Boliwia
|
|||||
|
|||||
| Hymn: Bolivianos, el hado propicio | |||||
.svg) |
|||||
| Język urzędowy | hiszpański i 36 języków lokalnych[a] | ||||
| Stolica | Sucre[b], La Paz[c] | ||||
| Ustrój polityczny | republika | ||||
| Głowa państwa | prezydent Evo Morales |
||||
| Szef rządu | prezydent Evo Morales |
||||
| Powierzchnia • całkowita • wody śródlądowe |
28. na świecie 1 098 580[d] km² 14 190 km² (1,29%) |
||||
| Liczba ludności (2012) • całkowita • gęstość zaludnienia |
75. na świecie 11 503 735 10,4 osób/km² |
||||
| PKB (2013) • całkowite • na osobę |
29,8 mld[1] USD 2700[1] USD |
||||
| PKB (PSN) (2013) • całkowite • na osobę |
59,2 mld[1] USD 5364[1] USD |
||||
| Jednostka monetarna | boliviano (BOB) | ||||
| Niepodległość | 6 sierpnia 1825 | ||||
| Religia dominująca | rzymski katolicyzm (78%) | ||||
| Strefa czasowa | UTC -4 | ||||
| Kod ISO 3166 | BO/BOL/068 | ||||
| Domena internetowa | .bo | ||||
| Kod samochodowy | BOL | ||||
| Kod samolotowy | CP | ||||
| Kod telefoniczny | +591 | ||||
 |
|||||
Boliwia (hiszp. Bolivia), oficjalnie Wielonarodowe Państwo Boliwia[2] (hiszp. Estado Plurinacional de Bolivia[3]) – państwo śródlądowe w środkowo-zachodniej części Ameryki Południowej, graniczy z Brazylią na północy i wschodzie, Paragwajem i Argentyną na południu oraz z Chile i Peru na zachodzie.
Spis treści
Warunki naturalne[edytuj]
Boliwia jest jednym z dwóch krajów Ameryki Południowej, które nie mają dostępu do morza (straciła go w 1884). Na zachodzie wznoszą się góry, natomiast na wschodzie teren się obniża. Pasmo Andów o szerokości ok. 600 km, składa się tu z trzech głównych łańcuchów – Kordyliery Zachodniej (najwyższy szczyt Boliwii: Sajama – 6520 m), Kordyliery Środkowej oraz Kordyliery Wschodniej. Pomiędzy Kordylierami Zachodnią i Środkową rozciąga się płaskowyż Altiplano (hiszp. altiplano – płaskowyż).
Na wschód teren opada przechodząc w przedgórze Yungas i w końcu w Nizinę Boliwijską. Na południowym wschodzie kraju leży część Gran Chaco, a na północy rozciąga się obszar Niziny Amazonki. Największe rzeki Boliwii to Mamoré, Beni i Guaporé. Na Altiplano znajdują się bezodpływowe jeziora (Titicaca, Poopó) oraz solniska (Salar de Uyuni).
Klimat[edytuj]
Na nizinach Boliwii panuje klimat podrównikowy z roczną sumą opadów wahającą się w granicach od 2000 do 3000 mm; na przedgórzu klimat kontynentalny wilgotny (opady 1500–2000 mm), a w Andach kontynentalny suchy z sumą opadów do 600 mm.
Flora[edytuj]
Na Nizinie Boliwijskiej znajdują się przede wszystkim lasy równikowe (lasy stanowią 51% powierzchni kraju) i chaco, a także sawanny. W górach dominują formacje półpustynne: puna i jalca.
W Boliwii istnieje 7 parków narodowych. Najbardziej znany to Sajama.
Fauna[edytuj]
W lasach równikowych Boliwii można spotkać m.in. jaguary, pumy, kapibary, kajmany, tapiry i małpy (zwierzęta, które preferują klimat wilgotny).
Historia[edytuj]
Tereny obecnej Boliwii zamieszkane były przez kultury prekolumbijskie od około 20 000 lat. Pierwszą z wysoce rozwiniętych była kultura Tiahuanaco, która rozwinęła się na południowym wybrzeżu jeziora Titicaca około II wieku p.n.e. W XV wieku terytorium ludu Ajmara zostało podbite i włączone w obręb Państwa Inków. W XVI wieku hiszpańscy konkwistadorzy pod wodzą Francisco Pizarro dokonali podboju terenów obecnej Boliwii. Jako Górne Peru zostały one włączone do nowo powstałego Wicekrólestwa Peru, a następnie do Wicekrólestwa La Platy. Nazwa państwa – nadana mu po oderwaniu się w roku 1825 od Peru – pochodzi od nazwiska przywódcy tegoż ruchu Bolivara. Po zrzeczeniu się władzy przez Antonio José de Sucre w roku 1827, na stanowisko prezydenta wybrano Andrésa Santa Cruz, który uchylił uchwaloną za Simona Bolivara konstytucję. W roku 1836 Santa Cruz zajął Peru i utworzył Konfederację Peruwiańsko-Boliwijską. Konfederacja przetrwała do roku 1839, kiedy na skutek przegranej wojny z Chile i Argentyną Peru odzyskało niepodległość. 16 czerwca 1839 r. kongres ustanowił generała Velasco tymczasowym prezydentem Republiki do czasu nowych wyborów. W tym czasie Santa Cruz zbiegł do Ekwadoru. W wyniku anarchii, która wkrótce wybuchła w całym państwie, również generał Velasco ustąpił z zajmowanego stanowiska na rzecz generała Balliviána. Korzystając z osłabienia Boliwii, w 1841 prezydent Peru Agustín Gamarra postanowił dokonać aneksji bogatej w surowce naturalne prowincji La Paz i wtargnął w tym celu do kraju, oblegając jego stolicę. W trakcie bitwy pod Ingavi (bitwa na równinie Ingavi) w dniu 20 listopada 1841 r. armia peruwiańska została jednak rozbita przez Boliwijczyków pod wodza Balliviána, prezydent Gamarra poniósł śmierć. Ballivián próbował jeszcze wykorzystać klęskę przeciwnika, wchodząc na ziemie Peru, jednak 7 czerwca 1842 r. pod naciskiem Chile obie strony zawarły w Puno porozumienie pokojowe. W 1884, na mocy traktatów pokojowych kończących tzw. Wojnę o saletrę, Boliwia straciła dostęp do Oceanu Spokojnego, co miało duży wpływ na jej późniejszą sytuację gospodarczą. Po kolejnej wojnie, tym razem z Brazylią, w 1903 utraciła kauczukodajny region Acre.
W latach 1932-1935 Boliwia toczyła wojnę o Chaco, w wyniku których straciła na rzecz Paragwaju 2/3 spornego terytorium. Porażka rządu w wojnie doprowadziła w maju 1936 roku do puczu, w wyniku którego na blisko rok władzę przejął pułkownik José David Toro. Rząd wojskowy dokonał nacjonalizacji spółek naftowych, przyjął interwencjonizm gospodarczy, utworzył Ministerstwo Pracy oraz zakazał działania partii politycznych powołując w ich miejsce lewicującą Państwową Partię Socjalistyczną. Rezygnacja z części lewicowych postulatów doprowadziła do odsunięcia Toro od władzy i przejęcia władzy przez Germána Buscha[4][5]. Pod rządami Buscha starano się wprowadzić w życie koncepcję „demokracji funkcjonalnej” utrzymanej w duchu patriotycznym[6]. Po śmierci Buscha w 1939 roku doszło do powrotu do wcześniejszej formy rządów opartej na poparciu tradycyjnych partii[7]. Status quo zachwiany został przez radykalne grupy, które przejęły kontrolę nad kongresem u progu lat 40. Najważniejszymi z nich była Rewolucyjna Partia Robotnicza, Boliwijska Falanga Socjalistyczna, Lewicowa Partia Rewolucyjna oraz Rewolucyjny Ruch Nacjonalistyczny. Grupy te miały charakter skrajnie prawicowy lub marksistowski. Wydarzeniem, które doprowadziły do upadku umiarkowanych rządów była masakra strajkujących górników w Catavi, w której zginąć mogło nawet 400 pracowników. Po tych wydarzeniach w 1943 roku doszło do kolejnego zamachu stanu, w wyniku którego władzę przejął Gualberto Villarroel. Spisek oficerów zawiązany przez nowego prezydenta zawiązał sojusz z Rewolucyjnym Ruchem Nacjonalistycznym, który jednak został jednak wkrótce rozwiązany, a ministrowie Ruchu wydaleni z rządu. W 1946 roku doszło do wybuchu walk politycznych i zabójstw, których ofiarą padł sam prezydent[8][9]. Kolejni prezydenci Enrique Hertzog i Mamerto Urriolagoitia nie byli w stanie opanować sytuacji w kraju a wybory w 1949 roku wygrał Rewolucyjny Ruch Nacjonalistyczny. Urriolagoitia anulował co prawda wynik wyborów i oddał na krótko rządy wojskowym[10].
W 1952 Rewolucyjny Ruch Nacjonalistyczny dokonał przewrotu politycznego w kraju obalając juntę. Stojący na czele ruchu Víctor Paz Estenssoro objął urząd prezydenta. Rząd zainicjował wiele reform mających upodobnić kraj ustrojowo do ówczesnego Meksyku. Dalsze reformy uniemożliwił konflikt w szeregach partii: prawicowa część ruchu wolała, aby kraj wyszedł z kryzysu gospodarczego z pomocą Stanów Zjednoczonych Ameryki, z kolei lewica uważała, że najlepszym wyjściem będzie zwiększenie interwencjonizmu gospodarczego. Dwunastoletnie rządy Rewolucyjnego Ruchu Nacjonalistycznego zakończył w 1964 zamach stanu i utworzenie junty wojskowej, na czele której stanęli René Barrientos Ortuño i Alfredo Ovando Candía. Nowy rząd przyjął liberalny program gospodarczy i postawił na współpracę ze Stanami Zjednoczonymi. Podparciem rządów Barrientosa stał się Ludowy Ruch Chrześcijański[11]. Wojsko w 1965 stłumiło powstania chłopów i robotników[12]. Pod koniec lat 60. przeciwko rządom wojskowym wybuchła wojna partyzancka, którą prowadziła Armia Wyzwolenia Narodowego. Rebelia z pomocą rządu Stanów Zjednoczonych została stłamszona na początku lat 70[13]. W 1969 roku dotychczasowa junta została obalona przez reformatorskich oficerów postulujących powrót do rewolucyjnego nacjonalizmu. Początkowo władzę objął Ovando, będący dawnym uczestnikiem junty wojskowej. W 1970 zastąpił go socjalista Juan José Torres, który zrezygnował z polityki proamerykańskiej i nawiązał bliższe relacje ze ZSRR. Krótkotrwałe lewicujące rządy zostały wykorzystane przez radykalnych aktywistów oraz chłopstwo do próby wpływania na władzę poprzez tworzenie milicji i wzmożone protesty[14].
W 1971 doszło do prawicowego zamachu stanu, w wyniku którego władzę objął kolejny wojskowy dyktator Hugo Banzer Suárez, który prowadził neoliberalną politykę gospodarczą. Jako wojskowy doprowadził do ograniczenia swobód konstytucyjnych. Nieudolna polityka prezydenta doprowadziła do dwóch prób zamachu stanu oraz powstania chłopskiego. Na gruncie współpracy z innymi reżimami wojskowymi Boliwia wzięła udział w operacji Kondor skierowanej przeciwko demokratycznej opozycji w Ameryce Łacińskiej[15][16]. Prawicowy rząd uzyskał poparcie Narodowego Ruchu Rewolucyjnego i falangistów. Obydwie partie utworzyły prorządowy Nacjonalistyczny Front Ludowy. Protesty zmusiły Banzera do przeprowadzenia w 1977 roku wolnych wyborów prezydenckich[17]. U progu lat 80. doszło do szeregu zamachów stanu, w wyniku których w końcu władzę przejął generał Luis García Meza Tejada. Brutalne rządy i tłamszenie opozycji z pomocą byłych zbrodniarzy nazistowskich czy europejskich najemników oraz udział w handlu kokainą doprowadziły do międzynarodowej izolacji Boliwii. Protesty, które nie omal nie doprowadziły do wybuchu wojny domowej, skłoniły wojsko do oddania władzy w roku 1982 i wówczas narodziły się w Boliwii rządy demokratyczne[18].
Rządy od lat 80. prowadziły politykę proamerykańską i liberalną gospodarczą. Sytuacja ta zmieniła się po 2006 roku, gdy do władzy doszedł kandydat lewicy i Indianin Evo Morales z ugrupowania Ruch na rzecz Socjalizmu[19].
Ustrój polityczny[edytuj]
Republika prezydencka od 1967 r. Głową państwa i szefem rządu jest prezydent wybierany na 5 lat, z wprowadzoną po referendum w 2009 r. możliwością jednokrotnej reelekcji[20]. Parlament, zwany Kongresem, posiada dwie izby: Izbę Deputowanych – 130 członków (68 członków wybieranych w okręgach jednomandatowych, 62 wybieranych z list partyjnych w okręgach wielomandatowych) i Senat – 27 członków wybieranych w okręgach wielomandatowych.
Boliwia podzielona jest na 9 departamentów i 94 prowincje.
14 kwietnia 2009 r. Kongres zaakceptował nowe prawo wyborcze, zapewniające rdzennej ludności kraju (Indianom) 7 mandatów w Wielonarodowym Zgromadzeniu Legislacyjnym (Asamblea Legislativa Plurinacional) w tych departamentach, w których nie stanowią większości ludności. 50% składu Zgromadzenia mają stanowić ponadto kobiety. Prawo przewiduje ponadto możliwość umożliwienia głosowania Boliwijczykom nie mieszkającym w ojczyźnie. Zaplanowano również referenda w sprawie autonomii dla 5 z 9 regionów tworzących Boliwię, domagających się niezależności (Chuquisaca, La Paz, Cochabamba, Oruro oraz Potosí). Pomysły te były krytykowane przez opozycję[21]. Główne partie: Ruch Narodowo-Rewolucyjny (MNR), Przymierze Narodowo-Demokratyczne (ADN), Ruch Rewolucyjnej Lewicy (MIR), Sumienie Ojczyzny (Condepa), Unia Solidarności Obywatelskiej (UCS)[22].
Podział administracyjny[edytuj]
Boliwia dzieli się na departamenty (w nawiasie stolice departamentów):
- Chuquisaca (Sucre)
- Cochabamba (Cochabamba)
- Beni (Trinidad)
- La Paz (La Paz)
- Oruro (Oruro)
- Pando (Cobija)
- Potosí (Potosí)
- Santa Cruz (Santa Cruz de la Sierra)
- Tarija (Tarija)
Ludność[edytuj]
Średnia gęstość zaludnienia wynosi 7 osób na km². Ludność jest rozmieszczona nierównomiernie. Około 3/4 ludności zamieszkuje Andy, zwłaszcza obszary powyżej 3000 m n.p.m. Obszary miejskie zamieszkuje 68,5% ludności (2015[23]).
Miasta Boliwii[edytuj]
W 2012 roku największym miastem Boliwii było Santa Cruz. Poza tym populację przekraczającą 500 tysięcy mieszkańców miały także El Alto, La Paz oraz Cochabamba[24].
| Miasto | Departament | Liczba mieszkańców (w 2012 roku) |
|
|---|---|---|---|
| 1 | Santa Cruz | Santa Cruz | 1 442 396 |
| 2 | El Alto | La Paz | 846 880 |
| 3 | La Paz | La Paz | 758 845 |
| 4 | Cochabamba | Cochabamba | 632 013 |
| 5 | Oruro | Oruro | 264 943 |
| 6 | Sucre | Chuquisaca | 238 798 |
| 7 | Tarija | Tarija | 179 561 |
| 8 | Potosí | Potosí | 176 022 |
| 9 | Sacaba | Cochabamba | 150 110 |
Źródło: citypopulation.de[24]
Struktura etniczna[edytuj]
Największymi grupami etnicznymi są: Metysi - 42,4%, Keczua - 27,2%, Ajmara - 22,5%, Niemcy - 2%, Chiquitano - 1,7%, Guarani - 1,3%, ludność pochodzenia afrykańskiego - 1,1%, pozostali - 1,8%[25].
Religia[edytuj]
- katolicyzm – 78%
- protestantyzm – 16,2%:
- Zbory Boże
- Chrześcijańska Unia Ewangeliczna
- Kościół Adwentystów Dnia Siódmego
- Zjednoczony Kościół Ewangeliczno-Zielonoświątkowy
- Unia Baptystyczna
- niereligijni – 2,4%
- mormoni – 1,6%
- tradycyjne religie plemienne – 0,9%
- Świadkowie Jehowy – 0,25%
- inne religie – 0,7%
Źródło: Prolades, 2010[26]; Pew Forum, 2010[27]; LDS, 2012[28]; Rocznik Świadków Jehowy, 2015[29].
Kultura[edytuj]
Obyczaje i tradycje
Meloniki
Tradycyjne kapelusze typu 'bowler hat' (melonik) noszone są przez mieszkańców pochodzenia indiańskiego i niekiedy – w przypadku kobiet – wskazują na stan cywilny właścicielek. Jeśli przechylone są na bok głowy, oznaczają stan panieński – jeśli natomiast znajdują się na jej czubku, świadczą o tym, że kobieta jest zamężna. Kolory i fasony kapeluszy różnią się w zależności od regionu.
Tkactwo
Jednym z najważniejszych przejawów boliwijskiej kultury jest tkactwo – sztuka, która obecnie przeżywa odrodzenie (rolnictwo w kraju podupada i mieszkańcy szukają sposobów na zarobienie przez sprzedawanie lokalnych wyrobów turystom).
Rodzina
Rodzina jest główną jednostką społeczną i centrum życia większości Boliwijczyków. Więzy rodzinne są silne. Na terenach wiejskich kilka pokoleń żyje często pod jednym dachem. Taka poszerzona rodzina jest dużym oparciem dla jej członków; wzajemna pomoc jest tu oczywistością. W miastach częściej spotyka się rodziny jednopokoleniowe (mąż, żona, dzieci).
Etykieta
Stosunki społeczne są dość sformalizowane. Kupujący w sklepach zobowiązani są okazywać szacunek sprzedawcom używając słowa 'proszę'. Ważne jest zwracanie się do mężczyzn grzecznościowym tytułem 'don', a do kobiet – 'dona'. Chłopi zwracają się do członków miejskiej, hiszpańskojęzycznej elity per 'dżentelmen'. Obyczaje zalecają bliskie stanie obok osoby, z którą się rozmawia. Patrzenie prosto w oczy jest akceptowane. Na terenach wiejskich przy powitaniu wymienia się uścisk dłoni, czasem klepnięcie w plecy, jednak publiczne całowanie czy przytulanie nie spotyka się z aprobatą otoczenia. Ważnym elementem boliwijskiej etykiety jest też gościnność i hojność.
Pollera
Pollera jest rodzajem spódnicy noszonym przez Boliwijki pochodzenia indiańskiego. Pierwotnie był to strój hiszpańskich chłopek, który narzucany był rdzennym mieszkankom Boliwii przez władze kolonialne. Obecnie pollera jest symbolem dumy własnego pochodzenia i korzeni. Pollery są wykonane z wełny lub bawełny i bardzo kolorowe.
Języki
Około 80% mieszkańców Boliwii posługuje się hiszpańskim jako językiem ojczystym. Języki Indian Keczua i Ajmara są również w użyciu. Niektórzy Boliwijczycy są trójjęzyczni.
Wyznania
Zdecydowana większość Boliwijczyków praktykuje katolicyzm. Dość popularny, zwłaszcza ostatnio, jest także protestantyzm. Ponadto 1% mieszkańców Boliwii praktykuje bahaizm, religię dążącą do unifikacji wyznań teistycznych jako podstawy do osiągnięcia jedności rodzaju ludzkiego.
Święta państwowe i religijne
1 stycznia – Nowy Rok, poniedziałek i wtorek karnawału, 1 maja, 6 sierpnia – święto narodowe, 1 i 2 listopada - Wszystkich Świętych i Zaduszki, 25 grudnia – Boże Narodzenie.
Gospodarka[edytuj]
Boliwia jest bardzo słabo rozwiniętym krajem Ameryki Południowej. PKB wynosi 2700 USD na 1 mieszkańca. Podstawą gospodarki jest przemysł wydobywczy oraz rolnictwo. Największym towarem eksportowym jest cyna. Po spadku cen cyny w 1980 roku w Boliwii nastąpiło załamanie gospodarcze. Bardzo wzrosła inflacja, a dług zagraniczny sięgnął 4,4 mld dolarów. W Boliwii wydobywa się duże ilości gazu ziemnego.
Siły zbrojne[edytuj]
Boliwia dysponuje trzema rodzajami sił zbrojnych: wojskami lądowymi, marynarką wojenną oraz siłami powietrznymi[30]. Uzbrojenie sił lądowych Boliwii składało się w 2014 roku z m.in.: 54 czołgów, 211 opancerzonych pojazdów bojowych oraz 86 zestawów artylerii holowanej[30]. Marynarka wojenna Boliwii dysponowała w 2014 roku 19 okrętami obrony przybrzeża[30]. Boliwijskie siły powietrzne z kolei posiadały w 2014 roku uzbrojenie w postaci m.in. 30 samolotów transportowych, 42 samolotów szkolno-bojowych oraz 20 śmigłowców[30].
Wojska boliwijskie w 2014 roku liczyły 55,5 tys. żołnierzy zawodowych oraz 37,1 tys. rezerwistów. Według rankingu Global Firepower (2014) boliwijskie siły zbrojne stanowią 91. siłę militarną na świecie, z rocznym budżetem na cele obronne w wysokości 315 mln dolarów (USD)[30].
Zobacz też[edytuj]
Uwagi
- ↑ ajmara, araona, baure, bésiro, canichana, cavineño, cayubaba, chácobo, chimán, ese ejja, guarani, guarasu’we, guarayu, itonama, keczua, leco, machajuyai-kallawaya, machineri, maropa, mojeño-trinitario, mojeño-ignaciano, moré, mosetén, movima, pacawara, puquina, sirionó, tacana, tapiete, toromona, uru-chipaya, weenhayek, yaminawa, yuki, yuracaré, zamuco
- ↑ Konstytucyjna stolica Boliwii: Sucre
- ↑ Siedziba rządu: La Paz – oficjalna stolica
- ↑ Dane podane za CIA The World Factbook (źródło:CIA) (ang.)
Przypisy
- ↑ a b c d Dane dotyczące PKB na podstawie szacunków Międzynarodowego Funduszu Walutowego na rok 2013: International Monetary Fund: World Economic Outlook Database, April 2014 (ang.). [dostęp 11-04-2014].
- ↑ Polski odpowiednik pełnej oficjalnej nazwy państwa ustalony przez Komisję Standaryzacji Nazw Geograficznych 4 listopada 2009 roku [1]
- ↑ Decreto supremo Nº 0048 del 18 de marzo de 2009
- ↑ Marcin Kula: Anatomia rewolucji narodowej: (Boliwia w XX wieku). Wrocław: Wydawnictwo Leopoldinum, 1999, s. 19, 29, 31-32. ISBN 83-85220-97-6
- ↑ Dzieje Ameryki Łacińskiej. Tom III 1930-1975/1980. Ryszard Stemplowski. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo „Książka i Wiedza”, 1983, s. 74, 688.
- ↑ Marcin Kula: Anatomia rewolucji narodowej • Boliwia w XX wieku. Wrocław: Wydawnictwo Leopoldinum, 1999, s. 32-33. ISBN 83-85220-97-6.
- ↑ Maria Luise Wagner. „The rise of new political groups”.
- ↑ Maria Luise Wagner. „The rise of new political groups”.
- ↑ Nash, June (1993). We Eat the Mines and the Mines Eat Us: Dependency and Exploitation in Bolivian Tin Mines. s.43, New York: Columbia University Press. ISBN 0-231-08050-6, ISBN 0-231-08051-4.
- ↑ Maria Luise Wagner. „The sexenio (1946–52)”.
- ↑ Maria Luise Wagner „The unfinished revolution”.
- ↑ Maria Luise Wagner „The Barrientos presidency”
- ↑ Ryan, Henry Butterfield (1998). The Fall of Che Guevara: A Story of Soldiers, Spies, and Diplomats. New York: Oxford University Press. ISBN 0-19-511879-0. str. 4
- ↑ Maria Luise Wagner. „Revolutionary nationalism: Ovando and Torres”. In Hudson & Hanratty.
- ↑ Hugo Bánzer Suárez (ang.). britannica.com.
- ↑ Hugo Banzer Suárez (ang.). cidob.org.
- ↑ Hugo Banzer Suárez (ang.). cidob.org.
- ↑ Maria Luise Wagner. „Transition to democracy”. In Hudson & Hanratty.
- ↑ Bolivia's Morales claims election victory (ang.). BBC News, 7 grudnia 2009. [dostęp 2009-12-07].
- ↑ Rzeczpospolita, 27.01.2009 r., str.A11; Morales wygrywa referendum. W 2013 r. sąd konstytucyjny Boliwii uznał prawo dwukrotnej reelekcji dla Evo Moralesa, uznając iż pierwsza jego kadencja miała miejsce przed zmianą konstytucji wprowadzającą prawo reelekcji, por. http://en.mercopress.com/2013/05/17/bolivian-congress-confirms-president-morales-can-run-for-re-re-election.
- ↑ Boliwia: Nowe prawo wyborcze zaakceptowane lewica.pl [dostęp 18-05-2010]
- ↑ „Systemy polityczne współczesnego świata”, Andrzej Antoszewski, Ryszard Herbut, wyd. ARCHE Gdańsk 2004
- ↑ CIA: The World Factbook: Bolivia. [dostęp 2016-06-20].
- ↑ a b Bolivia: Plurinational State of Bolivia (ang.). citypopulation.de. [dostęp 18 czerwca 2016].
- ↑ Joshua Project
- ↑ Conela: Resumen estadistico de la iglesia latina global. Prolades.com, 2011.
- ↑ Religious Composition by Country, in Percentages. The Pew Research Center. [dostęp 2014-05-21].
- ↑ Facts and Statistics. An Official WEBSITE of The Church of JESUS CHRIST of LATTER-DAY SAINTS. [dostęp 2014-05-21].
- ↑ Rocznik Świadków Jehowy. 2015.
- ↑ a b c d e Bolivia (ang.). Global Firepower. [dostęp 2014-09-06].
Linki zewnętrzne[edytuj]
|
||||||||||
