το μηχανοκίνητο έλκηθρό τους, ο πατέρας του βρίσκει τραγικό θάνατο και η μητέρα του μένει φυτό. Εκείνος προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει τα νέα δεδομένα της ζωής του, μετακομίζει με τους παππούδες του στον Κόλπο του Σεν Λορέν. Επισκέπτεται καθημερινά τη μητέρα του και ελπίζει στο θαύμα. Σε μια προσπάθεια να κοινωνικοποιηθεί, ξεκινά το σχολείο.
Πέρυσι, στις 19 ημέρες του Χριστουγεννιάτικου Χωριού του Κόσμου, οι 470 εθελοντές εξυπηρέτησαν 37.000 επισκέπτες. Συγκεντρώθηκαν 15 τόνοι τροφίμων και σημαντική ποσότητα φαρμάκων, τα οποία διοχετεύθηκαν σε ανάγκες της τοπικής κοινωνίας και το νοσοκομείο της περιοχής. 150 επιχειρήσεις του ευρύτερου νομού είχαν συμβάλει με τον τρόπο τους, προσφέροντας αφιλοκερδώς προϊόντα και υπηρεσίες, ενώ οι δραστηριότητες περιλάμβαναν 25 παιδικές παραστάσεις και ζωντανή μουσική από 38 μουσικά σχήματα.
Για όλους υπάρχει ένα σημείο στη ζωή τους, συνήθως κατά την εφηβεία, όπου αρχίζουν να γνωρίζουν τον εαυτό τους, να συνειδητοποιούν τα προτερήματα και τα ελατώμματα τους και να παρατηρούν τον εαυτό τους να αντιδρά σε ορισμένες καταστάσεις. Για μένα αυτό το σημείο ήταν η συμμετοχή μου στο πρόγραμμα της «Εικονικής Επιχείρησης» του Σωματείου Επιχειρηματικότητας Νέων/Junior Achievement Greece. Έχοντας μόλις αλλάξει σχολείο για την πρώτη τάξη του Λυκείου, θεώρησα το πρόγραμμα σαν μια καλή ευκαιρία να γνωρίσω άτομα που μοιράζονταν τα ίδια ενδιαφέροντα με μένα.
Για έναν τρίτο παρατηρητή, η συζήτηση γύρω από το επεισόδιο του Μαβί Μάρμαρα που συνέβη πριν από έξι χρόνια, φαντάζει παρωχημένη. Και όμως, τόσο στο Ισραήλ όσο και στην Τουρκία, αυτό που συνέβη τότε στον στολίσκο προς τη Γάζα δεν ξεχάστηκε καθόλου. Άλλωστε, το επεισόδιο εκείνο αποτέλεσε και την απαρχή μίας σειράς φραστικών επιθέσεων του Ερντογάν κατά του Ισραήλ - τις οποίες και επανέλαβε, απευθυνόμενος στους ισραηλινούς τηλεθεατές. Συγκεκριμένα, απέδωσε ευθύνες στο Ισραήλ για τους βομβαρδισμούς στη Γάζα - συγκρίνοντας τον αριθμό των θυμάτων στη μία και στην άλλη πλευρά - , επέκρινε το Ισραήλ για τη φυλάκιση δεκάδων Παλαιστινίων και για τον τρόπο που διαχειρίζονται το Τέμενος του Αλ-Άκσα στην Ιερουσαλήμ.
Όσο σημαντική και να είναι η κ. Μέρκελ, η παραμονή της στην εξουσία δεν θα λύσει αυτόματα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Το ειδικό βάρος της Γερμανίας στις διεθνείς σχέσεις είναι πολύ μικρότερο από το ειδικό βάρος των ΗΠΑ, οι οποίες μπορεί να κάνουν λάθη στρατηγικής σημασίας υπό την ηγεσία του κ. Τραμπ. Την Ε.Ε. σαρώνει ένας άνεμος δεξιού και ακροδεξιού λαϊκισμού και θα πρέπει να συνδυαστεί η παραμονή της γερμανικής κεντροδεξιάς στην εξουσία με την αποτροπή της επικράτησης ακροδεξιών δυνάμεων σε χώρες όπως η Ιταλία και η Γαλλία για να αποτρέψουμε την αποσταθεροποίηση του προβληματικού ευρωπαϊκού οικοδομήματος.
Κάθε συσκευή κινητού τηλεφώνου υπολογίζεται πως περιέχει περίπου 0.1 gr Νεοδύμιου, δηλαδή, για την κάλυψη της ζήτησης κινητών του συγκεκριμένου μοντέλου απαιτούνται συνολικά περίπου 12.5 τόνοι Νεοδύμιου. Κάθε κινητό περιέχει και άλλες σπάνιες γαίες. Ο συνολικός τζίρος από τις πωλήσεις των 125 εκατ. συγκεκριμένων μοντέλων το 2012 με μέση τιμή πώλησης τα 400 ευρώ ήταν περίπου 50 δισ. ευρώ, ήτοι περίπου 65 δισ. δολάρια (σε τιμές 2012). Η μέση τιμή του Νεοδύμιου (FOB σε $) το 2012 ήταν $135,000/τόνο. Ο συνολικός τζίρος των ορυχείων νεοδύμιου που χρησιμοποιήθηκε για τα συγκεκριμένα κινητά θα ήταν της τάξης των $135,000 Χ 12.5 τόνοι = $1,687,500.
Είναι πραγματικά ενδιαφέρον το πώς αντιμετωπίζεται το ζήτημα της μισθοδοσίας του κλήρου στον ελλαδικό δημόσιο λόγο. Από τη μία έχουμε τους κατ' εξοχήν αντικληρικαλιστές, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι το καθεστώς μισθοδοσίας του κλήρου που ισχύει στην Ελλάδα δεν ισχύει πουθενά στην Ευρώπη, και ότι άρα πρέπει να «γίνουμε Ευρώπη». Ακόμα και εάν η εκτίμηση πως πουθενά στην Ευρώπη δεν μισθοδοτείται ο κλήρος από το κράτος είναι ακριβής, που δεν είναι ακριβής, μοιάζει να αγνοεί ένα θεμελιώδες γεγονός. Ότι η μισθοδοσία του κλήρου πρέπει να ιδωθεί σε συνάρτηση με το ποιες παροχές δίνει γενικώς το κράτος στην εκκλησία.
Μολονότι υπάρχουν οι δημοκρατικές καταβολές για ανάπτυξη κάθε δυτικής χώρας, εντούτοις παρατηρείται αυτές ακριβώς οι καταβολές να υπονομεύονται λόγω κάποιων δυσλειτουργιών και κατ'επέκταση να βρισκόμαστε σε ένα πολιτικό κλίμα ανάλογο εκείνου του 1909 στην Ελλάδα, κι ας έχει περάσει ένας αιώνας, με καμία εμπιστοσύνη στις πολιτικές δυνάμεις και την ικανότητά τους να εκπροσωπήσουν επιτυχώς τα αιτήματά μας. Όμως η δυσπιστία σ' αυτές τις δυνάμεις, αυτές που οφείλουν να στηλιτεύουν κάθε είδους αυθαιρεσία, αυτές που αποτελούν πυλώνα και ταυτόχρονα προϋπόθεση της δημοκρατίας, δε συνεπάγεται αδυναμία επίτευξης των σταθερών αλλά και διαρκώς αυξανόμενων στόχων μας;
Παρόλο που είναι εύκολο να διασταυρώσει κανείς (μέσω έγκυρων πηγών) αν ο Πάπας Φραγκίσκος «ψηφίζει» Τραμπ ή αν βρέθηκε νεκρός πράκτορας του FBI που συνδεόταν με την υπόθεση των e-mails της κυρίας Κλίντον, όταν έχεις εκατομμύρια χρήστες να βλέπουν στην οθόνη τους ψευδείς ειδήσεις, δεν είναι πια αστείο. Είναι πρόβλημα. Αν δεν ήταν, τότε δεν θα βλέπαμε τις σχεδόν ταυτόχρονες ανακοινώσεις από Facebook και Google περί αποκλεισμού από τα διαφημιστικά τους εργαλεία, όσων publishers διαδίδουν τις ψευδείς ειδήσεις.
Το δικό μου φετίχ ήταν να σημειώνω αναλυτικά τι κέρδιζα και τι έχανα κάθε μήνα παίζοντας. Και κάθε μήνας από τους τελευταίους δεκαπέντε τελείωνε με εμένα να χάνω σταθερά περισσότερα λεφτά από το ακριβές μου μηνιάτικο. Ο λογαριασμός στο τέλος του μήνα ήταν πάντα κόκκινος. Από τις τριάντα μέρες, τις οχτώ κέρδιζα και τις είκοσι δύο έχανα. Ονόμασα «Ilias» το αρχείο με τον ισολογισμό του τζόγου και το έκρυψα στο φάκελο των Λήψεων. Κανείς δε θα 'ψαχνε, κανείς δε θα μάθαινε γι' αυτό. Έτσι κι αλλιώς, τώρα που ο τρόπος προσέγγισης του παιχνιδιού θα γινόταν πιο ορθολογικός - τι στον διάολο τα 'θελα τα βιβλία αν ήταν να συνεχίσω να παίζω χωρίς πλάνο;-, οι πρώτοι μήνες με πράσινο ισολογισμό θα έρχονταν με φόρα.
Η ιδέα και το σενάριο εκτυλίσσεται μέσα σε μία σχολική αίθουσα (όπου υπάρχει και το πρόβλημα της αποδοχής). Εκεί η δασκάλα καλωσορίζει τον διαβήτη στην τάξη και με χαμόγελο απαντά στις ερωτήσεις των παιδιών σχετικά με το φαινομενικά εξωγήινο-εξωπραγματικό στοιχείο που μπήκε στην τάξη τους. Οι ερωτήσεις, από την άλλη, είναι στοχευμένες ώστε να περνούν σημαντικές πληροφορίες για τον Διαβήτη, όπως η ανάγκη της άσκησης, της ισορροπημένης διατροφής, της κοινωνικοποίησης, της κανονικότητας, της κοινωνικής αποδοχής , καθώς και της πιθανότητας να εμφανιστεί ο Διαβήτης στον καθένα μας, αφού το παιδί που βγάζει τη μάσκα είναι τελικά ίδιο με το παιδί που ρώτησε!