Σήμερα το πρωί το χρέος της χώρας ήταν περίπου 345 δισ. 178% σε σχέση με το ΑΕΠ μας και το κατά κεφαλήν χρέος στα 31,654€. Καθόλου περίεργο πως φτάσαμε εδώ. Θα εξοφληθεί ποτέ ή τουλάχιστον θα καταστεί βιώσιμο; Κατά κάποιους είναι ήδη βιώσιμο. Ήδη από το 2009 υπάρχει η ιδέα της μείωσης του. Εμείς κάποιες φορές το λέμε απομείωση χρέους, το λέμε ελάφρυνση χρέους, το λέμε κούρεμα, το λέμε ρύθμιση χρέους, και όλοι αυτοί οι όροι έχουν μπερδευτεί.
Το δικό μου φετίχ ήταν να σημειώνω αναλυτικά τι κέρδιζα και τι έχανα κάθε μήνα παίζοντας. Και κάθε μήνας από τους τελευταίους δεκαπέντε τελείωνε με εμένα να χάνω σταθερά περισσότερα λεφτά από το ακριβές μου μηνιάτικο. Ο λογαριασμός στο τέλος του μήνα ήταν πάντα κόκκινος. Από τις τριάντα μέρες, τις οχτώ κέρδιζα και τις είκοσι δύο έχανα. Ονόμασα «Ilias» το αρχείο με τον ισολογισμό του τζόγου και το έκρυψα στο φάκελο των Λήψεων. Κανείς δε θα 'ψαχνε, κανείς δε θα μάθαινε γι' αυτό. Έτσι κι αλλιώς, τώρα που ο τρόπος προσέγγισης του παιχνιδιού θα γινόταν πιο ορθολογικός - τι στον διάολο τα 'θελα τα βιβλία αν ήταν να συνεχίσω να παίζω χωρίς πλάνο;-, οι πρώτοι μήνες με πράσινο ισολογισμό θα έρχονταν με φόρα.
Ο Ομπάμα ήρθε και μας μάγεψε. Δε μας είπε τίποτα το καινοφανές, δε μας υποσχέθηκε κάτι χειροπιαστό. Μας μάγεψε όμως γιατί μας μίλησε για την ταυτότητα μας, μας θύμισε ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε, πόση αξία κουβαλάμε ακόμη και σήμερα. Μας έδωσε έναν καθρέφτη όπου κοιταχτήκαμε και είπαμε «Ναι, αυτοί είμαστε!». Μας είπε ότι μπορούμε να σταθούμε στα πόδια μας και μας έδειξε το σεβασμό που οφείλεται σε ένα λαό με ιστορία αιώνων που σήμερα - παρά τις δοκιμασίες του- έχει το μεγαλείο ψυχής να στέκεται αλληλέγγυος απέναντι στους διωκόμενους των πολέμων.
Φτιάξαμε μια ομάδα ανθρώπων νέων, έξυπνων, παθιασμένων και περνάμε πολύ καλά μαζί μετά από χρόνια σε παραδοσιακές αίθουσες σύνταξης. Περάσαμε τρεις εβδομάδες πριν το ξεκίνημά μας μαθαίνοντας πραγματικά τι θα πει να είσαι σκληρός και διασκεδαστικός, όπως είναι η ατάκα μας. Απλές καθημερινές συζητήσεις έγιναν κανονικά βίντεο και σοβαρές συζητήσεις πυροδότησαν δεκάδες άρθρα, κύρια και επεξηγηματικά, αποκλειστικά στην πολιτική και αληθινή ερευνητική δουλειά.
Από όσα έγιναν στη γερμανική πρωτεύουσα, εκτιμώ ότι η γερμανική κυβέρνηση έλαβε την ευλογία του Μπάρακ Ομπάμα και του βαθέως αμερικανικού συστήματος να αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο στην ασφάλεια και τη δύναμη του ΝΑΤΟ στην περίπτωση που ο Ντόναλντ Τραμπ επιχειρήσει να περιορίσει τη δύναμη και τα σχέδια των προηγουμένων εξουσιών. Και αυτό φάνηκε καθαρά από τις δημόσιες τοποθετήσεις της Μέρκελ, που στην εξωτερική της πολιτική έθεσε ως πρώτο θέμα τον περιορισμό της Ρωσίας.
Για την Ευρωπαϊκή Ένωση, το ετήσιο κόστος της βίας κατά των γυναικών λόγω φύλου, εκτιμάται σε 228 δισεκατομμύρια ευρώ για το 2012. Δηλαδή το 1,8% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος της ΕΕ! Από το κόστος αυτό, τα 45 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως δαπανώνται σε δημόσιες και κρατικές υπηρεσίες και 24 δισεκατομμύρια ευρώ αφορούν απολεσθείσα οικονομική παραγωγή. Η πρόληψη της βίας κατά των γυναικών είναι κρίσιμη. Η βία κατά των γυναικών είναι βαθιά ριζωμένη σε αρνητικά στερεότυπα για τα φύλα. Πρώτος στόχος όλων μας πρέπει να είναι η συστηματική αποδόμηση των στερεοτύπων που «διδάσκουν» την ταπείνωση της γυναίκας ως «φυσικό» καθήκον του φύλου της.
Στην Ελλάδα δραστηριοποιούνται περισσότεροι από 24.000 ψαράδες, με την αλιεία να αποτελεί βασικό πυλώνα της ελληνικής κοινωνίας, ειδικά σε απομακρυσμένες παράκτιες και νησιωτικές περιοχές, ενώ πάνω από 800 εκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως εξαρτώνται από την αλιεία για να επιβιώσουν κυρίως στις αναπτυσσόμενες χώρες. Για την ευημερία του κλάδου και των παράκτιων κοινοτήτων απαιτείται δράση σε εθνικό, περιφερειακό αλλά και διεθνές επίπεδο. Απαιτούνται μέτρα και πολιτικές για την αντιμετώπιση της υπεραλίευσης, ισχυρός ελεγκτικός μηχανισμός για την καταπολέμηση της παράνομης αλιείας και το κυριότερο όλων, πρέπει να τεθούν ισχυρές βάσεις συνεργασίας.
Θα σταθώ λίγο περισσότερο στην εξέγερση του Πολυτεχνείου και αναρωτιέμαι ευθέως: γιατί δεν είναι εθνική εορτή όπως η 25η Μαρτίου και η 28η Οκτωβρίου; Μπορεί η Χούντα να μην έπεσε τότε (ωστόσο κανείς δε θα τολμούσε να σκεφτεί να γιορτάσει την ημέρα της πτώσης της, καθώς το τέλος αυτό συμπίπτει με την εισβολή στην Κύπρο), αλλά η 17η Νοεμβρίου 1973 είναι μια ημερομηνία σταθμός, από αυτές που πλάθουν τόσο εθνική όσο και πολιτειακή συνείδηση.
Είναι γνωστό πως οι πλείστες σχολές που ασπάζονται τα δημοκρατικά πολιτεύματα θεωρούν τα δημοψηφίσματα, όπως και τις εκλογές ως την υπέρτατη μορφή της δημοκρατίας, καθώς η όποια ευκαιρία του πολίτη/ψηφοφόρου να βρεθεί ενώπιον της κάλπης και να καταθέσει τη γνώμη ή τη βούλησή του είναι ιερό του δικαίωμα και υποχρέωση. Πρέπει όμως να είναι τα δημοψηφίσματα δεσμευτικά, λαμβάνοντας υπόψιν τις διάφορες παραμέτρους που τα περιβάλλουν; Ποιο νομικό έρεισμα έχουν τα δημοψηφίσματα και πόσο νόμιμη είναι η εφαρμογή του αποτελέσματος τους;
Έπρεπε λοιπόν να έρθει κάποιος ξένος και χαρισματικός ομιλητής, προκειμένου να συνειδητοποιήσουμε για μία ακόμη φορά πόσο λείπει από την σημερινή μας Ελλάδα ένας Ηγέτης. Ένας πολιτικός ο οποίος να συμπαρασύρει και να συγκινεί το ακροατήριο ακόμα και με τις παύσεις του, καθώς δεν έχει νόημα πόσο δυνατά μιλάς, αλλά τι υπάρχει πριν και μετά την τελεία. Στο εξωτερικό, αυτή η έλλειψη έγινε ακόμα πιο αισθητή λόγω και των ιδιαίτερων συναισθηματικών συνδέσμων που έχουμε με την πατρίδα μας. Συνομιλώντας με αρκετούς φίλους εδώ, αισθανθήκαμε ότι χρειαζόμασταν και μας είχε λείψει μία τέτοια ψυχική ανάταση και περηφάνια για την Ελλάδα μας.
Στα ελληνοκυπριακά πολιτικά κόμματα παρουσιάζεται το παράδοξο, τα κόμματα που εκπροσωπούν, τόσο την δεξιά (που συνήθως ενδιαφέρεται για την διατήρηση της εθνικής φυσιογνωμίας), όσο και την αριστερά (που συνήθως πρωτοστατεί στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων) να υιοθετούν πιο «συμβιβαστικές» πολιτικές έναντι των Τουρκικών απαιτήσεων, ενώ τα κόμματα που ανήκουν στον χώρο του Κέντρου, φαίνεται να συμφωνούν σε μια άλλη γραμμή, χωρίς όμως να καταφέρνουν να διαμορφώσουν μια σταθερή συνεργασία.
Η μόνη λοιπόν αξιοποίηση της επίσκεψης του Μπαράκ Ομπάμα είναι η τουριστική και γενικά για την εικόνα της χώρας ως μητέρας της Δημοκρατίας στο παγκόσμιο στερέωμα. Αυτό δηλαδή που είναι γνωστό ιστορικά αλλά που το αναφέρουμε συνέχεια για να πειστούν και οι έξω ότι είμαστε σπουδαίοι παρά την οικονομική μας καχεξία. Ο σκοπός όμως της πολιτικής είναι να δίνει λύσεις, ούτε να καλλιεργεί φρούδες ελπίδες ούτε να γίνεται απλά μια αφορμή για ενίσχυση της εικόνας ενός πρώην σε δύο μήνες προέδρου χώρας. Είναι αντιληπτό από όλους;
Όλα ξεκινούν αρχές Οκτώβρη 2014, στην Α' Λυκείου, στο μάθημα της Πολιτικής Παιδείας με την καθηγήτρια κ. Νότα Φράγκου. Στα μέσα της ώρας, διακόπτει το μάθημα και παρουσιάζει αδρομερώς το εκπαιδευτικό πρόγραμμα του ΣΕΝ/JA Greece καλώντας όλους όσους την παρακολουθούσαμε να συμμετάσχουμε σε ένα συναρπαστικό ταξίδι δημιουργικότητας, συνεργασίας και καινοτόμου επιχειρηματικότητας. «Ακριβώς αυτό που ήθελα!», σκέφτηκα. Ενθουσιάζομαι μόνο από την ιδέα ότι μπορώ να κάνω ένα από τα όνειρά μου ως μαθητής πραγματικότητα. Μια εβδομάδα αργότερα, είμαι στην πρώτη επίσημη συνάντηση της ομάδας.
Χαρακτηριστικό πρόσφατο στοιχείο, που επιβεβαιώνει ότι είμαστε ακόμα σε λάθος τροχιά, αποτελούν τα πρόσφατα αποτελέσματα των ελέγχων της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων. Η ΓΓΔΕ μέσω των διασταυρώσεων στοιχείων για την πληρότητα ξενοδοχείων/ενοικιαζόμενων δωματίων και τις δηλώσεις τους στην εφορία κατέληξε στο ότι υπάρχουν σημαντικές αποκλίσεις δηλωθέντων εσόδων από τα εκτιμώμενα πραγματικά έσοδα ύψους 4 εκατ. ευρώ, ενώ σε άλλες περιπτώσεις είχε δηλωθεί μηνιαίος τζίρος μηδέν ή κάποιων δεκάδων ευρώ, ενώ ο εκτιμώμενος πραγματικός ανερχόταν σε 180.000 ευρώ.
Μία σταθερή ταυτότητα, μπορεί να υποδηλώσει ακαμψία όταν το πλαίσιο επαναδιαμορφώνεται. Αντιθέτως, μία ταυτότητα με χαρακτηριστικά ασφαλούς προσαρμοστικότητας προσφέρει στον άνθρωπο την ευελιξία να κάνει τις σωστές επιλογές, τη σωστή στιγμή και να διατηρεί την αυτοεκτίμησή του. Έχοντας πάντα ως αφετηρία το στοιχείο του αυτοπροσδιορισμού (να μπορεί να ορίζει δηλαδή τον εαυτό του και να μην ορίζεται από τις καταστάσεις), είναι σε θέση να έχει ένα ασφαλές εφαλτήριο, γνωρίζοντας τις πρωταρχικές του δεξιότητες και τις αξιές του.
Πριν από λίγο καιρό, το περασμένο καλοκαίρι, ένα έργο ζωής έγινε πραγματικότητα. Το Μουσείο της Ελεύθερνας στην Κρήτη, στο χώρο κάτω από τη σκιά της Ίδης που για δεκαετίες ο καθηγητής και η ομάδα του πραγματοποιούν αρχαιολογική ανασκαφή άνοιξε τις πύλες του στο κοινό. 15.000 εκθέματα σε ένα σύγχρονο μουσείο που κατασκευάστηκε σε απόλυτη συμφωνία με το φυσικό του χώρο. Το Μουσείο είναι σε διαρκή εξέλιξη, καθώς τα αντικείμενα της μόνιμης έκθεσης θα ανανεώνονται κατά περιόδους από νέα αλλά και παλαιότερα ευρήματα του συνεχιζόμενου ανασκαφικού έργου στον αρχαιολογικό χώρο.
Τι εστί όμως ένα Game Jam; Στο Storymakers Game Jam είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε μια σειρά διαδραστικών διαλέξεων και workshops από ειδικούς στο χώρο του gaming και της αφήγησης ιστοριών. Στη συνέχεια, επιστρατεύσαμε τη φαντασία μας, αλλά και τους υπολογιστές μας, για να δημιουργήσουμε μέσα σε 48 ώρες ένα παιχνίδι, είτε επιτραπέζιο, είτε digital είτε ακόμη και ένα παιχνίδι πόλης (τα urban games είναι παιχνίδια που λαμβάνουν χώρα στο αστικό περιβάλλον συνήθως με τη βοήθεια ηλεκτρονικών συσκευών και πιστέψτε με είναι διασκεδαστικότατα!).
Πιστεύω πως η ομιλία του ήταν μια εξαιρετική σύνοψη της πολιτικής του παρακαταθήκης αλλά και των σύγχρονων θεμάτων της Αμερικάνικης πολιτικής - η τουλάχιστον των θεμάτων που θέλουν οι Αμερικάνοι να φαίνεται πως είναι προτεραιότητά τους. Επιπλέον αποτελεί και μια ταχύρρυθμη εκπαίδευση στην τέχνη της ισορροπίας. Δεν άφησε κανέναν δυσαρεστημένο. Δεν υποσχέθηκε τίποτε (πως θα μπορούσε άλλωστε; για δύο μήνες μόνο θα είναι ακόμη πρόεδρος). Αλλά μας έκανε να νιώσουμε πως μας έδωσε τον κόσμο ολόκληρο.
Πώς στεκόταν ο Τσίπρας απέναντι στον Ομπάμα; Πώς καθόταν; Πώς μιλούσε; Και τα αγγλικά του πως ήταν, βελτιώθηκαν καθόλου; Και η προφορά του, προβληματική κι αυτή. Είχε τρακ ή ήταν άνετος; Και μήπως ήταν υπερβολικά (και ανεπίτρεπτα) άνετος; Και το ενδυματολογικό βρε παιδί μου, ούτε τώρα τη γραβάτα, με κοτζάμ πλανητάρχη; Αμ το μαντηλάκι στο πέτο, σαν στραβοβαλμένο μου φάνηκε. Και γιατί κοίταξε το ρολόι του; Και τι σόι μενού ήταν αυτό το Προεδρικό; Αμ η μουσική επιμέλεια του δείπνου, πολύ αναμενόμενη, καμιά πρωτοτυπία. Κι εκείνο το κόκκινο χαλί στο αεροδρόμιο, γιατί δεν προβλέψαμε πως το προεδρικό αεροσκάφος θα παρκάριζε δυο μέτρα παραπέρα;