Kuba

República de Cuba Republika Kuby
Flaga Kuby Herb Kuby
Hymn: La Bayamesa (Pieśń Bayamo)
Język urzędowy	hiszpański
Stolica	Hawana
Ustrój polityczny	republika
Głowa państwa	Przewodniczący Rady Państwa Raúl Modesto Castro Ruz
Szef rządu	Przewodniczący Rady Ministrów Raúl Modesto Castro Ruz
Powierzchnia  • całkowita  • wody śródlądowe	105. na świecie 110 860 km² ~0%
Liczba ludności (2015)  • całkowita   • gęstość zaludnienia	73. na świecie 11 031 433 100 osób/km²
Jednostka monetarna	peso kubańskie (CUP)
Niepodległość	spod okupacji USA 20 maja 1902
Religia dominująca	katolicyzm
Strefa czasowa	UTC -5 – zima UTC-4 – lato
Kod ISO 3166	CU
Domena internetowa	.cu
Kod samochodowy	C
Kod samolotowy	CU
Kod telefoniczny	+53

Widok na mapie satelitarnej

Stolica Kuby – Hawana

Kuba (hiszp. Cuba), Republika Kuby (hiszp. República de Cuba) – wyspiarskie państwo unitarne w Ameryce Środkowej, położone na Morzu Karaibskim, w archipelagu Wielkich Antyli. Państwo to składa się z wyspy o nazwie Kuba oraz szeregu otaczających ją mniejszych wysepek, z których największą jest Isla de la Juventud. Stolicą Kuby jest Hawana; pozostałe największe miasta to: Santiago de Cuba, Camagüey, Holguin, Guantánamo, Santa Clara.

Geografia

• Długość granic: 0 (nie graniczy z żadnym państwem, Baza Guantanamo jest wydzierżawiona USA);
• Długość wybrzeża: 3736 km;
• Najniższy punkt: 0 m n.p.m. (Morze Karaibskie);
• Najwyższy punkt: Pico Turquino (1974 m n.p.m.)

Kuba to największa z wysp karaibskich, a na liście największych wysp świata zajmuje 17. miejsce. Otoczona jest 1600 wysepkami, skałami i rafami (największa wyspa Isla de la Juventud, do 1978 r. nazywająca się Pinos – 3056 km²). Otaczające Kubę głębiny morskie sięgają 7000 m. Od Florydy oddziela ją Cieśnina Florydzka, od Meksyku – Cieśnina Jukatańska, od San Domingo – Cieśnina Zawietrzna. Brzegi dobrze rozwinięte obfitują w liczne zatoki. Okoliczne wyspy tworzą archipelagi takie jak: Jardines de la Reina, Los Canarreos, Los Colorados, Sabana-Camagüey. Większość wyspy zajmuje nizina. W południowo-zachodniej części wznoszą się wapienne góry Sierra de los Organos. Wzdłuż południowych wybrzeży ciągnie się łańcuch gór Sierra Maestra z najwyższym szczytem Kuby – Pico Turquino (1974 m). Klimat podrównikowy, z przeciętną sumą opadów 1000–1500 mm. Pora deszczowa występuje między majem a październikiem. Średnie temperatury wynoszą w styczniu 20–24 °C, w gorącym sierpniu 25–28 °C. Jesienią dość często występują huragany. Główne miasta: Hawana, Santiago de Cuba, Guantánamo, Bayamo, Santa Clara, Cienfuegos, Holguín, Camagüey, Pinar del Río, Matanzas, Las Tunas, Trinidad.

Na największej wyspie, Kubie, płynie ponad 200 rzek, jednak ich łączna długość nie przekracza 2500 km. Od czasu masowych wyrębów lasów przez Hiszpanów i wprowadzenia na równinach monokultur rolniczych, ilość wody w rzekach gwałtownie zmalała. Największa rzeka Kuby, Rio Cauto, która była żeglowna jeszcze przez dziesiątki lat po osiedleniu się tu Europejczyków, jest dzisiaj płytka i ledwie co płynie.

Historia

Prekolumbijskimi mieszkańcami wyspy byli Karaibowie, Tainowie i Sibonejowie. Dla Europy odkrył ją w 1492 Krzysztof Kolumb. W latach 1511-14 została opanowana przez Hiszpanię. Stała się bazą dla hiszpańskiej konkwisty w tak zwanym Nowym Świecie. Wprowadzony przez kolonialne władze system encomienda przyniósł zagładę ludności indiańskiej. W pierwszej połowie XVI wieku rozpoczęto sprowadzanie na wyspy niewolników murzyńskich którzy wykorzystywani byli na uprawach plantacyjnych. Od 1797 ważny punkt handlu niewolnikami. W pierwszej połowie XIX wieku Kuba była głównym producentem cukru w regionie, jednym z najbardziej rozwiniętych miejsce w Ameryce Łacińskiej a także jedną z ostatnich kolonii hiszpańskich. Od końca XVIII wieku utrzymywała bliskie relacje handlowe ze Stanami Zjednoczonymi i w XIX wieku stała się obiektem ekspansjonizmu tego mocarstwa.

W pierwszej połowie XIX wieku na Kubie zaczęły się kształtować ugrupowania: reformistów (rzecznicy reform i rządów hiszpańskich), aneksjonistów (zwolenników włączenia Kuby do USA) i indenpendystów (niepodległościowcy). W drugiej połowie XIX wieku obóz niepodległościowy zyskał szerokie poparcie a jego członkowie byli jednocześnie zwolennikami zniesienia niewolnictwa i demokracji. W 1868 roku wybuchło antykolonialne powstanie, które przerodziło się w trwającą dziesięć lat wojnę. Proklamowany przez rebeliantów rząd proklamował zniesienie niewolnictwa, a w 1869 roku ogłosił niepodległość wyspy jako republiki. Powstanie w kolejnych latach zostało stłamszone, niemniej jednak Hiszpania poszła na ustępstwa i przyznała Kubańczykom miejsce w hiszpańskim parlamencie. W 1880 roku rząd metropolii zniósł niewolnictwo na wyspie. W 1895 miało miejsce kolejne nieudane powstanie. W 1898 roku Stany Zjednoczone wywołały wojnę z Hiszpanią i zbrojnie przejęły kontrolę nad Kubą. Wojska amerykańskie okupowały kraj do 1902 roku i wymusiły na rządzie tego kraju przyjęcie w konstytucji tzw. poprawki Platta. Poprawka zapewniła Amerykanom prawo do ingerencji w wewnętrzne sprawy Kuby i założenia bazy morskiej w Guantánamo.

W 1906 roku doszło do drugiej interwencji wojsk amerykańskich, zakończonej dwu i pół letnią okupacją. Po wycofaniu się zagranicznych wojsk władza w kraju spoczywała w rękach szeregu dyktatorów. W trakcie I wojny światowej rząd Kuby wziął udział w walkach po stronie aliantów. W latach 1925-33 rządził generał Gerardo Machado. Machado został obalony podczas tzw. rewolty sierżantów a rzeczywistą władzę w kraju przejął jej lider, Fulgencio Batista. W 1934 roku Kuba zawarła z USA układ anulujący anulujący poprawkę Platta. W 1940 roku, kierujący dotąd państwem zza kulis (jako szef sztabu) Batista, został wybrany prezydentem (do 1944). W 1941 roku Kuba symbolicznie wzięła udział w koalicji antyfaszystowskiej. Zaostrzenie wewnętrznego konfliktu politycznego w czasie zimnej wojny i kryzys gospodarczy skłonił Batistę do przeprowadzenia w 1952 roku zamachu stanu. Dyktator zalegalizował władzę w zbojkotowanych przez opozycjonistów wyborach z 1954. Rządy dyktatora obaliła rewolucja kubańska, w wyniku której władzę w 1959 objęła zbrojna opozycja zgrupowana w Ruchu 26 Lipca i Armii Powstańczej.

W 1959 roku premierem Kuby został przywódca rewolucji Fidel Castro a prezydentem Osvaldo Dorticós Torrado (do 1976). Rozwiązaniu uległy kongres, partie i organizacje społeczne. W 1960 roku powołano Komitety Obrony Rewolucji. Rząd zapoczątkował nacjonalizację gospodarki, zwłaszcza własności zagranicznej i realizację reformy rolnej. W proteście przeciwko takim działaniom rząd USA wprowadził w 1960 embargo handlowe (utrzymywane do dziś) a rok później zerwał stosunki dyplomatyczne z wyspą. Po takich działaniach USA rewolucjoniści zbliżyli się do Związku Radzieckiego. W wyniku rewolucji doszło do emigracji, którą szacuję się na około dwa miliony osób. Większość emigrantów udało się do Stanów Zjednoczonych. W kwietniu 1961 roku emigranci zorganizowani przez Central Intelligence Agency dokonali nieudanej inwazji w Zatoce Świń. Castro w następstwie inwazji (licząc na radzieckie wsparcie) proklamował „socjalistyczny” charakter rewolucji. W tym samym roku połączono organizacje rewolucyjne i wprowadzono system jednopartyjny (od 1965 roku rządzi ugrupowanie o nazwie Komunistyczna Partia Kuby). Rozmieszczenie na wyspie radzieckich rakiet doprowadziło w 1962 roku do kryzysu kubańskiego.

W 1976 roku dokonano tzw. instytucjonalizacja rewolucji: odbyły się pierwsze porewolucyjne wybory do parlamentu i uchwalono nową konstytucję. Rząd Kuby w latach zimnej wojny prowadził politykę zagraniczną, angażując się w sprawy państw takich jak Nikaragua, Grenada, Angola i Etiopia. Na początku lat 90. miejsce miał kryzys gospodarczy związany głównie z ograniczeniem importu ropy naftowej z byłego ZSRR. Przyczynił się on do zmniejszenia produkcji rolniczej i przemysłowej. W 2003 roku miejsce miały zorganizowane aresztowania opozycjonistów. W roku 2006 Boliwia, Wenezuela i Kuba utworzyły sojusz przeciw kapitalizmowi i imperializmowi, który nazwano „osią dobra przeciw osi zła“. W sierpniu tego samego roku Fidel Castro przekazał władzę swojemu młodszemu bratu, Raúlowi Castro. Raúl w 2008 roku stanął na czele Rady Państwa a w 2011 objął ster w partii. Jego rządy związane są z umiarkowaną liberalizacją gospodarczą i systemową.

Demografia

Wyspa jest w większości zamieszkiwana przez Kubańczyków. W 2012 roku biali stanowili 64,1% mieszkańców, Metysi 26,6% a czarni 9,3%.

Religia

Według danych z 2010 roku spośród 11,5 mln mieszkańców wyznawcy poszczególnych religii i wyznań stanowili:

• chrześcijanie:
  • katolicy – ok. 60-70% (7-8 mln, w tym tylko 4-5% regularnie praktykuje)
  • protestanci – ok. 5-7% (od 600 000 do 800 000, w tym Zbory Boże ponad 100 000)
    • Adwentyści Dnia Siódmego – 0,26% (30 000)
    • metodyści – 0,26% (30 000)
    • anglikanie – 0,19% (22 000)
    • prezbiterianie – 0,13% (15 000)
    • kwakrzy – 0,0026% (300)
  • Świadkowie Jehowy – 0,8% (92 000)
  • mormoni – 0,0004% (50)
• muzułmanie – ok. 0,05-0,07% (od 6000 do 8000, w tym tylko ok. 1000 to Kubańczycy, poza tym ludność napływowa)
• żydzi – 0,013% (1500, w tym 1200 w Hawanie)

Silnie widoczny jest synkretyzm religijny. Według niektórych szacunków nawet 80% społeczeństwa (głównie katolików) praktykuje obrzędy kultu Santeria.

Ustrój polityczny

Kuba jest klasyfikowana jako republika lub republika socjalistyczna. Kierowniczą rolę w państwie sprawuje partia. Władza ustawodawcza należy do jednoizbowego parlamentu, Zgromadzenia Narodowego Władzy Ludowej. Te liczące 609 osób zgromadzenie, wybierane jest raz na pięć lat w wyborach powszechnych. Organ kierownictwa państwowego stanowi 31-osobowa Rada Państwa, wybierana przez parlament spośród jego członków. Przewodniczący Rady Państwa jest głową państwa i szefem rządu. Władza wykonawcza należy do rządu (powoływanego przez parlament na wniosek przewodniczącego Rady Państwa). Obecnie obowiązuje konstytucja z 1976 roku, która to została znowelizowana w 1992.

Na wyspie obowiązuje system jednopartyjny w którym funkcjonuje Komunistyczna Partia Kuby (istniejąca od 1925 roku). Na emigracji działają ugrupowania dysydenckie.

Podział administracyjny

Kuba jest podzielona na piętnaście prowincji i jeden specjalny okręg administracyjny.

Gospodarka

Dochód narodowy na jednego mieszkańca wyniósł w 2004 roku 3 tysiące dolarów amerykańskich. Inflacja utrzymuje się na poziomie 3,1%. Pod względem struktury zatrudnienia dominuje sektor usług (51%) kolejne są przemysł (25%) i rolnictwo (24%). Dobrze rozwinięty przemysł hutniczy, elektrotechniczny, metalowy i chemiczny. Najważniejszymi partnerami handlowymi kraju są Holandia, Rosja, Niemcy i Chiny.

Nauka

Najważniejszą instytucją naukową jest założona w 1962 roku Kubańska Akademia Nauk w Hawanie. Stanowi ona instytucję państwową do kierowania nauką i badaniami naukowymi oraz korporację uczonych. Oprócz niej działa Kubańska Akademia Języka związana z Hiszpańską Akademią Królewską oraz Akademia Nauk Medycznych, Fizyki i Przyrody (jedno z najstarszych towarzystw naukowych w regionie). Na Kubie działa pięć uniwersytetów (w Hawanie, Santiago de Cuba, Santa Clara, Pinar del Río i Camagüey.

Prawa człowieka

Prawa człowieka były powszechnie łamane za czasów dyktatury Batisty. Są one również łamane od czasu przejęcia władzy przez Castro. Dokumentowaniem morderstw politycznych oraz innych przypadków łamania praw człowieka zajmują się organizacje pozarządowe – Cuba Archive oraz Amnesty International Kubański kodeks karny (art. 91) przewiduje kary więzienia do 20 lat za czyny, które „zagrażają integralności państwa”. Wprowadzona w 1999 roku ustawa 88 przewiduje z kolei kary więzienia za „stwarzanie zagrożenia dla socjalistycznego państwa”.

Sytuacja prawna i społeczna osób LGBT na Kubie

Kuba pozostaje państwem tolerancyjnym względem mniejszości seksualnych. Osoby LGBT mogą swobodnie pracować w wojsku. Rząd zaplanował legalizacje małżeństw homoseksualnych. Rząd finansuje ponadto operacje zmiany płci.

Siły zbrojne

Łączna liczba wojskowych wyniosła w 2002 roku 46 tysięcy osób. Obowiązuje zasadnicza służba wojskowa. Oprócz regularnej armii istnieją siły paramilitarne. W Guantanamo znajduje się baza wojsk USA pod anglojęzyczną nazwą Naval Station Guantanamo Bay – stacjonuje w niej 2,3 tysięcy żołnierzy amerykańskich.

Linki zewnętrzne

• Oficjalny kubański katalog on-line (hiszp.)
• Cubaimagen – oficjalny kubański portal internetowy
• Cuban American National Foundation – witryna antycastrowskiej opozycji kubańskiej (ang. • hiszp.)
• EcuRed – kubańska encyklopedia oparta na MediaWiki przedstawiająca kubańską wersję patrzenia na świat