Σύμφωνα με στοιχεία του Υπουργείου Εργασίας στον ιδιωτικό τομέα 126.956 εργαζόμενοι αμείβονται με μεικτό μηνιαίο μισθό έως 100 ευρώ (!). Συνολικά 343.760 εργαζόμενοι αμείβονται με μηνιαίους μισθούς από 100 έως και 400 ευρώ μεικτά. Από τα στοιχεία του ΙKA δε, προκύπτει ότι: ο μέσος μεικτός μισθός για τους 527.299 επίσημα ασφαλισμένους με καθεστώς μερικής απασχόλησης είναι 397,81 ευρώ (για 230.849 άνδρες) και 407,05 ευρώ (για 296.450 γυναίκες). Αντίστοιχα, ο μισθός για 33.088 νέους εργαζόμενους ανέρχεται περί τα 293 ευρώ για τους άνω των 29 ετών και 255 ευρώ για τους κάτω των 29 ετών.

Εάν το παραπάνω παραπολιτικό σχόλιο ισχύει (ας επαναληφθεί η λέξη εάν) τότε προκύπτει τεράστιο έλλειμα εμπιστοσύνης-αξιοπιστίας στις ευρωπαϊκές και ελληνικές αρχές ασφάλειας. Υπάρχει πιθανώς μέγιστη τρύπα ασφάλειας. Με εντελώς ανειδίκευτο προσωπικό οι ελληνικές και ευρωπαϊκές αρχές δεν μπορούν να διασφαλίσουν ακόμη τον 100% ασφαλή έλεγχο των προσφύγων ώστε να αποκλείσουν την πιθανή παρείσφρηση τρομοκρατών στο νησί.

Δε γνωρίζω με σιγουριά αν ο ελληνικός λαός είναι αμνήμων ή απλά εκδικητικός. Ήταν το 1922, που η περιοχή του τωρινού Ωραιοκάστρου, επιλέχθηκε από την Επιτροπή Αποκατάστασης Προσφύγων ως τόπος εγκατάστασης των προσφύγων του Πόντου και του Καυκάσου. Λιγότερο από 100 χρόνια αργότερα, η νεόπλουτη πλέον περιοχή, με ομόφωνη απόφαση του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων, αρνείται την παρουσία των παιδιών των προσφύγων στον χώρο του Δημοτικού Σχολείου της περιοχής και απειλεί πως σε αντίθετη περίπτωση, θα προβεί σε κατάληψη του σχολικού κτηρίου.

Κάπου εδώ, όμως, πρέπει να τεθεί το αυτονόητο ερώτημα: πέφτει, στην πραγματικότητα, λόγος στους ανήσυχους γονείς που ομόφωνα αποφάσισαν για το συγκεκριμένο ζήτημα; Προφανέστατα: όχι. Δεν έχει σημασία αν έλαβαν μια απόφαση ομόφωνα ή κατά πλειοψηφία ή αν έγινε μαγείρεμα στην ψηφοφορία. Δεν έχει καμία υπόσταση, δεν αφορά και δεν επηρεάζει κανέναν πέραν των ιδίων και των παρεών τους ίσως, αφού πρόκειται για μια απόφαση σε σχέση με κάτι στο οποίο η άποψή τους ούτε ζητήθηκε, ούτε θα ληφθεί υπόψιν.

Ενώ στο μεγαλύτερο μέρος της, όπως έχουν αποδείξει οι πρόσφατες ενέργειες, η ελληνική κοινωνία έδειξε αξιοθαύμαστα ανθρωπιστικά αντανακλαστικά, υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που μας γυρίζουν πίσω σε άλλες εποχές. Οι απόψεις που εκφράστηκαν από τους γονείς στο Ωραιόκαστρο και μάλιστα με μια ανακοίνωση που απειλεί με κατάληψη δημόσιου χώρου δίνει νέα διάσταση στο ήδη μεγάλο πρόβλημα. Αφενός κλονίζουν την τόσο καλή εικόνα που έχτισαν με κόπο οι απλοί πολίτες κι οι εθελοντές στη Λέσβο κι αφετέρου συντηρούν τις προκαταλήψεις ακόμα και στα μικρά παιδιά.

Δεν υπάρχουν πρόσφυγες, είναι όλοι λαθρομετανάστες», δήλωσε από άμβωνος ο Μητροπολίτης. Προκειμένου για το φαινόμενο που αποτελεί, ακριβώς, τον ορισμό της προσφυγιάς. Στην προσπάθεια διαφυγής και σωτηρίας ανθρώπων από τα δεινά του πολέμου. Σε μια αναφορά αντιστρόφως ανάλογη προς την κραυγάζουσα πραγματικότητα, συγκλονιστικά ανορθολογική στη ρίζα της λογικής της. Δίχως, ασφαλώς, ν' αξίζει ν' ασχοληθεί κανείς (περιττές λεπτομέρειες) με τον προσδιορισμό ως «λαθραίου» του όποιου ανθρώπου, για τον όποιο λόγο. Το γελοίον του πράγματος φτάνει και περισσεύει.

Το θέμα της ελεύθερης παροχής visa ταξιδιού για Τούρκους στην Ευρώπη είναι φυσικά μόνο μια πτυχή του θέματος. Το ζήτημα είναι πώς όσο προχωράει ο καιρός η όλη συμφωνία δείχνει πώς είναι μάλλον σκηνοθετημένη κυρίως από πλευράς Γερμανίας καθώς μοιάζει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Στο email που αποκαλύπτεται στα Wikileaks και υπήρχε μέσα σε ένα όγκο παρόμοιων μηνυμάτων του ΑΚΡ που βγήκαν πρόσφατα, υπάρχουν πολύ ενδιαφέροντα σημεία που χρήζουν αναφοράς.

Είναι εξαιρετικά δύσκολο να δώσεις σε κάποιον να καταλάβει, λέει, πως είναι πραγματικά να ζεις σε μια εμπόλεμη ζώνη. «Θα μπορούσα να μιλάω γι' αυτό για μια εβδομάδα. Αλλά και πάλι, δε θα μπορούσα να σας μεταδώσω το συναίσθημα. Επειδή και εμείς, για παράδειγμα, ακούγαμε για το πως είναι να ζει κανείς σε συνθήκες πολέμου, όταν βοηθούσαμε πρόσφυγες από το Ιράκ, τη Παλαιστίνη, το Λίβανο, την Αρμενία. Και μας έλεγαν είναι ο πόλεμος. Αλλά είναι δύσκολο. Ακούς τις ιστορίες και λες αυτό είναι στενάχωρο, και μετά η ζωή σου απλά συνεχίζεται. Ώσπου, φτάνεις κάποτε να ζεις αυτές τις συνθήκες, όταν χάνεις την ελευθερία σου να βγεις έξω, να μιλήσεις με κάποιον, να δεις τα άτομα που αγαπάς. Να κάνεις όσα έκανες στην καθημερινότητά σου, έως τότε. Είναι δύσκολο όταν χάνεις τέτοια πράγματα».