Από τη συναισθηματικά φορτισμένη προεκλογική περίοδο, έλειψαν τα πολιτικά επιχειρήματα. Αδιόρατες οι προθέσεις τόσο της Κλίντον όσο και του Τραμπ περί της στάσης που θα τηρήσουν οι ΗΠΑ από τώρα και στο εξής στη συριακή κρίση, στην αραβοϊσραηλινή διένεξη και στις σχέσεις με τη Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν. Αδιόρατες επίσης και οι προθέσεις των δύο υποψηφίων για τη δημοσιονομική πολιτική σε ομοσπονδιακό επίπεδο, για το σύστημα υγείας ή την επούλωση των πληγών της οικονομικής κρίσης του 2009 - ζητήματα που καίνε χρόνια τώρα τον μέσο αμερικανό πολίτη. Δυστυχώς η απουσία καθαρών εξαγγελιών, δε φάνηκε να ενόχλησε κανέναν.
Χωρίς σαφείς και καθορισμένους στόχους, χωρίς ένα σχέδιο της επόμενης μέρας, χωρίς διαθέσιμες δυνάμεις επί εδάφους για την προστασία των αμάχων από το συριακό καθεστώς, και με παρόντες τους αντάρτες και τους τζιχαντιστές, μια Ζώνη Απαγόρευσης Πτήσεων είναι μόνο ένα καλλωπιστικό μέτρο υψηλού κόστους και ήσσονος αποτελεσματικότητας. Για παράδειγμα, η σφαγή της Σρεμπρένιτσα το 1995 όπου σκοτώθηκαν πάνω από 7.000 Βόσνιοι, είναι ένα από τα πολλά παραδείγματα όπου η παρουσία μιας Ζώνης Απαγόρευσης Πτήσεων δεν εμπόδισε μια ανθρωπιστική καταστροφή.
Το γεγονός ότι η κυβέρνηση Τσίπρα δεν προλαβαίνει τις προθεσμίες που δέχτηκε δε σημαίνει ότι θα υπάρξει νέο μνημόνιο. Έτσι όπως διαμορφώνεται η πολιτική πραγματικότητα στην Ευρωπαϊκή Ένωση δε διαφαίνεται η πολιτική βούληση που θα εξασφαλίσει το τέταρτο μνημόνιο. Το πιθανότερο είναι ότι θα οδηγηθούμε σε ένα επιδοτούμενο Grexit - στην απομάκρυνσή μας δηλαδή από την Ευρωζώνη - εκτός αν η κυβέρνηση επιχειρήσει μια νέα αναμέτρηση με την Ευρωζώνη, οπότε θα υπάρξει το λεγόμενο σκληρό Grexit με άτακτη χρεοκοπία και φοβερές δυσκολίες για τον ελληνικό λαό.
Γράφει ο Αριστοτέλης, «ότι ο τοιούτος δήμος», αυτός δηλαδή που άγεται και φέρεται από ψηφίσματα που συντάσσουν οι δημαγωγοί, και που αγνοεί τους νόμους, και που αδιαφορεί γιά τα συμφέροντα και τις αντιλήψεις κάθε μειοψηφικής ομάδας, μοιάζει με «τη τυραννίδι», αφού και οι δύο (τυραννίες και δημοκρατίες αυτού του τύπου), έχουν «το ήθος το αυτόν και άμφω δεσποτικά τών βελτιώνων», Όποιος λοιπόν θέλει να αποφύγει τις δυσκολίες των κοινοβουλευτικών διαδικασιών, ξεπετάει στα γρήγορα ένα δημοψήφισμα, προσαρμόζοντας το ερώτημα έτσι ώστε να αγγίζει τις πατριωτικές ή λαϊκίστικες ευαισθησίες όσο το δυνατόν περισσότερων πολιτών!
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κατορθώσει να καταργήσει όλες τις ταυτότητες. Η πεμπτουσία της ταυτότητας του είναι η μη ταυτότητα. Από «την κατάληψη του κράτους» από τα άλλοτε παιδιά των κινημάτων μέχρι τον αγώνα κατά της «κατάληψης των τηλεοπτικών συχνοτήτων» (όπως διακήρυξε εκ νέου ο κ. Τσίπρας), η κυβέρνηση βρίσκεται πέρα από τον λαϊκισμό, πέρα από την αριστερά και την δεξιά, πέρα από την πραγματικότητα. Αν όλα αυτά συνέβαιναν σε κάποιο παράλληλο σύμπαν στο οποίο η χώρα δεν βίωνε την οικονομική και κοινωνική απόγνωση, ίσως να γελούσαμε. Πρέπει, όμως, να τα αντιμετωπίσουμε ως είναι: επικίνδυνα.
Όταν είσαι επιστήμονας λες μόνο αυτά που μπορείς να αποδείξεις και για όλα τα άλλα είσαι επιφυλακτικός. Και αν λες άλλα και εφαρμόζεις άλλα, δεν είσαι επιστήμονας, είσαι αγύρτης. Με παράδειγμα την Ιατρική, δε μπορείς να προβάλλεσαι σαν αυθεντία και να επιμένεις ότι η πιο αποτελεσματική θεραπεία στον συγκεκριμένο άρρωστο είναι η συντηρητική αγωγή και όχι το χειρουργείο, γιατί ο άρρωστος δεν θα το αντέξει και όταν σου αναθέτουν να τον αναλάβεις, εσύ τον στέλνεις κατευθείαν στους χειρουργούς.
Είναι ασυνήθιστο από την πλευρά μας να σχολιάζουμε τις Αμερικανικές εκλογές, ειδικά την τελευταία στιγμή. Το διακύβευμα όμως των αμερικανικών εκλογών αυτή τη στιγμή μας επηρεάζει όλους. Οι προεδρικές εκλογές στην πιο ισχυρή δημοκρατία του κόσμου κατέληξαν να είναι χαρακτηρισμοί, παραπληροφόρηση και μίσος σε βαθμό που ο κόσμος δεν έχει ξαναδεί από τις ΗΠΑ. Με αξιοσημείωτες εξαιρέσεις, πολλά αμερικανικά συγκροτήματα ΜΜΕ περιόρισαν τις εκλογές σε κύματα σκανδάλων, αληθινά και φανταστικά. Αυτά με τη σειρά τους αναπαρήχθησαν και έδωσαν τροφή σε ιστορίες που αποκλειστικό σκοπό είχαν να προκαλέσουν υποψίες και φόβο, ακόμη και με το να διαδίδουν φήμες για εγκληματικές κατηγορίες που δεν έχουν κάποιο πραγματικό έρεισμα.
Στους αναγνώστες προσφέρεται μια οξυδερκής, μεστή και διεισδυτική ανάλυση της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας σε σχέση με την Αλβανία, την Τουρκία, τα Σκόπια, τη Λιβύη, τις ΗΠΑ, περιγράφει την εικόνα της σημερινής Ευρώπης και αναδεικνύει με ενάργεια την ανάγκη αναθεώρησης του Χάρτη του ΟΗΕ. Εν τούτοις, το βιβλίο παρουσιάζει ένα σημαντικό μειονέκτημα, πιθανώς ασυγχώρητο για τη σημερινή εποχή. Καταθέτει προτάσεις. Προτάσεις απαλλαγμένες από εμμονές και ψευδαισθήσεις.
Η ρητορική που παρακολουθήσαμε, ένθεν κακείθεν, ίσως για πρώτη φορά στα χρονικά των ΗΠΑ μετά την λήξη του εμφύλιου, ήταν όχι απλά η χειρότερη, αλλά και άκρως επικίνδυνη. Αν «διαβάσει», κανείς «ανάμεσα στις γραμμές» όσων ακούσαμε και παρακολουθήσαμε, και κρίνει από τα έως τώρα λεχθέντα -κυρίως του εκκεντρικού δισεκατομμυριούχου - μπορεί να εικάσει πως η επόμενη ημέρα για τις ΗΠΑ, δε μοιάζει να ξημερώνει και τόσο καλά... Μάλλον καταιγίδες, θύλλες και φουρτούνες αναμένονται, αν ισχύουν όσα έχει πει ο Ντόναλτ Τραμπ. Ότι δηλαδή αν δεν είναι καθαρό το εκλογικό αποτέλεσμα, τουλάχιστον στις επίμαχες πολιτείες, τότε δεν θα το αναγνωρισει!
Ο Βρετανός οικονομολόγος Τζον Μέιναρντ Κέυνς (John Maynard Keynes, 1883 - 1946) στο έργο του: «Γενική θεωρία της απασχόλησης, του τόκου και του χρήματος», που συνέγραψε το 1936, προσπάθησε να αναδείξει τις αιτίες εκδήλωσης της οικονομικής ύφεσης του 1929 - 32. Από την έρευνά του κατέληξε στο συμπέρασμα πως το βασικό πρόβλημα του καπιταλιστικού συστήματος και ο λόγος που προκαλούνται οι περιοδικές οικονομικές κρίσεις οφείλεται, αποκλειστικά, στην ανεπάρκεια της ζήτησης. Οι ιδέες του Κέυνς, επηρέασαν και επηρεάζουν την οικονομική επιστήμη και την πολιτική πρακτική, συμβάλλοντας στη διάδοση του καπιταλισμού.
Η σύντομη, περιεκτική και ευχάριστη παρουσίαση όλων των δεδομένων του μήνα που μας πέρασε θα προσφέρεται στους Vouliwatchers μέσα από ένα infogrpahic, που περιέχει δύο βασικές ενότητες: Τα δεδομένα του Κοινοβουλευτικού Ελέγχου που έλαβε χώρα μέσα στο μήνα αυτό: συνολικά, ανά κόμμα αλλά και με τους πρωταθλητές Βουλευτές που κάνουν τις περισσότερες ερωτήσεις, επερωτήσεις, αναφορές κοκ.
Άραγε τι στο διάβολο πάει στραβά στην Αμερική; Η Αμερική είναι σε πόλεμο αλλά αυτή τη φορά με τον εαυτό της. Σύμφωνα με το Ερευνητικό Κέντρο Pew η χώρα δεν υπήρξε ποτέ τόσο διχασμένη από την εποχή του Αμερικανικού Εμφυλίου. Ο εκτεταμένος φατριασμός και οι βαθιές ιδεολογικές διαιρέσεις μεταξύ των πολιτικών ελίτ και των αξιωματούχων έχουν εμποδίσει την πρόοδο σε αυτή τη χώρα και οι Ρεπουμπλικανοί και οι Δημοκρατικοί δεν φαίνονται να βρίσκουν πλέον κοινό έδαφος. Οι δημογραφικές μεταβολές, η παγκοσμιοποίηση, οι πολιτικές αναταραχές σε όλο τον κόσμο, η απειλή της τρομοκρατίας και χρόνια ύφεσης με ασθενέστερη και πιο αργή ανάκαμψη από τις προσδοκίες έχουν προκαλέσει ένα βαθύ αίσθημα ανασφάλειας και φόβου στο μέσο Αμερικανό.
Ας είμαστε ρεαλιστές, ακόμα κι αν αυτός ο όρος δυστυχώς δεν έχει βρει ποτέ σημείο εφαρμογής στην ιδεαλιστική πολιτική κουλτούρα του τόπου. Η Ελλάδα δεν μπορεί να μπει σε έναν εξοπλιστικό ανταγωνισμό με την Τουρκία, πολύ απλά γιατί δεν έχει τα μέσα. Όποιος υποστηρίζει το αντίθετο προφανώς βιώνει σύνδρομο μεγαλείου! Οπότε θα πρέπει να ανακαλύψουμε νέα «έξυπνα» μέσα διαμόρφωσης ενός στρατηγικού δόγματος που θα είναι ευέλικτο, θα βασίζεται σε επιχειρήσεις οικονομίας κλίμακας και θα έχει δεδηλωμένη ικανότητα ανταπόδοσης πλήγματος.
Επιπρόσθετα, υπό τις υπάρχουσες οικονομικές συνθήκες και με τις διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό να βρίσκονται σε κρίσιμη καμπή, το ερώτημα που πρέπει άμεσα να θέσουμε είναι το εάν η τουρκική οικονομία μπορεί να υποστεί το βάρος: α) των αποζημιώσεων προς τους Ελληνοκυπρίους που απαιτούνται για το κλείσιμο της περιουσιακής πτυχής του προβλήματος β) το κόστος της επανεγκατάστασης κάποιων Τουρκοκυπρίων και κυρίως των εποίκων που θα πρέπει να μετακινηθούν αλλού με την επιστροφή των νόμιμων ιδιοκτητών στα σπίτια στα οποία αυτοί κατοικούν σήμερα και γ) το κόστος της διαγραφής των συσσωρευμένων χρεών του ψευδοκράτους προς αυτή. Κι αν όχι η Τουρκία, τότε ποιος;
Τα δεδομένα αυτά εξηγούν σε πολύ σημαντικό βαθμό την εθνικιστική έξαρση και την επιθετική στάση που έχει αρχίσει να τηρεί ο Τούρκος Πρόεδρος απέναντι όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε σημαντικές γεωπολιτικές δυνάμεις, όπως η Γερμανία και η Ευρωπαϊκή Ένωση. To αν αυτή η αλλαγή στάσης θα μετατραπεί από ρητορικά πυροτεχνήματα σε αλλαγή πολιτικής στάσης με απρόβλεπτες συνέπειες όσο η κατάσταση της οικονομίας επιδεινώνεται, θα το δείξει το άμεσο μέλλον. Το σίγουρο είναι ότι οι ιθύνοντες της εξωτερικής πολιτικής στην πατρίδα μας πρέπει να είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή για να αναπροσαρμόσουν τη στρατηγική τους και να αναζητήσουν τις συμμαχίες εκείνες που θα διαφυλάττουν τα συμφέροντα της Ελλάδος με μακροπρόθεσμο ορίζοντα.
Στις απαρχές της οργάνωσης του σύγχρονου νεοελληνικού κράτους ο κυβερνητικός μηχανισμός απαρτιζόταν μόλις από 7 «Γραμματείες»-Υπουργεία. Ο αριθμός τους από το 1833 έως το 1910 παρέμεινε αμετάβλητος, περιορίζοντας τοιουτοτρόπως την κρατική παρέμβαση σε στοιχειώδεις -και μόνο- τομείς πολιτικής (διοίκηση, διπλωματία, εθνική άμυνα, οικονομία). Εντούτοις, από τη δεύτερη δεκαετία του 20ού αιώνα ο ρόλος του κράτους άρχισε να μεταβάλλεται διεθνώς λόγω των συγκυριών, με κορυφαία εξ' αυτών τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Παρατηρώντας τις φωτογραφίες του από την εφηβική ηλικία και μετά βλέπουμε ότι ο Λευκάδιος Χερν εμφανίζεται πάντα με το δεξί προφίλ και αυτό γιατί το αριστερό του μάτι ήταν τελείως κατεστραμμένο, ύστερα από ένα ατύχημα στα δεκαέξι του χρόνια. Αυτή η δυσμορφία που τον έκανε διαφορετικό του δημιούργησε ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα απ' όσα ήδη είχε. Εκτός από τις φοβίες και τα φαντάσματα -κατάλοιπα της συντηρητικής και απάνθρωπης ανατροφής- είχε πρόβλημα και στην εμφάνιση και στην όραση. Το ανοιχτό μυαλό του, που «γνωρίζει ρίζες αλλά όχι σύνορα», δεν περιορίστηκε σε μία συγκεκριμένη εθνική ταυτότητα. Ωστόσο από τα δύο βαπτιστικά του εγκατέλειψε το ιρλανδικό όνομα Πατρίκιος, σημάδι ότι ο πικρός ιρλανδικός κύκλος έχει κλείσει.
Η κόρη μου κι εγώ την επισκεφθήκαμε την παραλία αυτό το καλοκαίρι και είχε κι αυτή υποκύψει στην ανάπτυξη και στην εξέλιξη. Όμορφα εξοπλισμένη, παρείχε τώρα σούσι, εκλεκτά γεύματα, καφέδες και κοκτέιλ που σερβίρονται σε σύγχρονες ξαπλώστρες και βολικά μαξιλάρια κι ένα μίνι mall για τα ψώνια. Ήταν εκπληκτική και θύμιζε το Μαλιμπού, θαυμάζω και σέβομαι την προσπάθεια και την επένδυση, αλλά δεν μπορούσα να την απολαύσω. Πήραμε ένα καφέ και νερό και φύγαμε βιαστικά.
Πηγαίνοντας στο αυτοκίνητο, έριξα μια ματιά στην ταβέρνα με τα λαδερά και τα τηγανητά φαγητά. Ο μουσάτος ιδιοκτήτης της τον οποίον γνωρίζαμε για πολλά χρόνια δεν φαινόταν πουθενά. Ήταν εντελώς άδεια.
Θα διαδηλώσω γιατί ξέρω πως η ανθρωπότητα μπορεί να είναι πολύ καλύτερη απ' ό,τι είναι σήμερα. Θα διαδηλώσω για να έχουν οι άνθρωποι μια καλύτερη ποιότητα ζωής και πέρα από τη «ζωή» που έχουν στη δουλειά τους. Για να σώσω τα παιδιά μου από τα υπέρογκα χρέη που απαιτούνται για να μπορέσουν να σπουδάσουν. Για τους δεκάδες χιλιάδες ασθενείς και ανάπηρους που έχουν πεθάνει στο όνομα της λιτότητας. Για όλους εκείνους που σήμερα ζουν υπό συνθήκες ακραίας φτώχειας και είναι άστεγοι. Για όλους εκείνους που καταστρέψαμε και εκτοπίσαμε εξαιτίας ανούσιων αλλά κερδοφόρων πολέμων. Για τον υπέροχο πλανήτη μας που βιάζεται για τους πόρους του και αποστραγγίζεται μπροστά στα μάτια μας.