Το βράδυ της 25ης Οκτωβρίου 2012, επιστρέφοντας από μια μακρά ημέρα εργασίας στο νοσοκομείο, ο Ντένις Μουκουέγκε βρήκε μερικούς ανθρώπους να τον περιμένουν στο σπίτι του. Δεν επρόκειτο για τη γυναίκα και τις κόρες του- οι τελευταίες, μαζί με μια φίλη τους, βρίσκονταν μεν εντός του σπιτιού, αλλά ριγμένες στο έδαφος και υπό καθεστώς ομηρίας. Οι τέσσερις ένοπλοι άνδρες, που είχαν τα πρόσωπά τους καλυμμένα, άνοιξαν πυρ. Ο ίδιος ο Μουκουέγκε θα κατορθώσει να σωθεί, πέφτοντας στο έδαφος. Το ίδιο δεν ισχύει, όμως, και για τον φρουρό και προσωπικό του φίλο, που έτρεξε προς υπεράσπισή του.

Ο κολπικός τοκετός είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε γυναίκας. Συχνά όμως, και ενώ η διαδικασία του τοκετού έχει προχωρήσει, το καρδιοτοκογράφημα (CTG), που είναι η εξέταση που μας δείχνει αν το έμβρυο παίρνει αρκετό οξυγόνο, μας λέει ότι το έμβρυο παρουσιάζει δυσχέρεια και δεν παίρνει αρκετό οξυγόνο. Τότε γίνεται καισαρική τομή και η έγκυος χάνει την εμπειρία του φυσιολογικού τοκετού, που τόσο καιρό περίμενε.

Έχοντας συνηθίσει τα μοντέλα να ζυγίζουν 50 κιλά στην καλύτερη και να είναι στεγνά, δεν είναι να απορεί κανείς που λίγο στήθος ισοδυναμεί με ζουμερές καμπύλες. Από την άλλη, πώς είναι δυνατόν να χαρακτηρίζουμε ως «γυναίκα με καμπύλες» κάποια που έχει λιγότερες καμπύλες από την μέση γυναίκα; Εάν η Irina Shayk είναι μία γυναίκα με καμπύλες, πώς θα χαρακτήριζε κανείς όλες τις υπόλοιπες γυναίκες αυτού του κόσμου;

Απλά σκέφτομαι πόσο καλύτερη θα ήταν η ζωή μας σε όλα τα επίπεδα των σχέσεων αν αναγνωρίζαμε αυτές τις διαφορές: πολλά ζευγάρια δεν θα είχαν χωρίσει, πολλοί συνεργάτες δεν θα τα είχαν «τσουγκρίσει», πολλοί άντρες επιχειρηματίες θα είχαν πετύχει πολλά περισσότερα αν καταλάβαιναν καλύτερα τις γυναίκες συνεργάτες ή πελάτες τους, και το αντίστοιχο. Εδώ λοιπόν θα ήθελα πολύ να αλλάξω τον τίτλο λέγοντας ότι η εποχή μας είναι Marketing 2 people, και η επιτυχία σε οποιονδήποτε επιχειρεί έρχεται από τις βασικές αρχές των πετυχημένων σχέσεων.

Η πρώτη μαγιά ήταν η κακοποιημένη Ελληνίδα, που δεν τολμούσε να εκμυστηρευτεί τις βίαιες καταστάσεις στο σπίτικό της, αφενός γιατί δεν μιλούσε τις γλώσσες , αφετέρου γιατί αποτελούσε κοινωνικό στίγμα να χωρίσει τον άντρα της. Ωστόσο, τα ακραία επεισόδια βίας από άντρες που ήταν αλκοολικοί ή εθισμένοι στην κουλτούρα του ξύλου, ώθησαν την κακοποιημένη γυναίκα να ζητήσει βοήθεια από την «Ασπίδα της Αθηνάς», η οποία ανέπτυξε δεκάδες υπηρεσίες υποστήριξης και προσανατολισμού των θυμάτων της οικογενειακής βίας.

Να τι πιστεύω λοιπόν για όλο αυτό: είμαστε πλήρεις, με ή χωρίς σύντροφο, με ή χωρίς ένα παιδί. Έχουμε την ευκαιρία να αποφασίσουμε οι ίδιοι για τον εαυτό μας τι είναι όμορφο όταν πρόκειται για το σώμα μας. Η απόφαση είναι αποκλειστικά δική μας. Ας πάρουμε αυτή την απόφαση για τους εαυτούς μας αλλά και για τις νέες γυναίκες σε αυτόν τον κόσμο, που μας βλέπουν ως παράδειγμα. Ας πάρουμε αυτή την απόφαση συνειδητά, χωρίς το θόρυβο των σκανδαλοθηρικών μέσων μαζικής ενημέρωσης. Δεν χρειάζεται να είμαστε παντρεμένες ή μητέρες για να είμαστε πλήρεις. Έχουμε την ευκαιρία να καθορίσουμε το δικό μας «Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα» για τους εαυτούς μας.

Η Φεϊρούζ, μια πολυτάλαντη σχεδιάστρια μόδας από το Λουξεμβούργο, μου εξηγεί τη δουλειά της. Θεωρεί ότι η μόδα δεν θα έπρεπε να είναι εμπόδιο στις ζωές των γυναικών. Δεν θα έπρεπε η μόδα να είναι η αιτία που τις κάνει να νιώθουν άσχημα με το σώμα τους, με τα ρούχα τους, με το διαφορετικό στυλ τους ή την διαφορετική από την νόρμα προσωπικότητά τους. Δεν θα έπρεπε η βιομηχανία αυτή να προβάλει μόνο απατηλά και άφταστα πρότυπα που οδηγούν πολλές γυναίκες σε ακραίες καταστάσεις όπως η νευρική ανορεξία.

Οι γυναίκες ξυπνούν καθημερινά μισώντας το σώμα και την εικόνα τους. Κοιτάζουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη και δεν τους αρέσει αυτό που βλέπουν. Συγκρίνουν το σώμα τους με τα ρετουσαρισμένα σώματα που βλέπουν στα περιοδική ή στις «παπαρατσικές» φωτογραφίες από παραλίες ή με τα σώματα μοντέλων και το αποτέλεσμα αυτή της σύγκρισης δεν βγαίνει ποτέ υπέρ τους.

«Όλα έχουν να κάνουν με τη γυναίκα που φοράει το ρούχο. Σαν σχεδιαστής, γνωρίζεις τα όρια της πελάτισσας σε σχέση με αυτά που μπορεί να φορέσει. Ακόμη κι αν της αρέσει κάτι, μπορεί να μην είναι σωστό για το σώμα της. Ορισμένα κομμάτια μπορεί να δείχνουν chic σε ένα κορίτσι, και... δεύτερα σε ένα άλλο. Οπότε, όλα έχουν να κάνουν με την προσωπικότητα και τη συμπεριφορά κάθε γυναίκας».

Ada Lovelace (1815), Grace Hopper (1906), Betty Snyder (1917), Kay McNulty (1921), Marlyn Wescoff (1922), Fran Bilas (1922), Ruth Lichterman (1924), Betty Jennings (1924), Erna Schneider Hoover (1926), Frances E. Allen (1932), Barbara Liskov (1939), Anita Borg (1946), Danielle Bunten Berry (1949), Carly Fiorina (1954), Meg Whitman (1956), Susan Dumais, Marissa Mayer, Radia Perlman, Sheryl Sandberg... Ίσως γνωρίζετε κάποιες από τις παραπάνω κυρίες. Τι κοινό έχουν; Το γεγονός πως όλες ήταν και είναι πρωτοπόρες στον τομέα της Πληροφορικής.

Στους καταυλισμούς η κατάσταση είναι εξ ίσου ζοφερή: σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία πολλές γυναίκες δηλώνουν ότι προσπαθούν να μην τρώνε και να μην πίνουν, καθώς η επίσκεψη στην τουαλέτα αποτελεί γι' αυτές κίνδυνο για τη σεξουαλική τους ελευθερία. Οι άνδρες πρόσφυγες που προέρχονται από πατριαρχικές κοινωνίες δεν έχουν κανέναν δισταγμό να προκαλέσουν σεξουαλικές παρενοχλήσεις και να βιάσουν μόνες γυναίκες. Άλλες γυναίκες νιώθουν πιο ασφαλείς να κοιμούνται σε χωράφια ή παραλίες υπό άθλιες συνθήκες για να μην υποστούν σεξουαλικές παρενοχλήσεις και κακοποιήσεις από τους άνδρες των καταυλισμών.

Αν μπορούν διάσημες γυναίκες να τσαλακώνονται, να χάνουν ρόλους, να βρίσκονται «στο μάτι του Κυκλώνα» κοινοποιώντας τις πιο άσχημες εμπειρίες τους για το κοινό καλό, τότε μπορούμε και εμείς να έχουμε συναίσθηση για το ποιες είμαστε και τι πρέπει να κάνουμε, για να αποκτήσουμε τα δικαιώματα μας στο ακέραιο. Είμαστε σε πολύ καλύτερη θέση σήμερα απ' ό,τι στο παρελθόν, όμως θέλουμε ακόμη πολύ δουλειά. Να φτάσουμε σε τέτοιο σημείο, που να μην αποτελούμε το «ασθενές φύλο» ή μια ευάλωτη κοινωνική ομάδα που χρειάζεται την δική της μέρα. Η 8η Μαρτίου να είναι μια όμορφη ανάμνηση και όχι μια επιτακτική ανάγκη.

Η γυναίκα αυτή ξέρει ότι ετούτο το βράδυ δεν θα έχει την άνεση να κάνει ένα ζεστό μπάνιο, να διαλέξει την ώρα που θα πιει ένα φλιτζάνι τσάι, και να απλωθεί στο δικό της κρεβάτι... όπως και ξέρει ότι θα κουβαλάει για πολύ καιρό, ίσως και για όλη της τη ζωή, τον πόνο του ξεριζωμού. Και όμως δείχνει ότι υπάρχει κάτι που την κάνει να αντέχει και να ελπίζει. Είναι η γυναίκα βράχος και δεν πρέπει να λυγίσει. Δεν πρέπει να αφήσει τα παιδιά της να νιώσουν ότι η μάνα τους είναι αδύναμη... ούτε μια στιγμή. Αυτό είναι το μεγαλείο της γυναίκας μάνας που ξέρει να αγωνίζεται.

Μεγάλωσα σ' ένα σπίτι με τρεις γυναίκες, η μία είχε γεννήσει την άλλη, και τώρα σκεφτόμαι πως ίσως είχε κάποια βαθιά επίδραση πάνω μου το γεγονός ότι έβλεπα κάθε μέρα τη μεγάλη μπάμπουσκα ανοιχτή και εκτεθειμένη, με τις μικρότερες μπάμπουσκες που είχαν βγει από μέσα της να μεγαλώνουν και να προχωράνε. Και ίσως αυτή η επίδραση να με κάνει σήμερα τόσο ευαίσθητη στις λεπτομέρειες, αυτές που φαίνονται πολύ μικρές για όσους ανάμεσά μας πιστεύουν ότι έχουμε κατακτήσει την ισότητα των φύλων.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση προσφέρει τα χρηματοδοτικά εργαλεία για την υλοποίηση των παραπάνω, για παράδειγμα το πρόγραμμα «Δημιουργική Ευρώπη» και το Erasmus+, τα οποία θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν από συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες όπως γυναίκες, νέοι, πρόσφυγες, για την οργάνωση και ανάπτυξη προγραμμάτων κατάρτισης, εκμάθησης γλωσσών με νέες τεχνολογίες, χρήσης ψηφιακών πολυπολιτισμικών συστημάτων, επενδύοντας έτσι, στην οικονομική ανάπτυξη και στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο.

Στα ερωτηματολόγια απάντησαν 403 γυναίκες, 18 έως 55 ετών, από όλη την Ελλάδα. Σε γενικές γραμμές, μόλις μία στις 10 (11,4 %) είναι «απολύτως» ικανοποιημένη από τη ζωή, λιγότερο από τις μισές (44,9%) «αρκετά», ενώ το 33,3% «λίγο» και το 9,5% «καθόλου». Περισσότερο ευχαριστημένες αυτοπροσδιορίζονται οι νεαρότερες, 18-24 ετών, ενώ οι άνω των 45 ετών (53,9%) και οι άνεργες (40%) δηλώνουν μη ικανοποιημένες.